Πόσο Καιρό θα Θέλατε να Ζήτε;

ΟΤΑΝ τα πράγματα πηγαίνουν καλά, η ζωή είναι ευχάριστη. Η σκέψις να ζήτε συνεχώς, ακόμη και για πάντα, ίσως να σας φαίνεται ωραία. Αλλά κατόπιν μπορεί ν’ αντιμετωπίσετε στη ζωή σας δυσκολίες, ίσως μεγάλα εμπόδια και συμφορές. Εν τούτοις, ακόμη και τότε, δεν επιθυμείτε να πεθάνετε.

Το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι γενικά κάνουν προσπάθειες να παραμείνουν στη ζωή, όσο κι αν στοιχίζει αυτό. Το 1974, στις Ηνωμένες πολιτείες και μόνο, καρκινοπαθή άτομα πλήρωσαν επτά δισεκατομμύρια δολλάρια προσπαθώντας ν’ αναχαιτίσουν αυτόν τον φονέα και να συνεχίσουν να ζουν.

Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης της 22ας Ιουλίου 1974, ανέφεραν τα εξής σχετικά μ’ έναν καρκινοπαθή, έναν γιατρό, ο οποίος χρησιμοποίησε όλα τα δυνατά μέσα για να καταπολεμήση αυτή την ασθένεια και όμως πέθανε στην ηλικία των τριάντα εννέα ετών:

«Υπάρχουν πολλοί άλλοι θνήσκοντες ασθενείς οι οποίοι, όπως ο Δρ. Λάινμπαχ, διεξάγουν έναν αγώνα μέχρι την τελευταία πνοή τους. . . . Η επιθυμία τους να ζήσουν είναι ένα βασικό ανθρώπινο ένστικτο . . . η χήρα του ανέφερε ότι η κάθε ημέρα που κατώρθωνε να παραμείνη ζωντανός ήταν, πολύ πολύτιμη γι’ αυτόν. ‘Εκείνο που ο Γκάρυ ήθελε πιο πολύ απ’ όλα τα πράγματα,’ είπε, ‘ήταν η ζωή.’ . . . Λίγο πριν, από τον θάνατο του εκείνη τον είχε ρωτήσει αν θωρούσε άξιες λόγου τις εντατικές του προσπάθειες να παραμείνη ζωντανός. Είπε ότι ο σύζυγος της είχε απαντήσει, ευκρινώς: ‘Ναι.’»

Όταν είμεθα υγιείς, έχομε την τάσι να θεωρούμε τη ζωή ως κάτι δεδομένο. Ο συγγραφεύς ενός περιοδικού, μετά από μια μάχη του με τον θάνατο στη διάρκεια μιας σοβαρής ασθενείας, γράφει: «Δεν γνωρίζω πότε άλλοτε ήμουν τόσο ευτυχής όσο τώρα που απολαμβάνω τα απλούστερα πράγματα—πράγματα που προηγουμένως αγνοούσα τελείως. Μερικές φορές γελώ με τον εαυτό μου. Είναι σαν να διέρχωμαι μια δεύτερη παιδική ηλικία. Απολαμβάνω μια γουλιά νερό. Απολαμβάνω ένα φρούτο. Χαίρομαι το φως του ήλιου. Πηγαίνω στον κήπο μου και κυττάζω τα δένδρα. Ανακαλύπτω ότι ποτέ δεν είχα πραγματικά προσέξει πώς ακριβώς είναι ένα δέντρο όλα αυτά τα χρόνια που είχα καλή υγεία. Και απολαμβάνω το κελάιδισμα των πουλιών—απολαμβάνω σχεδόν τα πάντα!»

Ένας καθηγητής της φιλοσοφίας εξέφρασε το αίσθημα πολλών άλλων ανθρώπων όταν είπε: «Είναι τρομερό το ότι αυτό το ωραίο φαινόμενο, όπως είναι η νοήμων, ευαίσθητη ζωή, πρέπει να είναι κλεισμένο μέσα σ’ αυτά τα φευγαλέα, τρωτά σώματα.»

Πόσον Καιρό Υπάρχει η Δυνατότης να Ζήσωμε;

Μπορεί κάποιος να παραδεχθή ότι είναι λογικό ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζη πολύ περισσότερο, ακόμη και για πάντα, αλλά είναι αυτό επιστημονικώς δυνατόν; Στη συζήτησί της για τον «Θάνατο,» κάτω από τον υπότιτλο «Δυνατότης Αθανασίας,» η Βρεταννική Εγκυκλοπαιδεία (έκδοσις 1959, Τόμ. 7, σελ. 112Α) λέγει:

«Μπορεί δικαίως να λεχθή ότι η δυνατότης αθανασίας όλων των βασικών κυτταρικών στοιχείων του σώματος, έχει σχεδόν πλήρως καταδειχθή, ή έχει προχωρήσει αρκετά ώστε να κάνη την πιθανότητα πολύ μεγάλη και ότι πειράματα που θα διεξήγοντο με τον κατάλληλο τρόπο θα έδειχναν ότι η ζωή αυτών των υπό ανάπτυξιν κυττάρων θα μπορούσε να συνεχισθή επ’ αόριστον.»

Φυσικά, αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός πειράματος με κύτταρα στο εργοστάσιο. Η Εγκυκλοπαιδεία συνεχίζει και λέγει ότι η αιτία του θανάτου δεν είναι με βεβαιότητα γνωστή (δηλαδή, του θανάτου από εκφυλισμό, γεράματα). Μπορεί να προέρχεται από φθορά των κυττάρων στο σώμα. Η ίσως προέρχεται από μια βαθμιαία παύσι των οργανωμένων λειτουργιών των κυττάρων και από την ανικανότητα τους να «συνεργασθούν» μέσα σ’ ένα συνολικό οργανισμό, και όχι από τον ξεχωριστό θάνατο των ατομικών κυττάρων, τα οποία, όταν καταστρέφονται, αντικαθίστανται, με μια φυσιολογική διαδικασία, από νέα κύτταρα. Μια εξαίρεσις αυτής της ικανότητος των κυττάρων ν’ αντικαθίστανται παρατηρείται στα κύτταρα των νεύρων, τα οποία, όταν καταστρέφωνται, δεν μπορούν ν’ αντικατασταθούν. Εν τούτοις ένα νευρικό κύτταρο που έχει υποστή βλάβη μπορεί ν’ αυτοθεραπευθή. Ακόμη κι αν κοπή ένα νεύρο, αν ραφθή κατάλληλα, μπορεί να αναγεννηθή, μολονότι η θεραπεία αυτών των νεύρων είναι σχεδόν αργή.

Ο Γκάρυ Κ. Φράυκμαν, βοηθός καθηγητού της ορθοπεδικής χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή Λόμα Λίνδα της Καλιφορνίας, όπου εκτελούνται κάθε μήνα μια ή δύο συγκολλήσεις αποκομμένων δακτύλων, λέγει: «Αν έχουν χαθή περισσότερα από ένα δάκτυλα, ή ο αντίχειρας, ο ασθενής μπορεί να πιστεύη ότι πρέπει να ξανασυνδεθούν τα δάχτυλα του για να κάνη την εργασία του, ή ακόμη και για λόγους καλαισθησίας.»

Ο Φράυκμαν, συνεχίζει: «Κάτω από αυτές τις συνθήκες λέμε στον ασθενή ότι υπάρχει μια πιθανότης 50-50 να συγκολλήσωμε πάλι τα δάκτυλα ή τον αντίχειρα με επιτυχία, αλλά τον προειδοποιούμε ότι ίσως χρειασθούν αρκετοί μήνες προτού μπορέση να τα χρησιμοποιήση πλήρως.» Έτσι, τα νεύρα έχουν πράγματα αναγεννητική ή θεραπευτική δύναμι.

Ποια Ελπίδα Υπάρχει από τον Επιστημονικό Τομέα;

Ιατρικοί ερευνηταί έχουν κοπιάσει σκληρά και επί πολύ χρόνο για να βρουν μεθόδους να καθυστερήσουν το γήρας και να παρατείνουν τη ζωή. Μπορούμε ν’ αποβλέπωμε σ’ αυτούς με ελπίδα; Αυτοί μπορούν να προσφέρουν κάποια βοήθεια. Αλλά δεν υπάρχει σταθερή απόδειξις για κάποια πρόοδο προς μια οριστική αύξησι στο διάστημα της ανθρώπινης ζωής. Η αύξησις του μέσου όρου της πιθανής διαρκείας της ζωής στη διάρκεια των περασμένων πενήντα ετών οφείλεται κυρίως σε μείωσι της νηπιακής και παιδικής θνησιμότητος. Γράφοντας στο περιοδικό Μπέστγουεης, ο Διπλωματούχος Φαρμακοποιός Λουί Σταμπβόσκυ μιλά με αποδοκιμασία για το γεγονός ότι το ανθρώπινο γένος, που ωριμάζει σε ηλικία εικοσιενός ετών, ζη μόνο περίπου σαράντα ή πενήντα χρόνια ώριμης ζωής. Εφιστά την προσοχή στο εξής ενδιαφέρον γεγονός:

«Φαίνεται ότι κάθε θηλαστικό [μεταξύ των ζώων]που ζη κατά τρόπο και σκοπό φυσιολογικό για το είδος του, ζη έξη έως επτά φορές όσο είναι η ηλικία της ωριμότητός του. Το άλογο ωριμάζει γύρω στα τρία χρόνια και πεθαίνει μεταξύ των 18 και 21. Ο σκύλος φθάνει, σε πλήρη ανάπτυξι περίπου στα τρία χρόνια και μπορεί να ζήση το ίδιο διάστημα με το άλογο. Αυτός ο κανών εφαρμόζεται και στον πίθηκο, τη γάτα, την αρκούδα κλπ. Ο άνθρωπος ωριμάζει σε ηλικία 21 ετών. Με παράλληλη σύγκρισι, θα έπρεπε να ζη μεταξύ 120 και 140 ετών.»

Ποια άποψι υποστηρίζει η επιστήμη και η ιατρική; Το περιοδικό Επιστημονικός Αμερικανός, συνοψίζοντας το θέμα λέγει:

«Ακόμη κι αν εξαλείφοντο οι μεγαλύτερες αιτίες θανάτου στη γεροντική ηλικία—καρδιοπάθεια, αποπληξίες και καρκίνος—ο μέσος όρος της πιθανής διαρκείας της ζωής δεν θα παρετείνετο περισσότερο από 10 χρόνια. Θα ήταν δηλαδή περίπου 80 χρόνια αντί της διαρκείας των 70 ετών περίπου που επικρατεί τώρα στις προηγμένες χώρες.»

Αυτές οι δηλώσεις συμφωνούν με τον Βιβλικό συγγραφέα Μωυσή, ο οποίος περιέγραψε την πείρα των περισσοτέρων ανθρώπων που φθάνουν στη γεροντική ηλικία: «Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ’ εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη· πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και ημείς πετώμεν.»—Ψαλμ. 90:10.

Δεν Υπάρχει Λόγος ν’ Αποθαρρυνώμεθα

Μήπως αυτά τα λυπηρά γεγονότα σημαίνουν ότι ένα νεαρό άτομο δεν θα πρέπει να φροντίζη για τη ζωή, να την κάνη όσο το δυνατόν μακρύτερη, ή ότι ένα ηλικιωμένο άτομο πρέπει να εγκαταλείψη την ιδέα να κάνη κάποιο αξιόλογο έργο ή να συμβάλη στην ευημερία του πλησίον του; Όχι, καθόλου. Μπορούμε να πάρωμε θάρρος από μια δήλωσι του Φαρμακοποιού Σταμπβόσκυ:

Η μακροζωία . . . μπορεί να έχη ανεκτίμητη αξία για την κοινότητα, το έθνος και τον κόσμο. Τα άτομα που έχουν μακροζωία είναι πλούσια σε πολύτιμη πείρα, που έχουν αποκτήσει στη διάρκεια των ετών με δοκιμασίες και σφάλματα, επιτυχίες και αποτυχίες. Μάρτυς αυτού είναι, ο Έντισον του οποίου η γόνιμη διάνοια ήταν δραστήρια στα ογδόντα· ο Γλάδστων εξελέγη πρωθυπουργός της Αγγλίας στα 60, πολλά χρόνια πριν όταν η ηλικία των 60 εθεωρείτο πράγματι πολύ μεγάλη, μια θέσι που την κράτησε μέχρι τα 82. Ο Γουώλτερ Ντάμρος άρχισε μια σταδιοδρομία ως πιανίστας κονσέρτων στα 78.»

Υπάρχουν λόγοι, λοιπόν, για να κάνωμε το καλύτερο που μπορούμε για την παρούσα ζωή μας. Πώς μπορεί να γίνη πιο ευχάριστη και επωφελής; Επί πλέον, υπάρχει καμμία καλύτερη ελπίδα—η ελπίδα της αιωνίου ζωής; Ας ερευνήσωμε περαιτέρω το ζήτημα.

[Εικόνες στη σελίδα 4]

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΣΤΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ. Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ 6 ΦΟΡΕΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ.

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΣΤΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ. Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ 6 ΦΟΡΕΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ,

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΣΤΑ 21 ΧΡΟΝΙΑ, ΑΛΛΑ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΩΡΙΜΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ 31⁄2 ΦΟΡΕΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ.