Συγκλονιστικές Επιθέσεις Κατά της Ελευθερίας στο Πόρτο Ρίκο

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στο Πόρτο Ρίκο

ΗΤΑΝ λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Πέντε ωπλισμένοι άνδρες πλησίασαν ένα υψηλό κτίριο στο Σαν Χουάν του Πόρτο Ρίκο. Τρεις απ’ αυτούς τους άνδρες ήσαν αστυνομικοί αξιωματούχοι εν στολή. Οι άλλοι δύο ήσαν μυστικοί πράκτορες.

Επικρατούσε άκρα ησυχία καθώς αυτή η ομάδα ανέβηκε σ’ έναν από τους πάνω ορόφους του κτιρίου, όπου συναντήθηκαν με τρεις γυναίκες. Τα οκτώ αυτά άτομα πλησίασαν αργά την πόρτα ενός μικρού δωματίου.

Μήπως μέσα στο δωμάτιο βρισκόταν κρυμμένος κάποιος επικίνδυνος εγκληματίας; Ή ίσως κάποιος τρομοκράτης που απειλούσε τη ζωή των ανθρώπων στην περιοχή; Αν κρίνετε από ό,τι συνέβη αμέσως μετά, έτσι θα νομίζατε.

Αφού άφησαν έναν αστυνομικό να φρουρή έξω από το δωμάτιο, οι άλλοι επτά μπήκαν στο δωμάτιο μόλις άνοιξε η πόρτα. Πλησίασαν ένα κρεββάτι στο οποίο βρισκόταν μια γυναίκα σαράντα πέντε ετών, που φαινόταν ετοιμοθάνατη. Όταν κατάλαβε τι επρόκειτο να της συμβή, άρχισε να φωνάζη δυνατά και αντεστάθη. Αλλά εις μάτην. Την άρπαξαν δια της βίας και την έδεσαν στο κρεββάτι. Ο σύζυγος της, που διεμαρτύρετο, καθώς και τα τρία παιδιά της εμποδίσθηκαν να σπεύσουν σε βοήθεια της.

Λίγες ώρες αργότερα, χωρίς τη θέλησί της και χωρίς τη θέλησι του συζύγου της και των παιδιών της, η σοβαρά άρρωστη αυτή γυναίκα μετεφέρθη σ’ ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί, έβαλαν ένα μαχαίρι στο λαιμό της. Άνοιξαν το λαιμό της και εφάνη η τραχηλική φλέβα!

Η γυναίκα δεν μπόρεσε ν’ αντέξη στην έντασι αυτής της αχρείας μεταχειρίσεως και έπαθε ‘σοκ.’ Δεν ανέρρωσε ποτέ. Ο σύζυγος της, τα παιδιά της και οι φίλοι της εθρήνησαν πικρά τον θάνατο της.

Έγκλημα Εναντίον της Ανθρωπότητος

Σε πολλές χώρες, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν σ’ αυτή τη γυναίκα θα εθεωρείτο συγκλονιστικό έγκλημα. Θα εθεωρείτο περισσότερο σαν απαγωγή, που θα συνωδευόταν από επίθεσι και κακοποίησι. Οπωσδήποτε ήταν ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητος, εναντίον της ελευθερίας εκλογής που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι.

Γιατί έτσι; Επειδή το θύμα, η Κα Άνα Παζ δε Ροζάριο, ήταν εντελώς αθώα από κάθε αδικοπραγία. Στην πραγματικότητα, εθεωρείτο ως ένα ειρηνικό και νομοταγές άτομο. Τότε, γιατί της συμπεριεφέρθησαν μ’ αυτόν τον κτηνώδη τρόπο;

Είχε υποβληθή σε εγχείρησι για μια σοβαρά ασθένεια. Ήταν πρόθυμη να υποστή αυτή την εγχείρησι, και επίσης δήλωσε ότι ήταν πρόθυμη να δεχθή διάφορες μορφές θεραπείας. Αλλά έκανε μια παράκλησι. Από τις διάφορες μορφές θεραπείας που υπήρχαν, είπε ότι δεν θα ήθελε να λάβη μια συγκεκριμένη μορφή θεραπείας. Αντετίθετο σ’ αυτήν, όχι μόνο εξ αιτίας ιατρικών λόγων, αλλά επειδή αυτή η μορφή θεραπείας παρεβίαζε τη συνείδησί της.

Ο γιατρός της συμφώνησε ότι δεν είναι ανάγκη να υποβληθή σ’ αυτή τη θεραπεία. Στην πραγματικότητα, έκανε την εγχείρησι χωρίς να χρησιμοποιήση αυτή τη μορφή θεραπείας. Δήλωσε ότι η θεραπεία αυτή δεν θα ήταν σπουδαίας αξίας στην περίπτωσί της λόγω της φύσεως της ασθενείας της.

Ωστόσο, και πριν και μετά την εγχείρησι, χωρίς η ίδια να το γνωρίζη, και χωρίς να το γνωρίζη ο σύζυγος της ή τα παιδιά της, ένας συγγενής (εξ αγχιστείας) έλαβε εντολές δικαστηρίου να προσπαθήση να εξαναγκάση τον ιατρό να της δώση τη θεραπεία που εκείνη είχε αρνηθή. Στην περίπτωσι αυτή, η θεραπεία ήταν η μετάγγισις αίματος.

Σύντομα ακολούθησε μια αλυσίδα γεγονότων. Εισαγγελείς, δικασταί, αστυνομικοί, νοσοκόμες και άλλοι συνωμότησαν ν’ αρνηθούν στη γυναίκα αυτή την ελευθερία ν’ αποφασίση τι έπρεπε να γίνη σχετικά με το σώμα της. Τρεις διαφορετικές εντολές δικαστηρίου εξεδόθησαν, όλες χωρίς να συμβουλευθούν ούτε την ασθενή, ούτε τον σύζυγο της, ούτε τα παιδιά της, από τα οποία δύο ήσαν νομίμου ηλικίας. Δύο εντολές δικαστηρίου εξεδόθησαν χωρίς ακόμη να συμβουλευθούν τον γιατρό που επεριποιείτο την ασθενή!

Ανάγκη για Ελευθερία Εκλογής

Θα σας άρεσε να σας συμπεριφερθούν μ’ αυτόν τον τρόπο αν ήσαστε ενήλικος και μπορούσατε να ελέγχετε τις διανοητικές σας δυνάμεις; Παραδείγματος χάριν, αν ένας γιατρός συνιστούσε ένα ωρισμένο είδος τροφής που πίστευε ότι θα ήταν καλό για σας, αλλά που εσείς δεν θα το θέλατε, θα σας άρεσε να σας δέσουν στο κρεββάτι και να σας βάλουν δια της βίας την τροφή αυτή στο στομάχι σας παρά τις αντιρρήσεις σας; Ή, αν σας συνιστούσε ένα φάρμακο που εσείς δεν επιδοκιμάζατε, πώς θα αισθανόσαστε αν εκείνος έβαζε το φάρμακο εκείνο μέσα στις φλέβες σας δια της βίας;

Και τι θα λεχθή, λοιπόν, για μια θεραπεία που εσείς δεν θα δεχόσαστε εξ αιτίας ωρισμένων λόγων; Τι θα λεχθή αν εσείς δεν την δεχόσαστε λόγω της συνειδήσεως σας, καθώς επίσης και λόγω του ότι η θεραπεία αυτή ως γνωστό φονεύει χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο και προκαλεί βλάβες σε άλλες δεκάδες χιλιάδες; Ασφαλώς, ως ενήλικος, θα θέλατε να είσθε ελεύθερος ν’ αποφασίζετε το είδος της θεραπείας που θα δεχόσαστε για μια ασθένεια.

Στην περίπτωσι αυτή, η Κα Ροζάριο πέθανε μετά την κτηνώδη αυτή μεταχείρισι. Είναι προφανές ότι ο θάνατος της επισπεύθηκε, ίσως ακόμη και προεκλήθη, από το ‘σοκ’ που προκάλεσε στον οργανισμό της αυτή η αχρεία μεταχείρισις. Είναι επίσης πολύ πιθανόν ότι η ίδια η μετάγγισις αίματος δεν έγινε δεκτή από το σώμα της και έφερε παρενέργειες στον οργανισμό της. Είναι, επίσης, ενδιαφέρον να σημειωθή ότι ο γιατρός σ’ αυτή την περίπτωσι είχε ήδη εγχειρήσει άλλα άτομα χωρίς αίμα. Δεν είχε χάσει ούτε έναν ασθενή λόγω του ότι έκανε τις εγχειρήσεις χωρίς μετάγγισι αίματος.

Περισσότερες Εγχειρήσεις Χωρίς Αίμα

Όλο και περισσότεροι γιατροί κάνουν εγχειρήσεις χωρίς αίμα. Γιατί; Λόγω των επιπλοκών που συνδέονται με τη χρήσι του αίματος.

Ο παγκοσμίως γνωστός χειρουργός ανοιχτής καρδιάς Δρ Ντέντον Α. Κούλη του Ιδρύματος Καρδιάς στο Τέξας του Χιούστον λέγει: «Είναι προφανές τώρα το γεγονός ότι οι περισσότερες μεγάλες εγχειρήσεις μπορούν να γίνουν χωρίς μετάγγισι. . . . Ο αντικειμενικός μας σκοπός είναι να χρησιμοποιούμε όσο το δυνατόν λιγώτερο αίμα.» Ο Δρ Τζ. Χ. Καίη έγραψε τα εξής στην Εφημερίδα του Αμερικανικού Ιατρικού Συνδέσμου: «Έχομε αποφύγει τις μεταγγίσεις αίματος όσο το δυνατόν μπορούμε. . . . Μέχρι τώρα έχομε κάνει σχεδόν 6.000 εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς στο Νοσοκομείο του Αγίου Βικέντιου στο Λος Άντζελες. Επειδή δεν έχομε χρησιμοποιήσει αίμα στους περισσοτέρους ασθενείς, πιστεύομε ότι οι ασθενείς αυτοί αναρρώνουν καλύτερα.»

Τα Παγκόσμια Ιατρικά Νέα ανέφεραν: «Ακόμη και αν όλο το αίμα που δίνουν οι δότες υποβληθή στις πιο λεπτές εξετάσεις που μπορούν να γίνουν τώρα . . . , πολλοί ασθενείς θα παρουσιάσουν, παρ’ όλ’ αυτά, μετά την μετάγγισι ηπατίτιδα.» Και οι στατιστικές δείχνουν ότι τουλάχιστον 10 τοις εκατό αυτών των θυμάτων που υφίσταται ηπατίτιδα πεθαίνουν. Ο διάσημος χειρουργός ανοιχτής καρδιάς Δρ Τσαρλς Π. Μπέηλι του Νοσοκομείου του Αγίου Βαρνάβα στην πόλι της Νέας Υόρκης δήλωσε: «Οι βλάβες που προέρχονται από την ανομοιότητα του αίματος του λήπτου και του δότου και οι βλάβες στα νεφρά, που προέρχονται από τις μεταγγίσεις, μολονότι έχουν ελαττωθή πολύ, δεν μπορούν ποτέ να εξαλειφθούν, άσχετα με το πόσο πολύ ‘ταιριάζει’ το αίμα που δίδεται.»

Στο περιοδικό Ας Ζήσωμε, ένας χειρουργός είπε: «Έχω κάνει πάνω από 20.000 εγχειρήσεις, ποτέ δεν έκανα μετάγγισι αίματος και ποτέ δεν έχασα ασθενή εξ αιτίας αυτού.» Επίσης, το επίσημο Βιβλίο Χειρουργικής υπό Ντέηβις-Κρίστοφερ παρατηρεί ότι «μόνο το 1 τοις εκατό περίπου των μεταγγίσεων δίδεται για να σωθή η ζωή του λήπτου.»

Έτσι, γίνεται σαφές ότι η μετάγγισις αίματος είναι επικίνδυνη. Όπως ανεφέρθη, χιλιάδες πεθαίνουν και δεκάδες χιλιάδες υφίστανται βλάβες λόγω της μεταγγίσεως κάθε χρόνο. Έχοντας υπ’ όψιν το γεγονός αυτό, ο ασθενής πρέπει πραγματικά να έχη το δικαίωμα να τη δεχθή ή να την απορρίψη. Αυτό θα ήταν το ίδιο δικαίωμα βάσει του οποίου θα θέλατε ασφαλώς να εκλέξετε την τροφή σας, το φάρμακο σας, τις βιταμίνες σας, τους οικογενειακούς γιατρούς ή τους οδοντιάτρους σας. Πρόκειται για το σώμα σας. Ως ενήλικος με υγιή διάνοια, θέλετε να έχετε το δικαίωμα ν’ αποφασίζετε τι θα συμβή σ’ αυτό.

Αλλά το ν’ αρνούνται αυτό το δικαίωμα σε άτομα και να υπερνικούν την αντίρρησί των δια της βίας, είναι κάτι που θα περιμέναμε να συμβή στους «Σκοτεινούς Αιώνες» ή σε κάποιο στρατόπεδο συγκεντρώσεως των Ναζιστών. Βρίσκεται εντελώς εκτός τόπου στην πολιτισμένη κοινωνία.

Θρησκευτική Αντίρρησις

Επί πλέον, εκεί όπου υπάρχει θρησκευτική αντίρρησις για μια θεραπεία, τότε διακυβεύεται η συνείδησις του ατόμου. Περιλαμβάνεται η λατρεία του ατόμου εκείνου προς τον Παντοδύναμο Θεό. Η ελευθερία εκλογής στην περίπτωσι αυτή πρέπει να περιφρουρήται ακόμη πιο προσεκτικά από τον νόμο και τα όργανα επιβολής του νόμου.

Η Κα Ροζάριο αντετίθετο στη μετάγγισι αίματος, όχι απλώς εξ αιτίας ιατρικών λόγων, αλλά κυρίως εξ αιτίας θρησκευτικών λόγων. Ακολουθούσε τη συμβουλή της Αγίας Γραφής, την οποία εδέχετο ως τον θεόπνευστο Λόγο του Θεού. Απέβλεπε στην Αγία Γραφή ως οδηγό για εκείνους που θέλουν να λατρεύουν κατάλληλα τον Θεό.

Η Κα Ροζάριο εγνώριζε ότι η Αγία Γραφή απαγορεύει τη λήψι αίματος στο σώμα του ατόμου. Πού το λέγει αυτό η Αγία Γραφή; Σε αρκετά εδάφια, και στις Εβραϊκές και στις Ελληνικές Γραφές. Παραδείγματος χάριν, αναφέρεται στις Πράξεις κεφάλαιο 15, εδάφια 20 και 29 ότι οι Χριστιανοί πρέπει να ‘απέχουν από αίμα.’ Η απαγόρευσις αυτή επαναλαμβάνεται και αλλού στην Αγία Γραφή.—Γεν. 9:3, 4· Λευιτ. 17:10-14.

Μερικοί μπορεί να πουν ότι αυτό αναφέρεται στην πόσι του αίματος, στη λήψι του αίματος στο σώμα μέσω του στόματος. Αλλά η απαγόρευσις αφορά τη λήψι αίματος στον οργανισμό ενός ατόμου άσχετα με το πώς γίνεται αυτό. Παραδείγματος, χάριν, αν ένας γιατρός σας έλεγε να μην πιήτε οινοπνευματώδη ποτά, θ’ ακολουθούσατε τις οδηγίες του αν βάζατε οινόπνευμα σε μια υποδόρια ένεσι και εισάγατε το οινόπνευμα στις φλέβες σας; Οπωσδήποτε όχι.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι αγνοούν τη Γραφική απαγόρευσι κατά του αίματος. Αυτό είναι δική τους υπόθεσις και δική τους ευθύνη. Αλλά η Κα Ροζάριο ήταν ένα άτομο που το ελάμβανε αυτό στα σοβαρά. Με βάσι την θρησκευτική της συνείδησι, καθώς επίσης και τους ιατρικούς λόγους και, επίσης, με βάσι το δικαίωμα του ανθρώπου να εκλέγη ό,τι πρόκειται να γίνη στο σώμα του, αυτό που συνέβη στην Κα Ροζάριο ήταν μια συγκλονιστική επίθεσις κατά της ελευθερίας της. Είναι επαίσχυντο το ότι αυτές οι βάρβαρες πράξεις διεπράχθησαν εναντίον της. Δεν ήταν τίποτε άλλο από επίθεσις και κακοποίησις.

Πώς Εξελίχθηκε η Περίπτωσις

Η περίπτωσις αυτή άρχισε όταν η Κα Ροζάριο πήγε σε μια κλινική της γειτονιάς της επειδή είχε πόνους στο στομάχι. Της έδωσαν ένα χάπι που αναστέλλει τον πόνο και την έστειλαν σπίτι. Αλλά μια εβδομάδα περίπου αργότερα εισήχθη στο Ιατρικό Νοσοκομείο στο Σαν Χουάν επειγόντως υπό την φροντίδα γιατρού.

Ο γιατρός έκανε πολλές εξετάσεις επί επτά ημέρες. Αλλά ισχυρίζετο ότι δεν μπορούσε να βρη τίποτα. Εν τούτοις, είπε στην Κα Ροζάριο ότι αν απεφάσιζε να υποβληθή σε εγχείρησι, εκείνος δεν θα την έκανε χωρίς αίμα. Λόγω του γεγονότος ότι ο Κος και η Κα Ροζάριο πίστευαν ότι δεν ελάμβανε η ασθενής την κατάλληλη φροντίδα, απεφάσισαν να βρουν έναν άλλο γιατρό ο οποίος θα εσέβετο την άποψί τους σχετικά με το αίμα.

Η Κα Ροζάριο έφυγε από το Ιατρικό Νοσοκομείο. Εισήλθε στο Νοσοκομείο του Αγίου Μαρτίνου στο Σαν Χουάν, που εσέβετο την άποψί της σχετικά με το αίμα, συμφώνησε ν’ αναλάβη την περίπτωσι. Στις εξετάσεις του ο γιατρός διεπίστωσε ότι η ασθενής έπασχε από γάγγραινα του λεπτού εντέρου και ότι απαιτείτο εγχείρησις

Παρέμβασις

Εν τούτοις, μια μέρα πριν, ένας συγγενής εξ αγχιστείας της Κας Ροζάριο, απεφάσισε να πάη στον εισαγγελέα του περιφερειακού δικαστηρίου του Σαν Χουάν. Εδήλωσε ότι η Κα Ροζάριο εχρειάζετο εγχείρησι και ότι οι γιατροί ήθελαν άδεια για να χρησιμοποιήσουν αίμα. Ασφαλώς, αυτό δεν αλήθευε σχετικά με το γιατρό στο Νοσοκομείο του Αγίου Μαρτίνου. Απλώς αντανακλούσε την άποψι του προηγουμένου γιατρού στο άλλο νοσοκομείο.

Αποδεχόμενος τα λόγια αυτού του ανδρός και χωρίς να συμβουλευθή ούτε τον Κο ή την Κα Ροζάριο ούτε τον θεράποντα ιατρό της, ο Περιφερειακός Δικαστής Κάρλος Δελγκάδο εξέδωσε μια εντολή δικαστηρίου. Σύμφωνα μ’ αυτήν εδίδετο στο γιατρό του πρώτου νοσοκομείου, του Ιατρικού Νοσοκομείου, η άδεια να χρησιμοποιήση αίμα. Αλλά, βέβαια, η Κα Ροζάριο είχε ήδη φύγει από εκείνο το νοσοκομείο.

Την επομένη ημέρα, στο Νοσοκομείο του Αγίου Μαρτίνου, τώρα, η Κα Ροζάριο υπεβλήθη σε εγχείρησι. Ο γιατρός της απεμάκρυνε εννέα πόδια (2,7 μέτρα) γαγγραινώδους λεπτού εντέρου. Η εγχείρησις έγινε χωρίς αίμα, όπως ακριβώς είχαν ζητήσει η ασθενής και ο σύζυγος της. Η κατάστασις της Κας Ροζάριο μετά την εγχείρησι ήταν κρίσιμη, μολονότι ήταν σταθερή, και η ασθενής είχε τις αισθήσεις της.

Την άλλη μέρα έφθασε στον γιατρό του Νοσοκομείου του Αγίου Μαρτίνου η εντολή του δικαστηρίου που εξέδωσε ο Δικαστής Δελγκάδο. Έφθασε αργά, διότι είχε πρώτα πάει στο πρώτο νοσοκομείο, στο Ιατρικό Νοσοκομείο. Αλλά επειδή η εγχείρησις είχε ήδη γίνει στο Νοσοκομείο του Αγίου Μαρτίνου χωρίς αίμα, ο γιατρός δεν έκρινε απαραίτητο να θέση αυτή την εντολή σε εφαρμογή.

Το ζήτημα θα μπορούσε να έχη λήξει εκεί. Αλλά η παρέμβασις συνεχίσθηκε. Μια μέρα μετά την εγχείρησι, ο συγγενής που ανεφέρθη ανωτέρω απεφάσισε να πάη πάλι στον εισαγγελέα του περιφερειακού δικαστηρίου και να υποβάλη ακόμη μια ένορκη δήλωσι. Είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα που είχε πει και στην προηγουμένη δήλωσί του. Το δικαστήριο αγνόησε τον υπεύθυνο γιατρό ο οποίος είχε κάνει την εγχείρησι. Δεν συμβουλεύθηκε ούτε αυτόν, ούτε την ασθενή, ούτε τον σύζυγο της, ούτε τα παιδιά της.

Παρ’ όλα αυτά, ο Δικαστής Αλμπέρτο Τόρο Ναζάριο του Περιφερειακού Δικαστηρίου εξέδωσε ακόμη μια δικαστική εντολή. Αντέγραψε λέξι προς λέξι την εντολή που είχε δοθή λίγες μέρες προηγουμένως. Μόνο αυτή τη φορά η εντολή αυτή απευθύνθηκε στο γιατρό του Νοσοκομείου του Αγίου Μαρτίνου.

Μετά απ’ αυτό, ο γιατρός ρώτησε την Κα Ροζάριο αν ήθελε μετάγγισι αίματος. Εμφατικά, εκείνη απήντησε ΟΧΙ! Ήταν ένα ενήλικο άτομο. Εγνώριζε τη θέσι της σχετικά με το αίμα και ο σύζυγος της συμφώνησε: Ο γιατρός είπε τότε στις νοσοκόμες οι οποίες παρακολουθούσαν να υπογράψουν μια δήλωσι ότι η ασθενής κατείχε πλήρως τις αισθήσεις της και ότι είχε αρνηθή να δεχθή μετάγγισι αίματος.

Ένταλμα Συλλήψεως

Επειδή δεν εδόθη αίμα, το δικαστήριο εξέδωσε ένα ένταλμα συλλήψεως του γιατρού! Κατηγορήθηκε για ασέβεια προς το δικαστήριο. Σύμφωνα με την κλήσι που του επεδόθη, έπρεπε να παρουσιασθή την ίδια μέρα ενώπιον του Δικαστού Εντγκάρδο Μαρκέζ Λιζάρδι του Περιφερειακού Δικαστηρίου. Η ασθενής, ο σύζυγος της και τα παιδιά της δεν προσεκλήθησαν στην ακρόασι. Ούτε καν ερωτήθησαν. Στην πραγματικότητα, δεν εγνώριζαν γι’ αυτή την ακρόασι ούτε για το ένταλμα συλλήψεως του γιατρού των.

Ο δικαστής ανέκρινε τον γιατρό επί πολλή ώρα. Ο γιατρός είπε ότι δεν ασέβησε προς το δικαστήριο, επειδή η προηγούμενη εντολή του Δικαστού Τόρο Ναζάριο δεν έλεγε συγκεκριμένα να δώση οπωσδήποτε αίμα δια της βίας, παρά τη θέλησι της ασθενούς. Εδήλωσε επίσης, ότι, λόγω της προοδευτικής φύσεως της ασθενείας, αυτός δεν μπορούσε να εγγυηθή ότι η ασθενής θα επιζούσε ακόμη και αν της εδίδετο αίμα.

Ο Δικαστής Μαρκέζ Λιζάρδι εξέδωσε τότε μια άλλη εντολή, με ημερομηνία την ημερομηνία της ημέρας της ακροάσεως. Αλλ’ αυτή τη φορά η εντολή ήταν πιο λεπτομερής. Συγκεκριμένα έλεγε ότι έπρεπε να δοθή αίμα παρά τη θέλησι της ασθενούς. Απηγόρευε σε οποιονδήποτε ν’ αναμιχθή στην δια της βίας αυτή μετάγγισι. Ο δικαστής εδήλωσε ότι η αστυνομία του Πόρτο Ρίκο θα φρόντιζε ώστε να εκτελεσθή αυτή η εντολή.

Παρά τις εκκλήσεις που έγιναν σ’ αυτόν, ο δικαστής δεν ακύρωσε την εντολή του. Έπρεπε να εκτελεσθή την επομένη ημέρα.

Η Ασθενής Παθαίνει ‘Σοκ’

Στις 1,30 το επόμενο πρωί, οι ωπλισμένοι άνδρες—τρεις αστυνομικοί και δύο μυστικοί πράκτορες—ενώθηκαν με τις τρείς νοσοκόμες στο νοσοκομείο. Εισήλθαν στον θάλαμο και είπαν σε όλους να βγουν έξω. Ο σύζυγος επέμεινε να του επιτραπή να παραμείνη και του επετράπη. Αλλά τον εμπόδισαν να κάνη οτιδήποτε για να σταματήση αυτή τη διαδικασία.

Η Κα Ροζάριο αντιστέκετο και κραύγαζε, «Μη μου το κάνετε αυτό! Δεν είμαι εγκληματίας!» Προσπάθησε να σταματήση τις νοσοκόμες. Αλλά γρήγορα οι άλλοι υπερίσχυσαν. Τα χέρια της και τα πόδια της εδέθησαν στο κρεββάτι. Μ’ αυτό τον τρόπο, δεν μπορούσε ν’ αντισταθή στη μετάγγισι που επρόκειτο να της κάνουν δια της βίας. Στο σημείο αυτό, η Κα Ροζάριο υπέστη ‘σοκ.’

Αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να εισάγουν το αίμα από τον βραχίονα της. Έτσι, διευθέτησαν να κάνουν μια εγχείρησι μόνο και μόνο για να κόψουν το λαιμό της και να φθάσουν στην τραχηλική φλέβα ώστε να μπορέσουν να εισάγουν το αίμα από το σημείο αυτό. Την μετέφεραν στο χειρουργείο, βρήκαν την τραχηλική φλέβα και εισήγαγαν δια της βίας το αίμα.

Η Κα Ροζάριο παρέμεινε σε ημικωματώδη κατάστασι επί μερικές ημέρες, χωρίς να μπορέση να μιλήση πια με κανέναν, και κατόπιν έπαθε σπασμούς. Οι νοσοκόμες αμέσως την έβαλαν σε ένα μηχάνημα τεχνητού νεφρού, σ’ ένα μηχάνημα τεχνητών πνευμόνων και σ’ ένα άλλο μηχάνημα. Ένας γιατρός της έβαλε περισσότερο αίμα. Σύντομα μετά απ’ αυτό, η Κα Ροζάριο πέθανε.

Σκεφθήτε τις πιθανές παρενέργειες οποιασδήποτε μεταγγίσεως αίματος. Προσθέστε σ’ αυτές το ‘σοκ’ που παθαίνει ο ασθενής όταν του βάζουν αίμα δια της βίας, παρά τη θέλησί του, δένοντας ακόμη και τα χέρια και τα πόδια του. Πράγματι, είναι πολύ πιθανόν ότι όλα αυτά προκάλεσαν ή τουλάχιστον συνετέλεσαν στον πρόωρο θάνατο της ασθενούς. Το αίμα αυτής της γυναίκας επικάθηται στα κεφάλια εκείνων οι οποίοι ήσαν υπεύθυνοι για όλη αυτή την επαίσχυντη και φρικιαστική υπόθεσι.—Έξοδ. 20:13· Πράξ. 20:26.

«Πού Βρίσκομαι;»

Ο Κος και η Κα Ροζάριο είχαν ζητήσει τη βοήθεια των φίλων τους και επίσης αρκετών λειτουργών της θρησκείας των. Αλλ’ ακόμη και αυτοί δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τα γεγονότα από το να λάβουν χώρα. Όλες οι εκκλήσεις των στις εξουσίες απεδείχθησαν μάταιες.

Ένας απ’ αυτούς τους λειτουργούς ευρίσκετο έξω από το δωμάτιο όταν συνετελείτο το κακό. Άκουσε τις κραυγές της Κας Ροζάριο. Αλλά με τον αστυνομικό που φρουρούσε έξω από την πόρτα, δεν μπορούσε να κάνη τίποτα.

Σ’ ένα σημείο, άνοιξε η πόρτα και α σύζυγος ο Κος Ροζάριο βγήκε έξω. «Κοιτάξτε τι κάνουν στη σύζυγό μου!» φώναξε. Αλλά κάποιος από το δωμάτιο τον τράβηξε πάλι μέσα καθώς ο αστυνομικός μπροστά εστράφη προς το μέρος του. Η πόρτα έκλεισε πάλι.

Ο λειτουργός δεν μπορούσε να καθήση πλέον εκεί. Κατέβηκε κάτω, αηδιασμένος και κατά γράμμα άρρωστος στο στομάχι του. Αυτό που είχε συμβή τον επαναστατούσε εντελώς. Περιγράφει τα αισθήματα που είχε μ’ αυτά τα λόγια που έλεγε στον εαυτό του; «Πού βρίσκομαι; Είναι εδώ το Πόρτο Ρίκο; Εδώ σ’ αυτή τη χώρα είναι που μια αβοήθητη και σοβαρά άρρωστη γυναίκα υφίσταται επίθεσι σ’ ένα νοσοκομείο; Φαίνεται αδύνατον ότι θα μπορούσε να συμβή ένα τέτοιο τρομερό πράγμα στο Πόρτο Ρίκο! Αλλά έγινε!»

Ο γιατρός της, προς έπαινόν του, συνεργάσθηκε με την οικογένεια Ροζάριο όσο μπορούσε. Αλλά όπως ακριβώς τα χέρια της ασθενούς του εδέθησαν κατά γράμμα, εδέθησαν και τα δικά του χέρια μ’ έναν μεταφορικό τρόπο. Δεν μπορούσε να κάνη τίποτε, περισσότερο για να βοηθήση. Αλλά, όπως ανέγραψε αργότερα η εφημερίς του Σαν Χουάν Ελ Βοσέρο, ο γιατρός είπε στο δικαστήριο ότι «στην κατάστασί της η μετάγγισις αίματος δεν εγγυάτο ότι η ασθενής θα επιζούσε λόγω της προοδευτικής καταστάσεως αυτής της ασθενείας στις περισσότερες περιπτώσεις.»

Η εφημερίς επίσης παρέθετε τα σχόλια ενός γνωστού συνταγματικού δικηγόρου στο Πόρτο Ρίκο. Αυτός ο δικηγόρος εδήλωσε ότι η δια της βίας επιβολή μιας πράξεως αντίθετα με τη θρησκευτική πίστι, οποτεδήποτε αυτή η πίστις δεν βρίσκεται σε αντίθεσι με τον νόμο, «αποτελεί παραβίασι των πολιτικών δικαιωμάτων.»

Άλλες Περιπτώσεις

Αυτή η συγκλονιστική επίθεσις κατά της ελευθερίας δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωσις. Δεν είναι η μοναδική φορά που συμβαίνει αυτό το πράγμα στο Πόρτο Ρίκο. Τα πρόσφατα χρόνια, έχουν λάβει χώρα αρκετές παρόμοιες περιπτώσεις. Και σε ενηλίκους και σε παιδιά έχουν γίνει δια της βίας μεταγγίσεις αίματος, κατόπιν εντολής του δικαστηρίου.

Παραδείγματος χάριν, ένας άνδρας τριάντα έξη ετών προσφάτως αντετίθετο στη χρήσι αίματος για την ασθένεια του. Υπέγραψε μια δήλωσι με την οποία απήλλασσε το νοσοκομείο και τους γιατρούς από οποιαδήποτε ευθύνη που μπορούσε να τους βαρύνη από το ότι αυτός δεν έπαιρνε αίμα. Η σύζυγος του συμφωνούσε πλήρως με την άποψί του. Αλλά οι γιατροί επέμεναν να του κάνουν μετάγγισι αίματος. Ο ασθενής και η σύζυγος του υπέστησαν μια τρομερή δοκιμασία. Του έδωσαν ναρκωτικά για να τον κοιμίσουν και ενώ εκείνος ήταν αναίσθητος του έδωσαν αίμα, παρά τη θέλησί του.

Όπως και η Κα Ροζάριο, και αυτός ο άνδρας εσέβετο τον νόμο της χώρας. Ήταν ένας νομοταγής πολίτης. Αλλ’ ακριβώς όπως και η Κα Ροζάριο, πίστευε ότι όταν υπάρχη σύγκρουσις μεταξύ αυτού που θέλουν οι άνθρωποι και αυτού που θέλει ο Θεός, το ορθό πράγμα που πρέπει να κάνη κανείς είναι να ‘πειθαρχή εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους,’ όπως λέγει ο Λόγος του Θεού.—Πράξ. 5:29.

Είναι αλήθεια ότι μερικοί μπορεί να μην έχουν την ίδια άποψι γι’ αυτό το ζήτημα. Και αυτό είναι δικαίωμα τους. Εν τούτοις, πρέπει να επιτραπή σ’ εκείνους που τρέφουν αυτά τα αισθήματα να κάνουν χρήσι του Θεόδοτου δικαιώματος των και να εκλέγουν εκείνοι το είδος της ιατρικής θεραπείας που επιθυμούν. Το να επιβάλη κανείς δια της βίας μια ανεπιθύμητη ιατρική θεραπεία σε κάποιον ασθενή αποτελεί ιατρική αλαζονεία. Είναι προσβολή κατά των ελευθεριών για τις οποίες οι άνθρωποι πολέμησαν τόσο σκληρά ανά τους αιώνες. Είναι μια προσβολή κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και, το πιο σπουδαίο, είναι προσβολή κατά του Θεού. Και κάποια μέρα, όπως λέγει η Αγία Γραφή στο εδάφιο Ρωμαίους 14:12, «έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν.» Και αυτό περιλαμβάνει κι εκείνους που προσπαθούν να εμποδίσουν τους ειλικρινείς λάτρεις του Θεού να υπακούσουν στους νόμους Του.

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Χιλιάδες πεθαίνουν και δεκάδες χιλιάδες υφίστανται βλάβες από τις μεταγγίσεις αίματος κάθε χρόνο. Ο Δρ Τσαρλς Π. Μπέηλι λέγει: «Οι βλάβες που προέρχονται από την ανομοιότητα του αίματος του λήπτου και του δότου και οι βλάβες στα νεφρά που προέρχονται από τις μεταγγίσεις, μολονότι έχουν ελαττωθή πολύ, δεν μπορούν ποτέ να εξαλειφθούν, άσχετα με το πόσο πολύ ‘ταιριάζει’ το αίμα που δίδεται.»

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Ο Κος Ροζάριο τακτικά μελετά την Αγία Γραφή με την οικογένειά του. Η σύζυγός του επίσης μελετούσε την Αγία Γραφή κι έμαθε το νόμο του Θεού σχετικά με το αίμα από τις Άγιες Γραφές

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Το Νοσοκομείο του Αγίου Μαρτίνου στο Σαν Χουάν του Πόρτο Ρίκο. Εδώ η Κα Ροζάριο εδέθη στο κρεββάτι της και της έγινε μετάγγισις αίματος δια της βίας, χωρίς τη θέλησί της, και χωρίς τη συγκατάθεσι του συζύγου της