Η ‘Διπλή Επικύρωσις’

Συζητώντας την επιρροή της τηλεοράσεως στα πολύ μικρά παιδιά, ο Δρ Τόμας Χάρρις βάζει τους γονείς σε πολλή σκέψι. Αφού περιγράφει πώς η νεαρή διάνοια λειτουργεί σαν μαγνητόφωνο, λέγει: «Ένα μικρό τριών ετών που κάθεται μπροστά σε μια τηλεοπτική συσκευή πολλές ώρες κάθε μέρα, καταγράφει αυτά που βλέπει. Τα προγράμματα που βλέπει είναι μια ‘διδαχθείσα’ ιδέα περί της ζωής. Αν βλέπη προγράμματα βίας, πιστεύω ότι θα καταγράψη βία. . . . Αυτό το συμπέρασμα είναι βέβαιο αν οι γονείς του δεν αντιδράσουν κλείνοντας την τηλεόρασι. Αν και οι ίδιοι απολαμβάνουν τα προγράμματα βίας, το μικρό έχει διπλή επικύρωσι—τη συσκευή και τους δικούς του—και έχει την άδεια να είναι βίαιος εφ’ όσον συλλέγει την απαραίτητη ποσότητα αδικιών.»

Πράγματι, δεν είναι αρκετό ν’ αποφεύγωμε εμείς προσωπικώς επίδειξι βίας στο σπίτι μας. Το ερώτημα που παραμένει είναι: Μήπως την «επικυρώνωμε» στα μάτια των παιδιών μας, με τις συνήθειές μας αναψυχής;