Τα Ζώα στις Ειδήσεις

● Ένα τμήμα του δρόμου στο νότιο Ιλλινόις κλείνει δυο φορές το χρόνο όταν κροταλίες, δηλητηριώδη φίδια και αγκιστρόδοντες (δηλητηριώδη φίδια), μεταξύ άλλων, τον διασχίζουν. Την άνοιξι και το φθινόπωρο είναι η σειρά των φιδιών να κατευθυνθούν στην Οικολογική Περιοχή Λαρύ Πάιν Χιλλς του Εθνικού Δάσους Σώνη κατά την ετήσια μετανάστευσί τους. «Τα φίδια πρέπει να ταξιδεύουν 155 μέτρα [500 πόδια] από τη χειμερινή κατοικία τους που βρίσκεται σε βραχώδη μέρη για να πάνε σ’ έναν από τους πολλούς βάλτους που έχουν δημιουργηθή από τα νερά των ποταμών Μισισιπή και Μπιγκ Μάντυ,» εξήγησε ένα μέλος της Δασικής Υπηρεσίας των Η.Π., ο Τζέυ Γουίττακ. «Αρκετά χρόνια πριν, αποφασίσαμε ότι θα ήταν πιο εύκολο να περιορίζωμε την κυκλοφορία στην περιοχή παρά απλώς να προειδοποιούμε τους αυτοκινητιστές,» πρόσθεσε ο Γουίττακ.

● Μερικοί επιστήμονες είχαν την απορία αν η στρουθοκάμηλος που έχει δυο πόδια, τρέχει ή όχι καλύτερα από τα τετράποδα με παρόμοιο μέγεθος. Για να πάρουν απάντησι, δυο ερευνητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ μέτρησαν την κατανάλωσι οξυγόνου μιας στρουθοκαμήλου και δύο αλόγων Πόνυ του Σέτλαντ. Έμαθαν, έτσι, ότι η στρουθοκάμηλος ξεπερνά τα μικρά άλογα σε μικρές διαδρομές, αλλά τα πόνυ άντεχαν περισσότερο. Ωστόσο, και τα δυο είδη αυτών των ζώων χρησιμοποιούσαν την ίδια ποσότητα οξυγόνου για να καλύψουν την ίδια απόστασι με την ίδια ταχύτητα. Το Βρεταννικό επιστημονικό περιοδικό «Φύσις» έγραψε: «Η σύγκρισις όλων των διαθέσιμων στοιχείων σχετικά με την κατανάλωσι ενέργειας κατά την κίνησι από μέρους μιας μεγάλης ποικιλίας ζώων, που αντιπροσωπεύει 66 είδη, δείχνει ότι δεν υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δίποδα και τα τετράποδα οποιουδήποτε είδους.

● Μια ιστορία για μια φάλαινα έρχεται από το Σαν Ιγκνάτσιο Λαγκούν, στο Μεξικό, όπου η αρθρογράφος επιστημονικών θεμάτων Τζέιν Ε. Μπρόντυ παρατήρησε μια μεγάλη ομάδα από γκρίζες φάλαινες της Καλιφόρνιας στη χειμερινή τους κατοικία. Είπε για μία φάλαινα «τόσο μεγάλη όσο ένα αστικό λεωφορείο βάρους 35 τόννων περίπου, και για το μικρό της, βάρους δύο τόννων, που έρχονταν με ταχύτητα προς το σκάφος μας, μήκους 5 μέτρων [16 ποδών]» Έπειτα, «μόλις η σύγκρουσις φάνηκε αναπόφευκτη, η μητέρα φάλαινα βούτηξε κάτω από την επιφάνεια και πήρε θέσι κάτω από το αργοκίνητο σκάφος μας, ανασηκώνοντας ένα μέρος του πάνω από το νερό με τα χτυπήματά της και σπρώχνοντάς το με τη ράχη της,» περιγράφει η Μπρόντυ. «Το μικρό της κολύμπησε στο πλάι δείχνοντας το αυλακωτό κεφάλι του που ήταν χτυπημένο από τα δίποδα θηλαστικά που έμοιαζαν σαν νάνοι μπροστά του.» Και συνεχίζει: «Για μισή ώρα, η μητέρα και το μικρό της έκαναν βόλτες γύρω από το σκάφος καταβρέχοντάς μας εναλλάξ, με το νερό που πετούσαν από τις δύο οπές από τις οποίες ανέπνεαν, κουνώντας το ελαστικό τους δέρμα και ανασηκώνονταν πάνω στην ουρά τους και στριφογύριζαν για να μας δουν καλύτερα.» Φαίνεται ότι σχεδόν πάντοτε οι μητέρες φάλαινες με τα μικρά τους φέρονται πολύ φιλικά.