Κρατώντας τη Μουσική μου στη Θέσι Της

ΟΤΑΝ ήμουν οκτώ ετών στη Φιλαδέλφεια, ένοιωθα ότι κατά κάποιο τρόπο ήμουν διαφορετικός από τους άλλους. Μια μέρα πήρα ένα ξυράφι και έκοψα το δάχτυλό μου, σκεπτόμενος ότι αν αιμορραγούσα όπως οι άλλοι άνθρωποι, θα ήμουν καταδικασμένος τελικά να έχω το ίδιο μ’ αυτούς τέλος—σαν το γείτονά μας στο ίδιο τετράγωνο που πέθανε και κατέληξε στο φέρετρο. Παρακολουθούσα το αίμα που έτρεχε με δύναμη. «Μπέννυ Γκόλσον,» είπα στον εαυτό μου «θα πεθάνης κι εσύ.»

Τα επόμενα πέντε περίπου χρόνια, όταν ήμουν μόνος, το μυαλό μου γέμιζε κατά καιρούς με ανησυχίες για το θάνατο. Κοίταζα τα χέρια μου, τα κινούσα, άκουγα τη φωνή μου καθώς έλεγα ένα δυο λόγια, και κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Ένοιωθα τρομοκρατημένος, γιατί ήξερα ότι μια μέρα δεν θα υπήρχα πια.

Δεν ήθελα να πεθάνω. Ήθελα να ζήσω, Αλλά τώρα φαινόταν σαν να συναγωνιζόμουν το χρόνο σ’ έναν αγώνα δρόμου, επειδή ο χρόνος που είχα στη διάθεσί μου δεν ήταν πάρα πολύς.

Τάσεις προς τη Μουσική

Λόγω του ενδιαφέροντος που έδειχνα στη μουσική, όταν ήμουν εννιά ετών η μητέρα μου άρχισε να μου μαθαίνη πιάνο. Στα 14 χρόνια μου πρόσθεσα και το άλτο. Το αγάπησα αυτό το όργανο. Κάθε φορά που ο Λάιονελ Χάμπτον ερχόταν στο Ερλ Θήατερ, εγώ ήμουν εκεί ρουφώντας κάθε νότα και ευχόμενος να μπορούσα να έπαιζα σαν τον διακεκριμένο σαξοφωνίστα, τον Άρνεττ Κομπ.

Εκείνη περίπου την εποχή, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, μερικοί εμπνευσμένοι νεαροί μουσικοί από μας κάναμε πολλές πρόβες μαζί. Σε μια τέτοια συγκέντρωσι στο σπίτι μου ένας γνωστός, πολύ πιο μεγάλος σε ηλικία, είπε: «κάποια μέρα όλοι εσείς θα καπνίζετε, θα πίνετε και θα παίρνετε διεγερτικά.» Εγώ αγανάκτησα και τον είπα ότι το μόνο πράγμα που σκεπτόμασταν ήταν η μουσική. Αλλά αυτός επανέλαβε ό,τι είχε πει, και πρόσθεσε: «Περιμένετε και θα δείτε.»

Ο θυμός που μου διήγειρε μέσα μου αποτέλεσε ένα είδος αμυντικού μηχανισμού. Ήμουν αποφασισμένος να γίνω ένας «καθαρός» μουσικός, και μολονότι μπόρεσα ν’ αποφύγω αυτά τα πράγματα, πολλοί από τούς πρώην φίλους μου, μεταξύ των οποίων και μερικοί που ήσαν μαζί μου στην πρόβα εκείνη τη νύχτα, έπεσαν αργότερα θύματά τους. Μάλιστα, μερικοί έχουν ήδη πεθάνει από υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών.

Αρχίζοντας μια Καριέρα

Το 1948 μπήκα στο Πανεπιστήμιο Χόουαρντ της Ουάσινγκτον, D.C., για να γίνω δάσκαλος. Ωστόσο, η μουσική παρέμενε η πραγματική μου αγάπη. Οραματιζόμουν πολύ να γίνω ένας διεθνώς αναγνωρισμένος μουσικός, και περνούσα το χρόνο μου εξασκούμενος στο σαξόφωνό μου. Τα μαθήματα ψυχολογίας, ομιλίας μπροστά σε ακροατήριο και άλλα τέτοια θέματα, θα με βοηθούσαν να παίζω καλύτερα και να δημιουργώ νέες μελωδίες; Τα μάζεψα μια μέρα και ποτέ δεν ξαναγύρισα στη σχολή.

Νόμιζα πως ήμουν έτοιμος ν’ αντιμετωπίσω τον κόσμο, επειδή είχα παίξει αρκετά έξω από την πανεπιστημιούπολη στα «νάιτ κλαμπς» της περιοχής. Έπαιρνα εφτά δολλάρια για κάθε ορχήστρα που συγκροτούσα (17 όργανα), και οι ορχήστρες έπαιζαν ό,τι τους έγραφα. Δεν με ενδιέφεραν τα χρήματα—αυτό που ήθελα ήταν ν’ αποκτήσω πείρα.

Όταν επέστρεψα στην πατρίδα μου στη Φιλαδέλφεια μου έγινε μια προσφορά να μπω στην ορχήστρα «Μπούλμουζ» του Τζάκσον, ενός δημοφιλούς τραγουδιστή. Ο Ταντ Ντάμερον έπαιζε πιάνο. Ήταν ένας από τα είδωλά μου σαν διασκευαστής. Ένοιωθα πως τελικά τα είχα καταφέρει.

Επιτεύγματα στη Μουσική

Αργότερα, όταν εργαζόμουν σε μια άλλη ορχήστρα, έγραφα μουσική τζαζ στις ελεύθερες ώρες μου. Καθώς ταξιδεύαμε από πόλι σε πόλι, έδινα αυτές τις συνθέσεις σε μουσικούς στα διάφορα μέρη.

«Έι Μπέννυ, θυμάσαι αυτό το κομμάτι που πήρα μαζί μου στη Νέα Υόρκη;» με ρώτησε ο Τζων Κόλερεϊν, ένας απ’ αυτούς τους μουσικούς, στο δρόμο μια μέρα. «Ε λοιπόν, άρεσε στον Μάιλς τόσο πολύ που το ηχογραφήσαμε.»

Αυτό ήταν για μένα μια θαυμάσια έκπληξις διότι ο Μάιλς Ντέιβις ήταν μεγάλος καλλιτέχνης στις ηχογραφήσεις τζαζ. Εκείνη η ηχογράφησις, με τίτλο «Στέιμπλμεϊτς,» μου άνοιξε το δρόμο σαν συνθέτης τζαζ.

Μετά απ’ αυτό, όλοι φαίνονταν να θέλουν να τους γράψω και να τους διασκευάσω μουσική. Το αποτέλεσμα ήταν να γράφω κάθε μέρα. Προσπαθούσα να εκφράσω μια συγκεκριμένη πεποίθησι που είχα ότι τα τραγούδια, ακόμη και η τζαζ, έπρεπε να είναι μελωδικά. Αργότερα αυτή η πεποίθησίς μου έγινε το σήμα κατατεθέν μου, και πιθανόν με ωδήγησε στην επιτυχία μου σαν συνθέτης τζαζ. Την ίδια περίπου εποχή άρχισα ν’ αναγνωρίζωμαι και σαν σαξοφωνίστας.

Το 1956 ήταν όταν μου τηλεφώνησε ο Γκίλλεσπι των «Ντίζζυ» για να μπω στην ορχήστρα του. Είχε μόλις γυρίσει από μια περιοδεία στη Μέση Ανατολή που ωργάνωσε το Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π., και επρόκειτο σύντομα να κάνη ένα παρόμοιο ταξίδι στη Νότια Αμερική. Μαζί του κέρδισα την πρώτη θέσι στο Διεθνή Διαγωνισμό τζαζ του Ντάουνμπητ σαν «Νέο Αστέρι του Σαξόφωνου» και «Νέο Αστέρι στις Διασκευές.» Η ορχήστρα του Γκίλλεσπι τελικά διαλύθηκε, και εγώ αποφάσισα να παραμείνω στη Νέα Υόρκη ώστε να σταθεροποιηθώ μέσα στο μουσικό κύκλωμα.

Κάτι που Ήθελα να Πιστεύω

Ενώ βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, μου χτύπησαν την πόρτα του διαμερίσματος μου Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πίστευα ότι ήσαν άνθρωποι αφιερωμένοι στο έργο τους, αλλ’ ότι έχαναν το χρόνο τους. Ποιος είχε χρόνο να διαβάση θρησκευτικά περιοδικά; Τα δικά μου τα πέταξα στα σκουπίδια όταν έφυγαν. Κάτι, όμως, που μου έμεινε ήταν το πόσο καλούς τρόπους είχαν και πόσο καλωσυνάτοι ήσαν.

Κάποια εβδομάδα, ενώ εργαζόμουν στο Θέατρο Απόλλων στη Νέα Υόρκη, παρατήρησα ένα ζευγάρι στην είσοδο της σκηνής με περιοδικά στα χέρια τους. Όταν είδα ότι ήσαν η Σκοπιά και το Ξύπνα! είπα στον εαυτό μου, «Έ, όχι! Όχι κι εδώ.» Άλλα παρατήρησα επίσης ότι όλοι οι μουσικοί, πολλοί από τους οποίους ήσαν σκληρόκαρδοι, ήσαν καλοί και ευγενικοί μαζί τους. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. Αργότερα έμαθα ότι ο σύζυγος, ο Πωλ Χουάιτ, είχε εργασθή στο χώρο του θεάματος και γνώριζε μερικούς από τους καλλιτέχνες προσωπικά. Αυτός και η σύζυγος του συγκέντρωναν τις προσπάθειες τους στο να μιλούν για τους σκοπούς του Θεού στους ανθρώπους που εργάζονταν στο χώρο του θεάματος.

Τελικά πλησίασαν και μένα. Ήμουν έτοιμος ν’ ακούσω τι θα έλεγαν απλώς από περιέργεια. Τότε κατάλαβα γιατί οι άλλοι συνάδελφοι έδειχναν τόσο σεβασμό και προσοχή. Ήσαν οι πιο ευγενικοί και πράοι άνθρωποι που είχα συναντήσει ποτέ. Αλλά μου μίλησαν για πράγματα που μου φάνηκαν σκέτη φαντασία—το τέλος όλου αυτού του συστήματος πραγμάτων και την αντικατάστασί του από ένα νέο σύστημα όπου οι άνθρωποι θα ζουν για πάντα στη γη με ευτυχία.—2 Πέτρ. 3:13· Αποκ. 21:3, 4.

Ήθελα να το πιστέψω αυτό, αρκεί να ήταν αλήθεια. Αλλά δεν ήταν δυνατόν, έτσι δεν είναι; Ποτέ δεν είχα ακούσει τον «Σεβασμιώτατο» Λιούις στην Εκκλησία της Σκηνής της Πίστεως στη Φιλαδέλφεια να μιλά για τέτοια πράγματα. Είδα τον Πωλ και την Άιντα Χουάιτ πάλι στο Σικάγο όταν έπαιζα στο θέατρο Ρήγκαλ. Αργότερα μου μίλησαν στο Μαϊάμι της Φλώριντα. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πράγματι αφιερωμένοι στο έργο τους ή είναι τρελλοί, ή και τα δύο,» σκέφτηκα.

Βοηθήθηκα από Έναν Άλλο Μουσικό

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Αρτ Φάρμερ και εγώ σχηματίσαμε ένα συγκρότημα που λεγόταν «Δη Τζάζτετ.» Τελικά μαζί μας εργάστηκε ένας τρομπονίστας, ο Τομ Μακ Ίντος. Αργότερα μάθαμε ότι μελετούσε τη Βίβλο με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μιλούσε σε όποιον έβλεπε μπροστά του ό,τι μάθαινε—σε σερβιτόρες, σε ιδιοκτήτες κλαμπς, σε εργαζομένους σε πλυντήρια, σε συναδέλφους μουσικούς, και στους πελάτες επίσης. Ποτέ δεν θυμάμαι να είχε πέσει ο ζήλος του και ποτέ δεν τα έχανε.

Συχνά ταξίδευε με στέισον βάγκον στις διάφορες πόλεις όπου είχαμε επαγγελματικές υποχρεώσεις. Όταν ο Τομ άρχισε να ταξιδεύη μαζί μας, τα θέματα των συζητήσεων άλλαξαν ριζικά, έγιναν Βιβλικού περιεχομένου. Κατά κάποιο τρόπο, τα παιδιά πάντα ήθελαν ν’ αποδείξουν ότι ο Τομ έσφαλλε. Ωστόσο αυτός μας έστρεφε στις Γραφές, λέγοντας; «Ελέγξτε το αυτό.»

Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι συνάδελφοι άρχισαν να ενοχλούνται με τον Τομ γιατί συνεχώς αποδεικνυόταν σωστός από τη Βίβλο. Μάλιστα συνεννοήθηκαν να τον σταματήσουν να μιλά άλλο για τα πιστεύω του. Αλλά, τότε, συνέβη κάτι περίεργο. Ο Τομ τους είχε δώσει αρκετές πληροφορίες ώστε να γίνουν περίεργοι, κι έτσι πάντα έφερναν στη συζήτησι Βιβλικά θέματα, συνήθως αρχίζοντας με ερωτήσεις. Έτσι οι Βιβλικές συζητήσεις στο στέισον βάγκον δεν σταμάτησαν ποτέ.

Όσο ήταν μαζί μας στο συγκρότημα, ο Τομ μου είπε κάτι που συνέχισε να ηχή στα αυτιά μου πολύ μετά την αναχώρησί του. «Κάνεις πολλά σωστά πράγματα,» είπε, «αλλά δεν πρόκειται να σε ωφελήσουν καθόλου.» Αυτό που εννοούσε ήταν ότι έπρεπε να ζήσω μια ζωή σε αρμονία με όλες τις απαιτήσεις του Θεού, όχι μερικές μόνο απ’ αυτές, αν ήθελα ν’ απολαύσω το δώρο Του για αιώνια ζωή.—Ρωμ. 6:23· Ιωάν. 17:3.

Τώρα κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω ποιο ήταν το θέλημα του Θεού. Έτσι όταν το συγκρότημα διαλύθηκε λίγο αργότερα, η σύζυγος μου, η Μπόμπυ, κι εγώ αρχίσαμε να μελετούμε τη Βίβλο με τον Τομ πίσω στη Νέα Υόρκη. Μέσω της μελέτης μας μπόρεσα να καταλάβω πράγματα για τα οποία επί χρόνια αναρωτιόμουν και ανησυχούσα γι αυτά. Το φοβισμένο μικρό αγόρι, που ήμουν εγώ, είχε κάνει λάθος—υπήρχε ευκαιρία να ξεφύγη κανείς από το θάνατο. Οι άνθρωποι, έμαθα, δεν είχαν αρχικά φτιαχτή για να πεθαίνουν, αλλά για να ζουν για πάντα σ’ ένα γήινο παράδεισο. Και μέσω του θυσιαστικού θανάτου του Ιησού Χριστού είχε ανοιχθή ο δρόμος για τους ανθρώπους ν’ απολαύσουν τελικά την προοπτική της αιώνιας ζωής.—Ιωάν. 3:16.

Ένας Νέος Χρόνος Ζωής

Λίγο μετά, το 1967, φύγαμε για το Λος Άντζελες. Ήθελα να γράφω μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόρασι. Πολλοί φτασμένοι μουσικοί και φίλοι μου είχαν ήδη πάει στη Δυτική Ακτή και μου έλεγαν συνέχεια, «Έλα!» Αυτό και έκανα.

Στο Λος Άντζελες, η όλη μου φροντίδα ήταν να αναγνωρισθώ στο χώρο αυτό. Άφησα προσωρινά το σαξόφωνο μου και συγκέντρωσα τις δραστηριότητες μου στο να γράφω μουσική για ταινίες. Με τον καιρό έγραφα μουσική για τα προγράμματα της τηλεοράσεως Επικίνδυνες Αποστολές, Οικογένεια Πάρτριτζ, καθώς και για μεγαλύτερες ταινίες. Τα πράγματα από υλικής πλευράς μού πήγαιναν καλά, αλλά δεν φαινόταν να περισσεύη χρόνος για τίποτε άλλο. Όταν ήλθαμε για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες έλεγα συνέχεια ότι μόλις σταθεροποιηθώ θα ψάχναμε για Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ποτέ όμως δεν το έκανα αυτό. Όσο πιο πολλά κέρδιζα από υλικής πλευράς, τόσο περισσότερα ήθελα, όπως ακριβώς λέει η Βίβλος στον Εκκλησιαστή 5:10.—Ματθ. 16:26.

Τότε μια μέρα όταν γύρισα στο σπίτι η σύζυγος μου με υποδέχθηκε στην πόρτα λέγοντας, «Μάντεψε! Σήμερα με επισκέφθηκαν οι Μάρτυρες.» Μου είπε ότι θα ξανάρχονταν την επόμενη εβδομάδα. Αργότερα μάθαμε ότι ο Τομ Μακ Ίντος είχε ζητήσει να σταλή στο σπίτι μου κάποιος με τα ίδια ενδιαφέροντα—μουσικής, φυσικά. Ο Αλ Κέιβλιν και η σύζυγος του ήρθαν· ο Αλ είχε εργαστή με επιτυχία σαν διευθυντής ορχήστρας.

Μέσω της νέας μας μελέτης τελικά αρχίσαμε να αναπτύσσωμε μια αληθινή εκτίμησι για τα ιερά πράγματα. Με τον καιρό, η σύζυγος μου κι εγώ αφιερωθήκαμε να υπηρετούμε τον Ιεχωβά Θεό, και το συμβολίσαμε αυτό με το εν ύδατι βάπτισμα. Τελικά, αφού ωρίμασα σαν Χριστιανός, διωρίστηκα πρεσβύτερος στην εκκλησία.

Διατήρησι Ισορροπίας

Ναι, αγαπώ τη μουσική. Πάντα την αγαπούσα. Και πάντα προσεύχομαι να διατηρήσω τη σωστή Χριστιανική ισορροπία σχετικά μ’ αυτή την αγάπη. Αντιλαμβάνομαι ότι ανεξάρτητα του πόσο καλά παίζω ένα όργανο ή πόσο καλά γράφω ένα τραγούδι ή πόσο μεγάλη επιτυχία γίνεται μια ταινία ή ποιες άλλες επιτυχίες θα έλθουν, καμμιά, ούτε και όλες μαζί, δεν θα με καταστήσουν άξιο για ζωή στο νέο σύστημα του Θεού. Πέρασαν 12 περίπου χρόνια από τότε που αφιερώθηκα να υπηρετώ τον Θεό, και μπορώ να πω υπεύθυνα ότι πρέπει κανείς να είναι συνέχεια άγρυπνος για να διατηρή την πνευματικότητά του.

Παραδείγματος χάριν, δεν πέρασε πολύ μετά το βάπτισμά μου και άρχισα να χάνω τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Η μουσική μου άρχισε πάλι να παραμερίζη τα πιο σπουδαία πνευματικά ενδιαφέροντα. Αλλά ένας Χριστιανός πρεσβύτερος με καλωσύνη μου επέστησε την προσοχή σ’ αυτά που συνέβαιναν και έκανα τις απαραίτητες διαρρυθμίσεις. Είμαι ευγνώμων για τη βοήθειά του. Το χρήμα και η φήμη στον κόσμο της μουσικής δεν ήσαν πια τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή μου. Μήπως αυτό σημαίνει ότι έπαψα να εργάζωμαι σαν μουσικός και συνθέτης;

Όχι. Καταλαβαίνω ότι το είδος της εργασίας μου μπορεί να εκθέση κάποιον σε κακό περιβάλλον—πολλοί μουσικοί μπλέκουν με ναρκωτικά και ανηθικότητα. Αλλά μπορείτε να σκεφθήτε έστω μία κοσμική εργασία, είτε επαγγελματική είτε όχι, όπου δεν υπάρχουν στοιχεία ανεντιμότητας, διαφθοράς, ανηθικότητας, αλκοολισμού, τυχερών παιγνιδιών και τα όμοια; Αυτά τα πράγματα, ακόμη και τα ναρκωτικά, βρίσκονται τώρα σ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Αν κανείς πρόκειται να διατηρήση οποιαδήποτε σχεδόν εργασία, δεν μπορεί να τα αποφύγη αυτά.

Ταυτόχρονα, αν η πνευματικότητα ενός Χριστιανού αρχίσει να χωλαίνη λόγω της εργασίας του, κάποιος πρέπει να του επιστήση την προσοχή σ’ αυτό, όπως έγινε και σ’ εμένα. Έλαβα τα αναγκαία μέτρα για να διαφυλάξω την πνευματικότητά μου. Και, σαν μουσικός, έχω εκμεταλλευθεί ευκαιρίες να μιλήσω σε πολλούς στο χώρο της τέχνης, τους οποίους άλλοι Μάρτυρες ποτέ δεν θα μπορούσαν να πλησιάσουν με το άγγελμα της βασιλείας του Θεού.

Πάει καιρός πια που η μουσική, κατέχει πολύ λιγότερο σημαντική θέση στη ζωή μου απ’ ό,τι παλιότερα. Το πολυτιμότερο πράγμα που έχω είναι το προνόμιο να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Εκείνος θέλει ο λαός Του να είναι ευτυχισμένος, κι εγώ είμαι. Επί πλέον, έχω την πεποίθηση ότι αν κερδίσω την αμοιβή της ζωής στο νέο του σύστημα θα είμαι αιώνια ευτυχισμένος, είτε με σαξόφωνο είτε χωρίς αυτό.—Από Συνεργάτη.