Η Δυσκολότερη Λέξη
«ΛΥΠΟΜΟΥΝΑ τη σύζυγό μου,» είπε ο συμπονετικός σύζυγος. «Είχε εργαστεί τόσο σκληρά για να ετοιμάσει το γεύμα για τις νεαρές φίλες της. Αλλά όταν ήρθε η ώρα για να έρθουν, καμιά δεν φάνηκε. Στην αρχή εκνευρίστηκε λίγο. Μετά αγανάκτησε. Στη συνέχεια θύμωσε τόσο πολύ, που έκλαιγε καθώς περνούσε η ώρα. Τα ‘νόστιμα’ φαγητά της άρχισαν να κρυώνουν. Κι όμως καμιά δεν τηλεφώνησε για να δικαιολογήσει την καθυστέρηση.» Και συνέχισε: «Σε τέτοιες καταστάσεις αρχίζετε να φοβάστε το χειρότερο. (Τι να τους συνέβη; Μήπως πάθανε κανένα ατύχημα;) Όμως, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι δύο τελικά ήρθαν. Οι άλλες ούτε τηλεφώνησαν.»
Αν και το γεγονός αυτό μπορεί να γίνει αιτία να χαλάσουν μερικές φιλίες, ευτυχώς, επικράτησε η Χριστιανική διαγωγή. Όπως είπε ο σύζυγος: «Την άλλη μέρα η σύζυγός μου περίμενε να της ζητήσουν με δάκρυα συγνώμη, όταν είδε τις τρεις ξεχασιάρες φίλες της. Αλλά αυτές της χαμογέλασαν νευρικά και τη χαιρέτησαν γρήγορα. Πέρασαν αρκετές μέρες από τότε. Ήμουν περήφανος που η σύζυγός μου αποφάσισε να κάνει το πρώτο βήμα να πλησιάσει τις φίλες της. Λίγα κλάματα, μερικά αγκαλιάσματα και το ζήτημα τακτοποιήθηκε. Όμως, ένα ερώτημα είχε κολλήσει στο μυαλό μου: ‘Δεν θα μπορούσαν απλώς να έλεγαν, «Συγνώμη»;’
Είναι αλήθεια αυτό που λέει το ρεφραίν ενός γνωστού τραγουδιού, «Το συγνώμη φαίνεται να είναι η πιο δύσκολη λέξη.» Γιατί; Ίσως επειδή το «συγνώμη» είναι μια ομολογία ενοχής. Αλήθεια, φαίνεται να μη δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε τα σφάλματά μας γενικά. Πέστε σ’ έναν άνθρωπο «είσαι ατελής!» και το πιθανότερο είναι να σας απαντήσει, «Μήπως δεν είμαστε όλοι;» Αλλά πέστε του ότι είναι εγωιστής, περήφανος, υπεροπτικός, χωρίς αισθήματα, αφελής ή εκνευριστικός και θα τον «πατήσετε στον κάλο.» Δεν είναι περίεργο που η Βίβλος μάς συμβουλεύει να παραβλέπουμε, να ανεχόμαστε και να συγχωρούμε τα σφάλματα των άλλων.—Παροιμίαι 17:9· Εφεσίους 4:32· Κολοσσαείς 3:13.
Ενώ η αργοπορία σ’ ένα γεύμα μπορεί να φαίνεται ασήμαντη, μια τέτοια μικρή αναποδιά δημιουργεί συχνά φαινομενικά ανυπέρβλητους φραγμούς ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως, το φράγμα της διενέξεως μπορεί συχνά να γκρεμιστεί μ’ ένα απλό «συγγνώμη.»
Ναι, αλλά ποιος θα το πει πρώτος; «Όχι εγώ!» λέτε εσείς. Αναλύετε την κατάσταση και κρίνετε τον εαυτό σας «αθώο.» «‘Κάποιος’ πρέπει να έχει δίκιο,» επιμένετε. Αλλά μια τέτοια λογίκευση δεν αναγνωρίζει ότι ο «αντίδικος» σας πιθανόν να βλέπει το ζήτημα από άλλη σκοπιά. (Παροιμίαι 18:17) Πρόκειται για ένα αδιέξοδο. Βλέποντας τη συγνώμη σαν ήττα, και οι δύο ετοιμάζονται για έναν μακρύ αγώνα.
Η Γραφή όμως δείχνει ότι ακόμη και μακρόχρονες έχθρες μπορούν να διευθετηθούν, όταν οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την υπερηφάνειά τους. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, τον πατριάρχη Ιακώβ. Ήταν πρόθυμος να θυσιάσει περισσότερα από την υπερηφάνεια για να τερματίσει μια φιλονεικία. Η αντιζηλία με το δίδυμο αδελφό του, τον Ησαύ, υπήρχε από τη γέννησή τους. Ξέσπασε σε έντονο μίσος όταν ο Ιακώβ οδήγησε τα πράγματα έτσι ώστε να λάβει τα πρωτοτόκια, που ο Ησαύ είχε πουλήσει για ένα πιάτο φαγητό. (Γένεσις 25:22-34· 27:1-41 ) Ο Ιακώβ έφυγε για να σωθεί! Το πέρασμα πολλών χρόνων δεν μείωσε το μίσος του Ησαύ για τον Ιακώβ.
Τελικά, ήρθε η μέρα της αντιμετωπίσεως. Ο Ιακώβ ταπεινά στέλνει μηνυτές, ζητώντας μια συνάντηση με τον Ησαύ. Διαβάζοντας την αφήγηση στη Γένεση κεφάλαια 32 και 33 μπορείτε να αισθανθείτε την ένταση που δημιουργήθηκε, καθώς οι δύο αυτοί εχθρευόμενοι αδελφοί προετοιμάζονται να συναντηθούν ο Ιακώβ με τα ποίμνια και τα παιδιά του, ο Ησαύ με τη συνοδεία των 400 ανδρών του! Στο μυαλό του Ησαύ αναμφισβήτητα βρίσκεται ο φόνος. Όμως ο Ιακώβ είναι αποφασισμένος να ειρηνεύσει. Ταπεινά κάνει μια χειρονομία φιλίας, και τι χειρονομία! Εκατοντάδες αξιόλογα κατσίκια και πρόβατα και πολλές αγελάδες, καμήλες και ταύροι, προσφέρθηκαν από τους δούλους του Ιακώβ σαν ειρηνική προσφορά. Φαντασθείτε την έκπληξη του Ησαύ, όταν είδε την εκδήλωση αυτή γενναιοδωρίας!
Κι όμως η ειρήνη κόστισε ακόμη περισσότερα. Όταν συναντιέται με τον Ησαύ, τι κάνει ο Ιακώβ; «Αυτός δε επέρασεν έμπροσθεν αυτών και ‘προσεκύνησεν’ έως εδάφους ‘επτάκις’, έως να πλησιάση εις τον αδελφόν αυτού,» και το έκανε αυτό σαν να παραδεχόταν κάποιον άλλο ανώτερο. Το αποτέλεσμα; «Και έδραμεν ο Ησαύ εις συνάντησιν αυτού και ενηγκαλίσθη αυτόν και έπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν και έκλαυσαν.»—Γένεσις 32:13-15· 33:1-4.
Το μάθημα; Σε μια προσωπική διαφωνία, υπάρχει κάτι που είναι πιο σπουδαίο από το ποιος έχει «δίκιο» ή «λάθος.» Το σπουδαίο είναι η αποκατάσταση της ειρήνης. Έτσι, όταν αντιμετωπίζετε μια διαφωνία, ρωτήστε τον εαυτό σας, «Βλέπω τα πράγματα από τη δική του σκοπιά; Χειρίζομαι τα πράγματα μ’ ένα Χριστιανικό τρόπο; Είμαι πρόθυμος να ταπεινωθώ; Μπορώ εγώ πρώτος να πω, ‘συγνώμη’ επειδή κάποιος άλλος δημιούργησε μια στενοχώρια;»
Υπάρχει ένα ρητό που λέει, «Το συγνώμη είναι μόνο μια κουβέντα.» Αλλά είναι ‘δυνατή’ κουβέντα. Προσπαθήστε να είστε ο πρώτος που θα την πείτε.—Ματθαίος 5:9, 23, 24.