‘Κάνοντας τα Λιμνάζοντα Νερά να Κινηθούν’
Το Ιταλικό ιατρικό περιοδικό Τέμπο Μέντικο εξετάζει «το ζήτημα για το αν η μετάγγιση αίματος είναι πάντοτε πραγματικά απαραίτητη» στην ιατρική. Από τις παρατηρήσεις που έχει κάνει, το περιοδικό δηλώνει: «Με βεβαιότητα μπορεί να λεχθεί ότι οι περιπτώσεις στις οποίες η μετάγγιση, είναι τόσο απαραίτητη, που η έλλειψή της θα δημιουργούσε κίνδυνο για τη ζωή, είναι κάθε μέρα όλο και πιο λίγες.»
Το Τέμπο Μέντικο συνεχίζει με την υπόδειξη ότι, επειδή οι κίνδυνοι που μεταβιβάζονται με τη θεραπεία της μεταγγίσεως είναι σημαντικοί, «δικαιολογείται το ερώτημα αν θα άξιζε—σχετικά με τη θεραπεία γενικά, άσχετα με τις αιτήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά—να ξαναεξεταστούν οι συνηθισμένες θεραπείες, και να περιοριστούν οι μεταγγίσεις.» Το άρθρο συνεχίζει:
«Έχοντας αυτά υπόψη, και χωρίς καμιά πρόθεση να εξυψώσουμε τις αιτήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο Ντέντον Κούλεϋ [από το Χιούστον του Τέξας] έχει εκτελέσει εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς επί εφτά και πλέον χρόνια, περιορίζοντας τις μεταγγίσεις όπου αυτό ήταν δυνατό χρησιμοποιώντας στη θέση τους αιμοαραίωση, δηλαδή αραιώνοντας το αίμα του ασθενή με μια γλυκόζη και ένα διάλυμα ηπαρίνης. Αν η μέθοδος αυτή έχει φέρει έξοχα αποτελέσματα από τότε . . . διερωτάται κανείς γιατί δεν έχει απλωθεί στη σύγχρονη χειρουργική.
«Ένας χειρουργός, ο Δρ Καίσαρ Μπουρέστα, ο οποίος εργάζεται σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο στη Ριπατρανσόνε, σε μια επαρχία του Ασκόλι Πικένο, ακολουθεί αυτή τη μέθοδο, κάνοντας εγχειρήσεις σε Μάρτυρες του Ιεχωβά από το 1974 και υπακούοντας στη θέλησή τους. . . . Σύμφωνα με τον Δρ Μπουρέστα, τα αποτελέσματά του δείχνουν ότι είναι δυνατό να γίνουν χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς τη μετάγγιση αίματος, τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις, χωρίς να υποβληθεί ο ασθενής σε κίνδυνο που είναι μεγαλύτερος από τον φυσιολογικό. Φυσικά, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιεί ο γιατρός κάθε δυνατή χειρουργική τεχνική για να μειώσει τις απώλειες αίματος στο ελάχιστο. Είναι φανερό ότι η εφαρμογή αυτών των τεχνικών κάνει τις χειρουργικές επεμβάσεις πιο λεπτές και πολύπλοκες. Η πιθανότητα, που έχει γίνει τώρα πραγματικότητα, αποφυγής της μεταγγίσεως, απαιτεί περισσότερο μόχθο, προπαρασκευαστική εργασία και εξοπλισμό.»
«Μ’ όλα ταύτα,» καταλήγει η εφημερίδα, «η ιατρική πρέπει έντιμα να αντιμετωπίσει το ερώτημα για το αν «αξίζει να κάνει κάποια προσπάθεια προς αυτό το σκοπό αυξάνοντας τον αριθμό των μονάδων και των χειρουργικών συνεργείων που μπορούν να εφαρμόσουν τις τεχνικές που αναφέρθηκαν παραπάνω. Δεν σημαίνει αυτό απλώς ικανοποίηση των επιθυμιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά εξέταση για το αν η συμμόρφωση με τις επιθυμίες τους θα μπορούσε να καταλήξει προς όφελος όλων, ή τουλάχιστον να δώσει ένα ερέθισμα για μια καινούργια έρευνα. Η θέση τους αυτή δίνει ένα κίνητρο για να κινηθούν τα νερά της συνηθισμένης θεραπείας, που είναι πάντα λίγο λιμνάζοντα.»—Δεκέμβριος 1980.