Πολιτική—Η Καρποφορία της Κατά τον Α^΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Πριν περίπου 2.000 χρόνια ο Ιησούς Χριστός εκφώνησε την περίφημη επί του Όρους Ομιλία του, στην οποία ανέφερε τις βασικές αρχές για τη Χριστιανική διαγωγή. Αντί για το μίσος, δίδαξε την αγάπη· αντί για την εκδίκηση, τη συγχωρητικότητα και καμιά χρήση βίας. (Ματθαίος, κεφάλαια 5 έως 7) Στην πορεία της ιστορίας, ο λεγόμενος Χριστιανικός κόσμος ισχυρίστηκε ότι ακολούθησε το παράδειγμα του Χριστού. Αλλά τι αποκαλύπτει μια προσεκτική εξέταση στην πολιτική του 20ού αιώνα; Έχουν αληθινά εφαρμόσει τη Χριστιανοσύνη οι κυβερνήσεις του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου; Ή απεναντίας, σκόπιμα ή ασυναίσθητα, ακολούθησαν τις κυνικές αρχές, τις οποίες εξέθεσε ο Νικολό Μακιαβέλι στη μελέτη του για την ανθρώπινη ιστορία; Στο βιβλίο του Ο Ηγεμόνας, ο Μακιαβέλι εξέθεσε τις μεθόδους που είχαν χρησιμοποιήσει οι πετυχημένοι πολιτικοί επί αιώνες. Τα κυριότερα αξιώματα του έχουν καταγραφεί στη σελίδα 7.

ΚΑΘΩΣ ο κόσμος εισήλθε στον 20ό αιώνα, το μέλλον φαινόταν να είναι σχετικά σταθερό. Οι μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν εγκαθιδρύσει εξισορροπητικές συμμαχίες, οι οποίες θεωρητικά θα έπρεπε να εξασφαλίζουν την ειρήνη. Αλλά όπως έγραψε ο ιστορικός Ρ. Ρ. Πάλμερ στο Μια Ιστορία του Σύγχρονου Κόσμου, «οι Ευρωπαίοι πίστευαν ότι κατευθύνονταν προς κάποιο υψίπεδο, ωθούμενοι από καλοκάγαθη πρόοδο και έναν μεγαλύτερο πολιτισμό, στον οποίο οι ωφέλειες της σύγχρονης επιστήμης και των επινοήσεων θα κατανέμονταν πιο εκτεταμένα. . . . Απεναντίας, η Ευρώπη προσέκοψε στη συμφορά του 1914».

Ο Καθηγητής Α. Τζ. Π. Τέυλορ δηλώνει επίσης: «Είναι δύσκολο, πράγματι, να ανακαλύψει κανείς οποιαδήποτε αιτία εχθρότητας ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις στην αρχή του καλοκαιριού του 1914». Ωστόσο οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ‘προσέκοψαν στη συμφορά του Μεγάλου Πολέμου’ του 1914-1918. Γιατί; Σύμφωνα με τον ίδιο καθηγητή, η αιτία ήταν «το σύστημα συμμαχιών [της Τριπλής Συμμαχίας Γερμανίας/Αυστρο-Ουγγαρίας/Ιταλίας ενάντια στην Τριπλή Αντάντ της Γαλλίας/Ρωσίας/Βρετανίας] . . . Οι συμμαχίες αυτές υπετίθετο ότι θα έφερναν ειρήνη, απεναντίας έφεραν πόλεμο».

Ο Ιησούς δίδαξε, ‘Οποιοσδήποτε σε ραπίσει στο δεξί σου μάγουλο, στρέψε σ’ αυτόν και το άλλο’ και, ‘Αγαπάτε τους εχθρούς σας’. (Ματθαίος 5:39, 44) Ο Μακιαβέλι υπέδειξε ότι η ‘θηριώδης μέθοδος της βίας είναι συχνά απαραίτητη’ προκειμένου να πετύχει τους στόχους του ένας ηγεμόνας. Έγραψε: «Είναι απαραίτητο για έναν ηγεμόνα που επιθυμεί να κρατήσει αυτό που είναι δικό του, να γνωρίζει πώς να κάνει το άδικο, και να το χρησιμοποιεί αυτό ή όχι ανάλογα με τις ανάγκες»! Σύμφωνα με τον Μακιαβέλι, οι Χριστιανικές αρχές θα έπρεπε να θυσιάζονται χάρη της σκοπιμότητας.

Όταν οι πολιτικοί ηγέτες της Καθολικής, της Προτεσταντικής, και της Ορθόδοξης Ευρώπης—βασιλιάδες, αυτοκράτορες, πρόεδροι, και πρωθυπουργοί—κήρυξαν τον πόλεμο το 1914, τίνος τις διδασκαλίες ακολουθούσαν σκόπιμα ή ασυναίσθητα; Τις διδασκαλίες του Κυρίου που ομολογούσαν, του Ιησού Χριστού; Ή τις πραγματιστικές συμβουλές του Μακιαβέλι;

«Ο πόλεμος που θα βάλει τέλος στους πολέμους» και ο πόλεμος «που θα κάνει τον κόσμο ασφαλέστερο για τη δημοκρατία», ήταν μερικά από τα συνθήματα που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την ολοκληρωτική σφαγή, στην οποία οδήγησαν οι πολιτικοί ηγέτες τους νεαρούς του 1914. Και τι είδους πόλεμος ήταν αυτός; Ποιο ήταν το τίμημα που καταβλήθηκε—όχι από τους πολιτικούς—αλλά από τους ανθρώπους;

Τα Αποτελέσματα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου

Ίσως η Μάχη της Σομ στη βόρεια Γαλλία να αποτελεί την επιτομή της παράλογης ανθρώπινης θυσίας που έλαβε χώρα στον Μεγάλο Πόλεμο. Ο Καθηγητής Πάλμερ δηλώνει: «Η Μάχη της Σομ, που διήρκεσε από τον Ιούλιο μέχρι τον Οκτώβριο [του 1916], στοίχισε στους Γερμανούς γύρω στους 500.000 άντρες, στους Βρετανούς 400.000 και στους Γάλλους 200.000». Ένα συνολικό τίμημα—1.100.000 άντρες! Το αποτέλεσμα; «Τίποτα αξιόλογο δεν είχε κερδηθεί», δηλώνει ο ιστορικός Πάλμερ. Πόσα πράγματα είχαν χαθεί—1.100.000 πατέρες, σύζυγοι, και γιοι που άφησαν πίσω εκατομμύρια γονείς, συζύγους, και ορφανά που θρηνούσαν. Αυτή ήταν η σοδειά θανάτου μιας και μόνης μάχης! Η βασική αιτία; Η διαιρετική πολιτική, η οποία εκμεταλλευόταν τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό για να ικανοποιήσει την πείνα των κανονιών ενός πολέμου που δεν θα έπρεπε να έχει γίνει ποτέ.

Και ποιο ήταν το συνολικό τίμημα που καταβλήθηκε από τους λαούς (αλλά σπάνια από τους ηγέτες) των αντιμαχόμενων εθνών; Μια πηγή δηλώνει: «Μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 1918 . . . κοίτονταν νεκροί οχτώ εκατομμύρια στρατιώτες, είκοσι εκατομμύρια περισσότεροι ήταν πληγωμένοι, άρρωστοι, ακρωτηριασμένοι, ή έφτυναν αίμα από τη χρήση αερίων». Και πόσα ήταν τα θύματα των αμάχων; «Είκοσι δύο εκατομμύρια πολίτες σκοτώθηκαν ή πληγώθηκαν και όσοι επέζησαν ζούσαν σε χωριά ζώντας κατά ομάδες σε ερείπια».

Εν όψει όλων αυτών των σφαγών, πόσο κατάλληλος είναι ο συμβολισμός της Βίβλου για την όλη παγκόσμια πολιτική οργάνωση του Σατανά στο πέρασμα της ιστορίας—‘ένα θηρίο’.a (Αποκάλυψη 13:1, 2) Με την ευκαιρία, μερικά θηρία σκοτώνουν χωρίς κάποιο λόγο. Άλλα σκοτώνουν ακόμη και τα παιδιά τους.

Ωστόσο οι ελπίδες ανυψώθηκαν όταν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην ανακωχή που έγινε το Νοέμβριο του 1918. Όπως έγραψε ο Τσαρλς Λ. Μη στο βιβλίο του Το Τέλος της Τάξης, Βερσαλλίες 1919: «Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια τραγωδία σε τρομακτική κλίμακα. Εξήντα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι κινητοποιήθηκαν—περισσότερα εκατομμύρια απ’ όσα είχαν λάβει μέρος σε πόλεμο ποτέ πριν—για να λάβουν μέρος σ’ έναν πόλεμο, που, όπως τους έλεγαν, ήταν ένας πόλεμος δικαιοσύνης και τιμής, εθνικής περηφάνιας και μεγάλων ιδανικών, για να διεξάγουν έναν πόλεμο ο οποίος θα έβαζε τέλος σ’ όλους τους πολέμους, για να καθιερώσουν μια ολοκληρωτικά νέα τάξη ειρήνης και ισότητας στον κόσμο».

Έλαβαν, άραγε, οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου κάποιο μάθημα από το τρομερό αυτό λουτρό αίματος; Μήπως τα έθνη που αυτοαποκαλούνται Χριστιανικά ήρθαν πλησιέστερα στην άσκηση της αγάπης που δίδαξε ο Χριστός; Όχι, γιατί τα γεγονότα από το 1918 και μετά έχουν ασφαλώς διαψεύσει τις κοινοτοπίες και τα συνθήματα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν επιδέξια από τους πολιτικούς, τους κληρικούς, και τους στρατιωτικούς.

Το σχόλιο του συγγραφέα Μη είναι σχετικό: «Οι διπλωμάτες συγκεντρώθηκαν [στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού]—και, πολύ απέχοντας από του να αποκαταστήσουν την τάξη στον κόσμο, παρέλαβαν το χάος του Μεγάλου Πολέμου, και, μέσω της αντεκδίκησης και της αμέλειας, της ανεπάρκειας και του σχεδίου, το σφράγισαν σαν τη διαρκή συνθήκη του αιώνα μας». Το γεγονός ότι το χάος αυτό σφραγίστηκε σαν διαρκής συνθήκη της ζωής του 20ού αιώνα επιβεβαιώθηκε από μεταγενέστερα γεγονότα.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 7]

Στο βιβλίο του Ο Ηγεμόνας ο Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527), ένας επιδέξιος πολιτικός και συγγραφέας, εξέφρασε τα ακόλουθα αξιώματα πάνω στην πετυχημένη εξουσία ενός πολιτικού ηγεμόνα.

(1) «Είναι ασφαλέστερο να σε φοβούνται παρά να σε αγαπούν . . . Οι άνθρωποι έχουν λιγότερες αντιρρήσεις να κατηγορήσουν κάποιον που αγαπάνε, παρά κάποιον που φοβούνται.

(2) «Η πείρα μας έχει δείξει ότι οι ηγεμόνες εκείνοι που έχουν κάνει μεγάλα πράγματα έχουν θεωρήσει την καλή πίστη ασήμαντη.

(3) «Πρέπει να γνωρίζεις ότι υπάρχουν δυο τρόποι να αγωνισθείς, ο ένας με το νόμο, ο άλλος με τη βία· η πρώτη μέθοδος είναι κατάλληλη για τους ανθρώπους, η δεύτερη για τα θηρία· αλλά επειδή η πρώτη δεν είναι συχνά επαρκής, είναι απαραίτητο να προσφεύγεις στη δεύτερη.

(4) «Γι’ αυτό δεν είναι απαραίτητο να έχει ο ηγεμόνας όλες τις καλές ιδιότητες που απαρίθμησα, αλλά είναι πολύ απαραίτητο να φαίνεται ότι τις έχει».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

(5) Ένας άρχοντας θα πρέπει «να εμφανίζεται σ’ αυτόν που τον βλέπει και τον ακούει πολύ ελεήμονας, πιστός, εύσπλαχνος, ευθύς, και θρήσκος. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναγκαίο από το να φαίνεται κανείς ότι έχει την τελευταία αυτή ιδιότητα, εφόσον οι άνθρωποι κρίνουν γενικά περισσότερο με το μάτι παρά με το χέρι . . . Όλοι βλέπουν αυτό που φαίνεται ότι είσαι, ελάχιστοι γνωρίζουν τι πραγματικά είσαι».

(6) «Ένας άρχοντας θα πρέπει να μην έχει άλλο σκοπό ή σκέψη, ούτε να διαλέγει τίποτ’ άλλο για τη μελέτη του, παρά πολέμους και τους κανόνες τους και την πειθαρχία, γιατί αυτή είναι η μόνη τέχνη που ανήκει σ’ αυτόν που κυβερνάει.

(7) «Είναι απαραίτητο για έναν άρχοντα που επιθυμεί να κρατηθεί στην εξουσία, να γνωρίζει πώς να κάνει άδικο, και να το χρησιμοποιεί αυτό ή όχι ανάλογα με τις ανάγκες».

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Οι μαζικές σφαγές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου τονίζουν την ανοησία των πολιτικών

[Ευχαριστίες]

National Archives

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Ο Μακιαβέλι βάσισε τα πολιτικά του αξιώματα στην προηγούμενη ιστορία