Το Καλλιτεχνικό Στερέωμα του Ροκ Δεν Ήταν Αρκετό
ΠΡΙΝ από δεκαοχτώ χρόνια ήμουν ένας σταρ του ροκ και η δημοτικότητά μου βρισκόταν στα ύψη. «Πόσο τυχερός είσαι, Μπρους!» μου έλεγαν οι φίλοι μου καθώς έβλεπαν με φθόνο τα πράγματα που είχα τα οποία εκείνοι μόνο να ονειρευτούν μπορούσαν. «Πόσο θα μου άρεσε να ήμουν στη θέση σου. Είσαι όμορφος· είσαι δημοφιλής στις γυναίκες· έχεις χρήματα· είσαι άγαμος και ανεξάρτητος! Σχεδόν όπου κι αν πηγαίνεις οι άνθρωποι σε αναγνωρίζουν. Το αναγνωρίζεις πόσο τυχερός είσαι;»
‘Αν όλα αυτά τα πράγματα που απολαμβάνω ήταν τα κριτήρια για την ευτυχία’, αναρωτιόμουν, ‘τότε γιατί δεν έχω εσωτερική ειρήνη και ικανοποίηση’; Αργότερα ανακάλυψα ότι εκείνοι που επιδιώκουν την αληθινή ευτυχία ακολουθώντας αυτό τον τρόπο ζωής έχουν πάρει λάθος δρόμο.
Ας σας εξηγήσω τι συνέβη.
Η σταδιοδρομία μου στο τραγούδι άρχισε στη δεκαετία του 1960. Πήγαινα σχολείο στη Γάλλο-Καναδική επαρχία του Κεμπέκ και τραγουδούσα στα σχολικά κονσέρτα κάθε φορά που θα συναντούσα έναν σπουδαστή που έπαιζε κιθάρα. Σχηματίσαμε ένα μικρό μουσικό γκρουπ, που κέρδισε όχι μόνο την τοπική δημοτικότητα, αλλά και τη δημοσιότητα επίσης.
Ένας οργανωτής σχολικού χορού άκουσε για τα ταλέντα μου και μου πρόσφερε πέντε δολάρια το τραγούδι αν θα τραγουδούσα με μια δημοφιλή ορχήστρα στο χορό του. Συμφώνησα. Όταν έφτασα στην αίθουσα χορού, βρήκα ένα κατάμεστο σπίτι, γεμάτο από ανυπόμονους χορευτές. Αλλά όταν άρχισε η ορχήστρα να παίζει και άρχισα να τραγουδάω, το πλήθος των νεαρών ξέχασε τα πάντα σχετικά με το χορό και άρχισε να κατακλύζει το εμπρός μέρος της σκηνής. Ο χορός είχε μεταστραφεί σε μια καλλιτεχνική εκδήλωση.
Οι μουσικοί ήθελαν να πάω με τον όμιλό τους σαν τραγουδιστής. Συμφώνησα και γίναμε γνωστοί σαν Οι Σουλτάνοι. Το 1965 ο διευθυντής μας μάς εισήγαγε σε έναν ανταγωνισμό ορχηστρών ροκ που θα είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Το πρώτο βραβείο ήταν ένα εβδομαδιαίο σόου σε ένα από τα πιο μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα του Κεμπέκ. Από τις 28 ορχήστρες από όλη την επαρχία κερδίσαμε το πρώτο βραβείο! Αυτό άνοιξε και τις εμφανίσεις μας στην τηλεόραση.
Η μουσική μας σε δίσκους των 45 στροφών έφτασε στα ύψη των πωλήσεων των καλύτερων τραγουδιών, και το τηλεοπτικό μας πρόγραμμα μεταδιδόταν και από άλλους σταθμούς. Σε σύντομο χρονικό διάστημα γίναμε το υπ’ αριθμόν ένα συγκρότημα στο Κεμπέκ με ρεκόρ πωλήσεων πάνω από μισό εκατομμύριο. Τελικά άφησα τους Σουλτάνους και άρχισα να κάνω σταδιοδρομία μόνος μου. Προτού τους εγκαταλείψω, ωστόσο, κάναμε μια αποχαιρετιστήρια περιοδεία. Το Μόντρεαλ το 1968 ήταν το μέρος του τελευταίου μας κονσέρτου. Ένα πλήθος 8.000 ατόμων ήρθε για να μας αποχαιρετήσει. Εντυπωσιαστήκαμε. Το πλήθος εκείνο ήταν μεγαλύτερο από τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί για τους Ρόλινγκ Στόουνς, τον Τζόνυ Χάλιντεϋ, και τον Άνταμο (διεθνή αστέρια) του καιρού εκείνου.
Το να είμαι καλλιτέχνης μόνος μου μού έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία, και, όπως είναι γνωστό, πολύ περισσότερα χρήματα. Η νέα αυτή ελευθερία που βρήκα μου επέτρεψε να κάνω διακοπές δέκα εβδομάδων στην Ευρώπη, πράγμα που μου έδωσε την ευκαιρία να αναλύσω την ζωή μου σαν αστέρα του ροκ από μια πιο ρεαλιστική άποψη. Αυτό που είδα με προβλημάτισε. Ήμουν τώρα 21 ετών, γινόμουν ολοένα και πιο φιλόδοξος κάθε μέρα που περνούσε, και ο ανταγωνισμός ήταν κάτι το καθημερινό προκειμένου να προχωρήσω.
Επιστρέφοντας στο Κεμπέκ, σύντομα έκανα δυο δίσκους που έφτασαν στην κορυφή των επιτυχιών. Κατόπιν, στο Λα Γκαλά ντεζ Αρτίστ το 1969, ονομάστηκα ο Καλλιτέχνης του Έτους. Παρά τους προβολείς και τη λαμπρότητα εκείνης της βραδυάς μέσα μου δεν αισθανόμουν ικανοποιημένος. Η διαφθορά του συστήματος και ο τρόπος που μεταχειρίζονται τα νεαρά άτομα στην επαγγελματική μουσική ήταν αποκρουστικός για μένα. Παρ’ όλα αυτά, ήμουν και ο ίδιος παγιδευμένος μέσα σ’ αυτό. Ορισμένα ερωτήματα γυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου όπως: ‘Πού με πάει η ζωή μου;’ ‘Γιατί επιδιώκω το επάγγελμα αυτό;’
Το 1969 το είδωλο της ροκ Μπράιαν Τζόουνς των Ρόλινγκ Στόουνς, σε ηλικία 26 ετών, βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του. Στο τέλος του 1970 ο δημοφιλής εκτελεστής των μπλουζ και του ροκ Τζίμυ Χέντριξ και η πρώτη Αμερικανίδα τραγουδίστρια ροκ, η Τζάνις Τζόπλιν, πέθαναν και οι δυο σε ηλικία 27 ετών εξαιτίας των ναρκωτικών ή αιτιών σχετιζόμενες με αυτά. Δέκα μήνες αργότερα ένα άλλο μεγάλο αστέρι της ροκ, ο Τζιμ Μόρισσον, κύριος τραγουδιστής των Δε Ντόορς, πέθανε σε ηλικία 27 ετών. Όλοι πέθαναν στο ζενίθ της σταδιοδρομίας τους! Έβλεπα και τον εαυτό μου επίσης να αναμιγνύεται σε έναν ανήθικο τρόπο ζωής και στη χρήση ναρκωτικών. Πείστηκα ότι εγώ δεν θα ακολουθούσα το γνωστό δρόμο που είχαν ήδη χαράξει αυτοί οι σούπερ ήρωες της ροκ.
Ωστόσο παρέμενε το ερώτημα: ‘Ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής;’
Έβλεπα τη μητέρα μου, μια γυναίκα που ανάθρεψε με βάσανα δυο αγόρια χωρίς το σύζυγό της, να γερνάει. Είχε αναλάβει θαρραλέα την ευθύνη της αυτή, αλλά για ποιο σκοπό; Για να συνεχίσει προοδευτικά να γερνάει, να εξασθενεί, να αρρωσταίνει και τελικά να πεθάνει; Αυτός ήταν ο σκοπός της ζωής; Τα αναπάντητα αυτά ερωτήματα με έφερναν σε αμηχανία.
Στο πέρασμα των ετών, είχα χάσει κάθε πίστη και κάθε σεβασμό για την εκκλησία μου και για τις διδασκαλίες της. Αμφισβητούσα πάρα πολύ την ύπαρξη Θεού. Είχα δοκιμάσει τα νέα και διάφορα ναρκωτικά, αλλά με είχαν αφήσει με κατάθλιψη και με έκαναν ακόμη και παρανοϊκό μερικές φορές.
Αναλογιζόμενος ότι μια ριζική αλλαγή στη ζωή μου θα μου έκανε καλό, έψαξα να βρω εργασία έξω από την επαγγελματική μουσική. Με μίσθωσε μια εταιρία κατασκευής χάλυβα με συμβόλαιο επτά μηνών το 1975. Στη διάρκεια των μηνών εκείνων στην κατασκευή χάλυβα, προσελκύστηκα από κάποιον γηραιότερο εργάτη ο οποίος, σε αντίθεση με τους άλλους, φαινόταν να είναι πολύ ήρεμος και ειρηνικός. Μου είπε ότι διάβαζε τη Βίβλο, και έτσι αποφάσισα να αγοράσω μία και εγώ για να δω αν θα με βοηθούσε να βρω εσωτερική ειρήνη.
Όταν το συμβόλαιο εκείνο τέλειωσε και εγώ έφυγα, συμπέρανα ότι θα μπορούσα να κερδίσω τα αναγκαία για τη ζωή μου με έντιμο τρόπο και σαν συνθέτης. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να φύγω από τον φακό της δημοσιότητας και να έχω ακόμη την ικανοποίηση ότι εργάζομαι για τη μουσική, γιατί η αγάπη μου για το τραγούδι εξακολούθησε να είναι ισχυρή. Επίσης θα διάβαζα ένα κεφάλαιο της Βίβλου κάθε πρωί.
Συχνά βρισκόμουν στο διαμέρισμά μου στη διάρκεια της μέρας, έτσι κατά καιρούς με επισκέπτονταν Μορμόνοι, ο παπάς της ενορίας, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εύκολα άρχιζα συζητήσεις μαζί τους για το σκοπό της ζωής. Μάλλον γρήγορα συνειδητοποίησα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν διαφορετικοί από τους άλλους. Ήταν ταπεινοί και έδειχναν ειλικρινές ενδιαφέρον για μένα και, πάνω απ’ όλα, βάσιζαν τις απαντήσεις τους αυστηρά και μόνο στην Αγία Γραφή, κάτι που οι άλλοι θρησκευτικοί εκπρόσωποι δεν έκαναν διόλου.
Παρά τη σκεπτικιστική φύση μου, συγκατατέθηκα να μελετήσω τη Βίβλο με τον Ρότζερ, έναν Μάρτυρα της ηλικίας μου. Συχνά προσπαθούσα να αποφύγω το Βιβλικό μάθημα της εβδομάδας, αλλά ο Ρότζερ ενέμενε—πράγμα για το οποίο του είμαι βαθιά ευγνώμων σήμερα. Με βοήθησε να βρω τις απαντήσεις στα ερωτήματα που με συντάρασσαν επί τόσα χρόνια.
Η πρώτη συνάθροιση που παρακολούθησα στην Αίθουσα Βασιλείας αληθινά άγγιξε την καρδιά μου. Εδώ και πάλι βρήκα ταπεινούς ανθρώπους με ειλικρινές ενδιαφέρον για τον πλησίον τους. Και οι πληροφορίες που παρουσιάστηκαν ήταν απλές και από τη Βίβλο. Για πρώτη φορά, έφτασα να καταλάβω το σκοπό του Θεού για τον άνθρωπο. Τώρα με πείραζαν λιγότερο οι αδικίες του παλιού αυτού συστήματος, γνωρίζοντας ότι σύντομα ο Θεός θα ενεργήσει, φέρνοντας ένα παράδεισο ειρήνης στη γη αυτή κάτω από τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Χριστού, όπως υπόσχεται στον Ψαλμό 37:29 και στο Δανιήλ 2:44.
Από τότε και μετά οι πρακτικές συμβουλές από τη Βίβλο με έχουν βοηθήσει να ‘επανορθώσω’ στη ζωή μου. (2 Τιμόθεον 3:16, 17) Παντρεύτηκα το κορίτσι που αγαπούσα και με το οποίο συζούσα, την Ντανιέλ. Και σύντομα μετά, αφιέρωσα τη ζωή μου στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Η σύζυγός μου συμφώνησε να μελετήσει τη Βίβλο, και με τον καιρό αφιερώθηκε και αυτή στον Ιεχωβά.
«Δεν ήταν εύκολο να κάνω αλλαγές στη ζωή μου», παραδέχεται η Ντανιέλ. «Ωστόσο με τη βοήθεια του Ιεχωβά και την υποστήριξη και το παράδειγμα του Μπρους, κατάφερα να βρω την αληθινή ευτυχία στις δίκαιες αρχές της Βίβλου». Βαφτιστήκαμε και οι δυο το 1978.
Παρ’ όλο που εκτιμώ την εργασία μου σε ένα εκτελωνιστικό γραφείο στον Διεθνή Αερολιμένα του Μόντρεαλ, η καρδιά μου βρίσκεται στην κύρια δραστηριότητά μου σαν διακόνου. Πράγματι, μου φέρνει μεγάλη χαρά να βοηθάω τους άλλους μέσω της μελέτης της Βίβλου, ακριβώς όπως βοηθήθηκα και εγώ. Το να δίνει κανείς μ’ αυτό τον τρόπο είναι ασφαλώς ‘μεγαλύτερη ευτυχία από το να παίρνει’.—Πράξεις 20:35.
Και σαν διακονικός υπηρέτης στην τοπική εκκλησία, δοκιμάζω πολύ χαρά και ικανοποίηση βοηθώντας άλλους. Η ζωή μου είναι πολυάσχολη και πλήρης, αλλά μπορώ ειλικρινά να πω ότι τώρα δοκιμάζω την εσωτερική ειρήνη που αναζητούσα και την αληθινή χαρά με την οποία ζω. Παρ’ όλο που η σταδιοδρομία μου στις καλλιτεχνικές επιχειρήσεις έχει τελειώσει, είμαι πράγματι ευγνώμων στον Ιεχωβά Θεό που μια τελείως νέα «αληθινή ζωή» έχει ανοιχτεί μπροστά μου.—1 Τιμόθεον 6:19.
Ναι, εξακολουθώ να αγαπάω τη μουσική! Ιδιαίτερα απολαμβάνω την κλασική, τη δημοτική, και μερική τζαζ, αλλά τώρα έχω γίνει περισσότερο εκλεκτικός στο είδος της μουσικής που ακούω. Μερικά από τα σύγχρονα τραγούδια έχουν μηνύματα που είναι ανήθικα ή που σχετίζονται με τα ναρκωτικά. Αυτού του είδους η μουσική δεν με βοηθάει να φέρω τη ζωή μου και τη σκέψη μου σε αρμονία με το θέλημα του Θεού. Τώρα τραγουδάω απλά και μόνο για ευχαρίστηση. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα βρίσκω πολύ χαρά στο να είμαι μαζί με τη σύζυγό μου και τους φίλους μας σε μικρές κοινωνικές συγκεντρώσεις όπου όλοι έχουμε την ευκαιρία να τραγουδούμε.
Καθώς αναπολώ πίσω τη σταδιοδρομία μου σαν τραγουδιστή, μπορώ τώρα να διακρίνω πώς μειωνόταν η ευτυχία μου καθώς αύξανε η δημοτικότητά μου. Αλλά τώρα που έχω αφήσει την επαγγελματική μουσική και έχω γίνει ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά μπορεί η δημοτικότητά μου να έχει μειωθεί, αλλά η ευτυχία μου δεν έχει σταματήσει να αυξάνει.
Οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τη διεθνή αυτή οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά πιστεύουν ότι έχω πνιγεί μέσα στην αποθάρρυνση ή ότι κρεμιέμαι επάνω στην Αγία Γραφή σαν να είναι πατερίτσα. Ένας ραδιοφωνικός παρουσιαστής, αφού έπαιξε έναν από τους δίσκους μου, είπε σχετικά με τη ζωή μου: «Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά για τον Μπρους. Έχει γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά». Το μόνο πράγμα που λέω σαν απάντηση είναι το εξής: «Διαπιστώστε ο ίδιος τι μπορεί να κάνει η Βίβλος για σας. Για μένα, ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στη ζωή μου».
«Πράγματι», συμφωνεί η Ντανιέλ, «όταν γνωρίσαμε τη Βιβλική αλήθεια, ο Μπρους και εγώ μπορέσαμε να δώσουμε πραγματικό σκοπό στη ζωή μας».—Όπως το αφηγήθηκε ο Μπρους Χιούαρντ.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]
Σύντομα έγραψα δυο δίσκους που έφτασαν στην κορυφή των καλύτερων τραγουδιών
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 20]
Η διαφθορά στο σύστημα μου έφερνε αποστροφή
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 21]
Οι πρακτικές συμβουλές από τη Βίβλο με έχουν βοηθήσει να ‘επανορθώσω’ στη ζωή μου
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 21]
Το να δίνει κανείς, είναι ασφαλώς ‘μεγαλύτερη ευτυχία από το να παίρνει’
[Εικόνα στη σελίδα 20]
Το κήρυγμα και η μελέτη συνέβαλαν στο να κάνουν τη ζωή της Ντανιέλ και τη δική μου ευτυχισμένη και πλήρη