Καιρός να Κατέχεις, και Καιρός να Μοιράζεσαι

ΑΥΤΟΣ ο όμορφος θηλυκός μυγοχάφτης στέκεται στο κλαδί του και αισθάνεται ασφαλής. Ο αρσενικός σύντροφός του είναι ιδιαίτερα προστατευτικός. Αν ένας άλλος αρσενικός μυγοχάφτης πλησιάσει, ο αρσενικός σύντροφός του γίνεται ένας φτερωτός μανιακός που κυνηγάει τον εισβολέα έξω από τη «δική του» ιδιοκτησία. Ο μικρός μας φίλος θέλει να έχει την αποκλειστική κυριότητα αυτής της περιοχής.

Ο «καλύτερος φίλος» του ανθρώπου, ο σκύλος, είναι ένα άλλο παράδειγμα της τάσης της αποκλειστικής ιδιοκτησίας. Αν δεν το πιστεύετε, απλώς προσπαθήστε να του πάρετε το κόκαλο που του ανήκει!

Αυτό το χαρακτηριστικό, του να έχει κάποιος την αποκλειστική κυριότητα κάποιου πράγματος, μπορεί να φανεί ακόμα και στα μωρά. Έχετε ποτέ παρατηρήσει δυο μικρά παιδιά που θέλουν να παίξουν με το ίδιο παιχνίδι; Το ένα έχει το παιχνίδι στα χέρια του. Το άλλο προσπαθεί να του το πάρει, αλλά το πρώτο με φωνές αρνείται να το αφήσει. Είναι το «δικό του» παιχνίδι, και είναι αποφασισμένο να το κρατήσει.

Είναι εσφαλμένο να προσκολλάται κανείς σε αυτά που έχει; Η Αγία Γραφή αναγνωρίζει την αρχή της ιδιοκτησίας. Οι άνθρωποι πρόκειται να χτίσουν σπίτια και να κατοικήσουν σε αυτά, να φυτέψουν αμπέλια και να φάνε από τον καρπό τους, να καθήσουν κάτω από τη δική τους κληματαριά και τη δική τους συκιά. (Ησαΐας 65:21· Μιχαίας 4:4) Ο μυγοχάφτης έφτασε πρώτος εκεί και χρειάζεται την περιοχή του για να θρέψει την οικογένειά του. Του σκύλου του δώσανε το κόκαλο και το χρειάζεται για να ζήσει.

Αλλά τι θα πούμε για το παιδί και το παιχνίδι του; Ναι, το παιχνίδι είναι δικό του, αλλά αν δεν το μοιραστεί, τότε δεν θα έχει σύντροφο στο παιχνίδι. Αν μοιραστεί αυτό που έχει τότε θα είναι περισσότερο ευτυχισμένο. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνούν ‘να μοιράζονται πράγματα με τους άλλους’. Οι πλούσιοι νουθετούνται ‘να είναι γενναιόδωροι, πρόθυμοι να μοιραστούν τα πράγματά τους’. Αυτή η τακτική χαρίζει μεγάλη ευτυχία.—Εβραίους 13:16, ΜΝΚ· 1 Τιμόθεον 6:18, ΜΝΚ· Πράξεις 20:35.

Υπάρχει καιρός να κατέχεις και καιρός να μοιράζεσαι αυτά που έχεις. Ωστόσο, σε τελική ανάλυση, θα πρέπει να θυμούμαστε ότι «του Κυρίου είναι η γη και το πλήρωμα αυτής· η οικουμένη και οι κατοικούντες εν αυτή». (Ψαλμός 24:1) Πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε αυτά τα πράγματα, που βρίσκονται προσωρινά στη διάθεσή μας, με τρόπο που θα ευχαριστήσει τον πραγματικό τους Ιδιοκτήτη, τον Ιεχωβά Θεό.

Ο βασιλιάς του Ισραήλ, Δαβίδ, ήταν ένας πολύ πλούσιος άντρας, αλλά με ρεαλισμό είπε στον Θεό: «Σου, Κύριε, είναι η μεγαλωσύνη και η δύναμις και η τιμή και η νίκη και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης· σου η βασιλεία, Κύριε, . . . και ο πλούτος και η δόξα παρά σου έρχονται».—1 Χρονικών 29:11, 12.

Ο Δαβίδ αντί να συσσωρεύει τα υλικά του αποκτήματα έχοντας το αίσθημα ότι ήταν αποκλειστικά δικά του, έκανε μια πολύ μεγάλη προσφορά για την οικοδόμηση του ναού της λατρείας του Ιεχωβά. Μήπως απαίτησε κάποια ειδική αναγνώριση για τη γενναιοδωρία του; Όχι. Μάλλον, αναγνώρισε ότι, κατά κάποιον τρόπο, αυτή δεν ήταν καθόλου γενναιοδωρία. «Αλλά τις είμαι εγώ, και τις ο λαός μου, ώστε να δυνηθώμεν να προσφέρωμεν προθύμως εις σε κατά ταύτα; διότι τα πάντα έρχονται εκ σου και εκ των σων δίδομεν εις σε».—1 Χρονικών 29:14.

Δεν είναι σωστό να έχουμε όλοι την ίδια άποψη με τον Δαβίδ;