Έκτρωση—Η Γνώση Φέρνει Ευθύνη

ΕΚΦΡΑΖΕΤΕ πάντοτε τη γνώμη σας όταν γνωρίζετε ότι κάτι είναι σωστό; Αυτό είναι ορθό να το κάνετε, ειδικά όταν η ευημερία των άλλων βρίσκεται σε κίνδυνο. Μια μητέρα στην Αγγλία, αφού διάβασε ένα άρθρο πάνω στο θέμα της έκτρωσης, σ’ ένα προηγούμενο τεύχος αυτού του περιοδικού μάς έγραψε τα ακόλουθα:

«Μόλις διάβασα την ‘Επιστολή από τη Μητέρα ενός Αγέννητου Παιδιού’ στο τεύχος του Ξύπνα! 22 Ιουλίου [1986] και μου ράγισε την καρδιά.

»Ποτέ μου δεν έχω κάνει έκτρωση, αλλά όταν ήμουν τεσσάρων μηνών έγκυος στο πρώτο μου παιδί, η γυναίκα του αδελφού μου ήταν δύο μηνών έγκυος στο τρίτο της παιδί. Οι δύο μικρές κόρες της είχαν ήδη πάει στο σχολείο και αυτή είχε βρει μια καλοαμειβόμενη εργασία. Υπήρχαν πολλά πράγματα που ήθελε να αποκτήσει: έπιπλα, βίντεο, ένα καινούριο αυτοκίνητο, φυτά για τον κήπο. Αλλά ο ερχομός ενός μωρού θα την ανάγκαζε να αφήσει την εργασία της και θα της στερούσε τα χρήματα που χρειαζόταν για να αποκτήσει όλα αυτά τα πράγματα. Έτσι, αποφάσισε να κάνει έκτρωση.

»Καθώς πλησίαζε η μέρα της έκτρωσης, ο ενθουσιασμός της αύξανε. Αλλά εγώ αισθανόμουν ολοένα και πιο άσχημα στη σκέψη αυτού που επρόκειτο να κάνει. Εκείνες περίπου τις μέρες είχα μόλις αρχίσει να αισθάνομαι το μωρό μου να κλωτσάει μέσα μου, και σκεφτόμουν το μωρό που μεγάλωνε μέσα στην κοιλιά της νύφης μου.

»Έφτασε η παραμονή της μέρας της έκτρωσης και συνέχισα να ελπίζω ότι η νύφη μου θα άλλαζε γνώμη. Μπορούσα να φανταστώ το μωρό της, φωλιασμένο και ασφαλές μέσα στη μήτρα της να αφουγκράζεται τον απαλό και καθησυχαστικό χτύπο της καρδιάς της μητέρας του. Κατόπιν το μυαλό μου αναστατωνόταν από τη φρίκη με τη σκέψη ότι εκείνο το μικρό παιδάκι θα ξεριζωνόταν από τον μικρό του κόσμο της θαλπωρής και θα αφανιζόταν. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά έκλαιγα. Τελικά η έκτρωση έγινε. Η μικρή μου κόρη ποτέ δεν θα γνωρίσει το ξαδερφάκι της που θα μεγάλωνε μαζί της, μια και θα είχαν την ίδια ηλικία.

»Τι θα πούμε για τη νύφη μου; Αυτή έχασε την εργασία της, μετά βρήκε μια άλλη και μέχρι σήμερα έχει αλλάξει αρκετές εργασίες. Απέκτησε το βίντεό της, το καινούριο της αυτοκίνητο, τα φυτά της, καινούρια ρούχα, κλπ., αλλά πέρασε από ένα στάδιο βαθιάς κατάθλιψης, εγκατέλειψε το σύζυγό της και τα παιδιά της και κατόπιν, λίγες μέρες αργότερα επέστρεψε σπίτι. Αλλά δεν είναι ευτυχισμένη. Όταν με επισκέπτεται, τα δυο της μικρά κορίτσια παίζουν με την κόρη μου και το γιο μου που είναι έντεκα μηνών, και λένε για την κόρη μου: ‘Δεν είναι γλύκα, μαμά; Θα θέλαμε κι εμείς να έχουμε μια μικρή αδερφούλα ή έναν αδερφό’. Τότε είναι που ρίχνω μια κρυφή ματιά στην έκφρασή της. Στην πραγματικότητα τη λυπάμαι επειδή τον καιρό που έκανε την έκτρωση δεν αντιλαμβανόταν πραγματικά τι έκανε. Αλλά η νύφη μου προτίμησε το χρήμα από τη ζωή του παιδιού της και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο πιστεύω ότι τώρα μετανιώνει.

»Ωστόσο, αυτό με αναγκάζει να κάνω μια πολύ σοβαρή αυτοεξέταση. Θέλω να θεωρούμαι σαν μια Μάρτυς του Ιεχωβά, αν και δεν έχω βαφτιστεί ακόμα. Αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά ότι έχω αρκετό δρόμο να κάνω ακόμα, γιατί οι αληθινοί Μάρτυρες είναι σαν τον Ιησού, δείχνουν αγάπη και συμπόνια σε όλους, άσχετα με το τι έκαναν ή κάνουν οι άλλοι. Ποθώ να πλησιάσει η μέρα στην οποία θα μπορώ στ’ αλήθεια να λέω ότι αισθάνομαι όπως αυτοί απέναντι στους άλλους και να φέρνω με περηφάνια το όνομα του Ιεχωβά. Ίσως, αν δεν ήμουν αναποφάσιστη για τόσο καιρό, θα είχα βρει το κουράγιο να δώσω μαρτυρία στη νύφη μου, και ίσως θα γλίτωνα το μωρό της».

Η ειλικρινής ελπίδα των εκδοτών του Ξύπνα! είναι ότι αυτή η σειρά των άρθρων θα εξυπηρετήσει αυτόν ακριβώς το σκοπό.