Πέτυχε το Στόχο Της

Σήμερα πολλοί νεαροί δεν έχουν σκοπό στη ζωή τους. Σε αντίθεση μ’ αυτούς, ένα κορίτσι εφηβικής ηλικίας στην Ιταλία έβαλε ένα στόχο και τον πέτυχε· με χαρά μεταφέρουμε την εμπειρία της στους αναγνώστες μας.

ΣΕ ΕΝΑ περίπου μήνα θα γίνω 14 χρονών. Είμαι η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια μου. Η οικογένειά μου είναι πνευματικά διαιρεμένη, αφού ο πατέρας μου δεν είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η μητέρα μου έγινε Μάρτυρας λίγους μήνες αφότου γεννήθηκα εγώ. Από την αρχή πήρε στα σοβαρά την ευθύνη που είχε απέναντι σε μας τα παιδιά, να μας αναθρέψει με ‘τη νουθεσία του Ιεχωβά’. (Εφεσίους 6:4, ΜΝΚ· Παροιμίαι 22:6) Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μελετούσε τακτικά την Αγία Γραφή μαζί μας, προετοιμαζόμασταν μαζί για τις συναθροίσεις και πηγαίναμε μαζί της στη διακονία από σπίτι σε σπίτι κάθε βδομάδα. Επίσης δίναμε μαρτυρία, γι’ αυτά που πιστεύαμε, και στο σχολείο.

Αφότου ήμασταν ακόμα πολύ μικρά, η μαμά προσπαθούσε να ενσταλάξει στην καρδιά μας την αγάπη για την ολοχρόνια διακονία, γι’ αυτό και μας διάβαζε τις εμπειρίες Μαρτύρων που ήταν ολοχρόνιοι διάκονοι για πολλά χρόνια. Πάνω απ’ όλα, αυτή η ίδια ήταν το παράδειγμα για μας. Στην πραγματικότητα, η μαμά ποτέ δεν μας ζητούσε να κάνουμε κάτι αν δεν το έκανε πρώτα εκείνη.

Οι άνθρωποι, μολονότι μπορεί να ακούνε με ευχαρίστηση τα παιδιά που, εκτελώντας τη διακονία τους, τους επισκέπτονται στο σπίτι τους, μερικές φορές φέρονται με αγένεια στους ενήλικους που τα συνοδεύουν. Μια φορά, όταν ήμουνα οχτώ ή εννιά χρονών, επισκεπτόμασταν τα σπίτια μαζί μ’ έναν πρεσβύτερο. Άνοιξε την πόρτα μια κυρία κι εγώ άρχισα την παρουσίασή μου. Με πολύ αγενή τρόπο η κυρία είπε στον αδελφό: «Καταντήσατε να υποχρεώνετε και αυτά τα καημένα τα παιδιά να κηρύττουν!» «Όχι, κυρία μου», απάντησα χωρίς δισταγμό. «Βρίσκομαι εδώ επειδή το θέλω εγώ η ίδια!» Έπειτα απ’ αυτό η κυρία έμεινε άναυδη και δέχτηκε το έντυπο που της πρόσφερα.

Όταν ήμουν δέκα χρονών συμμετείχα στην ολοχρόνια διακονία, στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών τον Ιούλιο, παρ’ όλο που δεν ήμουν ακόμα βαφτισμένη. Για να το κάνω αυτό, χρειάστηκε να πάψω να πηγαίνω στη θάλασσα για μπάνιο, πράγμα που ήταν μια μικρή θυσία. Όμως ποτέ δεν το μετάνιωσα, γιατί η χαρά που ένιωσα στο τέλος του μήνα ήταν απερίγραπτη.

Βαφτίστηκα τον Ιούνιο όταν ήμουνα 12 1/2 χρονών. Τον ίδιο χρόνο, το καλοκαίρι, συμμετείχα πάλι στην ολοχρόνια διακονία και αργότερα, μ’ ένα καλό πρόγραμμα, μπόρεσα να εκμεταλλευτώ στο πλήρες τις διακοπές των Χριστουγέννων. Το έκανα αυτό επειδή στην αρχή του σχολικού έτους είχα βάλει ένα στόχο. Είχα πάρει μια απόφαση που την είχα πει με προσευχή στον Ιεχωβά· να τελειώσω τη σχολική χρονιά με επιτυχία, να πάρω το απολυτήριο του τριτάξιου γυμνασίου, και να μπω στην ολοχρόνια διακονία.

Από τη στιγμή που πήρα αυτή την απόφαση, συνάντησα προβλήματα. Επειδή ήμουνα καλή σε ορισμένα μαθήματα, οι καθηγητές με πίεζαν να συνεχίσω τις σπουδές μου. Ο πειρασμός ήταν πολύ μεγάλος, γιατί μου άρεσε το σχολείο, αλλά δεν ξεχνούσα το στόχο μου και την υπόσχεση που είχα δώσει στον Ιεχωβά.

Όταν τα νέα, δηλαδή ότι δεν ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου, κυκλοφόρησαν ανάμεσα στους καθηγητές, η πίεση έγινε μεγαλύτερη, ακόμα και από μέρους ενός καθηγητή που ποτέ δεν μου είχε δείξει συμπάθεια. Εγώ, για να είμαι ήσυχη, υπέβαλα την αίτησή μου για την ολοχρόνια διακονία στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας μου, εννιά μήνες πρωτύτερα. Η πίεση στο σχολείο δεν σταμάτησε, όμως από κείνη τη στιγμή και μετά ούτε που τους άκουγα. Η απόφασή μου με βοήθησε να υπερνικήσω και την πίεση που δεχόμουν από τους συμμαθητές μου.

Τέλειωσα το σχολείο τον Ιούνιο, και τον Ιούλιο άρχισα να κάνω κάθε μήνα το έργο βοηθητικού σκαπανέα. Είχα πολλές ευλογίες, αλλά τότε δημιουργήθηκε ένα άλλο πρόβλημα. Έμειναν κενές μερικές θέσεις εργασίας στο εργοστάσιο που δούλευε ο πατέρας μου, κι εκείνος ήθελε να πάω και να δουλέψω μαζί του με πλήρες ωράριο. Δεν ήξερα τι να κάνω· όμως με βοήθησε ο Ιεχωβά. Δεν ήμουνα ακόμα 14 χρονών και γι’ αυτό δεν γινόταν να με πάρουν στη δουλειά.

Κατόπιν, τον Αύγουστο, ο πατέρας μου είπε: «Τον Οκτώβριο θα ’ρθείς και θα δουλέψεις μαζί μου». Αν πήγαινα να δουλέψω στο εργοστάσιο, όχι μόνο δεν θα είχα καιρό για την ολοχρόνια διακονία, αλλά θα έχανα και τις συναθροίσεις, επειδή θα δούλευα με βάρδιες. Ανάθεσα το θέμα στον Ιεχωβά με προσευχή.

Δεν άργησε να έρθει η απάντηση από τον Ιεχωβά—σχεδόν αμέσως βρήκα μια δουλειά με μειωμένο ωράριο! Κι έτσι την 1η Σεπτεμβρίου 1987, με μεγάλη χαρά ανάλαβα το έργο τακτικού σκαπανέα. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω τη χαρά που νιώθω. Αισθάνομαι πως ο Ιεχωβά είναι κοντά μου και προσεύχομαι να συνεχίσει να ευλογεί τις προσπάθειές μου.—Από συνεργάτιδα.