«Το Κλειδί για τη Συμφορά»

ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΜΑΙ όπλα από τότε που ήμουν μικρός, αλλά δεν πρόκειται ποτέ στο μέλλον να έχω στην κατοχή μου κάποιο όπλο. Έχουμε ένα μικρό αγρόκτημα, και πίστευα ότι χρειαζόμουν ένα όπλο για τον έλεγχο των τρωκτικών. Κάποια μέρα, δούλευα μαζί με τη γυναίκα μου στο χωράφι, κάνοντας προετοιμασίες για φύτεμα. Είχε εξαιρετικά μεγάλη ζέστη εκείνη τη μέρα, γι’ αυτό αφήσαμε τους δυο γιους μας στο σπίτι όπου ήταν πιο δροσερά. Ήμασταν μόλις λίγες δεκάδες μέτρα πιο εκεί και πιστεύαμε ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα να έπαιζαν μαζί οι δυο τους. Ήμουν πάνω στο τρακτέρ, όταν το μεγαλύτερο αγόρι ήρθε σ’ εμένα τρέχοντας και φώναξε: «Μπαμπά, νομίζω ότι πυροβολήθηκε το μωρό!» Έτρεξα στο σπίτι και βρήκα τη γυναίκα μου στα πίσω σκαλιά να κάνει στο παιδί τεχνητή αναπνοή. Καθώς έπαιρνα το 911, ικέτευα τον Ιεχωβά να βοηθήσει το γιο μου να ζήσει, αλλά αν δεν γινόταν αυτό, τον παρακαλούσα να τον θυμηθεί στην ανάσταση. Πέθανε εκεί στην αγκαλιά της μητέρας του.

Ήταν δυόμισι χρονών. Ήταν πολύ τρυφερός και αθώος. Στην επίσημη έκθεση, ο πυροβολισμός καταχωρήθηκε ως ατύχημα. Το μεγαλύτερο αγόρι πήρε το τουφέκι από την κρεβατοκάμαρά μας, το γέμισε και έπαιζε μ’ αυτό. Ο χαμός του γιου μας, ιδιαίτερα μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι ένα χτύπημα που θα το νιώθουμε ως τη μέρα που ο Ιεχωβά θα τον ξαναφέρει σ’ εμάς.

Ήταν λάθος που αφήσαμε τα παιδιά μόνα τους στο σπίτι, αλλά το κλειδί για τη συμφορά ήταν το ότι είχαμε στο σπίτι όπλο. Το όπλο είναι ένα μέσο για καταστροφή και τίποτα άλλο. Δεν θα μπορέσω ποτέ να δικαιολογήσω το ότι είχα όπλο.—Γράμμα που λάβαμε τον περασμένο Δεκέμβριο από έναν Μάρτυρα στην Αριζόνα.