Από Μέλος Συμμορίας, Ιεραπόστολος
Ήταν 6 Αυγούστου 1950. Στεκόμουν με τη μητέρα μου στο Στάδιο Γιάνκι, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Παρακολουθούσαμε μια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κανείς από τους δυο μας δεν ήταν τότε Μάρτυρας του Ιεχωβά. Κοίταζα κατάπληκτος τα πλήθη των ανθρώπων γύρω μου—εκατό χιλιάδες και πλέον στο στάδιο και στη γύρω περιοχή—αλλά δεν υπήρχε ούτε σπρώξιμο ούτε βρισιές ούτε καβγάδες ούτε εκδηλώσεις οργής. Θυμάμαι ότι είπα στη μητέρα μου: «Αυτό είναι απίστευτο. Στις οργανώσεις που ανήκα και στα μέρη που πήγαινα γίνονταν συνήθως καβγάδες. Μαμά, αυτή πρέπει να ’ναι η αλήθεια!» Εκείνη μου έσφιξε το χέρι και χαμογέλασε, επειδή ήξερε το παρελθόν μου, όπως μονάχα μια μητέρα μπορούσε να το ξέρει. Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ λίγα πράγματα.
Γεννήθηκα στη Μητρόπολη, μια μικρή πόλη στις όχθες του ποταμού Οχάιο, στο νότιο Ιλινόις. Ήταν το έτος 1930, και ο κόσμος ήταν κάτω από τη μέγγενη της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης. Ήμουν το 9ο από 11 παιδιά. Ανατράφηκα σύμφωνα με τη Λουθηρανική θρησκεία. Τα απογεύματα, η μητέρα μου καθόταν και μου διάβαζε από την Αγία Γραφή, κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ αυτό. Μου έμαθε το εδάφιο Ιωάννης 3:16, που λέει: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον», και μου είπε να μην ξεχάσω ποτέ την αγάπη του Θεού για εμάς. Συχνά θυμόμουν αυτό το εδάφιο και το επαναλάμβανα στον εαυτό μου όταν ήμουν μόνος, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω με ποιον τρόπο μας αγάπησε ο Θεός και τι θα σήμαινε αυτό στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι ρωτούσα διαφόρους που είχαν κλίση προς τη θρησκεία, κι εκείνοι μου έδιναν ένα σωρό απαντήσεις, όπως: «Ο Θεός μάς δίνει τα δέντρα και τα λουλούδια»· «Ο Θεός μάς δίνει τη ζωή»· «Ο Θεός μάς δίνει τα ζώα, τα όμορφα άστρα και τη βροχή που κάνει τα πράγματα να αναπτύσσονται». Τότε εγώ σκεφτόμουν: ‘Μα όλα αυτά τα πράγματα υπήρχαν πριν γεννηθεί ο Ιησούς. Το εδάφιο υπόσχεται αιώνια ζωή, αλλά ο αδελφός μου και η αδελφή μου πέθαναν’. Όταν ρωτούσα σχετικά μ’ αυτό, μου έλεγαν: «Α, μα αυτό θα γίνει μετά το θάνατό σου». Έτσι, εγώ—που ήμουν ένα απλό αγόρι—μπερδεύτηκα, και πολύ νωρίς στη ζωή μου, έχασα κάθε ενδιαφέρον για τη θρησκεία και το κατηχητικό.
Όταν έγινα δέκα χρονών, είχα ήδη πάρει τον κακό δρόμο και ήμουν μέλος μιας συμμορίας, στην οποία μερικές φορές ήμουν αρχηγός. Διαρκώς είχα μπλεξίματα με τις αρχές. Όταν ο πατέρας μου έβλεπε περιπολικό στο δρόμο μας, υπέθετε ότι ερχόταν να κάνει έρευνες για εμένα κι έλεγε: «Φώναξε τον Ρόμπερτ. Έρχεται η αστυνομία». Το γεγονός ότι είχα παραστρατήσει έκανε τους γονείς μου να υποφέρουν πολύ, και ο πατέρας μου με ικέτευε να κόψω τη συναναστροφή με τη συμμορία με την οποία γύριζα εδώ κι εκεί. Είχε αποκαρδιωθεί πολύ και μου έλεγε: «Μας έχεις προξενήσει τόσα προβλήματα όσα δεν έχουν προξενήσει όλα τα άλλα παιδιά μαζί, κι αυτό εξαιτίας των συναναστροφών σου». Όμως, όλως παραδόξως, η μητέρα έλεγε στον πατέρα: «Θα αλλάξει. Περίμενε και θα δεις, κάποια μέρα ο Ρόμπερτ θα γίνει διάκονος».
Η Αλήθεια του Θεού με Αλλάζει
Κατόπιν, έγινε κάτι που επρόκειτο να έχει μεγάλη επίδραση στη ζωή μου. Το 1948, η αδελφή μου η Έβελιν άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εντούτοις, εκείνο τον καιρό το μόνο που ήξερα για τους Μάρτυρες ήταν η ουδέτερη στάση τους σε εθνικά και πολιτικά θέματα. Εγώ έκλινα πολύ προς τον εθνικισμό και δεν ήθελα να ανακατευτεί η αδελφή μου μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Της εναντιώθηκα με πείσμα. Εκείνη, όμως, είχε καταλάβει ότι αυτά που μάθαινε ήταν αλήθεια και δεν με άκουγε. Μέχρι σήμερα, η ίδια και τα περισσότερα παιδιά και εγγόνια της υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά Θεό. Τώρα, ευχαριστώ εκείνη και τον Θεό για την επιμονή της, επειδή κάποια μέρα την άκουσα τυχαία, από την κουζίνα όπου ήμουν, που εξέταζε την Αγία Γραφή μ’ εκείνη που της την δίδασκε. Έμαθα για την Παραδεισένια γη που θα έρθει και για τη δυνατότητα αιώνιας ζωής πάνω σ’ αυτήν. Ήρθε στο μυαλό μου το εδάφιο Ιωάννης 3:16 και σκέφτηκα: ‘Αυτή είναι η αγάπη του Θεού για εμάς μέσω του Ιησού’. Έπειτα απ’ αυτό, καθόμουν κάθε βδομάδα στην κουζίνα και άκουγα. Σύντομα, με προσκάλεσαν να παρευρεθώ κι εγώ στη μελέτη. Έτσι, έφτασα να γνωρίσω τον στοργικό, αληθινό Θεό, Ιεχωβά.
Και οι γονείς μου παρακολουθούσαν τη μελέτη και, αφού μετακομίσαμε στην Υψηλάντη, στο Μίσιγκαν, συνέχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή. Ύστερα από λίγο καιρό, πήγα κι εγώ εκεί. Το 1950, πήγα στην πρώτη μου συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, μια διεθνή συνέλευση στο Στάδιο Γιάνκι, στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Η εκδήλωση αληθινής αγάπης που ήταν φανερή εκείνη την εβδομάδα με έπεισε ότι τέτοιου είδους ανθρώπους ήθελα για στενή μου παρέα στην υπόλοιπη ζωή μου. Σ’ εκείνη τη συνέλευση αφιερώθηκα στον Ιεχωβά, τον αληθινό Θεό, για να τον υπηρετώ.
Φεύγοντας από τη συνέλευση για να επιστρέψουμε στο Μίσιγκαν, είχαμε τη χαρά να επισκεφτούμε τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, μια σχολή που εκπαιδεύει διακόνους για να υπηρετήσουν ως ιεραπόστολοι σε άλλες χώρες. Τότε, η σχολή βρισκόταν σε μια όμορφη τοποθεσία στο ύπαιθρο, κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ, στη Νέα Υόρκη. Στην επίσκεψη εκείνη έβαλα στόχο μου να γίνω ιεραπόστολος.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1950, βαφτίστηκα μαζί με άλλους δυο σ’ ένα μικρό ρέμα σε κάποιο αγρόκτημα. Τότε ήμουν 19 χρονών. Οι συναναστροφές μου είχαν αλλάξει, κι όταν συναντούσα πολλούς από εκείνους που ήταν πριν στην παρέα μου, με ρωτούσαν τι είχε συμβεί. Μερικοί μου έλεγαν ότι είχα τρελαθεί. Κι όμως, στ’ αλήθεια, ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν είχα αισθανθεί πιο λογικός! Ο πατέρας μου είχε μείνει έκπληκτος και ήταν πολύ ευτυχισμένος.
Το 1951, παντρεύτηκα την Ερλίν Μέρλοου Όλσον. Το παρελθόν της ήταν πολύ διαφορετικό από το δικό μου, εφόσον είχε ανατραφεί από γονείς πλήρως αφιερωμένους στον Θεό. Περνούσε τις καλοκαιρινές διακοπές της ασχολούμενη στο έργο του ολοχρόνιου κηρύγματος και έλπιζε να διευρύνει την υπηρεσία της συμμετέχοντας στον ιεραποστολικό αγρό.
Επιδίωξη Στόχων Παρά τις Δυσκολίες
Εξαιτίας της στάσης μου υπέρ της Χριστιανικής ουδετερότητας, μπλέχτηκα για μια ακόμα φορά με τις αρχές και, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μπήκα φυλακή—επειδή ήμουν Χριστιανός! Όλη τη μέρα και τη νύχτα που έμεινα σ’ εκείνη την τοπική φυλακή, είχα έντονη την αίσθηση ότι ο Θεός, με πολλή αγάπη, με προστάτευε. Ένας από τους κρατουμένους, προφανώς ο αρχηγός του κελιού, είπε στους άλλους ότι ήθελε να στήσει ένα ψευτοδικαστήριο και να είμαι το θύμα εγώ. Τι θα έπρεπε να κάνω; Να αρχίσω πάλι να φέρομαι όπως φερόμουν τόσα χρόνια όταν ήμουν ένας παραστρατημένος νεαρός ή να εμπιστευτώ στον Θεό; Ικέτεψα τον Ιεχωβά να με βοηθήσει να συνεχίσω να είμαι πιστός και να μου δώσει σοφία και δύναμη. Αμέσως, ένας άλλος κρατούμενος προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Αυτός είπε στους άλλους να χρησιμοποιήσουν εκείνον ως θύμα και με κάλυψε με το σώμα του, λέγοντας: «Για να τον πιάσετε, θα πρέπει να βγάλετε πρώτα εμένα από τη μέση». Μεσολάβησαν αρκετές στιγμές γεμάτες ένταση. Έπειτα ο αρχηγός του κελιού είπε: «Ξέχνα το. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο». Ευχαρίστησα τον Θεό! Ο δικηγόρος εξασφάλισε την απελευθέρωσή μου την επόμενη μέρα, αλλά οι νομικές διαδικασίες συνεχίστηκαν επί τρία χρόνια, ώσπου τελικά εξαιρέθηκα από τη στρατιωτική υπηρεσία, ως διάκονος.
Την 1η Μαΐου 1955, η γυναίκα μου κι εγώ ξεκινήσαμε τη σταδιοδρομία μας ως ολοχρόνιοι κήρυκες, δηλαδή σκαπανείς. Κάναμε σκαπανικό για δυο χρόνια στην εκκλησία της Υψηλάντης, στο Μίσιγκαν. Ύστερα, μας προσκάλεσαν να υπηρετήσουμε ως ειδικοί σκαπανείς διάκονοι, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1957, στο Μπέρλινγκτον του Βέρμοντ, και να αφιερώνουμε ακόμα περισσότερο χρόνο στο κήρυγμα. Στα δυο χρόνια που περάσαμε εκεί, συμμετείχαμε στην επανασύσταση της εκκλησίας. Η πρώτη μας Αίθουσα Βασιλείας βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της πόλης! Μια Κυριακή, η δημόσια ομιλία είχε τίτλο «Κομμουνισμός ή Χριστιανοσύνη—Ποιο θα Επικρατήσει;» Επειδή διατυπώθηκαν μερικές απειλές ότι θα γίνονταν απόπειρες να παρεμποδιστεί η συνάθροισή μας, πήγα στην αστυνομία για να ρωτήσω αν θα μπορούσαμε να υπολογίζουμε στην προστασία εκείνων, σε περίπτωση που χρειαζόταν. Με διαβεβαίωσαν ότι θα φρόντιζαν να επιληφθούν της υπόθεσης. Περίπου 20 λεπτά πριν αρχίσει η συνάθροιση, έφτασε ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με άντρες και παρκάρισε μπροστά στην Αίθουσα Βασιλείας. Μέσα σε λίγα λεπτά, ήρθε η αστυνομία, τους μίλησε, κι εκείνοι έφυγαν. Κάναμε μια ειρηνική συνάθροιση με αρκετούς παρευρισκομένους.
Επιτέλους Ιεραπόστολοι!
Η Εταιρία Σκοπιά μας προσκάλεσε να γίνουμε μέλη του προσωπικού των κεντρικών της γραφείων στην Πόλη της Νέας Υόρκης, αρχίζοντας από την 1η Μαΐου 1959. Καθώς ετοιμάζαμε τα πράγματά μας για να φύγουμε, ήρθε άλλο ένα γράμμα που μας προσκαλούσε να παρακολουθήσουμε τη Σχολή Γαλαάδ και να εκπαιδευτούμε ως ιεραπόστολοι, αρχίζοντας από το Σεπτέμβριο του 1959. Δυο μεγάλες ευλογίες τον ίδιο χρόνο! Επιτέλους, είχαμε πλησιάσει το στόχο μας να γίνουμε ιεραπόστολοι. Η ιερή μας υπηρεσία εξακολουθούσε να διευρύνεται!
Το Φεβρουάριο του 1960, ύστερα από έξι σχεδόν μήνες μελέτης και εκπαίδευσης, αποφοιτήσαμε από την 34η τάξη της Γαλαάδ. Διοριστήκαμε στην Μπογκοτά της Κολομβίας, όπου φτάσαμε την 1η Μαρτίου 1960.
Η πρώτη δυσκολία που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν να μάθουμε ισπανικά. Η άτοπη χρήση λέξεων από μέρους μου προκαλούσε πολλά γέλια. Θυμάμαι ότι στην πρώτη μας συνέλευση περιφερείας, εργαζόμουν στο Τμήμα Καταλυμάτων και ζήτησα από τους αδελφούς να μας δανείσουν στρώματα (colchones), αλλά χρησιμοποίησα τη λέξη cochinos (γουρούνια). Εκείνοι με ρώτησαν ευγενικά: «Τι τα χρειάζεστε;» Κι εγώ απάντησα: «Σ’ αυτά θα βάλουμε τους αδελφούς να κοιμηθούν». Γελάσαμε πρώτα καλά-καλά, κι έπειτα πήραμε τα στρώματα.
Καθώς απολαμβάναμε τη δημιουργία του Θεού, παρατηρώντας τη φυσική ομορφιά των επιβλητικών χιονοσκέπαστων Άνδεων, των περιοχών της ζούγκλας και των πεδιάδων, είχαμε πολλές αξέχαστες εμπειρίες. Τη μία απ’ αυτές την είχαμε στη διάρκεια της επίσκεψής μας στους ειδικούς σκαπανείς στο Βιγιαβισένσιο, όπου ξεκινάνε οι λιάνος (πεδιάδες). Στην πόλη Σαν Μαρτίν, συναντηθήκαμε με μια ομάδα Μαρτύρων από την Γκρανάδα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα άκουγαν το άγγελμα της Βασιλείας οι άνθρωποι του Σαν Μαρτίν. Ενώ η γυναίκα μου μιλούσε σε μια κυρία που βρισκόταν σπίτι της, πλησίασε τη γυναίκα μου ένα αγόρι και τη ρώτησε τι έκανε. Όταν εκείνη του είπε, το αγόρι έφυγε, αλλά ξαναγύρισε ύστερα και της είπε ότι ένας πελάτης που βρισκόταν στο φαρμακείο, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ήθελε να της μιλήσει. Ο άντρας εκείνος άκουσε το άγγελμα με χαρά και της ζήτησε όλα τα Βιβλικά έντυπα που είχε. Όταν του πρότεινε να του στέλνει ταχυδρομικώς τα περιοδικά Η Σκοπιά και το Ξύπνα! εκείνος της είπε: «Μένω σε τόσο απομακρυσμένη περιοχή στις πεδιάδες ώστε δεν φτάνει εκεί το ταχυδρομείο. Θα πρέπει να παίρνω τα δέματα από εδώ, από το Σαν Μαρτίν, κι εγώ έρχομαι εδώ μόνο μια φορά το χρόνο για προμήθειες». Σαν από θαύμα, εκείνο το χρόνο, είχε έρθει όταν ήμασταν κι εμείς εκεί.
Ήταν μεγάλη η χαρά μας να μοιραζόμαστε την αλήθεια του Λόγου του Θεού με τους κατοίκους της Κολομβίας επί 16 χρόνια, ταξιδεύοντας με όποιο μέσο βρίσκαμε διαθέσιμο: πιρόγα, αεροπλάνο, λεωφορείο, αυτοκίνητο, άλογο και γαϊδουράκι. Όπου πηγαίναμε, βρίσκαμε φιλικούς ανθρώπους που χαίρονταν να συζητούν για τη Βιβλική αλήθεια και να φτάνουν στο σημείο να γνωρίζουν και να κατανοούν στ’ αλήθεια την αγάπη του Ιεχωβά και του αγαπημένου του Γιου.
Ιερή Υπηρεσία και Πάλι στις Ηνωμένες Πολιτείες
Το 1976, λόγω προσωπικών υποχρεώσεων αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου μπορέσαμε να συνεχίσουμε την ιερή μας υπηρεσία ως σκαπανείς. Κατόπιν, το 1980, ήμουν σε θέση να επισκέπτομαι αρκετές εκκλησίες σε μια περιοχή, ως περιοδεύων επίσκοπος. Έτσι, διορίστηκα να υπηρετήσω στον ισπανόφωνο αγρό. Είναι μεγάλη η χαρά μας να συνεργαζόμαστε με τους θερμούς και στοργικούς πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μας σε διάφορες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών.
Όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου μού έλεγε: «Να μην ξεχάσεις ποτέ την αγάπη του Θεού!» Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που με βοήθησε, μέσω της επίγειας οργάνωσής του, να κατανοήσω την αγάπη του και τη σημασία της για το ανθρώπινο γένος, και που με βοήθησε να αλλάξω, μέσω του Λόγου και του πνεύματός του, και από παραστρατημένο παιδί να γίνω άτομο αποδεκτό από εκείνον για ιερή υπηρεσία. Εκείνος εξέχεε τις ευλογίες του, και μου έδωσε τη δυνατότητα να πετύχω τους στόχους που έβαλα στη διάρκεια της πορείας μου. Για τα άφθονα προνόμιά μας στην ιερή υπηρεσία του Θεού και για μια ζωή γεμάτη ευτυχία, η γυναίκα μου κι εγώ ευχαριστούμε τον Ιεχωβά, το Γιο του και την πιστή του οργάνωση.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ρόμπερτ Ντ. Ριντ.
[Εικόνα στη σελίδα 17]
Ο Ρόμπερτ και η Ερλίν Ριντ
[Εικόνα στη σελίδα 18]
Μέρα μπουγάδας στην Κολομβία για τη γυναίκα μου, την Ερλίν