Οι Μεταγγίσεις και η Πίεση που Ασκούν οι Άλλοι

Πολλοί άνθρωποι σήμερα, περιλαμβανομένων και μερικών γιατρών, δεν δέχονται τις μεταγγίσεις αίματος. Για ποιους λόγους; Όχι για θρησκευτικούς λόγους, όπως συμβαίνει με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά για ιατρικούς. Γιατί γίνεται αυτό; Λόγω των κινδύνων που περιλαμβάνονται (όπως η ηπατίτιδα, το AIDS και η καταστολή του ανοσολογικού συστήματος), κίνδυνοι τους οποίους πάντα εγκυμονεί το αίμα κάποιου άλλου. Κι όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις στις οποίες συνιστάται αίμα, οι φίλοι και το προσωπικό του νοσοκομείου πιέζουν συνήθως τον ασθενή να δεχτεί μετάγγιση. Συχνά, όμως, περιλαμβάνεται κι ένα άλλο είδος πίεσης—η πίεση που ασκείται στους γιατρούς, οι οποίοι παρακολουθούν τον ασθενή, από τους άλλους γιατρούς.

Το Περιοδικό του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου (The Journal of the American Medical Association) ανέφερε στο τεύχος της 25ης Ιουλίου 1990: «Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι τα παράγωγα του αίματος, όπως συμβαίνει και με άλλα ιατροφαρμακευτικά μέσα, συχνά χρησιμοποιούνται ακατάλληλα . . . Κάναμε μια έρευνα στην οποία συναντηθήκαμε προσωπικά με 122 χειρουργούς γενικής χειρουργικής, ορθοπεδικούς χειρουργούς και αναισθησιολόγους σε τρία νοσοκομεία, προκειμένου να αξιολογήσουμε την επιρροή που ασκούν αρκετοί κλινικοί και μη κλινικοί παράγοντες στη λήψη αποφάσεων σχετικά με τις μεταγγίσεις. Διαπιστώσαμε εκτεταμένες ελλείψεις στις γνώσεις των γιατρών ως προς τους κινδύνους και τις ενδείξεις των μεταγγίσεων».

Τι σημαίνει η έκφραση «μη κλινικοί παράγοντες»; Η έκθεση απαντά εν μέρει: «Οι αποφάσεις των γιατρών επηρεάζονται από τους συναδέλφους τους σε επαγγελματική και κοινωνική βάση. Η επιρροή της πίεσης που ασκείται από τους άλλους γιατρούς γίνεται πιο αισθητή όταν εργάζονται μαζί αρκετοί γιατροί . . . Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι ενέργειες των γιατρών μπορεί μερικές φορές να υπαγορεύονται από το τι αναμένει ένας συνάδελφος που έχει ανώτερη θέση ή ασκεί κάποια επιρροή, από την επιθυμία να συμμορφώνονται με τους κανόνες των πολλών ή από τη διάθεσή τους να αποφύγουν επικρίσεις».

Το άρθρο συνέχιζε και έλεγε ότι «μόνο το 10%, ωστόσο, δήλωσαν πως έκαναν μια ενδεχομένως μη απαραίτητη μετάγγιση, μια ή περισσότερες φορές το μήνα, για να ικανοποιήσουν κάποιο συνάδελφο . . . Το 61% των μόνιμων γιατρών είπαν ότι έκαναν μεταγγίσεις που πίστευαν ότι δεν ήταν απαραίτητες, τουλάχιστον μια φορά το μήνα, εξαιτίας ενός γιατρού με ανώτερη θέση, ο οποίος είχε υποδείξει ότι έτσι έπρεπε να γίνει». Εκτός απ’ αυτό το είδος πίεσης που ασκείται σε επαγγελματική βάση, ποιος άλλος παράγοντας θα μπορούσε να κάνει ένα γιατρό να δώσει εντολή για μετάγγιση;

«Μερικοί γιατροί μπορεί να είναι προδιατεθειμένοι να εφαρμόσουν κάποια μορφή θεραπείας, επειδή προτιμούν να κάνουν λάθη που οφείλονται σε εσφαλμένη ενέργεια παρά σε παράλειψη». Ένας εμπειρογνώμων σε ιατρικά θέματα «ανέφερε ότι η παραδοσιακή εντολή Primum non nocere (‘Πρώτα απ’ όλα μην κάνεις ζημιά’) μπορεί συχνά να παραβλεφθεί χάρη του κανόνα ‘Πρώτα απ’ όλα κάνε κάτι’. Αυτή η τάση που υπάρχει να προβαίνουν σε ενέργειες μπορεί να είναι ένας παράγοντας που εξηγεί την τακτική των ακατάλληλων μεταγγίσεων».

Γνωρίζουν οι ασθενείς τους κινδύνους που εμπερικλείονται στη μετάγγιση; «Κατά μέσο όρο, οι γιατροί δήλωσαν ότι οι μισοί από τους ασθενείς για τους οποίους δίνεται εντολή να υποβληθούν σε μετάγγιση ερυθρών αιμοσφαιρίων εκφράζουν ανησυχία για τους κινδύνους της μετάγγισης».

Σίγουρα, αυτό δείχνει καθαρά ότι όσον αφορά τις μεταγγίσεις, ο καλά πληροφορημένος γιατρός καθώς και ο καλά πληροφορημένος ασθενής βρίσκονται σε καλύτερη θέση να αποφύγουν άσκοπους κινδύνους. Ο καλά πληροφορημένος Χριστιανός απολαμβάνει ακόμα καλύτερη προστασία—τις εντολές του Ιεχωβά κατά της κακής χρήσης του αίματος.—Γένεσις 9:3, 4· Λευιτικόν 17:13-16· Πράξεις 15:19, 20, 28, 29.