Όταν ένα Νησί Επιστρέφει
«ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν είναι νησί», έγραψε ο ποιητής του 17ου αιώνα Τζον Νταν. Αυτό είναι αλήθεια· στην πραγματικότητα, ακόμη και τα νησιά δεν παραμένουν πάντοτε νησιά. Η αρχαία νησιωτική πόλη της Τύρου αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Μέγας Αλέξανδρος εκπλήρωσε μια αξιοσημείωτη Βιβλική προφητεία οικοδομώντας μια οδογέφυρα προς αυτό το νησί και καταστρέφοντας την περήφανη πόλη του. Με το πέρασμα των αιώνων σχηματίστηκαν προσχώσεις στην οδογέφυρα· το νησί έγινε χερσόνησος.
Στη Γαλλία, το νησί Μον-Σεν-Μισέλ βρίσκεται επίσης σε κίνδυνο να χάσει την ιδιότητά του ως νησί. Το Μον-Σεν-Μισέλ, το οποίο βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ των δυο γαλλικών επαρχιών της Βρετάνης και της Νορμανδίας, είναι ένα μικρό βραχώδες βουνό με ένα χωριό στους πρόποδές του και ένα αβαείο που μοιάζει με οχυρό σκαρφαλωμένο στην κορυφή του. Καθώς ξεπροβάλλει σαν πυραμίδα μέσα από τις αχανείς, επίπεδες εκτάσεις ενός παλιρροϊκού κόλπου, επί αιώνες προσελκύει επισκέπτες. Από τότε που κάποιος επίσκοπος, στις αρχές του όγδοου αιώνα Κ.Χ., ισχυρίστηκε ότι εκεί είχε δει μια όραση του «Άγιου» Μισέλ (Μιχαήλ), οι προσκυνητές συρρέουν στην εκκλησία και στο μοναστήρι που χτίστηκε αργότερα σε αυτή τη θέση. Το πέρασμα του χρόνου δεν ευνοούσε πάντοτε εκείνον τον τόπο. Οι αιώνες που πέρασαν τον είδαν να καταστρέφεται από πυρκαγιές, να πολιορκείται σε καιρό πολέμων, να κλείνει στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, να χρησιμοποιείται ως φυλακή και τελικά να ανοικοδομείται στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα, όταν απέκτησε τον πύργο και το βέλος του καμπαναριού.
Η θάλασσα ήταν αυτή που από παλιά φαινόταν ως ο πιο επικίνδυνος εχθρός. Μερικές φορές ονόμαζαν το βουνό Σεν-Μισέλ-στο-Έλεος-της-Θάλασσας. Επί αιώνες, οι προσκυνητές μπορούσαν να πάνε εκεί μόνο με τα πόδια, διασχίζοντας τη στεριά όταν η παλίρροια ήταν χαμηλή, δίνοντας μεγάλη προσοχή για τυχόν σημεία με ύπουλη κινούμενη άμμο. Η παλίρροια που ανέβαινε απότομα αποτελούσε έναν ακόμη κίνδυνο—οι άνθρωποι συνήθιζαν να λένε ότι μπορούσε να ορμήσει με την ταχύτητα αλόγου που καλπάζει!
Όμως, ο μεγαλύτερος εχθρός του Μον-Σεν-Μισέλ αποδείχτηκε ότι ήταν η ξηρά, όχι η θάλασσα. Στη δεκαετία του 1870, οικοδομήθηκε μια οδογέφυρα μήκους 900 μέτρων, η οποία τελικά ένωσε το νησί με τη στεριά. Από τότε, οι παλίρροιες δεν ξεπλένουν πια τον κόλπο όπως πρωτύτερα, και η άμμος υψώνεται γύρω από το βουνό. Σήμερα, μόνο οι παλίρροιες με την υψηλότερη στάθμη αγκαλιάζουν το βραχώδες οχυρό του νησιού. Έχει γίνει πολλή εργασία για να εξουδετερωθεί αυτό το φαινόμενο ώστε το φημισμένο βουνό να μην καταλήξει να γίνει χερσόνησος όπως η Τύρος—ή απλώς ένα εξόγκωμα από γρανίτη σε μια αχανή, ξερή ακτή.