Πράγματα που Δεν Μπόρεσε να Καταστρέψει ο Τυφώνας Άντριου

ΥΠΑΡΧΟΥΝ τυφώνες και τυφώνες.a Μερικοί δεν είναι τίποτα παραπάνω από ισχυρούς ανέμους που φέρνουν καταρρακτώδη βροχή και ξεριζώνουν δέντρα. Υπήρξε και ο τυφώνας Άντριου στη νότια Φλόριντα (24 Αυγούστου 1992) και στη Λουιζιάνα (26 Αυγούστου 1992), ο τυφώνας Ινίκι στο Καουαί της Χαβάης (12 Σεπτεμβρίου 1992) και ο τυφώνας Ομάρ στο Γκουάμ (28 Αυγούστου 1992).

Αυτοί επέφεραν καταστροφές που ανήλθαν σε δισεκατομμύρια δολάρια. Δεκάδες άνθρωποι πέθαναν στη Φλόριντα. Χιλιάδες οικογένειες έμειναν άστεγες. Οι ασφαλιστές δεν προλάβαιναν να πηγαίνουν στα καταστραμμένα σπίτια να αναζητούν τους ιδιοκτήτες και να συμπληρώνουν επιταγές για αποζημίωση.

Μια έκθεση από την Επιτροπή Βοήθειας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Φορτ Λοντερντέιλ ανέφερε ότι 518 από τα 1.033 σπίτια των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην περιοχή μπορούσαν να επιδιορθωθούν. Αν αυτή η αναλογία ίσχυε για τα σπίτια όλου του πληθυσμού, αυτό θα σήμαινε ότι καταστράφηκε τουλάχιστον το 50 τοις εκατό όλων των σπιτιών που βρέθηκαν στο δρόμο του Άντριου. Κατόπιν, όσοι ήταν αρκετά τυχεροί και το σπίτι τους εξακολουθούσε να είναι κατάλληλο για κατοίκηση προσπαθούσαν να στεγνώσουν τα έπιπλα και τις κουρτίνες τους και να καθαρίσουν την άσπρη λάσπη που σχηματίστηκε από τα ταβάνια τα οποία έπεσαν εξαιτίας της κατακλυσμιαίας βροχής που πέρασε μέσα από τις καταστραμμένες στέγες. Πολλοί δεν μπορούσαν καν να κοιτάξουν τα συντρίμμια των σπιτιών τους. Εκείνοι που ίσως βρέθηκαν σε χειρότερη θέση ήταν όσοι ζούσαν σε τροχοβίλες ή σε τροχόσπιτα, τα οποία είναι λιγότερο σταθερά από τα σπίτια.

Ο Τυφώνας Άντριου Δεν Λυπήθηκε Κανέναν

Ένα ζευγάρι που βρέθηκε σε αυτή τη θέση ήταν ο Λέναρντ και η Τέρι Κίφερ. Όταν ξαναπήγαν στην περιοχή με τις τροχοβίλες στην πόλη της Φλόριντα όπου διέμεναν, έπρεπε να δώσουν τα στοιχεία τους σε κάποιο σημείο ελέγχου του στρατού προκειμένου να μπουν στην περιοχή. Αυτό που είδαν ήταν μια περιοχή με τροχοβίλες η οποία έμοιαζε σαν να είχε χτυπηθεί από εκατοντάδες βόμβες υψηλής έντασης—που δεν άφηναν κρατήρες. Τα δέντρα ήταν ξεριζωμένα. Φύλλα από καταστραμμένο αλουμίνιο, τα οποία προηγουμένως αποτελούσαν τους τοίχους και τις στέγες από τις τροχοβίλες, ήταν τυλιγμένα γύρω από τα δέντρα και κρέμονταν από τα κλαδιά σαν αλλόκοτα γιορτινά στολίδια. Τα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος ήταν πεταμένα ολόγυρα, οι ξύλινες κολόνες ήταν σπασμένες σαν σπιρτόξυλα. Τα αυτοκίνητα ήταν αναποδογυρισμένα και διαλυμένα.

Ο Μπομπ βαν Ντάικ, του οποίου το καινούριο σπίτι κρίθηκε ακατάλληλο για κατοίκηση, περιέγραψε ως εξής τη σκηνή στο σπίτι του: «Το ταβάνι έπεσε με πάταγο, έσπασε ό,τι μπορούσε να σπάσει, λύγισε ό,τι μπορούσε να λυγίσει και κατατρόμαξε εμάς, τους κατατρομαγμένους».

Προσωπικά αντικείμενα, παιχνίδια, ρούχα, φωτογραφίες, βιβλία, ήταν σκορπισμένα τριγύρω σαν θλιβερά απομεινάρια ενός προηγούμενου τρόπου ζωής. Μια μοναχική μαύρη γάτα περιφερόταν χωρίς σκοπό μέσα στα χαλάσματα. Κοιτούσε τους Κίφερ με απορία. Μικρές σαύρες γλιστρούσαν πάνω σε αυτό που προηγουμένως ήταν τα πολύτιμα αποκτήματα κάποιου. Ο αέρας ήταν ποτισμένος με τη δυσωδία των σάπιων τροφών που χύνονταν από τα σπασμένα ψυγεία. Προς κάθε κατεύθυνση υπήρχαν σκηνές βίαιης καταστροφής—όλες τους προκλήθηκαν από ανέμους, σφοδρούς ανέμους, οι οποίοι έπνεαν με ταχύτητα μεγαλύτερη των 260 χιλιομέτρων την ώρα.

Η κατάσταση ήταν ιδιαίτερα θλιβερή για τους ιδιοκτήτες και όσους κατοικούσαν σε αυτά τα σπίτια. Έπειτα από πολλά χρόνια που απαιτήθηκαν για να δημιουργήσουν μια οικογένεια και να ζήσουν μαζί στη δική τους ξεχωριστή φωλιά, αυτοί γύρισαν μετά τη θύελλα και βρήκαν τα πάντα διαλυμένα και σκορπισμένα. Οι Κίφερ είχαν περισώσει μερικά από τα αποκτήματά τους σε μια προηγούμενη επίσκεψη, αλλά ήταν ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία για αυτούς να ψάχνουν προσεκτικά μέσα στα χαλάσματα του σπιτιού που είχαν απομείνει. Παρ’ όλα αυτά, εκτιμούσαν το γεγονός ότι ήταν ακόμη ζωντανοί και σε θέση να υπηρετούν τον Θεό.

Ο τυφώνας Άντριου δεν λυπήθηκε τίποτα. Εμπορικά κέντρα, εργοστάσια, αποθήκες—όλα έγιναν στόχος της σφοδρής επίθεσης της φύσης. Οι οικοδομικοί κανονισμοί των αδύναμων ανθρώπων δεν άντεξαν στη δοκιμασία.

Το Καλύτερα και τα Χειρότερα Στοιχεία της Ανθρώπινης Φύσης

Άρχισε να καταφτάνει βοήθεια στη Φλόριντα από όλες τις περιοχές των Η.Π.Α. καθώς οργανώνονταν διάφορες υπηρεσίες παροχής βοήθειας. Το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης ενήργησε αμέσως και διόρισε να λειτουργήσει μια επιτροπή για την παροχή βοήθειας με βάση την Αίθουσα Συνελεύσεων του Φορτ Λοντερντέιλ. Διέθεσε επίσης ένα σεβαστό χρηματικό ποσό για την αγορά υλικών, τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Ως αποτέλεσμα, οι Μάρτυρες ήταν από τους πρώτους που ενήργησαν για αυτή την κατάσταση και άρχισαν να καλούν εθελοντές. Στην πραγματικότητα, πολλοί ήρθαν χωρίς να τους έχουν καλέσει.

Εργάτες που ήταν Μάρτυρες ήρθαν από την Καλιφόρνια, τη Βόρεια Καρολίνα, το Όρεγκον, την πολιτεία της Ουάσινγκτον, την Πενσυλβανία, το Μισούρι και από πολλά άλλα μέρη. Μια Περιφερειακή Επιτροπή Οικοδόμησης στη Βιρτζίνια, η οποία συνήθως χτίζει Αίθουσες Βασιλείας, έστειλε μια ομάδα που αποτελούνταν από 18 Μάρτυρες για να επιδιορθώσει στέγες. Χρειάστηκαν 18 ώρες για να πάνε με το αυτοκίνητο ως εκεί. Οι εργάτες που ήρθαν για να παράσχουν βοήθεια πήραν χρόνο από τις διακοπές τους ή άδεια από την εργασία τους και διέσχισαν οδικώς τη χώρα σε απόσταση εκατοντάδων ή ακόμη και χιλιάδων χιλιομέτρων προκειμένου να φτάσουν στους ομοπίστους τους οι οποίοι αντιμετώπιζαν αντιξοότητες.

Ανεκτίμητη βοήθεια πρόσφερε η ομάδα που ήρθε από την περιοχή Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας. Είχαν πείρα από τον τυφώνα Χιούγκο το 1989. Ήξεραν τι να περιμένουν και σύντομα οργάνωσαν τα εφόδια βοήθειας, τα οποία περιλάμβαναν ηλεκτρικές γεννήτριες και οικοδομικά υλικά. Μέσα σε δυο εβδομάδες τα συνεργεία των εθελοντών είχαν στεγνώσει περίπου 800 σπίτια και είχαν επιδιορθώσει πολλές στέγες.

Πολλοί σύζυγοι και γείτονες που δεν ήταν Μάρτυρες ωφελήθηκαν από τη βοήθεια που πρόσφεραν οι ομάδες των Μαρτύρων επιδιορθωτών. Ο Ρον Κλαρκ από το Γουέστ Χόουμστεντ ανέφερε: «Οι γαμήλιοι σύντροφοι που δεν είναι ομόπιστοι έχουν πράγματι εντυπωσιαστεί με όλα αυτά. Έκλαψαν από συγκίνηση για ό,τι έχουν ήδη κάνει οι Μάρτυρες για αυτούς». Για τον κοσμικό σύζυγο κάποιας Μάρτυρας ο ίδιος πρόσθεσε: «Έχει μείνει άφωνος—οι Μάρτυρες βρίσκονται τώρα εκεί και επιδιορθώνουν τη στέγη του».

Ένας άλλος Μάρτυρας μίλησε για τους γείτονές του, που δεν είναι Μάρτυρες, και τους ρωτούσε κάθε βράδυ αν είναι καλά. Αυτοί έλεγαν ότι ήταν εντάξει. Την πέμπτη μέρα, η σύζυγος δεν άντεξε άλλο και ξέσπασε σε κλάματα. «Δεν έχουμε καθόλου πάνες για το μωρό. Οι παιδικές τροφές κοντεύουν να τελειώσουν. Δεν έχουμε αρκετή τροφή ούτε νερό». Ο σύζυγος χρειαζόταν είκοσι λίτρα βενζίνη αλλά δεν μπορούσε να βρει πουθενά. Την ίδια μέρα, ο Μάρτυρας τούς έφερε ό,τι χρειάζονταν από τη βάση για παροχή βοήθειας η οποία λειτουργούσε στην Αίθουσα Βασιλείας. Η σύζυγος έκλαψε από ευγνωμοσύνη. Ο σύζυγος έδωσε κάποια συνεισφορά για το έργο παροχής βοήθειας.

Ζωτικό ρόλο έπαιξαν οι πρεσβύτεροι και οι διακονικοί υπηρέτες των εκκλησιών οι οποίοι συνεργάστηκαν στις διάφορες επισκευασμένες Αίθουσες Βασιλείας που βρίσκονταν στην πληγείσα περιοχή για να οργανώσουν την παροχή βοήθειας. Εργάστηκαν ακούραστα για να εντοπίσουν όλους τους Μάρτυρες και να εξακριβώσουν τις ανάγκες τους. Σε αντίθεση, αναφέρθηκε ότι ένας αξιωματούχος της Αεροπορίας είπε τα εξής για την παροχή βοήθειας σε κάποια άλλη περιοχή: «Όλοι οι επικεφαλής θέλουν απλώς να είναι επικεφαλής, αλλά κανένας δεν θέλει να βουτηχτεί στη βρωμιά και να δουλέψει».

Οι καταστροφές μπορούν να ανασύρουν τις καλύτερες και τις χειρότερες ιδιότητες από τους ανθρώπους. Ένα παράδειγμα για το τελευταίο ήταν οι λεηλασίες. Μια οικογένεια Μαρτύρων αποφάσισαν ότι μπορούσαν τουλάχιστον να σώσουν το ψυγείο τους και το πλυντήριό τους τα οποία θα χρησιμοποιούνταν στο κέντρο βοήθειας που λειτουργούσε στην τοπική Αίθουσα Βασιλείας. Πήγαν στην αίθουσα να πάρουν ένα φορτηγό. Ώσπου να επιστρέψουν, οι ληστές είχαν κλέψει και τις δυο συσκευές!

Ένας αυτόπτης μάρτυρας ανέφερε: «Καθώς οδηγούσαμε στους έρημους δρόμους, βλέπαμε σπίτια με επιγραφές που προειδοποιούσαν τους ληστές να μην πλησιάσουν. Μερικές επιγραφές έλεγαν: ‘Οι Ληστές Πρέπει να Πεθάνουν’ και ‘Θα Πυροβολήσουμε τους Ληστές’. Κάποια άλλη έλεγε: ‘Δυο Ληστές Πυροβολήθηκαν. Ο Ένας Πέθανε’. Τα μαγαζιά και τα εμπορικά κέντρα είχαν λεηλατηθεί». Σύμφωνα με ένα σμηνία της 82ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας, τουλάχιστον ένας ληστής έπεσε στα χέρια των ανθρώπων, οι οποίοι τον λιντσάρισαν.

Έγιναν πολλές συλλήψεις. Φαίνεται ότι σε κάθε καταστροφή τα εγκληματικά στοιχεία είναι έτοιμα να ορμήσουν σαν αρπακτικά. Ακόμη και οι λεγόμενοι συνηθισμένοι άνθρωποι παρασύρονται και προβαίνουν σε λεηλασίες. Η θρησκεία, η ηθική και οι αρχές φαίνεται πως εξατμίζονται κάτω από τον πειρασμό του εύκολου κέρδους.

Το Ξύπνα! πληροφορήθηκε ότι στην αρχή κάποιοι ένοπλοι ληστές έκλεψαν ακόμη και τα άδεια όπλα ορισμένων στρατιωτών. Μερικοί στρατιώτες ακούστηκαν να λένε ότι θεωρούσαν το κέντρο βοήθειας που λειτουργούσε στην Αίθουσα Βασιλείας όαση στην έρημο, «επειδή», όπως είπαν, «εσείς οι Μάρτυρες δεν οπλοφορείτε».

«Μη Βυθίζεστε στην Απραξία»

Τι γνώση έχουν αποκομίσει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από τις εμπειρίες τους με τις φυσικές καταστροφές; Να ενασχολείστε ξανά σε πνευματικές δραστηριότητες όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο Εντ Ράμσι, επίσκοπος στο Χόουμστεντ, είπε στο Ξύπνα! ότι ένα κτίριο με δυο Αίθουσες Βασιλείας ήταν έτοιμο για συναθροίσεις την Τετάρτη μετά τον τυφώνα της Δευτέρας. Ένα μέρος της στέγης είχε φύγει, τα ταβάνια είχαν καταρρεύσει και είχαν μπει νερά. Οι εθελοντές εργάστηκαν γρήγορα για να δώσουν στις Αίθουσες Βασιλείας την προηγούμενη μορφή τους για τη διεξαγωγή συναθροίσεων και για να τις χρησιμοποιήσουν ως επιχειρησιακά κέντρα από τα οποία θα έδιναν κατεύθυνση για το έργο παροχής βοήθειας στην καταστραμμένη περιοχή τους. Στήθηκαν κουζίνες για το σερβίρισμα φαγητού στα θύματα και στους εργάτες που πρόσφεραν βοήθεια.

Ο Φερμίν Παστράνα, πρεσβύτερος από την ισπανική Εκκλησία του Πρίνστον, ανέφερε ότι εφτά οικογένειες στην εκκλησία του η οποία αποτελείται από 80 Μάρτυρες έχασαν τελείως τα σπίτια τους. Τι γιατρικό σύστησε στους συγχριστιανούς του; «Θρηνήστε αν νιώθετε την ανάγκη να θρηνήσετε. Αλλά μετά μη βυθίζεστε στην απραξία. Αναλάβετε ενεργητικό ρόλο βοηθώντας άλλους και, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν, ασχοληθείτε με τη διακονία. Μη χάνετε τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Δώστε λύση σε ό,τι μπορεί να λυθεί, αλλά μη σας κατατρώει η στενοχώρια για ό,τι δεν υπάρχει λύση». Ως αποτέλεσμα, οι Μάρτυρες σύντομα άρχισαν να κηρύττουν και να δίνουν κιβώτια με προμήθειες από σπίτι σε σπίτι. Ο Άντριου δεν παρέσυρε στο πέρασμά του το ζήλο τους.

‘Την Επόμενη Φορά θα Εγκαταλείψουμε το Σπίτι!’

Η Σάρον Κάστρο, μια 37χρονη από το Κάτλερ Ριτζ είπε στο Ξύπνα! την ιστορία της: «Ο πατέρας μου αποφάσισε να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι. Πίστευε ότι εφόσον ο τελευταίος τυφώνας δεν είχε πλήξει την ακτή της Φλόριντα, ο Άντριου θα έκανε το ίδιο. Μάλιστα, δεν σκόπευε καν να βάλει σανίδες στα παράθυρα. Ευτυχώς, ο αδελφός μου ήρθε στο σπίτι και επέμεινε να καλύψει τα παράθυρα με κοντραπλακέ. Χωρίς αμφιβολία η ενέργειά του μάς έσωσε τη ζωή. Τα παράθυρά μας θα έσπαζαν και εμείς θα είχαμε γίνει κομμάτια.

»Περίπου στις 4:30 π.μ. κόπηκε το ρεύμα. Οι θόρυβοι έξω από το σπίτι ήταν τρομαχτικοί. Ήταν σαν τον ήχο ενός τεράστιου τρένου. Ακουγόταν ο θόρυβος των δέντρων και των κτιρίων που ράγιζαν και κατέρρεαν. Αργότερα διαπιστώσαμε ότι ένα φοβερό τρίξιμο ήταν ο θόρυβος που έκαναν τα μεγάλα καρφιά στη στέγη μας καθώς ξηλώνονταν. Ο άνεμος παρέσυρε τη σοφίτα, και το ένα τρίτο της οροφής χάθηκε. Καταλήξαμε, συνολικά 12 άτομα, περιλαμβανομένης της ανάπηρης μητέρας μου και της 90χρονης γιαγιάς μου, να βρούμε καταφύγιο στο μέσον του σπιτιού, σε ένα δωμάτιο που δεν είχε παράθυρα. Ήμασταν σίγουροι ότι θα πεθαίναμε εκεί μέσα».

Τι μάθημα πήρε από αυτή την εμπειρία; «Την επόμενη φορά που θα μας πουν να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας θα το κάνουμε—χωρίς καμιά αντίρρηση. Θα προσέξουμε τις προειδοποιήσεις. Έμαθα επίσης να μοιράζομαι ό,τι έχω και να ζω με πολύ λίγα αποκτήματα. Και ξέρω πως δεν είναι κακό να κλάψει κανείς, να θρηνήσει και κατόπιν να αντιμετωπίσει κατάματα την πραγματικότητα».

Αντιδράσεις του Τύπου

Ακόμη και τα μέσα ενημέρωσης επισήμαναν πόσο καλά οργανωμένοι ήταν οι Μάρτυρες. Η εφημερίδα Σαβάνα Ίβνινγκ Πρες (Savannah Evening Press) είχε την επικεφαλίδα «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά Διαπιστώνουν ότι Είναι Ευπρόσδεκτοι στη Νότια Φλόριντα» και η εφημερίδα Δε Μαϊάμι Χέραλντ (The Miami Herald) δήλωσε: «Οι Μάρτυρες Ενδιαφέρονται για τους Δικούς Τους—και για τους Άλλους». Και έγραψε: «Κανείς στο Χόουμστεντ δεν θα κλείσει καταπρόσωπο την πόρτα του στους Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτή την εβδομάδα—αν του έχει απομείνει πόρτα για να κλείσει. Περίπου 3.000 εθελοντές Μάρτυρες από όλη τη χώρα έφτασαν στην πληγείσα περιοχή, πρώτα για να βοηθήσουν τους δικούς τους και κατόπιν για να βοηθήσουν τους άλλους. . . . Οποιαδήποτε στρατιωτική οργάνωση θα ζήλευε την ακρίβεια, την πειθαρχία και την αποτελεσματικότητα των Μαρτύρων».

Οι Μάρτυρες είναι συνηθισμένοι να οργανώνουν επιχειρήσεις για μαζική παραγωγή γευμάτων στις μικρές και στις μεγάλες συνελεύσεις τους. Επιπλέον, έχουν οργανώσει εκατοντάδες Περιφερειακές Επιτροπές Οικοδόμησης σε όλο τον κόσμο, οι οποίες οικοδομούν Αίθουσες Βασιλείας και μεγάλες Αίθουσες Συνελεύσεων. Έτσι, έχουν εκπαιδεύσει ανθρώπινο δυναμικό ώστε να είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν με ειδοποίηση λίγων ωρών.

Ωστόσο, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας—η στάση τους. Το ίδιο ρεπορτάζ συνέχισε: «Δεν υπάρχει γραφειοκρατία. Δεν υπάρχουν εγωιστικές διαμάχες. Αντίθετα, οι εργάτες φαίνονται ιδιαίτερα χαρούμενοι και συνεργατικοί ανεξάρτητα από το πόσο έχουν ζεσταθεί, λερωθεί ή εξαντληθεί». Ποια εξήγηση δόθηκε για αυτό; Ένας Μάρτυρας απάντησε: «Αυτό πηγάζει από τη σχέση με τον Θεό, η οποία μας υποκινεί να εκδηλώνουμε την αγάπη μας για τους άλλους». Αυτό ήταν κάτι άλλο το οποίο δεν μπόρεσε να παρασύρει ο τυφώνας Άντριου, η Χριστιανική αγάπη των Μαρτύρων.—Ιωάννης 13:34, 35.

Οι Μάρτυρες πήραν ένα ενδιαφέρον δίδαγμα συγκρίνοντας τα δέντρα. Ένας αυτόπτης μάρτυρας το εξέφρασε ως εξής: «Καθώς περνούσα από την περιοχή με το αυτοκίνητο δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι εκατοντάδες φίκοι ήταν ξεριζωμένοι και ριγμένοι στο έδαφος. Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή είχαν αναπτύξει μεγάλη αντίσταση στον άνεμο λόγω του όγκου τους και επειδή είχαν εκτεταμένο αλλά ρηχό σύστημα ριζών. Απεναντίας, τα περισσότερα από τα λυγερά φοινικόδεντρα παρέμειναν όρθια. Λύγισαν με τον άνεμο, μερικά έχασαν τα φύλλα τους αλλά τα περισσότερα έμειναν ριζωμένα στο έδαφος».

Οι Μάρτυρες είχαν βαθιές ρίζες πίστης στο Λόγο του Θεού και ήταν ευέλικτοι στις αντιδράσεις τους. Τα αποκτήματα και τα σπίτια δεν ήταν το παν για αυτούς. Τουλάχιστον ήταν ζωντανοί και μπορούσαν να συνεχίσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά παρά τις αντιξοότητες. Η ζωή ήταν κάτι που δεν τους αφαίρεσε ο Άντριου.

Πώς Γίνεται;

Η εταιρία Ανχόιζερ Μπους δώρισε ένα βυτίο με πόσιμο νερό. Φτάνοντας εκεί ο οδηγός του βυτιοφόρου ρώτησε τους υπευθύνους πού θα έπρεπε να παραδώσει το νερό. Του είπαν ότι οι μόνοι που είχαν οργανωθεί κάπως ήταν οι Μάρτυρες. Μάλιστα, μέσα σε μια εβδομάδα από τότε που χτύπησε ο Άντριου, περίπου 70 νταλίκες με προμήθειες είχαν φτάσει στην Αίθουσα Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Φορτ Λοντερντέιλ.

Ένας εθελοντής εκεί αναφέρει: «Έτσι λάβαμε ένα ολόκληρο βυτίο με πόσιμο νερό. Αμέσως το συμπεριλάβαμε με τα άλλα τρόφιμα που στέλναμε στα κέντρα διανομής που λειτουργούσαν στις Αίθουσες Βασιλείας. Το μοιραστήκαμε με τους αδελφούς και με τους γείτονες που βρίσκονταν σε ανάγκη σε εκείνη την περιοχή». Μια χαρτοβιομηχανία στην πολιτεία της Ουάσινγκτον δώρισε 250.000 χάρτινα πιάτα.

Οι αρχές της πόλης έστελναν αρχικά στις Αίθουσες Βασιλείας εθελοντές που δεν ήταν Μάρτυρες λέγοντας: ‘Οι Μάρτυρες είναι οι μόνοι που έχουν οργανωθεί σωστά’. Τελικά έφτασε ο στρατός και άρχισε να στήνει κέντρα για παροχή τροφίμων και νερού, και οικισμούς με αντίσκηνα.

Το αρχικό κέντρο διανομής προμηθειών των Μαρτύρων οργανώθηκε από την επιτροπή για την παροχή βοήθειας στην Αίθουσα Συνελεύσεων του Φορτ Λοντερντέιλ, η οποία βρίσκεται περίπου 60 χιλιόμετρα στα βόρεια της κυρίως πληγείσας περιοχής γύρω από το Χόουμστεντ. Για να ελαττωθεί ο φόρτος εργασίας οργανώθηκε ένα αρχικό κέντρο διανομής προμηθειών στην Αίθουσα Συνελεύσεων του Πλαντ Σίτι κοντά στο Ορλάντο, περίπου 400 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πληγείσας περιοχής. Τα περισσότερα υλικά βοήθειας διοχετεύονταν εκεί για ταξινόμηση και συσκευασία. Η επιτροπή παράγγελνε ό,τι χρειαζόταν από το Πλαντ Σίτι σε καθημερινή βάση, και χρησιμοποιούνταν τεράστιες νταλίκες για να καλύψουν την πεντάωρη διαδρομή μέχρι το Φορτ Λοντερντέιλ.

Με τη σειρά του αυτό το κέντρο παροχής βοήθειας εφοδίαζε τις τρεις επισκευασμένες Αίθουσες Βασιλείας που βρίσκονταν στο κέντρο της πληγείσας περιοχής με τρόφιμα, υλικά, νερό, γεννήτριες και άλλα είδη ανάγκης. Εκεί, ικανοί Μάρτυρες οργάνωσαν συνεργεία οικοδόμησης και καθαρισμού για να επισκεφτούν τα εκατοντάδες σπίτια που χρειάζονταν φροντίδα. Δημιουργήθηκαν κουζίνες και διάδρομοι σερβιρίσματος στους χώρους των Αιθουσών Βασιλείας, και όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι να έρθουν για να λάβουν βοήθεια. Ακόμη και ορισμένοι στρατιώτες απόλαυσαν κάποιο γεύμα και αργότερα θεάθηκαν να ρίχνουν χρήματα στα κουτιά συνεισφορών.

Ενώ οι άντρες ήταν απασχολημένοι με την επιδιόρθωση των σπιτιών, μερικές από τις γυναίκες ετοίμαζαν γεύματα. Άλλες επισκέπτονταν όσους ανθρώπους μπορούσαν να βρουν για να τους μεταδώσουν την εξήγηση που δίνει η Αγία Γραφή σχετικά με τις φυσικές καταστροφές και για να μοιράσουν κιβώτια με προμήθειες σε εκείνους που είχαν ανάγκη. Μια από αυτές ήταν η Τερέζα Περέντα. Το σπίτι της καταστράφηκε και τα παράθυρα του αυτοκινήτου της έσπασαν—ωστόσο το αυτοκίνητο ήταν φορτωμένο με κιβώτια που περιείχαν προμήθειες, έτοιμα για τους γείτονές της. Ο σύζυγός της, ο Λάσαρο, ήταν απασχολημένος με τις εργασίες σε μια Αίθουσα Βασιλείας.—Εκκλησιαστής 9:11· Λουκάς 21:11, 25.

Πολλοί από τους αστέγους βρήκαν, ως εναλλακτική λύση, κατάλυμα στα σπίτια Μαρτύρων τα οποία δεν είχε αγγίξει ο Άντριου. Άλλοι έμειναν σε δανεικά τροχόσπιτα ή σε άλλα που είχαν δωρηθεί για αυτόν το σκοπό. Μερικοί μετακόμισαν στους οικισμούς με τα αντίσκηνα που είχε στήσει ο στρατός. Άλλοι απλώς ξέγραψαν τα σπίτια τους που είχαν χαθεί και μετακόμισαν στα σπίτια φίλων και συγγενών σε άλλα μέρη της χώρας. Αυτοί δεν είχαν ούτε σπίτι ούτε δουλειά. Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε νερό ούτε επαρκές αποχετευτικό σύστημα—έτσι ακολούθησαν την καλύτερη λύση για την περίπτωσή τους.

Το δίδαγμα που πήραν όλοι το εξέφρασε πολύ ωραία ένας ισπανόφωνος Μάρτυρας: «Είμαστε πολύ ευγνώμονες για το δίδαγμα που πήραμε όσον αφορά τους στόχους μας στη ζωή. Μπορεί, δηλαδή, να δουλεύεις επί 15 ή 20 χρόνια για να χτίσεις το σπίτι σου, να συσσωρεύσεις υλικά πράγματα και έπειτα, μέσα σε μια ώρα, μπορεί να χαθούν όλα. Αυτό μας βοηθάει να θέτουμε πνευματικούς στόχους, να κάνουμε τη ζωή πιο απλή και να σκεφτόμαστε σοβαρά την υπηρεσία μας στον Ιεχωβά».

Είναι σαν αυτό που είπε ο απόστολος Παύλος: «Εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν· μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, δια τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα δια να κερδήσω τον Χριστόν».—Φιλιππησίους 3:7, 8.

Οι φυσικές καταστροφές αποτελούν μέρος της ζωής στον παρόντα κόσμο μας. Αν προσέχουμε τις προειδοποιήσεις των αρχών μπορούμε τουλάχιστον να σώσουμε τη ζωή μας. Μπορεί τα σπίτια και τα αποκτήματα να χαθούν, αλλά η σχέση του Χριστιανού με τον ‘Θεό πάσης παρηγορίας’ θα πρέπει να ενισχύεται. Ακόμη και αν μερικοί πεθάνουν σε κάποια καταστροφή, ο Ιησούς υποσχέθηκε ανάσταση για αυτούς στο νέο κόσμο του Θεού σε μια αποκαταστημένη γη—μια γη που ποτέ δεν θα δει τη δυστυχία και το θάνατο που προκαλούν οι φυσικές καταστροφές.—2 Κορινθίους 1:3, 4· Ησαΐας 11:9· Ιωάννης 5:28, 29· Αποκάλυψις 21:3, 4.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 20]

Πλήρως Κατάπληκτος

Μια ομάδα 11 λευκών Μαρτύρων ταξίδεψαν από την Τάμπα της Φλόριντα για να βοηθήσουν στο έργο παροχής βοήθειας. Πήραν προμήθειες και άρχισαν να επιδιορθώνουν τη στέγη ενός μαύρου Μάρτυρα. Όταν έφτασε ο ανιψιός του, ο οποίος δεν ήταν Μάρτυρας, δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του—έμεινε πλήρως κατάπληκτος όταν διαπίστωσε ότι μια ομάδα λευκών Μαρτύρων είχε φτάσει πριν από αυτόν και επιδιόρθωνε το σπίτι του θείου του. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ώστε βοήθησε μάλιστα και στο έργο οικοδόμησης.

Αυτός είπε ότι την επόμενη φορά που θα έρχονταν Μάρτυρες στο σπίτι του θα τους ζητούσε Γραφική μελέτη. Καθώς μιλούσε με τα μέλη της ομάδας από την Τάμπα διαπιστώθηκε ότι αυτός ήταν από τα μέρη τους. Χωρίς καθυστέρηση ένας από τους πρεσβυτέρους της ομάδας έκανε διευθετήσεις για μια Γραφική μελέτη την επόμενη εβδομάδα! Όπως δήλωσε ένας Μάρτυρας, αυτό αποδεικνύει ότι δεν είναι ανάγκη να πηγαίνεις μόνο στις πόρτες για να δώσεις μαρτυρία—μπορείς να το κάνεις αυτό και από τις στέγες!

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Ο τυφώνας Άντριου δεν λυπήθηκε τίποτα, και ελάχιστα κτίρια κατάφεραν να αντέξουν

Η τροχοβίλα των Κίφερ—και ό,τι απέμεινε από αυτήν

[Εικόνες στη σελίδα 16]

Η Ρεβέκα Πέρεζ, οι κόρες της και άλλα 11 άτομα επέζησαν σε αυτόν το μικρό χώρο

Ο στρατός ήρθε για να αποτρέψει τις λεηλασίες (πάνω δεξιά)· λεηλατημένα καταστήματα (δεξιά)

Ο τυφώνας ξήλωσε στέγες και αναποδογύρισε οχήματα

[Εικόνες στη σελίδα 17]

Η παροχή βοήθειας οργανώθηκε στις Αίθουσες Βασιλείας

Διάφορες τροχοβίλες «τυλίχτηκαν» γύρω από δέντρα· τα παιχνίδια κάποιου παιδιού κείτονται εγκαταλειμμένα πάνω σε ένα στρώμα· Γραφικά έντυπα βρίσκονται ανάμεσα στα συντρίμμια· Μάρτυρες, όπως η Τερέζα Περέντα, μοίραζαν προμήθειες στους γείτονές τους

Οικοδομικά υλικά που είχαν δωρηθεί. Ταξινόμηση ρουχισμού

[Εικόνες στη σελίδα 18]

Εθελοντές από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν στο έργο παροχής βοήθειας