Ποδηλατοδρομία—Πότε Πάνω, Πότε Κάτω

ΑΓΩΝΙΖΟΜΟΥΝ, λαχάνιαζα, συνέχιζα να ποδηλατώ—χωρίς όμως να αισθάνομαι πραγματικά κουρασμένος—και ήμουν σίγουρος ότι άξιζε τον κόπο. Ήμουν πρώτος έπειτα από ανάβαση 25 χιλιομέτρων στην κορυφή της Διάβασης Μεγάλος Άγιος Βερνάρδος, μεταξύ Ελβετίας και Ιταλίας. Ο προπονητής μου μού έκανε νόημα από το αυτοκίνητό του ότι προπορευόμουν λίγα λεπτά από τους υπόλοιπους. Ήδη, μπορούσα να φανταστώ ότι θα κέρδιζα εκείνη την κούρσα και μάλιστα ότι θα φορούσα την κίτρινη φανέλα του πρωτοπόρου.

Έχοντας πίσω μου μοτοποδήλατα και αυτοκίνητα, κατέβαινα τον κατήφορο με ασυγκράτητη ταχύτητα. Στα μισά της κατάβασης, πήρα μια από τις στροφές υπερβολικά γρήγορα. Ο πίσω τροχός μου γλίστρησε, και εγώ έφυγα από το ποδήλατο και πετάχτηκα έξω από το δρόμο. Τέλειωσα την κούρσα, γεμάτος πόνους, αλλά δεν πήρα την κίτρινη φανέλα και τη δόξα. Δεν κέρδισα το Τουρ ντε λ’ Αβενίρ του 1966.

Πώς Αναπτύχτηκε το Πάθος μου για την Ποδηλασία

Γεννήθηκα στη Βρετάνη στο τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Στη δυτική Γαλλία η ποδηλασία είναι πολύ δημοφιλής, και η περιοχή έχει βγάλει πολλούς πρωταθλητές. Όταν ήμουν παιδί, παρακολουθούσα τους τοπικούς αγώνες και έβλεπα ανελλιπώς το Τουρ ντε Φρανς (το Γύρο της Γαλλίας) στην τηλεόραση. Καθώς παρατηρούσα τους ποδηλάτες να ανεβαίνουν με κόπο ορεινά περάσματα που σου έκοβαν την ανάσα και να κατεβαίνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τις πιο απότομες πλαγιές, πίστευα ότι έμοιαζαν με θεούς.

Σε ηλικία 17 ετών, αποφάσισα να το δοκιμάσω και εγώ. Με τη βοήθεια ενός εμπόρου ποδηλάτων, αγόρασα το πρώτο μου μεταχειρισμένο, αγωνιστικό ποδήλατο. Είχα γεμάτο πρόγραμμα: έκανα προπόνηση κάθε Κυριακή πρωί, καθώς και πριν και μετά τη δουλειά στη διάρκεια της εβδομάδας. Δυο μόνο μήνες αργότερα, και ενώ η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία, στεκόμουν στο σημείο εκκίνησης του πρώτου μου αγώνα. Θα είχα κερδίσει αν οι υπόλοιποι ποδηλάτες δεν με είχαν προλάβει μόλις 10 μέτρα πριν από τη γραμμή τερματισμού! Το υπόλοιπο εκείνο έτος, τερμάτιζα ανάμεσα στους 15 πρώτους σχεδόν σε όλους τους αγώνες.

Η αγωνιστική μου περίοδος το 1962 ήταν σύντομη. Έπειτα από τρεις μήνες αγώνων και αρκετές νίκες, με κά-λεσαν για στρατιωτική θητεία 18 μηνών στην Αλγερία. Μετά την επιστροφή μου στη Γαλλία, πέρασα τη χρονιά του 1965 προσπαθώντας να μπω και πάλι στο κλίμα της ποδηλασίας. Αλλά την επόμενη περίοδο, ήμουν σταθερά αποφασισμένος να νιώσω τη χαρά να πάρω άλλη μια φορά το μπουκέτο του νικητή.

Από το Μάρτιο του 1966 και ύστερα, η μια νίκη διαδεχόταν την άλλη. Κάθε φορά που έβγαινα πρώτος ή δεύτερος σε έναν αγώνα, κέρδιζα βαθμούς που θα με ανέβαζαν τελικά σε μια υψηλότερη κατηγορία, όπου ο ανταγωνισμός θα ήταν σκληρότερος. Ωστόσο, εκείνον τον καιρό, δούλευα μαζί με τον πατέρα μου παρκετάροντας πατώματα. Η δουλειά ήταν πολύ κουραστική και με εμπόδιζε να αφιερώνω το χρόνο που θα ήθελα στην ποδηλασία. Όταν λοιπόν συμπλήρωνα τους βαθμούς που απαιτούνταν για να μείνω στη δική μου κατηγορία, έμενα ικανοποιημένος με τα χρήματα που έπαιρνα ως δώρο στη διάρκεια των υπόλοιπων αγώνων, αλλά άφηνα να με νικούν οι άλλοι για να μην αλλάξω κατηγορία.

Γρήγορη Πρόοδος

Βλέποντας τα αποτελέσματα της βαθμολογίας μου, τρεις ομάδες μού έκαναν προσφορά αγωνιστικού συμβολαίου. Αρνήθηκα για να μην αφήσω τον πατέρα μου. Ωστόσο, ο πιο επίμονος προπονητής έπεισε τον πατέρα μου να μου δώσει μια εβδομάδα άδεια για να πάρω μέρος σε ένα δύσκολο αγώνα στα Πυρηναία όρη, κατά μήκος των γαλλοϊσπανικών συνόρων. Είχα καλή απόδοση, και έτσι συνεχίσαμε στην Ισπανία, όπου κέρδισα το ερασιτεχνικό Τουρ της Καταλωνίας. Λίγες μέρες αργότερα, πήρα μέρος στο Τουρ των Βαλεαρίδων Νήσων, κέρδισα την πρώτη κούρσα και φόρεσα τη φανέλα του πρωτοπόρου, αλλά την έχασα την τελευταία μέρα σε έναν αγώνα ταχύτητας επειδή η ομάδα μου αποκλείστηκε από τον αγώνα.

Ακολούθησε το Ρουτ ντε Φρανς στην περιοχή της Νίκαιας. Διακρίθηκα σε πολλές κούρσες και κέρδισα το βραβείο του καλύτερου σπεσιαλίστα στα υψώματα. Λόγω αυτών των καλών αποτελεσμάτων, εκλέχτηκα ανάμεσα στους δέκα πρώτους ποδηλάτες και προσκλήθηκα να αντιπροσωπεύσω τη Γαλλία στο Τουρ ντε λ’ Αβενίρ, το ερασιτεχνικό αντίστοιχο του Γύρου της Γαλλίας.

Στη διάρκεια εκείνων των δύο μηνών, τα μόνα νέα που είχε για εμένα η οικογένειά μου προέρχονταν από τις αθλητικές σελίδες των εφημερίδων. Επειδή σκεφτόμουν τον πατέρα μου και το γεγονός ότι μου είχε δώσει μόνο μια εβδομάδα άδεια, αρνήθηκα την προσφορά και γύρισα στο σπίτι. Αλλά ο προπονητής μου και ένας αθλητικογράφος έπεισαν τον πατέρα μου ότι ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που θεωρούνταν οι ελπίδες της Γαλλίας στο χώρο της ποδηλατοδρομίας, και έτσι με άφησε να πάω. Νόμιζα ότι ονειρευόμουν! Πριν από μερικούς μήνες μόνο, ήμουν ερασιτέχνης τρίτης ή τέταρτης κατηγορίας, αλλά τώρα είχα εκλεγεί για να πάρω μέρος στην πιο σπουδαία ερασιτεχνική ποδηλατοδρομία του κόσμου! Όπως ανέφερα στην αρχή, το πέσιμό μου κατέστρεψε τις ευκαιρίες που είχα σε εκείνο το Τουρ του 1966.

Το 1967, κέρδισα δέκα περίπου ράλι, πήρα μέρος στον αγώνα Παρίσι-Νίκαια και τερμάτισα τέταρτος στο Τουρ ντι Μπορμπιάν, στη Βρετάνη. Το 1968, σε ηλικία 24 χρονών, υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο για συνεργασία με την ομάδα του Ολλανδού ποδηλάτη Γιαν Γιάνσεν. Πήραμε μέρος στο Γύρο της Γαλλίας, και ο Γιαν τον κέρδισε εκείνη τη χρονιά. Στο μεταξύ, ύστερα από έναν αγώνα ταχύτητας στη Ρεν της Βρετάνης, γνώρισα την Ντανιέλ, η οποία είχε έρθει εκεί για να δει τον πρώτο της ποδηλατικό αγώνα. Δεν ήταν όμως ο τελευταίος της αγώνας, γιατί παντρευτήκαμε την επόμενη χρονιά.

Πόσο μου άρεσαν εκείνες οι μέρες—το ομαδικό πνεύμα, η νομαδική ζωή, το να βλέπω καινούριες πόλεις και καινούριο σκηνικό κάθε μέρα! Δεν έβγαζα πολλά χρήματα, αλλά αυτό δεν με απασχολούσε επειδή με γέμιζε η ικανοποίηση της συμμετοχής στους αγώνες. Τα πήγαινα καλά στα διάφορα αγωνίσματα και έλπιζα να κερδίσω σε κάποιον από τους μεγάλους αγώνες. Εντούτοις, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ένα τεράστιο χάσμα χωρίζει τους ερασιτέχνες από τους επαγγελματίες ποδηλάτες.

Οι Μεγάλοι Πρωταθλητές . . . και οι Άλλοι

Την περίοδο του 1969, συνεργάστηκα με το διάσημο Γάλλο ποδηλάτη Ρεϊμόν Πουλιντόρ. Έλαβα μέρος στους μεγάλους κλασικούς αγώνες της μιας ημέρας—Παρίσι-Ρουμπέ και στο Φλες Βαλόν, στο Βέλγιο. Συμβάδιζα με τους καλύτερους ποδηλάτες στις ορεινές διαβάσεις και τερμάτισα σχετικά καλά σε αρκετές κούρσες. Πιο πολύ από όλα, όμως, μου άρεσε να κερδίζω στα τοπικά ράλι στη Βρετάνη, μπροστά στα πλήθη των αγαπημένων μου θεατών.

Αλλά, αντίθετα από ό,τι έλπιζα, δεν ήμουν προικισμένος με τις σωματικές ικανότητες του μεγάλου πρωταθλητή, πράγμα που συμβαίνει και με πολλούς άλλους. Σε μια κοπιαστική κούρσα στο Γύρο της Ισπανίας, χρειάστηκε να αποσυρθώ επειδή χιόνιζε και έβρεχε. Εκεί συνειδητοποίησα ότι οι μεγάλοι πρωταθλητές έχουν απλούστατα κάτι πολύ περισσότερο, εκείνο που τους κάνει να ξεχωρίζουν, κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα να αντέχουν και τον καύσωνα και την παγωνιά. Δεν ήμουν, για παράδειγμα, στην ίδια κατηγορία με τον Έντι Μερξ, το Βέλγο πρωταθλητή, που μεσουρανούσε στο χώρο της ποδηλασίας εκείνον τον καιρό. Εκείνος ξεπερνούσε κατά πολύ εμάς τους υπόλοιπους. Στην πραγματικότητα, εγώ δεν έβλεπα παρά μόνο την πλάτη του στη διάρκεια των αγώνων στους οποίους έπαιρνε μέρος.

Αλληλεγγύη Μεταξύ Αγωνιζομένων

Ακόμη και μεταξύ ανταγωνιζόμενων ομάδων υπήρχε αλληλεγγύη. Το έζησα αυτό προσωπικά στη διάρκεια μιας από τις πιο δύσκολες κούρσες του Γύρου της Γαλλίας, το 1969. Την προηγούμενη νύχτα, είχαμε φτάσει εξαντλημένοι στο ξενοδοχείο μας έπειτα από μερικές κοπιαστικές κούρσες στα ορεινά. Το ξυπνητήρι χτύπησε στις εφτά το επόμενο πρωί. Ως συνήθως, μας περίμενε ένα πλούσιο πρωινό, τρεις ώρες πριν από τον αγώνα.

Στην εκκίνηση, ήμασταν περίπου 150 άτομα και ο καθένας διηγούνταν τις προσωπικές του επιτυχίες και αποτυχίες των περασμένων λίγων ημερών, αν και φρόντιζε να μην αποκαλύπτει τη στρατηγική της ομάδας για τον αγώνα που θα άρχιζε σε λίγο. Η μέρα θα ήταν εξαντλητική. Εκείνη η κούρσα ξεκίνησε από το Σαμονί, που βρίσκεται στους πρόποδες του Μον Μπλαν, με προορισμό το Μπριανσόν, μια διαδρομή 220 χιλιομέτρων μέσα από αλπικούς δρόμους και τρεις μεγάλες διαβάσεις.

Από την αρχή, ο ρυθμός ήταν πολύ ταχύς. Καθώς ανέβαινα τη Διάβαση Μαντλέν, ύψους 1.984 μέτρων, καταλάβαινα ότι η μέρα δεν θα ήταν εύκολη για εμένα. Έβρεχε, και καθώς μεγάλωνε το υψόμετρο, η βροχή γινόταν χιόνι. Στην κορυφή, έξι από εμάς, ο καθένας από διαφορετική ομάδα, ήμασταν ήδη αρκετά λεπτά πίσω από τους πρωτοπόρους. Ξεπαγιασμένοι, αρχίσαμε την κατάβαση· τα δάχτυλά μας ήταν τόσο μουδιασμένα που δεν μπορούσαμε να φρενάρουμε αν δεν βάζαμε το πόδι μας στο έδαφος. Κάτω χαμηλά, ένας κριτής μάς έκανε νόημα από το αυτοκίνητο ότι, αν καθυστερούσαμε να φτάσουμε, σίγουρα θα μας απέκλειαν από τον αγώνα. Αποκαρδιώθηκα εντελώς με τη σκέψη ότι θα έβλεπα το Γύρο της Γαλλίας να τελειώνει για εμένα σε ένα μέρος που αγαπούσα πιο πολύ από όλα, στα ορεινά.

Αν και οι προσπάθειές μας φαίνονταν καταδικασμένες, ο πιο πεπειραμένος ποδηλάτης που ήταν μαζί μας μάς ενθάρρυνε να μην παραιτηθούμε από την προσπάθεια. Μας εμψύχωσε, μας διοργάνωσε και μας υπέδειξε να πηγαίνουμε πότε ο ένας και πότε ο άλλος μπροστά από τους υπόλοιπους. Συνεχίσαμε τις προσπάθειες. Όταν φτάσαμε στο σταθμό ανεφοδιασμού, ήταν κλειστός, αλλά μοιραστήκαμε ευχαρίστως το λίγο φαγητό που μας είχε απομείνει.

Όταν βρεθήκαμε και πάλι στην κοιλάδα, ο ζεστός καιρός ανανέωσε τις δυνάμεις μας. Οι ώρες περνούσαν, και μπροστά μας βρίσκονταν τα δύο μεγαλύτερα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσουμε εκείνη τη μέρα—οι διαβάσεις Τηλέγραφος και Γκαλιμπιέ, ύψους 1.670 και 2.645 μέτρων αντίστοιχα. Στην ανάβαση, μας περίμενε μια υπέροχη έκπληξη. Σε μια στροφή του δρόμου, ανάμεσα στους θεατές, μπορέσαμε να διακρίνουμε ένα πλήθος με χρωματιστά ρούχα. Ναι, είχαμε προλάβει τους άλλους. Προσπεράσαμε μερικούς που είχαν παραιτηθεί από την προσπάθεια και άλλους που φαίνονταν να είναι καρφωμένοι στο έδαφος. Εντόπισα ένα νεαρό ποδηλάτη, ο οποίος συγκαταλεγόταν στις ελπίδες του Βελγίου, να σπρώχνει εξαντλημένος το ποδήλατό του. Πρόλαβα τον πρωτοπόρο της ομάδας μου και τερμάτισα την κούρσα σε λογικά καλό χρόνο.

Όλα αυτά με δίδαξαν ένα σπουδαίο μάθημα που δεν ξέχασα ποτέ: Πριν περάσει κανείς τη γραμμή του τερματισμού, ούτε έχει χάσει ούτε έχει κερδίσει τον αγώνα. Επιπλέον, δεν θα ξεχάσω ποτέ το πνεύμα της αμοιβαίας υποστήριξης που υπήρχε, ακόμη και μεταξύ ανταγωνιζόμενων ομάδων.

Πρώτες Επαφές με την Αγία Γραφή

Το 1972, είχα την πρώτη μου επαφή με το άγγελμα της Αγίας Γραφής. Ένας ποδηλάτης, που τον έλεγαν Γκι, ο οποίος είχε εγκαταλείψει πρόσφατα τους επαγγελματικούς αγώνες, πέρασε να με επισκεφτεί και μου μίλησε για την καινούρια του πίστη. Του είπα ότι δεν ενδιαφερόμουν και ότι ο καθένας πιστεύει πως η δική του συγκεκριμένη θρησκεία είναι η καλύτερη. Ο Γκι μού έδειξε μερικά εδάφια από την Αγία Γραφή και απάντησε στις αντιρρήσεις μου λέγοντας ότι, εφόσον πολλές θρησκείες λένε ότι οι δοξασίες τους προέρχονται από την Αγία Γραφή, θα πρέπει να είναι εύκολο να εξετάσει κανείς τις δοξασίες τους στο φως της αλήθειας του Λόγου του Θεού.

Είχα ακούσει για την Αγία Γραφή, αλλά επειδή ήμουν μη ενεργός Καθολικός, δεν πίστευα ότι αυτή είχε κάποια σχέση με τη θρησκεία μου. Παρ’ όλα αυτά, ένιωσα ότι η συζήτησή μας γινόταν πάνω στην ώρα επειδή κάποιος συγγενής της συζύγου μου, Καθολικός ιεραπόστολος, θα ερχόταν να μας επισκεφτεί και θα μπορούσαμε να τα συζητήσουμε όλα αυτά μαζί του.

Ο συγγενής της συζύγου μου επιβεβαίωσε το ότι η Αγία Γραφή είναι πράγματι ο Λόγος του Θεού. Μας είπε όμως να προσέχουμε επειδή, κατά την άποψή του, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι καλοί άνθρωποι αλλά παραπλανούν τους άλλους. Όταν ξαναείδα τον Γκι, τον ρώτησα σχετικά με αυτό. Εκείνος εξήγησε ότι, σε αντίθεση με ό,τι είχα διδαχτεί στην εκκλησία, η διδασκαλία της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή. (Ιεζεκιήλ 18:4) Με ρώτησε επίσης γιατί ο συγγενής δεν χρησιμοποίησε το όνομα του Θεού, το οποίο είναι Ιεχωβά.—Έξοδος 6:3.

Έμεινα κατάπληκτος όταν έμαθα ότι ο Θεός έχει όνομα. Όταν δείξαμε αυτά τα εδάφια στο συγγενή της συζύγου μου, εκείνος είπε ότι δεν πρέπει να παίρνει κανείς τόσο κατά γράμμα την Αγία Γραφή. Οι συζητήσεις με τον Γκι δεν επεκτάθηκαν περισσότερο, και αυτός γύρισε στο Παρίσι, όπου εργαζόταν.

Ο Γκι γύρισε στη Βρετάνη ύστερα από ένα χρόνο και μας έκανε μια επίσκεψη. Ανανέωσε τις συζητήσεις μας δείχνοντάς μας ότι η Αγία Γραφή είναι επίσης προφητικό βιβλίο. Αυτό μας ενθάρρυνε να τη μελετήσουμε πιο προσεκτικά. Οι συζητήσεις μας άρχισαν να γίνονται πιο τακτικές. Ωστόσο, ο Γκι έπρεπε να είναι πολύ υπομονετικός μαζί μου, επειδή η ζωή μου εξακολουθούσε να περιστρέφεται γύρω από την ποδηλασία και όλα τα σχετικά—φίλους, φιλάθλους και τα υπόλοιπα. Επίσης, επειδή ήμασταν από τη Βρετάνη, μια περιοχή που είναι βαθιά προσκολλημένη στις θρησκευτικές παραδόσεις, οι οικογένειές μας εναντιώνονταν στο καινούριο ενδιαφέρον που δείχναμε για την Αγία Γραφή.

Το 1974 η αγωνιστική μου σταδιοδρομία έληξε απότομα με ένα αυτοκινητικό δυστύχημα. Αυτό μας έκανε να σκεφτούμε τι ήταν πράγματι σημαντικό στη ζωή μας. Η σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να μετακομίσουμε από τη γενέτειρά μας και να αποδεσμευτούμε από την επιρροή των οικογενειών μας. Τότε, αρχίσαμε να παρακολουθούμε τακτικά τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας στην Εκκλησία της Ντινάν. Και οι δυο μας κάναμε πρόοδο στην αλήθεια και βαφτιστήκαμε το 1976.

Από τότε και έπειτα είχα την ευκαιρία να μιλήσω για την Αγία Γραφή σε αρκετούς ποδηλατοδρόμους της γενιάς μου. Επίσης, όταν πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι, πολλοί με αναγνωρίζουν και τους αρέσει να τους μιλάω για τη σταδιοδρομία μου στους ποδηλατικούς αγώνες. Ωστόσο, μερικοί δεν ενθουσιάζονται και τόσο όταν τους μιλάω για το άγγελμα της Βασιλείας.

Σήμερα, όταν αισθάνομαι την ανάγκη να εκτονωθώ, πηγαίνω για ποδηλασία με την οικογένειά μου. Εκείνες τις στιγμές, εκτιμώ την αληθινότητα των λόγων του Παύλου που είπε: «Η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος, αλλ’ η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης».—1 Τιμόθεον 4:8.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ζαν Βινταμέν.

[Χάρτης/Εικόνα στις σελίδες 16, 17]

Ο Γύρος της Γαλλίας

Ο πιο φημισμένος ποδηλατικός αγώνας δρόμου στον κόσμο, ο Γύρος της Γαλλίας, άρχισε το 1903. Καλύπτει 4.000 ως 4.800 χιλιόμετρα και διαρκεί περίπου τρεις εβδομάδες, με τωρινό τέρμα της διαδρομής το Παρίσι. Περίπου 200 επαγγελματίες αθλητές παίρνουν μέρος σε αυτόν τον αγώνα, ο οποίος διασχίζει τη γαλλική ύπαιθρο και περιλαμβάνει μερικές σύντομες εισόδους σε γειτονικές χώρες. Πλήθη θεατών ζητωκραυγάζουν τους αγωνιζομένους κατά μήκος της διαδρομής.

Κάθε μέρα ο ποδηλάτης που έχει κάνει συνολικά το λιγότερο χρόνο φοράει την κίτρινη φανέλα. Νικητής είναι αυτός που βγαίνει συνολικά πρώτος την τελευταία μέρα.

Μερικές από τις συντομότερες κούρσες είναι αγώνες ταχύτητας, στους οποίους οι αθλητές, ατομικά ή ομαδικά, αγωνίζονται με αντίπαλο το χρονόμετρο. Στους ομαδικούς αγώνες ταχύτητας, ένας ορισμένος αριθμός ποδηλατών που ανήκουν στην ίδια ομάδα πρέπει να τελειώσουν ταυτόχρονα την κούρσα ως ομάδα.

[Χάρτης]

Ποδηλατικός αγώνας Γύρος της Γαλλίας

Γαλλία

ΡΟΥΜΠΕ (αφετηρία)

ΠΑΡΙΣΙ

[Πλαίσιο στη σελίδα 16]

Το 1968, σε ηλικία 24 χρονών, ο Ζαν Βινταμέν πήρε μέρος στο Γύρο της Γαλλίας

[Ευχαριστία για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 15]

Mike Lichter/International Stock