Έμαθα να Μισώ Ό,τι Είχα Αγαπήσει

Η πάλη ήταν η ζωή μου. Απολάμβανα το ότι μπορούσα να γρονθοκοπώ τον αντίπαλό μου με όλη μου τη δύναμη και να τον βλέπω να πέφτει στα πόδια μου. Με συνάρπαζε το να στέκομαι στη μέση του ρινγκ και να ακούω τον παρουσιαστή να φωνάζει δυνατά το όνομά μου ως νικητή του αγώνα. Αγαπούσα την πυγμαχία! Εντούτοις, τώρα η σκέψη και μόνο της βίας με αναστατώνει. Έμαθα να μισώ αυτό που τώρα ονομάζω το εγκληματικό άθλημα της πυγμαχίας.

ΤΟ 1944, όταν ήμουν εφτά χρονών, ζούσα στο Λάρες του Πόρτο Ρίκο, όπου είχα γεννηθεί. Τότε ήταν που είχα τη φοβερή εμπειρία να χάσω τη μητέρα μου στο θάνατο. Πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 32 χρονών. Ο πόνος έγινε αφόρητος όταν, λίγο καιρό αργότερα, γύρισα στο σπίτι από το σχολείο και είδα μια γυναίκα να κάθεται στα γόνατα του πατέρα μου. Έγινε η μητριά μου.

Διαισθανόμενη την αποδοκιμασία μου, η μητριά μου μού φερόταν με σκληρότητα. Γι’ αυτό έφυγα από το σπίτι. Μπήκα κρυφά σε ένα φορτηγό φορτωμένο με κάρβουνο και πορτοκάλια, και με πήρε ο ύπνος. Τι έκπληξη ένιωσα όταν ξύπνησα και βρέθηκα στην πόλη Σαν Χουάν, στην άλλη άκρη του νησιού!

Αρχίζω να Παλεύω στους Δρόμους

Επί οχτώ μήνες ζούσα στους δρόμους του Σαν Χουάν. Τα άλλα παιδιά συνεχώς με πείραζαν. Συμπέρανα ότι αν ήθελα να επιβιώσω έπρεπε να παλέψω. Έπειτα από οχτώ μήνες με βρήκε η αστυνομία και με έστειλε στο σπίτι μου. Ποτέ δεν προσαρμόστηκα στην ιδέα τού να έχω μητριά και περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου στους δρόμους. Σχεδόν κάθε μέρα, μπλεκόμουν σε κάποιον καβγά. Όταν έγινα δέκα χρονών, έφυγα ξανά από το σπίτι.

Έπειτα από μερικές εβδομάδες, με έπιασε ξανά η αστυνομία. Αυτή τη φορά αρνήθηκα να τους πω το όνομά μου και από πού ήμουν. Αφού δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν την οικογένειά μου, με έστειλαν σε ένα κρατικό ορφανοτροφείο στην πόλη Γκουαϊνάμπο. Εκεί φόρεσα τα πρώτα μου γάντια πυγμαχίας. Εκεί, επίσης, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα το όνομα Ιεχωβά σε μια επιγραφή. Ρώτησα για αυτό, και μου είπαν ότι ο Ιεχωβά ήταν ο Θεός των Εβραίων. Ποτέ δεν ξέχασα εκείνο το όνομα.

Όταν έγινα 15 χρονών, έφυγα από το ορφανοτροφείο και δεν επέστρεψα ποτέ. Για να συντηρηθώ, άρχισα να πουλάω εφημερίδες. Ωστόσο, κάθε δρόμος ανήκε στο δρομολόγιο κάποιου άλλου. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να καθιερώσω το δικό μου δρομολόγιο: να παλέψω! Και αυτό έκανα.

Δύο χρόνια αργότερα κατατάχτηκα στον αμερικανικό στρατό και έλαβα βασική εκπαίδευση στο Αρκάνσας των Η.Π.Α. Σύντομα έγινα μέλος μιας ομάδας πυγμαχίας. Στη συνέχεια με μετέθεσαν στη μονάδα Ειδικών Υπηρεσιών. Τα καθήκοντά μου είχαν σχέση με το γυμναστήριο, και ο λοχίας μου ήταν προπονητής πυγμαχίας.

Ένα Βάναυσο Άθλημα

Έλαβα εκπαίδευση σχετικά με το πώς να χρησιμοποιώ τις γροθιές μου για να βλάπτω τους αντιπάλους μου. Εκπαιδεύτηκα να αγνοώ τις φιλίες στο ρινγκ. Με το χτύπημα ενός κουδουνιού, ο φίλος γινόταν εχθρός που έπρεπε να τον ρίξω κάτω και, κατά προτίμηση, να τον βγάλω νοκ άουτ.

Ήθελα να παραμείνω στο στρατό, αλλά ο λοχίας μου μού είπε: «Παραιτήσου από το στρατό όσο πιο σύντομα μπορείς. Γίνε επαγγελματίας πυγμάχος και, σε λίγα χρόνια, θα σε βλέπω στην τηλεόραση να πυγμαχείς στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν στην Πόλη της Νέας Υόρκης». Αυτό ήταν δύσκολο να το πιστέψω! Εγώ—το φτωχό και άστεγο αγόρι—να γίνω διάσημος πυγμάχος;

Έπειτα από δύο χρόνια έφυγα από το στρατό και γύρισα πίσω στο Πόρτο Ρίκο. Κάποια μέρα, το 1956, είδα μια διαφήμιση για κάποιο ερασιτεχνικό τουρνουά πυγμαχίας, τα Χρυσά Γάντια. Δήλωσα συμμετοχή στο τουρνουά και έγινα πρωταθλητής των μέσων βαρών στα Χρυσά Γάντια του Πόρτο Ρίκο. Στη συνέχεια με πήγαν αεροπορικώς στην Πόλη της Νέας Υόρκης για να συμμετάσχω στο εθνικό τουρνουά Χρυσά Γάντια. «Πάλεψα» και έφτασα μέχρι τους ημιτελικούς αλλά δεν μπόρεσα να κερδίσω το πρωτάθλημα. Εντούτοις, σύντομα μου έγιναν προσφορές από πιθανούς μάνατζερ και προπονητές. Έτσι δέχτηκα μια προσφορά για να μείνω στην Πόλη της Νέας Υόρκης και να προπονηθώ ώστε να γίνω επαγγελματίας.

Το 1958 έγινα επαγγελματίας πυγμάχος. Τελικά ο λοχίας μου είχε δίκιο. Το 1961, πέντε χρόνια αφού είχα φύγει από το στρατό, εμφανίστηκα στην κρατική τηλεόραση να πυγμαχώ στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν. Πολλοί από τους αγώνες μου διεξάχτηκαν σε αυτό το φημισμένο αθλητικό στάδιο.

Οι γροθιές μου έβαλαν τέλος στη σταδιοδρομία αρκετών πυγμάχων. Ένας πυγμάχος από το Μεξικό έχασε εντελώς την όρασή του εξαιτίας των δικών μου βάρβαρων γροθιών. Ένας άλλος αγώνας τον οποίο έχω επίσης μεγάλο βάρος στη συνείδησή μου ήταν με τον πρωταθλητή ημιμέσων βαρών της Δομινικανής Δημοκρατίας. Πριν από τον αγώνα δημιούργησε μεγάλη φασαρία για το γεγονός ότι ήμουν μισό κιλό πιο βαρύς από εκείνον. Η συμπεριφορά του με εξόργισε. Εγώ ποτέ δεν είχα διαμαρτυρηθεί όταν κάποιος αντίπαλος είχε ένα τόσο ασήμαντο πλεονέκτημα βάρους σε σχέση με εμένα. Του είπα: «Ετοιμάσου, επειδή απόψε θα σε σκοτώσω!» Όταν μπήκα στο ρινγκ, μια εφημερίδα παρατήρησε ότι είχα «σατανική όψη». Σε λιγότερο από δυο λεπτά, ο άντρας κειτόταν αναίσθητος στο δάπεδο που ήταν στρωμένο με καναβάτσο. Το εσωτερικό αφτί του έπαθε τόσο σοβαρή βλάβη ώστε δεν πυγμάχησε ποτέ ξανά.

Πώς Έμαθα να Μισώ την Πυγμαχία

Η δημοτικότητά μου προσέλκυσε την προσοχή και τη φιλία ηθοποιών και μουσικών. Μάλιστα, κάποτε έβαλα τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή βαρέων βαρών Τζο Λούις να διαφημίσει έναν από τους αγώνες μου. Ταξίδεψα πολύ, είχα όμορφα αυτοκίνητα και απόλαυσα άλλα υλικά πράγματα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους πυγμάχους, η επιτυχία μου ήταν εφήμερη. Το 1963, τραυματίστηκα σοβαρά σε αρκετούς αγώνες και δεν μπορούσα να πυγμαχήσω ξανά.

Εκείνον τον καιρό περίπου, διάβασα στο άρθρο κάποιας εφημερίδας ότι ένας διάσημος πυγμάχος είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Για κάποιο λόγο, όταν διάβασα το άρθρο, έμεινα με την εντύπωση ότι η θρησκεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά ήταν μόνο για τους πλούσιους.

Τα επόμενα λίγα χρόνια, είχα αρκετά ιατρικά προβλήματα. Επίσης υπέφερα από περιόδους βαριάς κατάθλιψης. Στη διάρκεια μιας τέτοιας κρίσης, έβαλα ένα πιστόλι στην καρδιά μου και αυτοπυροβολήθηκα. Η σφαίρα εξοστρακίστηκε από ένα πλευρό, σώζοντας τη ζωή μου. Ήμουν ζωντανός, αλλά ήμουν πολύ δυστυχισμένος και πολύ άρρωστος. Τέρμα τα χρήματα, τέρμα η δόξα, τέρμα η πυγμαχία!

Αργότερα, μια μέρα η γυναίκα μου, η Ντόρις, μου είπε ότι μελετούσε την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και ότι ήθελε να παρακολουθεί συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. «Δεν ξέρω, Ντόρις», της είπα. «Εμείς είμαστε φτωχοί άνθρωποι, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι πλούσιοι και σπουδαίοι». Μου είπε ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια και ότι η Μάρτυρας η οποία μελετούσε μαζί της ζούσε στη δική μας γειτονιά. Έτσι συμφώνησα με την απόφασή της να παρακολουθεί συναθροίσεις. Κάποια φορά, ενώ την περίμενα έξω από την Αίθουσα Βασιλείας, ένας Μάρτυρας με προσκάλεσε να περάσω μέσα. Εγώ φορούσα τα βρώμικα ρούχα της δουλειάς, αλλά εκείνος επέμενε. Με καλωσόρισαν παρά την εμφάνισή μου. Η φιλική ατμόσφαιρα μου έκανε βαθιά εντύπωση.

Σύντομα άρχισα να μελετώ την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες. Έμαθα ότι ο Ιεχωβά δεν είναι απλώς ο Θεός των Εβραίων, όπως μου είχαν πει, αλλά ότι είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο Παντοδύναμος, ο Δημιουργός όλων των πραγμάτων. Έμαθα επίσης ότι ο Ιεχωβά Θεός μισεί τη βία. Στο εδάφιο Ψαλμός 11:5 η Αγία Γραφή λέει: ‘Ο Ιεχωβά εξετάζει τον δίκαιον· τον δε ασεβή και τον αγαπώντα την αδικίαν [βία, ΜΝΚ] μισεί η ψυχή αυτού’. Γι’ αυτό ξέκοψα από καθετί που είχε σχέση με την πυγμαχία. Ήξερα από πρώτο χέρι πόσο βίαιο άθλημα ήταν. Αφού έμαθα το πώς τη βλέπει ο Θεός, στο μυαλό μου δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για το ότι η πυγμαχία ήταν ένα απαίσιο, εγκληματικό άθλημα. Ναι, έμαθα να μισώ το άθλημα που είχα αγαπήσει.

Το Μεγαλύτερο Προνόμιο

Το 1970, πήρα την απόφαση να αφιερώσω τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Η Ντόρις και εγώ βαφτιστήκαμε τον Οκτώβριο εκείνου του χρόνου. Από τότε απολαμβάνω το προνόμιο να κηρύττω σε άλλους. Ως ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων, είχα κάποια συμμετοχή στην υποβοήθηση περίπου 40 ατόμων να γίνουν λάτρεις του Ιεχωβά.

Δυστυχώς, τώρα υποφέρω εξαιτίας των τραυματισμών που είχα υποστεί στη βίαιη περίοδο της ζωής μου. Δέχτηκα εκατοντάδες γροθιές στο κεφάλι μου που προξένησαν μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλό μου. Έχω πρόβλημα με τη βραχυπρόθεσμη μνήμη μου και με το εσωτερικό μου αφτί, πράγμα που επηρεάζει την ισορροπία μου. Αν κουνήσω το κεφάλι μου πολύ γρήγορα, μπορεί να ζαλιστώ. Επίσης, πρέπει να παίρνω φάρμακα τακτικά για τα προβλήματα που έχω όσον αφορά την κατάθλιψη. Ωστόσο, οι συγχριστιανοί μου καταλαβαίνουν και με βοηθούν να αντιμετωπίζω αυτές τις καταστάσεις. Είμαι πολύ ευγνώμων στον Ιεχωβά που μου δίνει τη δύναμη να συμμετέχω τακτικά στη διακήρυξη του ονόματος και των σκοπών του σε άλλους.

Απολαμβάνω το μεγαλύτερο από όλα τα προνόμια—δηλαδή, να έχω μια προσωπική σχέση με τον Παντοδύναμο Θεό, τον Ιεχωβά. Όταν ήμουν πυγμάχος, λυπούσα την καρδιά του Ιεχωβά με κάθε αγώνα. Τώρα μπορώ να κάνω την καρδιά του να χαίρεται. Νιώθω σαν να μιλάει προσωπικά σε εμένα όταν λέει: «Υιέ μου, γίνου σοφός και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον ονειδίζοντά με».—Παροιμίαι 27:11.

Σύντομα, ο Ιεχωβά θα θέσει τέλος στα έργα του Σατανά, περιλαμβανομένης κάθε είδους βίας και εκείνων που την προωθούν. Πόσο ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά που με δίδαξε όχι μόνο να αγαπάω ό,τι είναι καλό αλλά επίσης να μισώ ό,τι είναι κακό! Αυτό περιλαμβάνει το να μισώ το εγκληματικό άθλημα της πυγμαχίας. (Ψαλμός 97:10)—Όπως το αφηγήθηκε ο Ομπντούλιο Νούνιες.

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Ομπντούλιο Νούνιες