Υιοθεσία—Ποια Είναι η Δική μου Θέση;

ΕΙΝΑΙ ευνόητο ότι μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα αν οι θετοί γονείς χωρίσουν ή ο ένας σύντροφος πεθάνει. Αλλά το υιοθετημένο παιδί είναι εκείνο που ίσως νιώθει τη μεγαλύτερη ένταση. Γιατί;

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ποιοι είναι οι βιολογικοί μας γονείς. Ακόμα και αν πέθαναν όταν ήμασταν μικροί, έχουμε αναμνήσεις, ή ίσως μερικές φωτογραφίες, για να καλύψουμε το χάσμα. Τι γίνεται, όμως, με κάποιο μωρό που το δίνουν για υιοθεσία αμέσως μετά τη γέννηση; Η οργάνωση υιοθεσίας κρατάει λεπτομέρειες για τη μητέρα, αλλά αυτές οι πληροφορίες συνήθως δεν γίνονται γνωστές μέχρι να ενηλικιωθεί το παιδί. Σε άλλες περιπτώσεις, η μητέρα γράφει το όνομά της στο πιστοποιητικό γέννησης αλλά παραλείπει το όνομα του πατέρα. Μερικά παιδιά είναι έκθετα—κάποιοι τα βρίσκουν αφού τα έχουν εγκαταλείψει οι άγνωστοι γονείς τους. Τα παιδιά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν έχουν ρίζες—μπορεί να νιώθουν αποκομμένα από το παρελθόν τους ή την καταγωγή τους.

Πόσο Σταθερά Είναι;

Τα δέντρα χρειάζονται ένα καλό ριζικό σύστημα για να παραμείνουν ακλόνητα. Ένα καινούριο βλαστάρι που μπολιάζεται σε ένα παλιό στέλεχος μπορεί να αναπτυχτεί καλά, αλλά μπορεί επίσης να μαραθεί και να μην καρποφορήσει. Παρόμοια, αν και οι θετοί γονείς μπορεί να δώσουν κάθε δυνατή φροντίδα και στοργική αφοσίωση, μερικά παιδιά ποτέ δεν συνέρχονται από το σοκ της αποκοπής τους από τις αρχικές τους ρίζες.

Σκεφτείτε την περίπτωση της Κέιτ.a Οι γονείς της προέρχονταν από τις Δυτικές Ινδίες, και όταν ήταν μωρό την υιοθέτησε ένα στοργικό, τρυφερό ζευγάρι λευκών, αλλά αυτή δεν μπόρεσε να αποδεχτεί το νέο της περιβάλλον. Σε ηλικία 16 ετών, έφυγε από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ. Η πικρία είχε ήδη μεταμορφωθεί σε παράλογο μίσος. «Γιατί η μητέρα μου με έδωσε σε εσάς;» απαιτούσε να μάθει. Δυστυχώς, αυτή η οικογένεια δεν μπόρεσε να γεφυρώσει το χάσμα.

Όταν γεννήθηκε ο Μέρβιν, η επιμέλειά του δόθηκε σε ένα ίδρυμα και κατόπιν σε ανάδοχους γονείς. Τον υιοθέτησαν όταν ήταν εννέα μηνών. Το αρχικά ασταθές παρελθόν του, σε συνδυασμό με την έντονη δυσαρέσκεια που ένιωθε επειδή ήταν μιγάς, μεταμορφώθηκε σε στασιαστική στάση η οποία έφερε πολλά προβλήματα στον ίδιο και βαθιά λύπη στους θετούς του γονείς που είχαν κάνει τόσα για αυτόν. «Αν κάποιος ζητούσε τη γνώμη μου σχετικά με την υιοθεσία», είπε η μητέρα του, «τώρα θα έλεγα: ‘Σκεφτείτε το πολύ προσεκτικά’».

Σε αντίθεση, εξετάστε την εμπειρία του Ρόμπερτ και της Σίλβιας. Αυτοί είχαν ένα γιο και δεν μπορούσαν να κάνουν άλλα παιδιά. «Έχετε σκεφτεί να υιοθετήσετε ένα παιδί άλλης εθνικότητας;» τους ρώτησαν. Σύντομα, υιοθέτησαν τη Μακ-Τσάι, ένα κοριτσάκι εννέα μηνών από το Χονγκ Κονγκ. «Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί με εγκατέλειψαν», λέει η Μακ-Τσάι, «και αν έχω άλλα αδέλφια. Αλλά πιστεύω ότι είμαι πιο στενά δεμένη με τη θετή μου μαμά και το θετό μου μπαμπά από ό,τι είναι πολλά παιδιά με τους φυσικούς τους γονείς. Αν γνώριζα ποιοι είναι οι βιολογικοί μου γονείς δεν θα υπήρχε και μεγάλη διαφορά, εκτός από το ότι ίσως να καταλάβαινα λίγο καλύτερα μερικά χαρακτηριστικά μου». Συστήνουν οι θετοί γονείς της την υιοθεσία; «Ναι», λένε, «επειδή για εμάς ήταν μια θαυμάσια εμπειρία!»

Λόγοι για να Είστε Προσεκτικοί

Ο Γκρέιαμ και η Ρουθ υιοθέτησαν δύο μωρά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, για να μεγαλώσουν μαζί με το γιο τους και την κόρη τους. Και τα τέσσερα παιδιά ανατράφηκαν ως μια ενωμένη οικογένεια σε ένα ευτυχισμένο περιβάλλον. «Όλα τα παιδιά μας έφυγαν από το σπίτι πριν από χρόνια και πήραν το δρόμο τους. Έχουμε τακτική επαφή μαζί τους και τα αγαπάμε όλα», λέει η Ρουθ. Δυστυχώς, όμως, και τα δύο υιοθετημένα παιδιά είχαν σοβαρά προβλήματα. Γιατί;

«Ο γιατρός μας μάς είπε ότι το περιβάλλον είναι σπουδαιότατο για ένα παιδί», λέει ο Γκρέιαμ, ο οποίος τώρα πιστεύει ότι τα κληρονομημένα χαρακτηριστικά παίζουν μεγάλο ρόλο. Ο ίδιος προσθέτει: «Επίσης, τι θα πούμε για την υγεία της μητέρας όταν ήταν έγκυος; Τώρα ξέρουμε ότι τα ναρκωτικά, το ποτό και το κάπνισμα μπορούν να επηρεάσουν το αγέννητο μωρό. Συστήνω να γίνεται επισταμένη έρευνα και για τους δύο γονείς, ακόμα και για τους παππούδες αν είναι δυνατόν, προτού γίνει η υιοθεσία».

Η μητέρα του Πίτερ ξαναπαντρεύτηκε, και ο Πίτερ υπέφερε σωματική και διανοητική κακομεταχείριση από τον πατριό του. Σε ηλικία τριών ετών, τον έδωσαν για υιοθεσία. «Αρνήθηκα να δεχτώ τους θετούς μου γονείς από τη στιγμή που βγήκα από το δικαστήριο», είπε ο Πίτερ. Επίσης, πρόσθεσε: «Κατέστρεφα οτιδήποτε έπιαναν τα χέρια μου. Όταν κατάφερνα να κοιμηθώ, έβλεπα τρομακτικούς εφιάλτες. Τώρα που κοιτάζω το παρελθόν, μπορώ να δω πόσο πολύ αναστατωμένος ήμουν. Αφού χώρισαν και οι θετοί μου γονείς, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για εμένα—ναρκωτικά, κλοπές, βανδαλισμοί, καθημερινά όργια.

»Σε ηλικία 27 ετών, δεν έβρισκα λόγο για να συνεχίσω να ζω και σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Κατόπιν, μια μέρα κάποιος άγνωστος μου έδωσε ένα φυλλάδιο που βασιζόταν στην Αγία Γραφή, το οποίο δήλωνε ότι σύντομα αυτή η γη θα γίνει παράδεισος. Το άγγελμα με ήλκυσε. Αναγνώρισα ότι είχε τη σφραγίδα της αλήθειας. Άρχισα να διαβάζω και να μελετώ την Αγία Γραφή, καθώς και να κάνω αλλαγές στη ζωή μου και στο χαρακτήρα μου, αλλά πολλές φορές ξαναγύριζα στις παλιές μου συνήθειες. Χάρη στη μεγάλη ενθάρρυνση και στην υποβοηθητική Χριστιανική συναναστροφή, τώρα είμαι πιο ευτυχισμένος και πιο ασφαλής υπηρετώντας τον Θεό από ό,τι θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί πριν από μερικά χρόνια. Μπόρεσα επίσης να αναθερμάνω τη στοργική σχέση που είχα με τη μητέρα μου, σχέση η οποία είναι πολύ απολαυστική».

Αντιμετωπίστε την Πραγματικότητα

Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα όταν πρόκειται για υιοθεσίες. Η υπερβολική αγάπη και η ευγνωμοσύνη συνυπάρχουν με την πικρία και την αγνωμοσύνη. Ο Έντγκαρ Γουάλας, για παράδειγμα, ποτέ δεν συγχώρησε τη μητέρα του για το ότι τον εγκατέλειψε, όπως εκείνος ερμήνευσε τις πράξεις της. Εκείνη πήγε να τον δει τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, και του ζήτησε διστακτικά κάποια οικονομική βοήθεια, αλλά ο Έντγκαρ, αν και τότε ήταν εύπορος, την έδιωξε απότομα. Σύντομα έπειτα από αυτό, όταν έμαθε ότι θα έθαβαν τη μητέρα του στο νεκροταφείο για τους απόρους αν δεν υπήρχαν μερικοί καλοσυνάτοι φίλοι να πληρώσουν για την κηδεία της, μετάνιωσε πικρά για τη σκληρότητά του.

Οι άνθρωποι οι οποίοι σκέφτονται την υιοθεσία πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που μπορεί να εγερθούν. Τα παιδιά δεν αισθάνονται πάντοτε ευγνωμοσύνη για όσα κάνουν για αυτά οι γονείς τους—θετοί ή βιολογικοί—ακόμα και στις καλύτερες περιστάσεις. Η Αγία Γραφή, μάλιστα, λέει ότι μερικοί άνθρωποι στην εποχή μας θα είναι «άστοργοι», «αχάριστοι» και «χωρίς οσιότητα».—2 Τιμόθεο 3:1-5.

Από την άλλη μεριά, το να ανοίξετε το σπίτι σας—και την καρδιά σας—σε ένα παιδί που χρειάζεται γονείς μπορεί να αποδειχτεί θετική, ανταμειφτική εμπειρία. Η Κάθι, για παράδειγμα, νιώθει βαθιά ευγνωμοσύνη για τους θετούς της γονείς επειδή της προμήθευσαν ένα Χριστιανικό σπίτι και φρόντισαν για τις φυσικές και τις πνευματικές της ανάγκες.—Βλέπε το πλαίσιο «Στην Περίπτωσή μας Είχε Επιτυχία», σελίδα 8.

Όταν περιγράφουν πώς νιώθουν για τους υιοθετημένους γιους και τις υιοθετημένες κόρες τους, οι γονείς τέτοιων παιδιών μπορεί κάλλιστα να θυμούνται τα λόγια του ψαλμωδού: «Τα παιδιά είναι δώρο από τον Κύριο· είναι πραγματική ευλογία».—Ψαλμός 127:3, Σημερινή Αγγλική Μετάφραση (Today’s English Version).

[Υποσημείωση]