Τασμανία—Μικρό Νησί, Μοναδική Ιστορία

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗ ΤΟΥ ΞΥΠΝΑ! ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

«ΤΗ ΧΩΡΑ αυτή, που είναι η πρώτη την οποία συναντήσαμε στη Νότια Θάλασσα, και που δεν είναι γνωστή σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος, την ονομάσαμε Άντονι βαν Ντίμενσλαντ, προς τιμήν του Εντιμότατου Κυβερνήτη [μας]». Αυτά είπε ο Ολλανδός Άβελ Τάσμαν στις 25 Νοεμβρίου 1642, την επομένη από τότε που αντίκρισε το νησί της Τασμανίας, τη δεύτερη σε παλαιότητα πολιτεία της Αυστραλίας.a Ο Τάσμαν δεν είδε ανθρώπους, αλλά είδε τον καπνό από μακρινές φωτιές και εγκοπές χαραγμένες ανά ενάμισι μέτρο στους κορμούς κοντινών δέντρων. Όποιος χάραξε αυτές τις εγκοπές, έγραψε, είτε σκαρφάλωνε παράξενα είτε ήταν γίγαντας! Στην πραγματικότητα, οι εγκοπές χρησίμευαν στο σκαρφάλωμα.

Από τότε, η Γη Βαν Ντίμεν εξαφανίστηκε από το δρομολόγιο των εξερευνητών του ωκεανού επί 130 χρόνια, ώσπου την επισκέφτηκε ο Γάλλος Μάριον ντε Φρεν και ο Άγγλος Τομπίας Φουρνό. Ο πλοίαρχος Τζέιμς Κουκ έφτασε το 1777 και, όπως ο Ντε Φρεν, ήρθε σε επαφή με τους ασυνήθιστους κατοίκους του νησιού, τους Αβορίγινες. Η επίσκεψή του, όμως, ήταν η αρχή μιας τραγωδίας: «Για μερικά κράτη [ο Κουκ] άνοιξε το δρόμο του πολιτισμού και της θρησκείας», λέει ο Τζον Γουέστ στο βιβλίο Η Ιστορία της Τασμανίας (The History of Tasmania), «[αλλά] για αυτή τη φυλή [τους Αβορίγινες] ήταν προάγγελος θανάτου». Τι οδήγησε σε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα;

Η Τασμανία Γίνεται η «Φυλακή της Αυτοκρατορίας»

Η εκτόπιση, ή η εξορία, ήταν η βρετανική ράβδος της διαπαιδαγώγησης, και η Τασμανία έγινε μία από τις αποικίες καταδίκων της Βρετανίας. Από το 1803 ως το 1852, περίπου 67.500 άντρες, γυναίκες, ακόμη και παιδιά—μερικά μόλις εφτά χρονών—εξορίστηκαν από την Αγγλία στην Τασμανία για εγκλήματα που κυμαίνονταν από κλοπή βιβλίων με προσευχές ως βιασμό. Οι περισσότεροι κατάδικοι, όμως, εργάζονταν για λογαριασμό αποίκων ή σε κρατικά έργα. «Λιγότεροι από 10 τοις εκατό . . . έμειναν σε καταυλισμό καταδίκων», λέει Η Αυστραλιανή Εγκυκλοπαίδεια (The Australian Encyclopaedia), «και πολλοί από αυτούς που έμειναν εκεί έμειναν μόνο για σύντομες περιόδους». Το Πορτ Άρθουρ στη Χερσόνησο της Τασμανίας ήταν η κύρια αποικία καταδίκων, αλλά οι σκληρότεροι κατάδικοι μεταφέρονταν στο λιμάνι Μακουόρι, το οποίο αναγορεύτηκε σε «ιερό των βασανιστηρίων». Η στενή είσοδος του λιμανιού απέκτησε το απειλητικό όνομα Πύλες της Κόλασης.

Στο βιβλίο του Αυτή Είναι η Αυστραλία (This Is Australia), ο Δρ Ρούντολφ Μπρας εξηγεί άλλη μια σπουδαία πλευρά αυτής της αρχικής αποικίας—την πνευματικότητα, ή μάλλον την έλλειψή της. Γράφει: «Από την αρχή, η θρησκεία στην Αυστραλία [φυσικά, περιλαμβανομένης της Τασμανίας] παραμελήθηκε και αγνοήθηκε και, κατά κύριο λόγο, τη χρησιμοποίησε και την εκμεταλλεύτηκε το Κατεστημένο προς όφελός του. Η αποικία ιδρύθηκε χωρίς προσευχή και η πρώτη λειτουργία σε αυστραλιανό έδαφος φαίνεται ότι ήταν μεταγενέστερη σκέψη». Ενώ οι Πίλγκριμ της Βόρειας Αμερικής έχτιζαν ναούς, «οι πρώτοι άποικοι της Αυστραλίας», αναφέρει Η Ιστορία της Τασμανίας, «έκαιγαν τον πρώτο τους ναό για να αποφύγουν την ανία του εκκλησιασμού».

Αυτή η ήδη αρρωστημένη ηθική διαφθάρηκε ακόμη περισσότερο από το άφθονο ρούμι. Για τους πολίτες και για τους στρατιώτες, το ρούμι ήταν «ο σίγουρος δρόμος προς τον πλούτο», λέει ο ιστορικός Τζον Γουέστ.

Τα τρόφιμα, όμως, σπάνιζαν κατά περιόδους. Τότε, οι απελευθερωμένοι κατάδικοι και οι άποικοι κυνηγούσαν με πυροβόλα όπλα τα ίδια θηράματα που οι Αβορίγινες κυνηγούσαν με ακόντια. Είναι ευνόητο ότι κορυφώθηκε η ένταση. Προσθέστε στο εκρηκτικό μείγμα τη φυλετική υπεροψία των λευκών, το άφθονο ρούμι και τις αγεφύρωτες πολιτιστικές διαφορές. Οι Ευρωπαίοι περιχάραξαν όρια και έφτιαξαν φράχτες· οι Αβορίγινες κυνηγούσαν και ζούσαν νομαδικά. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια σπίθα.

Ένας Λαός Εξαφανίζεται

Η σπίθα δημιουργήθηκε το Μάιο του 1804. Ένα απόσπασμα με αρχηγό κάποιον υπολοχαγό Μουρ άνοιξε πυρ, χωρίς αφορμή, εναντίον μιας μεγάλης ομάδας Αβοριγίνων κυνηγών, αντρών, γυναικών και παιδιών—σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλούς. «Ο Μαύρος Πόλεμος»—ακόντια και πέτρες ενάντια σε σφαίρες—είχε αρχίσει.

Πολλοί Ευρωπαίοι ένιωσαν φρίκη για τη σφαγή των Αβοριγίνων. Ο κυβερνήτης, ο Σερ Τζορτζ Άρθουρ, ένιωσε τόση απόγνωση ώστε εξέφρασε την προθυμία του να κάνει σχεδόν οτιδήποτε για να ‘αποζημιώσει τις βλάβες που προξένησε ακούσια η κυβέρνηση στους Αβορίγινες’. Έτσι, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για τη «συγκέντρωση» και τον «εκπολιτισμό» τους. Σε μια εκστρατεία που ονομάστηκε «Μαύρη Γραμμή», περίπου 2.000 στρατιώτες, άποικοι και κατάδικοι μπήκαν στη ζούγκλα και προσπάθησαν να πιάσουν τους Αβορίγινες και να τους εγκαταστήσουν σε ασφαλές μέρος. Αλλά η αποστολή απέτυχε παταγωδώς· έπιασαν μια γυναίκα και ένα αγόρι. Κατόπιν, ο Τζορτζ Α. Ρόμπινσον, ένας εξέχων Μεθοδιστής, ηγήθηκε μιας πιο φιλικής προσέγγισης, και αυτή πέτυχε. Οι Αβορίγινες τον εμπιστεύτηκαν και δέχτηκαν την προσφορά του να εγκατασταθούν στη Νήσο Φλίντερς, βόρεια της Τασμανίας.

Στο βιβλίο της Ιστορία της Αυστραλίας (A History of Australia), η Μάρτζορι Μπάρναρντ λέει για το επίτευγμα του Ρόμπινσον: «Στην πραγματικότητα, μολονότι πιθανώς δεν το γνώριζε ο ίδιος, η συμφιλίωσή του έμοιαζε με το φιλί του Ιούδα. Οι άτυχοι ιθαγενείς απομονώθηκαν στη Νήσο Φλίντερς στον πορθμό Μπας με τον Ρόμπινσον ως προστάτη τους. Μαράζωσαν και πέθαναν». Η εξαναγκαστική αλλαγή στον τρόπο ζωής και στη διατροφή αποτελείωσε ό,τι είχε αφήσει το μουσκέτο. Μια πηγή αναφέρει ότι «το τελευταίο άτομο που ήταν γνήσιος Τασμανός Αβορίγινας ήταν η Φάνι Κόχραν Σμιθ, η οποία πέθανε στο Χόμπαρτ το 1905». Οι ειδικοί έχουν διάφορες απόψεις για αυτό. Μερικοί αναφέρουν την Τρουγκανίνι, μια γυναίκα που πέθανε στο Χόμπαρτ το 1876, και άλλοι αναφέρουν μια γυναίκα που πέθανε στο νησί Καγκουρό το 1888. Οι μιγάδες απόγονοι των Τασμανών Αβοριγίνων ζουν και ευημερούν σήμερα. Αυτό το επεισόδιο, άλλη μια φαυλότητα στον ατέλειωτο κατάλογο αυτών που έχει διαπράξει η ανθρωπότητα, έχει κατάλληλα ονομαστεί «η μεγαλύτερη τραγωδία της Πολιτείας». Επιπλέον, υπογραμμίζει τη Βιβλική αλήθεια ότι «ο άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού».—Εκκλησιαστής 8:9.

Οι Οπτικές Αντιθέσεις της Τασμανίας

Σήμερα, αν δεν επισκεφτείτε μουσεία, βιβλιοθήκες ή ερείπια φυλακών, δεν θα αντιληφθείτε το βάφτισμα του πυρός που είχε αυτό το όμορφο νησί. Η Τασμανία απέχει από τον ισημερινό προς τα νότια όσο απέχει η Ρώμη, το Σαπόρο και η Βοστώνη προς τα βόρεια. Και όπως η ιστορία της, έτσι και η γεωγραφία της χαρακτηρίζεται από έντονες αντιθέσεις, μολονότι κανένα μέρος του νησιού δεν απέχει πάνω από 115 χιλιόμετρα από τη θάλασσα.

Από τη συνολική έκταση της Τασμανίας, το 44 τοις εκατό είναι δάση και το 21 τοις εκατό εθνικά πάρκα. Σπάνιες αναλογίες! Σύμφωνα με το Βιβλιαράκι με Στοιχεία για την Τασμανία (The Little Tassie Fact Book), «η περιοχή της Δυτικής Τασμανίας που χαρακτηρίστηκε ‘παγκόσμια κληρονομιά’ είναι μια από τις τελευταίες μεγάλες ανέγγιχτες εύκρατες ερήμους στον κόσμο». Οι λίμνες που τροφοδοτούνται από τη βροχή και το χιόνι, οι ποταμοί και οι καταρράκτες—γεμάτοι πέστροφες—συντηρούν δάση στα οποία φύονται διάφορα δέντρα: πεύκα 3 ειδών (Euphoria Tirucalli, Phyllocladus trichomanoides και Dacrydium Franklinii), ο ευκάλυπτος, η μυρτιά, η ακακία (Acacia melanoxylon), ο σασσαφράς (Doryphora sassafras) και η δίρκη (Eucryphia lucida), για να αναφέρουμε μόνο λίγα. Δεν είναι περίεργο που η θέα την οποία προσφέρουν οι ψηλές πεδιάδες του κεντροδυτικού οροπεδίου και οι συνήθως χιονοσκέπαστες κορυφές του κάνουν αυτούς που αγαπούν τη φύση να το επισκέπτονται επανειλημμένα.

Αλλά η προστασία της «Παγκόσμιας Κληρονομιάς» δεν δόθηκε αμαχητί. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το περιβάλλον εξακολουθούν να αντίκεινται στα συμφέροντα της μεταλλουργίας, της χαρτοβιομηχανίας και των υδροηλεκτρικών σταθμών. Το σεληνιακό τοπίο της Κουίνσταουν, μιας πόλης μεταλλωρύχων, αποτελεί απαίσια υπενθύμιση των συνεπειών της απερίσκεπτης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων.

Και τα ντόπια ζώα έχουν υποφέρει—ιδιαίτερα ο θυλακίνος, ή η τίγρη της Τασμανίας, ένα καστανόχρωμο μαρσιποφόρο που μοιάζει με σκύλο. Οι σκούρες ραβδώσεις που έχει στη ράχη και στα οπίσθιά του τού έδωσαν το όνομα τίγρη. Δυστυχώς, αυτό το ισχνό, ντροπαλό σαρκοφάγο περιέλαβε στα διατροφικά του γούστα τα πουλερικά και τα πρόβατα. Επικηρύχτηκε και τελικά εξαφανίστηκε το 1936.

Ένα άλλο μοναδικό μαρσιποφόρο της Τασμανίας, ο διάβολος της Τασμανίας, δεν κινδυνεύει να εκλείψει. Με τα ισχυρά σαγόνια και δόντια που διαθέτει, αυτό το μυώδες νεκροφάγο ζώο το οποίο ζυγίζει 6 ως 8 κιλά μπορεί να φάει ολόκληρο το σώμα ενός νεκρού καγκουρό, μαζί με το κρανίο.

Η Τασμανία είναι επίσης γνωστή για το θυελλοδύτη με την κοντή ουρά. Αφού ξεκινήσει από τη Θάλασσα της Τασμανίας και κάνει στην κυριολεξία το γύρο του Ειρηνικού, επιστρέφει κάθε χρόνο στην ίδια αμμώδη φωλιά—ένας άθλος που στ’ αλήθεια φέρνει τιμή στον Σχεδιαστή και Δημιουργό του.

Εκεί κοντά, στη νυχτερινή φωλιά του, ζει άλλο ένα πουλί—το οποίο «πετάει» κάτω από το νερό—ο αξιαγάπητος πιγκουίνος του είδους Eudyptula minor, μια χνουδωτή μπαλίτσα που ζυγίζει ένα κιλό και έχει μικρό ράμφος. Αυτός ο πιο μικρός από όλους τους πιγκουίνους είναι και ο πιο θορυβώδης! Οι επιδείξεις του ποικίλλουν σε ένταση, και μερικές φορές οι φωνές και οι κινήσεις του σώματός του γίνονται πυρετώδεις. Όταν ερωτοτροπεί, το ζευγάρι μπορεί ακόμη και να τραγουδήσει μαζί για να επιβεβαιώσει τον αμοιβαίο δεσμό του. Δυστυχώς, όμως, πολλοί πεθαίνουν από επιπλέοντα δίχτυα, από πετρελαιοκηλίδες, από πλαστικά αντικείμενα τα οποία τα περνούν για τροφή ή από σκύλους και αγριόγατες.

Το Γαλήνιο Πρόσωπο του Νησιού

Κοιτάξτε βόρεια ή ανατολικά από τις παρυφές του κεντρικού οροπεδίου και θα δείτε το πολιτισμένο πρόσωπο της Τασμανίας, με τα οργωμένα σοκολατένια χωράφια της, τους ελικοειδείς ποταμούς και τα ρυάκια της, τις λεωφόρους με τις δεντροστοιχίες τους και τα σμαραγδένια λιβάδια όπου υπάρχουν διασκορπισμένα πρόβατα και βόδια. Κοντά στη βορεινή πόλη Λίλιντεϊλ, τον Ιανουάριο, τα ολάνθιστα αγροκτήματα με τις λεβάντες προσθέτουν σε αυτό το αγροτικό μωσαϊκό ένα απαλό μοβ χρώμα και ένα μεθυστικό άρωμα.

Πάνω στον ποταμό Ντέργουεντ, κοντά στους μηλιώνες που έδωσαν στην Τασμανία την ονομασία Το Νησί των Μήλων, βρίσκεται η πρωτεύουσα Χόμπαρτ, με πληθυσμό περίπου 182.000. Εκεί δεσπόζει ο τεράστιος όγκος του μουντού όρους Γουέλινγκτον, ύψους 1.270 μέτρων. Όταν η μέρα είναι καθαρή, αυτός ο συνήθως χιονοσκέπαστος φρουρός προσφέρει πανοραμική θέα της πόλης που βρίσκεται χαμηλά. Το Χόμπαρτ έχει όντως μεγάλη ιστορία η οποία αρχίζει το 1803, όταν ο υπολοχαγός Τζον Μπόουεν και άλλα 49 άτομα, από τα οποία οι 35 ήταν κατάδικοι, πρωτοαποβιβάστηκαν στον όρμο Ρίσντον. Ναι, τα πανιά από καναβάτσο και τα ξύλα που έτριζαν δεν υπάρχουν πια, αλλά μια φορά το χρόνο ο σκληρός ιστιοπλοϊκός αγώνας Σίντνεϊ-Χόμπαρτ θυμίζει εκείνες τις παλιότερες μέρες καθώς πολύχρωμα πανιά-μπαλόνια και αεροδυναμικά κύτη περνούν ολοταχώς δίπλα από πλήθη που ζητωκραυγάζουν, ακριβώς στην καρδιά του Χόμπαρτ.

Από Γη Διωγμού Έγινε Πνευματικός Παράδεισος

Ο Τζέφρι Μπάτεργουορθ, ένας από τους 2.447 εκπροσώπους στη Συνέλευση Περιφερείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά «Θεοσεβής Φόβος» που διεξάχθηκε στο Λόνσεστον, αναφέρει: «Θυμάμαι που υπήρχαν περίπου 40 Μάρτυρες όλοι και όλοι στην Τασμανία». Τώρα υπάρχουν περίπου 26 εκκλησίες και 23 Αίθουσες Βασιλείας.

«Αλλά οι καιροί δεν ήταν πάντοτε τόσο καλοί», προσθέτει ο Τζεφ. «Το 1938, για παράδειγμα, ο Τομ Κίτο, ο Ροντ Μακ Βίλι και εγώ φορούσαμε πινακίδες-σάντουιτς και διαφημίζαμε τη δημόσια Γραφική διάλεξη ‘Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα’. Ήταν ένα καυστικό ξεσκέπασμα της ψεύτικης θρησκείας που θα μεταδιδόταν από το Λονδίνο μέσω ενός ραδιοφωνικού δικτύου. Όταν συνάντησα τους συντρόφους μου, τους χτυπούσε μια συμμορία νεαρών. Και οι αστυνομικοί απλώς παρακολουθούσαν! Έτρεξα να βοηθήσω και αμέσως με χτύπησαν βίαια. Αλλά κάποιος με έπιασε από το πίσω μέρος του πουκαμίσου μου και με έσυρε μακριά. Αντί να με ξυλοφορτώσει, ο άντρας ούρλιαξε: ‘Αφήστε τους ήσυχους!’ Κατόπιν, σε εμένα, είπε σιγά: ‘Φίλε, ξέρω τι σημαίνει να σε κυνηγάνε· είμαι Ιρλανδός’».

Ο Ιεχωβά ευλόγησε εκείνους τους πρώτους σκαπανείς, εφόσον σήμερα τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού έχουν φτάσει σε όλα τα μέρη αυτού του νησιού το οποίο έχει 452.000 κατοίκους. Πολλοί απόγονοι των πρώτων καταδίκων και των Αβοριγίνων αναμένουν να καλωσορίσουν σε μια καθαρισμένη γη όλους όσους πέθαναν τόσο άδικα στις σκληρές μέρες του παρελθόντος, μελαμψούς και λευκούς, επειδή η Αγία Γραφή υπόσχεται «ανάσταση και δικαίων και αδίκων». (Πράξεις 24:15) Τόσο πλήρης θα είναι αυτή η αντιστροφή ώστε ‘τα πρότερα δεν θα έρχονται [καν] στο νου’.—Ησαΐας 65:17.

[Υποσημειώσεις]

[Χάρτες/Εικόνες στη σελίδα 25]

Επάνω: Όρος Κρέιντλ και λίμνη Ντόουβ

Επάνω δεξιά: Διάβολος της Τασμανίας

Κάτω δεξιά: Βροχερό δάσος στη Νοτιοδυτική Τασμανία

Αυστραλία

ΤΑΣΜΑΝΙΑ

[Ευχαριστίες]

Διάβολος της Τασμανίας και χάρτης της Τασμανίας: Department of Tourism, Sport and Recreation – Tasmania· Χάρτης της Αυστραλίας: Mountain High Maps® Copyright © 1995 Digital Wisdom, Inc.