Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Αφήνει η Χριστιανική Ενότητα Περιθώριο για Ποικιλία;

Η ΕΝΟΤΗΤΑ στη Χριστιανική εκκλησία είναι ζωτική. Η έλλειψη ενότητας στις δογματικές πεποιθήσεις θα προκαλούσε έντονες λογομαχίες, διαφωνία, ακόμη και εχθρότητα. (Πράξεις 23:6-10) Η Αγία Γραφή λέει ότι «ο Θεός είναι Θεός, όχι ακαταστασίας, αλλά ειρήνης». (1 Κορινθίους 14:33) Συνεπώς, στους Χριστιανούς δίνεται η νουθεσία να είναι ομόφωνοι σε αυτά που λένε και να είναι κατάλληλα ενωμένοι με τον ίδιο νου και με τον ίδιο τρόπο σκέψης.—1 Κορινθίους 1:10.

Ενθαρρύνουν αυτά τα λόγια καθώς και παρόμοιες Γραφικές περικοπές την αυστηρή ομοιομορφία από κάθε άποψη ανάμεσα στους Χριστιανούς; (Ιωάννης 17:20-23· Γαλάτες 3:28) Μήπως η αληθινή Χριστιανοσύνη όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή αποθαρρύνει την ποικιλία σε ό,τι αφορά τις προσωπικότητες των ατόμων; Αναμένεται από όλους τους Χριστιανούς να μπουν σε ένα αυστηρό καλούπι, σαν να λέγαμε;

Ο Θεός Κάνει Έκκληση στον Καθένα Μας

Μερικοί πιστεύουν ακράδαντα ότι η Αγία Γραφή είναι απλώς ένα ακόμη μέσο για τον αυθαίρετο έλεγχο των μαζών. Είναι αλήθεια ότι μερικές θρησκείες συχνά τη χρησιμοποιούν με αυτόν τον εσφαλμένο τρόπο. Ο Ιησούς, ωστόσο, έδωσε μια πολύ διαφορετική εικόνα για τις Γραφές και τον Θεϊκό Εμπνευστή τους. Περιέγραψε τον Θεό ως κάποιον που έχει έντονο ενδιαφέρον για κάθε ένα από τα πλάσματά του.

Στο εδάφιο Ιωάννης 6:44, ο Ιησούς εξήγησε: «Κανείς δεν μπορεί να έρθει σε εμένα αν ο Πατέρας, που με έστειλε, δεν τον ελκύσει». Το ρήμα που χρησιμοποιείται εδώ δεν υπονοεί ότι ο Θεός σέρνει τους ανθρώπους, παρά τη θέλησή τους. Αντίθετα, ο Θεός προσελκύει με καλοσύνη, κάνοντας έκκληση στην καρδιά. Υπάρχει, όπως το έθεσε ένας Βιβλικός λόγιος, “κάποια επιρροή από τον Θεό προκειμένου να προδιαθέσει το νου να πιστέψει”. Ο Δημιουργός δεν θεωρεί την ανθρώπινη οικογένεια μια απρόσωπη μάζα. Κάνει αξιολόγηση των ατόμων και με καλοσύνη ελκύει κοντά του εκείνους που έχουν καρδιά με τη σωστή διάθεση.—Ψαλμός 11:5· Παροιμίες 21:2· Πράξεις 13:48.

Προσέξτε πόσο ευπροσάρμοστος ήταν ο απόστολος Παύλος. Αντιλαμβανόταν τις ιδιαίτερες ανάγκες των ατόμων και αναγνώριζε ότι ορισμένες απόψεις ήταν κοινές σε συγκεκριμένες εθνικότητες ή σε άτομα με διαφορετικό παρελθόν. Τότε προσάρμοζε τον τρόπο προσέγγισής του ανάλογα. Ο ίδιος έγραψε: «Στους Ιουδαίους έγινα ως Ιουδαίος, για να κερδίσω Ιουδαίους . . . Στους αδύναμους έγινα αδύναμος, για να κερδίσω τους αδύναμους. Έγινα τα πάντα σε ανθρώπους κάθε είδους, για να σώσω με κάθε τρόπο μερικούς».—1 Κορινθίους 9:20-22.

Είναι σαφές πως ο Παύλος δεν είχε στερεότυπες αντιλήψεις για τους ανθρώπους ούτε συμπεριφερόταν σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Τους έδωσε την εξής ενθάρρυνση: «Ο λόγος σας ας είναι πάντοτε με χάρη, καρυκευμένος με αλάτι, για να γνωρίζετε πώς πρέπει να απαντάτε στον καθένα». (Κολοσσαείς 4:6) Ναι, ο Παύλος και οι άλλοι Χριστιανοί έπρεπε να αναγνωρίζουν και να σέβονται τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου προκειμένου να το βοηθήσουν.

Ο Αρχικός Σκοπός του Θεού

Αυτός ο σεβασμός της προσωπικότητας του ατόμου συνεχίζεται αφού κάποιος γίνει μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας. Τα μέλη του λαού του Θεού δεν πνίγονται σε έναν ωκεανό πλήρους ομοιομορφίας και απόλυτης συμμόρφωσης με τις προτιμήσεις εκείνων που έχουν εξουσία. Αντίθετα, απολαμβάνουν ευρεία ποικιλία προσωπικοτήτων και έχουν διαφορετικές ικανότητες, συνήθειες και απόψεις. Η διαφορετική προσωπικότητα του καθενός δεν θεωρείται κάτι το ενοχλητικό. Είναι μέρος του αρχικού σκοπού του Θεού.

Επομένως, στο νέο κόσμο που υπόσχεται η Αγία Γραφή για τους δικαίους, η τελειότητα ανάμεσα στους ανθρώπους θα αφήνει περιθώριο για μεγάλη ποικιλία. (2 Πέτρου 3:13) Κάτω από το λήμμα «Τελειότητα» («Perfection»), η εγκυκλοπαίδεια της Αγίας Γραφής Ενόραση στις Γραφέςa (στην αγγλική) κάνει κατάλληλα τα εξής σχόλια: «Ωστόσο η τελειότητα δεν σημαίνει το τέλος της ποικιλίας, όπως πολλές φορές υποθέτουν οι άνθρωποι. Το ζωικό βασίλειο, το οποίο είναι προϊόν των “τέλειων ενεργειών” του Ιεχωβά (Γέ[νεση] 1:20-24· Δευ[τερονόμιο] 32:4), περιλαμβάνει τεράστια ποικιλία».

Το Ενόραση προσθέτει: «Παρόμοια, η τελειότητα του πλανήτη Γη δεν είναι ασύμβατη με την ποικιλία, την αλλαγή ή την αντίθεση· επιτρέπει να υπάρχει το απλό και το πολύπλοκο, το ανεπιτήδευτο και το επιτηδευμένο, το ξινό και το γλυκό, το δύσβατο και το ομαλό, τα λιβάδια και τα δάση, τα βουνά και οι κοιλάδες. Αποδέχεται τη συναρπαστική φρεσκάδα των αρχών της άνοιξης, τη ζεστασιά του καλοκαιριού με τους καταγάλανους ουρανούς του, την ωραιότητα των φθινοπωρινών χρωμάτων, την αγνή ομορφιά του φρέσκου χιονιού. (Γέ[νεση] 8:22) Επομένως, οι τέλειοι άνθρωποι δεν θα είναι στερεότυπα με πανομοιότυπη προσωπικότητα, ταλέντα και ικανότητες».

Ενδιαφέρον για τους Άλλους

Ωστόσο, η αληθινή Χριστιανοσύνη αποθαρρύνει την εγωκεντρική αδιαφορία για τους γύρω μας. Ο απόστολος Παύλος παρακολουθούσε προσεκτικά κάθε πτυχή της ζωής του και της διαγωγής του ώστε να μην κάνει άλλους να προσκόπτουν. Ο ίδιος ανέφερε στην επιστολή του προς την εκκλησία της Κορίνθου: «Με κανέναν τρόπο δεν δίνουμε οποιαδήποτε αιτία για πρόσκομμα, για να μη δοθεί μομφή στη διακονία μας». (2 Κορινθίους 6:3) Μερικές φορές, πρέπει να ελέγχουμε τις προσωπικές μας επιθυμίες και να θέτουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας προτιμήσεις. Για παράδειγμα, ο Παύλος έγραψε στους Χριστιανούς στη Ρώμη: «Είναι καλό να μη φας κρέας ούτε να πιεις κρασί ούτε να κάνεις οτιδήποτε εξαιτίας του οποίου προσκόπτει ο αδελφός σου».—Ρωμαίους 14:21.

Παρόμοια σήμερα, ένα άτομο ίσως προτιμήσει να μην καταναλώνει αλκοόλ παρουσία κάποιου που έχει πρόβλημα με το ποτό. (1 Κορινθίους 10:23, 24) Αυτό γίνεται, όχι λόγω αναγκαστικής συμμόρφωσης, αλλά ως ευγενής πράξη καλοσύνης και αγάπης. «Ακόμη και ο Χριστός δεν ευαρέστησε τον εαυτό του». Ο Ιησούς ήταν άτομο με συγκεκριμένη προσωπικότητα, αλλά δεν επέβαλλε τις προτιμήσεις του σε βάρος των αισθημάτων των άλλων.—Ρωμαίους 15:3.

Επιπλέον, μια από τις πιο αναζωογονητικές πλευρές της αληθινής Χριστιανοσύνης είναι ο σεβασμός της για τις ελευθερίες και τις προτιμήσεις των ατόμων μέσα στα όρια των κατευθυντήριων γραμμών της Αγίας Γραφής. Αυτή διδάσκει ότι ο Θεός μάς έκανε να είμαστε ξεχωριστοί και μοναδικοί. Στο εδάφιο 1 Κορινθίους 2:11, διαβάζουμε: «Ποιος από τους ανθρώπους γνωρίζει τα πράγματα του ανθρώπου εκτός από το πνεύμα του ανθρώπου το οποίο είναι μέσα του;» Προσπαθούμε να καταλάβουμε τους άλλους όσο το δυνατόν περισσότερο. Αλλά αυτό το εδάφιο υπονοεί ότι ο καθένας μας έχει κάποια μοναδικότητα η οποία γίνεται κατανοητή μόνο από εμάς τους ίδιους και από τον Δημιουργό μας. Έχουμε τον “κρυφό άνθρωπο της καρδιάς” τον οποίο αποκαλύπτουμε κατά βούληση.—1 Πέτρου 3:4.

Ενότητα και Ποικιλία—Μια Λεπτή Ισορροπία

Ο απόστολος Παύλος θέτει ένα καλό παράδειγμα Χριστιανικής ισορροπίας. Μολονότι είχε εξουσία ως απόστολος του Χριστού, πρόσεχε να μην επιβάλλει τη γνώμη του στους άλλους.

Για παράδειγμα, ο Παύλος είχε πολύ ισχυρή άποψη για τα πλεονεκτήματα της αγαμίας σε αυτόν τον ατελή κόσμο. Ο ίδιος ήταν άγαμος τότε που έγραψε: «Εκείνοι που παντρεύονται θα έχουν θλίψη στη σάρκα τους», και: «[μια χήρα] είναι πιο ευτυχισμένη αν παραμείνει όπως είναι, κατά τη γνώμη μου». Το γεγονός ότι τα λόγια του έγιναν μέρος του εμπνευσμένου Λόγου του Θεού δείχνει ότι δεν υπήρχε τίποτε το εσφαλμένο στη γνώμη του. Ωστόσο, ο ίδιος εξήγησε επίσης: «Ακόμη και αν παντρευτείς, δεν θα έχεις αμαρτήσει».—1 Κορινθίους 7:28, 40.

Προφανώς, οι περισσότεροι από τους αποστόλους ήταν παντρεμένοι, όπως βεβαίωσε ο Παύλος με τα λόγια: «Μήπως δεν έχουμε εξουσία να φέρνουμε μαζί μας μια αδελφή ως σύζυγο, όπως μάλιστα οι υπόλοιποι απόστολοι και οι αδελφοί του Κυρίου και ο Κηφάς;» (1 Κορινθίους 9:5) Οι Χριστιανοί γνώριζαν ότι σε αυτό το ζήτημα μπορούσαν να κάνουν επιλογές διαφορετικές από του Παύλου και εκείνος θα εξακολουθούσε να τους σέβεται.

Ανέκαθεν επιτρεπόταν στους λάτρεις του Θεού να εκφράζουν την πίστη τους σε αρμονία με τη μοναδική τους προσωπικότητα. Στην πραγματικότητα, ο Θεός μάλιστα επέτρεψε στους συγγραφείς της Αγίας Γραφής να χρησιμοποιούν το προσωπικό τους ύφος όταν έγραφαν. Για παράδειγμα, με κάθε ταπεινότητα ο Νεεμίας έγραψε την αφήγησή του στο πρώτο πρόσωπο. (Νεεμίας 5:6, 19) Από την άλλη μεριά, από μετριοφροσύνη ο απόστολος Ιωάννης ούτε μία φορά δεν χρησιμοποίησε το δικό του όνομα στην αφήγηση του Ευαγγελίου του και σπάνια αναφέρθηκε στον εαυτό του. Ο Θεός επιδοκίμασε και τους δύο τρόπους γραφής και φρόντισε να διατηρηθούν στην Αγία Γραφή.

Παρόμοια παραδείγματα ισορροπίας και λογικότητας υπάρχουν σε όλες τις Γραφές. Σαφώς, η Χριστιανική ενότητα αφήνει περιθώριο για ποικιλία. Φυσικά, η ποικιλία που υπάρχει στην προέλευση και στις απόψεις μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη ενότητας όταν λείπουν οι πνευματικές ιδιότητες. (Ρωμαίους 16:17, 18) Αλλά όταν “ντυθούμε την αγάπη, τον τέλειο δεσμό ενότητας”, μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε και να απολαμβάνουμε τις μοναδικές προσωπικότητες των άλλων.—Κολοσσαείς 3:14.

«Γι’ αυτό, να καλοδέχεστε ο ένας τον άλλον», λέει η Αγία Γραφή, «όπως και ο Χριστός καλοδέχτηκε εμάς, με προοπτική τη δόξα του Θεού». (Ρωμαίους 15:7) Με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, οι Χριστιανοί μπορούν να βρουν τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο να διατηρούν την ενότητα ενώ παράλληλα απολαμβάνουν την ποικιλία των μοναδικών προσωπικοτήτων στην εκκλησία.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 14]

Ο Δημιουργός δεν θεωρεί την ανθρώπινη οικογένεια μια απρόσωπη μάζα

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

Ο καθένας μας έχει κάποια μοναδικότητα η οποία γίνεται κατανοητή μόνο από εμάς τους ίδιους και από τον Δημιουργό μας