Επέζησα από την Πτήση 801

ΚΟΙΤΑΞΑ έξω από το παράθυρο καθώς το αεροπλάνο κατέβαινε για να προσγειωθεί στο Γκουάμ. “Παράξενο”, σκέφτηκα. “Όλα φαίνονται πολύ σκοτεινά”. Βέβαια ήταν περασμένα μεσάνυχτα, και η δυνατή βροχή περιόριζε την ορατότητα. Αλλά πού ήταν τα γνώριμα φώτα του νησιού και οι λαμπεροί διάδρομοι προσγείωσης του αεροδρομίου; Το μόνο που έβλεπα ήταν τα αχνά φώτα των φτερών του τζάμπο μας.

Μια αεροσυνοδός είχε κάνει τις συνηθισμένες ανακοινώσεις ώστε να προετοιμαστούμε για την προσγείωση, και άκουσα το χαρακτηριστικό ήχο που έκανε το σύστημα προσγείωσης καθώς ασφάλιζε στην κατάλληλη θέση. Ξαφνικά, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος καθώς το αεροσκάφος μας έξυσε το έδαφος. Το αεροπλάνο τρανταζόταν ανεξέλεγκτα, και οι επιβάτες έσφιγγαν τα μπράτσα των καθισμάτων τους και φώναζαν: «Τι συμβαίνει;»

Λίγες στιγμές αργότερα, το Μπόινγκ 747 προσέκρουσε σε μια λοφοπλαγιά, σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο, προφανώς λόγω εσφαλμένου υπολογισμού του πιλότου μας. Ως αποτέλεσμα αυτής της αεροπορικής καταστροφής που συνέβη στις 6 Αυγούστου 1997, πέθαναν συνολικά 228 επιβάτες και μέλη του πληρώματος. Ήμουν ένας από τους 26 μόνο επιζώντες.

Προτού επιβιβαστώ στη Σεούλ της Κορέας, ένας εκπρόσωπος της αεροπορικής εταιρίας άλλαξε το εισιτήριό μου μεταφέροντάς με από την τουριστική θέση στην πρώτη θέση, στο τελευταίο ελεύθερο κάθισμα που υπήρχε εκεί. Χάρηκα τόσο ώστε τηλεφώνησα στη σύζυγό μου, τη Σουν Ντακ, η οποία θα με συναντούσε στο αεροδρόμιο στο Γκουάμ. Αυτή η αλλαγή θέσης αποδείχτηκε πιο ωφέλιμη από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Η Συντριβή και τα Όσα Επακολούθησαν

Λόγω της περιορισμένης ορατότητας, το πλήρωμα ίσως να μη γνώριζε τον επικείμενο κίνδυνο. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα! Τη μια στιγμή ήμουν έτοιμος για το χειρότερο, και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι βρέθηκα στο έδαφος έξω από το αεροπλάνο, δεμένος ακόμη στο κάθισμά μου. Δεν είμαι βέβαιος αν είχα χάσει τις αισθήσεις μου ή όχι.

“Μήπως ονειρεύομαι;” αναρωτήθηκα. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ονειρευόμουν, οι πρώτες μου σκέψεις ήταν πώς θα αντιδρούσε η σύζυγός μου όταν μάθαινε για τη συντριβή. Αργότερα, μου είπε ότι δεν έπαψε ούτε στιγμή να ελπίζει. Ακόμη και όταν άκουσε τυχαία κάποιον στο αεροδρόμιο να λέει ότι μόνο εφτά επιβάτες είχαν σωθεί, πίστευε πως ήμουν ένας από τους εφτά.

Το αεροπλάνο μας είχε διαλυθεί σε τέσσερα κομμάτια, τα οποία σκορπίστηκαν στο ανώμαλο έδαφος της ζούγκλας. Παντού υπήρχαν διεσπαρμένα σώματα. Τμήματα του αεροσκάφους είχαν πάρει φωτιά, και άκουγα εκρήξεις μαζί με φρικτά βογγητά και κραυγές. «Βοήθεια! Βοήθεια!» ικέτευαν οι φωνές. Το κάθισμά μου είχε καταλήξει σε κάτι καλαμιές ύψους σχεδόν δύο μέτρων, και στο τρομακτικό φως που σκορπούσαν οι φωτιές μπόρεσα να δω εκεί κοντά έναν απότομο λόφο. Ήταν περίπου 2 το πρωί, και η βροχή έπεφτε ακόμη.

Ήμουν τόσο αποσβολωμένος που δεν σκέφτηκα καν ότι μπορεί να είχα τραυματιστεί, ώσπου πρόσεξα ένα κορίτσι με το τριχωτό δέρμα του κεφαλιού του να κρέμεται στο πίσω μέρος του κρανίου του. Αμέσως ψηλάφησα το κεφάλι μου και κατάλαβα ότι αιμορραγούσα από ένα κόψιμο πάνω από το αριστερό μου μάτι. Άρχισα να ελέγχω το υπόλοιπο σώμα μου και ανακάλυψα πολλά άλλα μικρά κοψίματα. Αλλά, ευτυχώς, κανένα δεν φαινόταν σοβαρό. Ένιωθα, όμως, έναν πόνο που μου παρέλυε τα πόδια, και δεν με άφηνε να κουνηθώ. Και τα δύο είχαν σπάσει.

Αργότερα, όταν έφτασα στο νοσοκομείο, οι γιατροί χαρακτήρισαν τα τραύματά μου «ελαφρά». Και όντως ήταν ελαφρά, σε σύγκριση με των άλλων επιζώντων. Έναν άντρα τον τράβηξαν από τα συντρίμμια χωρίς πόδια. Άλλοι έπαθαν σοβαρά εγκαύματα, περιλαμβανομένων και τριών που έζησαν από τη συντριβή για να πεθάνουν αργότερα, έπειτα από εβδομάδες φρικτών πόνων.

Ανησυχία από τις Φλόγες

Αντί να σκέφτομαι τα τραύματά μου, ανησυχούσα για το αν θα έφτανε εγκαίρως η ομάδα διάσωσης. Τα μεσαία τμήματα του αεροπλάνου, όπου θα καθόμουν αν ταξίδευα στην τουριστική θέση, είχαν καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά. Ό,τι είχε απομείνει καιγόταν, και οι επιβάτες που ήταν παγιδευμένοι εκεί μέσα βρήκαν οδυνηρό θάνατο. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις κραυγές τους που ζητούσαν βοήθεια.

Το κάθισμά μου βρισκόταν κοντά στη μύτη του αεροπλάνου. Βρισκόμουν πολύ κοντά στα συντρίμμια. Τεντώνοντας το λαιμό μου προς τα πίσω έβλεπα τις φλόγες. Φοβόμουν ότι ήταν θέμα χρόνου το πότε θα με έφταναν, αλλά ευτυχώς δεν με έφτασαν ποτέ.

Επιτέλους Διάσωση!

Τα λεπτά αργοκυλούσαν. Πέρασε πάνω από μία ώρα. Τελικά, μια μικρή ομάδα διάσωσης εντόπισε το σημείο της συντριβής περίπου στις 3:00 π.μ. Τους άκουγα να μιλάνε στην κορυφή του λόφου, σαστισμένοι με τα όσα έβλεπαν. Ένας από αυτούς φώναξε: «Είναι κανείς εκεί;»

«Εδώ είμαι», κραύγασα. «Βοηθήστε με!» Και άλλοι επιβάτες απάντησαν. Ένα άτομο από την ομάδα διάσωσης μίλησε σε κάποιον αποκαλώντας τον «Τεντ». Τότε άρχισα να φωνάζω: «Τεντ, εδώ είμαι!» και: «Τεντ, βοήθησέ μας!»

«Κατεβαίνουμε! Περιμένετε», απάντησαν.

Η ραγδαία βροχή, η οποία ίσως έσωσε πολλούς από τις φλόγες, δυσκόλευε την κατάβαση στη γλιστερή πλαγιά. Ως αποτέλεσμα, πέρασε ακόμη μια ατέλειωτη ώρα προτού φτάσει η ομάδα διάσωσης στους επιζώντες. Ο χρόνος μέχρι να με βρουν μου φάνηκε αιώνας.

«Εδώ είμαστε», είπαν δύο μέλη της ομάδας που κρατούσαν φακούς. «Μη φοβάσαι». Σύντομα ήρθαν άλλοι δύο, και μαζί προσπάθησαν να με μεταφέρουν. Δύο έπιασαν τα χέρια μου και οι άλλοι δύο κρατούσαν τα πόδια μου. Ήταν εξαιρετικά επώδυνο να με μεταφέρουν έτσι, ιδιαίτερα επειδή γλιστρούσαν συνεχώς μέσα στη λάσπη. Αφού διένυσαν μια μικρή απόσταση, με άφησαν κάτω. Ένας από αυτούς πήγε να φέρει φορείο, και με μετέφεραν στο σημείο από όπου κάποιο στρατιωτικό ελικόπτερο θα με πήγαινε σε ένα ασθενοφόρο στην κορυφή του λόφου.

Επιτέλους, Βλέπω τη Σύζυγό Μου!

Τελικά έφτασα στα επείγοντα περιστατικά στις 5:30 το πρωί. Λόγω της σοβαρότητας των τραυμάτων μου, οι γιατροί δεν με άφησαν να τηλεφωνήσω. Έτσι η σύζυγός μου τελικά έμαθε ότι είχα επιζήσει από τη συντριβή στις 10:30 π.μ., σχεδόν εννέα ώρες μετά την πτώση του αεροπλάνου. Την ειδοποίησε κάποιος φίλος που είχε δει το όνομά μου σε έναν κατάλογο με τα ονόματα των επιζώντων.

Όταν τελικά επέτρεψαν στη σύζυγό μου να με δει, περίπου στις 4:00 μ.μ., δεν την αναγνώρισα αμέσως. Είχα ναρκωθεί από τα παυσίπονα. «Σε ευχαριστώ που είσαι ζωντανός», ήταν τα πρώτα της λόγια. Δεν θυμάμαι τη συνομιλία, αλλά αργότερα μου είπε ότι απάντησα: «Μην ευχαριστείς εμένα. Να ευχαριστείς τον Ιεχωβά».

Διατηρώντας τις Προτεραιότητες στη Σωστή Σειρά

Καθώς ανέρρωνα στο νοσοκομείο, ο πόνος που ένιωθα μου ήταν γνώριμος. Το 1987, λιγότερο από ένα έτος από τότε που είχαμε μετακομίσει από την Κορέα στο Γκουάμ, έπεσα από μια σκαλωσιά από τον τέταρτο όροφο μιας οικοδομής και έσπασα και τα δυο μου πόδια. Αυτό αποδείχτηκε σημείο στροφής στη ζωή μου. Η μεγαλύτερη αδελφή μου, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά, με παρότρυνε συνέχεια να μελετήσω την Αγία Γραφή. Η εξάμηνη περίοδος της ανάρρωσής μου μού έδωσε την ευκαιρία να το κάνω αυτό. Ως αποτέλεσμα, το ίδιο έτος αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά Θεό και το συμβόλισα αυτό με το βάφτισμα.

Μετά τη συντριβή του αεροπλάνου, σκέφτομαι συνέχεια ένα αγαπημένο μου εδάφιο το οποίο αναφέρει: «Εξακολουθήστε, λοιπόν, να επιζητείτε πρώτα τη βασιλεία [του Θεού] και τη δικαιοσύνη του, και όλα αυτά τα άλλα πράγματα θα σας προστεθούν». (Ματθαίος 6:33) Ενώ ανέρρωνα από τη συντριβή του αεροπλάνου, είχα την ευκαιρία να επανεκτιμήσω τη ζωή μου.

Με πολύ ισχυρό τρόπο, η συντριβή του αεροπλάνου της Πτήσης 801 μου εντύπωσε το πόσο πολύτιμη είναι η ζωή. Θα μπορούσα τόσο εύκολα να είχα σκοτωθεί! (Εκκλησιαστής 9:11) Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκαν αρκετές εγχειρήσεις για να «επιδιορθωθεί» το σώμα μου, και πέρασα πάνω από ένα μήνα στο νοσοκομείο για να αναρρώσω.

Τώρα θέλω να δείξω στον Μεγαλειώδη Δημιουργό μας ότι εκτιμώ αληθινά το εξαίσιο δώρο του, τη ζωή, περιλαμβανομένης της προμήθειάς του να απολαμβάνουν οι άνθρωποι αιώνια ζωή σε έναν επίγειο παράδεισο. (Ψαλμός 37:9-11, 29· Αποκάλυψη 21:3, 4) Συνειδητοποιώ ότι ο καλύτερος τρόπος για να δείχνω αυτή την εκτίμηση είναι το να συνεχίζω να βάζω τα συμφέροντα της Βασιλείας πρώτα στη ζωή μου.—Από Συνεργάτη.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 23]

US Navy/Sipa Press