Οι Νεαροί Ρωτούν . . .

Γιατί Πρέπει να Ζω Χωρίς τους Γονείς Μου;

«Πώς ήταν η ζωή χωρίς τους γονείς μου; Μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά θλιβερή για πολλούς λόγους. Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις χωρίς τη στοργή και την αγάπη των γονέων σου».—Γουακίν.

«Το πιο δύσκολο για εμένα ήταν οι ημέρες κατά τις οποίες έπρεπε να έρθουν οι γονείς για να πάρουν τους ελέγχους από το σχολείο. Ένιωθα πολύ στενοχωρημένη και μόνη. Ακόμα αισθάνομαι έτσι μερικές φορές».—Αμπελίνα, 16 χρονών.

ΕΙΝΑΙ μια τραγωδία των καιρών μας—εκατομμύρια νεαρά άτομα μεγαλώνουν χωρίς τους γονείς τους. Στην Ανατολική Ευρώπη υπάρχουν χιλιάδες ορφανά εξαιτίας του πολέμου. Στην Αφρική, η επιδημία του AIDS έχει σπείρει παρόμοιο όλεθρο. Μερικά παιδιά απλώς τα έχουν εγκαταλείψει οι γονείς τους. Οικογένειες έχουν χωριστεί εξαιτίας κάποιου πολέμου ή μιας φυσικής καταστροφής.

Τέτοιου είδους καταστάσεις ήταν συνηθισμένες και στους Βιβλικούς χρόνους. Για παράδειγμα, οι Γραφές αναφέρονται συχνά στη δυσάρεστη θέση των ορφανών παιδιών. (Ψαλμός 94:6· Μαλαχίας 3:5) Οι πόλεμοι και άλλα τραγικά γεγονότα χώριζαν και τότε τις οικογένειες. Έτσι η Αγία Γραφή μιλάει για ένα νεαρό κορίτσι το οποίο χωρίστηκε από τους γονείς του όταν το απήγαγε μια ληστρική ομάδα Συρίων.—2 Βασιλέων 5:2.

Ίσως είσαι και εσύ ένα από τα εκατομμύρια νεαρά άτομα τα οποία μεγαλώνουν χωρίς γονείς. Αν ναι, ξέρεις πόσο οδυνηρή μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση. Γιατί συνέβη αυτό σε εσένα;

Δεν Φταις Εσύ

Μήπως μερικές φορές αναρωτιέσαι αν κατά κάποιον τρόπο σε τιμωρεί ο Θεός; Ή ίσως αισθάνεσαι πολύ οργισμένος με τους γονείς σου επειδή πέθαναν—λες και το έκαναν επίτηδες. Πρώτα από όλα, να είσαι βέβαιος ότι ο Θεός δεν είναι θυμωμένος μαζί σου. Ούτε οι γονείς σου επέλεξαν εσκεμμένα να σε αφήσουν. Ο θάνατος είναι η τραγική κληρονομιά της ατελούς ανθρωπότητας, και μερικές φορές πλήττει τους γονείς ενώ τα παιδιά τους είναι ακόμα μικρά. (Ρωμαίους 5:12· 6:23) Όπως φαίνεται, και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έχασε τον αγαπημένο θετό του πατέρα, τον Ιωσήφ εξαιτίας του θανάτου.a Ασφαλώς, αυτό δεν οφειλόταν σε κάποια αμαρτία από μέρους του Ιησού.

Πρέπει, επίσης, να καταλάβεις ότι ζούμε “σε κρίσιμους καιρούς, δύσκολους στην αντιμετώπισή τους”. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Η βία, ο πόλεμος και το έγκλημα έχουν αφαιρέσει χωρίς διάκριση τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτόν τον αιώνα. Άλλοι έπεσαν θύματα του “καιρού και της απρόβλεπτης περίστασης” που μπορεί να βρει τον καθένα. (Εκκλησιαστής 9:11) Όσο οδυνηρό και αν είναι το γεγονός ότι πέθαναν οι γονείς σου, απλώς δεν φταις εσύ. Αντί να βασανίζεσαι κατακρίνοντας τον εαυτό σου ή να αφήσεις να σε καταπιεί η λύπη, παρηγορήσου με την υπόσχεση της ανάστασης που δίνει ο Θεός.b Ο Ιησούς προείπε: «Μη θαυμάζετε για αυτό, επειδή έρχεται η ώρα κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνημεία θα ακούσουν τη φωνή του και θα βγουν». (Ιωάννης 5:28, 29) Η Αμπελίνα, η οποία αναφέρθηκε στην αρχή, λέει: «Η αγάπη μου για τον Ιεχωβά και η ελπίδα της ανάστασης με έχουν βοηθήσει πολύ».

Ωστόσο, τι μπορεί να ειπωθεί σε περίπτωση που οι γονείς σου είναι ζωντανοί αλλά σε έχουν εγκαταλείψει; Ο Θεός απαιτεί να ανατρέφουν οι γονείς τα παιδιά τους και να τους παρέχουν τα αναγκαία. (Εφεσίους 6:4· 1 Τιμόθεο 5:8) Δυστυχώς, όμως, μερικοί γονείς έχουν φανεί τρομερά «άστοργοι» προς τα παιδιά τους. (2 Τιμόθεο 3:3) Για άλλους, η εγκατάλειψη είναι το τελικό αποτέλεσμα της απελπιστικής φτώχειας, του εθισμού στα ναρκωτικά, της φυλάκισης ή του αλκοολισμού. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και γονείς οι οποίοι εγκαταλείπουν τα παιδιά τους απλώς και μόνο από ιδιοτέλεια. Ανεξάρτητα από την αιτία, ο χωρισμός ενός παιδιού από τους γονείς του φέρνει απόγνωση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα ή ότι πρέπει να βασανίζεσαι από ενοχές. Στην πραγματικότητα, οι γονείς σου είναι εκείνοι που πρέπει να λογοδοτήσουν στον Θεό για τη συμπεριφορά τους απέναντί σου. (Ρωμαίους 14:12) Ασφαλώς, αν οι γονείς σου αναγκάστηκαν να σε αποχωριστούν εξαιτίας περιστάσεων που ήταν πέρα από τον έλεγχό τους, όπως μια φυσική καταστροφή ή κάποια ασθένεια, τότε δεν φταίει κανείς! Εξακολουθεί να υπάρχει η ελπίδα να ξαναβρεθείτε, ακόμα και αν αυτή φαίνεται ότι είναι πολύ αμυδρή μερικές φορές.—Παράβαλε Γένεση 46:29-31.

Τραυματική Εμπειρία

Στο μεταξύ, ίσως αντιμετωπίζεις μερικά σοβαρά προβλήματα. Μια μελέτη με τίτλο Παιδιά στον Πόλεμο (Children in War), που διεξάχθηκε από το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, αποκαλύπτει: «Τα παιδιά χωρίς κηδεμόνα είναι τα πιο ευάλωτα—εκείνα που . . . αντιμετωπίζουν τα χειρότερα εμπόδια σε σχέση με την επιβίωσή τους, δεν έχουν την απαραίτητη υποστήριξη για να αναπτυχθούν φυσιολογικά και πέφτουν θύματα κακοποίησης. Ο χωρισμός από τους γονείς μπορεί να είναι μια από τις πιο τραυματικές απώλειες για το παιδί». Μπορεί να παλεύεις με αισθήματα κατάθλιψης και απογοήτευσης.

Θυμήσου τον Γουακίν που αναφέρθηκε παραπάνω. Οι γονείς του χώρισαν και κατόπιν εγκατέλειψαν αυτόν και τα αδέλφια του. Τότε ήταν μόνο ενός έτους και τον μεγάλωσαν οι μεγαλύτερες αδελφές του. Ο ίδιος εξηγεί: «Ρωτούσα γιατί δεν είχαμε γονείς όπως είχαν οι φίλοι μου. Και όταν έβλεπα έναν πατέρα να παίζει με το γιο του, ευχόμουν να ήταν πατέρας μου».

Ζήτησε Βοήθεια

Όσο δύσκολο και αν είναι το να μεγαλώνεις χωρίς γονείς, αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις. Με βοήθεια και υποστήριξη, μπορείς όχι μόνο να επιβιώσεις αλλά και να προκόψεις. Ίσως δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις αυτό, ειδικά αν παλεύεις με τη μελαγχολία και τη θλίψη. Ωστόσο, πρέπει να καταλάβεις ότι αυτά τα αισθήματα είναι φυσιολογικά και ότι δεν θα σε βασανίζουν για πάντα. Στα εδάφια Εκκλησιαστής 7:2, 3 διαβάζουμε: «Καλύτερα να πάει κανείς σε σπίτι πένθους παρά να πάει σε σπίτι συμποσίου . . . Καλύτερα στενοχώρια παρά γέλιο, γιατί με τη σκυθρωπότητα του προσώπου η καρδιά γίνεται καλύτερη». Ναι, είναι εντελώς φυσιολογικό και υγιές το να κλαις και να θρηνείς όταν συμβεί κάποια τρομερή τραγωδία. Ίσως επίσης το βρεις υποβοηθητικό να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιο φίλο που δείχνει κατανόηση ή σε ένα ώριμο μέλος της εκκλησίας και να μιλήσεις για τον πόνο τον οποίο νιώθεις.

Είναι αλήθεια ότι ίσως μπεις στον πειρασμό να απομονωθείς. Αλλά το εδάφιο Παροιμίες 18:1 προειδοποιεί: «Εκείνος που απομονώνεται θα επιζητεί τη δική του ιδιοτελή επιθυμία· θα στρέφεται ενάντια σε κάθε πρακτική σοφία». Είναι καλύτερο να ζητήσεις τη βοήθεια κάποιου που είναι καλοσυνάτος και δείχνει κατανόηση. Το εδάφιο Παροιμίες 12:25 λέει: «Η έντονη ανησυχία στην καρδιά του ανθρώπου θα την κάνει να λυγίσει, αλλά ο καλός λόγος τη χαροποιεί». Μπορείς να ακούσεις αυτόν τον “καλό λόγο” μόνο αν μιλήσεις σε κάποιον για την «έντονη ανησυχία» σου.

Σε ποιον μπορείς να μιλήσεις; Ζήτησε υποστήριξη από τη Χριστιανική εκκλησία. Ο Ιησούς υπόσχεται ότι εκεί μπορείς να βρεις «αδελφούς και αδελφές και μητέρες» που θα σε αγαπήσουν και θα νοιάζονται για εσένα. (Μάρκος 10:30) Ο Γουακίν θυμάται: «Η συναναστροφή με τους Χριστιανούς αδελφούς με έκανε να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Η τακτική παρακολούθηση των συναθροίσεων με έκανε να αγαπήσω τον Ιεχωβά περισσότερο και να θέλω να τον υπηρετώ. Ώριμοι αδελφοί έδωσαν πνευματική βοήθεια και συμβουλές στην οικογένειά μου. Σήμερα, μερικά από τα αδέλφια μου είναι ολοχρόνιοι διάκονοι».

Να θυμάσαι, επίσης, ότι ο Ιεχωβά είναι «πατέρας για τα αγόρια που είναι ορφανά από πατέρα». (Ψαλμός 68:5, 6) Στους Βιβλικούς χρόνους, ο Θεός ενθάρρυνε το λαό του να φέρεται με τρόπο ελεήμονα και δίκαιο στα ορφανά. (Δευτερονόμιο 24:19· Παροιμίες 23:10, 11) Και νοιάζεται το ίδιο σήμερα για τους νέους που δεν έχουν γονείς. Γι’ αυτό, να στρέφεσαι στον Θεό με προσευχή, έχοντας τη βεβαιότητα ότι εκείνος ενδιαφέρεται για εσένα και θα απαντήσει. Ο Βασιλιάς Δαβίδ έγραψε: «Ακόμη και αν ο πατέρας μου και η μητέρα μου με εγκαταλείψουν, ο Ιεχωβά θα με δεχτεί. Έλπιζε στον Ιεχωβά· να είσαι θαρραλέος, και ας είναι ισχυρή η καρδιά σου».—Ψαλμός 27:10, 14.

Παρ’ όλα αυτά, ένα νεαρό άτομο χωρίς γονείς αντιμετωπίζει αρκετά καθημερινά προβλήματα. Πού θα ζήσεις; Πώς θα επιβιώσεις οικονομικά; Ένα μελλοντικό άρθρο θα εξετάσει πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις με επιτυχία μερικά από αυτά τα προβλήματα.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 24]

«Η αγάπη μου για τον Ιεχωβά και η ελπίδα της ανάστασης με έχουν βοηθήσει πολύ»

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Μερικές φορές ίσως σε κατακλύζουν αισθήματα μοναξιάς

[Εικόνες στη σελίδα 25]

Στην εκκλησία υπάρχουν φίλοι οι οποίοι μπορούν να σε βοηθήσουν και να σε ενθαρρύνουν