Η Άποψη της Αγίας Γραφής
Τι Κάνει Κάποιον Καλό Πολίτη;
ΜΕΤΑ το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία, οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλούς και νομοταγείς πολίτες, φέρθηκαν ενώπιον δικαστηρίων και καταδικάστηκαν για εγκλήματα πολέμου. Ανάμεσά τους βρίσκονταν υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, επιστήμονες καθώς και διάφοροι επαγγελματίες. Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους, μερικοί από αυτούς τους εγκληματίες εξήγησαν ότι το μόνο που έκαναν ήταν να υπακούν σε διαταγές, πράγμα αναμενόμενο από κάθε καλό πολίτη. Εντούτοις, στην προσπάθειά τους να είναι καλοί πολίτες, όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι, διέπραξαν φοβερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν οι άνθρωποι που περιφρονούν την εξουσία του Κράτους. Μερικοί απορρίπτουν απερίφραστα την κυβερνητική εξουσία, ενώ άλλοι παραβιάζουν με ευκολία το νόμο όταν ο κίνδυνος να τους συλλάβουν είναι μικρός. Φυσικά, λίγοι θα αρνούνταν ότι απαιτείται υπακοή στην εξουσία, διότι χωρίς αυτήν θα επικρατούσε αναρχία και χάος. Ωστόσο, το ερώτημα είναι: Ως πού πρέπει να φτάνει η εκτέλεση των καθηκόντων που έχει κάποιος ως πολίτης και η υπακοή στο νόμο; Εξετάστε μερικές βασικές αρχές οι οποίες βοήθησαν τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα να έχουν ισορροπημένη άποψη για τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Κράτος.
Χριστιανική Υποταγή στις Εξουσίες
Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα υποτάσσονταν πρόθυμα στους νόμους και στις διατάξεις εκείνων που αποτελούσαν τις «ανώτερες εξουσίες»—δηλαδή τις κυβερνητικές δυνάμεις της εποχής τους. (Ρωμαίους 13:1) Οι Χριστιανοί πίστευαν ότι ήταν σωστό «να υποτάσσονται και να πειθαρχούν σε κυβερνήσεις και εξουσίες». (Τίτο 3:1) Μολονότι αναγνώριζαν τον Χριστό ως τον ουράνιο Βασιλιά τους, ταυτόχρονα ήταν νομοταγείς υπήκοοι των ανθρώπινων αρχόντων τους και δεν αποτελούσαν απειλή για την ασφάλεια του Κράτους. Στην πραγματικότητα, παροτρύνονταν να “αποδίδουν τιμή στο βασιλιά” πάντοτε. (1 Πέτρου 2:17) Μάλιστα ο απόστολος Παύλος παρότρυνε τους Χριστιανούς: «Προτρέπω, λοιπόν, πρώτα από όλα, να γίνονται δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις, προσφορές ευχαριστιών, σχετικά με κάθε είδους ανθρώπους, σχετικά με βασιλιάδες και όλους εκείνους που είναι σε υψηλές θέσεις· για να ζούμε εμείς μια ήρεμη και ήσυχη ζωή με πλήρη θεοσεβή αφοσίωση και σοβαρότητα».—1 Τιμόθεο 2:1, 2.
Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα πλήρωναν ευσυνείδητα οποιουσδήποτε φόρους απαιτούνταν, μολονότι μερικές φορές αυτό αποτελούσε βαρύ φορτίο. Ακολουθούσαν τη θεόπνευστη οδηγία που είχε δώσει ο απόστολος Παύλος σχετικά με αυτό το ζήτημα: «Να αποδίδετε σε όλους αυτά που τους οφείλονται, σε εκείνον που ζητάει το φόρο, το φόρο». (Ρωμαίους 13:7) Για τους μαθητές του Ιησού, η ρωμαϊκή κυβέρνηση και οι αξιωματούχοι της κυβερνούσαν με την άδεια του Θεού και υπό μία έννοια υπηρετούσαν ως «δημόσιοι υπηρέτες του Θεού», εφόσον παρείχαν ως ένα βαθμό ειρήνη και σταθερότητα στην κοινωνία.—Ρωμαίους 13:6.
«Έτοιμοι για Κάθε Καλό Έργο»
Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα παροτρύνονταν να δέχονται τα καθήκοντα που επέβαλλε το Κράτος στους πολίτες. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός συμβούλεψε τους μαθητές του να είναι μερικές φορές πρόθυμοι να κάνουν ακόμη και περισσότερα πράγματα από τα ελάχιστα που απαιτούσαν οι πολιτικές εξουσίες. «Αν κάποιος που έχει εξουσία σου επιβάλει αγγαρεία για ένα μίλι», είπε, «πήγαινε μαζί του δύο μίλια». (Ματθαίος 5:41) Ακολουθώντας αυτή τη συμβουλή, οι Χριστιανοί έδειχναν ότι δεν επιθυμούσαν να απολαμβάνουν τα οφέλη της ζωής σε μια πολιτισμένη κοινωνία χωρίς να προσφέρουν τίποτα σε ανταπόδοση. Ήταν πάντοτε «έτοιμοι για κάθε καλό έργο».—Τίτο 3:1· 1 Πέτρου 2:13-16.
Αγαπούσαν γνήσια τους συνανθρώπους τους και αναζητούσαν τρόπους για να τους βοηθούν. (Ματθαίος 22:39) Λόγω αυτής της αγάπης, καθώς και της προσκόλλησής τους σε υψηλούς ηθικούς κανόνες, οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα αποτελούσαν δύναμη για το καλό στην κοινωνία στην οποία ζούσαν. Οι γείτονές τους είχαν κάθε λόγο να χαίρονται που ζούσαν δίπλα σε ένα Χριστιανό. (Ρωμαίους 13:8-10) Οι Χριστιανοί δεν εκδήλωναν την αγάπη τους απλώς και μόνο με το να απέχουν από την κακία. Παροτρύνονταν να ενδιαφέρονται για τους άλλους και να κάνουν πράγματα για αυτούς, να “εργάζονται το καλό [όχι απλώς προς τους ομοπίστους τους, αλλά] προς όλους”, ακριβώς όπως έκανε ο Ιησούς Χριστός.—Γαλάτες 6:10.
“Υπακοή στον Θεό ως Άρχοντα Μάλλον Παρά στους Ανθρώπους”
Αλλά υπήρχαν όρια όσον αφορά την υποταγή τους στις κοσμικές εξουσίες. Δεν θα έκαναν τίποτα που θα παραβίαζε τη συνείδησή τους ή θα έβλαπτε τη σχέση τους με τον Θεό. Λόγου χάρη, όταν οι θρησκευτικές αρχές στην Ιερουσαλήμ διέταξαν τους αποστόλους να σταματήσουν να κηρύττουν για τον Ιησού, εκείνοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. «Πρέπει να υπακούμε στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους», δήλωσαν. (Πράξεις 5:27-29) Οι Χριστιανοί αρνούνταν σταθερά να συμμετάσχουν στη λατρεία του αυτοκράτορα, η οποία αποτελούσε ειδωλολατρία. (1 Κορινθίους 10:14· 1 Ιωάννη 5:21· Αποκάλυψη 19:10) Ποια ήταν τα αποτελέσματα; «Ακολουθούσαν οι επικρίσεις», λέει ο ιστορικός Τζ. Μ. Ρόμπερτς, «όχι επειδή κάποιος ήταν Χριστιανός, αλλά επειδή αρνούνταν να κάνει κάτι που πρόσταζε ο νόμος».—Συνοπτική Ιστορία του Κόσμου (Shorter History of the World).
Σε αυτή την περίπτωση, γιατί “αρνούνταν να κάνουν κάτι που πρόσταζε ο νόμος”; Αναγνώριζαν ότι οι «ανώτερες εξουσίες» ασκούσαν εξουσία με την άδεια του Θεού και επομένως υπηρετούσαν ως «διάκονος του Θεού» καθώς τηρούσαν το νόμο και την τάξη. (Ρωμαίους 13:1, 4) Αλλά οι Χριστιανοί εξακολουθούσαν να θεωρούν το νόμο του Θεού ανώτερο. Θυμούνταν ότι ο Ιησούς Χριστός είχε ορίσει την εξής ισορροπημένη αρχή για όσους θα γίνονταν ακόλουθοί του: «Αποδώστε, λοιπόν, αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού στον Θεό». (Ματθαίος 22:21) Οι υποχρεώσεις τους προς τον Θεό έπρεπε να προηγούνται των απαιτήσεων του Καίσαρα.
Η ορθότητα αυτής της πορείας φαίνεται από τα αποτελέσματα που προέκυψαν όταν πολλοί καθ’ ομολογία Χριστιανοί έπαψαν να ακολουθούν αυτές τις θαυμάσιες αρχές. Οι αποστάτες ηγέτες του Χριστιανικού κόσμου, για παράδειγμα, έγιναν «ανδρείκελα [που χρησιμοποιούνταν] ως όργανα των πολιτικών κυβερνήσεων, κυρίως για τη συγκέντρωση και τη διατήρηση στρατιωτικών δυνάμεων», λέει ο στρατιωτικός ιστορικός Τζον Κίγκαν. Οι ακόλουθοί τους έφτασαν στο σημείο να παίρνουν το μέρος διαφόρων παρατάξεων σε πολέμους στους οποίους χύθηκε το αίμα εκατομμυρίων αθώων θυμάτων. Ο Κίγκαν λέει: «Ο νόμος του Θεού έπεφτε σε κουφά αφτιά όταν άναβαν τα αίματα των ανθρώπων».
Ωστόσο, οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα παρέχουν ένα λαμπρό παράδειγμα όσον αφορά τη διατήρηση της ορθής ισορροπίας. Ήταν καλοί πολίτες. Εκτελούσαν κατάλληλα τα καθήκοντα και τις ευθύνες που είχαν ως πολίτες. Αλλά προσκολλούνταν σταθερά στις σαφείς αρχές της Αγίας Γραφής και ακολουθούσαν τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή τους σε όλες τις πλευρές της ζωής.—Ησαΐας 2:4· Ματθαίος 26:52· Ρωμαίους 13:5· 1 Πέτρου 3:16.
[Εικόνα στη σελίδα 26]
«Αποδώστε, λοιπόν, αυτά που είναι του Καίσαρα στον Καίσαρα»