ΣΥΜΠΟΣΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Η Αγία Γραφή δεν περιγράφει τα εν λόγω συμπόσια ούτε αφήνει να εννοηθεί πόσο συχνά γίνονταν. (Ιου 12) Τα συμπόσια αυτά δεν θεσπίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό ή τους αποστόλους του, και είναι προφανές ότι δεν πρέπει να θεωρούνται υποχρεωτική ή μόνιμη διευθέτηση. Μερικοί λένε ότι επρόκειτο για συμπόσια στα οποία κάποιοι εύποροι Χριστιανοί προσκαλούσαν τους φτωχούς ομοπίστους τους. Όλοι μαζί—τα ορφανά, οι χήρες, οι πλούσιοι και οι λιγότερο ευνοημένοι—έτρωγαν ένα πλουσιοπάροχο γεύμα μέσα σε πνεύμα αδελφοσύνης.

Ο Τερτυλλιανός, συγγραφέας του δεύτερου και του τρίτου αιώνα, περιγράφει τα συμπόσια αγάπης, αναφέροντας ότι οι συμμετέχοντες, προτού πλαγιάσουν μπροστά στο τραπέζι για να φάνε, προσεύχονταν στον Θεό. Έτρωγαν και έπιναν με μετριοπάθεια—όσο χρειαζόταν για να ικανοποιήσουν την πείνα και τη δίψα τους—επειδή θυμούνταν ότι ακόμη και τη νύχτα έπρεπε να λατρεύουν τον Θεό. Συζητούσαν με τρόπο που έδειχνε ότι γνώριζαν πως τους άκουγε ο Κύριος. Ο καθένας έψαλλε έναν ύμνο, και το συμπόσιο έκλεινε με προσευχή.—Απολογητικός (Apologeticus), XXXIX, 16-18.

Το ότι αυτά τα συμπόσια διοργανώνονταν αρχικά με καλή πρόθεση υποδηλώνεται από τη λέξη που χρησιμοποιήθηκε για να τα προσδιορίζει—ἀγάπη. Η εν λόγω λέξη χρησιμοποιείται στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο για την ύψιστη μορφή αγάπης, την αγάπη που βασίζεται σε αρχές. Τέτοιου είδους αγάπη λέει η Γραφή ότι “είναι ο Θεός”. (1Ιω 4:8) Αυτή η αγάπη κατατάσσεται στους καρπούς του πνεύματος στο εδάφιο Γαλάτες 5:22 και περιγράφεται διεξοδικά στα εδάφια 1 Κορινθίους 13:4-7.

Δεν Ήταν το Δείπνο του Κυρίου. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά βάση για να συσχετίσει κανείς τα εν λόγω συμπόσια με το Δείπνο του Κυρίου (Ανάμνηση), όπως έχουν κάνει μερικοί υποστηρίζοντας ότι αυτά λάβαιναν χώρα είτε πριν είτε μετά τον εορτασμό της Ανάμνησης. Το Δείπνο του Κυρίου είναι επέτειος που τηρείται μία φορά το χρόνο την ίδια ημέρα, τη 14η ημέρα του σεληνιακού μήνα Νισάν, ενώ τα συμπόσια αγάπης φαίνεται ότι λάβαιναν χώρα συχνά και όχι κατ’ ανάγκην σε τακτές ημερομηνίες. Ο Παύλος, αφού καταδίκασε τις καταχρήσεις που συνέβαιναν επειδή μερικοί έφερναν το βραδινό τους στο χώρο όπου επρόκειτο να γιορταστεί το Δείπνο του Κυρίου, έγραψε: «Ασφαλώς έχετε σπίτια για να τρώτε και να πίνετε, έτσι δεν είναι; . . . Αν πεινάει κανείς, ας τρώει στο σπίτι». (1Κο 11:22, 34) Το συγκεκριμένο βράδυ έπρεπε να το γιορτάζουν με σοβαρότητα και στοχαζόμενοι τη σημασία του, και όχι να το θεωρούν ευκαιρία για να φάνε και να πιουν στο χώρο της συνάθροισης.

Αυτά τα συμπόσια αγάπης δεν ταυτίζονται ούτε με τη «λήψη γευμάτων» (κλάσει τοῦ ἄρτου, Κείμενο) την οποία αναφέρουν τα εδάφια Πράξεις 2:42, 46· 20:7. Εκείνα τα χρόνια, έδιναν συνήθως στο ψωμί το σχήμα λεπτής πίτας. Το άζυμο ψωμί ήταν επίσης τραγανό. Ως εκ τούτου, δεν το έκοβαν, αλλά το έσπαζαν, γεγονός από το οποίο προέκυψε η φράση κλάσις τοῦ ἄρτου, δηλαδή «σπάσιμο του ψωμιού», με την οποία εννοούνταν πολλές φορές η κατανάλωση ενός συνηθισμένου γεύματος.—Πρ 2:46, Κείμενο, παράβαλε ΜΝΚ.

Κακή Χρήση από Μερικούς. Επειδή τα συμπόσια αγάπης ήταν κανονικά γεύματα, εκείνοι που δεν είχαν τη σωστή πνευματική άποψη τα καταχράστηκαν ποικιλοτρόπως. Εφόσον δεν θεσπίστηκαν από τον Κύριο Ιησού Χριστό ή τους αποστόλους του, αλλά αποτελούσαν απλώς έθιμο, αργότερα σταμάτησαν. Τα λόγια του Ιούδα αφήνουν να εννοηθεί ότι μερικοί προσέρχονταν σε αυτά με κακά κίνητρα: «Αυτοί είναι τα βράχια που είναι κρυμμένα κάτω από το νερό στα συμπόσια αγάπης που κάνετε, καθώς συμποσιάζουν μαζί σας, ποιμένες που βόσκουν τον εαυτό τους χωρίς να φοβούνται». (Ιου 12) Ο Πέτρος υποδηλώνει ότι ανάμεσα στους αληθινούς Χριστιανούς είχαν διεισδύσει κακοποιά στοιχεία και κάποιοι που δίδασκαν ψεύτικες διδασκαλίες, λέγοντας: «Θεωρούν απόλαυση την πολυτελή ζωή στη διάρκεια της ημέρας. Είναι κηλίδες και ψεγάδια, καθώς εντρυφούν με αχαλίνωτη ευχαρίστηση στις απατηλές διδασκαλίες τους ενώ συμποσιάζουν μαζί σας». (2Πε 2:13) Μολονότι οι Χριστιανοί συνεχίζουν μέχρι σήμερα να απολαμβάνουν ευχάριστη συντροφιά μεταξύ τους και αλληλοβοηθούνται υλικά στο βαθμό των δυνατοτήτων τους, δεν υπάρχει βάση για να αναβιώσουν τα συμπόσια αγάπης ως έθιμο στη Χριστιανική εκκλησία.—Ιακ 1:27· 2:15.