ΣΦΕΝΔΟΝΙΣΤΗΣ

Αυτός που εκτοξεύει βλήματα με σφεντόνα. Η σφεντόνα ήταν συνήθως ένας σχετικά κοντός ιμάντας τον οποίο δίπλωναν στα δύο και περιέστρεφαν με δύναμη. Όταν άφηναν ελεύθερο το ένα άκρο του ιμάντα, έφευγε μέσα από αυτόν με μεγάλη ταχύτητα το βλήμα, το οποίο ήταν συνήθως πέτρα.

Στην αρχαιότητα, οι πολεμιστές που εκσφενδόνιζαν πέτρες αποτελούσαν σημαντικό τμήμα μιας στρατιωτικής δύναμης. Η φυλή του Βενιαμίν είχε 700 επίλεκτους άντρες, ο καθένας από τους οποίους «σφεντόνιζε πέτρες στην τρίχα και δεν αστοχούσε». (Κρ 20:15, 16) Τα Ταργκούμ αναφέρουν ότι, ανάμεσα στους πολεμιστές του Δαβίδ, οι Χερεθαίοι και οι Φαλεθαίοι ήταν ικανότατοι σφενδονιστές. Οι άντρες που χρησιμοποιούσαν σφεντόνες αποτελούσαν σημαντικό τμήμα της στρατιωτικής δύναμης του Βασιλιά Οζία. (2Χρ 26:13, 14) Ο Σενναχειρείμ διατηρούσε ένα σώμα σφενδονιστών στον ασσυριακό στρατό, όπως μαρτυρούν τα μνημεία. Οι ένοπλες δυνάμεις των Αιγυπτίων, των Συρίων, των Περσών, των Σικελών και άλλων είχαν επίσης ανάλογα στρατιωτικά σώματα. Στο ρωμαϊκό στρατό, οι σφενδονιστές περιλαμβάνονταν στα auxilia (βοηθητικά σώματα). Ακόμη και τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., ο Ιώσηπος αναφέρει ότι οι Ιουδαίοι σφενδονιστές χρησιμοποιούσαν την επιδεξιότητά τους εναντίον των ρωμαϊκών δυνάμεων.—Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, ΙΖ΄, 259 (x, 2)· Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος, Β΄, 422, 423 (xvii, 5)· Δ΄, 14, 15 (i, 3).

Στους αρχαίους στρατούς οι σφενδονιστές απάρτιζαν συνήθως μόνο μία υποδιαίρεση των πεζικάριων. Οι τοξότες, ως συμπλήρωμα των σφενδονιστών, και ένας μικρότερος αριθμός λογχοφόρων αποτελούσαν το υπόλοιπο πεζικό. Όταν οι σφενδονιστές καλούνταν να βγουν εμπρός για να αρχίσουν μια συμπλοκή ή για να ανακόψουν μια εχθρική προέλαση, ξεκινούσαν από τις πίσω γραμμές του στρατεύματος και προχωρούσαν περνώντας από ανοίγματα ανάμεσα στους στρατιώτες. Σε άλλες περιπτώσεις εκσφενδόνιζαν τα βλήματα από πίσω, πάνω από τα κεφάλια των λογχοφόρων. Οι σφενδονιστές ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στις επιθέσεις σε περιτειχισμένες πόλεις. Τα βλήματά τους, τα οποία εκσφενδονίζονταν από το έδαφος, μπορούσαν να ρίξουν τον εχθρό από τα τείχη ή να προσβάλλουν στόχους μέσα στην πόλη. (2Βα 3:25) Όταν εφευρέθηκαν οι πολιορκητικές μηχανές και οι πύργοι επίθεσης, οι σφενδονιστές εκμεταλλεύονταν τις υπερυψωμένες θέσεις που τους πρόσφεραν οι εξέδρες αυτών των κατασκευών.

Ένα πλεονέκτημα του σφενδονιστή σε σχέση με το στρατιώτη που κρατούσε σπαθί ή δόρυ και έφερε πανοπλία ήταν η αποτελεσματικότητά του από απόσταση. Λέγεται ότι η εμβέλειά τους έφτανε μέχρι και τα 122 μ. όταν χρησιμοποιούσαν πέτρες, και ακόμη μακρύτερα όταν χρησιμοποιούσαν μολύβδινα σφαιρίδια.

Χρήση της Σφεντόνας από τον Δαβίδ. Απαιτούνταν πολύς χρόνος και εξάσκηση για να γίνει κάποιος επιδέξιος και έμπειρος σφενδονιστής. Οι νεαροί βοσκοί που πρόσεχαν και προστάτευαν τα ποίμνια από τα αρπακτικά θηρία ανέπτυσσαν αυτή την απαραίτητη επιδεξιότητα. Ο νεαρός βοσκός Δαβίδ ένιωθε πολύ καλύτερα οπλισμένος με τη σφεντόνα του παρά με τη βαριά πανοπλία του Σαούλ. Αναμφίβολα, όμως, θα ήταν αδύνατον να σταθεί απέναντι στον Γολιάθ χωρίς πίστη στον Ιεχωβά και ενίσχυση από Αυτόν. Το αποτέλεσμα της αναμέτρησης εξαρτόταν, όχι από την υπεροχή των όπλων ή την επιδεξιότητα, αλλά από τον Ιεχωβά, ο οποίος υποστήριζε τον Δαβίδ. Όπως είπε με δυνατή φωνή ο Δαβίδ στον Γολιάθ: «Έρχομαι σε εσένα με το όνομα του Ιεχωβά των στρατευμάτων, . . . που εσύ ενέπαιξες. . . . Και όλη αυτή η σύναξη θα γνωρίσει ότι ούτε με σπαθί ούτε με δόρυ σώζει ο Ιεχωβά, επειδή του Ιεχωβά είναι η μάχη». Μια πέτρα από τη σφεντόνα του Δαβίδ, την οποία αναμφίβολα κατηύθυνε ο Ιεχωβά και της έδωσε ασυνήθιστη δύναμη, καρφώθηκε στο μέτωπο του Γολιάθ ρίχνοντάς τον κάτω, και έτσι ο Δαβίδ μπόρεσε και «τον θανάτωσε» με το ίδιο του το σπαθί.—1Σα 17:38-51.