Πρόοδος στο να Δαμάζωμε τη Γλώσσα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Πρόοδος στο να Δαμάζωμε τη Γλώσσα

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ιάκωβος ασχολείται με την ανθρώπινη γλώσσα. Με ζωηρά παραδείγματα δείχνει πόσο τεράστιο έργο είναι να ελέγχη κανείς το μικρό αυτό μέλος του σώματος. Αν ένας άνθρωπος μπορή να ελέγχη τη γλώσσα του, θα είναι ικανός να χαλιναγωγή και όλο το σώμα του. Οι χαλινοί στα στόματα των αλόγων μπορούν να στρέφουν ολόκληρο το σώμα τους. Μικρά πηδάλια σε μεγάλα πλοία που ωθούνται από σφοδρούς ανέμους, μπορούν να τα στρέψουν σε όλες τις διευθύνσεις. Έτσι και η γλώσσα είναι ένα μικρό μέλος του σώματος, αλλά κάνει μεγάλες καυχησιολογίες. Όπως μια απλή σπίθα μπορεί να μεταδώση την πυρκαϊά σε ολόκληρο δάσος, έτσι και η μικρή γλώσσα μπορεί να γίνη φωτιά, να φλογίση ολόκληρο το σώμα και να το μολύνη. Θηρία, πουλιά, φίδια, θαλάσσια ζώα, μπορούν όλα να δαμασθούν από τον άνθρωπο. «Την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση». Διότι «Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ.»

Μια πηγή δεν ρέει γλυκό και πικρό νερό. Μια συκιά δεν παράγει ελιές. Ούτε το αμπέλι κάνει σύκα. Ούτε το αλμυρό νερό παράγει γλυκό νερό. Και όμως η ανθρώπινη γλώσσα βγάζει απ’ το ίδιο στόμα την ευλογία και την κατάρα. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Επειδή οι Χριστιανοί, εφόσον βρίσκονται στην ατελή σάρκα, δεν μπορούν να δαμάσουν τελείως τη γλώσσα, και αναγνωρίζοντας το γεγονός αυτό δείχνομε έλεος σ’ εκείνους που μας προσβάλλουν και έπειτα μετανοούν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι κακοί λόγοι πρέπει να δικαιολογούνται εύκολα και να χρησιμοποιούνται με ελαφρότητα. Πρέπει να είμαστε άγρυπνοι για να κρατήσουμε στο κατώτατο όριο τη βλάβη που προξενεί μια ατίθαση και βλαβερή γλώσσα, γεμάτη από θανατηφόρο δηλητήριο. Πρέπει να επιτύχουμε μια πρόοδο στις προσπάθειες μας να δαμάσωμε τη γλώσσα, να χαλινώσωμε τις φλογερές εκρήξεις της. Όπως αναφέρει ο Ιάκωβος, «Δεν πρέπει, αδελφοί μου, ταύτα να γίνωνται ούτω.»—Ιάκωβος 3:2-12.

ΓΛΩΣΣΕΣ ΠΡΟΘΥΜΕΣ ΓΙΑ ΣΠΕΡΜΟΛΟΓΙΑ

«Όστις φυλάξη όλον τον νόμον, και πταίση εις έν, έγεινεν ένοχος πάντων. Επειδή ο ειπών, “Μη μοιχεύσης”, είπε και, “Μη φονεύσης”. Αλλ’ εάν δεν μοιχεύσης, φονεύσης δε, έγεινες παραβάτης του νόμου.» (Ιάκωβος 2:10-11) Με τον κανόνα αυτόν στον νου, σημειώστε τώρα ένα άλλο σημείο του Νόμου: «Δεν θέλεις περιφέρεσθαι ως σπερμολόγος μεταξύ του λαού σου.» (Λευιτικόν 19:16, Μετ. Βασ. Ιακ.) Στον συνετό άνθρωπο οι λόγοι αυτοί δείχνουν τη σοβαρότητα της σπερμολογίας και προειδοποιούν ότι είναι μωρία το να εκλαμβάνεται η σπερμολογία σαν μια αβλαβής συνομιλία. Η απαγόρευσις της σπερμολογίας από τον Μωσαϊκό νόμο μεταφέρθηκε και στους Χριστιανούς που δεν είναι κάτω από τον νόμο εκείνο.

«Και ενταυτώ μανθάνουσι να είναι αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα.» (1 Τιμόθεον 5:13) Η κυριώτερη φροντίδα των Χριστιανών πρέπει να είναι να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους στο κήρυγμα του ευαγγελίου αλλά μερικοί προτιμούν να περιφέρωνται χωρίς να εργάζωνται και να αναμιγνύωνται σε ξένες υποθέσεις: «Ακούομεν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι.» (2 Θεσσαλονικείς 3:11) Το τέλος μιας τέτοιας πορείας είναι επαίσχυντα παθήματα για φιλοπραγμοσύνη: «Μηδείς υμών ας μη πάσχη ως φονεύς, ή κλέπτης, ή κακοποιός, ή ως περιεργαζόμενος τα αλλότρια· αλλ’ εάν πάσχη ως Χριστιανός, ας μη αισχύνηται.»—1 Πέτρου 4:15, 16· Παροιμίαι 20:3.

Ένας σπερμολόγος δεν είναι πιστός φίλος. «Εν παντί καιρώ αγαπά ο φίλος, και ο αδελφός γεννάται δια καιρόν ανάγκης.» (Παροιμίαι 17:17) Αλλά όταν ένας αδελφός έχη μεγάλη ανάγκη από ένα φίλον, διότι βρίσκεται ίσως σε θλίψι που οφείλεται στις φυσικές του αδυναμίες και ατέλειες, ο άπιστος σπερμολόγος που παρουσιάζεται σαν φίλος και αδελφός, εκλέγει αυτή την κρίσιμη περίστασι για να διαδώση τα λάθη και τις αποτυχίες εκείνου που βρίσκεται σε θλιβερή δοκιμασία. «Ο σπερμολόγος περιέρχεται αποκαλύπτων τα μυστικά· ο δε την ψυχήν πιστός κρύπτει το πράγμα.»—Παροιμίαι 11:13.

Ένας μπορεί από ανοησία και απερισκεψία να ενεργή ως σπερμολόγος, αλλά το ότι είναι απερίσκεπτος δεν ελαττώνει τη βλάβη που κάνει. Αν και δεν είναι εκουσίως κακεντρεχής, ο σπερμολόγος μπορεί να πληγώση βαθιά με τα λόγια του, λόγια που του φαίνονται σαν γλύκισμα που δεν μπορεί ν’ αντισταθή στην επιθυμία να το μοιρασθή με άλλους. «Οι λόγοι του ψιθυριστού καταπίνονται ηδέως, και καταβαίνουσιν έως των ενδομύχων της κοιλίας.» (Παροιμίαι 18:8) Ο σπερμολόγος, όχι μόνο θα φέρη σε έντασι τις δικές του σχέσεις με τον αδελφό, αλλά δυνατόν να καταστήση δυσχερές και για τον αδικούμενο να διατηρήση τους άλλους φίλους του. «Ο ψιθυριστής διαχωρίζει τους στενωτέρους φίλους.» «Όστις επαναλέγει το πράγμα, χωρίζει τους στενωτέρους φίλους.»—Παροιμίαι 16:28· 17:9.

Επιπρόσθετα, ο σπερμολόγος σπαταλά χρόνο που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθή για επωφελές έργον. Αν δεν χαλιναγωγήση τη γλώσσα του για να σταματήση στον κατήφορο που πήρε, θα βρεθή γρήγορα σε πνευματική πτωχεία. «Εν παντί κόπω υπάρχει κέρδος· η δε φλυαρία των χειλέων φέρει μόνον εις ένδειαν.»—Παροιμίαι 14:23.

Όσοι ευχαριστούνται σε διαδόσεις που θίγουν τη διαγωγή ή ακεραιότητα του άλλου, πρέπει να περιορίσουν τις ερεθισμένες γλώσσες τους. Οι διαδόσεις συχνά αποδεικνύονται ψευδείς. Σύμφωνα με τους αμερικανικούς νόμους περί συκοφαντίας και δυσφημήσεως, εκείνος που επαναλαμβάνει μια συκοφαντία είναι εξίσου υπεύθυνος απέναντι του νόμου, όσο και εκείνος που την δημιουργεί. Ο διαδοσίας μπορεί να παρουσιάση δημοσίευμα του τύπου ή επιστολήν ή όσα άκουσε απ’ ευθείας ο ίδιος και έτσι να καταδείξη την πηγή της πληροφορίας του· αν όμως η πληροφορία είναι ψευδής, αυτός υπόκειται σε ποινική δίωξι χωρίς να μπορή να μεταβιβάση την ευθύνη του στην αρχική πηγή της πληροφορίας. Διότι, επί τέλους, αν η συκοφαντία περιωρίζετο μόνο σ’ εκείνον που την εξέφερε αρχικά, θα έσβηνε στη γένεσί της. Η ευρεία δημοσιότης που δίδεται σε μια συκοφαντία με αντιθεοκρατικές σπερμολογίες, είναι εκείνη που προξενεί τη βλάβη.

Η γλώσσα που φλυαρεί είναι συχνά η γλώσσα που ψεύδεται. Καθόσον επαναλαμβάνει τα μυθεύματά της, μεγαλοποιεί και διαστρέφει τα πράγματα για να προξενήση μεγαλύτερη αίσθησι. Όσο περισσότερη κατάπληξι προξενούν όταν παρουσιάζωνται τα μυθεύματα αυτά, τόσο περισσότερη αξία έχουν στον κύκλο των ψιθυριστών, που έχουν πρόθυμα πόδια να τρέξουν και να διαδώσουν το πράγμα για να βλάψουν. Κατά κανόνα σχεδόν σπείρεται η διχόνοια και επισύρεται το μίσος του Ιεχωβά. Τα ακόλουθα επτά πράγματα μισεί ο Ιεχωβά: «Οφθαλμούς υπερηφάνους, γλώσσαν ψευδή, και χείρας εκχεούσας αίμα αθώον, καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς, πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν, μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος, και τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών.»—Παροιμίαι 6:16-19.

«Καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς». Μια τέτοια καρδιά βρίσκεται συχνά πίσω από τη γλώσσα που κολακεύει. «Ο άνθρωπος όστις κολακεύει τον πλησίον αυτού, εκτείνει δίκτυον έμπροσθεν των βημάτων αυτού.» Τέτοιοι διπρόσωποι άνθρωποι κολακεύουν με τη γλώσσα τους ενώ απεργάζονται τους κρυφίους σκοπούς τους: «Με χείλη δόλια λαλούσιν από διπλής καρδίας. Ας εξολοθρεύση ο Αιώνιος [Ιεχωβά] πάντα τα κολακεύοντα χείλη, την γλώσσαν την μεγαλορρήμονα. Διότι είπον, Ημείς οδηγούμεν τας γλώσσας ημών· τα χείλη ημών είναι ημέτερα. Τις θέλει ζητήσει να αποδώσωμεν λόγον;» (Ψαλμός 12:2-4, Μ.Μ.· Παροιμίαι 29:5) Για να αποκοιμίσουν τον ανίδεον «το στόμα αυτών λαλεί υπερήφανα, και κολακεύουσι πρόσωπα χάριν ωφελείας.» (Ιούδας 16) Όπως και ο Παύλος, έτσι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν θα μεταχειρισθούν απατηλές μεθόδους για πλεονεκτικούς σκοπούς. «Ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας· μάρτυς ο Θεός.» Γνωρίζουν ότι «τα κολακεύοντα χείλη είναι ολέθρια».—Παροιμίαι 26:28, Μ.Μ.· 1 Θεσσαλονικείς 2:5.

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΚΑΘΑΡΤΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ

Η υποκρισία είναι στενή συγγενής της κολακείας, είναι δε και οι δύο ολέθριες σε κείνους που επίμονα τις χρησιμοποιούν. «Δεν θέλει ελθεί ενώπιον αυτού [του Ιεχωβά Θεού] υποκριτής.» Με την υποκρισία μπορεί κανείς να αποκτήση σήμερα κέρδη, αλλά «τις η ελπίς του υποκριτού, αν και επλεονέκτησεν, όταν ο Θεός αποσπά την ψυχήν αυτού;» (Ιώβ 13:16· 27:8) Ο Χριστός Ιησούς κατεδίκασε τις υποκριτικές γλώσσες που μιλούσαν για να κάμουν επίδειξι, λέγοντας στους γραμματείς και φαρισαίους: «Υποκριταί, καλώς προεφήτευσε περί υμών ο Ησαΐας, λέγων, “Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών, και με τα χείλη με τιμά· η δε καρδία αυτών, μακράν απέχει απ’ εμού· εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων”.» Εκείνο που απαιτείται δεν είναι να λαμβάνη κανείς απλώς το όνομα του Θεού στα χείλη, αλλά να κάνη το θέλημά του. Η μηχανική ανάγνωσις της Γραφής δεν είναι ο αντικειμενικός σκοπός του Χριστιανού, αλλά η τήρησις των διδασκαλιών της στη ζωή του. Οι Φαρισαίοι ήσαν υποκριταί και στις προσευχές των ακόμη, φροντίζοντας περισσότερο να τους βλέπουν οι άνθρωποι για την δημιουργία εντυπώσεως, παρά να εισακούωνται από τον Θεό. (Ματθαίος 6:5· 7:21· 15:7-9· 23:2, 3) Τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φθάσουν στο σημείο ν’ αγαπούν τον πλησίον τους σαν τον εαυτό τους, διότι «ο υποκριτής δια του στόματος αφανίζει τον πλησίον αυτού.»—Λευιτικόν 19:18· Παροιμίαι 11:9.

Μια ακάθαρτη γλώσσα είναι συγγενής της υποκριτικής γλώσσης, όταν ισχυρίζεται ότι είναι Χριστιανική. Δεν είναι παράλογο να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα για να κηρύξωμε το καθαρό και αγνό ευαγγέλιο της Βασιλείας, και όταν τελειώσωμε το καθήκον αυτό να τη χρησιμοποιούμε για ύβρεις και βλασφημίες και αισχρόλογες αστειότητες; Η ίδια η Γραφή που προστάζει να κηρύττωμε, καταδικάζει την αισχρολογία: «Πορνεία δε και πάσα ακαθαρσία, ή πλεονεξία, μηδέ ας ονομάζηται μεταξύ σας, καθώς πρέπει εις αγίους· μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή· . . . επειδή δια ταύτα έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. Μη γίνεσθε λοιπόν συμμέτοχοι αυτών. Και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Διότι τα κρυφίως γινόμενα υπ’ αυτών, αισχρόν εστι και λέγειν.»—Εφεσίους 5:3-7, 11, 12.

Ο απατηλός αυτός παλαιός κόσμος μπορεί να νομίζη δεν πρέπει να υβρίζη και να βλασφημή για να δείξη ανδρικότητα, μπορεί ακόμη να νομίζη ότι είναι ανάγκη να διηγήται αισχρές ιστορίες για να φαίνεται έξυπνος. Πραγματικά, οι άνθρωποι του κόσμου φοβούνται να αποφύγουν το γέλοιο όταν διηγήται κανείς αισχρά πράγματα, είτε αστεία είναι αυτά είτε όχι· πρέπει να ξεσπάσουν σε γέλοια από φόβο μήπως θεωρηθούν σαν αθώα βρέφη που δεν κατάλαβαν το ακάθαρτο μέρος της διηγήσεως. Θα υποχωρήσουν όμως οι Χριστιανοί στη δειλία και θα δώσουν προσοχή σε αισχρές αστειότητες από φόβο μήπως δεν θεωρηθούν «κανονικοί άνθρωποι» από τον πονηρόν αυτόν κόσμον; Δεν είναι τόσο ανόητοι. Αυτοί εγκατέλειψαν τα πράγματα αυτά μια για πάντα—γιατί να επιστρέψουν στο βόρβορο και στο ‘εξέραμα’; Ο Παύλος είπε: «Εις τα οποία και σεις περιεπατήσατε ποτέ, ότε εζήτε εν αυτοίς. Τώρα όμως απορρίψατε και σεις ταύτα πάντα, οργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αισχρολογίαν εκ του στόματός σας.» Πρέπει να υπάρχη κάποιος χαλινός στη γλώσσα για να μην αποβή τελικά ματαία η λατρεία μας.—Κολοσσαείς 3:5-8· Ιάκωβος 1:26· 2 Πέτρου 2:20-22.

Η γλώσσα δεν είναι παρά το όργανο της διανοίας και της καρδιάς. Ο Ιησούς είπε, «Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα.» Ώστε όταν ζητούμε να δαμάσουμε μια ανυπότακτη γλώσσα, πρέπει να πάμε στη ρίζα του κακού. Πρέπει να εργασθούμε για να εξαλείψωμε από τη διάνοια και την καρδιά κάθε ώθησι που παρασύρει τη γλώσσα σε μωρολογίες. Αν η διάνοια και η καρδιά είναι γεμάτες από κάθε τι καλό, δεν θα επιτρέπουν στη γλώσσα να κακολογή, να ψεύδεται, να κολακεύη, να υποκρίνεται και να αισχρολογή. Η διάνοια και η καρδιά που είναι γεμάτες από κατάλληλα πράγματα, δεν έχουν χώρο για τέτοιες αφροσύνες.—Ματθαίος 12:34· 15:18, 19.

Η Χριστιανική διάνοια όχι μόνο θα κλείση το στόμα στις φλυαρίες της φιλοπραγμοσύνης, αλλά θα κλείση και τα αυτιά στη σπερμολογία και θα αποθαρρύνη τους ψιθυριστάς, παίρνοντας μια δυσάρεστη στάσι απέναντί τους. «Ο βορέας άνεμος εκδιώκει την βροχήν· το δε ωργισμένον πρόσωπον, την υποψιθυρίζουσαν γλώσσαν.» Ή, «Ο βορέας άνεμος φέρει βροχήν· ούτω και η υποψιθυρίζουσα γλώσσα φέρει οργήν.» (Παροιμίαι 25:23, Α.Σ.Μ.) Ο ευφυής νους γνωρίζει ότι όταν κανείς κάνη κριτική ή σπερμολογή εις βάρος των άλλων, επιζητεί εμμέσως να εξυψώση τον εαυτό του, και να καυχηθή για τον εαυτό του. Η κατάκρισις των άλλων γεννά μια απατηλή και ψευδή αίσθησι υπεροχής. Ο Χριστιανός λοιπόν βοηθεί τον εαυτό του καθώς και τον σπερμολόγον όταν αρνήται ν’ ακούση. Η φωτιά σβήνει αν δεν της δώσωμε καύσιμη ύλη.—Ψαλμός 141:5· Παροιμίαι 14:7· 17:4, 20· 20:19· 26:20, 21· 28:23.

Θυμηθήτε την παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και ερίφια. (Ματθαίος 25:31-46) Όσα έκαμαν τα ερίφια στους αδελφούς του Χριστού εθεωρήθησαν ότι τα έκαμαν σ’ αυτόν. Ό,τι εμείς κάνομε στους αδελφούς εκείνους, υπολογίζεται ότι γίνεται στον Χριστόν. Θα σπερμολογούσατε εις βάρος του Κυρίου σας; θα του βρίσκατε λάθη; θα διεδίδατε φανταστικές ιστορίες γι’ αυτόν; Θα προσπαθούσατε να μεταδώσετε ψεύδη εις βάρος του ή να ψευσθήτε στον ίδιον; θα τον κολακεύατε; θα εφέρεσθε υποκριτικά απέναντί του; Ή θα είχατε το θάρρος να τον πλησιάσετε με χυδαίους αστεϊσμούς; Αν δεν θα εκάνατε αυτά τα πράγματα σ’ αυτόν, μην τα κάνετε και στους αδελφούς σας. Μη διαπράττετε το σφάλμα των εριφίων!

Προσπαθήστε, λοιπόν, να κάμετε πρόοδο στο να δαμάζετε τη γλώσσα εκτοπίζοντας το κακόν μέσω του αγαθού. «Το λοιπόν, αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε.» (Φιλιππησίους 4:8) Με τη μελέτη του λόγου του Θεού ανακαινίσατε το νου σας, για να ανακαινίση και αυτός την ατίθασση γλώσσα σας: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμαίους 12:2) Με συνεχή μελέτη αποκτήστε περισσότερη από τη γνώσι αυτή που θα σας περιβάλη με μια προσωπικότητα κατ’ εικόνα του Χριστού: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν.»—Κολοσσαείς 3:9, 10.

Έως ότου οι μεταβολές αυτές επέλθουν τελείως μέσω της μελέτης και της βοηθείας του πνεύματος του Θεού και επιτρέψουν την τελεία καταδάμασι της γλώσσης, όλοι μας πρέπει να προσέχωμε πολύ το μικρό αυτό μέλος, ο καθένας το δικό του, και να ελέγχωμε και να σβήνωμε τη φωτιά που μπορεί ν’ ανάψη. Όταν οι περιστάσεις είναι ανώμαλες, ας είναι λίγα τα λόγια σας και ψύχραιμα, σύμφωνα με την παρακάτω συμβουλή: «Εν τη πολυλογία δεν λείπει αμαρτία· αλλ’ όστις κρατεί τα χείλη αυτού, είναι συνετός. Ο φυλάττων το στόμα αυτού διαφυλάττει την ζωήν αυτού· ο δε ανοίγων προπετώς τα χείλη αυτού θέλει απολεσθή. Ο κρατών τους λόγους αυτού είναι γνωστικός· ο μακρόθυμος άνθρωπος είναι φρόνιμος. Όστις φυλάττει το στόμα αυτού και την γλώσσαν αυτού, φυλάττει την ψυχήν αυτού από στενοχωριών.» (Παροιμίαι 10:19· 13:3· 17:27· 21:23) Δαμάστε και χαλινώστε τη γλώσσα όταν διεγείρεται ο θυμός, και αν είναι ανάγκη, βάλτε το χέρι στο στόμα. (Ιώβ 40:4· Ψαλμός 39:1· Παροιμίαι 30:32) Αν είσθε πολύ αδύνατος για να το επιτύχετε μόνος σας, αναλάβετε την προσευχή του ψαλμωδού: «Βάλε, Κύριε, φυλακήν εις το στόμα μου· φύλαττε την θύραν των χειλέων μου.»—Ψαλμός 141:3.

Η καταδάμασις της γλώσσης είναι ζωτικής σπουδαιότητος, διότι «θάνατος και ζωή είναι εις την χείρα της γλώσσης». Κακή χρήσις της φέρνει φλογερές εκρήξεις και τη γεμίζει από θανατηφόρο δηλητήριο, αλλά η «υγιαίνουσα γλώσσα είναι δένδρον ζωής». (Ψαλμός 34:12-14· Παροιμίαι 15:4· 18:21) Με αυτήν αναγνωρίζομε τον Θεόν και ‘ομολογούμε τον Χριστόν προς σωτηρίαν’. Έχοντας λοιπόν ενώπιόν μας μια τέτοια ένδοξη υπηρεσία και προσδοκία ζωής, ας προοδεύσωμε στην καταδάμασι της γλώσσης καθ’ όσον προχωρούμε στην ωριμότητα.—Ρωμαίους 10:10· 14:11· Φιλιππησίους 2:11· Εβραίους 6:1.