Περιπατώντας με Καλή Συμπεριφορά

«Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως.»—Ρωμ. 13:13.

1. Πού βρίσκομε την πηγή και τον αγωγό τού καρπού του πνεύματος; Πώς πρέπει να μας επηρεάση η εκτίμησις τούτου;

ΟΣΑ εξετάσαμε έως εδώ σχετικά με τον καρπό του πνεύματος εν γένει, και ιδιαίτερα αναφορικά με την αγάπη, εφαρμόζονται επίσης και στα άλλα πράγματα που αναφέρονται. Σε κάθε περίπτωσι οι άλλες αυτές ιδιότητες βλέπομε πρώτα να ενυπάρχουν στον υπερθετικό βαθμό στον Ιεχωβά. Τις βλέπομε επίσης στον αγαπητό του Υιό, Ιησού Χριστό, σε πλήρη τελειότητα. Και καθ’ όσον βλέπομε, μέσω επιγνώσεως της αληθείας, τι θαυμαστή επίδειξις αυτών των ιδιοτήτων έγινε από τον Ιεχωβά σε κάθε πολιτεία του προς τα πλάσματά του, τόσο φθάνομε να τις θαυμάσωμε, και σε κάθε περίπτωσι θέλομε να γίνωμε «μιμηταί του Θεού ως τέκνα αγαπητά» και να ‘περιπατούμε’ σ’ αυτές με το να τις εκδηλώνωμε κι εμείς επίσης στην πολιτεία μας με όλους εκείνους με τους οποίους ερχόμεθα σε επαφή. Καθώς είπε ο Παύλος στο τέλος της επιστολής του προς Γαλάτας: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—Εφεσ. 5:1, 2· Γαλ. 6:10.

2. Γιατί η αγάπη αναφέρεται πρώτη στον κατάλογο της προς Γαλάτας επιστολής 5:22, 23;

² Ας λάβωμε, λοιπόν, μια σύντομη άποψι αυτών των άλλων ιδιοτήτων που όλες αποτελούν τον καρπόν του πνεύματος. Δεν υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία ότι ‘μεγαλυτέρα τούτων είναι η αγάπη’. Είναι το πιο ουσιώδες και κύριο ελατήριο, χωρίς το οποίο καμμιά από τις άλλες ιδιότητες δεν μπορεί γνησίως να υπάρχη ή να λειτουργή. Θα τις εξετάσωμε καθώς κατατάσσονται από τον απόστολο, μολονότι δεν φαίνεται ν’ ακολουθούν κάποια ειδική σειρά, επειδή αναφέρονται κατ’ επανάληψιν σε διαφορετική τάξι σε όλες τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές.—1 Κορ. 13:1-3,13.

ΧΑΡΑ

3. Ποια αυθεντία ή αιτιολογία δίδεται για τη στενή σχέσι μεταξύ χαράς και οργανώσεως του Θεού;

³ Η χαρά αναφέρεται πρώτη μετά την αγάπη· και πού θα βρούμε χαρά σήμερα και πώς θα βρούμε την καλύτερη ευκαιρία να φέρωμε αυτόν τον καρπό; Υπάρχει μια μόνο απάντησις, και αυτή είναι: στην οργάνωσι του Ιεχωβά, τη Σιών, στην οποία η γεμάτη αγάπη καρδιά του ίδιου του Ιεχωβά βρίσκει πρόσχαρη ικανοποίησι. Μήπως δεν καλεί η προφητεία του Σοφονία εκείνους που βρίσκονται στη Σιών να ‘τέρπωνται και ευφραίνωνται εξ όλης καρδίας’ και κατόπιν συνεχίζει για να πη πώς και ο Ιεχωβά ο ίδιος «θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά, θέλει αναπαύεσθαι εις την αγάπην αυτού, θέλει ευφραίνεσθαι εις σε εν άσμασι»; (Σοφον. 3:14, 17) Ως μια ειδική απόδειξι προς υποστήριξιν τούτου πολλές χιλιάδες αναγνωστών μας πρόθυμα θα ενθυμηθούν την καταπληκτική και διαρκή χαρά και ευτυχία που εδοκίμασαν κατά τις οκτώ ημέρες της μεγάλης εκείνης διεθνούς συνάξεως στο Στάδιο Γιάγκη το 1953. Κυριολεκτικώς, κατά τις οκτώ εκείνες ημέρες, το μέρος αυτό ήταν το καλύτερο επάνω στη γη για να δοκιμάση κανείς πραγματική χαρά, το ίδιο δε κατά γενικόν κανόνα αληθεύει για όλες τις ειδικές συνελεύσεις του λαού του Ιεχωβά.

4, 5. Ποια ήταν η χαρά που ετέθη ενώπιον του Ιησού, και με ποιους πρακτικούς τρόπους μπορούμε να συμμετέχουμε σ’ αυτήν;

⁴ Γνωρίζομε, επίσης, ότι ο Ιησούς Χριστός εισήλθε στην ‘χαράν την προκειμένην εις αυτόν’ με το ότι έγινε το εκλεκτόν όργανον, ως Βασιλεύς, για να φέρη σε πλήρη καρποφορία τον ένδοξον σκοπόν του ουρανίου Πατρός του και την πλήρη διεκδίκησι του ονόματος του Πατρός του. Σ’ αυτό το ευτυχές έργον προσκαλούνται να συμμετάσχουν όλοι οι αληθινοί ακόλουθοι του Κυρίου. Πράγματι, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι «ευδοκία» του Θεού «να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ» και στην οργάνωσι υπ’ αυτόν, «δια να ήμεθα εις έπαινον της δόξης αυτού». Ας είμεθα, λοιπόν, πιστοί στην υπηρεσία των οποιωνδήποτε συμφερόντων της Βασιλείας που είναι εμπιστευμένα στα χέρια μας για να έχωμε τη συγκίνησι ν’ ακούσωμε και ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την πρόσκλησι: «Είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου.» Και ποια μεγαλύτερη χαρά μπορεί να βρεθή από το να αναζητούμε και βρίσκωμε και κατόπιν τρέφωμε ένα από τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου;—Εβρ. 12:2· Εφεσ. 1:9-12· Ματθ. 25:21.

⁵ Από προσωπική άποψι, εγνωρίσατε τι είναι κάποτε το να σας κυριεύση κάποια δοκιμασία ή δύσκολη περίστασις ώστε να αισθάνεσθε ότι η ζωή είναι αρκετά βλοσυρή, και κατόπιν να πάτε σε μια συνάθροισι, όπου μπορείτε να συμμετάσχετε με τους αδελφούς σας στην κοινωνία των αληθειών της Βασιλείας και της υπηρεσίας της Βασιλείας, ή ίσως να ρίξετε ένα βλέμμα στη Σκοπιά που μόλις ήλθε; Ξέρετε το αποτέλεσμα που έχει αυτό· είναι σαν να αφηρέθη ένα βάρος από τη διάνοιά σας. Σας αποσπά από τον εαυτό σας (και αυτό είναι ένα έξοχο πράγμα) και ίσως σας δίνει μια νέα άποψι για το πώς ν’ αντιμετωπίσετε το πρόβλημά σας. Με άλλα λόγια, όπως εξηγήθη στην προηγουμένη μελέτη μας, επωφεληθήκατε από τις προμήθειες που έγιναν μέσω της οργανώσεως, πράγμα που κατέληξε στο να ενεργήση εκ νέου στην καρδιά σας και στη διάνοια σας πνεύμα του Ιεχωβά μαζί με τον καρπό του της χαράς.

ΕΙΡΗΝΗ

6. Πώς τονίζεται η σπουδαιότης της ειρήνης στη Γραφή; Και τι περιλαμβάνει;

⁶ Κατόπιν, στον κατάλογο, έρχεται η ειρήνη. Και τι μπορεί να λεχθή γι’ αυτήν; Πάρα πολλά, βέβαια, αλλ’ αν επρόκειτο να χρησιμοποιήσωμε μια εικόνα ενός κυνηγού που πρώτα αναζητεί το θήραμά του και έπειτα πηγαίνει κατόπιν του σε έντονη καταδίωξι, δεν θα φαινόταν ασφαλώς ότι πρόκειται νια μια εικόνα ειρήνης· δεν είναι έτσι; Και όμως ακούστε τι ο Δαβίδ έγραψε στον Ψαλμό 34:14: _«Ζήτει ειρήνην, και κυνήγει αυτήν.» Μήπως αυτό σημαίνει ότι η ειρήνη είναι ένα άπιαστο πουλί, όπως είναι το «περιστέρι της ειρήνης» για τα έθνη σήμερα; Όχι. Η σπουδαιότης της ειρήνης είναι εκείνο που τονίζεται. Πρώτα, πρέπει ν’ αποκτήσωμε ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό, μέσω του Ιησού Χριστού, και με την οικογένεια του αφωσιωμένου λαού του. Κατόπιν πρέπει ν’ αντιληφθούμε την ανάγκη να επιδιώξωμε και διατηρήσωμε αυτή την ειρήνη με το να προσευχώμεθα γι’ αυτήν και πάντοτε να εργαζώμεθα για τον σκοπόν αυτόν, όπως λέγει ο Δαβίδ σ’ έναν άλλον ψαλμό: «Προσεύχεσθε δια την ειρήνην της Ιερουσαλήμ· ας ευτυχώσιν οι αγαπώντές σε. Ένεκεν των αδελφών μου, και των πλησίον μου, θέλω λέγει τώρα, Ειρήνη εις σε. Ένεκεν του οίκου Ιεχωβά του Θεού ημών [του κέντρου της καθαράς λατρείας], θέλω ζητεί το καλόν σου.» (Ψαλμ. 122:6, 8, 9, ΑΣ) Αυτό μπορεί να σημαίνη για σας το να θυσιάσετε κάτι, ίσως κάποια σχέσι την οποία συνήψατε, η οποία είναι τελείως νόμιμη στα μάτια σας, αλλ’ η οποία—γνωρίζετε πολύ καλά—προκαλεί μόνο ανησυχία και λόγια μεταξύ των αδελφών σας, για να μην πούμε τίποτε για το ότι παρέχει μια πηγή σπερμολογίας μεταξύ εκείνων που δεν είναι στην αλήθεια. Είναι πάντοτε ασφαλής οδηγός το να θέτωμε τα συμφέροντα της κοινότητος του Θεού πιο πάνω από τα προσωπικά συμφέροντα.

7. Πώς ο Ιησούς εκπληρώνει σήμερα την υποσχεσί του που αναφέρεται εις Ιωάννην 14:27;

⁷ Συνήθως οι άνθρωποι επιζητούν ειρήνη προσπαθώντας να δημιουργούν συνθήκες που είναι μόνον κατά γράμμα ειρηνικές και να ζουν κάτω απ’ αυτές. Η πραγματοποίησις απ’ αυτούς ειρήνης εξαρτάται κατά μέγα μέρος από το υλικό περιβάλλον των, και είναι κατά το πλείστον μια αισθηματική πείρα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον ο κόσμος μπορεί να προμηθεύση τον πολύτιμον αυτόν θησαυρό. Αλλ’ ο Ιησούς είπε όταν βρισκόταν με τους μαθητάς του στο υπερώον: «Ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς· ουχί καθώς ο κόσμος δίδει, σας δίδω εγώ.» (Ιωάν. 14:27) Σ’ αυτές τις ημέρες της δευτέρας του παρουσίας με τους μαθητάς του, εκπληρώνει αυτή την υπόσχεσι απελευθερώνοντάς μας από την εξουσία του παράφωνου αυτού κόσμου και μεταφυτεύοντάς μας στη δική του γη, στη δική του θεοκρατική επικράτεια, όπου, ως Βασιλεύς, βασιλεύει με δικαιοσύνη στην ουράνια πρωτεύουσα, τη Νέα Ιερουσαλήμ. Από εκεί, με το παντοδύναμο πνεύμα του Θεού, κατευθύνει τον λαό του επάνω στη γη σ’ ένα μεγαλειώδες έργο δικαιοσύνης, του οποίου το αποτέλεσμα σημαίνει «ησυχία και ασφάλεια» για κείνους που ενασχολουνται σ’ αυτό. Κάτω από το πνεύμα αυτό της ειρήνης που διέπει και φρουρεί τις καρδιές μας και τις διανοητικές μας δυνάμεις, αληθινά ‘κατοικούμε ειρηνικήν κατοικίαν, και οικήματα ασφαλή, και ησύχους τόπους ευπορίας.’ Τι ένδοξος και γαλήνιος καρπός του πνεύματος!—Ησ. 32:1, 17, 18· Φιλιππησ. 4:7· Κολ. 1:13· 3:15. Βλέπε επίσης Η Σκοπιά 15ης Δεκεμβρίου 1953, σελ. 382, 383, παράγραφοι 3-6.

ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ

8, 9. Ποια παραδείγματα μακροθυμίας δίδονται, και πώς πρέπει, να επηρεασθούμε απ’ αυτά;

⁸ Τώρα ας εξετάσωμε την επόμενη ιδιότητα, την μακροθυμία. Και εδώ, πάλι, βλέπομε μια μεγαλειώδη ιδιότητα που λάμπει στην πολιτεία του Θεού προς τα πλάσματά του, επειδή αυτός «υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατεσκευασμένα εις απώλειαν, δια να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, . . . δηλαδή, ημάς.» Ο Παύλος αναφέρει, επίσης, τη δική του περίπτωσι ως ένα εξέχον παράδειγμα μακροθυμίας που εξεδηλώθη από τον Χριστό προς όφελος του Παύλου, λόγω της προηγουμένης του κακής πορείας ενεργείας, και τούτο για την ενθάρρυνσι άλλων που επρόκειτο να «πιστεύωσιν» εις τον Κύριον. (Ρωμ. 9:22, 24, ΜΝΚ· 1 Τιμ. 1:16) Ασφαλώς, με τέτοια εμπνέοντα παραδείγματα ενώπιόν μας, πρέπει ν’ αντιληφθούμε την ανάγκη να είμεθα πάντοτε έτοιμοι να εκδηλώσωμε αυτή την ίδια ιδιότητα οποτεδήποτε απαιτείται. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποφέρωμε επ’ άπειρον την αδικία που διαπράττεται από ένα άτομο, ή σε μια εκκλησία, αλλ’ οποτεδήποτε υπάρχει μια ειλικρινής παράκλησις για έλεος, ή οποτεδήποτε μπορεί να καταλογισθή άγνοια, όπως συμβαίνει μ’ εκείνους που δεν είναι στην αλήθεια, τότε πρέπει να μην κατακρατούμε αυτή τη θεία ιδιότητα.

⁹ Το αντίθετο της μακροθυμίας είναι η οξυθυμία. Μήπως πολύ γρήγορα παροξύνεσθε με τους αδελφούς σας, έτοιμοι να τους μιλήσετε απότομα με πνεύμα ερεθισμού και ανυπομονησίας; Αυτός δεν είναι ο καρπός του πνεύματος του Θεού. Συγχρόνως, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας οξύς λόγος δεν είναι ποτέ αναγκαίος· αλλ’ αν πρόκειται να εκραγήτε σε θυμό, θα ήταν καλύτερα να περιμένετε λίγο περισσότερο.

ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ

10. Τι είναι χρηστότης; Τι αποτελεί την ιδιαίτερή της έλξι;

¹⁰ Στρέφομε τώρα την προσοχή μας σε μια ιδιότητα που έχει ιδιαίτερη έλξι, δηλαδή, τη χρηστότητα. Πώς θα την ορίσωμε, και πώς χρησιμοποιείται στη Γραφή; Χρηστότης σημαίνει το να είναι κανείς διατεθειμένος προς το αγαθό, το να μεταδίδη ευτυχία, το να είναι φιλάνθρωπος, εύσπλαγχνος, ελεήμων και υποχρεωτικός. Είναι μια αυθόρμητη εκδήλωσις αγάπης και συχνά συνδέεται στενά με την αγάπη στη Γραφή, όπως συναντάται με την έκφρασι «χάρις». Κάτι άλλο αξιοσημείωτο είναι ότι η χρηστότης του Ιεχωβά προς εμάς είναι πάντοτε παρ’ αξίαν σε ό,τι αφορά εμάς.—Γεν. 20:13· 1 Κορ. 13:4, Κείμενον· Εβρ. 4:16.

11, 12. (α) Τι μας διδάσκει η εκδήλωσις της χρηστότητας του Θεού; (β) Τι λέγει σχετικώς ο Ιωάννης για τον Ιησούν;

¹¹ Ακολουθώντας την ίδια πορεία που υιοθετήσαμε προηγουμένως, μαθαίνομε ότι η χρηστότης βρίσκει την πηγή της στον Ιεχωβά, τον Ύψιστον. Όταν ο Ιησούς εδίδασκε γι’ αυτήν, ετόνισε το σημείο ότι δεν αρκεί απλώς να είσθε χρηστοί προς εκείνους που εκτιμούν και ανταποδίδουν την χρηστότητά σας. «Πλην», είπε ο Ιησούς, «αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί Υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί.» (Λουκ. 6:35, 36· Ματθ. 5:43-48, Κείμενον) Το μάθημα αυτό ας βυθισθή βαθιά μέσα μας, ιδιαίτερα όταν φέρνωμε το άγγελμα της Βασιλείας στον λαό, επειδή τότε είναι η χρυσή μας ευκαιρία να εκδηλώσωμε αυτόν τον καρπόν προς όφελος και αναψυχήν των άλλων. Όταν αντιμετωπίζωμε εξακολουθητική αδιαφορία, ή εναντίωσι, και οι άνθρωποι είναι δριμείς μαζί μας, αποτελεί πειρασμόν το ν’ απαντήσουμε με ίση οξύτητα και δριμύτητα. Αλλ’ ο ώριμος καρπός δεν έχει αυτή τη γεύσι.

¹² Κατόπιν, μαθαίνομε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εκείνος που εξελέγη ειδικώς για να εξηγήση και φανερώση με το παράδειγμά του στο πλήρες μέτρον την χάριν ή παρ’ αξίαν χρηστότητα του ουρανίου Πατρός του. Καθώς ωραία το εξέφρασε ο Ιωάννης: «Ο Λόγος έγεινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος [παρ’ αξίαν χρηστότητος, ΜΝΚ] και αληθείας.» Ναι, «ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν.»—Ιωάν. 1:14, 18.

13. Πώς διδασκόμεθα να φέρωμε αυτόν τον καρπόν του πνεύματος;

¹³ Για να συμπληρώσωμε την εικόνα, ο Ιησούς Χριστός, ο μόνος ο οποίος «επιγινώσκει τον Πατέρα», ‘θέλει να αποκαλύψη αυτόν’ σ’ εκείνους που δέχονται τον Υιόν και που πιστεύουν στο όνομά του. Αυτοί βρίσκουν μεγάλη ανακούφισι μπαίνοντας στην υπηρεσία του Διδασκάλου ως μαθηταί του, επειδή, όπως ο ίδιος είπε: «ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.» Υπάρχει, λοιπόν, κάθε λόγος ν’ ανταποκριθούμε πρόθυμα και εγκάρδια στην έκκλησι του αποστόλου: «Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός συνεχώρησεν εσάς δια του Χριστού.»—Ματθ. 11:27-30, Κείμενον· Εφεσ. 4:32· Ιωάν. 1:12.

ΑΓΑΘΩΣΥΝΗ

14, 15. Ποιός είναι ο Πρωτουργός της αγαθωσύνης, και ποια αποκάλυψις εδόθη στον Μωυσή από την άποψι αυτή;

¹⁴ Για να μάθωμε τι είναι αγαθωσύνη, και ποιο είναι το μέρος μας στο να φέρουμε τον καρπόν αυτόν, πρέπει, όπως και προηγουμένως, να ανατρέξωμε στον Πρωτουργόν της. Όχι, ο πρωτουργός αυτός δεν είναι ο Ιησούς, και τούτο το κατέστησε πολύ σαφές με ό,τι είπε σε κάποιον άνθρωπο που του έδωσε τον τίτλο, «Διδάσκαλε αγαθέ». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς δεν εξεδήλωνε πιστά και τέλεια με το παράδειγμά του αγαθωσύνη· αλλιώς δεν θα προσκαλούσε τον άνθρωπο να γίνη ένας από τους ακολούθους του.—Μάρκ. 10:17, 18, 21.

¹⁵ Για πρώτη φορά παίρνομε μια σαφή εκτίμησι του τι είναι αγαθωσύνη, όπως φανερώνεται στον Ιεχωβά, όταν εξετάζομε τη θαυμαστή και φιλική εκείνη αποκάλυψι του εαυτού του που έδωσε στον Μωυσή. Θα θυμηθήτε ότι ο Μωυσής απελάμβανε μια μοναδική σχέσι με τον Ιεχωβά, ίσως στενώτερη από κάθε άλλον άνθρωπον επάνω στη γη, εκτός του Ιησού, επειδή το Υπόμνημα λέγει ότι «ελάλει ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν πρόσωπον προς πρόσωπον, καθώς λαλεί άνθρωπος προς τον φίλον αυτού.» Σε μια περίπτωσι ο Μωυσής εζήτησε από τον Ιεχωβά: «Δείξόν μοι, δέομαι, την δόξαν σου.» Ο Ιεχωβά απήντησε: «Εγώ θέλω κάμει να περάση έμπροσθέν σου όλη η αγαθότης μου, και θέλω κηρύξει το όνομα του Ιεχωβά έμπροσθέν σου.» Όλη η αγαθότης του Ιεχωβά συνοψίζεται σ’ αυτή τη μεγαλειώδη διακήρυξι του ονόματός του η οποία σύντομα ακολούθησε με τα εξής λόγια: «Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν.»—Έξοδ. 33:11, 18, 19· 34:6, 7, ΜΝΚ.

16. Τι διδάσκει ο Ιάκωβος σχετικά με την αγαθωσύνη, και με ποια υποχρέωσι όσον αφορά εμάς;

¹⁶ Ο Ιάκωβος, στην επιστολή του, εξαίρει την ίδια πηγή κάθε αγαθωσύνης όταν λέγη: «Πάσα δόσις αγαθή, και παν δώρημα τέλειον, είναι άνωθεν, καταβαίνον από του Πατρός των φώτων, . . . Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς δια του λόγου της αληθείας, δια να ήμεθα ημείς απαρχή τις των κτισμάτων αυτού.» Αυτό δείχνει, επίσης, πώς φερόμεθα σε στενή σχέσι με τον Ιεχωβά, και έπεται ασφαλώς ότι εκείνοι που είναι «απαρχή τις» μαζί με όλους τους καλής θελήσεως συντρόφους των, πρέπει να φέρουν όμοιο καρπό μ’ Εκείνον που τους εγέννησε, και έτσι να καταδεικνύουν πως είναι αληθινή η αρχή ότι «ο αγαθοποιών, εκ του Θεού είναι.»—Ιάκ. 1:17, 18· 3 Ιωάν. 11· Βλέπε επίσης 1 Πέτρ. 3:8-11.

ΠΙΣΤΙΣ

17. Με ποιον τρόπο η πίστις είναι ένα πρωταρχικό θεμέλιο;

¹⁷ Το γεγονός ότι η πίστις έρχεται εβδόμη στον κατάλογο εις Γαλάτας 5:22, 23, φαίνεται μόνο του να δείχνη ότι δεν προετιμήθη μια ειδική σειρά από τον απόστολο, επειδή η πίστις είναι το πρωταρχικό θεμέλιο ενός Χριστιανού. (Εβρ. 11:6· 2 Πέτρ. 1:5) Ναι, πρέπει να έχωμε άφθονη πίστι στον Θεό, καθώς και σε όλα εκείνα τα πράγματα στα οποία γνωρίζομε ότι ο Θεός ο ίδιος έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, δηλαδή, στον Υιό του, στον Λόγο του, στον σκοπό του και στην οργάνωσι της Βασιλείας του, τη Σιών.

18, 19. Ποιο ειδικό είδος έργων ζητεί η πίστις ως μέρος του καρπού του πνεύματος;

¹⁸ Αντί να κάμωμε, εν τούτοις, μια γενική εξέτασι της πίστεως, η άποψις που επιθυμούμε μάλλον να τονίσωμε ιδιαίτερα, είναι η ανάγκη, όχι μόνο να έχωμε πίστι μέσα μας, αλλά να μάθωμε πώς να την φέρωμε και να την μεταδίδωμε στους άλλους, ως μέρος του καρπού του πνεύματος. Αυτό σημαίνει να έχωμε μια ζώσα, ενεργό πίστι, όπως λέγει ο Ιάκωβος: «Η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν.» (Ιάκ. 2:17) Το είδος των έργων που χρειάζονται για να μπορέσουν άλλοι να ωφεληθούν από την πίστι μας, υποδεικνύεται από τον Παύλο όταν, υπό μορφήν ερωτήσεως, υποστηρίζη ότι το κήρυγμα του αγγέλματος της αληθείας είναι το εξόχως σπουδαίο έργο μας για να μπορέσουν άλλοι ν’ ακούσουν πρώτα για τον Ιεχωβά, κατόπιν να εξασκήσουν πίστι σ’ αυτόν και να τον επικαλεσθούν, με αποτέλεσμα την τελική των σωτηρία, και τη δική μας επίσης.—Ρωμ. 10:9-15.

¹⁹ Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε να είμεθα έτοιμοι να μιλούμε και να ενεργούμε σύμφωνα με την πίστι μας. Έχομε ισχυρή πίστι στη βασιλεία του Ιεχωβά και στο άγγελμά της; Τότε, λέγει ο Παύλος: «Κήρυξον τον λόγον επίμενε εγκαίρως, ακαίρως.» (2 Τιμ. 4:2) Έχομε ισχυρή πίστι στην οργάνωσι του Ιεχωβά; Τότε ας την υποστηρίζωμε με νομιμοφροσύνη και ενεργητικότητα. Η τακτική σας παρουσία στις συναθροίσεις της εκκλησίας αποτελεί μόνη της μια μαρτυρία της πίστεώς σας, ενθαρρύνοντας άλλους να κάνουν το ίδιο. Δεν γνωρίζομε μήπως ενίοτε εκείνους που είναι γέροντες στην αλήθεια και γέροντες στα χρόνια, ίσως τόσο αδύνατοι που ολίγο μόνο μπορούν να ενασχοληθούν στο έργο του αγρού για να κηρύξουν σε άλλους, και τόσο κωφοί που ολίγα μόνο μπορούν ν’ ακούσουν στις συναθροίσεις; Και όμως έρχονται ακόμη, όσο τακτικά μπορούν. Αγαπούν να βρίσκωνται στη συντροφιά του συναθροισμένου λαού του Θεού. Αυτό είναι μια εκδήλωσις της βαθιά ριζωμένης πίστεως και αφοσιώσεώς των. Αυτή η ίδια η παρουσία των ενθαρρύνει εκείνους που είναι νεωστί ενδιαφερόμενοι να σκέπτωνται ευμενώς για μια οργάνωσι που εμπνέει τέτοια εμπιστοσύνη ολοκλήρου ζωής μεταξύ των μελών της. Είθε ο Ιεχωβά να ευλογή πλουσίως και να υποστηρίζη τις σταθερές αυτές ψυχές με ισχυρή πίστι και αληθινή αφοσίωσι σε όλη την επίγεια πορεία των.

ΠΡΑΟΤΗΣ

20. Πώς φαίνεται να ενυπάρχουν στον Ιεχωβά η πραότης και οι συνδεδεμένες μ’ αυτήν ιδιότητες;

²⁰ Κατόπιν έρχεται η έξοχη ιδιότης της πραότητος, η οποία είναι στενά συνδεδεμένη με την ταπεινοφροσύνη και την ταπεινότητα. Σ’ αυτό το σημείο, κάποιος μπορεί να ερωτήση αν η ιδιότης αυτή φαίνεται να ενυπάρχη στον Ιεχωβά, έχοντας υπ’ όψι την υπερτάτη εξουσία του, το κυρίαρχο θέλημά του και την πολύ εξυψωμένη του θέσι. Αλλ’ ακούστε τι λέγει ο Ιεχωβά ο ίδιος σ’ αυτό ακριβώς το σημείο: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος· εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω· και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα.» Τι απροσδόκητη παρ’ αξίαν αγαθότης, ότι ο Παντοδύναμος κατέρχεται, ούτως ειπείν, ως το επίπεδό μας!—Ησ. 57:15.

21. Γιατί αυτή η μορφή του καρπού του πνεύματος είναι τόσο αναψυκτική και επιθυμητή;

²¹ Αυτή η μορφή του καρπού του πνεύματος είναι πάρα πολύ αναψυκτική για να έλθη κάνεις σε επαφή μαζί της και, άλλως τε, αυτή είναι η μεγάλη έλξις όσον αφορά τον καρπό, μεγαλύτερη ακόμη και από τη θρεπτική του αξία· δεν είναι έτσι; Είναι τόσο δροσιστικός! Βρίσκουν μήπως οι αδελφοί σας και οι αδελφές σας τη συντροφιά σας αναψυκτική, χωρίς να υπάρχη ποτέ φόβος να σας βρουν τραχύν ή ασυγκίνητον ωσάν να βρίσκεσθε σ’ ένα υψηλότερο επίπεδο απ’ αυτούς; Η πραότης και η ταπεινοσύνη είναι ειδικώς επιθυμητές, επίσης, όταν δίνετε μαρτυρία στους άλλους, πολλοί από τους οποίους έχουν υπέρμετρα βεβαρημένο το πνεύμα. Θυμάστε τι είπε ο Ιησούς σχετικά με τούτο; «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών.»—Ματθ. 11:28, 29.

22. Γιατί η πραότης απαιτείται από εκείνους που βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις;

²² Η πραότης απαιτείται επίσης από εκείνους που βρίσκονται σε θέσι ευθύνης, επειδή, όπως ο Παύλος έγραψε στους Γαλάτας: «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.»—Γαλ. 6:1. Βλέπε επίσης 2 Τιμόθεον 2:25.

ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ

23. Με τι σχετίζεται στενά η εγκράτεια, και από ποιές απόψεις πρέπει να είμεθα εξαιρετικά άγρυπνοι;

²³ Τελικά, στρέφομε την προσοχή μας στην εγκράτεια. Αυτή είναι αντίθετη προς το πνεύμα του κόσμου κατά τις ημέρες αυτές που η ημερησία διατάξις είναι βία, παροξυσμοί οργής και πρόθυμη παράδοσις στις σαρκικές επιθυμίες και στα πάθη. (2 Τιμ. 3:3) Η εγκράτεια μπορεί να μην αναφέρεται στη Γραφή τόσο συχνά όσο οι άλλες ιδιότητες, αλλά όπου την ενθυμούμεθα είναι στενά συνδεδεμένη με την «παιδεία», η οποία ξέρομε ότι έχει ισχυρή Γραφική υποστήριξι. Λόγω ατελείας είμεθα επιρρεπείς στο να πηγαίνωμε στα άκρα, είτε με το να γινώμεθα ισχυρογνώμονες είτε ενδοτικοί και να γινώμεθα χαλαροί. Θυμηθήτε ότι ένα καρποφόρο δένδρο που αφήνεται απεριποίητο γρήγορα παύει να φέρη καλόν καρπό και γίνεται εκφυλισμένο και εύκολο θύμα φθοροποιών επιρροών και ασθενείας. Για τούτο πρέπει να είμεθα πάντοτε άγρυπνοι, όχι μόνο ως προς τα μοναδικά προνόμια και προσδοκίες της Βασιλείας που μας ανήκουν, αλλά και ως προς τους κινδύνους, τόσο τους εσωτερικούς, όσο και τους εξωτερικούς. Είμεθα ενασχολημένοι σ’ έναν αγώνα και, όπως ο Παύλος λέγει: «Πας δε ο αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται.» Επομένως, καθώς προχωρεί και λέγει: «Δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.»—1 Κορ. 9:25, 27.

24. Ποια άλλη άποψις της παιδείας συμβάλλει σε καλόν καρπό:

²⁴ Πιο κάτω, στην ίδια επιστολή, αφού εφιστά την προσοχή στα λυπηρά αποτελέσματα της ελλείψεως εγκρατείας και συνεπώς στην ανάγκη αυτοεξετάσεως, αναφέρει την άλλη άποψι της παιδείας, δηλαδή, εκείνην που χειρίζεται ο Ιεχωβά. Λέγει: «Εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι. Αλλ’ όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Ιεχωβά.» Κάθε αληθινός γυιος χρειάζεται και λαμβάνει τέτοια παιδεία, όπως τονίζει ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του. «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.»—1 Κορ. 11:31, 32, ΜΝΚ· Εβρ. 12:11.

25. Πώς και με ποια διαφορετική εικόνα μάς προτρέπει ο Παύλος εις Κολοσσαείς 3:12-14;

²⁵ Για να τελειώσωμε τη μελέτη μας, σας υπενθυμίζομε τι έγραψε ο απόστολος στους Κολοσσαείς. Είναι αλήθεια ότι δεν χρησιμοποιείται η εικόνα του καρπού, αλλά μάλλον η εικόνα του ενδύματος, για τον σκοπό του προσδιορισμού της Χριστιανικής ταυτότητος. Εν τούτοις, η ίδια ιδέα προκύπτει. Δεν έχομε να κάμωμε τα σχέδια εμείς οι ίδιοι για τα διάφορα ενδύματα και έπειτα να κόψωμε όλα τα μέρη και τα κομμάτια. Αντιθέτως, ο Θεός προμηθεύει το ένδυμα σύμφωνα με το σχέδιό του και απόκειται σ’ εμάς να το βάλωμε επάνω μας και να το φορέσωμε. Είναι μια θελκτική περιγραφή: «Ενδύθητε, λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος. Καθώς και ο Ιεχωβά συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος», που μας τηρεί στενά ενωμένους ως συναθροισμένον λαόν του Ιεχωβά.—Κολ. 3:12-14, ΜΝΚ.