Σύγχρονη Ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Μέρος ΙΘ΄—Ουδετερότης Χριστιανών στην Αμερική στη Διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

ΕΝΩ τα ενδιαφέροντα πράγματα που ιστορήθησαν ήδη συνέβαιναν στους μάρτυρας του Ιεχωβά που ήσαν σε διάφορες χώρες της γης στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τι συνέβη στους μάρτυρας που ήσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες στη διάρκεια αυτής της περιόδου; Κι αυτοί επίσης ετήρησαν ουδετερότητα ανάμεσα σε μια ανθρωποθάλασσα που έγινε υστερική στην εποχή του πολέμου. Αυτό εσήμαινε ότι οι Αμερικανοί μάρτυρες αντέσχον σε μια από τις καυστικότερες περιόδους διωγμού των Χριστιανών στα χρονικά της νεωτέρας ιστορίας. Από το έτος 1933, οπότε άρχισαν να τηρούνται από την Εταιρία Σκοπιά αριθμοί συλλήψεων, ως το 1951, οπότε το επακολούθημα του διωγμού λόγω των απαιτήσεων της στρατιωτικής θητείας συνεχίσθηκε ακόμη, υπάρχει κατάλογος 18.886 ατομικών συλλήψεων.a Ο αριθμός αυτός είναι σχεδόν απίστευτος για μια χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι δημοκρατική και πρόμαχος της ελευθερίας.

Επίσης έγιναν τουλάχιστον 1.500 οχλοκρατικές διαδηλώσεις εναντίον των μαρτύρων από το ένα ως το άλλο άκρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως ετονίσθη προηγουμένως, στις 3 Ιουνίου 1940, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών απεφάνθη εναντίον της Εταιρίας στην υπόθεσι Γκομπάιτις περί χαιρετισμού της σημαίας. Αυτό επροκάλεσε μια τρομερή δημοσία αντίδρασι εναντίον των μαρτύρων. Απητήθη μεγάλη Χριστιανική γενναιότης και πίστις από όλον τον λαόν του Ιεχωβά, άρρενας και θήλεις, παιδιά και ενηλίκους, για να υπομείνουν αυτή την περίοδο της δοκιμασίας και συγχρόνως να συνεχίσουν το δημόσιο κήρυγμά τους από σπίτι σε σπίτι και στους δρόμους, Η ακλόνητη πίστις στον Ιεχωβά κατενίκησε τον διωγμό με την πάροδο του χρόνου, όπως έγινε και στη Γερμανία και σε άλλες χώρες.

Μετά τρία έτη (στο 1943), όταν η υπόθεσις του χαιρετισμού της σημαίας ήχθη για δευτέρα φορά ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, η επόμενη επίσημη περιγραφή της αντιδράσεως του κοινού στη δικαστική απόφασι του 1940 εξετέθη σε ειδικό υπόμνημα της Εταιρίας που εδόθη στον καθένα από τους εννέα ανωτάτους δικαστικούς.

«Ευθύς μετά την έκδοσι της [δυσμενούς] αποφάσεως της 3ης Ιουνίου 1940 επί της περιπτώσεως Γκομπάιτις, μια πανεθνική εκστρατεία δημοσιότητος δια των εφημερίδων και μάταιη σπερμολογία εξαπελύθη από τους εχθρούς των μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι ψευδώς κατηγορούσαν τους τελευταίους ότι είναι ‘εναντίον της σημαίας και της κυβερνήσεως’, απλώς διότι αυτοί αρνούνται να χαιρετήσουν οποιαδήποτε σημαία, και την Αμερικανική επίσης, για λόγους συνειδήσεως. Η απόφασις εκείνη ήταν σαν ένα αναμμένο σπίρτο που ετέθη σ’ ένα χωράφι με ξερά χόρτα. Η προκατάληψις που εδημιουργήθη από τα δυσμενή σχόλια του τύπου ανεπτύχθη σε φανερή βία. Ευρείες οχλοκρατικές επιθέσεις επακολούθησαν αμέσως εναντίον των μαρτύρων του Ιεχωβά. Επί δύο έτη και πλέον, σε χιλιάδες κοινότητες όλης της χώρας, μερικά θρησκευτικά στοιχεία ή «δήθεν» πατριωτικά στοιχεία, ωδήγησαν ανθρώπους που δεν διείποντο ούτε από νόμους ούτε από λογική, να επιτεθούν εναντίον χιλιάδων μαρτύρων του Ιεχωβά, ανδρών, γυναικών και παιδιών· κατέστρεψαν την περιουσία τους· τους έβγαλαν απ’ τις κατοικίες τους· έκαψαν τα σπίτια τους, τους τόπους της λατρείας τους, τα έπιπλά τους, τα βιβλία και τα χρήματά τους· έδεσαν ομάδες απ’ αυτούς μαζί και τους επότισαν δια της βίας ρετσινόλαδο σε μεγάλη ποσότητα· τους πέρασαν σαν ζώα από θερμούς, σκονισμένους δρόμους και κατά μήκος σιδηροδρομικών γραμμών σε πολλά μέρη· τους έσυραν από τις κυριότερες οδούς της πόλεως μ’ ένα σχοινί δεμένο ολόγυρα στο λαιμό τους και τους εκρέμασαν· διέπραξαν και πολλές άλλες βιαιοπραγίες και ασχημοσύνες εναντίον των χωρίς λόγο, εξακολουθούν δε να τα κάνουν αυτά μέχρι σήμερα χωρίς παρεμπόδισι από τον νόμο. Κρατικοί λειτουργοί, επηρεασμένοι από γνωστούς θρησκευόμενους, εισέβαλαν σε σπίτια ιδιωτών μαρτύρων του Ιεχωβά, τους απήγαγαν και τους μετέφεραν από τη μια πολιτεία στην άλλη και διέκοψαν τις ιδιωτικές τους συναθροίσεις μελέτης της Αγ. Γραφής. Χιλιάδες παιδιά απεβλήθησαν από τα σχολεία και πολλά εδιώχθησαν ως νεαροί εγκληματίαι, πολλά δε κατεδικάσθησαν και διετάχθη η απομάκρυνσίς των από τους γονείς των. Εκατοντάδες γονέων ηπειλήθησαν με ποινική δίωξι για δήθεν συνεργασία στην εγκληματικότητα και φυγοπονία των τέκνων των και πολλοί κατεδικάσθησαν—όλα δε αυτά επειδή εδίδαξαν στα τέκνα των την Αγία Γραφή, τα δε τέκνα υπήκουσαν ταπεινά στις εντολές του Θεού.»b

Στις 16 Ιουνίου 1940 ο Αντεισαγγελεύς του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, Φράνσις Μπιντλ, σε μια ραδιοφωνική του ομιλία σε παράκτιο δίκτυο εκπομπής έκαμε την εξής δήλωσι με την προσπάθεια να καθησυχάση το πνεύμα της οχλοκρατικής βίας που εξηπλώνετο τότε.

« . . . Οι μάρτυρες του Ιεχωβά κατ’ επανάληψιν υπέστησαν επιθέσεις και εκακοποιήθησαν. Δεν διέπραξαν κανένα αδίκημα· αλλ’ ο όχλος έκρινε ότι διέπραξαν, και τους επέβαλε οχλοκρατική ποινή. Ο Γενικός Εισαγγελεύς διέταξε άμεση έρευνα γι’ αυτές τις προσβολές. Ο λαός πρέπει να είναι άγρυπνος και να προσέχη, και προ πάντων να είναι ψύχραιμος και σώφρων. Εφόσον η οχλοκρατία θα καταστήση απείρως δυσχερέστερο το κρατικό έργον, δεν θα γίνη ανεκτή. Δεν θα κατανικήσωμε τα κακά του Ναζισμού με το ν’ αμιλλώμεθα προς τις μεθόδους του.»c

Σημειώστε την επόμενη μη θεοκρατική έκθεσι που αφορά αυτή την πολεμική περίοδο διωγμού.

«Από τον καιρό του διωγμού των Μορμόνων που έγινε προ ετών, καμμιά θρησκευτική μειονότης δεν εδιώχθη τόσο σκληρά και γενικά όσο τα μέλη των μαρτύρων του Ιεχωβά—ιδιαίτερα την άνοιξι και το θέρος του 1940. Αν και αυτή ήταν η μεγαλύτερη των επιθέσεων εναντίον των, η εχθρότης και η δυσμενής εις βάρος των διάκρισις είχαν αναπτυχθή επί πολλά έτη. Έγγραφα που υπεβλήθησαν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης από συνηγόρους των μαρτύρων του Ιεχωβά και από την Αμερικανική Ένωσι Πολιτικών Ελευθεριών, ανέφεραν πάνω από τριακόσιες τριάντα πέντε περιπτώσεις βιαιοπραγιών του όχλου σε σαράντα τέσσερες πολιτείες στο 1940, με θύματα χιλίους τετρακοσίους ογδόντα οκτώ άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Η αιτία του εκτάκτου αυτού ξεσπάσματος ήταν ο ‘πατριωτικός’ φόβος που ηγέρθη από την επιτυχία των Ναζιστικών στρατιών στην Ευρώπη και ο πανικός που κατέλαβε τη χώρα για μια φανταστική εισβολή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την Καλιφόρνια ως την Πολιτεία Μαίην, αυτή η εξέγερσις εξεδηλώθη με την αναζήτησι ‘Πεμπτο-Φαλαγγιτών’ και ‘Δουρείων Ίππων’ φράσεις οι οποίες απέκτησαν σχεδόν αμέσως δημοτικότητα για να χαρακτηρίσουν εκείνους που υποτίθεται ότι εναντιώνονται στην εθνική άμυνα. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν το αντικείμενον αμέσου και ευρείας επιθέσεως, κυρίως λόγω της στάσεώς των στο ζήτημα του χαιρετισμού της σημαίας, που διεφημίσθη πολύ με την ευρεία διανομή του τεύχους της 29ης Μαρτίου 1940 του περιοδικού Παρηγορία το οποίον περιείχε λεπτομέρειες της υποθέσεως Γκομπάιτις περί χαιρετισμού της σημαίας, που εξεδικάσθη ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά την απόφασι της 3ης Ιουνίου 1940, στην οποία υπεστηρίζετο το δικαίωμα των εκπαιδευτικών ν’ αποβάλλουν παιδιά του θρησκεύματος τούτου, τα οποία ηρνούντο να χαιρετήσουν τη σημαία, η προπαγάνδα αυτή εξελήφθη από μερικούς ως στασιαστική.»d

Υψώθη κραυγή στις θύρες του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών για ανακούφισι, για προσφυγή. Τελικά συνέβη κάτι ασύνηθες. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στις 14 Ιουνίου 1943, ανήρεσε την απόφασί του στην υπόθεσι του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου Ουέστ Βερτζίνια κατά Μπάρνετ και υπεστήριξε ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι ανάγκη να χαιρετούν τη σημαία. Από την ιστορική απόφασι του δικαστηρίου παραθέτομε τα κατωτέρω:

«Για να υποστηρίξωμε τον υποχρεωτικό χαιρετισμό της σημαίας πρέπει να πούμε ότι ο Νόμος περί Δικαιωμάτων που προστατεύει το δικαίωμα του ατόμου να εκφράζη τις δικές του σκέψεις, άφησε ελεύθερες τις δημόσιες αρχές να το εξαναγκάζουν να εκφράζη ό,τι δεν είναι μέσα στις σκέψεις του. . . . Αν υπάρχη κανένας απλανής αστήρ στον συνταγματικό μας αστερισμό, είναι το ότι κανείς δημόσιος λειτουργός, μεγάλος ή μικρός, δεν μπορεί να προσδιορίση τι θα είναι ορθόδοξον στην πολιτική, στον εθνικισμό, στη θρησκεία, ή σε άλλα ζητήματα γνώμης ή να εξαναγκάση πολίτας να ομολογήσουν με λόγο ή με πράξι την πίστι τους σ’ αυτό. . . . Φρονούμε ότι η ενέργεια των τοπικών αρχών να εκβιάζουν τον χαιρετισμό της σημαίας υπερβαίνει τους συνταγματικούς περιορισμούς της εξουσίας των και εισέρχεται στη σφαίρα της διανοήσεως και του πνεύματος, που σκοπός της Πρώτης Τροποποιήσεως του Συντάγματός μας είναι να τα διαφυλάξη από κάθε επίσημο έλεγχο. Η απόφασις του Δικαστηρίου τούτου στην υπόθεσι της Σχολικής Περιφερείας Μίνερσβιλ κατά Γκομπάιτις . . . αναιρείται.»e

Τι χαρά έφερε αυτή η νίκη στον λαό του Ιεχωβά! Τώρα τα παιδιά τους μπορούσαν να επανέλθουν στα δημόσια σχολεία για την εκπαίδευσί τους και δεν θα ήταν πια ανάγκη να λειτουργούν τα προσωρινά Σχολεία της Βασιλείας. Για πρώτη φορά μέσα σε οκτώ ολόκληρα χρόνια για τα παιδιά των μαρτύρων μπορούσαν να λάβουν τις θέσεις που εδικαιούντο στις σχολικές αίθουσες του έθνους. Αυτό εγίνετο χωρίς ν’ απαιτήται από τα παιδιά να κάμουν ό,τι γι’ αυτά είναι ένας ειδωλολατρικός χαιρετισμός.

Η κατηγορία για στασιασμό ήταν άλλη μια συκοφαντία. Στην πολιτεία Μισσισσιππή, τον Ιούνιο του 1942, ο Ρ. Ε. Τέιλορ και δυο άλλοι μάρτυρες του Ιεχωβά συνελήφθησαν και κατηγορήθησαν ψευδώς ότι υπέθαλπαν την ανυποταξία στην κυβέρνησι των Ηνωμένων Πολιτειών και στη διοίκησι της πολιτείας Μισσισσιππή, και ότι διέσπειραν προφορικές διδασκαλίες και διένειμαν έντυπα που εθεωρείτο ότι υπέθαλπαν την ανυποταξία στην κυβέρνησι των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτοί κατηγορήθησαν επί στάσει και κατεδικάσθησαν σε φυλάκισι για όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλ’ όχι περισσότερο των δέκα ετών. Αυτό προσήπτε στους μάρτυρας του Ιεχωβά το σοβαρό στίγμα του στασιασμού. Μετά ένα έτος αυτή η υπόθεσις εφέρθη στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίον συνήλθε στις 14 Ιουνίου 1943, για μια άλλη απόφασι «Ημέρας της Σημαίας» και απεφάνθη με ψήφους 9 κατά 0 υπέρ του ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι στασιασταί. Στην απόφασί του το Δικαστήριο έλεγε:

«Η νομοθεσία όπως είναι διατυπωμένη εν σχέσει μ’ αυτές τις περιπτώσεις καθιστά εγκληματικό αδίκημα το να μεταδίδη κάνεις σε άλλους απόψεις και γνώμες σχετικές με την κυβερνητική πολιτική, και προφητείες για το μέλλον του έθνους μας και άλλων εθνών. Όπως εφηρμόσθη στους αναιρεσείοντας η νομοθεσία τούς τιμωρεί αν και αυτό που μετέδωσαν δεν θεωρείται ή διαφαίνεται ότι έγινε με κακό ή φαύλο σκοπό, ούτε συνηγόρησε ή υπεκίνησε σε μια ανατρεπτική ενέργεια εναντίον του έθνους ή της πολιτείας, ούτε ηπειλήθη κανένας σαφής και παρών κίνδυνος των θεσμών μας ή της κυβερνήσεώς μας. Ό,τι μετέδωσαν αυτοί οι αναιρεσείοντες ήσαν οι πεποιθήσεις και γνώμες των περί εντοπίων μέτρων και κατευθύνσεων στις εθνικές και παγκόσμιες υποθέσεις. Με τις αποφάσεις μας δεν μπορούν να επιβληθούν εγκληματικές κυρώσεις για τέτοιες ανακοινώσεις.»f

Επρόκειτο για άλλη μια νίκη, μια ομόφωνη απόφασι, ότι οι μάρτυρες δεν ήταν δυνατόν, και με οποιαδήποτε έντασι της φαντασίας, να στιγματισθούν και να τιμωρηθούν κατά νόμον από τους θρησκευτικούς των εχθρούς, ως στοιχεία ανατρεπτικά. Η ευνοϊκή αυτή απόφασις απετέλεσε μεγάλη συμβολή στην ανέγερσι του προπυργίου της αμύνης ως προς την ελευθερία της λατρείας και την ελευθερία του λόγου, και τούτο μέσα σ’ ένα παγκόσμιο πόλεμο.

Ύστερ’ από πολλές μάχες στα κατώτερα δικαστήρια, όπου οι νόμοι περί επαγγελματικής φορολογίας που έγιναν για τους γυρολόγους κακώς εφηρμόζοντο στους θρησκευτικούς διακόνους (δηλαδή, στους μάρτυρας του Ιεχωβά κατά τη διανομή των εντύπων των), στις 8 Ιουνίου 1942 το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών απεφάνθη εναντίον της Εταιρίας στην υπόθεσι Τζόουνς κατά αποφάσεως του Πλημμελειοδικείου της Πόλεως Οπέλικα (Αλαμπάμα).g Η απόφασις αυτή απέβλεπε στο να καταφέρη ένα σκληρό πλήγμα εναντίον τού από σπίτι σε σπίτι έργου των μαρτύρων. Ήταν, πραγματικά, μια κατάφωρος κατάπνιξις της ελευθερίας της λατρείας, του λόγου και του τύπου—με πλήρη παραγνώρισι των εγγυήσεων του ομοσπονδιακού Συντάγματος. Ανενόχλητοι οι μάρτυρες συνέχισαν το έργον του κηρύγματος, αρνούμενοι να ζητήσουν άδειες επαγγέλματος. Έτσι εδημιουργήθη ζήτημα από μια ελαφρώς διαφορετική πλευρά για να φερθή και πάλιν ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό έγινε στην υπόθεσι Μάρντοκ κατά του Πλημμελειοδικείου Πενσυλβανίας, όπου το ανώτερο δικαστήριο έκαμε αξιοσημείωτη αναίρεσι της αποφάσεώς του με νέα απόφασι υπέρ των μαρτύρων του Ιεχωβά στις 3 Μαΐου 1943. Σημειώστε τις κατωτέρω κλασικές νομικές αρχές που ανηγγέλθησαν εκείνη την ημέρα στη δικαστική απόφασι:

«Η δια χειρός διανομή θρησκευτικών φυλλαδίων αποτελεί αιωνόβια μορφή ιεραποστολικού ευαγγελισμού—τόσο παλαιά όσο και η ιστορία των τυπογραφικών πιεστηρίων. . . . Είναι κάτι περισσότερο από κήρυγμα· είναι κάτι περισσότερο από τη διάθεσι θρησκευτικών εντύπων. Είναι συνδυασμός και των δύο. Ο σκοπός της είναι τόσο ευαγγελικός όσο και η συνάθροισις θρησκευτικής αναζωπυρώσεως. Αυτή η μορφή θρησκευτικής δράσεως καταλαμβάνει την ίδια υψηλή θέσι υπό την Πρώτη Τροποποίησι όπως και η λατρεία στις εκκλησίες και το κήρυγμα από τους άμβωνας. Έχει την ίδια αξίωσι προστασίας που έχουν και οι πιο ορθόδοξες και συμβατικές εκδηλώσεις της θρησκείας. Έχει επίσης την ίδια αξίωσι που έχουν και οι άλλες εκδηλώσεις στις εγγυήσεις της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας του τύπου. . . . Αλλά το γεγονός απλώς ότι τα θρησκευτικά έντυπα ‘πωλούνται’ από πλανοδίους κήρυκας αντί να ‘δωρίζωνται’ δεν μεταβάλλει τον ευαγγελισμό σε εμπορική επιχείρησι. Αν εγίνετο αυτό, τότε η περιφορά του δίσκου εισφορών στην εκκλησία θα έκανε την εκκλησιαστική λειτουργία εμπορική πράξι. . . . Μια πολιτεία δεν μπορεί να επιβάλη επιβάρυνσι για την απόλαυσι ενός δικαιώματος εκχωρημένου από το ομοσπονδιακό σύνταγμα. . . . Η εξουσία επιβολής φόρου επιτηδεύματος στην ενάσκησι αυτών των ελευθεριών έχει πραγματικά τόση επιρροή όση και η εξουσία επιβολής λογοκρισίας, την οποίαν το Δικαστήριον τούτο κατ’ επανάληψιν απέρριψε. . . . Η απόφασις στην υπόθεσι Τζόουνς κατά Οπέλικα ηκυρώθη σήμερον. Ελεύθεροι από το εξελεγκτικό αυτό προηγούμενο, μπορούμε ν’ αποκαταστήσωμε στην υψηλή συνταγματική τους θέσι τις ελευθερίες των πλανοδίων ευαγγελιστών, οι οποίοι διαδίδουν τις θρησκευτικές των πεποιθήσεις και τα δόγματα της πίστεώς των με τη διάθεσι εντύπων.»h

Μεγαλειώδεις, ως πολύτιμοι λίθοι, είναι οι λόγοι αυτοί! Είναι άλλη μια αξιοσημείωτη νίκη που εγείρει υψηλότερα το μεγεθυνόμενο οχύρωμα εναντίον της εισβολής που γίνεται στην ελευθερία της λατρείας. Ενώπιον των μαρτύρων κείται τώρα ένας νομίμως κατωχυρωμένος αγρός για τη διακονία τους από σπίτι σε σπίτι. Ο αποστολικός των τρόπος κηρύγματος ενεγράφη στον νόμο της χώρας.i

(Ακολουθεί)

[Υποσημειώσεις]