Πλησιάζοντας στην Παρουσία του Θεού
ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ αληθινούς Χριστιανούς η προσευχή είναι μια από τις πιο ιερές πράξεις λατρείας. Αυτοί κατανοούν ότι προσκαλούνται από τον Ύψιστον Άρχοντα του σύμπαντος να πλησιάσουν προσωπικά τη σεπτή παρουσία του και να τον ικετεύσουν για τις ανάγκες των, και αυτό τους γεμίζει με τον μεγαλύτερο σεβασμό και με δέος. Για μερικούς, όμως, αυτή ακριβώς η προθυμία του ζώντος Θεού να εξετάση τα προβλήματά τους και τις ανάγκες τους, οδηγεί σε έλλειψι ευπρεπείας, σε ανευλάβεια και συχνά σε μια θρασεία αναίδεια.
Αυτοί θεωρούν τον πάνσοφο Σύμβουλο σαν έναν «ειδικά φιλόσοφο και θαυματοποιό», στον οποίον μπορούν να προστρέχουν όταν όλα τα άλλα μέσα αποτυγχάνουν ή τον θεωρούν ως τον «άνθρωπο του επάνω πατώματος», με τον οποίον μπορούν να φλυαρούν για όλα τα μικροπράγματα μιας ανιαρής ζωής. Σ’ αυτούς η προσευχή αποτελεί απλώς μια διέξοδο για δεσμευμένες συγκινήσεις, ένα «φυλαχτό», ένα σταμάτημα της μονώσεως, μια παρηγοριά για λυπηρές επιποθήσεις. Σε πολλούς αυτό μπορεί να γίνεται με αθωότητα και ειλικρίνεια, αλλ’ αποδεικνύει πλήρη έλλειψι κατανοήσεως και εκτιμήσεως της σχέσεως που έχουν οι άνθρωποι ως πλήρως εξηρτημένοι κατώτεροι προς τον αυτάρκη και όμως φιλάγαθον Υπέρτατον Κυρίαρχον.
Υποθέστε για μια στιγμή ότι αυτά τα άτομα θα μπορούσαν να μεταφερθούν πίσω χρονικώς στο 1513 π.Χ., στην περίπτωσι που ο Ιεχωβά δια του αγίου αγγέλου του επλησίασε τις οικογένειες του Ισραήλ κι εστάθη ενώπιόν των στο Όρος Σινά της Αραβικής χερσονήσου. Ο Ιεχωβά είχε ειπεί στον Μωυσή: «Ύπαγε προς τον λαόν, και αγίασον αυτούς σήμερον και αύριον, και ας πλύνωσι τα ιμάτια αυτών· και ας ήναι έτοιμοι εις την ημέραν την τρίτην· διότι εν τη ημέρα τη τρίτη θέλει καταβή ο Ιεχωβά επί το όρος Σινά, ενώπιον παντός του λαού· και θέλεις βάλει εις τον λαόν όρια κυκλόθεν, λέγων, Προσέχετε εις εαυτούς μη αναβήτε εις το όρος, ή εγγίσητε εις τα άκρα αυτού· όστις εγγίση το όρος, θέλει εξάπτοντος θανατωθή· δεν θέλει εγγίσει εις αυτόν χειρ, διότι με λίθους θέλει λιθοβοληθή, ή με βέλη θέλει κατατοξευθή· είτε ζώον είναι, είτε άνθρωπος, δεν θέλει ζήσει. Όταν η σάλπιγξ ηχήση, τότε θέλουσιν αναβή επί το όρος.»—Έξοδ. 19:10-13, ΜΝΚ.
Επί τρεις ημέρες ο λαός ηγιάζετο, πλύνοντας τα ρούχα του και με άλλους τρόπους καθαρίζοντας και προετοιμάζοντας τον εαυτό του για να συναντήση τον μέγαν Ελευθερωτήν του, ο οποίος πριν από λίγον καιρό τους είχε απελευθερώσει από την Αιγυπτιακή δουλεία. «Και εν τη ημέρα τη τρίτη, το πρωί, έγειναν βρονταί και αστραπαί, και νεφέλη πυκνή ήτο επί του όρους, και φωνή σάλπιγγος δυνατή σφόδρα· και έτρεμε πας ο λαός ο εν τω στρατοπέδω. Τότε εξήγαγεν ο Μωυσής τον λαόν εκ του στρατοπέδου, εις την συνάντησιν του Θεού· και εστάθησαν υπό το όρος. Το δε όρος Σινά ήτο όλον καπνός· διότι κατέβη ο Ιεχωβά εν πυρί επ’ αυτό· ανέβαινε δε ο καπνός αυτού ως καπνός καμίνου, και όλον το όρος εσείετο σφόδρα. Και ότε η φωνή της σάλπιγγος προέβαινεν αυξανομένη σφόδρα, ο Μωυσής ελάλει, και ο Θεός απεκρίνετο προς αυτόν μετά φωνής.»—Έξοδ. 19:16-19, ΜΝΚ.
Σε μια τέτοια τρομερή επίδειξι της δόξης του Ιεχωβά ασφαλώς κι εμείς οι ίδιοι θα ετρέμαμε. Τότε ήταν που ο Ιεχωβά άρχισε να οργανώνη τις φυλές του Ισραήλ σε έθνος και παρέδωσε σ’ αυτές ένα σώμα νόμων και εγκαθίδρυσε γι’ αυτές ένα μέσον τακτικού πλησιάσματος της παρουσίας του ως Θεού των και Βασιλέως. Αυτό εγίνετο μέσω της αγίας σκηνής του μαρτυρίου και όλων των εφοδίων της, και με τον τρόπον αυτόν της παρουσιάσεώς των μας έδωσε ο Ιεχωβά το τυπικό υπόδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε σήμερα αν πρόκειται να γίνωμε δεκτοί στην παρουσία του. Σ’ αυτό το σημείο έχομε τη θεόπνευστη μαρτυρία του αποστόλου Παύλου.—Εβρ. 9:9, 10.
Στη σκηνή του μαρτυρίου το ιερώτερο έπιπλο ήταν η κιβωτός της διαθήκης. Αυτή, τοποθετημένη στο εσώτερο διαμέρισμα ή Άγια των Αγίων, υπεδείκνυε στους Ισραηλίτας την παρουσία του Ιεχωβά Θεού στη γη ανάμεσά τους. Εσήμαινε ότι μπορούσε οποιοσδήποτε απ’ αυτούς να προσέλθη ενώπιον του Ιεχωβά και να τον ικετεύση για ευλογίες, ή συγχώρησι αδικημάτων. Δεν ήταν δυνατόν, όμως, να προστρέχη ο λαός προς αυτόν κατά βούλησιν και κατά οιονδήποτε τρόπον της ιδικής του εκλογής. Παρά το γεγονός ότι ο Ιεχωβά έκανε έτσι τον εαυτό του προσιτόν και στο πιο μικρό πρόσωπο του έθνους—ακόμη και στους ξένους που ήσαν μεταξύ των—ένας μόνο άνθρωπος από όλο το έθνος, ο αρχιερεύς του Ισραήλ, επετρέπετο να σταθή ενώπιον της κιβωτού στην παρουσία του Ιεχωβά.
Επίσης, παρά την εμπνευσμένη τέχνη που εχρησιμοποιήθη στο υπέροχο σχέδιο και στη διαμόρφωσι και πραγματική κατασκευή της κιβωτού και παρά τον μεγάλον εσωτερικό πλούτο που εξεπροσωπείτο σ’ αυτό το ένα αντικείμενο και μόνο, αναλόγως πολύ λίγοι θνητοί άνθρωποι το είδαν ποτέ. Αλλά γιατί θα έδινε ο Ιεχωβά ένα τόσο προσεκτικό πρότυπο και θα ενέπνεε τεχνίτας να διαμορφώσουν ένα τόσο ωραίο σκεύος λατρείας αν επρόκειτο ν’ αποκρυβή αυτό από τα μάτια των λάτρεων; Ασφαλώς, μεταξύ άλλων λόγων θα ήταν και το να εντυπωθή στο ανθρώπινο γένος η φοβερή παρουσία του Ιεχωβά Θεού και η ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να μελετά προσεκτικά ώστε να τον πλησιάζη με τρόπο ευπρόσδεκτο και σύμφωνα με τη θέσι του ως της μεγαλυτέρας Προσωπικότητος του σύμπαντος.
Η Γραφική περιγραφή της κιβωτού και του καλύμματός της είναι σύντομη. (Έξοδ. 37:1-9) Ήταν ένα κιβώτιο κατασκευασμένο από ξύλο, από το σκληρό και στερεό πορτοκαλόφαιο ξύλο του γένους ακακίας της στρεπτής, που φύεται και τώρα άφθονα στη χερσόνησο του Σινά.1 Είχε μάκρος τρία πόδια και εννέα ίντσες, πλάτος δε και ύψος δύο πόδια και τρεις ίντσες.2 Ήταν δε επενδεδυμένη εσωτερικά και εξωτερικά με καθαρό χρυσάφι. Το πώς ακριβώς προσηρμόσθη η χρυσή πλάκα δεν αναγράφεται, αλλά ήταν πιθανώς κάτι περισσότερο από απλό φύλλο χρυσού. Αντίθετα δε προς τους τοίχους του ναού που οικοδομήθηκε αργότερα από τον Σολομώντα, η κιβωτός η ίδια ήταν αναμφιβόλως στερεά σκεπασμένη. Όσο για το σχέδιο των πλευρικών τοιχωμάτων, και πάλι τίποτε δεν αναγράφεται, αλλά υπάρχει τουλάχιστον ένδειξις ότι μπορεί να υπήρχαν γωνιαίοι στύλοι που απέληγαν σε πόδια ως υποβάσια του πυθμένος. Αυτό θα αντιστοιχούσε επίσης με την τράπεζα που εχρησιμοποιείτο στο εξώτερο διαμέρισμα ή τα Άγια για τον άρτον της Προθέσεως.3 (Βλέπε Έξοδος 37:13, 14.) Ως ένας λόγος γι’ αυτό το συμπέρασμα αναγράφεται ότι υπήρχαν κρίκοι προσηλωμένοι «άνωθεν των τεσσάρων ποδών της», πράγμα που δεν μπορούσε να σημαίνη ότι ήσαν στη βάσι ακριβώς της κιβωτού, επειδή εισήγοντο μοχλοί σκεπασμένοι με χρυσόν μέσα από τους κρίκους για να την μεταφέρουν, και τούτο θα την έκανε ανισοβαρή. (Έξοδ. 37:3, ΜΝΚ) Τα πόδια λοιπόν πρέπει να εξετείνοντο προς τα επάνω ως γωνιοδοκοί έως το χείλος που περιέβαλλε την κιβωτό στο άνω μέρος και δεν υπήρχε αμφιβολία εδώ ότι οι κρίκοι ήσαν προσηρμοσμένοι ακριβώς κάτω από το χείλος.
Αυτό το χείλος («στεφάνη», AV) επροξένησε επίσης σημαντικές εικασίες, αν και πιστεύεται γενικά ότι εξετείνετο υπεράνω των πλευρών της κιβωτού αρκετά ώστε να τηρή ασφαλώς το κάλυμμα στη θέσι του στη διάρκεια της πορείας, οπότε η κιβωτός εφέρετο στους ώμους των ιερέων. Πιστεύεται επίσης ότι είχε σχέδιο σχοινιού, εφόσον το «χείλος» της τραπέζης συμπαραβάλλεται μ’ αυτό, φαίνεται δε τούτο ν’ ανταποκρίνεται προς την περιγραφή.4
Το κάλυμμα πρέπει ασφαλώς να ήταν αυτό καθ’ εαυτό ένας καλλιτεχνικός θησαυρός. Ήταν κατασκευασμένο από μια πλάκα καθαρού χρυσού και υπήρχαν στην κορυφή του δύο χερούβ εξαιρετικά λεπτής σφυροτεχνικής εργασίας. Αυτά ήσαν έτσι τοποθετημένα, ένα στην κάθε άκρη, ώστε αντίκρυζαν το ένα το άλλο, εφόσον δε το κάλυμμα αυτό ή «ιλαστήριον» εκπροσωπούσε τον θρόνον του Ιεχωβά, τα χερούβ μπορούμε να τα φαντασθούμε πώς ήσαν σε κάποια στάσι σεβασμού. Η αφήγησις δεν τα περιγράφει ούτε καν υπαινιγμούς κάνει για την γενική τους εμφάνισι. Αναφέρει απλώς: «Και τα χερουβείμ εξέτεινον τας πτέρυγας άνωθεν, επικαλύπτοντα με τας πτέρυγας αυτών το ιλαστήριον, και τα πρόσωπα αυτών έβλεπον το εν προς το άλλο· προς το ιλαστήριον ήσαν τα πρόσωπα των χερουβείμ.» (Έξοδ. 37:9) Από την ισχνή αυτή περιγραφή επεχειρήθη μια σχεδόν απίστευτη ποικιλία εικονογραφικών ανασχηματισμών. Αυτά τα χερούβ παρεστάθησαν με κάθε είδους μορφή, από τετράποδα ζώα με ανθρώπινο κεφάλι ως τη μορφή γυναικών με μακριά κόμη. Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι έμοιαζαν με ανθρώπους. Χερούβ είχαν τοποθετηθή στην είσοδο της Εδέμ με μια ρομφαία φλογίνη. (Γέν. 3:24) Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ρομφαίες. Ο Ιεζεκιήλ ωραματίσθη και περιέγραψε μερικά χερούβ, τα οποία εμφανίσθηκαν με μια ειδική και διακεκριμένη μορφή εξόχως συμβολικής φύσεως. Αλλ’ η γενική τους εμφάνισις ήταν σαν την ανθρώπινη. (Ιεζ. 1:5· 10:20-22) Εν τούτοις, δεν μπορεί θετικά να λεχθή με τι έμοιαζαν τα χρυσά αυτά χερούβ.
Μολονότι το θυσιαστήριο εξεικονίζει τον θρόνο του Ιεχωβά στον ουρανό, δεν πρέπει να διανοηθούμε ότι η παρουσία του Ιεχωβά εξεπροσωπείτο ως περιοριζόμενη στον μικρόν αυτόν χώρον μεταξύ των χερούβ. (Εβρ. 9:24) Η Γραφή αναγράφει ότι ο Ιεχωβά κάθηται «επί» των χερουβείμ. (Ψαλμ. 99:1) Εδώ, στα Άγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου, έλαμπε το φώς της παρουσίας του Ιεχωβά, το λεγόμενο «Σεκινάχ». Πόσο υψηλότερα από τα χερούβ είχε την πηγή του ή εξετείνετο δεν γνωρίζομε, αλλά ήταν ένα σημείο σε όλον τον Ισραήλ ότι η εύνοια του Ιεχωβά εξακολουθούσε να είναι με τον λαό του. Τόσο ισχυρή και μεγαλοπρεπής ήταν αυτή η παρουσία, που εξεδηλώνετο στα Άγια των Αγίων με την κιβωτό και το φώς Σεκινάχ που την συνώδευε, ώστε οποιοσδήποτε μη εξουσιοδοτημένος που θα ήγγιζε έστω την κιβωτόν, όταν μετεφέρετο, ολοσκέπαστη, από το ένα μέρος στο άλλο, έπεφτε αυτοστιγμεί νεκρός.
Με τον τρομερό τρόπο με τον οποίον ο Ιεχωβά ενεφανίσθη στον Ισραήλ στο Όρος Σινά, με τη φιλάγαθη φροντίδα με την οποία προέβλεπε για κείνους οι οποίοι κατάλληλα τον επλησίαζαν και με την ταχεία εκτέλεσι της οργής του πολλές φορές εναντίον εκείνων που μετεχειρίσθησαν την παρουσία του με αυθάδεια, ο Ιεχωβά μάς έδειξε τον κατάλληλο τρόπο και την ευλαβική στάσι του πλησιάσματος του αληθινού Χριστιανού με την προσευχή. Μόνο μέσω του μεγάλου Αρχιερέως Χριστού Ιησού, ο οποίος ο ίδιος προσωπικά εμφανίζεται ενώπιον του ουρανίου θρόνου υπέρ ημών, μπορούν να γίνουν δεκτές οι ικεσίες μας.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1 Φυτά της Βίβλου υπό Χ. Ν. Μολντένκε, σελ. 22, 24.
2 Βάσει του πήχεως των 18 ιντσών (πραγματικά 17,6 ίν.) Λεξικόν Γραφής υπό Χάρπερ, σελ. 813· Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία 11η Έκδ., Τόμ. 26, σελ. 604, υποσημείωσις 1.
3 Λεξικόν της Γραφής, υπό Χάστιγκς, σελ. 663.
4 Αυτόθι, σελ. 663, 665.