Αρνήθηκαν να Συμβιβασθούν
Η ΑΛΗΘΙΝΗ Χριστιανοσύνη ποτέ δεν υπήρξε λαοφιλής στην πλειονότητα. Στους κληρικούς του πρώτου αιώνος ο Ιησούς ήταν ένας ανεπιθύμητος παρείσακτος στον θρησκευτικό τομέα. Η ασυμβίβαστη διακήρυξίς του περί της αληθείας εξέθετε ως αποδοκιμασμένη από τον Θεό την υποκριτική των αυτοδικαίωσι και τις ανθρώπινες παραδόσεις των. (Ματθ. 15:1-9· 23:1-39) Ο Ιησούς εδίδαξε τη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού και αδίστακτα είπε ότι ο λόγος του είναι η αλήθεια. (Ιωάν. 17:3, 17) Αυτό εσήμαινε ότι οι θεοί των εθνών και οι αντίθετες διδασκαλίες που εδιδάσκοντο πεπλανημένα από τον κλήρο εν ονόματι του Θεού ήσαν ψευδείς και παροδηγητικές. Αφού ο Ιησούς είχε δίκαιο, αυτοί είχαν άδικο! Η σκληρή εκείνη αλήθεια προξενούσε πλήγματα.
Ακόμη και το πολιτικό στοιχείο δεν ευηρεστήθη με την εμφάνισι ενός, που, όπως ελέχθη, προωρίζετο να είναι «βασιλεύς των Ιουδαίων,» και όταν ο Ηρώδης έμαθε για τη γέννησί του από τους «μάγους», εξαπέλυσε μια δαιμονόπνευστη εκστρατεία για να τον φονεύση. Αυτή απέτυχε. Αλλ’ ύστερ’ από χρόνια, ο Κυβερνήτης Πιλάτος ενέδωσε στις αξιώσεις των θρησκευτικών Φαρισαίων και εθανάτωσε τον Χριστό σαν να ήταν ένας στασιαστικός παραβάτης του νόμου.—Ιωάν. 19:12-16.
Οι πραγματικοί Χριστιανοί ακολούθησαν την υποδειγματική πορεία του Υιού του Θεού, και όπως ακριβώς ο Ιησούς απέδωσε την αποκλειστική του αφοσίωσι στον Ιεχωβά και αδίστακτα συνηγόρησε γι’ αυτή τη λατρεία ως τη μόνη ορθή θρησκεία, έτσι και οι ακόλουθοί του σταθερά ακολούθησαν τα ίχνη του. Ο απόστολος Ιωάννης ετόνισε την ίδια εκείνη βεβαιότητα όταν είπε: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα· και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Αλλ’ ακριβώς όπως δεν ήρεσε στους ανθρώπους του κόσμου η στάσις εκείνη του Χριστού, αυτοί ομοίως δεν εμειδίασαν επιδοκιμαστικά για την πορεία του Ιωάννου. Αυτός εξωρίσθη στη νήσο Πάτμο από τον Αυτοκράτορα Δομιτιανό.
Ιδιαίτερα οι ηγέται της Ιουδαϊκής θρησκευτικής ιεραρχίας και οι θιασώται των εμαίνοντο εναντίον των Χριστιανών. Είχαν ήδη προέλθει σε μια βδελυκτή συμμαχία με την ειδωλολατρική Ρώμη να θανατώσουν τον Χριστόν. Κατόπιν, καθόσον ο αριθμός των ακολούθων του Χριστού εγίνετο πιο σημαντικός από την Πεντηκοστή και έπειτα και περισσότεροι άφηναν πίσω τη θρησκεία τού Ιουδαϊσμού για να εγκολπωθούν τις διδασκαλίες του Χριστού, το μίσος των συνεχίζετο αμείωτο.
Ο Στέφανος εθανατώθη. «Ο δε Σαύλος, πνέων έτι απειλήν και φόνον κατά των μαθητών του Κυρίου, ήλθε προς τον αρχιερέα, και εξήτησε παρ’ αυτού επιστολάς εις Δαμασκόν προς τας συναγωγάς, όπως, εάν εύρη τινάς εκ της οδού ταύτης, άνδρας τε και γυναίκας, φέρη δεδεμένους εις Ιερουσαλήμ.» (Πράξ. 9:1, 2) Μας αναφέρει τον λόγο για τον οποίον κατεδίωκε τους Χριστιανούς, λέγοντας: «Εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού, και εκακοποίουν αυτήν· και προέκοπτον εις τον Ιουδαϊσμόν υπέρ πολλούς συνηλικιώτας εν τω γένει μου, περισσότερον ζηλωτής υπάρχων, των πατρικών μου παραδόσεων.» (Γαλ. 1:13, 14) Κατόπιν όταν ο ίδιος ο Σαούλ έγινε Χριστιανός, ο άλλοτε διώκτης έγινε διωκόμενος.
Ώστε, όχι μόνον οι «εθνικοί» της Ρώμης, αλλά και αυτοί οι πολύ θρησκευτικοί Ιουδαίοι, ενώθηκαν στο κοινό μίσος εναντίον των Χριστιανών. Εκτίθεται μάλιστα και η σκέψις από μερικούς ιστορικούς ότι η Ποππαία, σύζυγος του κακοφήμου Νέρωνος, ήταν τουλάχιστον μια προσήλυτος στον Ιουδαϊσμό κι έτσι ήταν υπεύθυνη σ’ ένα βαθμό που τον προέτρεπε στον δαιμονισμένο του διωγμό εναντίον των Χριστιανών.
Όπως εκτίθεται σ’ ένα βιβλίο: «Για τους εθνικούς η Χριστιανοσύνη ήταν απλώς μια θρησκευτική παραδοξολογία—αξιοκαταφρόνητη, αλλά και ασήμαντη. Στους Ιουδαίους, αφ’ ετέρου, αποτελούσε αντικείμενον μίσους, . . . Η Χριστιανοσύνη ήταν μισητή στους Ιουδαίους για κάθε λόγο. Εξεμηδένιζε τον νόμον των. Ελευθέρωνε όλους τους Εθνικούς από τον βαρύν ζυγόν του νόμου, χωρίς με τούτο να τους θέτη σε χαμηλότερο επίπεδο. . . . Ήταν, με άλλους λόγους, μια μοιραία αποστασία και σχίσμα ένδοθεν, πιο επικίνδυνο από κάθε επίθεσι έξωθεν. Και, το χείριστο απ’ όλα, ήταν από τους Εθνικούς συγκεχυμένη με τον Ιουδαϊσμό, ο οποίος ήταν ο δριμύτερος ανταγωνιστής της.»1
Μια άλλη ιστορία προσθέτει αυτά: «Η αληθινή αιτία αυτής της εχθρότητος ήταν αναμφιβόλως ο φθόνος των Ιουδαίων ιερέων και διδασκάλων και ο φόβος του να χάσουν τα ατομικά τους οφέλη αν επικρατούσε η Χριστιανοσύνη. Δεν επεδείχθη λιγώτερη σκληρότης στους αθώους μαθητάς του Χριστού από τους Ιουδαίους εκείνους που κατοικούσαν έξω από την Παλαιστίνη στις Ρωμαϊκές επαρχίες. Φαίνεται από τις Πράξεις των Αποστόλων κι από άλλα αξιόπιστα συγγράμματα, ότι δεν εφείσθησαν κόπων για να εξεγείρουν τους νομικούς και τον όχλον για να καταστρέψουν τους Χριστιανούς. Για να συγκαλύψουν την ευτελή αυτή ενέργεια μ’ ένα έντιμο επένδυμα, διέδιδαν ότι οι Χριστιανοί είχαν προδοτικά σχέδια εναντίον της Ρωμαϊκής κυβερνήσεως· ότι ανεγνώριζαν ως βασιλέα των έναν κακοποιόν Ιησούν, τον οποίον ο Πιλάτος πολύ δίκαια ετιμώρησε με θάνατον.»2
ΕΔΙΩΧΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ
Πρέπει τώρα να συμπεράνωμε ότι ο διωγμός των Χριστιανών στους πρώτους αιώνες της Χριστιανικής εποχής ήταν μόνον εναντίωσις από τους Ιουδαίους; Το να ισχυρισθούμε κάτι τέτοιο θα ήταν να εξετάσωμε μόνο ένα μέρος της εικόνος που παρουσιάζουν τα γεγονότα. Μια «κυρία αιτία της Ρωμαϊκής εχθρότητος προς τη Χριστιανοσύνη ήταν ότι η Χριστιανική λατρεία δεν είχε τίποτα από ό,τι ήταν κοινό σε άλλες θρησκείες. Διότι οι Χριστιανοί δεν είχαν θυσίες, ναούς, αγάλματα, μαντεία, ούτε ιερατική τάξι· το δε απερίσκεπτο πλήθος εθεώρει εκείνους που ήσαν χωρίς αυτά, ως τελείως αθρήσκους· κατά τους Ρωμαϊκούς δε νόμους, όσοι εφαίνοντο αρνούμενοι τη Θεότητα ή τους εθνικούς θεούς εθεωρούντο ως λοιμός για την ανθρώπινη κοινωνία.»3
Στους Ρωμαίους, των οποίων η θρησκεία περιελάμβανε προσφοράν θυμιάματος στον αυτοκράτορα, η λατρεία ήταν στενά συνδεδεμένη με το κράτος. Γι’ αυτόν τον λόγο, η άρνησις από μέρους των Χριστιανών να συμμετέχουν στις ειδωλολατρικές αυτές τελετουργίες ηρμηνεύετο ως αντιπατριωτική. Η αμετάβλητη απόφασις των Χριστιανών να διατηρήσουν τη λατρεία των αποκλειστικά προς τον Θεό επέσυρε το πυρ του Ρωμαϊκού κόσμου. Ο ισχυρισμός των Χριστιανών ότι η πορεία των ήταν ορθή εστιγμάτιζε τον Ρωμαϊκό κόσμο ως άδικον ενώπιον του Θεού τόσον όσον και τον Ιουδαϊσμό, και αυτό δεν ήταν αρεστό.
Συνεπώς, κατέστη ειδικός σκοπός των δικαστών, να μη τους θανατώνουν, αλλά να τους εξαναγκάζουν ν’ απαρνούνται τη Χριστιανική πίστι. «Αν εδέχοντο να ρίξουν λίγους κόκκους θυμιάματος πάνω στο βωμό, απελύοντο από το δικαστήριο ασφαλείς και με επευφημίες.»4 Αν ηρνούντο ν’ αναιρέσουν, έστω και αν δεν ευρίσκετο πταίσμα εις βάρος των εκτός του της πίστεώς των, συχνά ετιμωρούντο με θάνατο. «Οποιοσδήποτε και αν είναι ο κανών της πορείας των», λέγει ο Πλίνιος, «η άκαμπτη επιμονή των, εφαίνετο αξία τιμωρίας.»5
Ο Ρωμαϊκός κόσμος επεδίωκε τις ηδονές με ασυνήθη ζήλο. Όχι μόνον αφειδείς ήσαν στις θρησκευτικές των τελετουργίες, αλλά και απέραντες κονίστρες κατεσκεύαζαν για ψυχαγωγία, εμφανίζοντας σ’ αυτές προ παντός αιμοβαφείς ξιφομαχικούς αγώνες. Οι Χριστιανοί εύρισκαν αποκρουστική αυτή την αχαλίνωτη παράβασι του Θείου νόμου περί ιερότητος του αίματος και γι’ αυτό ηρνούντο να παρευρίσκωνται εκεί. «Επειδή μισούσαν την ανομία του κόσμου, με τα απάνθρωπα αγωνίσματά του και τις αηδείς ειδωλολατρίες, κατηγορούντο για μίσος εναντίον του όλου ανθρωπίνου γένους.»6 Αυτό επέφερε αύξησι του διωγμού, όχι μόνον από τον επίσημο κόσμο, αλλά και από αυτόν τον κοινό λαό.
Οι σύγχρονοι μάρτυρες του Ιεχωβά βρέθηκαν σε μια όμοια θέσι. Αν και κάνουν καλό στους πλησίον τους και διαδίδουν ένα άγγελμα αγάπης, διωγμός και μίσος σωρεύονται εναντίον των σε όλα τα μέρη του κόσμου. Αν και αυτοί είναι ουδέτεροι στις υποθέσεις του κόσμου, ο κόσμος ερμηνεύει τούτο ως μίσος προς την ανθρωπότητα. Όταν παραθέτουν περικοπές από τον λόγον του Θεού ως αυθεντικόν και θέτοντα τη μόνη έγκυρη βάσι για ευπρόσδεκτη λατρεία, θεωρούνται στενής αντιλήψεως. Επειδή δεν παραμερίζουν τους Χριστιανικούς κανόνες περί κοσμικών τέρψεων, χαρακτηρίζονται ως φονείς της χαράς. Και όταν δεν εκπορνεύουν τη Χριστιανική αρχή εν ονόματι της σκοπιμότητος οπόταν το απαιτή ο κόσμος, θεωρούνται πείσμονες όπως εθεωρούντο και οι πρώτοι Χριστιανοί.
Η πορεία της πιστότητος από μέρος των μαρτύρων αυτών στέκει σαν μια καταδίκη των καθ’ ομολογίαν Χριστιανών οι οποίοι δεν ζουν σύμφωνα με τους υψηλούς κανόνες του Θείου λόγου, και αυτό δεν τους είναι αρεστό όπως δεν ήταν και στους αρχαίους Ιουδαίους ή Ρωμαίους. Με κάθε τρόπο, με πανούργες υποκινήσεις, και, όταν αυτές αποτυγχάνουν, με εκβιαστικό εξαναγκασμό, επιδιώκουν να επιβάλουν ένα συμβιβασμό. Αλλά μπορεί ένας Χριστιανός να συμβιβασθή;
Σ’ εκείνους που είναι ασταθείς στην πίστι τους, ο Ιησούς λέγει: «Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός· ούτως, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.» (Αποκάλ. 3:15, 16) Στην επί του όρους ομιλία του ο Ιησούς προειδοποίησε να φυλάγωνται από την ευρεία οδό του συμβιβασμού εκείνοι που θέλουν ζωή στον νέο κόσμο, όταν είπε: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης· διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.»—Ματθ. 7:13, 14.
Αν, λοιπόν, γνωρίζετε την οδό που δείχνει ο λόγος του Θεού ότι είναι ορθή, να είσθε συνετοί, μη συμβιβάζεσθε. «Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε· διότι ο αντίδικός σας διάβολος, ως λέων ωρυόμενος, περιέρχεται, ζητών τίνα να καταπίη. Εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν.»—1 Πέτρ. 5:8, 9.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1 Μεγάλα Γεγονότα υπό Φημισμένων Ιστορικών, σελ. 139, 140
2 Μοσχάιμ, Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 23.
3 Αυτόθι, σελ 24.
4 Ιστορία της Χριστιανοσύνης, υπό Έντουαρντ Γκίμπων, σελ. 234, 235.
5 Αυτόθι, σελ 213.
6 Μεγάλα Γεγονότα υπό Φημισμένων Ιστορικών, σελ. 141.