Ζώντας Σύμφωνα με το Όνομα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Ζώντας Σύμφωνα με το Όνομα

«Δεν θέλεις λάβης το όνομα Ιεχωβά του Θεού σου επί αναξίως.»—Έξ. 20:7, ΜΝΚ.

1. Τι δείχνει ότι ένας Χριστιανός πρέπει να είναι προοδευτικός στη λατρεία του;

Η ΑΛΗΘΙΝΗ λατρεία δεν είναι ένας μάταιος μακραίων τυπικισμός. Είναι ζωντανή, προοδευτική, παραγωγική. «Ο λόγος του Θεού είναι ζων», λέγει ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος. (Εβρ. 4:12) Και οι Παροιμίες 4:18 διακηρύττουν: «Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» Πρέπει να προχωρούμε βαδίζοντας στο αυξάνον φως. Επομένως, το να είναι κανείς Χριστιανός δεν είναι απλώς ζήτημα του να μάθη ωρισμένα δόγματα, αναγνωρίζοντας ως καλό ένα σύστημα αρχών που διέπουν τη ζωή, και κατόπιν να προβάλλη πάντοτε αξίωσι στον χαρακτηρισμό Χριστιανός. Καθόλου! Ένας Χριστιανός πρέπει να ζη την πίστι του, να είναι προοδευτικός στη μελέτη της αληθείας και στην εφαρμογή της στη λατρεία, και να είναι παραγωγικός σε καλά έργα που φέρνουν αίνο στον Θεό του Ιεχωβά.

2. Τι πρέπει ν’ αποφεύγεται από εκείνους που δέχονται το φως της αληθείας;

² Ήδη έχομε διακρίνει την ανάγκη μιας υγιούς Γραφικής βάσεως για τις δοξασίες μας, με το να θέσωμε κατά μέρος τις απλές παραδόσεις και φιλοσοφίες ανθρώπων που μας στερούν από το φως της αληθείας. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ, δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής.» (Ιωάν. 8:12) Όταν ένας καλήται από το σκότος στο θαυμαστό αυτό φως, πρέπει να εκτιμήση την αξία του αρκετά, ώστε να εξακολουθήση να βαδίζη σ’ αυτό, μη επιστρέφοντας πάλι στο σκότος που κατακαλύπτει τον κόσμο. (1 Πέτρ. 2:9· Ησ. 60:2) Δεν μπορεί να υπάρξη καμμιά σχέσις μεταξύ φωτός και σκότους.—2 Κορ. 6:14.

3. Γιατί είναι ζωτικό το να συνταυτισθή κανείς με την κοινωνία Νέου Κόσμου;

³ Υπάρχουν πολλοί που έφθασαν στο να αναγνωρίσουν το μεγάλο πνευματικό σκότος που καλύπτει τον κόσμο και τυφλώνει τις διάνοιες των ανθρώπων· συνέλαβαν το φως της αληθείας που διακηρύττεται από εκείνους τους οποίους ο Ιησούς προσδιώρισε ως το «φως του κόσμου», και όμως δεν συνεταυτίσθησαν με τους φορείς του φωτός της κοινωνίας του Νέου Κόσμου. (Ματθ. 5:14) Προσπαθούν να τηρούν μια υποθετικά «ουδέτερη» στάσι. Κάνοντας τούτο αποτυγχάνουν να λάβουν υπ’ όψιν ότι σ’ αυτόν τον καιρό της κρίσεως, όταν τους δίδεται η ευκαιρία να μάθουν την αλήθεια και να ταχθούν υπέρ του Ιεχωβά Θεού και της δικαίας βασιλείας του, κάνουν μια εκλογή που σημαίνει ζωή ή θάνατο. (Δευτ. 30:15, 16) Μπορεί να πιστεύουν το άγγελμα, αλλ’ αν δεν ακολουθούν πραγματικά τον Χριστό με το να συνταυτισθούν μαζί του και με τους αδελφούς του, το συλλογικό σώμα των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν κατέχουν το φως της ζωής. Κανείς στα αρχαία Σόδομα, που παρέλειψε να ενεργήση και πραγματικά να συνταυτισθή με τον Λωτ και την οικογένειά του και να φύγη από την καταδικασμένη εκείνη πόλι, δεν επέζησε. Κανείς που δεν ανταπεκρίθη στο προειδοποιητικό άγγελμα που εδόθη από τον Νώε και που δεν μπήκε στην κιβωτό μαζί του και μαζί με την οικογένεια του, δεν έζησε δια μέσου του κατακλυσμού τότε. «Ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.» (Ματθ. 24:39) Πόσο επείγον είναι στον σύντομο καιρό που απομένει, να συνταυτισθή κανείς με την κοινωνία Νέου Κόσμου μέσα στο όμοιο με κιβωτό νέο σύστημα πραγμάτων! Οι Γραφές είναι εμφατικές, και γι’ αυτό οι αληθινοί Χριστιανοί είναι ευγνώμονες, επειδή δεν μένει στη διάνοιά τους καμμιά αμφιβολία για το τι απαιτείται για να λάβη κανείς την επιδοκιμασία του Θεού.

4. Ποια άποψις πρέπει να ληφθή όσον αφορά την παρακολούθησι των συναθροίσεων;

⁴ Εκείνοι που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία του Νέου Κόσμου αναγνωρίζουν ως μια προμήθεια για την πνευματική τους ευεξία την απαίτησι που αναφέρεται στην προς Εβραίους επιστολή 10:24, 25: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Ο Ιεχωβά έχει παραθέσει ένα πνευματικό συμπόσιο παχέων πραγμάτων για τον λαό του, για να τους οικοδομήση και να τους ενισχύση για τις δοκιμασίες της πίστεως που αντιμετωπίζουν τώρα και που αναμένουν σε μεγαλύτερο ακόμη μέτρον καθώς κινείται ο Γωγ του Μαγώγ για την επίθεσί του σε μια γενική προσπάθεια να εξαλείψη την κοινωνία Νέου Κόσμου που ευημερεί πνευματικώς. Τώρα είναι καιρός ανταποκρίσεως στην πρόσκλησι για δωρεάν συμμετοχή στις πνευματικές αυτές προμήθειες. (Αποκάλ. 22:17) Οι νέοι καθώς και άλλοι μπορεί να βρουν ότι άλλα συμφέροντα τείνουν να αποκλείσουν αυτή την τακτική συναναστροφή με την κοινωνία Νέου Κόσμου. Είναι η κοσμική εργασία, οι επισκέπται ή άλλη απασχόλησις; Τότε διαβάστε προσεκτικά τη συμβουλή που βρίσκεται στην προς Εφεσίους επιστολή 5:15-17 (ΜΝΚ): «Προσέχετε λοιπόν πώς να περιπατήτε ακριβώς· μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί.» Ναι, αυτό θα μας στοιχίση κάτι. Μπορεί να πρέπει να παραιτηθούμε από άλλη ενασχόλησι τα βράδια εκείνα. Αλλ’ αν εμείς ως Χριστιανοί εθέσαμε την καρδιά μας στους ‘νέους ουρανούς και στην νέαν γην όπου κατοικεί δικαιοσύνη’, δεν είναι μήπως λογικό να κρατούμε αυτό το ενδιαφέρον στενά συνδεδεμένο με τη διάνοιά μας και να κατευθύνωμε τη ζωή μας σύμφωνα μ’ αυτό; (2 Πέτρ. 3:11-13) «Δια τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Ιεχωβά.» Δεν υπάρχει αμφισβήτησις για το ποιο είναι το θέλημά του στο ζήτημα αυτό· το εξέφρασε στον λόγον του. Η λογική Χριστιανική πορεία είναι η διαμόρφωσις της ζωής μας στο πρότυπον που θ’ αξίζη την επιδοκιμασία του.—Ρωμ. 12:2.

5. Ποια είναι η φυσική επιθυμία ενός που μαθαίνει την αλήθεια;

⁵ Καθώς γεμίζουν οι διάνοιές μας με την αλήθεια, δεν μπορούμε παρά να κινούμεθα από μια συντριπτική επιθυμία να κσταστήσωμε γνωστή την εκτίμησί μας στον Ιεχωβά Θεό για τις αναρίθμητες εκδηλώσεις τού ελέους του προς τα πλάσματά του. Θεωρούμε ευτυχείς τους εαυτούς μας να αριθμούμεθα μεταξύ των δούλων του και να του δίδωμε αποκλειστική αφοσίωσι. Καθώς είπε προ πολλού ο ψαλμωδός, έτσι ανταποκρινόμεθα: «Δοξολογείτε τον Ιεχωβά, διότι είναι αγαθός· διότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.» Αν εδιστάζαμε, θα ενοιώθαμε σαν τον Ιερεμία, ο οποίος είπε ότι ο λόγος του Θεού ήταν «ως καιόμενον πυρ περικεκλεισμένον εν τοις οστέοις μου, . . . και δεν ηδυνάμην πλέον.» (Ψαλμ. 136:1, ΜΝΚ· Ιερεμ. 20:9) Μπορούμε να δείξωμε αυτή την επιθυμία να υπηρετούμε, αφιερώνοντας τον εαυτό μας στον Θεό, συμβολίζοντας την αφιέρωσι αυτή με το εν ύδατι βάπτισμα και έπειτα ζώντας σύμφωνα με την αφιέρωσί μας με το να εξακολουθούμε να πράττωμε το θέλημα του Θεού.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΦΙΕΡΩΣΙΣ

6. Τι δείχνει ότι η αφιέρωσις και το βάπτισμα είναι αναγκαία για έναν που ζη σύμφωνα με το όνομα Χριστιανός;

⁶ Ότι η αφιέρωσις και το βάπτισμα είναι θείες απαιτήσεις εκτίθεται καθαρά στη Γραφή. Η Χριστιανική αφιέρωσις είναι η πράξις με την οποία ένα άτομο θέτει τον εαυτό του κατά μέρος, κάνοντας ιεροπρεπή συμφωνία, ανεπιφύλακτα και άνευ όρων, να πράττη το θέλημα του Ιεχωβά Θεού μέσω του Χριστού Ιησού, όπως εκτίθεται το θέλημα αυτό στη Γραφή και γίνεται σαφές από το άγιο πνεύμα του Θεού. Για να καταδειχθή η ορθότης μιας τέτοιας πράξεως, χρειάζεται απλώς να ερωτήση κανείς τον εαυτό του, ‘Είναι κατάλληλο να υπηρετή ένα άτομο τον Θεό, αποδίδοντας σ’ αυτόν αποκλειστική αφοσίωσι, και πρέπει άρα γε η έκφρασις αυτής της επιθυμίας να γίνη στον Θεό με προσευχή;’ Η απάντησις είναι προφανώς Ναι! Ο Ιησούς απέρριψε την εισήγησι του Διαβόλου για το αντίθετο όταν είπε: «Θέλεις προσκυνήσει Ιεχωβά τον Θεόν σου, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει.» (Λουκ. 4:8, ΜΝΚ) Λίγο πριν απ’ αυτό, εξεφράσθη με προσευχή στον Πατέρα του, πριν δε από πολύν καιρό είχε αναγραφή στους Ψαλμούς: ‘Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω το θέλημά σου.’ (Εβρ. 10:7-9) Ο Ιησούς κατέστησε γνωστή την επιθυμία του ν’ αποδώση ιερή υπηρεσία αποκλειστικά στον Πατέρα του Ιεχωβά Θεό. Για να συμβολίση αυτή την ευχή της αφιερώσεως, εβαπτίσθη στον Ιορδάνη Ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. (Μάρκ. 1:9) Αυτός ο ίδιος εξήγησε στον κάπως διστακτικό Ιωάννη ότι τούτο ήταν αναγκαίο για να εκτελεσθούν οι δίκαιες απαιτήσεις του Θεού, ο δε Ιεχωβά ο ίδιος ενώθηκε στο να δώση μαρτυρία του γεγονότος αυτού, ανοίγοντας τους ουρανούς και λέγοντας ότι επεδοκίμασε τον Υιό του και συνεπώς την πορεία που είχε λάβει. (Ματθ. 3:13-17) Ο Ιησούς ετόνισε ότι εκείνοι που γίνονται μαθηταί του θα εβαπτίζοντο ομοίως.—Ματθ. 28:19, 20.

7. Γιατί μερικοί διστάζουν να κάμουν την αφιέρωσι και το βάπτισμα;

⁷ Μ’ ένα τέτοιο σαφές προηγούμενο γι’ αυτή τη Χριστιανική πορεία, τι υπάρχει που θα έκανε ένα άτομο διστακτικό για την αφιέρωσι και το βάπτισμα; Έλλειψις ωρίμου Χριστιανικής αγάπης. Ένας που αγαπά τον Θεό υπακούει στις εντολές του. (1 Ιωάν. 5:3) Φυσικά, αυτό μπορεί να επηρεάζεται από διάφορα ζητήματα. Παραδείγματος χάριν, μερικοί είναι τόσο απασχολημένοι με εμπορικά συμφέροντα ή επιδίωξι ανέσεων του κόσμου, ώστε τους απομένει λίγος μόνο καιρός. Αν συμβαίνη αυτό, τότε είναι καιρός ν’ αλλάξουν το αντικείμενο της στοργής των αποβλέποντας σε ζωή στον νέο κόσμο. «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω· Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα.» (1 Ιωάν. 2:15-17) Η Γραφή αναφέρει τα πράγματα εκείνα, που τα υπερεπιθυμούν πολλοί, ως ‘απάτην του πλούτου’, επειδή το να έχη κανείς πλούτον τού δίδει μια ψευδή αίσθησι ασφαλείας. (Ματθ. 13:22) Η αληθινή ασφάλεια βρίσκεται στο ν’ αγαπούμε και υπηρετούμε τον Ιεχωβά.

8. Γιατί ένας που αγαπά τον Θεό δεν θα θελήση ν’ αποφύγη το να κάμη αφιέρωσι και να την συμβολίση με το εν ύδατι, βάπτισμα;

⁸ Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι χωρίς αγάπη απέχουν από το να κάμουν αφιέρωσι στον Ιεχωβά επειδή φρονούν ότι μ’ αυτό τον τρόπο αποφεύγουν ένα βαρύ φορτίο ευθύνης και δεν θα είναι υπόλογοι γι αυτό. Θέλουν να ζήσουν στον νέο κόσμο, αλλά είναι πολύ οκνηροί ώστε να κάμουν κάτι γι’ αυτόν. «Η ψυχή του οκνηρού επιθυμεί, και δεν έχει· η δε ψυχή των επιμελών θέλει χορτασθή.» (Παροιμ. 13:4) Δεν έχουν αποφύγει το να είναι υπόλογοι, επειδή η ευθύνη ήλθε όταν τους εδόθη η ευκαιρία ν’ ακούσουν τον λόγον του Ιεχωβά. (Ιεζ. 33:7-9) Κάνοντας αφιέρωσι καταδεικνύουν ότι εννοούν το θέλημα του Θεού και είναι πρόθυμοι να το πράξουν. Με το να βαπτισθούν έπειτα δεν υποχρεώνουν περισσότερο, τον εαυτό τους, αλλά καταδεικνύουν απλώς με υπακοή ότι εννοούσαν εκείνο που έλεγαν όταν υπεσχέθησαν ανεπιφύλακτη υπακοή στον Θεό. Δηλώνουν ενώπιον των ομοίων των Χριστιανών, όπως εδήλωσαν ήδη ενώπιον του Θεού, ότι εννοούν ακριβώς αυτό όταν λέγουν ότι θέλουν να υπηρετούν τον Θεό. Είναι μια πράξις υπακοής από μέρους των και, αντί να θέτη ένα βαρύτερο φορτίο επάνω τους, προκαλεί την ευλογία του Ιεχωβά, επειδή ζουν σύμφωνα με την ευχή της αφιερώσεως που έχουν ήδη κάμει στην προσευχή των προς τον Θεό.

9. Τι λείπει πραγματικά όταν μερικοί διστάζουν ν’ αφιερωθούν φοβούμενοι ότι δεν γνωρίζουν αρκετά, και ποια Γραφικά εδάφια δείχνουν ότι αυτό συμβαίνει;

⁹ Σε άλλους μπορεί να υπάρχη μια συναίσθησις ανεπαρκείας, μια αίσθησις ότι δεν γνωρίζουν αρκετά για να εξηγήσουν τη Γραφή στους άλλους, η οποία τους κάνει να αναχαιτίζωνται με φόβο. Αλλά είναι η έλλειψις καθ’ ολοκληρίαν έλλειψις γνώσεως; Ο Αιθίοψ ευνούχος, που αναφέρεται στο όγδοο κεφάλαιο των Πράξεων, ήταν έτοιμος να συμβολίση την αφιέρωσι του στον Ιεχωβά έπειτα από μια συζήτησι με τον Φίλιππο ενώ προχωρούσαν επάνω σ’ ένα άρμα. Ένας λεπρός που εκαθαρίσθη από τον Ιησούν ήταν τόσο γεμάτος από ευγνωμοσύνη, ώστε δεν μπορούσε να την κρατήση μέσα του, αλλά «ήρχισε να κηρύττη πολλά, και να διαφημίζη τον λόγον.» (Μάρκ. 1:40-45) Ασφαλώς δεν μπορούσε ν’ απαντήση σε όλες τις ερωτήσεις εκείνων στους οποίους μιλούσε, αλλά εγνώριζε πως αυτό ήταν ό,τι καλύτερο είχε ως τότε συναντήσει και μπορούσε να πη στους άλλους που θα μπορούσαν να μάθουν περισσότερα. Αυτοί δυνατόν να μην είχαν όλες τις απαντήσεις, αλλά είχαν καρδιές που υπερχείλιζαν από ευγνωμοσύνη για όσα είχαν ακούσει και δοκιμάσει. Δεν ανεχαιτίζοντο από φόβο. «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον· διότι ο φόβος έχει περιορισμόν.» (1 Ιωάν. 4:18, ΜΝΚ) Όχι μόνο ένα κεφάλι γεμάτο από απαντήσεις, αλλά μια καρδιά γεμάτη από αγάπη είναι εκείνη που υποκινεί ένα άτομο να υπακούη στις εντολές του Θεού. Αν θα θέλαμε ν’ αποκτήσωμε ζωή στον νέο κόσμο, πρέπει να έχωμε το είδος αυτό της αγάπης. «“Θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου,” και εξ όλης της διανοίας σου· και “τον πλησίον σου ως σεαυτόν.” . . . τούτο κάμνε, και θέλεις ζήσει.»—Λουκ. 10:25-28.

ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

10. Πώς πρέπει να εκτελήται η διακονία του αγρού αν πρόκειται να είναι ευπρόσδεκτη στον Ιεχωβά;

¹⁰ Στους Χριστιανούς σ’ αυτόν τον καιρόν του τέλους οι οδηγίες για υπηρεσία δίδονται στο κατά Ματθαίον 24:14: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» Όλοι όσοι υπακούουν με αγάπη στον Χριστό, το θεωρούν προνόμιο να συμμετέχουν σ’ αυτή τη διακονία. Λαμβάνοντας μέρος σ’ αυτή τη δράσι διακηρύξεως της Βασιλείας ‘αναφέρουν πάντοτε εις τον Θεόν θυσίαν αινέσεως, τουτέστι, καρπόν χειλέων ομολογούντων το όνομα αυτού’. (Εβρ. 13:15) Αυτές οι θυσίες δεν μπορούν να παρουσιάζωνται μ’ ένα τυχαίο τρόπο, αλλά μ’ ένα τρόπο που είναι άξιος του Θεού, στου οποίου την υπηρεσία προσφέρονται. Εν τούτοις, το ευπρόσδεκτον της υπηρεσίας ενός ατόμου δεν καθορίζεται με σύγκρισι προς την υπηρεσία τών αδελφών του· διέπεται από σύγκρισι προς την υπηρεσία που το άτομο αυτό μπορεί να προσφέρη. Ο Ιησούς ετόνισε ότι μια πτωχή χήρα που προσέφερε στο ναό μόνο δύο κέρματα πολύ μικρής αξίας είχε δώσει περισσότερα από τους πλουσίους, επειδή έδωσε «όλην την περιουσίαν αυτής». (Μάρκ. 12:44) Πόσο ζωτικό είναι κι εμείς, επίσης, όταν παρουσιάζωμε τη θυσία του αίνου μας στον Θεό, να καταθέτωμε σ’ αυτήν τα πάντα!

11. Ποια είναι μια καλή απόδειξις καρποφόρου διακονίας, και γιατί είναι τόσο σπουδαία;

¹¹ Ο Ιησούς Χριστός έδειξε τι άλλο κάνει την υπηρεσία ενός ατόμου ευπρόσδεκτη ενώπιον του Θεού. «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου.» (Ιωάν. 15:8) Απλή σπορά σπόρου δεν είναι το ίδιο με την καρποφορία. Αυτός ο σπόρος της αληθείας πρέπει να ποτισθή και να καλλιεργηθή και να αυξήση σε παραγωγικό φυτό για να φέρη καρπό. Αν ως αποτέλεσμα της διακονίας μας ο σπόρος της αληθείας ριζώση και τύχη φροντίδος ώσπου κι αυτός επίσης ν’ αυξήση σε καρποφόρο φυτό, τότε η διακονία μας δοξάζει τον Ιεχωβά επειδή παράγει περισσοτέρους υμνητάς. Κάθε εκκλησία και κάθε άτομο που μετέχει στην υπηρεσία του Ιεχωβά θα έκανε καλά να σταματήση και να ρωτήση, ‘Μπορώ να δείξω έναν καρπό αφιερωμένων διακόνων που παράγουν αίνον ως απόδειξι μιας διακονίας παραγωγικής σε αίνο προς τον Ιεχωβά;’ Ο Παύλος μπορούσε, και είπε: «Φανερόνεσθε ότι είσθε επιστολή Χριστού, γενομένη δια της διακονίας ημών, εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ’ εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας.» (2 Κορ. 3:3) Αν δεν έχωμε τέτοια συστατική επιστολή, τότε αντί να εξακολουθήσωμε να εκτελούμε μια διακονία που δεν είναι παραγωγική από αυτή την άποψι, θα εκάναμε καλά να αναλύσωμε τον εαυτό μας και την υπηρεσία μας για να δούμε πού μπορεί να γίνη βελτίωσις.

12. Ποια ιδιότης που κατεδείχθη από τον Ιησούν και αντεγράφη από τους Χριστιανούς, τους ενισχύει να εξακολουθήσουν κηρύττοντας παρά την εναντίωσι;

¹² Ο Ιησούς ετόνισε ότι η δεύτερη από τις δύο μεγάλες εντολές είναι το ν’ αγαπούμε τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Δεν μίλησε, μόνο, γι’ αυτό, αλλά και το κατέδειξε. Εσπλαγχνίσθη τους όχλους, στους οποίους εκήρυττε, διότι, καθώς είπε, «ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» (Ματθ. 9:36) Η καρδιά του ήταν μαζί τους, και η αγάπη αυτή είλκυε εκείνους που ήσαν δικαίας διαθέσεως. Το ίδιο συμβαίνει μ’ εκείνους που είναι μαθηταί του. Αναγνωρίζονται ως μαθηταί του επειδή εκδηλώνουν την διαμένουσα ιδιότητα της αγάπης. (Ιωάν. 13:35) Με ευσεβές ενδιαφέρον για τα πρόβατα του Κυρίου επανέρχονται στα σπίτια κατ’ επανάληψιν, προτρέποντας τους ενοίκους να ‘διαλλαγούν προς τον Θεόν’. (2 Κορ. 5:20) Είναι αλήθεια ότι μπορεί να τους έδειξαν ψυχρότητα ή να τους έκλεισαν κατά πρόσωπον τη θύρα την τελευταία φορά που ήσαν στο σπίτι, αλλά ‘η αγάπη μακροθυμεί. Δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν’. (1 Κορ. 13:4, 5) Και αφού η αγάπη είναι εκείνη που τους υποκινεί να επισκέπτωνται τα σπίτια, όταν κάνουν επανειλημμένες επισκέψεις είναι ακόμη εξίσου πρόθυμοι να βοηθήσουν τα άτομα ν’ αποκτήσουν ζωή στον νέο κόσμο, όσο ήσαν και στην πρώτη τους επίσκεψι. Αυτή ακριβώς η ιδιότης τους εμποδίζει ν’ αποφεύγουν τομείς ή σπίτια όπου μπορεί να μην έγιναν φιλόξενα δεκτοί στο παρελθόν, ή να ευνοούν ωρισμένου είδους τομείς περισσότερο από άλλους. Τους κρατεί αισιοδόξους όταν το άγγελμα που φέρνουν απορρίπτεται κατ’ επανάληψιν. Έχοντας κάμει το καλύτερο που μπορούσαν για να προπαρασκευασθούν και να το παρουσιάσουν, ξέρουν ότι τα πρόβατα γνωρίζουν τη φωνή του Κυρίου και ανταποκρίνονται, και χαίρουν καθώς βλέπουν μπροστά τους τη σαφή απόδειξι του διαχωριστικού έργου που επιτελείται τώρα υπό την διεύθυνσι του Βασιλέως Χριστού Ιησού μέσω του κηρύγματος που εκτελείται από τους κεχρισμένους του αδελφούς και τα άλλα πρόβατα που είναι σύντροφοί των. (Ματθ. 25:31-33) Όταν ένας δέχεται την αλήθεια, πόσο χαρούμενοι είναι επειδή πρόκειται να έχουν συνταυτισμένο μαζί τους ένα άλλο από τα πρόβατα του Κυρίου! Και όταν έχουν κάμει το μέρος των στην προπαρασκευή και, όπου είναι δυνατόν, στην παρουσίασι του αγγέλματος, αντί να αποθαρρυνθούν, γίνεται πιο στερεή η πίστις των όταν βλέπουν τους χλευαστάς που απορρίπτουν τα αγαθά νέα, εκπληρώνοντας έτσι την προφητεία.—2 Πέτρ. 3:3, 4.

ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΤΟΜΕΩΣ

13, 14 (α) Ποια κατάστασις εδημιουργήθη σε πολλά μέρη λόγω της επιμελείας των κηρύκων, στη διακονία; (β) Ποια όμοια κατάστασις υπήρχε στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνος;

¹³ Επί σαράντα ήδη χρόνια περίπου, αφότου ο Κύριος Ιεχωβά μαζί με τον Άγγελον της διαθήκης του ήλθαν στον πνευματικό ναό για κρίσι, οι πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά διήλθαν τις χώρες, εις εκπλήρωσιν της οράσεως του ανθρώπου του ενδεδυμένου λινά και με του γραμματέως το καλαμάριον στην οσφύν του. (Ιεζ. 9:1-11) Σε μερικές πόλεις και κωμοπόλεις επανεπεσκέφθησαν κατ’ επανάληψιν τα σπίτια, ίσως κάνοντας τούτο κάθε ολίγες εβδομάδες. Οι οικοδεσπόται μπορεί να τους λέγουν ότι άκουσαν το άγγελμα και ο θρησκευτικός κλήρος μπορεί να παραπονήται ότι εγέμισαν τη χώρα με τη διδασκαλία των για τον Ιεχωβά Θεό και τη βασιλεία του. Σε πολλά μέρη οι μάρτυρες του Ιεχωβά αντιμετωπίζουν γενική αδιαφορία ή και απροκάλυπτη εναντίωσι. Βλέποντας αυτά τα πράγματα, μήπως πρέπει τώρα να φρονούν ότι το έργο ετελείωσε;

¹⁴ Αντιμετωπίζοντας αυτή την κατάστασι, είναι φρόνιμο να εξετάσωμε την κατάστασι των αδελφών μας στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ του πρώτου αιώνος. Είχε γίνει τόσο αισθητό το έργο του κηρύγματος εκεί, ώστε οι αδελφοί εσύρθησαν για δεύτερη φορά στο Ανώτατο Δικαστήριο με τη σταθερή επίπληξι: «Δεν σας παρηγγείλαμεν ρητώς να μη διδάσκητε εν τω ονόματι τούτω; και ιδού, εγεμίσατε την Ιερουσαλήμ από της διδαχής σας, και θέλετε να φέρητε εφ’ ημάς το αίμα του ανθρώπου τούτου.» Μερικοί δεν εξετίμησαν τις επανειλημμένες επισκέψεις στα σπίτια των· αλλά ήσαν οι απόστολοι ελεύθεροι να αποσυρθούν από την υπηρεσία; Όχι αν ήθελαν να είναι αληθινοί Χριστιανοί, διάκονοι του Θεού. Η απλή των απάντησις στο δικαστήριο ήταν: «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους.»—Πράξ. 5:28, 29.

15, 16, (α) Πόσο εντατικά εκάλυπταν τον τομέα των; (β) Ποια ήσαν τα αποτελέσματα, και γιατί;

¹⁵ Συλλογισθήτε τις περιστάσεις που επικρατούσαν στην εκκλησία εκείνη. Την ημέρα της Πεντηκοστής όταν με την έκχυσι του αγίου πνεύματος άρχισε η μεγάλη εκστρατεία κηρύγματος στην Ιερουσαλήμ, υπήρχε ένας όμιλος από 120 άτομα που έλαβαν το άγιο πνεύμα από τον Θεό και έπειτα βγήκαν στο έργο. Η Ιερουσαλήμ, λογικά, ήταν ο τομεύς των. Πόσο μεγάλη ήταν; Φαίνεται ότι η Ιερουσαλήμ τότε ήταν περίπου 4.000 ποδών μήκους από βορρά προς νότον και 2.600 ποδών πλάτους από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Εκάλυπτε ολιγώτερο από ένα τετραγωνικό μίλιο, περιλαμβανομένης και της ευρύχωρης εκτάσεως του ναού. Φυσικά, με τους στενούς δρόμους και σπίτια με μερικά πατώματα πυκνοκατοικημένα, ο πληθυσμός θα ήταν σημαντικός. Αλλά απεικονίστε νοερά την κοπάστασι. Με αυτή την έκτασι που θα μπορούσε να παραβληθή με εβδομήντα δύο περίπου κατοικήσιμα τετράγωνα οικοδομών μιας πόλεως, υπήρχε λίγο περισσότερο από μισό τετράγωνο για κάθε διάκονο να υπηρετήση. Είναι η εδαφική σας περιοχή για μαρτυρία εξίσου γεμάτη από διακόνους της Βασιλείας όσο ήταν αυτή;

¹⁶ Το έργο δεν έφθασε σε στασιμότητα. Διότι σ’ εκείνη την πλήρη συμβάντων ημέρα της Πεντηκοστής «προσετέθησαν . . . έως τρεις χιλιάδες ψυχαί». Με αυτή τη μεγάλη εισροή πιστών, οι οποίοι ήσαν πρόθυμοι να μιλούν την αλήθεια, εδόθη στον τομέα των μια καταπληκτική μαρτυρία. «Ο δε Ιεχωβά προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους.» Και η εκκλησία επεξετάθη έτσι, ώστε «έγεινεν ο αριθμός των ανδρών ως πέντε χιλιάδες.» Το έργο ακόμη δεν εσταμάτησε, αλλά «ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» (Πράξ. 2:41, 47· 4:4· 6:7) Γιατί αυτή η καταπληκτική επέκτασις; Απλώς επειδή ‘επειθάρχουν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους’. Οι αντίπαλοί των τους παρακαλούσαν να σταματήσουν. Από μια ανθρώπινη άποψι μπορεί να εφαίνετο ότι ο τομεύς εκαλύπτετο πάρα πολύ. Αλλά το έργο εγίνετο υπό την διεύθυνσι του πνεύματος του Θεού. Αυτοί ακολουθούσαν τη διεύθυνσί του, φυτεύοντας και ποτίζοντας επιμελώς, ο δε Θεός έκανε συνεχώς την εκκλησία ν’ αυξάνη.

17. (α) Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά έδειξαν μεγάλο σεβασμό στα δικαιώματα των πλησίον των κάνοντας τέτοιες επανειλημμένες επισκέψεις; (β) Πρέπει τώρα να αδρανήσουν σε τομέα που έχει καλυφθή πολλές φορές;

¹⁷ Αλλά δεν πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η ευκολία του κοινού; Ναι, και λαμβάνεται υπ’ όψιν όταν οι μάρτυρες του Ιεχωβά θέτουν το ενδιαφέρον των για τους πλησίον των πιο πάνω από τη δική τους προσωπική ευκολία και επιστρέφουν παρά τις αρνήσεις που μπορεί να τους προβάλλωνται, παρά την αδιαφορία που μπορεί να συναντούν, παρά τον δυσμενή καιρό ή ακόμη την απαγόρευσι του έργου των και την απειλή φυλακίσεως ή ακόμη και θανάτου αν συνεχίσουν. Γνωρίζουν ότι μόνο εκείνοι που πρόθυμα λαμβάνουν το σημείο στην έδρα της νοήσεώς των επειδή άκουσαν το άγγελμα και το εδέχθησαν και ενήργησαν σύμφωνα μ’ αυτό με πίστι, θα επιζήσουν από την ερχόμενη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Επειδή ακριβώς αγαπούν τους πλησίον των, γι’ αυτό τους προτρέπουν να ‘διαλλαγούν προς τον Θεόν’. Η διαταγή του Θεού προς τους δούλους του σήμερα, όπως και προς τον Ιεζεκιήλ των αρχαίων χρόνων, είναι: «Θέλεις λαλήσει τους λόγους μου προς αυτούς, εάν τε ακούσωσιν, εάν τε απειθήσωσι.» (Ιεζ. 2:7) Εκείνοι που θ’ ανταποκριθούν στο άγγελμα και θα λάβουν το σημείο από την τάξι του ‘ανθρώπου με τα λινά’ περιγράφονται ως «όχλος πολύς, τον οποίον ουδείς ηδύνατο να αριθμήση.» (Αποκάλ. 7:9) Γνωρίζοντας καλά το γεγονός αυτό, κανείς από τους μάρτυρας του Ιεχωβά δεν αναλαμβάνει μόνος του να πη ότι το έργο ετελείωσε στον τομέα του, ότι δεν υπάρχουν πια πρόβατα. Χαίρουν να συνεχίσουν τη διακονία των ώσπου ο Ιεχωβά να πη ‘αρκεί’ κάνοντας να «ερημωθώσιν αι πόλεις, ώστε να μη υπάρχη κάτοικος».—Ησ. 6:11.

18. Τι είναι αναγκαίο αν πρόκειται να υπάρχη αύξησις στη Χριστιανική εκκλησία, και ποια, επομένως, είναι η ορθή πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσωμε;

¹⁸ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν καλά το γεγονός ότι όχι αυτοί, αλλά ο Θεός είναι εκείνος που κάνει την οργάνωσί του να αυξάνη. (1 Κορ. 3:6) Όταν, λοιπόν, εξετάζουν πώς να βελτιώσουν τη διακονία τους δεν προτείνουν την εισαγωγή ιδεών και σχεδίων ανθρώπων για τη σύναξι λαού και την οικοδόμησι μιας πελωρίας οργανώσεως. Η οργάνωσις είναι του Θεού και έχουν θέσι σ’ αυτήν μόνο εκείνοι που ελκύονται προς αυτήν από τον Θεόν επειδή είναι προβατοειδή άτομα που αγαπούν αυτόν, τον Υιό του και τη βασιλεία του και που έχουν ακούσει τον λόγο του με πίστι. Αφού ο Ιεχωβά εκτελεί το έργο του μέσω του πνεύματος του, ο λαός του είναι ανήσυχος στο να υπάρχη απόδειξις της ενεργείας αυτού του πνεύματος στη διακονία τους με το να παράγουν καρπό. Αν ο καρπός λείπη, μελετούν πάλι τους τρόπους και τα μέσα που εχρησιμοποιήθησαν από τον Ιησού Χριστό και προσπαθούν να τον μιμηθούν περισσότερο. Ανταποκρινόμενοι έτσι στην οδηγία της Βίβλου, που εγράφη υπό την έμπνευσι του αγίου πνεύματος, ανοίγουν το δρόμο για να ενεργήση πιο ελεύθερα το πνεύμα του Θεού στη ζωή τους, παράγοντας στη διακονία τους τον καρπό που τιμά τον Θεό.

19. Τι θα εξασφαλίση ανώτατα αποτελέσματα στη διακονία μας, και γιατί;

¹⁹ Εκείνοι που είναι ώριμοι σε Χριστιανική αύξησι έφθασαν στο να εκτιμήσουν, μέσω των Γραφών και της φανερής εκδηλώσεως της ευνοίας του Ιεχωβά στον πιστό και φρόνιμο δούλο του, ότι ο Ιεχωβά πολιτεύεται με τον λαό του ως οργάνωσι και ότι το πνεύμα του ενεργεί σε συσχετισμό με την οργάνωσι αυτή. (Ματθ. 24:45-47) Συνεπώς, όταν εξετάζουν τους παράγοντας που επηρεάζουν την αύξησι στην εκκλησία των, γνωρίζουν ότι μια σπουδαιότερη εξέτασις είναι η ανταπόκρισίς των στις οδηγίες που παρέχονται τακτικά μέσω των στηλών της Σκοπιάς, της Διακονίας της Βασιλείας και άλλων θεοκρατικών εκδόσεων και μέσω των συναθροίσεων. Αφού το πνεύμα αυτό του Θεού ενεργεί σε συσχετισμό με την οργάνωσι, στο βαθμό που οι τοπικοί επίσκοποι, οι διακονικοί βοηθοί και οι διάκονοι ατομικώς ανταποκρίνονται στη νουθεσία που παρέχεται σ’ αυτούς μέσω της θεοκρατικής οργανώσεως, στον ίδιο βαθμό ανοίγεται ο δρόμος με το μέσον αυτό για την ελεύθερη ροή του αγίου πνεύματος του Θεού. Εκείνοι που φρονούν ότι δεν βλέπουν αποτελέσματα στο βαθμό που θα μπορούσαν να ιδούν στην επέκτασι της αληθινής λατρείας στον τομέα των, θα κάμουν καλά να εξετάσουν αυτούς τους παράγοντας, να απομακρύνουν κάθε αρνητική ή ηττοπαθή στάσι και αισιόδοξα να θέσουν σε ενέργεια όλες τις προμήθειες που εισηγείται η θεοκρατική οργάνωσις. Αν φυτεύωμε και ποτίζωμε επιμελώς, ακολουθώντας τις οδηγίες που μας δίνει ο Ιεχωβά μέσω του λόγου του και του αγωγού επικοινωνίας του, θα ευλογήση αυτός τις προσπάθειές μας με αύξησι ώσπου όλα τα πρόβατά του να συναθροισθούν ασφαλώς στην κοινωνία του Νέου του Κόσμου.

20, 21. (α) Πώς μπορούμε να οργανωθούμε για να επεκτείνωμε την υπηρεσία μας; (β) Ποια άποψις πρέπει να ληφθή για τα προνόμια της υπηρεσίας που είναι εμπιστευμένα στη φροντίδα μας;

²⁰ Τώρα, σ’ αυτόν τον κρίσιμο καιρό που ο παλαιός κόσμος υπό τον Σατανά πλησιάζει στον καιρό της πλήρους καταστροφής του από το χέρι του Εκτελεστού Υιού του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού, είναι ζωτικό να ζούμε σύμφωνα με το όνομα που φέρομε ως Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά, για να βρεθούμε στην εύνοια του Ιεχωβά και του Υιού του. Ως Χριστιανοί διάκονοι του Θεού έχομε έναν σκοπό στη ζωή, και αυτός είναι να δώσωμε αποκλειστική αφοσίωσι στον Θεό μας Ιεχωβά. Ποτέ δεν πρέπει να το λησμονούμε αυτό, αλλά πάντοτε να διαπλάσσωμε τη ζωή μας σε συμμόρφωσι προς αυτό. Έχοντας ξεκινήσει στην οδό της δικαιοσύνης, ποτέ ας μη στραφούμε προς το οπίσω.

²¹ Αν εκάματε αφιέρωσι να υπηρετήτε τον Θεό, αυτή ας οδηγή τις αποφάσεις σας. Αντί να αναλαμβάνετε περισσότερες υποχρεώσεις που θα αποσπάσουν την προσοχή σας από τη διακονία σας, μάλλον να είσθε πάντοτε άγρυπνος να επωφεληθήτε ευκαιριών για να επεκτείνετε τη γνώσι της αληθείας που έχετε και να δεχθήτε περισσότερα προνόμια υπηρεσίας. Ίσως μπορείτε να οργανώσετε τις υποθέσεις σας για να δαπανάτε περισσότερον χρόνον στη διακονία ως ευαγγελιζόμενος εκκλησίας· αν είναι δυνατόν, μετακινούμενος ακόμη με την οικογένειά σας σε εδαφική περιοχή όπου η ανάγκη για βοήθεια είναι μεγάλη. Αν μπορή να γίνη αυτό, θα θέλετε να το πράξετε. Ίσως μπορείτε να οργανώσετε τη ζωή σας για να αναλάβετε τον ένδοξο θησαυρό της ολοχρονίου υπηρεσίας ως σκαπανεύς, να μπήτε στη Σχολή Γαλαάδ και κατόπιν στην ιεραποστολική υπηρεσία ή να υπηρετήσετε ως μέλος της οικογενείας Μπέθελ. Έχοντας κάμει ένα βήμα προς τα εμπρός, λάβετε απόφασι να παραμείνετε στα προνόμιά σας υπηρεσίας. Είναι εύκολο να παρεκκλίνετε και ν’ αφήσετε κάποιον άλλον να τα αναλάβη, αλλά το υπόδειγμα που μας εδόθη στη Γραφή είναι υπόδειγμα πιστών δούλων που ενέμειναν στο έργο των. Δεν αναφέρεται στη Γραφή ότι ο Ιησούς άφησε ασυμπλήρωτο ένα έργο υπηρεσίας, μολονότι αντημείφθη για πιστότητα με περισσότερα και μεγαλύτερα προνόμια διακονίας. Ο Αβραάμ εδέχθη από τον Ιεχωβά έναν διορισμό υπηρεσίας σε ξένη χώρα όταν ήταν ηλικίας εβδομήντα πέντε ετών, και παρέμεινε στο έργον επί εκατό χρόνια, ως τον καιρό του θανάτου του. Είθε να είναι απόφασις όλων όσοι είναι συνταυτισμένοι με την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, να μιμηθούν τα υποδείγματα εκείνα πιστής εγκαρτερήσεως. Έχοντας αρχίσει την πορεία, ας τρέχωμε με υπομονή τον αγώνα που ετέθη εμπρός μας, ακολουθώντας το δρόμο που εχάραξε ο Ιησούς Χριστός, εκείνος τον οποίον επιδοκιμάζει ο Θεός.—Εβρ. 12:1, 2.