Γιατί Μένουν Μακριά από την Εκκλησία
Υπάρχουν ισχυρές αιτίες, για τις οποίες οι άνθρωποι δεν παρακολουθούν την εκκλησία. Ιδού η εξήγησίς των.
Ο ΙΣΧΥΡΟΣ στρατός «Χριστιανών στρατιωτών» του «Χριστιανικού κόσμου» λιποτακτεί κατά εκατομμύρια. Από τη Σκανδιναυία, την Κεντρική Ευρώπη, την Αγγλία, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα μέρη της υδρογείου, κατηφείς πάστορες αναφέρουν έναν εναλλασόμενο αριθμό εκκλησιαζομένων, που απουσιάζουν χωρίς άδεια. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, τριάντα έως σαράντα εκατομμύρια μέλη των εκκλησιών απουσιάζουν από τις λειτουργίες της Κυριακής. Οι κληρικοί που βρίσκονται σε αμηχανία ερωτούν, Γιατί;
Μια έρευνα αποκαλύπτει ότι υπάρχουν βασικά δύο είδη μη εκκλησιαζομένων ατόμων. Η μία ομάς δεν ενώθηκε ποτέ με εκκλησία και δεν πηγαίνει. Το άλλο είδος ανήκει σε μια εκκλησία και δεν πηγαίνει επίσης. Οι λειτουργοί ονομάζουν την πρώτη ομάδα οι «έξω». Τα άλλα εκατομμύρια λέγεται ότι είναι πρόβατα που έχασαν το δρόμο τους. Ειρωνικά, πολλοί απ’ αυτούς λέγουν ότι η εκκλησία είναι εκείνη που έχασε το δρόμο της.
Σύμφωνα με μια τελευταία επισκόπησι, οι «έξω» μένουν μακριά από την εκκλησία επειδή δεν αισθάνονται την ανάγκη της. Πολλοί λίγοι απ’ αυτούς, εν τούτοις, είναι αθεϊσταί. Πολλοί λέγουν ότι μπορούν να είναι κοντά στον Θεό χωρίς να ενωθούν με μια εκκλησία. Ένας μεγάλος αριθμός προτιμούν τη δική τους προσωπική θρησκευτική φιλοσοφία που δεν προσαρμόζεται σε κανένα ιδιαίτερο «πιστεύω». Μερικοί λέγουν ότι δυσαρεστούνται από μικροπρεπείς ομιλίες εναντίον του ποτού, του καπνίσματος ή του χορού. Οι «έξω» δεν ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για τη στάσι «είμαι αγιώτερός σου» που βρίσκουν στους εκκλησιαζομένους, οι οποίοι, φρονούν, επεφύλαξαν τον ουρανό για τον εαυτό τους και τον άδη για τους πλησίον τους. Μερικοί από τους «έξω» αποφεύγουν την εκκλησία και τη θεωρούν ως ένα πρακτικό μέσον εξοικονομήσεως δολλαρίων και σεντς. Αυτό έγινε πολύ αντιληπτό σε μια τριετή επισκόπησι που έγινε για την Ενωμένη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Τα συμπεράσματα εδημοσιεύθησαν στις 15 του περασμένου Φεβρουαρίου.
Οι κληρικοί μπορεί ν’ απαντούν με τον ισχυρισμό ότι αυτοί οι «έξω» δεν κατανοούν τη βαθιά θρησκευτική σημασία της εκκλησίας. Την βλέπουν μόνο σαν απλό κοινωνιολογικό καθίδρυμα, που προσφέρει συντροφιά και ανέσεις ελαφρά αρωματισμένες με ηθική. Αν αυτό είναι αληθινό, δεν εξηγεί γιατί τα εκατομμύρια των εκκλησιαστικών μελών που εδαπάνησαν χρόνια μέσα στην εκκλησία, τώρα προτιμούν να είναι κάπου αλλού την Κυριακή. Γιατί η έκθεσίς των στη «βαθιά θρησκευτική σημασία» της εκκλησίας απέτυχε να τους εμποδίση από το να επιστρέψουν;
ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΩΝ
Αν επρόκειτο να ερωτήσετε αυτούς που μένουν στο σπίτι, τι τους εκράτησε μακριά, σε πολλές περιπτώσεις θα εξέφραζαν κάπως έτσι τα παράπονα των:
‘Συνήθιζα να είμαι πολύ δραστήριος στο έργο της εκκλησίας. Η ιδιότης του μέλους εσχετίζετο μ’ έναν πολυάσχολο κύκλο συναθροίσεων επιτροπής, τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, καταρτίσεως προγραμμάτων, συντάξεως καταστάσεων εκκλησιαζομένων. Αυτό ήταν το πρόβλημα ο λειτουργός και το εκκλησίασμα ενδιεφέροντο πάρα πολύ για τη συγκέντρωσι χρημάτων, για ομάδες προσκόπων και άλλες κοινωνικές υποθέσεις που δεν είχαν καμμιά σχέσι με τη σωτηρία μας. Αυτή η απασχόλησις με κοσμικά πράγματα αντανεκλάτο επίσης στις ομιλίες της Κυριακής.
‘Ο λειτουργός μας μπορούσε να κρατή ψηλά τη φήμη του σαν ένας εύγλωττος ομιλητής, αλλά εγώ επιθυμούσα να προσεγειώνετο. Μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις έλεγε κάτι που θα μπορούσα να το θυμηθώ μια ώρα αργότερα. Ο Ιησούς και ο Παύλος ανεφέροντο πότε-πότε από τον άμβωνα, αλλά είχαν πολλούς ανταγωνιστάς: τον Μπέρτραντ Ράσσελ, τον Ρέινχολντ Νίμπουρ, τον Δρα Νόρμαν Βίνσεν Πηλ και άλλους που ο λειτουργός προτιμούσε να παραθέση.
‘Από τον άδην πυρός και θείου, η μορφή των ομιλιών επήγαινε στο άλλο άκρον, σε ομιλίες καθησυχαστικές σχετικά με το πώς να κατανικάται η έντασις και η πίεσις. Ο καιρός του άμβωνος ο αφιερωμένος στην επιτυχία και στην «ειρήνη της διανοίας» με διετάρασσε. Η ανάγκη αρετής έδινε τόπο στην επιθυμία σθένους, σφρίγους και ζωτικότητος. Η εφηρμοσμένη ψυχολογία εφαίνετο κακώς εφηρμοσμένη όταν ήρχετο από τον άνθρωπο που επληρώνετο για να μας διδάξη για τον Θεό. Δεν είναι παράδοξο ότι απέφευγα να συζητήσω για τη θρησκεία—ακόμη και για τη δική μου. Δεν εγνώριζα αρκετά γι’ αυτήν. Κατ’ επανάληψιν έφευγα από τη λειτουργία της Κυριακής νοιώθοντας ότι δεν είχα τραφή πνευματικώς. Κάτι ήταν ριζικώς εσφαλμένο.
‘Ένας ιεραπόστολος της εκκλησίας είπε ότι λυπηθήκαμε με τον Βουδδισμό που διολισθαίνει, και είχε δίκαιο. Βαθμιαίως είχαμε φθάσει να πιστεύωμε ότι μια θρησκεία είναι εξίσου καλή με μια άλλη, εφόσον πιστεύαμε. Ο ιεραπόστολος είπε ότι οι Βουδδισταί λέγουν το ίδιο πράγμα—όλες οι θρησκείες είναι απλώς διάφοροι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Αν ο Ιησούς ερχόταν στην εκκλησία μας και επανελάμβανε την παρατήρησί του, «Στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν», αμφιβάλλω αν θα ήταν πάλι ευπρόσδεκτος.—Ματθ. 7:14.
ΑΡΧΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ
‘Ένα άλλο πράγμα που δεν εταίριαζε στον Ιησού για την εκκλησία μας ήταν ο τίτλος του, Άρχων Ειρήνης. Είτε του άρεσε είτε όχι, η εκκλησία μας τον έκαμε Άρχοντα Πολέμου. Το σήμα της Χριστιανοσύνης μας ήταν εθνικιστικό πέρα ως πέρα. Ευτυχώς, η κυβέρνησις, κάτω από την οποία διέμενε η εκκλησία μας, συνέβαινε πάντοτε, να βρίσκεται στην ορθή ηθική πλευρά κάθε πολέμου που έγινε· τουλάχιστον αυτό μας ελέγετο. Τούτο κατέστησε κατάλληλο για τον κλήρο μας να κηρύττη την αιτία ενός αγίου πολέμου ή σταυροφορίας για την ανθρωπότητα. Με ετάρασσε, όμως, να βρίσκω αντιτιθέμενες στρατιές αποτελούμενες από μέλη των ιδίων εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της δικής μου. Ένας κληρικός μάς εβεβαίωσε ότι ο πόλεμος είναι ο τρόπος του Θεού για ν’ αυξήση τον πληθυσμό του ουρανού. Αμφέβαλλα γι’ αυτό, αλλά δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα εκατομμύρια των δυστυχημάτων έτειναν να ερημώσουν τη γη. Στην εκκλησία μας μόνο στις 25 Δεκεμβρίου εγίνετο ο Χριστός μια φορά ακόμη Άρχων Ειρήνης. Για μένα μια φιλοπόλεμη Χριστιανοσύνη δεν είχε νόημα.
‘Μία ή δύο φορές ο πάστωρ μας μάς υπενθύμισε ότι υποτίθεται πως είμεθα το φως του κόσμου. Δεν είχαμε αρκετό ζήλο για να φωτίσωμε την πόλι της κατοικίας μας. Πράγματι, από μια δογματική άποψι, τα πράγματα ήσαν λίγο ομιχλώδη μέσα στην ίδια την εκκλησία μας. Κατά μέγα μέρος αυτό ωφείλετο στο δόγμα της Τριάδος, που οπωσδήποτε δεν προσέθετε φως. Η εκκλησία έλεγε ότι ήταν μυστήριο και ότι έπρεπε να το αφήσωμε ως το σημείο αυτό. Σε μια περίστασι ο πάστωρ μας θα εξήταζε την ανάστασι, ειδικά την Κυριακή του Πάσχα. Αλλά, κατόπιν, σε επικήδειους σε οικογένειες η έμφασις ετίθετο στην αθανασία της ψυχής και την αναχώρησί της στον ουρανό. Αυτό με περιέπλεκε επίσης. Αν ο Χριστός ή οποιοσδήποτε είχε μια αθάνατη ψυχή, γιατί θα εχρειάζετο επίσης ανάστασι; Αυτή φαινόταν περιττή. Ο πάστωρ έλεγε ότι η ανάστασις ήνωσε το σώμα του Χριστού με την αθάνατη ψυχή του και επήγαν και τα δύο στον ουρανό. Διεπίστωσα αργότερα ότι η Βίβλος λέγει πώς αυτό είναι αδύνατο. (1 Κορ. 15:50) Δεν ακούαμε πολύ συχνά βιβλικές συζητήσεις από τον άμβωνα, επειδή ο λειτουργός εύρισκε την ανάγκη να πραγματεύεται περισσότερο επείγοντα ζητήματα παρά την αιώνια ζωή. Η διδασκαλία που ακούαμε άφηνε πολλά ερωτήματα αναπάντητα.
‘Ένα άλλο πράγμα που άφηνε ένα ερωτηματικό στη διάνοιά μου ήταν η διδασκαλία της εκκλησίας ότι ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο επάνω στη γη για να τον δοκιμάση και να δη αν ο άνθρωπος θα ήταν άξιος του ουρανού. Αυτό εσήμαινε ότι η γη αυτή δεν είχε άλλο σκοπό παρά να είναι ένα έδαφος για δοκιμασία. Αλλά πώς συμβαίνει να δημιουργήθησαν οι άγγελοι του ουρανού για την επικράτειά των χωρίς να διέλθουν παθήματα μαζί με τα τέκνα του Αδάμ; Και αν ο πονηρός αυτός κόσμος είναι τέτοιος που τον ήθελε ο Θεός, αυτό δημιουργεί μια άλλη διαταρακτική ερώτησι: Γιατί διδάσκομε τα τέκνα μας να προσεύχωνται να γίνη το θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται στον ουρανό; Ο Ιησούς φαίνεται ότι μας λέγει να προσευχώμεθα για μια μεταμόρφωσι αυτής της σημερινής τάξεως πραγμάτων, αλλά η εκκλησία εξακολουθεί να επιμένη ότι το έργο μας είναι να ετοιμάζωμεθα να αναχωρήσωμε από αυτή τη γη κάποτε. Η αποτυχία της εκκλησίας να ικανοποιήση την πνευματική μου πείνα με ωδήγησε στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσα να προχωρήσω εξίσου καλά χωρίς αυτήν. Τελικά έπαυσα να πηγαίνω.’
Αυτή, κατ’ ουσίαν, είναι η ιστορία χιλιάδων μη εκκλησιαζομένων. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, πάρα πολλά άτομα που μένουν μακριά από την εκκλησία για τέτοιους λόγους, συμβαίνει να έχουν μια απροσδόκητη ευλογία, η οποία περαιτέρω μεταβάλλει τον τρόπο της ζωής των. Κατ’ ουσίαν, ιδού τι συμβαίνει, όπως θα μπορούσε να το αφηγηθή ένας που το εδοκίμασε:
ΕΝΑΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
‘Μια Κυριακή πρωί αργοπορούσα έπειτα από ένα πρόγευμα που το επήραμε αργά, όταν ήλθε ένας νέος στην πόρτα μας με μια Γραφή στο χέρι. Ήταν ένας από τους ανθρώπους εκείνους, για τους οποίους η εκκλησία μας συνήθιζε να μας προειδοποιή—τους ζηλωτάς με την «παράλογη» διδασκαλία. Μη θέλοντας να είμαι αγενής, έκαμα μια προσπάθεια ν’ ακούσω. «Ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο επάνω στη γη για να ζη αιωνίως», είπε, «υπό τον όρον της υπακοής του ανθρώπου. Η αποτυχία του Αδάμ επέφερε θάνατο σε όλους μας, αλλά δεν μετέβαλε τον σκοπό του Ιεχωβά να έχη μια παραδείσια γη. Η υποδειγματική προσευχή του Ιησού μάς λέγει να προσευχώμεθα να συντρίψη αυτόν τον πονηρό κόσμο η κυβέρνησις της Βασιλείας του Θεού και να φέρη τον παράδεισο σε πραγματοποίησι. Πόλεμοι, δάκρυα και θάνατος θα παρέλθουν και ο Θεός θα κάμη τα πάντα νέα. Αυτά είναι τα αγαθά νέα που οι μάρτυρες του Ιεχωβά φέρνουν στα πέρατα της γης, σε αρμονία με το Ματθαίος 24:14.» Απέδειξε τα σημεία του στρέφοντας στη Γένεσι 1:28· Δανιήλ 2:44· 2 Πέτρου 3:13 και Αποκάλυψι 21:4, 5. Τον προσεκάλεσα μέσα.
‘Τον κατέκλυσα με ερωτήσεις, και κάθε φορά ελάμβανα μια Γραφική απάντησι. Με επληροφόρησε ότι η Τριάς είναι μια ειδωλολατρική διδασκαλία, στην οποία ρητώς αντιλέγουν εδάφια όπως του Ιωάννου 14:28 και 1 Κορινθίους 11:3, μεταξύ άλλων. «Ο άνθρωπος είναι ψυχή», είπε, «και η Γραφή αποδεικνύει ότι η ψυχή πεθαίνει.» (Εστράφη στο Ιεζεκιήλ 18:4, Εκκλησιαστής 9:5, 10 και Ιάκωβος 5:20.) «Αφού η ψυχή πεθαίνει, ο Θεός μάς έχει προσφέρει ανάστασι στον νέο του κόσμο της δικαιοσύνης. Αιώνια ζωή είναι κάτι που πρέπει να ζητούμε· δεν γεννώμεθα μ’ αυτήν.»—Ιωάν. 17:3.
‘Σε επόμενες επισκέψεις αυτός ο νέος διάκονος απήντησε σε Βιβλικά ερωτήματα που με είχαν περιπλέξει επί έτη. Με βροχή ή με ήλιο, πάντοτε ήταν συνεπής στις συνεντεύξεις του και εγώ πάντοτε εμάθαινα κάτι ενδιαφέρον και πολύτιμο. Άρχισα να βλέπω ότι η αληθινή Χριστιανοσύνη είναι ακόμη συγκεντρωμένη στον Θεό και όχι στον εαυτό της. Έχει ακόμη αγγελίες για να εκπέμπη στον κόσμο, αντί κοινοτοπιών περί επιτυχίας και ειρήνης πάση θυσία. Η αληθινή Χριστιανοσύνη ζητεί ακόμη αρετή και πίστι που καταδεικνύονται με έργα. Υπάρχει ακόμη μαρτυρία που πρέπει να δοθή και ο Θεός χρησιμοποιεί άνδρες, γυναίκες και παιδιά για να την εκτελέσουν, όπως ακριβώς έκαμε πριν από 1900 χρόνια. Τώρα, όπως και τότε, κανείς απ’ αυτούς δεν πληρώνεται για να την κάμη· αφιερώνονται να πράττουν το θέλημα του Θεού από αγάπη. Και η αγάπη αυτή τους κρατεί σε ενότητα με την κοινωνία των αδελφών σε όλο τον κόσμο. Όλα αυτά τα άκουσα και τα είδα μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά. Μπορείτε να τα δήτε μόνοι σας στις Αίθουσες των Βασιλείας.
‘Την επόμενη εβδομάδα θα επισκεφθώ τους πρώην εκκλησιαστικούς μου συντρόφους, όχι στην εκκλησία, αλλά στα σπίτια των. Πολλοί απ’ αυτούς θα μένουν μακριά από την εκκλησία, όπως ακριβώς έμενα κι εγώ, χρειαζόμενος κάτι καλύτερο. Θα είναι μια ευχαρίστησις να τους δείξω πώς να εύρουν αυτό το καλύτερο απ’ ευθείας στη Βίβλο. Αυτό θα το κάμω, αν επιτρέψη ο Ιεχωβά, διότι τώρα είμαι ένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά.’