Θάρρος όπως του Δαβίδ για τους Συγχρόνους Καιρούς

ΟΙ ΜΕΡΕΣ αυτές είναι κατάφορτες από κινδύνους. Καλά προελέχθησαν ως «καιροί κακοί». Για να τους αντιμετωπίση κανείς επαρκώς χρειάζεται θάρρος. Και τι είναι θάρρος; Η λέξις ο ‘θάρρος’ έχει ορισθή ως «διανοητική ή ηθική δύναμις που καθιστά ικανόν ένα να τολμήση, να υπομείνη και ν’ ανθέξη σε κίνδυνο, φόβο ή δυσκολία στερρά κι αποφασιστικά».—2 Τιμ. 3:1.

Απαιτείται θάρρος για να είναι κανείς έντιμος στο επάγγελμα, όταν οι συναγωνισταί του είναι ανέντιμοι. Απαιτείται θάρρος να ομολογήση κανείς ότι έκαμε λάθος. Ιδιαίτερα δε χρειάζεται θάρρος στις μέρες αυτές για να πλεύση κανείς αντίθετα προς το ρεύμα της κοινής γνώμης με την ακράτητη επιδίωξι των ηδονών και του πλούτου και με τα χαμηλά ηθικά επίπεδα. Για να εξακολουθήσετε να κάνετε εκείνο που ξέρετε ότι είναι ορθόν, και για να έχετε τη σταθερή απόφασι να ζήσετε σύμφωνα με τις πεποιθήσεις σας παρ’ ό,τι μπορεί να κάνουν οι άλλοι—απαιτείται θάρρος.

Υπάρχει πάρα πολύ λίγο από το είδος αυτό του θάρρους σήμερα στον κόσμο. Υπάρχει, εν τούτοις, πολύ απ’ αυτό που συχνά θεωρείται θάρρος, δηλαδή, η φυσική απερισκεψία. Όμως, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο. Το θάρρος βασίζεται σε αρχές· η φυσική τόλμη βασίζεται σε φυσική δύναμι, σε συναίσθημα ή και σε υστεροβουλία. Ένας αγωνιστής για βραβείο έχει φυσική τόλμη· είναι εκεί αγωνιζόμενος για φήμη ή χρήμα. Πολλοί στρατιώται στη μάχη, εξημμένοι από το πάθος του φόνου, ή γεμάτοι πεποίθησι λόγω ανωτέρας στρατιωτικής εξαρτίσεως, μπορεί να επιδεικνύουν τόλμη. Αλλά το θάρρος δεν βασίζεται σε ανώτερη φυσική δύναμι. Η διανοητική ή ηθική δύναμις είναι εκείνη που προέρχεται από αφοσίωσι σε αρχές.

Η Αγία Γραφή μάς δίνει πολλά παραδείγματα για το είδος του θάρρους που χρειαζόμεθα στους συγχρόνους αυτούς καιρούς. Μεταξύ των πιο αξιολόγων απ’ αυτά είναι το παράδειγμα θάρρους, που εδόθη από τον Δαβίδ που εφόνευσε τον γίγαντα. Όταν ο Δαβίδ ήταν απλό παιδάκι κι εποίμανε τα πρόβατα του πατρός του, εξεδήλωσε αξιόλογο θάρρος στην προστασία των από το άγρια θηρία. Όπως ο ίδιος αφηγήθη στον Βασιλέα Σαούλ: «Ο δούλος σου έβοσκε τα πρόβατα του πατρός αυτού, και ήλθε λέων, και άρκτος, και ήρπασε πρόβατον εκ του ποιμνίου· και εξήλθον κατόπιν αυτού, και επάταξα αυτόν, και ηλευθέρωσα αυτό εκ του στόματος αυτού· και καθώς εσηκώθη εναντίον μου, ήρπασα αυτόν από της σιαγόνος, και επάταξα αυτόν, και εθανάτωσα αυτόν· επάταξεν ο δουλός σου και τον λέοντα και την άρκτον.» Αυτό, βέβαια, απαιτούσε θάρρος!—1 Σαμ. 17:34-36.

Ο Δαβίδ, ενώ ήταν παιδάκι ακόμη, δεκαεπτά ετών περίπου, αντιμετώπισε τον Γολιάθ, τον γίγαντα ύψους εννέα ποδών κι εννέα ιντσών, ο οποίος ολόκληρες μέρες είχε καθηλώσει ολόκληρο τον στρατό του Ισραήλ ένεκα φόβου κι ο οποίος διαρκώς τους ωνείδιζε από μέρα σε μέρα. Ο Δαβίδ με σπάνιο θάρρος επλησίασε αυτόν τον γίγαντα ήρεμα κι άφοβα, προκαλώντας τον και θέτοντας το ζήτημα τετραγωνικά ενώπιόν του: «Συ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαίαν, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ δε έρχομαι εναντίον σου εν τω ονόματι του Ιεχωβά των δυνάμεων, του Θεού των στρατευμάτων του Ισραήλ, τα οποία συ εξουθένησας· την ημέραν ταύτην θέλει σε παραδώσει ο Ιεχωβά εις την χείρά μου· και θέλω σε πατάξει, και αφαιρέσει από σου την κεφαλήν σου· . . . δια να γνωρίση πάσα η γη ότι είναι Θεός εις τον Ισραήλ.» Τότε, με μια σφενδόνη ποιμένος κι έναν από τους πιο απαλούς λίθους που μπορούσε να εύρη, έσπευσε προς τον γίγαντα, έρριψε τη σφενδόνη του και μ’ ένα λίθο απ’ αυτήν κατέρριψε τον γίγαντα. Τι επίδειξις θάρρους ήταν αυτή!—1 Σαμ. 17:45-50, ΜΝΚ.

Ο Δαβίδ εξακολούθησε να είναι ένας ανήρ θάρρους. Εξερχόμενος στη μάχη τόσο ενέπνεε τους άνδρες, που ήσαν μαζί του, ώστε οι γυναίκες του Ισραήλ μπορούσαν να ψάλλουν: «Ο Σαούλ επάταξε τας χιλιάδας αυτού, και ο Δαβίδ τας μυριάδας αυτού.» Ένεκα τούτου ο Βασιλεύς Σαούλ εζήλευσε κι εφθόνησε τρελλά τον Δαβίδ κι επεζήτησε κατ’ επανάληψιν να τον θανατώση, κάνοντας τον Δαβίδ τελικά να φύγη στο σπήλαιον Οδολλάμ, όπου τον συνήντησαν οι αδελφοί του και όλος ο οίκος του πατρός του καθώς κι εκατοντάδες ανδρών που ήσαν «εν στενοχωρία.» Εκεί, μολονότι ήταν κυνηγημένος σαν ένα άγριο θηρίο από τον Βασιλέα Σαούλ και τους στρατιώτας του, ο Δαβίδ διετήρησε το θάρρος του. Αυτό κατ’ επανάληψιν το απέδειξε, όπως όταν, σε δύο περιπτώσεις, είχε τον Σαούλ υπό την εξουσίαν του κι ωστόσο ηρνήθη ν’ αφαιρέση τη ζωή του ανθρώπου, που ήταν αποφασισμένος να λάβη τη ζωή του Δαβίδ.—1 Σαμ. 18:7· 22:1, 2.

Όταν ο Δαβίδ έγινε βασιλεύς, εξέτεινε τα όρια του έθνους του ως τα παρά Θεού καθορισθέντα σημεία στρατιωτικών κατακτήσεων. Το ότι δε αυτός ο αγών ήταν ένα ζήτημα θάρρους μπορεί να παρατηρηθή από το γεγονός ότι επανειλημμένως ο Δαβίδ ερώτησε τον Ιεχωβά ως προς την κίνησί του προς μάχην, δείχνοντας ότι κατηυθύνετο από το θείον θέλημα κι όχι απλώς από την αγάπη της κατακτήσεως.

Πού ενέκειτο τα μυστικό του θάρρους του Δαβίδ; Πρώτ’ απ’ όλα ενέκειτο στη μεγάλη του πίστι στον Ιεχωβά: «Ο Ιεχωβά ο ελευθερώσας με εκ χειρός του λέοντος, και εκ χειρός της άρκτου, ούτος θέλει με ελευθερώσει εκ χειρός του Φιλισταίου τούτου.» Συντελεστικόν, επίσης, του θάρρους του ήταν η αγάπη του στη δικαιοσύνη: «Οι ασεβείς φεύγουσιν, ουδενός διώκοντος· οι δε δίκαιοι έχουσι θάρρος ως λέων.» Επίσης δε, η αγάπη στον Ιεχωβά Θεό και τον λαό του έδωσε θάρρος στον Δαβίδ: «Φόβος δεν είναι τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον διότι ο φόβος έχει κόλασιν.» Ναι, η πίστις στον Ιεχωβά Θεό, η αγάπη, στη δικαιοσύνη και η αγάπη στον Θεό και στον πλησίον μπορεί να λεχθή ότι αιτιολογεί το αξιόλογο θάρρος του Δαβίδ.—1 Σαμ. 17:37, ΜΝΚ· Παροιμ. 28:1· 1 Ιωάν. 4:18.

Για να έχη κανείς θάρρος σαν του Δαβίδ στους συγχρόνους αυτούς καιρούς, απαιτούνται οι ίδιες τρεις βασικές ιδιότητες. Η πίστις στον Ιεχωβά Θεό θα σας δώση το θάρρος των πεποιθήσεών σας: ότι δεν έχετε ανάγκη να μιμηθήτε τις ανέντιμες μεθόδους των συναγωνιστών σας για να προνοήσετε κατάλληλα τα του εαυτού σας. Η αγάπη στη δικαιοσύνη θα σας δώση τη δύναμι να ομολογήσετε ένα σφάλμα. Η δε αγάπη στον Θεό και στον πλησίον σας θα σας δώση το θάρρος ν’ αναπλεύσετε στην πλημμυρίδα και να επιζητήσετε να κάμετε ό,τι θα ευαρεστήση τον Θεό και ό,τι είναι προς μεγαλύτερη ευεξία εκείνων, τους οποίους συναναστρέφεσθε, έστω κι αν αυτοί δεν εκτιμούν πάντοτε το γεγονός αυτό.

Για ν’ αποκτήσετε αυτό το θάρρος το όμοιο με του Δαβίδ στους συγχρόνους καιρούς, θα χρειασθή να μελετάτε τον λόγο του Θεού. Αυτός μόνο μπορεί να σας δώση την απαιτούμενη πίστι, την ουσιώδη εκτίμησι του δικαίου και της αγάπης στον Θεό και στον πλησίον.