Επιζητώντας Ωριμότητα στην Κοινωνία του Νέου Κόσμου

«Σπούδασον να παραστήσης σε αυτόν δόκιμον εις τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.»​—2 Τιμ. 2:15.

1, 2. (α) Ποια πρέπει να είναι η επιθυμία ενός Χριστιανού στη ζωή, και τι πρέπει να πράξη για να την πραγματοποιήση; (β) Τι περιλαμβάνεται σ’ αυτό, και τι θα προκύψη στο άτομο;

ΕΠΙΖΗΤΩ σημαίνει καταβάλλω προσπάθεια για να επιτύχω έναν τελικό σκοπό. Από μέρους ενός Χριστιανού διακόνου, ο αντικειμενικός σκοπός είναι να λάβη την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, και δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκρίνεται μ’ αυτό. Για να εξασφαλίσωμε επιτυχία από αυτή την άποψι προσκαλούμεθα από τον λόγον του Θεού: «Σπούδασον.» Φυσικά, η ανάπτυξις στην ωριμότητα αποτελεί τη λεωφόρο που πρέπει να διανυθή στη διάρκεια της Χριστιανικής μας ζωής. Η αξία της σε αντίθεσι με άλλα πράγματα στη ζωή, ζωηρά απεικονίσθη στα λόγια του Παύλου: «Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου.» Πρέπει να εκτιμούμε στον ίδιο υψηλό βαθμό την απόκτησι σοφίας και ωριμότητος στην πορεία της ζωής μας σήμερα.​—Φιλιππησ. 3:8.

² Πολλά περιλαμβάνονται σ’ αυτό. Μελέτη· ναι, μια μεγάλη ποσότης μελέτης, που απαιτεί χρόνον και διανοητική προσπάθεια. Πραγματικά, κάτι περισσότερο από μελέτη είναι αναγκαίο, επειδή ο ώριμος Χριστιανός διάκονος επιθυμεί να φθάση το ανάστημα του ‘τελείου ανδρός’, έχοντας μια γενική κατανόησι, έτσι ώστε να μπορή να μεταδίδη πολύτιμη ζωοπάροχη διδασκαλία στους άλλους. Όσο μεγαλύτερη είναι η κατεχόμενη γνώσις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πίστις καθώς και η πεποίθησις, και η χαρά, και η ευθύνη.

3. Σε μια πορεία μελέτης, ποια πηγή πληροφορίας πρέπει να εξαλείφεται;

³ Η μελέτη είναι εργασία, και όπως η φυσική άσκησις και ο κόπος αναπτύσσουν το σώμα, έτσι και η δραστηριότης της διανοίας διευρύνει τις διανοητικές ικανότητες. Η τακτικότης της επιδόσεως είναι η πιο καρποφόρος, ακολουθώντας τη μηχανική εκπαίδευσι σχολικού τύπου. Προφανώς, η αφιέρωσις χρόνου είναι ουσιώδης. Σ’ αυτή τη σειρά σπουδών η πηγή της ύλης είναι εξίσου σπουδαία, θυμηθήτε τη συμβουλή: «Η σοφία του κόσμου τούτου είναι μωρία παρά τω Θεώ.» Αφού ο Παύλος είχε δώσει νουθεσία ότι οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να υπηρετούν τον Ιεχωβά, επροχώρησε να τους νουθετήση ν’ αποφεύγουν πηγές πληροφορίας που παραβιάζουν ό,τι είναι δίκαιο εν σχέσει με τα πράγματα του παλαιού αυτού κόσμου: «Τας δε βεβήλους ματαιοφωνίας φεύγε· διότι θέλουσι προχωρήσει εις πλειοτέραν ασέβειαν.» Αυτός είναι επαρκής λόγος για να εξαλείψουμε τέτοια πληροφορία από την ειδική και συνετή πορεία μελέτης μας, επειδή το πρώτιστο ενδιαφέρον μας αφορά την πηγή της αιωνίου ζωής και τις απαιτήσεις για τέτοια ζωή ώστε να καταστή δυνατόν να ‘ορθοτομούμε τον λόγον της αληθείας’.​—1 Κορ. 3:19· 2 Τιμ. 2:16, 15.

4. (α) Ποιο είδος πληροφορίας αποκτούμε από τη μελέτη; (β) Είναι η μελέτη μόνο αρκετή;

⁴ Στη διάρκεια μιας περιόδου εκπαιδεύσεως, η γνώσις και η σοφία εποικοδομούνται μ’ έναν τρόπο που μπορεί κάπως να παραβληθή με την περίπτωσι που ένας φοιτητής της ιατρικής πηγαίνει στο πανεπιστήμιο και μαθαίνει την ιατρική επιστήμη μέσω μιας πλήρους σειράς σπουδών στηριζομένης σε μια μεθοδική βάσι για σταθερή πρόοδο. Ως το σημείο αυτό, η απόκτησις γνώσεως είναι θεωρητικού τύπου, κατά μέγα μέρος από βιβλία και διαλέξεις, και πρέπει ν’ ακολουθηθή από πρακτική εφαρμογή προτού το άτομο γίνη ένας επαγγελματίας ιατρός ή χειρούργος. Απλώς το να τελειώση μια σειρά σπουδών αυτό και μόνον δεν θα τον καθιστούσε ικανόν για να είναι ιατρός, επειδή η έμπρακτη πείρα είναι ακόμη ουσιώδης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ έναν διάκονο του Ιεχωβά, εφόσον μέσω του λόγου του Θεού αυτός προσκαλεί όλους να γίνουν «εκτελεσταί του λόγου, και μη μόνον ακροαταί.»​—Ιάκ. 1:22.

5. Γιατί η μελέτη μόνη δεν θα κάμη ένα άτομο διάκονο;

⁵ Ενώ είναι αληθές ότι προσεκτική μελέτη και προετοιμασία είναι μέσα επιθυμητά για τη λήψι καλής εκπαιδευτικής ύλης, η καλή εκγύμνασις είναι ακόμη μια απαίτησις, όπως ακριβώς ο πρωτόπειρος εσωτερικός ιατρός νοσοκομείου δεν εκτελεί μια εγχείρησι μόλις έλαβε το δίπλωμά του. Μάλλον, θα ήθελε να εργασθή μ’ έναν ώριμο ιατρό επί ένα σημαντικό χρονικό διάστημα για να μάθη να κάνη εφαρμογή αυτής της θεωρητικής γνώσεως που είχε αποκτήσει μέσω προηγουμένης μελέτης. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ ένα διάκονο. Λαμβάνει εκγύμνασι συνοδεύοντας ωρίμους διακόνους, και μ’ αυτό τον τρόπο προοδεύει, έτσι ώστε μπορεί να γίνη ικανός εκτελεστής του λόγου. Γρήγορα θ’ αναπτυχθή στην από θύρα σε θύρα διακονία του όπως ακριβώς έκαναν και οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, και έπειτα θα μπορή να συνεχίση εκτελώντας την επόμενη μορφή της διακονίας, επισκεπτόμενος ενδιαφερομένους ανθρώπους στα σπίτια των, και τελικά αναπτύσσοντας οικιακές Γραφικές μελέτες.

6. (α) Πώς μπορεί να μετρήση κανείς τη δική του πρόοδο σε ωριμότητα; (β) Τι θα εξακολουθήση να κάνη ο ώριμος διάκονος;

⁶ Επιδιώκοντας ωριμότητα, ο νέος διάκονος πρέπει να έχη καλή ισορροπία στο διακονικό του έργο. Όταν απεκτήθη αυτή η ανάπτυξις, το άτομο δεν σταματά σ’ αυτό το σημείο, επειδή, καθώς ωριμάζει στο βαθμό που μπορεί να βοηθή άλλους, θα συμμετέχη με χαρά και στην πορεία της ωριμότητος των άλλων επίσης. Θα είναι άγρυπνος, λοιπόν, εξετάζοντας τη διδακτική του ικανότητα σχετικά με το νέο άτομο που βοηθεί ή εκγυμνάζει, για να είναι βέβαιος ότι δίδει το κατάλληλο παράδειγμα και παρέχει επαρκή συμβουλή στο άλλο άτομο, έτσι ώστε, με τη σειρά του, να μπορέση ομοίως ν’ αποκτήση ωριμότητα. Φέρνει ικανοποίησι και χαρά στην καρδιά ενός ατόμου, όταν μπορή να βοηθήση άλλους και να παρατηρήση τη διάπλασι του νέου διακόνου σαν πηλού στο χέρι του αγγειοπλάστου. Αυτός ο γνησίως ώριμος διάκονος και διδάσκαλος, κατόπιν, όταν έχη φθάσει σ’ αυτό το σημείο, δεν θα φείδεται κόπων προκειμένου να βοηθήση νέους στη διακονία του αγρού, στη μελέτη, στο ν’ απαντά σε Βιβλικές ερωτήσεις και με κάθε άλλο τρόπο που μπορεί και που θα είναι εποικοδομητικός. Δεν υπάρχει τίποτε που να ανταμείβη και να ικανοποιή τόσο, όσο το να παρατηρή κανείς τον δεσμό της αγάπης που αναπτύσσεται μεταξύ εκείνου που διδάσκει και εκείνου που λαμβάνει τέτοια βοήθεια. Αυτή η στενή αδελφοσύνη είναι εκείνη που έχει τον χαρακτήρα της μονιμότητος σ’ αυτήν.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΕ ΑΝΔΡΕΣ

7. (α) Τι έχει να πη η Βίβλος για την ωριμότητα; (β) Πώς ο ‘τέλειος ανήρ’ θα φρουρή τη διαγωγή του;

⁷ Η καλλιεργημένη ωριμότης στους Χριστιανούς αδελφούς ή διακόνους αναφέρεται επαινετικά στη Γραφή. «Οι καλώς προϊστάμενοι πρεσβύτεροι [ώριμοι άνδρες] ας αξιόνωνται διπλής τιμής· μάλιστα όσοι κοπιάζουσιν εις λόγον και διδασκαλίαν.» Αληθινά, ο πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας σήμερα απαιτείται να μιλή και να κηρύττη εξακολουθητικά αυτά τα αγαθά νέα της Βασιλείας και να βοηθή άλλους που είναι δυνατόν να επιθυμούν να κάνουν το ίδιο πράγμα, επειδή, όταν ο άνδρας διαρκώς προσέχη τον εαυτό του και τη διακονία του, αυτό θα έχη μεγάλη άξια γι’ αυτόν. Όταν η διαγωγή του ωρίμου ανδρός ταιριάζη μ’ αυτές τις σκέψεις που διετυπώθησαν, αυτός ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας.​—1 Τιμ. 5:17· 4:16· 2 Τιμ. 2:15.

8. Ποιες είναι μερικές από τις υποχρεώσεις του Χριστιανού διακόνου;

⁸ Ο Χριστιανός διάκονος, επίσης, είναι επιφορτισμένος με μια ευθύνη, να φροντίζη για την πνευματική ευημερία της συζύγου του, αν είναι έγγαμος, ή άλλων γυναικών της οικογενείας του. Όπως ακριβώς ο Χριστός Ιησούς φροντίζει για τα μέλη του σώματος του, έτσι ο άνδρας πρέπει να προστατεύη τη γυναίκα που είναι μία σάρκα μαζί του, καθώς και τα παιδιά της οικογενείας του, και τους Χριστιανούς άνδρες και γυναίκες στην εκκλησία.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

9. Τι αναγνωρίζουν οι Χριστιανές γυναίκες στον οίκον των;

⁹ Οι Χριστιανές γυναίκες ή αδελφές πρέπει ν’ αναγνωρίζουν την κεφαλή τους, ώστε να μπορούν να κατανοούν πλήρως τη θέσι και πορεία διαγωγής που καταλήγει σε ωριμότητα γι’ αυτές. Οι νυμφευμένες γυναίκες νουθετούνται ν’ αγαπούν τους συζύγους των αυτό είναι μια αξιέπαινη πορεία.

10. Ποια αβροφροσύνη εξεδηλώθη στη Φοίβη, και γιατί;

¹⁰ Οι γυναίκες στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία ετύγχανον φιλόφρονος μεταχειρίσεως και έφθασαν να είναι αξιοσύστατες. Μια έτσι περιώνυμη ήταν η Φοίβη, για την οποίαν ο απόστολος Παύλος ήταν πολύ αβρόφρων: «Συνιστώ δε εις εσάς Φοίβην την αδελφήν ημών, ήτις είναι διάκονος της εκκλησίας της εν Κεγχρεαίς· δια να δεχθήτε αυτήν εν Κυρίω αξίως των αγίων, και να παρασταθήτε εις αυτήν εις ό,τι πράγμα έχει χρείαν υμών· διότι και αύτη εστάθη προστάτις πολλών, και εμού αυτού.» (Ρωμ. 16:1, 2) Οι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ότι η Φοίβη ήταν μια ώριμη διάκονος στην εκκλησία, προσεκτική για κείνους που ήσαν γύρω της και για κείνους που ειργάζοντο επιμελώς στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

11. (α) Ποιες αξιέπαινες ιδιότητες κατέχουν οι ώριμες αδελφές; (β) Για ποια διαγωγή έδωσε ο Παύλος προειδοποίησι;

¹¹ Οι τέσσερες θυγατέρες του Φιλίππου, που ήσαν παρθένοι, συμπεριεφέροντο κατάλληλα, έχοντας πλήρη εκτίμησι του λόγου του Ιεχωβά, διότι αναφέρεται ότι επροφήτευον ή διηκόνουν. (Πράξ. 21:9) Άλλες αξιέπαινες ιδιότητες μιας γυναικός που εκδηλώνει ώριμη διαγωγή εκτίθενται από τον Παύλο στην πρώτη του επιστολή προς Τιμόθεον, όπως το να «υπήρξεν ενός ανδρός γυνή, ήτις μαρτυρείται δια τα καλά αυτής έργα· εάν ανέθρεψε τέκνα, εάν περιέθαλψε ξένους, εάν πόδας αγίων ένιψεν, εάν θλιβομένους εβοήθησεν, εάν επηκολούθησεν εις παν έργον αγαθόν.» Εμμένοντας σε τέτοιες καλές αρχές, μια πρεσβυτέρα ή χήρα, έχοντας ζήσει την πορεία της ζωής της μ’ ένα επιδοκιμασμένο τρόπο, δείχνει ότι είναι άξια στοχασμού. Ιδιότητες όχι αξιοσύστατες, αλλά που φέρονται υπό την προσοχή μας από τον απόστολο Παύλο για να μην τις εκδηλώνωμε, είναι εκείνες που παρατηρούνται σε γυναίκες που είναι «αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας· και ουχί μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα.»​—1 Τιμ. 5:9-13.

12. Ποιες είναι μερικές επιπρόσθετες ιδιότητες μιας ωρίμου γυναικός;

¹² Γυναίκες, των οποίων η πορεία διαγωγής υπήρξε τέτοια ώστε να λάβουν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, αφωσιώθησαν στο να ευαρεστούν την κεφαλή του οίκου των έκαμαν καλό στους συζύγους των, στις οικογένειες των, και σ’ εκείνους που ήσαν γύρω των. Μεταξύ άλλων, μια Χριστιανή σύζυγος είναι μια σύζυγος την οποίαν ο σύζυγός της μπορεί να την περιβάλλη με ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη. Τον ανταμείβει με καλά λόγια, προετοιμάζει τροφή για την οικογένειά της, λαμβάνει φροντίδα για τα αναγκαία οικιακά καθήκοντα, ώστε να βλέπη ότι όλα είναι εν τάξει όπως πρέπει να είναι σ’ ένα Χριστιανικό σπίτι. Μια από τις έξοχες φιλοφρονήσεις που αποδίδονται σε μια Χριστιανή γυναίκα, η οποία κατέχει αυτές τις επιθυμητές ιδιότητες, βρίσκεται στο τριακοστό πρώτο κεφάλαιο των Παροιμιών, εδάφιο 26: «Ανοίγει το στόμα αυτής εν σοφία· και επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος ευμενείας.» Αυτό δείχνει ότι η ωριμότης υπερβαίνει τα οικιακά της καθήκοντα κατά το ότι αυτή απέκτησε σοφία και γνωρίζει τον λόγον του Ιεχωβά σχετικά με τη θέσι της στην εκκλησία. Είναι μια γυναίκα που ‘φοβείται τον Ιεχωβά και αποκτά έπαινο για τον εαυτό της’. Όταν φοβήται τον Ιεχωβά, δεν θα πηγαίνη αντίθετα προς ό,τι απαιτείται από μια ώριμη γυναίκα στην οργάνωσι του Θεού. Θα την αναλογίζωνται ευμενώς εκείνοι που την γνωρίζουν και θα την θαυμάζουν για τη Χριστιανική της προσωπικότητα καθώς και για την εκτέλεσι των διακονικών της καθηκόντων.

ΩΡΙΜΟΤΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ

13, 14. (α) Ποια παραδείγματα καλής εκπαιδεύσεως από μέρους των γονέων έχομε; (β) Πώς πρέπει τα Χριστιανικά τέκνα ν’ ανταποκρίνωνται στις οδηγίες;

¹³ Στον νεαρό Τιμόθεο εδόθη έξοχη διδασκαλία από την μητέρα του Ευνίκη και την μάμμη του Λωίδα. Εν τούτοις, ήταν ανάγκη γι’ αυτόν, ακόμη και όταν ήταν πολύ νέος, να είναι πρόθυμος να μάθη και να δεχθή διδασκαλία. Αυτό είναι αξιοσύστατο για τους νέους σήμερα και φέρνει επιδοκιμασία. Σχετικά με τούτο, ο Παύλος μίλησε με επιδοκιμασία για τον Τιμόθεο, λέγοντας: «Από βρέφους γνωρίζεις τα ιερά γράμματα, τα δυνάμενα να σε σοφίσωσιν εις σωτηρίαν δια της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού.» (2 Τιμ. 3:15) Η ίδια ταπεινοφροσύνη και επιθυμία διδασκαλίας απαιτούνται από μέρους νέων ατόμων καθώς και από μέρους ενηλίκων. Ο Ιησούς είπε ότι όλοι πρέπει να είναι όμοιοι με παιδιά για να διδαχθούν. Τούτο σημαίνει να υποχωρούν μπροστά στη διδασκαλία. Είναι πάντοτε ευχάριστο να βλέπη κανείς παιδιά να δέχωνται τη συμβουλή και τις οδηγίες των γονέων των και να επιτρέπουν να διαπλασθούν με καλή πατρική ή μητρική εκπαίδευσι και ακόμη να παραδίδωνται σ’ αυτήν από δική των προαίρεσι. Μπορούν, επίσης, να έχουν υπ’ όψι τη διδασκαλία ότι πρέπει να ενθυμούνται τον Πλάστη από τις ημέρες της νεότητός των. (Εκκλησ. 12:1) Εδώ πάλι, στα πολύ νεανικά του χρόνια, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εξεδήλωσε έξοχο πνεύμα, δείχνοντας τον εαυτό του ως ένα κατάλληλο παράδειγμα, όταν ενδιαφέρθηκε πρώτ’ απ’ όλα για το έργο του Πατρός του, λέγοντας: «Πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου.»

¹⁴ Ενώ είναι μια υποχρέωσις από μέρους των γονέων να διδάσκουν στα τέκνα των την αλήθεια του λόγου του Θεού και να τα εκπαιδεύουν να είναι νέοι διάκονοι, είναι επίσης καθήκον των τέκνων ν’ ανταποκρίνωνται και να δέχωνται την εκπαίδευσι των γονέων των, να προχωρούν προς την ωριμότητα και να μη στασιάζουν.​—Εφεσ. 6:1-4· Κολ. 3:20, 21.

ΟΛΟΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

15. Ποιες ιδιότητες πρέπει ν’ αναπτύξη ένας Χριστιανός διάκονος;

¹⁵ Υψίστης σπουδαιότητος για την απόκτησι ωριμότητος και πνευματικής ευεξίας είναι η απόκτησις των καρπών του πνεύματος. Συνεπώς, η καλλιέργεια αυτών των καρπών του πνεύματος πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας όπως εκδηλώνεται στην καθημερινή μας διαγωγή. Ποιοι είναι αυτοί οι καρποί ή ιδιότητες; Είναι πίστις, αρετή, εγκράτεια, υπομονή, ευσέβεια, φιλαδελφία, αγάπη. «Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.» (2 Πέτρ. 1:5-8) Εδώ βρίσκεται η πλήρης περιγραφή της προόδου προς την ωριμότητα που μπορεί να ενσωματωθή στη ζωή ενός Χριστιανού, ασχέτως ηλικίας ή φύλου. Γι’ αυτά τα ωραία ενδύματα της καρδιάς και της διαθέσεως του ατόμου μιλεί ο απόστολος Παύλος με τον εξής τρόπο: «Ενδύθητε λοιπόν, . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν· υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους . . . ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολ. 3:12-14) Πολύ περισσότερα περιλαμβάνονται σ’ αυτά τα λόγια παρά απλώς το ένδυμα που φέρομε· είναι η ωριμότης ενός αληθινού Χριστιανού που αναπτύσσεται. Εδώ περιγράφονται οι τέλειες ιδιότητες που κατέχονται από τον Χριστό Ιησού και το άσπιλο παράδειγμα που έδωσε για μας.

16. Είναι αρκετό για ένα Χριστιανό να έχη μόνο μια καλή διάθεσι, ή τι περισσότερο χρειάζεται;

¹⁶ Σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του κόσμου, ένα άτομο μπορεί να έχη ακολουθήσει μια παραδειγματική πορεία, ισοδύναμη μ’ εκείνην του νεανίου που ήλθε στον Ιησού και που είχε τηρήσει όλον τον Νόμο, και που αναμφιβόλως εθεωρείτο ως παράδειγμα από μερικούς, αγαπώμενος ακόμη και από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. «Και ο Ιησούς εμβλέψας εις αυτόν, ηγάπησεν αυτόν, και είπε προς αυτόν, Έν σοι λείπει· ύπαγε, πώλησον όσα έχεις και δος εις τους πτωχούς· . . . και ελθέ, ακολουθεί μοι. . . . Εκείνος όμως σκυθρωπάσας δια τον λόγον, ανεχώρησε λυπούμενος· διότι είχε κτήματα πολλά.» (Μάρκ. 10:21-23) Τι του έλειπε; Η σπουδαία εκείνη ενώνουσα ιδιότης, η αγάπη. Το ισοδύναμο της τηρήσεως του Νόμου ή απλώς η ακρόασις και πίστις στον καλόν λόγον δεν φέρνει αυτό καθ’ εαυτό την επιδοκιμασία του Ιεχωβά. Περισσότερα χρειάζονται! Στην περίπτωσι αυτού του πλουσίου ανθρώπου, εκείνο που απεδείχθη ότι έλειπε σ’ αυτόν ήταν η αγάπη, και δεν είδε την ανάγκη να είναι ακόλουθος του Ιησού Χριστού.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΓΙΑ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

17. Ποια πορεία πρέπει να επιδιώξη κανείς και σε τι πρέπει να είναι κανείς διαρκώς άγρυπνος; Ποια θα είναι η ανταμοιβή;

¹⁷ Αν σταθερά προσηλώνωμε τη διάνοια μας και αγωνιζώμεθα για την ώριμη κατάστασι, ποιος θα είναι ο σκοπός μας ή η σταδιοδρομία μας; Ο αληθινός, αφιερωμένος δούλος του Παντοδυνάμου Θεού θα ειπή με βεβαιότητα και έμφασι: Η ΔΙΑΚΟΝΙΑ. Η πορεία αυτή δεν ανέχεται καμμιά παραλλαγή, όπως στροφή προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, ούτε καν προσωρινά. Πρέπει κανείς να εξακολουθήση να κινήται αντικειμενικά προς τα εμπρός. Αυτό δεν αφήνει χώρο για χαλάρωσι ή μεταχείρισι της αφιερώσεώς μας στον Θεό μ’ ένα άτονο τρόπο. Θα μπορούσε να πη κανείς ότι η ανάπτυξις μιας τέτοιας διαθέσεως είναι κάτι απίστευτο! Μερικοί μπορεί να σκεφθούν, ‘Αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβή σ’ εμένα,’​—αυτή ακριβώς η ωριμότης δεν μπορεί να χαθή αφού έχει κανείς δαπανήσει τόσο πολύν καιρό αναπτύσσοντας τις ιδιότητες ενός αληθινού Χριστιανού, γεμίζοντας τον νου του με τον λόγον του Ιεχωβά Θεού. Αντί να κάνωμε τέτοιες σκέψεις, πρέπει μάλλον να έχωμε το ίδιο φρόνημα με τον απόστολο Παύλο όταν εδήλωσε: «Εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ’ έν πράττω, . . . τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού.» Θα εκτιμήσωμε πλήρως ότι δεν υπάρχει τέτοια εγγύησις όπως ‘άπαξ σωσμένος για πάντα σωσμένος’, αλλά η πορεία μας θα χαρακτηρισθή από μια εξακολουθητική προωθητική προσπάθεια ως τη συμπλήρωσι της Χριστιανικής πορείας, είτε στον θάνατο για κείνους που ανήκουν στο μικρό ποίμνιο του κεχρισμένου υπολοίπου του Θεού και έπειτα σε αθανασία στην ουράνια βασιλεία του Θεού, είτε στην επιδοκιμασία των «άλλων προβάτων» για ζωή επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα.​—Φιλιππησ. 3:13, 14.

18. Ποιο μάθημα μπορούμε να μάθωμε από την πορεία του Αχάν;

¹⁸ Στη γεμάτη πεποίθησι, προοδευτική πορεία μας προς το ανάστημα του πλήρως ανεπτυγμένου ανδρός, θα θυμηθούμε το μάθημα που εκτίθεται στην πορεία του Ισραηλιτικού έθνους, το οποίον ήταν σε σχέσι διαθήκης με τον Ιεχωβά. Από καιρό σε καιρό το έθνος Ισραήλ παρεξέκλινε από μια πορεία πιστότητος και αφοσιώσεως στον Θεό σε ειδωλολατρία και απληστία, στην επιθυμία για υλικό κέρδος. Ένα άτομο, που το έκαμε αυτό, ήταν ο Αχάν. Ποθώντας υλικό κέρδος και καταλήγοντας στην πορεία της απληστίας, εξέτεινε το χέρι του για κείνο που δεν ανήκε σ’ αυτόν και πράγματι το έλαβε, πραγματικά επήρε εκείνο που ήταν απαγορευμένο. Οικειοποιήθηκε 200 σίκλους αργυρίου και έλασμα χρυσού βάρους 50 σίκλων. Τόσο εδελεάσθη και εξηπατήθη απ’ αυτά, ώστε τα έκρυψε με λαθραίο τρόπο στη σκηνή του. Τι τίμημα επλήρωσε γι’ αυτή τη σύντομη κατοχή πλούτου! Το αδίκημα του ανερευνήθη από τον πιστό Ιησού του Ναυή, και τότε ο Αχάν και ολόκληρη η οικογένεια του, όχι μόνο εθανατώθησαν με λιθοβολισμό, αλλά και κατεκάησαν με φωτιά.​—Ιησ. Ναυή 7:16-26.

19. Μήπως η θέσις μόνο στην οργάνωσι του Ιεχωβά εξασφαλίζει επιδοκιμασία;

¹⁹ Πρέπει πάντοτε να έχωμε υπ’ όψιν, επίσης, ότι ένας από τους βασιλείς του Ισραήλ κατείχε κάποτε μεγάλη σοφία και είχε το μοναδικό προνόμιο να οικοδομήση τον ναό του Ιεχωβά. Παρ’ όλες, όμως, τις θαυμαστές ευλογίες που ο Ιεχωβά εχορήγησε στον Σολομώντα, αυτός έγινε ιδιοτελής και εξέκλινε από την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά ως το βαθμό του να υπηρετήση τους θεούς των ξένων συζύγων του. Μια τέτοια πορεία μπορούσε να οδηγήση μόνο στον θάνατο. Αυτή ήταν η δυσμενής κρίσις του Ιεχωβά εναντίον του Σολομώντος, ο οποίος δεν θα έχη μέλλουσα ζωή. (1 Βασιλέων, κεφάλαιον 11) Αυτό ήταν αληθινό, όχι μόνο από μέρους εκείνων που ήσαν υπό την διαθήκην του Νόμου, αλλά βρίσκομε, επίσης, ότι συνέβη και στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας.

20. Από ποιους πειρασμούς πρέπει να φυλαγώμαστε; Αναφέρατε παραδείγματα.

²⁰ Υπήρχαν εκείνοι που αναμφιβόλως εθεωρούντο ως ώριμοι Χριστιανοί κάποτε στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας και που έπειτα παρεξέκλιναν, εξαπατημένοι από άλλα θέλγητρα. Λόγω ονειδισμού και εκτροπής από την αλήθεια, ο Υμέναιος και ο Φιλητός, που έλεγαν ότι η ανάστασις είχε ήδη γίνει και έτσι ανέτρεπαν την πίστι μερικών, απεκόπησαν από την επικοινωνία της εκκλησίας επειδή έλαβαν στασιαστική πορεία. (2 Τιμ. 2:17-19) Ο υλισμός απεδείχθη ότι ήταν πολύ ελκυστικός και ύπουλος, και ήταν το μέσον με το οποίο εξηπατήθη ένας από τους συντρόφους του Παύλου. Ο Παύλος εδήλωσε: «Ο Δημάς με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον παρόντα κόσμον.» (2 Τιμ. 4:10) Αφού εγκατέλιπε τα πράγματα του κόσμου ήταν απρόθυμος να μείνη χωρισμένος από τον κόσμο σε πιστή αφιερωμένη υπηρεσία στον Παντοδύναμο Θεό.

21. (α) Τι συνέβη σ’ έναν από τους αποστόλους; (β) Πώς ο Πέτρος αναφέρει μια τέτοια πορεία;

²¹ Πιθανώς μια από τις πιο αξιοσημείωτες εκδηλώσεις στασιασμού έγινε από μέρους του απίστου αποστόλου που επρόδωσε τον Ιησού Χριστό αντί τριάντα αργυρίων. (Ματθ. 26:15) Προφανώς η σκέψις του Ιούδα του Ισκαριώτου καθώς και άλλων ομοίων με αυτόν δείχνει ολική απώλεια ωριμότητος ή περιφρόνησι γι’ αυτήν. Η προδοτική αυτή ενέργεια είναι άξια καταφρονήσεως, αν παρατηρήσωμε ότι τα άτομα αυτά είχαν διαφύγει τα μολύσματα του κόσμου και έπειτα ενεπλάκησαν πάλι σ’ αυτόν. Πρέπει να είμεθα πάντοτε ενήμεροι του γεγονότος ότι μια τέτοια πορεία είναι χειρότερη παρά το να μην έχη κανείς γνωρίσει την αλήθεια, καθώς λέγει ο Πέτρος: «Καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής. Συνέβη δε εις αυτούς το της αληθινής παροιμίας, “Ο κύων επέστρεψεν εις το ίδιον αυτού εξέραμα·” και, Ο χοίρος λουσθείς επέστρεψεν εις το κύλισμα του βορβόρου.» (2 Πέτρ. 2:21, 22) Οι πλανώμενοι παρέλειψαν να φυλαγώνται άγρυπνα με το να οδηγούνται από την ακριβή γνώσι, έτσι ώστε να μην παρασυρθούν από την αμαρτία των ανόμων και εκπέσουν από τον στηριγμόν των.​—2 Πέτρ. 3:17.

22. Ήταν η εκτροπή ή η αποστασία ιδιάζουσα στους πρώτους Χριστιανούς μόνο;

²² Εκείνοι που σταθερά αγωνίζονται για ωριμότητα κατανοούν ότι η εκτροπή δεν ήταν κατάστασις ιδιάζουσα στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία μόνο, επειδή στα τελευταία χρόνια παρέστημεν μάρτυρες της παρεκκλίσεως της τάξεως του «κακού δούλου», εκτός των πολλών άλλων που ατομικώς επέστρεψαν στον παλαιό κόσμο λόγω ιδιοτελείας, ονειδισμού, απροθυμίας να υποστούν διωγμό, επιστροφής σε μια πορεία μοιχείας, ειδωλολατρίας και πολλών άλλων υπούλων σχεδίων που διακηρύττονται από τον Σατανά, τον θεόν του κόσμου τούτου.​—Ματθ. 24:48-51.

23. (α) Όπως η καλή τροφή είναι ουσιώδης για υγεία, τι απαιτεί η διάνοια για να ωριμάση; (β) Ποια υπόδειξι διαφημίζει η Εταιρία;

²³ Όπως ακριβώς μια τακτική ημερησία δίαιτα φυσικής τροφής είναι αναγκαία για να διατηρήση το σώμα, έτσι πρέπει να υπάρχη μια σταθερή και καθημερινή λήψις του λόγου του Θεού για τη διατροφή της διανοίας. Όχι απλώς ανάγνωσις, αλλά μελέτη είναι ουσιώδης, διότι απαιτείται επιμελής προσήλωσις της διανοίας στη σκέψι της αποκτήσεως γνώσεως. Όταν ο αντικειμενικός σκοπός του ατόμου είναι η πνευματική διάκρισις, οι προσπάθειές του θα κατευθυνθούν προς τον λόγον του Θεού. Μας υπενθυμίζεται στο Ιησούς του Ναυή 1:8 ότι ήταν μια απαίτησις να αναγινώσκεται το βιβλίο του νόμου ημέρα και νύχτα, και μάλιστα όχι οκνηρά, αλλά μ’ ένα θετικό σκοπό. Αυτή η ανάγνωσις απέβλεπε στο να κατευθύνεται ο αναγνώστης έτσι ώστε να ευοδούται στον δρόμο του και να ενεργή συνετά. Ναι, επιμελής μελέτη της Γραφής καθημερινά είναι πολύ σπουδαία. Η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά έχει γράψει κατά μήκος των κτιρίων της οκτώ και εννέα ορόφων (που βρίσκονται στο Μπρούκλυν, όπου γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της εκτυπώσεως Γραφών και βοηθημάτων Γραφικής μελέτης), με μεγάλα χτυπητά γράμματα ώστε να μπορούν εύκολα να δουν όλοι οι διάβαται, τα σπουδαιότατα λόγια, «Διαβάζετε τον Λόγον του Θεού τη Γραφή Καθημερινά.» Αυτό είναι μια οδηγία για όλους τους ανθρώπους του κόσμου· πόσο περισσότερο, λοιπόν, για όλους τους Χριστιανούς!

24. (α) Ποια άλλη προμήθεια χρησιμοποιεί η Εταιρία για να βοηθήση ανθρώπους έστω και αν «έχουν τις Γραφές των»; (β) Πώς κατέδειξε ο Φίλιππος την ωριμότητα του όταν συνήντησε έναν εκζητητή της αληθείας;

²⁴ Η κοινωνία Νέου Κόσμου εχρησιμοποίησε την έντυπη ύλη επί πολλά χρόνια, εκδίδοντας το περιοδικό Η Σκοπιά, καθώς και βιβλία και βιβλιάρια ως βοηθήματα μελέτης για αύξησι της κατανοήσεως της Γραφής. Πολλοί άνθρωποι θ’ αποκριθούν, ‘Αλλά έχω τη Βίβλο· την διαβάζω.’ Καίτοι, όμως, υπάρχουν πάνω από ένα δισεκατομμύριο Γραφές στον κόσμο, κυττάξτε τις αξιοθρήνητες συνθήκες που επικρατούν. Αυτό δείχνει ότι κάτι περισσότερο από κατ’ ιδίαν ανάγνωσι της Γραφής είναι ουσιώδες. Υπενθυμίζομε ότι, στις ημέρες της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, όταν ένας εκζητητής της αληθείας βρέθηκε να διαβάζη τον τόμο του Ησαΐα από έναν διάκονο του Θεού, που ήλθε πλησίον του, αυτός τον ερώτησε αν κατανοούσε εκείνο που εδιάβαζε. Ο εκζητητής της αληθείας απήντησε: «Και πώς ήθελον δυνηθή [δηλαδή, να κατανοήσω], εάν δεν με οδηγήση τις;» Ο Φίλιππος εχρησιμοποίησε αυτή την ευκαιρία για να βοηθήση τον ενδιαφερόμενο άνθρωπο, εξηγώντας του την προφητεία του Ησαΐα καταληπτά, και έπειτα αυτός εβαπτίσθη. Ιδού μια λαμπρή διευκρίνισις του πώς η ωριμότης του Φιλίππου επεδείχθη με την παρουσίασι της προφητείας μ’ ένα καταληπτό τρόπο σ’ αυτό το ενδιαφερόμενο άτομο. Ο Φίλιππος δεν είχε ευκαιρία να συμμελετήση ή να στραφή σε παραπομπές, αλλά με ικανότητα ήντλησε από το κεφάλαιο της γνώσεως που είχε ήδη αποκτήσει—απόδειξις ωριμότητος.​—Πράξ. 8:30-39.

25. Πώς ένας άλλος ώριμος διάκονος εβοήθησε ένα νέον πιστό;

²⁵ Ο Σαούλ ο εκ Ταρσού, ο οποίος αργότερα έγινε ο Παύλος, έπρεπε να έλθη σε επαφή μ’ ένα διάκονο του Ιεχωβά για διδασκαλία προτού γίνη πλήρως ανεπτυγμένος στη διακονία. Γίνεται υπόμνησις ότι διηυθύνετο στη Δαμασκό, όπου εβοηθήθη και εδιδάχθη τις θεμελιώδεις αλήθειες από τον Ανανία. Ο Ανανίας επωφελήθη της ευκαιρίας, καταδεικνύοντας την ωριμότητά του, δίδοντας στον Παύλο κατάλληλη κηδεμονία σ’ αυτή την περίστασι.​—Πράξ. 9:17-19.

ΩΡΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

26. Ποια προμήθεια του Ιεχωβά έχομε για τη συντήρησι της ωριμότητος;

²⁶ Σήμερα υπάρχουν πάνω από 22.000 εκκλησίες διακόνων του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο. Αυτές αποτελούν προμήθεια του Παντοδυνάμου Θεού για τη συντήρησι της ωριμότητος εκείνων που έχουν ήδη φθάσει σ’ αυτή τη θέσι, καθώς και για τη διατροφή άλλων προς την κατεύθυνσι αυτή. Όπως κάθε τι άλλο, το όφελος που προκύπτει εξαρτάται, όχι μόνο από την εκκλησία, αλλά και από το άτομο επίσης.

27, 28. (α) Ποια συμβουλή εδόθη στους Χριστιανούς για τη σπουδαιότητα της παρακολουθήσεως εκκλησιαστικών συναθροίσεων; (β) Ποιες διευθετήσεις συναθροίσεων έκαμε η κοινωνία Νέου Κόσμου, και για ποιόν σκοπό;

²⁷ Οι πιστοί ακόμη από τις ημέρες των πρώτων Χριστιανών, αμέσως, την ημέρα της Πεντηκοστής, επληροφορήθησαν: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών.» Και με πολλά άλλα λόγια ο Πέτρος τους προέτρεπε «και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς.» Η σημασία του να συναθροίζωνται μαζί αμέσως ετονίσθη. Βέβαια, ο Παύλος, γράφοντας στους Εβραίους, το συνεπλήρωσε αυτό όταν τους ενουθέτησε: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» Τότε, πάνω από είκοσι πέντε χρόνια μετά την Πεντηκοστή, μερικοί ασφαλώς έγιναν αμελείς στο να παρακολουθούν τις συναθροίσεις και έχαναν την ωριμότητα, η οποία διετηρείτο με το να συνέρχονται τακτικά. (Πράξ. 2:38, 40, 42· Εβρ. 10:24, 25) Τι θα πούμε για τους Χριστιανούς διακόνους που ζουν στον εικοστόν αιώνα, έπειτα από 1.900 χρόνια αφότου η συμβουλή αυτή εγράφη αρχικά; Μήπως είμεθα αμελείς και δείχνομε περιφρόνησι γι’ αυτή τη Χριστιανική απαίτησι του να συνερχώμεθα για πνευματική συντήρησι;

²⁸ Ευρείες διευθετήσεις παρεσχέθησαν για μας μέσω της κοινωνίας Νέου Κόσμου. Εγείρονται, λοιπόν, τα ερωτήματα, Παρακολουθούμε όλες τις συναθροίσεις, δηλαδή, την εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς, το πιο μεγάλο βοήθημα που έχει η Εταιρία για την υποβοήθησι πιστών στον λόγον του Θεού; την εβδομαδιαία συνάθροισι υπηρεσίας, όπου οι διάκονοι λαμβάνουν πρακτική εκπαίδευσι για τη διακονία των; την εβδομαδιαία σχολή θεοκρατικής διακονίας, όπου τονίζονται οδηγίες καλής εκφωνήσεως και προετοιμασίας ομιλιών για διδασκαλία; την εβδομαδιαία μελέτη βιβλίου, όπου χρησιμοποιείται ένα από τα κύρια βιβλία της Εταιρίας εν σχέσει μ’ ένα Βιβλικό θέμα; και τις εβδομαδιαίες δημόσιες συναθροίσεις της Κυριακής, όπου εξετάζονται επίκαιρα ζητήματα;

29. (α) Η αφιέρωσις είναι όλο εκείνο που χρειάζεται; (β) Τι αξία έχουν η εκκλησία και οι συναθροίσεις της για τους Χριστιανούς;

²⁹ Ατυχώς, μερικοί, μετά την αφιέρωσί τους και αφού εβαπτίσθησαν, εσχημάτισαν τη γνώμη ότι τίποτε περισσότερο δεν απαιτείται. Θυμηθήτε, όμως, ότι η αφιέρωσις σημειώνει μόνο την αρχή. Έχετε μήπως την εντύπωσι ότι δεν είναι ανάγκη να παρακολουθήτε τις συναθροίσεις τακτικά; Αυτό θα έδειχνε ότι είσθε της γνώμης ότι η εκκλησία δεν είναι κατ’ ανάγκην το «σωσίβιον» ενός Χριστιανού. Αντί να λαμβάνετε αυτή την άτονη και ανώριμη στάσι, γιατί να μη θέσετε μάλλον το ερώτημα, Πώς μπορώ να παρακολουθώ κάθε συνάθροισι; Η εκκλησία είναι αληθινά η διευθέτησις που ίδρυσε ο Ιεχωβά για να προοδεύση ο καθένας στην ωριμότητα. Παρατηρήστε ακριβώς πόσο θεμελιωδώς κατάλληλο είναι να είσθε παρόντες σ’ αυτές τις πέντε μιας ώρας συναθροίσεις κάθε εβδομάδα. Κρατούν τους Χριστιανούς διακόνους ζωντανούς ως προς τη σχέσι των με τον Παντοδύναμο Θεό· συγχρονισμένους ως προς την εκπλήρωσι της προφητείας, και αγρύπνους στη διακονία, στην οποία συμμετέχομε τακτικά. Ναι, κάθε συνάθροισις που παρακολουθούμε συμβάλλει στην ωριμότητά μας και μπορεί να βοηθή στο να κάμωμε προσθήκη στο ανάστημα της πνευματικής ενηλικιώσεως των αδελφών μας.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

30. (α) Ποιο ενδόμυχο προνόμιο είναι υποβοηθητικό στην ωριμότητα; (β) Πώς είναι έτσι υποβοηθητικό στην απόκτησι ωριμότητος;

³⁰ Ευκαιρίες μας παρουσιάζονται να μιλούμε στον Θεό καθημερινά. Ναι, μπορούμε να επικοινωνούμε μ’ αυτόν τακτικά με προσευχή. Προσερχόμενοι στον Ιεχωβά με προσευχή, σ’ εκείνον που είναι ο μεγάλος Βασιλεύς της αιωνιότητος, πρέπει να είμεθα βέβαιοι ότι τα λόγια μας δείχνουν κατάλληλο σεβασμό. Ο Παύλος λέγει ότι πρέπει να είμεθα «εις την προσευχήν προσκαρτερούντες.» Σ’ αυτή την επικοινωνία με τον Θεό, σκεπτόμεθα όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τους άλλους. Ενδεικτικό τούτου είναι, ότι πληροφορούμεθα επίσης από τον Παύλο: «Δεν παύομαι . . . μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου», και οι σκέψεις του σχετικά με τούτο ήσαν «δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως, εις επίγνωσιν αυτού· ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η έλπις της προσκλήσεως αυτού.» Εδώ πάλι βλέπομε τον σύνδεσμο του πνεύματος της σοφίας με την απόκτησι ακριβούς γνώσεως. Από τούτο βλέπομε πόσο επείγον είναι να δίνωμε πολλή προσοχή και ν’ ακούωμε όταν ο Θεός μιλή σ’ εμάς μέσω του λόγου Του. Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμεθα στον Ιεχωβά ότι συγκατετέθη και μας προσεκάλεσε να προσευχώμεθα σ’ αυτόν. Χωρίς αμφισβήτησι, η προσευχή είναι ένας αγωγός, μέσω του οποίου μπορούμε επίσης να προχωρούμε στην ωριμότητα.​—Ρωμ. 12:12· Εφεσ. 1:16-18.

ΕΠΙΣΚΟΠΗ, ΜΙΑ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΠΟΥ ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

31. Ποια επιπρόσθετα προνόμια υπηρεσίας μπορούν ν’ αποτελούν ανταμοιβές για τον ώριμο διάκονο;

³¹ Καθώς ένα άτομο αποκτά γνώσι, αφιερώνει τη ζωή του, έχει στενή επικοινωνία με την οργάνωσι του Ιεχωβά και εξακολουθεί να βαίνη προς ωριμότητα, επιπρόσθετα προνόμια το περιμένουν. Φυσικά, κάθε τι που πράττει κανείς πρέπει να το πράττη με όλη του την ψυχή σαν στον Ιεχωβά και όχι για να τον ιδούν οι άνθρωποι. (Κολ. 3:23) Θέσεις εποπτείας σε μια εκκλησία δεν δίδονται ως παρακίνησις για να προχωρήση ένα άτομο στην ωριμότητα, αλλά είναι μάλλον ανταμοιβές για τον ώριμον που επιθυμεί να υπηρετήση πρόθυμα και με ταπείνωσι της διανοίας, ταπεινώνοντας τον εαυτό του υπό την κραταιάν χείρα του Θεού. (1 Πέτρ. 5:2, 5, 6) Καθώς εξακολουθεί να προχωρή ένας Χριστιανός διάκονος για να γίνη ‘τέλειος ανήρ’, μπορεί να γίνη ένας διάκονος, που είναι διωρισμένος να διδάσκη ολίγους Χριστιανούς που συνέρχονται σε ιδιωτικές κατοικίες. Εδώ βρίσκεται μια μεγάλη ευκαιρία υποβοηθήσεως και εκπαιδεύσεως νέων διακόνων στην «κατ’ οίκους» υπηρεσία, διεξαγωγής οικιακών Γραφικών μελετών, καθώς και επανεπισκέψεων σε άλλους με τα αγαθά νέα της Βασιλείας. Κατόπιν μπορεί ένας να ευνοηθή με διορισμό ως διακονικός υπηρέτης σε μια εκκλησία. Ίσως τελικά μπορεί ένας να γίνη ο επίσκοπος ή προεδρεύων διάκονος μιας εκκλησίας, αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες που συμβαδίζουν με τούτο και πάντοτε εμπιστευόμενος στον Ιεχωβά και αναγνωρίζοντας ότι αυτή είναι η εκκλησία του Ιεχωβά αποτελούμενη από προβατοειδή άτομα.

32, 33. (α) Ποιες ειδικές ευκαιρίες μπορούν να διανοιχθούν για τον διάκονο που βαίνει προς ωριμότητα; (β) Τι θα βοηθήση έναν να γίνη κατάλληλος γι’ αυτές τις εκλεκτές υπηρεσίες;

³² Εκτός απ’ αυτό, μπορεί κανείς να έχη την ευκαιρία συμμετοχής στην ολοχρόνια διακονία, πηγαίνοντας εκεί που η «ανάγκη είναι μεγάλη» να υπηρετήση, συχνά κάτω από δύσκολες περιστάσεις, για να βοηθήση τα άλλα πρόβατα του Θεού. Ίσως ένας θα μπορούσε να υπηρετήση ως επίσκοπος περιοχής, οπότε επισκέπτεται κανείς έναν αριθμό εκκλησιών, και έπειτα ακόμη ως επίσκοπος περιφερείας. Εκτός από όλα αυτά τα προνόμια διακονικής υπηρεσίας και άλλα επίσης είναι διαθέσιμα, όπως ιεραποστολικό έργο με τη μετάβασι σε χώρες του εξωτερικού, και ακόμη ίσως, το να γίνη κανείς μέλος ενός από τα κύρια γραφεία εποπτείας που είναι γνωστά ως Μπέθελ σε οποιαδήποτε χώρα κατοικεί κανείς.

³³ Αυτό θα μπορούσε να ορισθή πρόοδος καλλιεργείας και αποκτήσεως ωριμότητος. Μια τέτοια πορεία δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί ακόπως να ακολουθηθή, ούτε είναι ένα θαυματουργικό επίτευγμα. Είναι το αποτέλεσμα σταθερής προσηλώσεως της διανοίας, μελέτης, σκέψεως, ενεργείας, κηρύγματος, εκδηλώσεως των καρπών του πνεύματος, και αγάπης για τους άλλους. Σημαίνει να δίδη κανείς διαρκώς, ανιδιοτελώς. Καθώς γίνεται κανείς ώριμος, έχει την ευκαιρία να βαστάζη τα βάρη των άλλων, πράγμα που είναι μια Χριστιανική ευθύνη και εκδήλωσις αγάπης.​—Γαλ. 6:2.

34. Πώς ο Παύλος κατέδειξε την ωριμότητά του;

³⁴ Ασφαλώς θαυμαστές ευλογίες συνοδεύουν τη Χριστιανική ωριμότητα. Ο Παύλος το έδειξε αυτό όταν προώδευσε ως το σημείο που μπορούσε να προσκαλέση άλλους να τον ακολουθήσουν όπως αυτός ακολουθούσε τον Χριστό. Αληθινά, ήταν ένας γνήσιος πλήρως ανεπτυγμένος άνδρας στην πίστι, και εδηλώθη καλά απ’ αυτόν με εμπιστοσύνη όταν επρόκειτο να τελειώση την πορεία του: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή, και ο καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής· και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.»​—2 Τιμ. 4:6-8· 1 Κορ. 11:1.

35. Πώς πρέπει να θεωρούμε την επιδίωξι ωριμότητος στην κοινωνία Νέου Κόσμου;

³⁵ Η ωριμότης πρέπει να είναι ο Χριστιανικός σκοπός για όλους, και φέρνει υπέροχη ικανοποίησι και χαρά στη διακονία. Αγωνίζεσθε για Χριστιανική ωριμότητα, επειδή η πιο μεγάλη χαρά προέρχεται από την αναγνώρισι της στενής μας σχέσεως με άλλους και με τον Ιεχωβά. Με την ωριμότητα θα έχωμε πάντοτε συναίσθησι των ευλογιών του Ιεχωβά. Έτσι, λοιπόν, μην επιτρέπετε τίποτε να θέση σε κίνδυνο την επιδίωξι του να γίνετε ‘τέλειος ανήρ’ στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά. Είθε η απόκτησις ωριμότητος από σας να είναι με τον αντικειμενικό σκοπό να αινήτε τον Ιεχωβά και το μεγάλο και κυρίαρχο όνομα, και με τα έργα σας, και με το παράδειγμά σας, ώστε και άλλοι επίσης να μπορούν να παρατηρήσουν και ακολουθήσουν την έξοχη πορεία που διευκρινίζεται στα καλά διαλεγμένα λόγια του Παύλου προς τους Φιλιππησίους: «Όσοι λοιπόν είμεθα τέλειοι [ώριμοι, ΜΝΚ], τούτο ας φρονώμεν· και εάν φρονήτέ τι άλλως πως, και τούτο θέλει αποκαλύψει εις εσάς ο Θεός. Πλην εις εκείνο εις το οποίον εφθάσαμεν, ας περιπατώμεν κατά τον αυτόν κανόνα.»​—Φιλιππησ. 3:15, 16.