Αντλώντας Θάρρος από τον Λόγον του Θεού
«Ημείς θαρρούντες να λέγωμεν, “Ο Ιεχωβά είναι βοηθός μου· δεν θέλω φοβηθή. Τι δύναται να μοι κάμη άνθρωπος;”»—Εβρ. 13:6, ΜΝΚ.
1. Ποιες περιστάσεις έχουν γεμίσει τις καρδιές των ανθρώπων με μεγάλο φόβο, και απέναντι των περιστάσεων αυτών, ποιοι μόνο μπορούν να είναι θαρραλέοι;
ΠΟΙΟΣ μπορεί να έχη θάρρος σ’ έναν κόσμο σαν αυτόν—έναν κόσμο που είναι διαποτισμένος από φόβο; Ποτέ προηγουμένως στην ιστορία του ανθρώπου δεν υπήρξαν περισσότερες δυνάμεις συνεργαζόμενες για να εμβάλουν φόβο στις καρδιές των ανθρώπων. Ο φόβος του πολέμου ήγειρε τον πιο μανιώδη αγώνα εξοπλισμών στην ιστορία της ανθρωπίνης φυλής. Από το ένα έτος στο άλλο η αναλογία του εγκλήματος ελίσσεται προς τα άνω, προσθέτοντας στην ανησυχία. Με τρομακτική συχνότητα, οι σεισμοί κατασυντρίβουν τα σπίτια των ανθρώπων, φονεύοντας 180.000 μ’ ένα χτύπημα στην Κίνα το 1920, πάνω από 12.000 στο Ιράν το 1962, και χιλιάδες ακόμη κάθε χρόνο σε άλλα μέρη. Ξηρασία, πληγές ακρίδων και θύελλες καταστρέφουν τις συγκομιδές, με αποτέλεσμα σοβαρή έλλειψι τροφίμων. Η ασθένεια, επίσης, εξακολουθεί να παίρνη ένα τρομερό φόρο—όχι μόνο ασθένειες τέτοιες όπως ο καρκίνος και η ελονοσία, αλλά και εκείνες που προκαλούνται από την απληστία των ανθρώπων, καταλήγοντας, παραδείγματος χάριν, στη γέννησι χιλιάδων παραμορφωμένων παιδιών, που οφείλεται στη χρήσι επιβλαβών φαρμάκων. Σ’ έναν κόσμο τόσο πληττόμενον με αιτίες για φόβο όπως αυτός, ποιος έχει βασίμους λόγους για να είναι θαρραλέος; Μόνο εκείνοι που μπορούν να πουν: «Ο Ιεχωβά είναι βοηθός μου.»—Εβρ. 13:6, ΜΝΚ.
2. Ποιες άλλες καταστάσεις συχνά απαιτούν θάρρος, και πού πρέπει να στραφή κανείς για καθοδηγία σε τέτοιον καιρό;
2 Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι οι περιστάσεις που απαιτούν θάρρος δεν είναι μόνο εκείνες που δημιουργούν επικεφαλίδες ειδήσεων. Μερικές φορές είναι οι πολύ προσωπικές τραγωδίες, των οποίων ολίγοι άλλοι μπορεί να είναι ενήμεροι. Αυτά τα πράγματα συχνά πλήττουν σκληρότερα τη ζωή εκείνου που υποφέρει απ’ αυτά, παρά η απειλή του πυρηνικού πολέμου. Για ν’ αντιμετωπίση κανείς αυτά τα προβλήματα θαρραλέα και με επιτυχία, πρέπει ν’ αποβλέψη στον Θεό και να στραφή στον λόγον του για καθοδηγία.—Ψαλμ. 46:1, 2· 119:105-112.
3. Γιατί ιδιαίτερο θάρρος απαιτείται από τους Χριστιανούς;
3 Κατ’ εξοχήν απαιτείται θάρρος από όλους όσοι προσπαθούν να ζήσουν με ευσέβεια ως ακόλουθοι του Ιησού Χριστού. Με σταθερή απόφασι πρέπει αυτοί να απορρίψουν τις πιέσεις, που βυθίζουν στη δίνη του υλισμού και της φιληδονίας που χαρακτηρίζει αυτόν τον κόσμο. Ως μιμηταί του Χριστού, πρέπει να είναι άφοβοι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού. Δεν πρέπει να φοβούνται να εκθέσουν το ψεύδος και να υποστηρίξουν την αλήθεια του λόγου του Θεού, αδιάφορο πόσο αντιδημοτική μπορεί να είναι. Για την ακεραιότητά των στον Θεό μπορεί να ριφθούν στη φυλακή, ν’ αποστερηθούν την εργασία τους ή να εξορισθούν από τη χώρα της διαμονής των. Μπορούν να είναι βέβαιοι για τούτο: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή.» (2 Τιμ. 3:12) Από πού προέρχεται το θάρρος για ν’ αντισταθούν σε τέτοια πίεσι; Αυτό είναι απόκτημα εκείνων που έχουν πίστι ριζωμένη στον λόγον του Θεού.
ΘΑΡΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΣΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΩΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
4. Πώς ορίζεται το Χριστιανικό θάρρος, και σε τι βασίζεται;
4 Ενώ είναι αληθές ότι το θάρρος είναι εσωτερική δύναμις, το Χριστιανικό θάρρος δεν είναι αυτοπεποίθησις. Δεν είναι το αποτέλεσμα του ν’ αποβλέπωμε στον εαυτό μας. Μάλλον, προκύπτει από πεποίθησι στον Θεό, και στη γνώσι του Θεού βρίσκεται το κλειδί αυτής της δυνάμεως. Έτσι, για να λάβωμε θάρρος, πρέπει ν’ αποβλέψωμε στη Γραφή, διότι απ’ αυτή ακριβώς την πηγή μαθαίνομε για τον Ιεχωβά Θεό και τις απαράμιλλες ιδιότητές του, και αυτός ο λόγος του Θεού είναι εκείνος που εντυπώνει στη διάνοιά μας τη μεγαλωσύνη Του. Μιλώντας μας για τα έργα του, καθιστά σαφές σ’ εμάς ότι αυτός είναι «ο Θεός όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ.» Εκθέτοντας τις πράξεις του εν σχέσει με τους δούλους του, μας δείχνει ότι αυτός είναι «ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην», ότι είναι «Θεός Παντοκράτωρ». «Ο Ιεχωβά είναι Θεός αληθινός, είναι Θεός ζων.» Ακούει την ικεσία των δούλων του και η χειρ του «δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση· ουδέ το ωτίον αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται να ακούση.» Οι λάτρεις ενός τέτοιου Θεού έχουν κάθε λόγο να είναι θαρραλέοι.—Πράξ. 17:24· Ψαλμ. 83:18· Έξοδ. 6:3· Ιερεμ. 10:10, ΜΝΚ· Ησ. 59:1.
5. Όπως ο ψαλμωδός, ποια συνήθεια που ενισχύει το θάρρος πρέπει να επιδιώκωμε;
5 Επειδή ακριβής γνώσις του λόγου του Θεού είναι ένας πρωταρχικός παράγων για να έχωμε θάρρος, χρειάζεται να την χαράξωμε στις καρδιές μας και στις διάνοιές μας. Κάμετε όπως ο ψαλμωδός, ο οποίος έλεγε: «Θέλω μνημονεύει τα έργα του Γιαχ· ναι, θέλω μνημονεύει τα απ’ αρχής θαυμάσιά σου· και θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεών σου θέλω διαλογίζεσθαι.» (Ψαλμ. 77:11, 12, ΜΝΚ) Δαπανάτε λίγον χρόνον κάθε μέρα διαβάζοντας τη Γραφή, κάνοντας σκέψεις πάνω σ’ αυτήν και συζητώντας την με άλλους. Ενδιατρίβετε στις ενέργειες του Ιεχωβά αντί να κάμετε κύριο ενδιαφέρον σας τις φιλονεικίες των αρχόντων του κόσμου τούτου. Το να δίδετε προσοχή μ’ αυτόν τον τρόπο στον λόγον του Θεού, το ν’ αυξάνετε έτσι σε αγάπη για τον Θεό, διασκορπίζει τον φόβο των υπερηφάνων καταδυναστών που υπάρχουν ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος, είτε είναι άνδρες με εξουσία που αλαζονικά ζητούν να εξαλείψουν την αληθινή λατρεία είτε έθνη που συσσωρεύουν όπλα για τον πυρηνικό πόλεμο.—1 Ιωάν. 4:18.
6, 7. Γιατί οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν γίνονται λιπόψυχοι ακόμη και όταν ισχυρά έθνη απειλούν να τους εξοντώσουν;
6 Εκείνοι που είναι οι αφιερωμένοι λάτρεις του Ιεχωβά Θεού δεν γίνονται λιπόψυχοι ούτε όταν έθνη εξωπλισμένα μέχρις οδόντων απειλούν να τους εξοντώσουν. Ενώ οι Χριστιανοί ‘δεν πολεμούν κατά σάρκα’ και ‘τα όπλα του πολέμου των δεν είναι σαρκικά’, αυτό δεν σημαίνει ότι τα έθνη είναι ελεύθερα να εξαλείψουν τη ζωή του λαού του Θεού και να θέσουν τέρμα στην ορθή λατρεία. (2 Κορ. 10:3, 4) Ο Ιεχωβά είναι με τον λαό του, και αυτοί έχουν εμπιστοσύνη σ’ αυτόν. Από τον γραπτό του λόγο τον γνωρίζουν ως Εκείνον που στις ημέρες του Ιωσαφάτ, βασιλέως του Ιούδα, απηλευθέρωσε τον λαό του από τις συνενωμένες δυνάμεις του Μωάβ, του Αμμών και των από τη γη του Εδώμ. Σ’ αυτή την περίστασι είπε στον λαό του Ιούδα και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ: «Μη φοβείσθε σεις, μηδέ πτοηθήτε από προσώπου τούτου του μεγάλου πλήθους· διότι η μάχη δεν είναι υμών, αλλά του Θεού· . . . Δεν θέλετε πολεμήσει σεις εν ταύτη τη μάχη· παρουσιάσθητε, στήτε, και ιδέτε την μεθ’ υμών σωτηρίαν του Ιεχωβά.»—2 Χρον. 20:15-17, ΜΝΚ· Ψαλμ. 34:7.
7 Πάλι, στις ημέρες του Εζεκία, ο βασιλεύς της Ασσυρίας, άρχων της πιο ισχυρής κυβερνήσεως μεταξύ των ανθρώπων τον καιρό εκείνο, έπειτα από μια επιτυχή εκστρατεία μέσα από μέρη της Παλαιστίνης, έστρεψε την πολεμική του μηχανή εναντίον της Ιερουσαλήμ. Ο στρατιωτικός του αρχηγός Ραβ-σάκης, έχοντας πεποίθησι για νίκη κι εδώ επίσης, ωνείδισε τον Εζεκία: «Ποίον είναι το θάρρος, επί το οποίον θαρρείς;» (Ησ. 36:4) Ο Εζεκίας έδειξε ποιο ήταν το θάρρος στο οποίον ενεπιστεύετο, πηγαίνοντας στον οίκον του Ιεχωβά για να προσευχηθή και αποστέλλοντας λόγον στον προφήτην του Ιεχωβά Ησαΐα. Η πρόκλησις του Ασσυρίου μονάρχου ήταν, όχι απλώς εναντίον του Εζεκία και του λαού του, αλλά εναντίον του Ιεχωβά Θεού. Χάριν του ονόματός του ο Θεός ανέλαβε δράσι και στις στρατιές που εισέβαλαν δεν επετράπη ούτε ακόμη να ανεγείρουν τα οχυρώματα της πολιορκίας των εναντίον της πόλεως ή να ρίξουν και ένα μόνο βέλος εκεί. Σε μια νύχτα ο εκτελεστής άγγελος του Ιεχωβά κατέστρεψε 185.000 από την Ασσυριακή δύναμι και έστειλε πίσω τον βασιλέα των Ασσυρίων τρεκλίζοντα με ήττα στη Νινευή, όπου συνήντησε τον θάνατό του ενώ ελάτρευε το είδωλο του θεού του. Ομοίως σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, όταν η ισχυρή δικτατορική κυβέρνησις της Ναζιστικής Γερμανίας απειλούσε να εξαλείψη τους μάρτυρας του Ιεχωβά, είδε να ματαιώνωνται οι προσπάθειές της. Ο Ιεχωβά, ο οποίος σε όλες αυτές τις περιπτώσεις απηλευθέρωσε τους δούλους του, είναι Εκείνος για τον οποίον ο παγκόσμιος άρχων Ναβουχοδονόσορ εταπεινώθη ο ίδιος να πη: «Κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης· και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τι έκαμες;» (Δαν. 4:35) Γρήγορα τώρα στον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος θα εξαλείψη τελείως εκείνους που εναντιώνονται σ’ αυτόν και καταδυναστεύουν τον λαό του, αλλ’ ακόμη και τώρα δεν τους επιτρέπει να ματαιώσουν τον σκοπό του. Εκείνοι που τον λατρεύουν έχουν επαρκή αιτία για να είναι θαρραλέοι. Διατρίβοντας κάτω από τη στοργική του φροντίδα, μπορούν να λέγουν με τον ψαλμωδό: «Ο Ιεχωβά είναι υπέρ εμού· δεν θέλω φοβηθή· τι να μοι κάμη άνθρωπος;»—Ψαλμ. 118:6, ΜΝΚ.
ΠΡΟΕΙΠΩΜΕΝΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙΣ
8. Όταν οι Ισραηλίται ήσαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, πώς μπόρεσαν να αντλήσουν θάρρος από τον γραπτό λόγο του Θεού;
8 Ο Ιεχωβά, λίγο μετά την παροχή απελευθερώσεως για την Ιερουσαλήμ από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Σενναχειρείμ, κατέγραψε στον λόγον του ενθάρρυνσι που ο λαός του θα την εχρειάζετο σε μεταγενέστερο καιρό. «Παρηγορείτε, παρηγορείτε τον λαόν μου, λέγει ο Θεός σας. Λαλήσατε παρηγορητικά προς την Ιερουσαλήμ, και φωνήσατε προς αυτήν, ότι ο καιρός της ταπεινώσεως αυτής επληρώθη, ότι η ανομία αυτής συνεχωρήθη· διότι έλαβεν εκ της χειρός του Ιεχωβά διπλάσιον δια πάσας τας αμαρτίας αυτής.» (Ησ. 40:1, 2, ΜΝΚ) Ναι, επειδή έγιναν αποστάται και περιεπάτησαν στα ίχνη της άπιστης Σαμαρείας, την οποίαν ο Ιεχωβά έδωσε στα χέρια της Ασσυρίας, οι κάτοικοι του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ ωδηγήθησαν σε εξορία το 607 π.Χ. για να υπηρετήσουν κάτω από Βαβυλωνίους κυρίους. Αλλά τι παρηγοριά ήταν για κείνους τους αιχμαλώτους Ισραηλίτας στο εβδομηκοστό έτος της ερημώσεως της Ιερουσαλήμ να κατανοήσουν από τον γραπτό λόγο του Θεού μέσω των προφητών του Ησαΐα και Ιερεμία ότι ο καιρός για απελευθέρωσι ήταν πλησίον! Θα μπορούσαν να λάβουν θάρρος!—Δαν. 9:1, 2.
9. Γιατί το μακρύ ταξίδι επιστροφής στην Ιερουσαλήμ δεν αποτελούσε γι’ αυτούς αιτία ν’ αποθαρρυνθούν;
9 Είναι αληθές ότι ένα μακρύ ταξίδι βρισκόταν μπροστά τους στην οδό της επιστροφής στην Ιερουσαλήμ, αλλά θα εματαίωνε μήπως αυτό την εκπλήρωσι της επαγγελίας του Θεού των; «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ετοιμάσατε την οδόν του Ιεχωβά· ευθείας κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Θεού ημών. Και η δόξα του Ιεχωβά θέλει φανερωθή, και πάσα σαρξ ομού θέλει ιδεί· διότι το στόμα του Ιεχωβά ελάλησε.» (Ησ. 40:3, 5, ΜΝΚ) Ο ίδιος ο Θεός θα επέβλεπε για να ξεκαθαρισθούν από το δρόμο τα εμπόδια. Θα ωδηγούσε αοράτως την επιστροφή τους, όπως ακριβώς τους είχε οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο, διότι μέσω αυτής της αποκαταστάσεως του λαού του ονόματός του, η δόξα του Ιεχωβά θα εγίνετο φανερή ενώπιον όλων των εθνών.
10. Ποιου είδους υπόσχεσις δεν θα ήταν βάσιμη αιτία για θάρρος, αλλά ποια κατέστησε καλύτερη την ελπίδα που περιέθαλπαν οι Ιουδαίοι αιχμάλωτοι;
10 Αύτη δεν ήταν κενή υπόσχεσις κάποιου εθνικιστού ηγέτου μεταξύ των Ιουδαίων, οι οποίοι ήλπιζαν να θραύσουν τον Βαβυλωνιακό ζυγό. Δεν μπορούσαν μ’ ένα τέτοιο σχέδιο να εύρουν αιτία για θάρρος. Εγνώριζαν καλά ότι ένας από τους θεοπνεύστους συγγραφείς των Ψαλμών τούς είχε προειδοποιήσει να μην αποβλέπουν σε γηίνους ανθρώπους για απελευθέρωσι, επειδή οι άνθρωποι χάνονται· ξηραίνονται σαν χόρτος. «Ο λόγος όμως του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα.» (Ησ. 40:8) «Μακάριος εκείνος, του οποίου βοηθός είναι ο Θεός του Ιακώβ· του οποίου η ελπίς είναι επί Ιεχωβά τον Θεόν αυτού.» (Ψαλμ. 146:3-10, ΜΝΚ) Σε εκπλήρωσι του λόγου του, όπως ένας στοργικός ποιμήν συνάγει τα πρόβατά του, έτσι ο Ιεχωβά συνήγαγε τον λαό του στην Ιερουσαλήμ για να ανοικοδομήση τον ναό της λατρείας της, στο 537 π.Χ. Η εμπιστοσύνη που είχε βασισθή στις επαγγελίες του γραπτού λόγου του Θεού δεν ήταν κακά τοποθετημένη.
«ΣΗΚΩΣΑΤΕ ΥΨΗΛΑ ΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΣΑΣ»
11. Μέσω του προφήτου Ησαΐα, σε ποια γεγονότα όσον αφορά τα δημιουργικά του έργα επέστησε ο Ιεχωβά την προσοχή του λαού του, και γιατί;
11 Ο Ιεχωβά, όταν προέλεγε μέσω του Ησαΐα αυτή την απελευθέρωσι που θα επέφερε για τον λαό του, επροχώρησε να επιστήση την προσοχή των στα δημιουργικά του έργα. Τους προέτρεψε να παρατηρήσουν σ’ αυτά αποδείξεις της πανίσχυρης δυνάμεώς του και να δουν σ’ αυτές αιτία για να έχουν εμπιστοσύνη ότι θα υπεστήριζε εκείνους που ελπίζουν σ’ αυτόν. Κατέστησε σαφές ότι γι’ αυτόν οι θάλασσες είναι κάτι που μετράται στο κοίλωμα της χειρός του· τους ουρανούς μετρά με τη σπιθαμή, και όλα τα έθνη είναι γι’ αυτόν σαν τη λεπτή σκόνη της πλάστιγγος. Αλλά μπορεί άρα γε ο άνθρωπος να ελέγξη τις ισχυρές θάλασσες; Ημπόρεσε καν να δη τα όρια της δημιουργίας, για να μην πούμε τίποτε για καταμέτρησι αποστάσεων έως απομακρυσμένα ουράνια σώματα με βεβαιότητα; Ποια, λοιπόν, λογική αιτία θα μπορούσε να υπάρξη για κείνους που ελπίζουν στον Ιεχωβά να φοβούνται τι οι άνθρωποι μπορούν να κάμουν; Καμμιά απολύτως!—Ησ. 40:12-17.
12, 13. Ποια εντύπωσι μας κάνει μια σύγκρισις των δημιουργικών έργων του Θεού με τις επιτεύξεις των ανθρώπων;
12 Κυττάξτε επάνω τα ουράνια σώματα και εξετάστε τι σημαίνει η ύπαρξίς των: «Σηκώσατε υψηλά τους οφθαλμούς σας, και ιδέτε, τις εποίησε ταύτα; Ο εξάγων το στράτευμα αυτών κατά αριθμόν· ο ονομαστί καλών ταύτα πάντα εν τη μεγαλειότητι της δυνάμεως αυτού, διότι είναι ισχυρός εις εξουσίαν· δεν λείπει ουδέν.» (Ησ. 40:26) Αυτό είναι καλό να το έχωμε υπ’ όψι σ’ αυτόν τον καιρό, που οι άνθρωποι καυχώνται για τις επιστημονικές επιτεύξεις των. Κομπάζουν διότι έθεσαν επανδρωμένα διαστημόπλοια σε τροχιά γύρω στη γη. Είναι υπερήφανοι διότι έστειλαν ανιχνευτάς του διαστήματος προς τον ήλιο, τη σελήνη και τους πλανήτας Αφροδίτην και Άρην. Αλλά σημαίνουν μήπως αυτά τα κατορθώματα ότι ο άνθρωπος είναι τώρα εκείνος στον οποίον πρέπει ν’ αποβλέψωμε για διαφύλαξι; Ασφαλώς όχι!
13 Η σελήνη υπήρξε στην τροχιά της πολύ προτού οι άνθρωποι αρχίσουν τα προγράμματά των του διαστήματος, και δεν είναι το είδος του δορυφόρου που καίεται έπειτα από λίγους μήνες. Αλλά είναι ένα μόνο από αυτά τα ουράνια σώματα, από τα οποία κανένα δεν ετέθη εκεί από ανθρώπους. Αληθινά, η γη η ίδια είναι ένα διαστημόπλοιο, και μάλιστα με ζωντανό φορτίο. Αντί να έχη έναν ανθρώπινο επιβάτη, έχει μάλλον τρία δισεκατομμύρια απ’ αυτούς και ζώα χωρίς αριθμό, και δεν είναι όλοι συσκευασμένοι σε ενδυμασίες του διαστήματος για να επιζήσουν. Αν και φαίνονται μεγάλα τα ανθρώπινα έργα στα μάτια των ανθρώπων, γίνονται τελείως άξια οίκτου όταν τα βλέπωμε παράπλευρα στα έργα των χειρών του Θεού. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν υδρογονικές βόμβες και βλήματα στα οπλοστάσιά των, αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να διεγείρη σεισμούς ισοδυνάμους προς χιλιάδες υδρογονικές βόμβες, και να εξαπολύση καταιγίδες χαλάζης, εναντίον των οποίων οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάμουν αντεπίθεσι. Ακόμη και με μια ήπια πτώσι χιόνος μπορεί να ακινητήση τις εργασίες των. (Ιησ. Ναυή 10:11· Ιώβ 38:22, 23) Οι επιστημονικές επιτεύξεις των εθνών δεν θα τα καταστήσουν ικανά ν’ αποφύγουν να κληθούν για να δώσουν λόγο για το αίμα το οποίον έχυσαν σ’ αυτή τη γη. Ένεκα τούτου όλοι όσοι αγαπούν τη δικαιοσύνη μπορούν να λάβουν θάρρος.—Αμώς 9:1-3· Ιεζ. 38:22.
14. Αν και ο Ιεχωβά είναι παντοδύναμος, γιατί δεν είναι εύκολο ν’ αριθμηθή κανείς σ’ αυτόν τον καιρό μεταξύ των λατρευτών του;
14 Εν τούτοις, το γεγονός ότι ο Ιεχωβά είναι παντοδύναμος δεν σημαίνει ότι είναι εύκολη η πορεία εκείνων που τον λατρεύουν ως αληθινοί Χριστιανοί. Καθώς είπε ο Ιησούς στους ακολούθους του: «Θέλουσιν επιβάλει εφ’ υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων, ένεκεν του ονόματός μου. . . . Θέλετε δε παραδοθή και υπό γονέων και αδελφών και συγγενών και φίλων· και θέλουσι θανατώσει τινάς εξ υμών· και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου.» (Λουκ. 21:12-17) Εν τούτοις, η προσδοκία αυτή δεν κάνει εκείνους που έθεσαν την εμπιστοσύνη των στον Θεό ν’ αποθαρρυνθούν. Γιατί;
15. Απέναντι επισήμου διωγμού, πώς οι Γραφές βοηθούν τους Χριστιανούς να διατηρήσουν θάρρος;
15 Αυτοί αντλούν θάρρος από τις Γραφές, οι οποίες τους βοηθούν να δουν το ζήτημα με κατάλληλη προοπτική, βεβαιώνοντάς τους: «Αυτός είναι ο καθήμενος επί τον γύρον της γης, και οι κάτοικοι αυτής είναι ως ακρίδες· ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα, και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν· ο φέρων τους ηγεμόνας εις το μηδέν, και καθιστών ως ματαιότητα τους κριτάς της γης.» (Ησ. 40:22, 23) Ίσως, λοιπόν, μερικοί άρχοντες απαγορεύουν την αληθινή λατρεία. Μπορεί να διακηρύττουν ως εναντίον του νόμου το κήρυγμα σε άτομα μιας άλλης θρησκείας. Μπορεί να συλλαμβάνουν τα τέκνα Χριστιανών γονέων και να τους κάνουν μετάγγισι αίματος επειδή οι γονείς εκείνοι αρνούνται να επιδοκιμάσουν μια παραβίασι του νόμου του Θεού, και μπορεί να κωφεύουν στις εκκλήσεις των γονέων εκείνων για δικαιοσύνη. Αλλ’ ο Ιεχωβά Θεός έχει διάφορη άποψι των πραγμάτων. Δεν παραλείπει να παρατηρήση τι συμβαίνει, και θα ανατρέψη τα άδικα διατάγματα των ανθρώπων εκείνων που κάνουν κατάχρησι της εξουσίας των. Τότε αυτούς που ο κόσμος έκρινε ως ακαταλλήλους, ο Θεός θα τους εκλέξη ως εκείνους που θα ζήσουν για πάντα στον νέο του κόσμο, επειδή ήλπισαν σ’ αυτόν.
ΠΡΟΣΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ
16. Τι είδους άτομα είναι εκείνα που βρίσκουν αιτία για θάρρος όταν μελετούν τον λόγον του Θεού;
16 Ασφαλώς, λοιπόν, χρειάζεται όλοι οι άνθρωποι να προσέξουν σε ό,τι ο Θεός έχει να πη. Δεν μπορούμε να περιμένωμε ότι αυτός θα επιδοκιμάση την πορεία μας αν κωφεύωμε στη συμβουλή του, ούτε ευαρεστείται αυτός μ’ εκείνους που τα χείλη των ομολογούν την αγάπη του Θεού, αλλά οι καρδιές των είναι αποξενωμένες απ’ αυτόν. Οι Γραφές δεν παρέχουν αιτία για θάρρος σε ανθρώπους του είδους αυτού. Εκείνοι που βρίσκουν αιτία για θάρρος όταν μελετούν τον λόγον του Θεού είναι όσοι έχουν διάθεσι όμοια με του ψαλμωδού, ο οποίος έγραφε: «Δίδαξόν με, ω Ιεχωβά, την οδόν των διαταγμάτων σου, και θέλω φυλάττει αυτήν μέχρι τέλους. Συνέτισόν με, και θέλω φυλάττει τον νόμον σου· ναι, θέλω φυλάττει αυτόν εν όλη καρδία. Οδήγησόν με εις την οδόν των προσταγμάτων σου· διότι ευφραίνομαι εις αυτήν.» (Ψαλμ. 119:33-35, ΜΝΚ) Εκείνοι ακριβώς που υποκινούνται έτσι από αγάπη για τον Θεό και για τις δίκαιες κατευθύνσεις του έχουν βάσιμες αιτίες να είναι θαρραλέοι. Όχι μόνο είναι θαρραλέοι απέναντι εναντιώσεως, αλλά και έχουν το θάρρος να ρυθμίζουν τη ζωή τους σε αρμονία με τους υψηλούς ηθικούς κανόνες που ετέθησαν από τον Θεό.
17. Με ποιόν τρόπο απαιτείται θάρρος για να παραμείνωμε ηθικώς καθαροί, και πώς μπορεί αυτό το θάρρος να ενισχυθή;
17 Χρειάζεται θάρρος για να το πράξωμε αυτό, επειδή και όταν ακόμη καταβάλλη κανείς φροντίδα για ν’ αποφύγη κακές συναναστροφές, έρχεται ωστόσο σε επαφή με ανηθίκους ανθρώπους. Αυτοί μπορεί να είναι άτομα με τα οποία συνεργάζεται σε κοσμική εργασία, γείτονες ή συμμαθηταί στο σχολείο. Δεν είναι εύκολο ν’ αρνηθή κανείς να συμβαδίση με το πλήθος. Αλλ’ ο Ιησούς είπε ότι οι ακόλουθοί του δεν αποτελούν μέρος του κόσμου. (Ιωάν. 17:11-14) Πρέπει να είναι άγρυπνοι. Δεν τολμούν να χαλαρώσουν τη φρούρησί των τρέφοντας τη διάνοιά των με ανήθικα συγγράμματα και ασελγή διασκέδασι αυτού του σεξουαλικώς παράφρονος κόσμου. Πρέπει με θάρρος να δείξουν το μίσος των για ό,τι είναι κακό και την αγάπη των για ό,τι είναι ορθό. Το να ευφραινώμεθα στις εντολές του Ιεχωβά, το να τις κάνωμε μελέτη μας, μας ισχυροποιεί απέναντι στην ανήθικη διαγωγή του κόσμου· και το να έχωμε πάντοτε υπ’ όψιν ότι «πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον» ενισχύει περαιτέρω αυτή την απόφασι να πράττωμε ό,τι είναι ορθόν.—Εβρ. 4:13.
18. Ποια είναι η Χριστιανική πορεία απέναντι των ανεντίμων συνηθειών στην εργασία;
18 Φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν έλλειψι τέτοιας οξείας αντιλήψεως της ευθύνης των προς τον Θεό, οι οποίοι, εν τούτοις, έχουν κάποια αίσθησι κοσμιότητος. Ζουν εκείνο που θεωρούν ότι είναι ηθική ζωή, αλλά όταν η εμμονή σε υψηλούς ηθικούς κανόνες φαίνεται να τους θέτη σε μειονεκτική θέσι, συχνά τους λείπει το θάρρος να πράξουν εκείνο που νομίζουν ότι είναι ορθόν. Παραδείγματος χάριν, όταν βρίσκουν την οικονομική των ασφάλεια απειλούμενη από τις ανέντιμες συνήθειες των κοσμικών ανταγωνιστών στην εργασία, μπορεί να φρονούν ότι ο μόνος τρόπος να χειρισθούν την κατάστασι είναι να υιοθετήσουν τις μεθόδους των, αν και πολύ τις αντιπαθούν. Ή μπορεί να συμπεραίνουν ότι, αν ο εργοδότης των απαιτή να συναλλάσσωνται ανέντιμα με τους πελάτας, δεν υπάρχει τίποτε άλλο που μπορούν να κάμουν. Δεν συμβαίνει όμως αυτό μ’ έναν αληθινό Χριστιανό. Αυτός δεν επιτρέπει στον εαυτό του να υπερνικηθή από τις κακές συνήθειες του κόσμου. Δεν φθονεί εκείνους που πράττουν αδικία. Πιστεύει όπως επίστευε ο Θεοσεβής Δαβίδ: «Κάλλιον το ολίγον του δικαίου, παρά ο πλούτος πολλών ασεβών. Διότι οι βραχίονες των ασεβών θέλουσι συντριφθή· τους δε δικαίους υποστηρίζει ο Ιεχωβά. Γινώσκει ο Ιεχωβά τας ημέρας των αμέμπτων· και η κληρονομία αυτών θέλει είσθαι εις τον αιώνα.» (Ψαλμ. 37:16-18, ΜΝΚ· 119:36) Αυτοί, λόγω ισχυρής πίστεως στον Θεό, είναι θαρραλέοι. Δεν γίνονται λιπόψυχοι λόγω ανησυχίας για το τι θα φάγουν ή τι θα πιουν ή για το ένδυμα που θα φορέσουν. Γνωρίζουν ότι αν εξακολουθούν να ζητούν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του, ο Ιεχωβά Θεός θα φροντίση να προστεθούν τα άλλα πράγματα. Αυτοί αντλούν θάρρος από τον λόγον του Θεού.—Ψαλμ. 37:1-4, 27, 34· Ματθ. 6:31-33.
19, 20. Πώς η γνώσις του λόγου του Θεού καθιστά ένα άτομο ικανό ν’ αποφύγη να συμβιβάση τη Χριστιανική του πίστι ακόμη και όταν αντιμετωπίζη την απειλή του θανάτου;
19 Αυτός ο γραπτός λόγος μπορεί να απομακρύνη τους φόβους της δεισιδαιμονίας και της αγνοίας που έκαμαν τους ανθρώπους να πέσουν σε θλιβερή δουλεία. Από τις σελίδες του μπορεί κανείς να μάθη την προέλευσι της ζωής και τη σημασία του θανάτου. Αλλά πόσα άτομα, επειδή δεν επρόσεξαν τον λόγον του Θεού και δεν γνωρίζουν τι λέγει για θάνατο και μέλλουσα ζωή, αποδεικνύονται ότι είναι το είδος των ανθρώπων που περιέγραψε ο Διάβολος όταν είπε στον Θεό: «Δέρμα υπέρ δέρματος, και πάντα, όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον τα οστά αυτού και την σάρκα αυτού, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον»! (Ιώβ 2:4, 5) Ο Ιώβ δεν ήταν τέτοιου είδους άτομο, αλλά πολλοί είναι. Θα δώσουν κάθε τι σε αντάλλαγμα της ζωής των. Θα χάσουν την αρετή, την τιμιότητα, και μια καθαρή συνείδησι για ν’ αποφύγουν τον θάνατο. Είναι πρόθυμοι να ζήσουν ένα ψεύδος, ομολογώντας ότι υποστηρίζουν ιδεολογίες που μισούν και εκτελώντας φαύλες πράξεις αντίθετα προς το θέλημά των, για να ειρηνεύσουν με εκείνους που είναι στην εξουσία. Από φόβο του θανάτου είναι σε δουλεία σε όλη τους τη ζωή.—Εβρ. 2:15.
20 Αλλά εκείνοι που έχουν ακριβή γνώσι του λόγου του Θεού δεν ζουν σε τέτοιο φόβο. Εκείνος τον οποίον υπηρετούν είναι η Πηγή της Ζωής, και τον έχουν προσέξει. Γνωρίζουν ότι αυτός έκαμε προμήθεια για απελευθέρωσι από τον τάφο. Έχουν εμπιστοσύνη στην υπόσχεσί του για ανάστασι από τους νεκρούς, έτσι ώστε δεν διστάζουν ν’ αποδειχθούν πιστοί στον Θεό, ακόμη και μέχρι θανάτου αν είναι ανάγκη. (2 Κορ. 4:13, 14· Αποκάλ. 2:10) Η γνώσις του λόγου του Θεού τούς κάνει θαρραλέους. Αυτή ενίσχυσε τον Ιησού να διακρατήση ακεραιότητα απέναντι ενός ατιμωτικού θανάτου. Αυτή έδωσε στον Στέφανο το θάρρος να μιλήση την αλήθεια χωρίς συμβιβασμό ενώπιον του δικαστηρίου που τον έκρινε για τη ζωή του. Αυτή ομοίως ενεπότισε με θάρρος χιλιάδες Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα, ώστε να σταθούν στερεοί υπέρ της αληθινής λατρείας.—Εβρ. 12:2· Πράξεις κεφ. 7.
21. Τι είναι εκείνο που καθιστά ικανόν ένα Χριστιανό να είναι θαρραλέος απέναντι των κρισίμων καιρών που αντιμετωπίζουν τώρα όλοι οι άνθρωποι;
21 Ο ίδιος αυτός λόγος του Θεού μάς ενισχύει να ενεργήσωμε θαρραλέα απέναντι απειλών πολέμου, ελλείψεως τροφίμων, τρομερών σεισμών και αγρίων εγκλημάτων, που όλα τόσο επικρατούν στον κόσμο σήμερα. Αυτές οι περιστάσεις θίγουν τη ζωή των Χριστιανών όπως ακριβώς και τη ζωή του υπολοίπου κόσμου. Και αυτοί, επίσης, μπορεί να εκδιωχθούν από τα σπίτια τους από επιδρομείς σε καιρό πολέμου, να χάσουν τα υπάρχοντά τους σ’ ένα σεισμό, ν’ αντιμετωπίσουν κατανομή τροφής και να χρειασθή να ασκήσουν αυξημένη προσοχή λόγω επικρατήσεως του εγκλήματος. Εν τούτοις, η άποψίς των είναι διαφορετική από την άποψι του κόσμου που είναι γύρω των. Ισχυροποιημένοι με τη γνώσι των Γραφών, μπορούν να ενεργήσουν όπως είπε ο Ιησούς: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» (Λουκ. 21:28) Αναγνωρίζουν σ’ αυτά τα πράγματα απόδειξι του εγγίζοντος τέλους αυτού του πονηρού παλαιού κόσμου και της εισόδου του δικαίου νέου κόσμου του Θεού. Αυτή η γνώσις τούς δίνει θάρρος, όχι μόνο ν’ αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που όλοι από κοινού συμμερίζονται, αλλά και να μιλούν ως άφοβοι συνήγοροι της βασιλείας του Θεού.
22. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχη ο λαός του Ιεχωβά ως προς τη σχέσι του με τον Θεόν του, και πώς αυτοί κρατούν ισχυρή την εμπιστοσύνη αυτή;
22 Έχοντας προσέξει τον Θεό, γνωρίζουν ότι αυτός φροντίζει γι’ αυτούς. Γνωρίζουν ότι μπορούν να τον επικαλούνται με προσευχή και ότι αυτός θα τους ακούη. (Ψαλμ. 145:18) Στοργικά αγρυπνεί επάνω τους, σαν ένας ποιμήν που φροντίζει για το ποίμνιό του. Άσχετα με το ποιες είναι οι περιστάσεις που αντιμετωπίζουν, έχουν εμπιστοσύνη ότι εφ’ όσον εξακολουθούν να προσέχουν στον Θεό και ν’ ανταποκρίνωνται στη στοργική συμβουλή του, δεν υπάρχει τίποτε που ‘θα δυνηθή να τους χωρίση από την αγάπην του Θεού, την εν Χριστώ Ιησού’. (Ρωμ. 8:31-39) Συνετά, λοιπόν, εξακολουθούν να τρέφουν τις διάνοιές των και τις καρδιές των με τον λόγον του Θεού μελετώντας και σκεπτόμενοι τα διδάγματά του κάθε ημέρα της ζωής των. Επειδή ενεργούν έτσι με πίστι, μπορούν ‘θαρρούντες να λέγουν’: «Ο Ιεχωβά είναι βοηθός μου· δεν θέλω φοβηθή.»—Εβρ. 13:6, ΜΝΚ.
[Εικόνα στη σελίδα 10]
«Ποίον είναι το θάρρος, επί το οποίον θαρρείς;»