Υπακοή​—μια Πηγή Πλουσίων Ευλογιών

Αφήγησις υπό Χάινριχ Ντουένγκερ

ΗΜΟΥΝ ένα μειράκιον μόλις δεκαεπτά ετών, που διέμενα στο Αμβούργο της Γερμανίας, οπότε ενδιαφέρθηκα για την Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω τακτικά. Αυτό ήταν πριν από εξήντα χρόνια. Πόσο ευτυχής είμαι τώρα που σ’ εκείνη τη νεαρή ηλικία εξετίμησα τον λόγο του Θεού αρκετά ώστε να ζητήσω βοήθεια για να τον κατανοήσω! Με υπακοή ακολουθώντας τις κατευθύνσεις του, απήλαυσα πλούσιες ευλογίες, επειδή εδέχθηκα τη θεία καθοδήγησι στους πολύ ταραχώδεις καιρούς της ανθρωπίνης ιστορίας.

Η έναρξις, ωστόσο, της ερεύνης μου για την κατανόησι της Γραφής ήταν πολύ ανικανοποίητη. Μια εξέτασις των Ορθοδόξων Εκκλησιών μού απεκάλυψε ότι μάλλον οι θρησκευτικές παραδόσεις, παρά ο λόγος του Θεού, ήσαν τα χαρακτηριστικά της θρησκείας των, και ότι οι ενορίται, ως επί το πλείστον, ήσαν αδιάφοροι στις διδασκαλίες της Γραφής. Πού θα μπορούσα να βρω βοήθεια για να κατανοήσω τον λόγο του Θεού; Αναζητούσα καθοδήγησι.

Έπειτα, στο 1907, μια μέρα, όταν άνοιξα την εφημερίδα Γκενεράλ Αντσάιγκερ του Αμβούργου, ένα φυλλάδιο με τίτλο «Τα Δικαιώματα του Πρωτοτόκου Επωλήθησαν» γλύστρησε έξω. Η Εταιρία Σκοπιά στη Μπάρμεν της Γερμανίας (τμήμα της Βούππερταλ της Γερμανίας από το 1929), διεμοίραζε μια μεγάλη ποσότητα από τέτοια Γραφικά φυλλάδια μέσω της εφημερίδος εκείνης. Το διάβασα με ζωηρό ενδιαφέρον, και με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησι να γράψω για τις διαφημιζόμενες Γραφικές Μελέτες. Τι χαρά απήλαυσα με τη μελέτη αυτών των τόμων! Επί τέλους είχα εύρει τη βοήθεια για την κατανόησι της Γραφής προς την οποία απέβλεπα.

ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΥΘΥΝΩΝ

Αμέσως έγινα συνδρομητής στο περιοδικό Η Σκοπιά και ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησι να διανέμω φυλλάδια από σπίτι σε σπίτι. Το έκαμα με την ελπίδα ότι και πολλοί άλλοι άνθρωποι θα έφθαναν σε μια κατανόησι της Γραφής και θα ήσαν τόσο ευτυχείς όσο ήμουν και εγώ. Αλλά γρήγορα βρήκα ότι δεν ήσαν πολλοί εκείνοι που ζητούσαν μια σαφή γνώσι της Γραφής. Όταν δε έδωσα τις Γραφικές Μελέτες και τα Γραφικά φυλλάδια στους γονείς μου και στους άλλους συγγενείς, αντί να τα δεχθούν με χαρά, εξεδήλωσαν εναντίωσι. Αυτό, όμως, δεν με απεθάρρυνε, διότι ήμουν πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η αλήθεια και ότι άλλοι, επίσης, θα εγίνοντο ευτυχείς με αυτή.

Έτσι έγραψα στην Εταιρία Σκοπιά, η οποία με έφερε σ’ επαφή με τρεις ή τέσσερες άλλους ενδιαφερομένους στο Αμβούργο. Ύστερ’ από λίγο καιρό αρχίσαμε μαζί τη μελέτη των τόμων των Γραφικών Μελετών. Την εποχή εκείνη ο επόπτης του τμήματος για το έργο του κηρύγματος στη Γερμανία έκαμε την εισήγησι να διευθετήσωμε δημόσιες Γραφικές συναθροίσεις στο Αμβούργο. Το κάμαμε με χαρά με τη βοήθεια ικανών αδελφών από το Κεντρικό Γραφείο της Μπάρμεν.

Το επόμενο έτος, στο 1909, επεσκέφθηκα τον οίκον Μπέθελ της Εταιρίας Σκοπιά στη Μπάρμεν, όπου είχα την ευκαιρία να συμβολίσω την αφιέρωσί μου στον Ιεχωβά με το βάπτισμα στο νερό. Αυτή ήταν μία ευτυχής ημέρα! Αλλά τότε αντιμετώπισα μια απόφασι. Ο υπηρέτης του τμήματος συνέστησε να εισέλθω στην υπηρεσία του ολοχρονίου κηρύγματος. Εγνώριζα ότι οι γονείς μου θ’ απεγοητεύοντο πολύ αν άφηνα την κοσμική μου εργασία. Εν τούτοις, ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του ζητήματος, επείσθηκα ότι για μένα ήταν θέλημα του Κυρίου να μπω στην υπηρεσία του σκαπανέως. Έτσι, εγκατέλειψα την κοσμική μου εργασία στις 30 Σεπτεμβρίου 1910 και την επόμενη ημέρα άρχισα το ολοχρόνιο έργο του κηρύγματος στο Αμβούργο.

Η ευλογία του Κυρίου ήταν επάνω στις προσπάθειές μας και άλλοι άρχισαν να συνδέωνται με τον μικρό μας όμιλο συμμελέτης. Εργαζόμουν, επίσης, και σε άλλες πόλεις στην επαρχία του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Αλλά τότε, το θέρος του 1911, εκλήθηκα από την Εταιρία να γίνω μέλος της οικογενείας Μπέθελ στη Μπάρμεν και με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησι αυτή.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Τα αμέσως προηγούμενα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήσαν ευτυχισμένα χρόνια για μένα. Ένοιωθα χαρά εργαζόμενος με τους αδελφούς του Μπέθελ και μετέχοντας στη διακονία του αγρού τις Κυριακές, διανέμοντας φυλλάδια από θύρα σε θύρα. Ειδοποιούσαμε τους ανθρώπους ότι ένας καιρός μεγάλης θλίψεως θα ξεσπούσε το 1914, καθώς οι προσδιωρισμένοι «καιροί των εθνών» επρόκειτο να τερματισθούν στο έτος εκείνο. (Λουκ. 21:24) Το 1910 ο υπηρέτης τμήματος έδωσε μια δημοσία διάλεξι σε μια μεγάλη αίθουσα στη Μπάρμεν επάνω στο θέμα αυτό και είχε διεγείρει μεγάλη προσοχή. Αυτό έκαμε τους αντιπάλους μας να χλευάσουν λέγοντας ότι ήσαν υποχρεωμένοι να μας ανέχωνται ως το 1914. Αλλ’ ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξερράγη ξαφνικά, και ο χλευασμός των εσταμάτησε.

Αυτό ήγειρε το ζήτημα της στρατιωτικής υπηρεσίας. Πώς θα μπορούσα εγώ ένας Χριστιανός, που αγαπώ τους πλησίον μου, να αναλάβω, εν τούτοις, φονικά όπλα για να τους καταστρέψω; Ύστερ’ από μια προσεκτική και με προσευχή εξέτασι του πράγματος επείσθηκα ότι έπρεπε να υπακούσω στις εντολές του Ιεχωβά και να αρνηθώ να λάβω μέρος στη στρατιωτική προσπάθεια της Γερμανίας. Έτσι την άνοιξι του 1915, όταν εκλήθηκα για πολεμική υπηρεσία, αμέσως έγραψα στις αρχές και είπα ότι αρνούμαι να δώσω τον στρατιωτικό όρκο και να φέρω όπλα.

Εξαιτίας της στάσεως μου εκλήθηκα ενώπιον ενός στρατιωτικού χειρουργού για εξέτασι. Προσεπάθησα να του δείξω ότι, αντίθετα προς εκείνο που οι εξουσίες μπορεί να νομίσουν, η στάσις μου απεδείκνυε ένα πνεύμα υγιεινής διανοίας. Κάποτε με ωδήγησαν στο δικαστήριο, Μ’ ερώτησαν: «Τι θα εκάναμε αν όλοι ενεργούσαν όπως εσύ;» Η σύντομη απάντησίς μου ήταν: «Τότε δεν θα είχαμε πόλεμο.» Μου υπέβαλαν πολλές ερωτήσεις, και υπήρξα ευτυχής για την ευκαιρία, που είχα να δώσω μια καλή μαρτυρία για την αλήθεια.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΕΙΤΑΙ

Ύστερ’ από τον πόλεμο ο Ιεχωβά άνοιξε τη θύρα για ένα πιο μεγάλο έργο κηρύγματος. Ο Γερμανικός λαός απεγοητεύθη πολύ από την έκβασι του πολέμου, και η επιρροή των κληρικών εξησθένησε σοβαρά. Γι’ αυτό δεν υπήρχε καμμιά εναντίωσις στο κήρυγμά μας, ακόμη και στα μέρη όπου πλεονάζουν οι Καθολικοί, και γρήγορα άρχισαν ν’ αναπηδούν σε όλη τη Γερμανία μικρές εκκλησίες. Μου ανετέθη από την Εταιρία να κάνω διευθετήσεις για δημόσιες Γραφικές ομιλίες σε πολλές πόλεις στη Δυτική Γερμανία και να βοηθήσω στη διοργάνωσι εκκλησιών εκεί. Τι χαρά ήταν για μένα να βλέπω την αναζωογόνησι του έργου της μαρτυρίας, που προσωρινά έκειτο ως νεκρό στους δρόμους!​—Αποκάλ. 11:8.

Με τη διάδοσι του κηρύγματος, τα καταλύματα στη Μπάρμεν γρήγορα πολλαπλασιάσθηκαν. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη μεταφοράς σε μεγαλύτερο κτίριο στο Μαγδεμβούργο, όπου συνεκροτήθη ένα τυπογραφικό εργοστάσιο. Στο 1931 ο αριθμός των διακόνων στον αγρό ηυξήθη σε 10.000 και πλέον, το δε τυπογραφείον στο Μαγδεμβούργο τους εφωδίαζε μ’ εκατομμύρια αντίτυπα Γραφικών βοηθημάτων για διανομή. Τα επόμενα δύο έτη είδαν μεγαλύτερες αυξήσεις, μ’ ένα αξιοσημείωτο αποκορύφωμα από 19.000 και πλέον που ελάμβαναν μέρος στο έργο του κηρύγματος στη Γερμανία στις αρχές του 1933.

Κατά την περίοδο αυτή ενισχυόμεθα για την τρομερή εποχή της ταλαιπωρίας, που επήλθε με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Η υιοθέτησις του ονόματος «μάρτυρες του Ιεχωβά» στο 1931 ήταν μια πραγματική ενθάρρυνσις να σταθούμε στερεοί στο πλευρό του μεγάλου Θεού Ιεχωβά. Γι’ αυτό, όταν στο 1933 έγινε η απαγόρευσις του έργου μας στη Γερμανία, οι αδελφοί εξετίμησαν την ανάγκη της αφόβου ενεργείας. Οι πολλές προτροπές «Μη φοβού», που υπάρχουν στη Γραφή, άρχισαν τότε ν’ ασκούν μεγάλη δύναμι στη ζωή μας.

ΑΠΟΔΟΧΗ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Με την έναρξι των δυσκολιών στο 1933 διετάχθηκα να ταξιδέψω στην Ουγγαρία για να βοηθήσω εκεί το έργο του κηρύγματος. Προς έκπληξί μου, η αστυνομία του Μαγδεμβούργου μού παρεχώρησε την άδεια ταξιδίου, και γρήγορα ανεχώρησα για την Ουγγαρία.

Εκεί στη Βουδαπέστη ο Ιεχωβά άνοιξε το δρόμο για τη Σκοπιά και διάφορα βιβλιάρια έπρεπε να τυπωθούν στην Ουγγρική γλώσσα. Οι αρχές δεν επεχείρησαν να επέμβουν για ένα χρονικό διάστημα, οι δε αδελφοί σ’ όλη την Ουγγαρία έλαβαν ενεργό μέρος στη διανομή των εντύπων. Έτσι, πολλά άτομα καλής θελήσεως συνεδέθησαν με τους μάρτυρας του Ιεχωβά. Επί δυο χρόνια απήλαυσαν πολλές πλούσιες ευλογίες διαδίδοντας το άγγελμα της Βασιλείας στην Ουγγαρία.

Τότε μια μέρα πήρα είδησι ότι ο υπηρέτης τμήματος στη Γερμανία είχε φυλακισθή από τη Γκεστάπο στο Μαγδεμβούργο, κι εκλήθηκα να επιστρέψω και να συνεχίσω εγώ το έργον εκεί. Αλλ’ οι αδελφοί της Βουδαπέστης διεμαρτυρήθησαν: «Αν πάτε πίσω στη Γερμανία θα φυλακισθήτε πιθανόν, ενώ εδώ μπορείτε να εξακολουθήσετε να βοηθήτε εμάς.» Τους είπα ότι δεν είναι ζήτημα το αν θα φυλακισθώ ή όχι, αλλ’ ότι πήρα εντολές από την οργάνωσι του Ιεχωβά. «Η υπακοή είναι πάντοτε προτιμότερη», εξήγησα.

Όταν επέστρεψα στο Μαγδεμβούργο, έμαθα ότι η Γκεστάπο ανεκάλυψε ότι η Εταιρία είχε ενοικιάσει ένα δωμάτιο, όπου εφυλάσσοντο οι διευθύνσεις πολλών αναγνωστών της Σκοπιάς και άλλα έγγραφα. Με την έρευνα του δωματίου ήλπιζαν να παρουσιάσουν αποδείξεις ως βάσι για να δημεύσουν την περιουσία μας. Γι’ αυτό, χωρίς αναβολή μετέφερα τα πάντα από το δωμάτιο και όταν έφθασε η Γκεστάπο βρήκαν μόνον κενά ράφια. Η απογοήτευσίς των ήταν μεγάλη.

Η Γκεστάπο του Βερολίνου απεφάσισε τότε να λάβη αυστηρά μέτρα εναντίον μας. Ένα πρωί έφθασαν στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου, εσφράγισαν όλα τα τυπογραφικά μηχανήματα και έκαμαν έρευνα στα δωμάτια. Είχα την πρόθεσι να πάω στη Χάλλε να ιδώ τον δικηγόρο, που εφρόντιζε για τις υποθέσεις της Εταιρίας την εποχή εκείνη, αλλ’ η Γκεστάπο έφθασε στα Μπέθελ πριν αναχωρήσω. Είχα, επίσης, καθορίσει να συναντήσω τον υπηρέτη τμήματος της Ελβετίας στο Βερολίνο την επόμενη ημέρα, για να τακτοποιήσω σπουδαία ζητήματα, επειδή αυτός ήταν τότε υπεύθυνος για το έργο στη Γερμανία.

Αλλά τώρα εφαίνετο ότι η Γκεστάπο θα επενέβαινε στα σχέδια μου αυτά. Όταν έφθασαν, εγώ ήμουν σ’ ένα από τα δωμάτια. Επειδή ήταν αδύνατο να διαφύγω εκλείδωσα την πόρτα από μέσα. Πολλές φορές η λαβή της κλειδαριάς της πόρτας γύρισε με ορμή εμπρός και πίσω, αλλά δεν μπόρεσαν να παραβιάσουν τη πόρτα. Πόσες φορές εγώ και άλλοι αδελφοί είχαμε ιδεί τον εχθρό να περνά από κοντά μας ή κοντά στα έντυπα που επεδίωκαν να βρουν! Ήταν σαν να τους ετύφλωνε τα μάτια ο Ιεχωβά. Έτσι συνέβη και σ’ αυτή την περίπτωσι.

Τρεις ώρες αργότερα μπόρεσα να αναχωρήσω απαρατήρητος από μια άλλη έξοδο. Αφού δεν με βρήκαν, ο αρχηγός της Γκεστάπο Μαγδεμβούργου διετάχθη να κατευθυνθούν στον τόπο του δικηγόρου στο Χάλλε για να με συλλάβουν εκεί. Εν τω μεταξύ, είχε αφεθή φρουρά στο Μπέθελ για να με συλλάβουν, αν επέστρεφα. Τις ενέργειες αυτές έμαθα, όταν μετά δύο μέρες αργότερα συναντήθηκα στο Χάλλε με τον δικηγόρο μου. Ανεκάλυψα, επίσης, ότι, ως αποτέλεσμα αυτών των γεγονότων, η Γερμανική ιθαγένεια μού αφηρέθη. Επομένως, όταν τελικά επεκοινώνησα με τον Ελβετό υπηρέτη Τμήματος στο Βερολίνο, απεφασίσθη ότι εγώ δεν μπορούσα να κάμω τίποτε πια στη Γερμανία και με έστειλε στο Ντάντσιχ, της Πολωνίας.

Αργότερα, ο ίδιος εφυλακίσθη από τη Γκεστάπο κι εκρατήθη επί μια εβδομάδα. Ύστερ’ από την απελευθέρωσί του με εκάλεσε στη Βέρνη της Ελβετίας.

Έπειτα στο 1936 έλαβα ένα διορισμό για να βοηθήσω στο Μπέθελ της Πράγας, στη Τσεχοσλοβακία. Επί τρία σχεδόν χρόνια υπηρετούσα εκεί, και ο Ιεχωβά πλούσια ευλόγησε το έργο μας στη χώρα εκείνη. Οι εκκλησίες έπαιρναν μέρος με χαρά στο κήρυγμα του αγγέλματος της Βασιλείας και από μέρους των αρχών είχαμε μικρές ενοχλήσεις. Αλλ’ όταν οι Εθνικοσοσιαλισταί προσήρτησαν τη Σουδητία στο 1938, έγινε καταφανές ότι γρήγορα όλη η Τσεχοσλοβακία θα βρισκόταν στα χέρια των. Όταν δε ξαφνικά εβάδισαν ένα πρωί τον Μάρτιο του 1939 μέσα στην Πράγα, αμέσως αρχίσαμε να διαλύωμε τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις και κατωρθώσαμε να τα φορτώσωμε για την Ολλανδία. Έπειτα εργασθήκαμε κάτω από την επιφάνεια. Έλαβα οδηγίες ν’ αναχωρήσω για τη Βέρνη αφού οργανωθή το κάτω από την επιφάνεια έργο του κηρύγματος των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.

Αργά ένα βράδυ εγκατέλειψα την Πράγα, ενώ ενωρίς το πρωί της επομένης ένας αξιωματικός της Γκεστάπο ήλθε στο Μπέθελ της Πράγας για να με συλλάβη. Απόρησαν που δεν ήλθε πρωτύτερα, αφού είχαν ήδη φθάσει πριν από δύο εβδομάδες στην Πράγα. Ύστερ’ από ένα επικίνδυνο ταξίδι, έφθασα ασφαλώς στην Ελβετία μέσω της Ουγγαρίας.

ΠΟΛΛΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΒΕΡΝΗ

Ο πόλεμος ήταν απειλητικός και οι Ελβετικές αρχές επιθυμούσαν πολύ να εγκαταλείψουν τη χώρα όλοι οι ξένοι. Αυτό περιελάμβανε ακόμη και τους αδελφούς εκείνους που ήσαν πολλά χρόνια στο Μπέθελ της Βέρνης. Η Εταιρία Σκοπιά είχε κάμει διευθετήσεις για τους αδελφούς αυτούς να πάνε στη Βραζιλία και ν’ αναλάβουν εκεί υπηρεσία σκαπανέως. Έγιναν οι τελευταίες προετοιμασίες μας, εκρατήθησαν θέσεις, και καθωρίσθηκε η ημέρα και η ώρα της αναχωρήσεως. Αλλά μια ώρα πριν από την αναχώρησί μας από τη Βέρνη, μας ειδοποίησαν ότι το πλοίο δεν θα αναχωρούσε από τη Γένοβα, επειδή η Ιταλία μπήκε στον πόλεμο. Επομένως έπρεπε να μείνωμε στη Βέρνη.

Πολλά ως τώρα χρόνια υπηρέτησα στο Μπέθελ της Βέρνης και απήλαυσα πολλές πλούσιες ευλογίες. Τι μεγάλη έκπληξις ήταν όταν ένας αδελφός της Ελβετίας με προσεκάλεσε να παρευρεθώ στη διεθνή συνέλευσι της Νέας Υόρκης στο 1950! Μου επεφυλάσσοντο άλλες πλούσιες ευλογίες, όταν η Εταιρία με εκάλεσε να παρευρεθώ στις ακόμη μεγαλύτερες συνελεύσεις της Νέας Υόρκης στο 1953 και 1958. Πόσο βαθιά εξετίμησα τη χάρι του Ιεχωβά διότι έκαμε δυνατόν για μένα το να παρευρεθώ σ’ εκείνες τις διεθνείς συνελεύσεις!

Όταν ατενίζω προς τα πίσω στα πενήντα τριάμισυ χρόνια της ολοχρονίου υπηρεσίας, που άρχισα με τις πρώτες ημέρες μου ως σκαπανέως στο Αμβούργο αισθάνομαι τον εαυτό μου ευτυχή που εδέχθηκα με σοβαρότητα τη Γραφική ευθύνη να κηρύττω τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Έχω δαπανήσει πολλά από τα χρόνια μου υπηρετώντας σε Οίκους Μπέθελ σε διάφορες χώρες, όπου η θέσις μου ήταν όχι να εκλέξω την υπηρεσία που θα μου ήταν αρεστή, αλλά, μάλλον, να εκτελώ τα έργα στα οποία διωριζόμουν. Πόσον ευτυχής είμαι διότι πάντοτε εφρόντιζα να ακολουθώ την κατεύθυνσι του Ιεχωβά μέσω της επιγείου οργανώσεώς του με πιστή εκτέλεσι αυτών των διορισμών! Διότι είναι αληθές ότι αυτή η υπακοή είναι που υπήρξε μια πηγή πλουσίων ευλογιών.

[Εικόνα στη σελίδα 439]

Bethel Home at Berne, Switzerland