Προσκαλείσθε να Επανέλθετε

ΚΑΘΕ χρόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά και οι φίλοι των συναθροίζονται σε ομάδες εκκλησιών γύρω στη γη για να εορτάσουν το «δείπνον του Κυρίου» στις 14 του μηνός Νισάν σύμφωνα με το αρχαίο Ιουδαϊκό ημερολόγιο. Εφέτος αυτό το αναμνηστικόν δείπνον ετηρήθη τη νύχτα της 25ης Μαρτίου. Ίσως να έχετε παρευρεθή κι εσείς.

Κάθε χρόνο, ένας μεγάλος αριθμός αναγνωστών του περιοδικού Η Σκοπιά παρευρίσκονται στην Εορτή της Αναμνήσεως. Το 1966, 1.971.107 άτομα συνήλθαν μαζί γύρω στον κόσμο με την ιερή εκείνη ευκαιρία. Η έκθεσις αυτού του έτους δεν συνεπληρώθη ακόμη, αλλά έχομε κάθε λόγο να πιστεύωμε ότι και πάλι ο αριθμός των παρευρεθέντων ήταν μεγάλος. Εν τούτοις κάτι μας απασχολεί: Παρετηρήσαμε ότι ένα περίπου εκατομμύριο ανθρώπων οι οποίοι παρευρέθησαν στην Ανάμνησι δεν προσήλθαν ποτέ σε καμμιά άλλη από τις συναθροίσεις της εκκλησίας. Αυτές οι άλλες συναθροίσεις είναι εξ ίσου σπουδαίες στη ζωή ενός Χριστιανού. Η Γραφή είναι τόσο σαφής όταν μας συμβουλεύει να παρευρισκώμεθα σ’ αυτές τις συναθροίσεις όσο είναι και όταν συνιστά να τηρήται το «δείπνον του Κυρίου.» (Εβρ. 10:23-25) Γιατί, λοιπόν, τόσοι πολλοί παρευρίσκονται σε μια συνάθροισι και όχι στις άλλες;

Ένας εκπληκτικός αριθμός ανθρώπων προφανώς πιστεύουν ότι το να παρευρίσκονται σε μια μόνο συνάθροισι είναι ό,τι απαιτείται από αυτούς ως Χριστιανούς και για να κερδίσουν σωτηρία. Έτσι διαφεύγει από αυτούς ένα από τα κύρια σημεία που τονίζονται στο δείπνον του Κυρίου, δηλαδή, η ανάγκη να συνέρχονται οι Χριστιανοί ομού τακτικά.

Αυτή η ανάγκη ετονίσθη από ό,τι συνέβη αμέσως ύστερ’ από τον πρώτο εορτασμό του δείπνου του Κυρίου το έτος 33 της Κοινής μας Χρονολογίας. Σκεφθήτε τι θα έχαναν οι απόστολοι αν είχαν φύγει από το ανώγειο και την Ιερουσαλήμ εκείνη τη νύχτα με τη σκέψι να μη συνέλθουν και πάλι ως το επόμενο έτος. Θα τους διέφευγαν η ανάστασις του Ιησού Χριστού, η συνάντησίς των μ’ αυτόν στη Γαλιλαία, το να τον ιδούν ν’ ανέρχεται στον ουρανό, η έκχυσις του αγίου πνεύματος την Πεντηκοστή, το θαύμα των γλωσσών. Αλλά εκείνοι οι οποίοι συνήρχοντο τακτικά για λατρεία δεν τα έχασαν αυτά.

Μετά την ανάστασι του Ιησού, οι μαθηταί του Χριστού, για τον φόβο των Ιουδαίων συνήρχοντο κεκλεισμένων των θυρών. Αυτό το έκαναν παρά τον κίνδυνο που διέτρεχαν, διότι εκτιμούσαν την ζωτική ανάγκη και σπουδαιότητα του να συνέρχονται ομού. Σε μια τέτοια ευκαιρία ο αναστημένος Ιησούς τούς επεσκέφθη απροόπτως, δείχνοντας έτσι ότι επεδοκίμαζε αυτό που έκαναν. Ο Ιησούς εισήλθε μέσα από μια κλειστή θύρα, προς μεγάλη έκπληξι των μαθητών. Ο απόστολος Θωμάς απουσίαζε από αυτή τη συνάθροισι. Εφόσον δεν ήταν παρών, οι αδελφοί άρχισαν να του λέγουν τι είχε χάσει, δηλαδή, «Είδομεν τον Κύριον!» Ο Θωμάς απήντησε με δυσπιστία: ‘Δεν πιστεύω!’ «Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, δεν θέλω πιστεύσει.» Είναι προφανές ότι η πίστις του Θωμά ήταν ασθενής.

Ύστερ’ από οκτώ ημέρες οι μαθηταί του Ιησού ήσαν και πάλι σε μια συνάθροισι. Αυτή την φορά ο Θωμάς ήταν μαζί τους. Η αφήγησης της Γραφής λέγει: «Έρχεται ο Ιησούς ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμένοι, και εστάθη εις το μέσον, και είπεν, Ειρήνη υμίν. Έπειτα λέγει προς τον Θωμάν, Φέρε τον δάχτυλόν σου εδώ, και ειδέ τας χείρας μου· και φέρε την χείρα σου, και βάλε εις την πλευράν μου· και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός.» (Ιωάν. 20:24-27) Η πίστις του Θωμά απεκατεστάθη. Αυτός είναι ο σκοπός των συναθροίσεων, ν’ αποκαθιστούν την πίστι, να μας διατηρούν στην πίστι. Μπορούμε να εξακολουθούμε να υπολογίζωμε στις αποκαταστατικές δυνάμεις του Χριστού για να μας βοηθήσουν ν’ απαλλαγούμε από την δυσπιστία μας, διότι μας έχει δώσει αυτή την υπόσχεσι: «Όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών.» (Ματθ. 18:20) Είναι ανάμεσά μας όταν συνερχώμεθα εν ονόματί του.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ

Το να παρευρισκώμεθα τακτικά και να συμμετέχουμε στις συναθροίσεις είναι μια εξωτερική εκδήλωσις πίστεως. Είναι ένα ουσιώδες μέρος της «δημοσίας» διακηρύξεως της πίστεώς μας ότι ο Χριστός είναι Κύριος. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι πρέπει να γίνεται αυτό: «Εάν ομολογήσης [δημοσία] δια του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι, με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.» (Ρωμ. 10:9, 10) Ο Θωμάς πραγματικά έκανε δημοσία ομολογία όταν είδε τον αναστημένο Χριστό. Ανεφώνησε: «Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου!» Αλλά ο Ιησούς είπε στον Θωμά: «Επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας· μακάριοι όσοι δεν είδον, και επίστευσαν.» (Ιωάν. 20:28, 29) Ναι, ευτυχείς είναι εκείνοι οι οποίοι σήμερα, με πίστι, κάνουν δημοσία ομολογία του γεγονότος ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος.

Οι συναθροίσεις είναι όπως οι νερόλακκοι όπου συγκεντρώνονται οι διψασμένες ψυχές για να πιουν. Οι Χριστιανοί συναθροίζονται τακτικά για να ξαναγεμίσουν πνευματικώς και να λάβουν οδηγίες. Στις συναθροίσεις ο Ιησούς εδίδασκε στους μαθητάς του πολλά πράγματα. Σε μια συνάθροισι μετά την ανάστασί του έδωσε σ’ αυτούς την εντολή: «να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός . . . θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.» (Πράξ. 1:4, 5) Σε μια συνάθροισι ο Ιησούς τούς έδωσε οδηγίες όσον αφορά το υπηρεσιακό των έργο: «Θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες . . . έως εσχάτου της γης.» (Πράξ. 1:8) Παράλειψις παρακολουθήσεως εκείνων των συναθροίσεων θα εσήμαινε απώλεια πολυτίμων προνομίων.

Όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό οι μαθηταί του εξακολούθησαν να συναθροίζωνται τακτικά. Συνήρχοντο σ’ ένα ανώγειο όπου ενέμεναν στην προσευχή. Σε μια συνάθροισι ο Ματθίας εξελέγη για ν’ αναπληρώση την θέσι που είχε κενωθή από τον Ιούδα Ισκαριώτη. Το άγιον πνεύμα εξεχύθη επίσης σε μια εκκλησία από 120 ενώ ήσαν συνηγμένοι σε μια συνάθροισι.​—Πράξ. 1:12-14, 24-26· 2:1-4, 46, 47· 4:31.

Έτσι η ιδέα του να επιστρέψωμε σπίτι μας τη νύχτα της Αναμνήσεως και να μη φανούμε και πάλι μεταξύ των Χριστιανών αδελφών ως την επομένη Ανάμνησι ασφαλώς δεν σημαίνει ν’ ακολουθούμε αυτό που έκαναν ο Χριστός και οι απόστολοι, δεν νομίζετε;

ΠΑΡΟΔΗΓΗΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ

Προσέχετε τις επικίνδυνες αντιλήψεις που λέγουν πως ό,τι απαιτείται για να κερδίσωμε την επιδοκιμασία του Θεού είναι μια εμφάνισις στο δείπνον του Κυρίου μια φορά τον χρόνο. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι αληθινό. Μία συνάθροισις δεν μπορεί να καλύψη όλες τις πνευματικές μας ανάγκες όπως ένα φαγητό δεν μπορεί να κάλυψη όλες τις σωματικές μας ανάγκες. Ο Ιησούς το κατέστησε αυτό σαφές, λέγοντας: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού.» (Ματθ. 4:4) Η αιωνία ζωή απαιτεί συνεχή λήψι γνώσεως του Θεού και του Χριστού. (Ιωάν. 17:3) Οι συναθροίσεις μάς κρατούν σ’ επαφή με αυτή την συνεχή ροή.

Μερικοί λέγουν, ‘Έχομε την Γραφή μας και μπορούμε μόνοι μας στα σπίτια μας να την μελετούμε χωρίς να παρίσταται ανάγκη να μεταβαίνωμε στις συναθροίσεις.’ Αυτό φαίνεται καλό, αλλά είναι πλήρως αληθινό; Πόσο συχνά συμβαίνει να περνούν εβδομάδες χωρίς οι άνθρωποι ν’ ανοίξουν την Γραφή ή να στοχασθούν σοβαρά επάνω στο άγγελμά της! Είναι σπάνιο πράγματι το άτομο σήμερα που θέτει κατά μέρος χρόνο για να μελετά την Γραφή κατ’ ιδίαν και το πράττει τακτικά.

Μολονότι η κατ’ ιδίαν μελέτη της Γραφής συνιστάται πάρα πολύ και δεν πρέπει ν’ αποθαρρύνεται ή να παραμελήται, είναι παροδηγητικό να σκέπτεται ένας ότι αυτό θα πληρώση όλες τις πνευματικές ανάγκες, ακόμη και όταν εμμείνωμε σ’ ένα αυστηρό πρόγραμμα. Υπάρχουν ανάγκες οι οποίες μπορούν να πληρωθούν μόνο με συναναστροφή μαζί με άλλους. Παραδείγματος χάριν, το εδάφιον Ιωάννης 5:37 έφερε σύγχυσι σ’ ένα σπουδαστή της Γραφής επί χρόνια. Σε μια συνάθροισι μια μέρα το εδάφιο αυτό ανεγνώσθη και εσχολιάσθη. Η κατανόησίς του εφώτισε τη διάνοια. Ο Ιησούς δεν απηύθυνε τα λόγια του σε όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνο σ’ αυτούς που ήσαν πλησίον του. Αυτοί ‘δεν είχαν ακούσει την φωνήν του Θεού ούτε ιδεί το πρόσωπόν του.’ Αυτή η αναλαμπή φωτός ήλθε σε μια συνάθροισι, πράγμα που μας υπενθυμίζει την παροιμία: «Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού.» (Παροιμ. 27:18) Αυτό υπογραμμίζει την σπουδαιότητα των συναθροίσεων.

ΟΙ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΙΣ

Ο απόστολος Παύλος μάς έδωσε μια ακόμη αιτία που πρέπει να θέλωμε να συναθροιζώμεθα τακτικά με τους Χριστιανούς αδελφούς μας, λέγοντας: «Εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν, ειμή το να αγαπάτε αλλήλους.» (Ρωμ. 13:8) Οφείλομε ν’ αγαπούμε τους αδελφούς μας, και την οφειλή αυτή πρέπει να την καταβάλλωμε. Τονίζοντας αυτό το σημείο, ο Παύλος λέγει: «Ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα· μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους· και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.»​—Εβρ. 10:24, 25.

Η αγάπη μας πρέπει να μας αναγκάζη να συνερχώμεθα μαζί με τους Χριστιανούς αδελφούς μας τακτικά, όταν είναι δυνατόν. Τι αγάπη θα ήταν αν ένας σύζυγος και μια σύζυγος παρέμεναν εκουσίως μακρυά ο ένας από τον άλλο επί εβδομάδες, μήνες και χρόνια συνεχώς; Η αγάπη του Χριστού εκδηλώνεται με τα εξής λόγια: «Είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας.» (Ματθ. 28:20) Η αγάπη μας πρέπει ν’ αντανακλά την ίδια επιθυμία, δηλαδή, να είμεθα εκεί που συναθροίζονται μαζί οι αδελφοί.

Η Ανάμνησις μάς υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να είμεθα ιδιοτελείς, να μη σκεπτώμεθα μόνο τον εαυτό μας, αλλά να διακονούμε τις ανάγκες αλλήλων. (Ματθ. 20:28) Αν ο Χριστός ήταν πεινασμένος, διψασμένος, ξένος, γυμνός, ασθενής, θλιμμένος ή στη φυλακή, δεν θα ενδιεφέρεσθε γι’ αυτόν; Ασφαλώς ναι! Αυτό μπορεί να το κάνη ένα άτομο με το να διακονή τις ανάγκες και των ελαχίστων αυτών αδελφών του, πράγμα που ο Χριστός το υπολογίζει ως να γίνεται σ’ αυτόν. Το να παρευρίσκεται ένας στις συναθροίσεις, όταν είναι δυνατόν, τον τοποθετεί σε θέσι που να φροντίζη για τις ανάγκες των άλλων, δείχνοντας έτσι ότι είναι «πρόβατον» ή «ερίφιον.»​—Ματθ. 25:34.-46.

Οποιαδήποτε και αν είναι η θέσις μας στη ζωή, είναι ανάγκη να εξακολουθούμε να καλλιεργούμε για τους αδελφούς την ίδια νοσταλγία, το ίδιο ενδιαφέρον που είχε ο Παύλος γι’ αυτούς, όταν είπε: «Επιποθώ να σας ίδω, δια να σας μεταδώσω χάρισμά τι πνευματικόν προς στήριξιν υμών· τούτο δε είναι να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.» (Ρωμ. 1:11, 12) Αυτή η καλή στάσις θα σας εμποδίση από το ν’ αποσυρθήτε στον εαυτό σας, από το να γίνετε ψυχρός ή αδιάφορος σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν ανάγκη της αγάπης σας. Αυτή η Χριστιανική στάσις θα σας μεταμορφώση σ’ αυτό που πρέπει να είναι όλοι οι άνθρωποι και σ’ αυτό που θα είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι θα κερδίσουν ενδεχομένως θεία επιδοκιμασία, δηλαδή, δραστήριοι μάρτυρες προς δόξαν Θεού σε μια μεγάλη συνέλευσι.

Έτσι, μην αναμένετε άλλο ένα χρόνο για να παρευρεθήτε σε μια συνάθροισι. Μη περιμένετε μια άλλη εβδομάδα. Προσκαλείσθε να έλθετε στην Αίθουσα Βασιλείας και πάλι «αυτή την εβδομάδα.»