Μη Φρονείτε Υψηλότερα παρ’ Ό,τι Πρέπει
«ΛΕΓΩ . . . προς πάντα όστις είναι μεταξύ σας, να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.»—Ρωμ. 12:3.
Σ’ όλο τον Λόγο του Θεού, ο Χριστιανός νουθετείται ν’ αποκτήση και να τηρήση, μια ισορροπημένη άποψι του εαυτού του. Μολονότι είναι αναγκαίο να σκέπτεται ο Χριστιανός αρκετά για τον εαυτό του να φροντίζη για τη διάνοια και το σώμα του και να τα χρησιμοποιή με τον ορθό τρόπο, είναι ζωτικό γι’ αυτόν να μη υπερβαίνη τα όρια. Δεν οφείλει να φρονή για τον εαυτό του περισσότερο απ’ όσο πρέπει.
Αν ένας άνθρωπος φρονή πάρα πολύ για τον εαυτό του, θ’ αντιμετωπίση τον κίνδυνο να γίνη επηρμένος, υπερήφανος, αφιλάγαθος. Θα ενδιαφέρεται πάρα πολύ για τις ιδικές του επιθυμίες και δεν θα εκδηλώνη αρκετό ενδιαφέρον για τους άλλους. Κατόπιν θα δυσκολευθή να υπακούση στη θεία εντολή «θέλεις αγαπά Ιεχωβά τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας σου» και «θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν.»—Ματθ. 22:37-39, ΜΝΚ.
ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΟΡΘΩΝ ΙΔΙΟΤΗΤΩΝ
Ανάμεσα στις πολλές ιδιότητες, οι οποίες βοηθούν τον Χριστιανό να μη φρονή για τον εαυτό του υψηλότερα απ’ ό,τι πρέπει είναι η υποταγή και η ταπεινοφροσύνη. Ο ευυπότακτος Χριστιανός μαθαίνει πάντοτε από τον Λόγο του Θεού και εφαρμόζει αυτά που μαθαίνει στην ιδική του ζωή. Πράττει με ένθερμη επιθυμία το θέλημα του Θεού καθώς του αποκαλύπτεται προοδευτικά μέσω της ορατής οργανώσεως του Ιεχωβά.
Για να είναι ο Χριστιανός ένας που πρόθυμα υποτάσσεται στον Ιεχωβά και στις διευθετήσεις του, έχει ανάγκη ταπεινοφροσύνης. Το να είναι ένας ταπεινόφρων είναι το αντίθετο του να είναι υπερήφανος. Ένας ταπεινός άνθρωπος δεν έχει εξωγκωμένη ιδέα για τον εαυτό του. Δεν είναι πολύ κατηγορηματικός στους τρόπους ή το πνεύμα. Είναι μετριοπαθής, δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, δεν είναι ματαιόδοξος ή επηρμένος. Είναι αγαθός, πράος.
Έτσι, το άτομο που έχει την ορθή άποψι για τον εαυτό του, την άποψι του Θεού, θα καλλιεργή την ταπεινοφροσύνη, διότι αυτή είναι η ιδιότης η οποία κάνει την υποταγή στον Ιεχωβά και στις διευθετήσεις του ευχάριστη. Το υπερήφανο, αλαζονικό άτομο δεν θέλει να υποταχθή στις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά. Αλλά «βδέλυγμα εις τον Ιεχωβά είναι πας υψηλοκάρδιος.»—Παροιμ. 16:5, ΜΝΚ.
Εφόσον η ταπεινοφροσύνη και η υποτακτικότης συνεργάζονται με σκοπό τη διατήρησι της ισορροπημένης προοπτικής του να μη φρονή ένας για τον εαυτό του περισσότερο από όσο πρέπει, είναι ιδιότητες που πρέπει ν’ αγωνίζεται ένας επιμελώς να τις αποκτήση και να τις βελτιώση. Και ποιος είναι καλύτερος καιρός ν’ αρχίση ένας να τις αποκτήση παρά η νεότης;
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΝ ΘΕΣΙ ΤΗΣ
Οι Χριστιανοί γονείς έχουν μια θαυμασία ευκαιρία να διαπλάσσουν την διάνοια των παιδιών των προς την ορθή κατεύθυνσι σ’ αυτό το ζήτημα. Αν διδάσκουν στα παιδιά των να μη φρονούν για τον εαυτό τους περισσότερο από ό,τι πρέπει, τα νεαρά των παιδιά είναι πιθανόν ότι θ’ αναπτυχθούν για να γίνουν ώριμοι Χριστιανοί της εφηβικής ηλικίας που έχουν την ισορροπημένη άποψι του εαυτού των. Η Αγία Γραφή λέγει: «Δίδαξον το παιδίον εν αρχή της οδού αυτού· και δεν θέλει απομακρυνθή απ’ αυτής ουδέ όταν γηράση.» (Παροιμ. 22:6) Διότι «η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδιού,» τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν πώς να μη φρονούν για τον εαυτό τους περισσότερο από όσο πρέπει. Καθώς το διδάσκονται αυτό, πρέπει να ενθαρρύνωνται να το εφαρμόζουν στην καθημερινή των ζωή.—Παροιμ. 22:15.
Όταν δοθή ευκαιρία, τα νεαρά άτομα, τα οποία έχουν διδαχθή τους σκοπούς του Θεού, είναι σε θέσι να εκφράζουν στο σχολείο τις απόψεις της Αγίας Γραφής σε ωρισμένα ζητήματα. Αυτά τα Χριστιανικά παιδιά κατέχουν τις αλήθειες του Θεού. Διακρίνουν το ορθό από το εσφαλμένο σε πολλά ζητήματα ως αποτέλεσμα της Βιβλικής των εκπαιδεύσεως. Είναι σε θέσι να διορθώνουν ωρισμένες εσφαλμένες πεποιθήσεις των άλλων, στους οποίους περιλαμβάνονται μαθηταί, ακόμη δε και διδάσκαλοι. Εν τούτοις, πρέπει να διδαχθούν να εκφράζωνται με σεβασμό. Ο Λόγος του Ιεχωβά συμβουλεύει: «Κύριον δε τον Χριστόν αγιάσατε εν ταις καρδίαις υμών, έτοιμοι αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος, αλλά μετά πραότητος και φόβου.»—1 Πέτρ. 3:15, Κριτικόν Κείμενον.
Αν ο Χριστιανός νέος απαντά μ’ αυτόν τον τρόπο, οι άλλοι θα παρατηρήσουν ότι η αυξημένη γνώσις δεν τον έκαμε υπερήφανον ή υπεροπτικόν, όπως συμβαίνει συχνά μ’ εκείνους οι οποίοι δεν διέπονται από ευσεβείς αρχές. Στους ανθρώπους με έντιμη καρδιά, νέους και ηλικιωμένους, οι οποίοι παρατηρούν τους ταπεινούς, ειλικρινείς, ευσεβάστους και ευγενείς τρόπους της Χριστιανικής νεολαίας κάνουν εντύπωσι αυτές οι ιδιότητες και είναι πιθανόν να προσέξουν πιο ευνοϊκά στη Χριστιανική της πίστι.
Κάποτε, είναι δυνατόν ένα νεαρό άτομο να διδάσκεται από τον Λόγο του Θεού μόνο από τον ένα γονέα του, διότι ο άλλος γονεύς δεν είναι αφιερωμένος Χριστιανός. Το νεαρό άτομο έχει ανάγκη να διδάσκεται να μη δείχνη έλλειψι σεβασμού στον άπιστο γονέα. Πώς θα βλέπη τη Γραφή ένας πατέρας αν παρετήρησε ότι τα παιδιά του την μελετούν μαζί με την μητέρα, κι εν τούτοις γίνονται εχθρικά απέναντί του; Όχι, ο νεαρός Χριστιανός πρέπει ν’ αυξάνη σε σεβασμό προς τους γονείς του, ακόμη και αν εκείνοι δεν πιστεύουν όπως αυτός. Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα· διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» (Κολ. 3:20) Η μεταχείρισις με σεβασμό ενός απίστου γονέως μπορεί να τον επηρεάση να ερευνήση την πίστι του παιδιού του οποίου παρετήρησε την αλλαγή προς το καλύτερο.
ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΝΕΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Και τα γηραιότερα άτομα είναι, επίσης, ανάγκη να εκτιμούν ότι οι αλήθειες του Λόγου του Θεού δεν διατίθενται γενναιόδωρα από τον Δημιουργό για να κάμουν τους ανθρώπους υπερήφανους ή να τους εξυψώσουν επάνω από τους συνανθρώπους των. Πρέπει να κάμουν το αντίθετο. Σκοπός των είναι να κάμουν ανθρώπους ταπεινούς, πλήρεις σεβασμού, υποτακτικούς, στοργικούς. Για όλους τους Χριστιανούς, ασχέτως ηλικίας, αληθεύει το ότι δεν πρέπει να φρονούν για τον εαυτό των περισσότερο από ό,τι πρέπει, διότι αν το πνεύμα του Θεού ενεργή στη ζωή των, τότε αυτό το πνεύμα θα παράγη τους καρπούς της ‘αγάπης . . . της μακροθυμίας, της χρηστότητος, της αγαθωσύνης, . . . της πραότητος, της εγκρατείας.’—Γαλ. 5:22, 23.
Αυτή η καρποφορία θ’ αλλάξη βαθμιαίως την προσωπικότητα προς το καλό. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος μπορούσε με πεποίθησι να συνιστά: «Απεκδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού· και ενδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν . . . ενδύθητε . . . σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν. . . . Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι τέλειος σύνδεσμος της ενότητος.»—Κολ. 3:9-14, ΜΝΚ.
Οι Χριστιανοί, οι οποίοι εργάζονται επιμελώς για ν’ αναπτύξουν μια τέτοια νέα, ευσεβή προσωπικότητα, δεν θα περιφρονούν τους συνανθρώπους των. Δεν θα είναι τραχείς ή υβριστικοί ακόμη και σ’ εκείνους οι οποίοι τους εναντιώνονται επειδή φέρουν το όνομα του Ιεχωβά. Μάλλον, θα ‘ζητούν πάντοτε το αγαθόν και εις αλλήλους, και εις πάντας.’ (1 Θεσ. 5:14, 15) Θα είναι προσεκτικοί στο να μη εξυψώνονται εις βάρος άλλων, είτε με το να τους συναγωνίζωνται είτε με το να τους υποβιβάζουν στα όμματα των άλλων. Ούτε και θ’ αγωνίζωνται για διάκρισι ή δόξα. Αντιθέτως, θ’ αναζητούν ταπεινά τρόπους για να οικοδομήσουν άλλους. «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον αλλ’ έκαστος τα του άλλου.»—1 Κορ. 10:24.
ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ
Μερικοί Χριστιανοί έχουν περισσότερα από τα υλικά αγαθά αυτού του κόσμου από άλλους Χριστιανούς. Θα έπρεπε, μήπως, αυτό να τους παρασύρη να νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους Χριστιανούς αδελφούς των οι οποίοι έχουν πολύ λιγώτερα;
Ο εύπορος Χριστιανός οφείλει να εκτιμήση ότι η αφθονία υλικών αγαθών που έχει δεν είναι ένα απ’ ευθείας δώρον από τον Ιεχωβά. Αν αυτό ήταν μια αμοιβή της πιστότητος, τότε δεν θα υπήρχε πουθενά Χριστιανός στον κόσμο, ο οποίος θα είχε λίγα από τ’ αγαθά αυτού του κόσμου. Αλλά εκείνοι, οι οποίοι είναι πολύ ενεργητικοί στο να ζητούν πρώτον τα συμφέροντα της βασιλείας του Ιεχωβά, είναι συνήθως εκείνοι, οι οποίοι έχουν απλώς αρκετά από τ’ αγαθά αυτού του κόσμου για να συντηρήσουν την καθημερινή των ζωή.—Ματθ. 6:9, 10.
Ο Παύλος δείχνει πώς πρέπει να βλέπη κανείς τα υλικά αγαθά όταν λέγη: «Αδελφοί . . . ο επίλοιπος καιρός είναι σύντομος· ώστε . . . και οι αγοράζοντες [να είναι] ως μη έχοντες κατοχήν· και οι μεταχειριζόμενοι τον κόσμον τούτον, ως μηδόλως μεταχειριζόμενοι· διότι το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται.» (1 Κορ. 7:29-31) Είναι φρόνιμο να μη δίνη κανείς πάρα πολλή αξία στα υλικά αγαθά, διότι δεν μπορεί να γνωρίζη αν θα τα έχη και αύριο. Και στον Αρμαγεδδώνα, όλα τα οικονομολογικά συστήματα αυτού του κόσμου θα διαλυθούν. (Σοφον. 1:18) Στο νέο σύστημα του Ιεχωβά, η χρήσις των πόρων της γης θα κατευθύνεται από την ουρανία βασιλεία του Θεού. Μέσω αυτής ο Ιεχωβά θα κάμη κατανομή του υλικού πλούτου όπως θα είναι ευάρεστο σ’ αυτόν προς όφελος όλων, όχι απλώς ολίγων. Έτσι, ο Παύλος συμβουλεύει: «Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλ’ επί τον Θεόν . . . να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί.»—1 Τιμ. 6:17, 18.
Έτσι, μολονότι ο υλικός πλούτος μπορεί να χρησιμοποιηθή σήμερα κατάλληλα στην προώθησι των συμφερόντων της Βασιλείας, μπορεί, επίσης, να γίνη ένας διαιρετικός παράγων. Αλλά με την ορθή άποψι, ένας, ο οποίος έχει περισσότερα, θα εκτιμήση ότι δεν είναι καλύτερος από τους Χριστιανούς αδελφούς του, οι οποίοι έχουν ολιγώτερα, και ότι «εάν τις έχη περισσά, η ζωή αυτού δεν συνίσταται εκ των υπαρχόντων αυτού.»—Λουκ. 12:15.
ΔΙΑΚΟΝΙΚΟΙ ΥΠΗΡΕΤΑΙ
Σε κάθε μια από τις 25.000 και πλέον εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ όλη τη γη υπάρχουν άνδρες οι οποίοι έχουν πνευματικά προσόντα και οι οποίοι έχουν διορισθή σε θέσεις ευθύνης. Είναι διακονικοί υπηρέται. (1 Τιμ. 3:8-10, 12, 13) Αυτοί οι Χριστιανοί ιδιαιτέρως πρέπει να είναι πάντοτε προσεκτικοί ώστε να μη φρονούν για τον εαυτό των υψηλότερα από ό,τι πρέπει, διότι η διαγωγή των μπορεί να επηρεάση πολλούς άλλους.
Ένα άτομο, εξαιτίας του παρελθόντος του, της διδαχής ή της εκπαιδεύσεώς του, μπορεί να έχη σημειώσει ταχεία πρόοδο, και να διορισθή ως υπηρέτης πριν από κάποιον άλλον, ο οποίος μπορεί να χρειασθή περισσότερο χρόνο για να ωριμάση από πνευματική άποψι. Ποτέ δεν πρέπει να νομίζη ο διακονικός υπηρέτης ότι είναι καλύτερος από αυτόν τον ταπεινό, τον βραδύν, ο οποίος πιθανόν να έχη λάβει ολιγωτέρα σχολική μόρφωσι. Η ακριβής γνώσις είναι αναγκαία, αλλ’ αν αυτή δεν κινή ένα σε ορθή διαγωγή απέναντι στους Χριστιανούς αδελφούς του, είναι ματαία. «Η γνώσις . . . φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. Και εάν τις νομίζη ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθη· αλλ’ εάν τις αγαπά τον Θεόν, ούτος γνωρίζεται υπ’ αυτού.»—1 Κορ. 8:1-3.
Αν είσθε ένας, ο οποίος λαμβάνει την ηγεσία ως διακονικός υπηρέτης, πρέπει πράγματι να ‘θεωρήτε αλλήλους υπερέχοντας εαυτούς.’ (Φιλιππησ. 2:3) Ο Ιησούς εδήλωσε: «Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά, και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά· ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν· αλλ’ όστις θέλη να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών.» (Ματθ. 20:25-27) Οι διακονικοί υπηρέται, επομένως, πρέπει να είναι υποδειγματικοί στο να ενδυθούν «την ταπεινοφροσύνην διότι ‘ο Θεός αντιτάσσεται εις τους υπερήφανους εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν’.»—1 Πέτρ. 5:5.
Αν είσθε ένας διακονικός υπηρέτης, ειδικώς ένας υπηρέτης ο οποίος έχει αρκετή ικανότητα και μόρφωσι, έχετε μια θαυμασία ευκαιρία να βοηθήσετε άλλους να βελτιώσουν τη γνώσι των όσον αφορά τον Θεόν. Αυτό αληθεύει, επίσης, και εκτός της εκκλησίας καθώς χρησιμοποιείτε την ικανότητά σας για να φέρετε σε άλλους το ζωοπάροχο άγγελμα από τον Λόγο του Θεού. Αλλά δεν πρέπει να επιτρέψετε ποτέ να σας κάμουν η γνώσις και η ικανότης σας να βλέπετε περιφρονητικά τους απίστους ή να σπεύδετε να τους καταδικάσετε. Μάλλον, τα αισθήματά σας να είναι όμοια με τα αισθήματα που είχε ο Ιησούς προς τον κοινό λαό: «Ιδών δε τους όχλους εσπλαγχνίσθη δι’ αυτούς, διότι ήσαν εκλελυμένοι και εσκορπισμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα.» (Ματθ. 9:36) Αυτή είναι η στάσις του ταπεινού διακονικού υπηρέτου του Ιεχωβά σήμερα.
ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ
Εκείνοι, οι οποίοι έχουν την πιο μεγάλη ευθύνη ν’ αποφύγουν να φρονούν για τον εαυτό τους υψηλότερα από ό,τι πρέπει, είναι οι επίσκοποι στην ορατή οργάνωσι του Ιεχωβά. Είτε είναι επίσκοποι μιας τοπικής εκκλησίας, είτε επίσκοποι περιοχής ή περιφερείας, οποιαδήποτε και αν είναι η αρμοδιότης των επισκοπής μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά, οφείλουν να δώσουν το παράδειγμα με το να μη φρονούν για τον εαυτό των υψηλότερα από ό,τι πρέπει.
Ο επίσκοπος ενεργεί ως ένας ποιμήν. Αλλά το ποίμνιο που ποιμαίνει δεν είναι δικό του. Είναι του Θεού. (1 Πέτρ. 5:2) Ο Θεός έχει πληρώσει ένα τίμημα γι’ αυτό· όχι ο επίσκοπος. Είναι η ‘εκκλησία του Θεού, την οποίαν απέκτησε δια του αίματος του ιδίου αυτού Υιού.’ (Πράξ. 20:28, ΜΝΚ) Ώστε το ποίμνιο ανήκει στον Ιεχωβά, αγορασμένο με το αίμα του ιδίου του Υιού του, και το έχει μόνο εμπιστευθή στη φροντίδα υποποιμένων, επισκόπων.
Ο Ιησούς έθεσε την εξής αρχή γι’ αυτούς τους επισκόπους. «Ο δε μεγαλήτερος από σας, θέλει είσθαι υπηρέτης σας.» (Ματθ. 23:11· 20:27) Επομένως, ο Ιεχωβά απαιτεί από αυτούς ως επισκόπους να προηγούνται στο να υπηρετούν, ή να διακονούν, τους Χριστιανούς αδελφούς των. Για να γίνη αυτό απαιτείται μεγάλη ταπεινοφροσύνη, διότι δεν είναι κάτι το κοινό σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων να συνδυάζεται μεγάλη εξουσία με μεγάλη υπηρετική ιδιότητα. Αλλά οι ταπεινοί Χριστιανοί επίσκοποι, εκπαιδευμένοι με τη σοφία η οποία προέρχεται από τον Ιεχωβά, το επιτυγχάνουν. Δεν είναι όπως οι άνθρωποι του κόσμου, οι οποίοι ασκούν εξουσία και συντρίβουν τους άλλους υποκάτω των. Δεν επιζητούν δόξα ή κυριαρχία επάνω σε άλλους, όπως κάνει ο κλήρος.
Η ταπεινότης της διανοίας καθιστά τον επίσκοπο ικανό, επάνω απ’ όλα τ’ άλλα, να θεωρή ‘ότι οι άλλοι υπερέχουν από τον εαυτό του.’ (Φιλιππησ. 2:3) Προσπαθεί, επίσης, να ενεργή όπως λέγει ο Παύλος στο εδάφιο Ρωμαίους 12:10: «Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι δια της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους.» Εφόσον ο επίσκοπος λαμβάνει την ηγεσία στην εκκλησία, είναι, ανάγκη να λαμβάνη την ηγεσία στην εκδήλωσι τιμής σ’ εκείνους που ποιμαίνει, και να τους θεωρή ως να υπερέχουν από αυτόν. Με το ότι λαμβάνει αυτή την ηγεσία, εποικοδομείται το πνεύμα της φιλαδελφείας. Όλοι θα βλέπουν να εκδηλώνεται, να εφαρμόζεται στη ζωή, η πραγματικότης των λόγων του Ιησού όταν είπε: «Πάντες . . . σεις αδελφοί είσθε.» (Ματθ. 23:8) Ένας νέος, ο οποίος ήταν Χριστιανός επίσκοπος, έλαβε κατάλληλα συμβουλή από τον απόστολο Παύλο: «Πρεσβύτερον μη επιπλήξης, αλλά πρότρεπε ως πατέρα· τους νεωτέρους, ως αδελφούς· τας πρεσβυτέρας, ως μητέρας· τας νεωτέρας, ως αδελφάς, μετά πάσης καθαρότητος. Τας χήρας τίμα, τας αληθώς χήρας.»—1 Τιμ. 5:1-3.
Οι επίσκοποι με το να ποιμαίνουν τους Χριστιανούς αδελφούς των, να τους υπηρετούν και να τους τιμούν, μιμούνται τον Κύριόν των, τον Ιησούν, ο οποίος είπε: «Εάν λοιπόν εγώ, ο Κύριος και ο διδάσκαλος, σας ένιψα τους πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων. Διότι παράδειγμα έδωκα εις εσάς, δια να κάμνητε και σεις, καθώς εγώ έκαμον εις εσάς.» (Ιωάν. 13:14, 15) Μολονότι το έθιμο της νίψεως των ποδών παρήλθε, η σπουδαιότης τού να υπηρετούμε άλλους, να τους τιμούμε χωρίς μεροληψία, και να τους θεωρούμε υπερέχοντας, εξακολουθεί να είναι μεγάλη όπως πάντα.
ΣΤΑΣΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΑΣ
Ποια πρέπει να είναι η στάσις όλων μέσα στην εκκλησία προς τους επισκόπους και τους διακονικούς υπηρέτας; Ο Λόγος του Θεού λέγει: «Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας, και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας, ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον δια να κάμνωσι τούτο μετά χαράς, και μη στενάζοντες.»—Εβρ. 13:17.
Το ν’ αναλάβη ένας την ηγεσία στην εκκλησία απαιτεί σκληρή εργασία και δαπάνη πολλών ωρών στον χειρισμό διορισμών και προβλημάτων. Αν μερικοί δεν είναι συνεργατικοί αλλά ενεργούν αντίθετα στις ευσεβείς αρχές, τότε αρχίζει να γίνεται υποκλοπή ενός μέρους της χαράς των υπηρετών, διότι δεν είναι ευχάριστο να ασχολήται κανείς με παραβάτας των νόμων του Ιεχωβά. Αλλά με συνεργασία, με το να κάνη ο καθένας το μέρος του, οι υπηρέται μπορούν να εκτελούν το έργο των με χαρά.
Κάποτε οι υπηρέται σφάλλουν, επειδή είναι ατελείς όπως κάθε άλλος. Έτσι, δεν πρέπει να νομίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη διορθώσεως, ή ότι δεν έχουν ανάγκη ν’ ακούσουν υποδείξεις για βελτίωσι. Δεν πρέπει να νομίζουν ότι μόνο αυτό που υποδεικνύουν εκείνοι στους άλλους είναι συμβουλή αλλά εκείνο που οι άλλοι υποδεικνύουν σ’ αυτούς είναι κριτική. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ εποικοδομητικής συμβουλής και αβασίμου κριτικής ή χρονίας διαθέσεως για παράπονα.
Εν τούτοις, παρά τις ατέλειές των, οι υπηρέται εργάζονται σκληρά ν’ ανταποκριθούν στις ευθύνες των. Αυτό περιλαμβάνει σταθερότητα υπέρ εκείνου που είναι ορθό. Κατά καιρούς, οι επίσκοποι οφείλουν ιδιαιτέρως να ‘νουθετούν τους ατάκτους.’ Πράγματι, πιθανόν να παρίσταται ανάγκη να ‘ελέγχουν αυτούς αποτόμως [με αυστηρότητα, ΜΝΚ], δια να υγιαίνωσιν εν τη πίστει.’ Και σε άλλες περιπτώσεις μπορεί ακόμη να χρειασθή ‘οι αμαρτάνοντες να ελέγχωνται ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί.’ Έτσι, μολονότι οι επίσκοποι και οι διακονικοί υπηρέται δεν πρέπει να φρονούν για τον εαυτό των υψηλότερα από ό,τι πρέπει, οφείλουν να δίνουν συμβουλή, έλεγχο και παιδεία, για να οικοδομούν την εκκλησία και να την κρατούν ηθικώς καθαρή.—1 Θεσ. 5:14· Τίτον 1:13· 1 Τιμ. 5:20.
Ο Ιεχωβά αναγνωρίζει και ευλογεί το σκληρό έργο των υπηρετών του. Γι’ αυτό ο Παύλος είπε: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας, και είναι προεστώτες σας εν Κυρίω, και σας νουθετούσι· και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού δια το έργον αυτών.»—1 Θεσ. 5:12, 13.
Τι καλό πνεύμα υπάρχει, όταν διακονικοί υπηρέται και επίσκοποι λαμβάνουν την ηγεσία εργαζόμενοι σκληρά, αποδίδοντας τιμή, θεωρώντας ως ανωτέρους εκείνους οι οποίοι είναι υπό την φροντίδα των, και με την σειρά των, οι αδελφοί ανταποκρίνωνται με το να τους τιμούν με αγάπη υπερεκπερισσού! Τι ευχαρίστησι αποτελεί να είναι ένας συνταυτισμένος με μια ολόκληρη κοινωνία ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να ζουν σε αρμονία με τη συμβουλή, η οποία συνιστά να μη φρονούν για τον εαυτό των υψηλότερα από ό,τι πρέπει, αλλά να εργάζωνται ανιδιοτελώς για το κοινό καλό και εποικοδόμησι όλων! Πόσο θαυμασία είναι η οδός του Ιεχωβά!—Ψαλμ. 107:8.