Υπηρετώντας Όσο Μπορώ Να Είμαι Χρήσιμος
Αφήγησις υπό Ουίλλιαμ Τ. Χάνναν
ΣΤΟ έτος 1922 διέγνωσα το προνόμιο και την ευκαιρία μου να υπηρετήσω πληρέστερα τον Θεό μου Ιεχωβά. Έγινε πρόσκλησις και γι’ άλλους εργάτας στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν, Νέας Υόρκης, με την έναρξι εκτυπώσεως Γραφικών εντύπων. Έγραψα να μου στείλουν μια αίτησι, μεταξύ των ερωτήσεων της οποίας ήταν κι αυτή: «Πόσον καιρό μπορείτε να μείνετε;» Αφού σκέφθηκα σοβαρά αυτό το ερώτημα έγραψα: «Όσον καιρό μπορώ να είμαι χρήσιμος.» Είμαι αληθινά ευγνώμων στον Ιεχωβά που μπόρεσα, με τη χάρι του, ‘να είμαι χρήσιμος’, υπηρετώντας τον ολοχρόνια στα περασμένα σαράντα έξη χρόνια και μπορώ ακόμη ν’ αποβλέπω και σε άλλα έτη χρησιμοποιήσεως στην υπηρεσία του.
Είχα το προνόμιο ν’ ακούσω για τους σκοπούς του Θεού πριν από εβδομήντα χρόνια, στο έτος 1898, στη μικρή ηλικία των έξη ετών. Πρώτα η μητέρα μου εσταχυολόγησε ένα μέτρον κατανοήσεως των ενδόξων βουλών του Θεού από ένα φυλλάδιο που είχε χρησιμοποιηθή για περιτύλιξι ενός δέματος που της είχε σταλή με δώρον σε κάποια εορτή από την αδελφή της, τη θεία μου. Εν τούτοις, επειδή το πάνω μέρος του φυλλαδίου έλειπε, τίποτε δεν υπήρχε που να δείχνη τον συγγραφέα ή τον εκδότη του.
Ύστερ’ από δύο χρόνια συνέπεσε να φθάση ως τη μητέρα μου ένα αντίτυπο του βιβλίου το Θείον Σχέδιον των Αιώνων, Τομ. 1 της «Χαραυγής της Χιλιετηρίδος,» γραμμένο από τον Κάρολο Ταίηζ Ρώσσελ. Αμέσως ανεγνώρισε ότι περιείχε την ίδια διδασκαλία μ’ εκείνη του φυλλαδίου που είχε χρησιμοποιηθή ως χαρτί περιτυλίγματος. Η μητέρα μου πρόθυμα κατεβρόχθισε το βιβλίο και μας το διάβασε. Το βιβλίο παρουσίαζε ισχυρούς λόγους για να πιστεύωμε ότι ο Θεός υπάρχει, ότι η Γραφή είναι πράγματι η εμπνευσμένη αποκάλυψίς του, και ότι σύντομα θα ήρχετο η βασιλεία του Θεού και θα γίνεται το θέλημά Του επάνω στη γη όπως γίνεται στον ουρανό.
Εξακολουθούσαμε να πηγαίνωμε στην Πρεσβυτεριανή εκκλησία, μολονότι η μητέρα μου συχνά εύρισκε σφάλματα στα όσα έλεγε ο κήρυξ. Κατόπιν στο έτος 1905 μετοικήσαμε σ’ ένα αγρόκτημα που είχε αγοράσει ο πατέρας μου έξη περίπου μίλια πέρα από το Μπρίτζτον, στη νότιο Νέα Ιερσέη. Τότε για πρώτη φορά ήλθαμε σ’ επαφή με τους Σπουδαστάς των Γραφών, όπως ήσαν τότε γνωστοί οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Συναθροιζόμεθα με αυτούς κάθε Κυριακή για μελέτη της Γραφής κι επρομηθεύθηκα απ’ αυτούς τα υπόλοιπα Γραφικά βοηθήματα που είχαν εκδοθή για τους Σπουδαστάς των Γραφών. Από τότε, σε ηλικία δεκατριών ετών, είχα τη δική μου σειρά των βιβλίων αυτών, κι άρχισα να προσκολλώ την καρδιά μου στην απόκτησι αυτής της σοφίας.
ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩ ΚΛΗΣΙ
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η γνώσις και η κατανόησίς μου για τη Γραφική αλήθεια ηύξανε, αλλά δεν είχα το θάρρος να προσπαθήσω ν’ ανταποκριθώ στις απαιτήσεις για την ουρανία κλήσι, που αποτελούσε τον στόχο όλων των Σπουδαστών της Γραφής τότε. Κατόπιν, στο έτος 1914, ήλθε στο Μπρίτζτον το Φωτόδραμα της Δημιουργίας, μια παραγωγή αποτελούμενη από διασκοπικές και κινηματογραφικές εικόνες που διετύπωναν την ιστορία της Γραφής, σε τέσσερες διώρους εσπερινές προβολές. Μου έκαμε βαθιά εντύπωσι και μου έδωσε μια τεράστια ώθησι στη Γραφική αλήθεια. Μια μέρα, ύστερ’ από λίγον καιρό, κατέληξα στο συμπέρασμα: Ίσως υπάρχει ευκαιρία και για μένα να τρέξω για την ουράνια άνω κλήσι. Έτσι στις αρχές του έτους 1915, σε ηλικία είκοσι τριών ετών, έκαμα την αφιέρωσί μου να εκτελώ το θέλημα του Ιεχωβά και βαπτίσθηκα εκείνο το θέρος σε μια συνέλευσι του Μπρίτζτον. Από τότε πραγματικά άρχισα να λαμβάνω πείραν της χαράς τού να υπηρετώ τον Ιεχωβά, να χρησιμοποιούμαι απ’ αυτόν. Ανάμεσα σ’ εκείνες τις χαρές ήταν και το να παίρνω τη μητέρα μου και τις αδελφές μου στις συναθροίσεις κάθε εβδομάδα μ’ ένα καινούργιο αυτοκίνητο Φορντ Ι Τύπου Τ που αγόρασα.
Στο έτος 1915 είχα την ευχαρίστησι ν’ ακούσω τον Πάστορα Ρώσσελ για πρώτη και μόνη φορά όταν ωμίλησε στο Ουίλμιγκτον, Ντελαγουέρ. Ποτέ δεν ελησμόνησα τις συγκινητικές προεισαγωγικές παρατηρήσεις του. Αφού περιέβλεψε το ακροατήριο του, είπε: «Έχετε απαλλαγή από τις παλιές δοξασίες και δεισιδαιμονίες των Σκοτεινών Αιώνων; Αν όχι, τότε πάρτε ένα εμετικό κι απαλλαγήτε απ’ αυτές!» Κατόπιν προέβη στη δόσι του εμετικού! Προς το τέλος του επομένου έτους ετελείωσε την επίγεια πορεία του, και είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω την κηδεία του στην Πόλι της Νέας Υόρκης. Υπήρχε ακριβώς τότε και μια έκθεσις ανθέων στην Μάντισον Σκουαίαρ Γκάρντεν κι ένας Σπουδαστής των Γραφών που ήταν ανθοπώλης, μετέφερε ολόκληρο το έκθεμά του εκεί στην κηδεία. Ήταν ένα αληθινά ωραίο θέαμα, οι δε παρατηρήσεις που είχαν γίνει σ’ εκείνη την περίπτωσι, μου άφησαν μια διαρκή εντύπωσι.
ΤΑ ΤΑΡΑΧΩΔΗ ΕΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Στο έτος 1917 οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στον 1 Παγκόσμιο Πόλεμο, κι εγώ στρατολογήθηκα και μ’ εκάλεσαν για φυσική εξέτασι. Εναντιούμενος στον φόνο συνανθρώπου, συνεπλήρωσα το έντυπο περί αντιρρησιών συνειδήσεως, όπως προβλέπεται από το κράτος, αλλά το στρατολογικό συμβούλιο αρνήθηκε να το λάβη υπ’ όψι. Όταν ο ελεγκτής αξιωματικός ανέγνωσε την αίτησί μου, ερώτησε: «Ξέρεις τι είναι γραμμένο εδώ;»
Εγώ απήντησα: «Θα πρέπει να ξέρω, αφού εγώ το έγραψα.» Ήταν πολύ θυμωμένος, και ήξερα ότι το συμβούλιο δεν θα ενέκρινε την αίτησί μου να λάβω αναβολή ως αντιρρησίας συνειδήσεως. Εν τούτοις, με νομική εξυπηρέτησι μπόρεσα να πάρω αναβολή, βάσει ουσιώδους αγροτικής εργασίας κι έτσι με υπήγαγαν στην 4η Κλάσι. Αργότερα ειδοποιήθηκα πάλι να παρουσιασθώ για στρατιωτική υπηρεσία, αλλά προηγήθηκε η Ανακωχή κι έτσι εγώ ποτέ δεν χρειάσθηκε να παρουσιασθώ.
Στο έτος 1918 οι αξιωματούχοι της Εταιρίας Σκοπιά συνελήφθησαν και καταδικάσθηκαν αδίκως με τη δικαιολογία ότι παρεμπόδιζαν την πολεμική προσπάθεια και μετήχθησαν στην ομοσπονδιακή φυλακή της Ατλάντα, Γεωργίας. Είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω την ετησία υπηρεσιακή συνάθροισι της Εταιρίας Σκοπιά, που έγινε στις 4 Ιανουαρίου 1919. Τι συγκίνησις ήταν για μένα να βλέπω τον Ιεχωβά να επιβλέπη το έργο του! Ύστερ’ από τρεις μήνες περίπου χαρήκαμε που εμάθαμε ότι ο Ι. Φ. Ρόδερφορδ κι οι επτά σύντροφοί του αποφυλακίσθηκαν από το σωφρονιστήριον της Ατλάντα, και αργότερα ότι απηλλάγησαν πλήρως απ’ όλες τις κατηγορίες.
Τον Ιούλιο του 1917 η Εταιρία εξέδωκε το βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, Τόμος Ζ΄ των «Γραφικών Μελετών», όπως ελέγοντο αυτά τα βιβλία. Μολονότι μερικοί το κατέκριναν, σ’ εμένα εφαίνετο ότι ήταν ακριβώς ό,τι ανέμενα. Αργότερα στη διάρκεια του πολέμου καταργήθηκε. Μετά τον πόλεμο εξεδόθη, και στο σχήμα περιοδικού χωρίς εξώφυλλο ήταν η πρώτη έκδοσις επεξηγήσεως της Γραφής, που παρουσίασα στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Θυμάμαι ακόμη καθαρά την πρώτη πόρτα που επλησίασα. Ενόμιζα ότι είχα καλά προπαρασκευάσει την παρουσίασί μου, αλλ’ όταν εμφανίσθηκε η οικοδέσποινα, παρέμεινα άναυδος. Τελικά εκείνη είπε: «Λοιπόν, τι θέλετε;» Αυτό μου έδωσε τη βοήθεια που χρειαζόμουν, κι εκείνη τη μέρα μπόρεσα να διαθέσω είκοσι απ’ αυτά τα έντυπα που εσχολίαζαν τα Γραφικά βιβλία του Ιεζεκιήλ και της Αποκαλύψεως.
Η πρώτη μεγάλη συνέλευσις που είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω είχε γίνει στο Σήνταρ Πόιντ, Οχάιο, το 1922. Εκεί εμάθαμε ότι, μακράν από επικείμενο τέλος του έργου κηρύγματος, όπως ενόμιζαν μερικοί, το έργον πραγματικά τότε μόλις άρχιζε. Στη διάρκεια μιας ομιλίας από τον πρόεδρο της Εταιρίας Ι. Φ. Ρόδερφορδ, ξεδιπλώθηκε μια σημαία κι είδαμε κι ακούσαμε την προσταγή: ‘Διαφημίσατε! Διαφημίσατε! Διαφημίσατε! τον Βασιλέα και τη Βασιλεία.’ Αισθάνθηκα ένα βούισμα στα κόκκαλά μου. Εκείνη η ομιλία μ’ έκαμε να θέλω να σπεύσω στο σπίτι και ν’ ασχοληθώ στην υπηρεσία του Ιεχωβά.
ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΣΤΗΝ ΚΛΗΣΙ
Σ’ εκείνη τη συνέλευσι έμαθα για την ανάγκη ολοχρονίων εργατών στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά. Απήντησα στην κλήσι. Την Παρασκευή προτού αναχωρήσω για το Μπρούκλυν, ο πατέρας μου, ο αδελφός μου κι εγώ φυτεύαμε πατάτες αργά το βράδυ κι είχαν μείνει μόνο λίγες βραχείες σειρές. Ο πατέρας μου κύτταξε τον ουρανό και είπε: «Δεν μου φαίνεται πώς θα βρέξη απόψε, κι έτσι μπορούμε να τελειώσωμε αύριο.»
Σ’ αυτό εγώ απήντησα, «Μα δεν θα είμεθα εδώ αύριο.»
Όταν ο πατέρας μου ερώτησε, «Τι πρόκειται να κάμης;» του είπαμε ότι θα πηγαίναμε στο Μπρίτζτον για να βοηθήσωμε στη διανομή της Αποφάσεως που είχε εγκριθή στη συνέλευσι του Σήνταρ Πόιντ. Ο πατέρας μου ωργίσθηκε πολύ και ξέσπασε σε βλασφημίες, καταλήγοντας στο να πη, «Καλύτερα ν’ αναζητήσης μια νέα εργασία!»
Ακόμη δεν του είχα πει ότι επρόκειτο να πάω να εργασθώ στα τυπογραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν, κι έτσι αυτό μου παρέσχε μια καλή ευκαιρία. Απήντησα: «Μπαμπά, εγώ ήδη βρήκα μια νέα εργασία. Πηγαίνω στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλυν τη Δευτέρα πρωί.» Απομακρύνθηκε και δεν είπε άλλη λέξι. Δεν είχε τίποτα εναντίον της θρησκείας μας. Πραγματικά, συζητώντας περί θρησκείας με άλλους θα υπερήσπιζε τις δοξασίες μας. Αλλ’ ήταν οξύθυμος και δεν ήθελε να του εμποδίζη κανένας τη γεωργική του εργασία.
Πόσο ευτυχής ήμουν που βρισκόμουν στην ολοχρόνια υπηρεσία του Ιεχωβά Θεού, όπου εγνώριζα ότι οι κόποι μου δεν θα ήσαν μάταιοι! Αργότερα, όταν πήγα να επισκεφθώ τους συγγενείς μου, ο πατέρας μου με πήρε ιδιαιτέρως και μου είπε: «Αν γυρίσης πίσω και δουλέψης σ’ αυτό το κτήμα, δικό σου θάναι κι αυτό κι ό,τι βγάλης απ’ αυτό.» Είχε χάσει προσφάτως $30.000 παίζοντας χρηματιστηριακά κι ήταν στενοχωρημένος.
Αλλ’ εγώ απήντησα: «Όχι, Μπαμπά, φρονώ ότι ήδη έχω δαπανήσει πάρα πολλά χρόνια της ζωής μου, και στο εξής πρόκειται να θησαυρίσω στον ουρανό, όπου κλέπτες δεν κάνουν διάρρηξι και δεν κλέπτουν.»
ΟΙ ΧΑΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΟΧΡΟΝΙΟΥ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
Στο τυπογραφείο της Εταιρίας Σκοπιά μπόρεσα να φανώ χρήσιμος στο ξάκρισμα των περιοδικών ως το έτος 1925. Κατόπιν χρησιμοποιήθηκα ως οδηγός αυτοκινήτου επί δεκαπέντε χρόνια. Το μικρό φορτηγό αυτοκίνητο Φορντ «πικ-απ» Τύπου «Τ», που εικονίζεται στη σελίδα 98 του βιβλίου Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στον Θείο Σκοπό είναι εκείνο με το οποίον έκαμα έναρξι.
Ύστερ’ από ένα έτος περίπου αφότου ήλθα στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, ο σύνοικός μου με προσεκάλεσε να περάσω ένα Σαββατοκύριακο με τους συγγενείς του. Αυτό απέβη πολύ απολαυστικό και, μεταξύ άλλων, συστήθηκα στην αδελφή του, μια ωραία Χριστιανή νεάνιδα. Απολαύσαμε τη συντροφιά αλλήλων κι άρχισα μια αλληλογραφία που συνεχίσθηκε ίσαμε σήμερα. Σ’ ένα σημείο ανέκυψε το ζήτημα του γάμου, αλλ’ αποφασίσαμε να είμεθα και οι δύο σε θέσι να λάβωμε τη συμβουλή του αποστόλου Παύλου και να εκλέξωμε τον καλύτερο τρόπο και ν’ αφήσωμε χώρο για τα λόγια του Ιησού περί του να μείνωμε άγαμοι χάριν της βασιλείας των ουρανών. Έτσι, η φιλία μας παρέμεινε η αυτή σε όλα τα χρόνια. Απεδείξαμε αληθινά τα λόγια του Παύλου στην περίπτωσί μας, και είμεθα και οι δύο ευτυχείς κι ευχαριστημένοι που μπορέσαμε να το κάμωμε.—Ματθ. 19:10-12· 1 Κορ. 7:25-38.
Από το έτος 1923 ήταν προνόμιο μου να βοηθήσω στην ανέγερσι του ραδιοσταθμού WBBR στο Στάτεν Άιλαντ τα Σαββατοκύριακα. Ήμουν συνηθισμένος στη σκληρή εργασία, κι αυτή ήταν πράγματι μια σκληρή εργασία, όπως το να ξερριζώνω κούτσουρα με το χέρι· αλλ’ αφού ήταν έργον του Ιεχωβά, έχαιρα που είχα χρησιμοποιηθή με αυτόν τον τρόπο. Αργότερα, όταν ακούσαμε τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού να εκπέμπωνται από τον ραδιοσταθμό WBBR αισθανθήκαμε ότι καλοπληρωθήκαμε. Σε λίγο ωργανώθηκε μια ορχήστρα για να παίζη μουσικά τεμάχια στα ραδιοπρογράμματα κι επειδή εγώ ήξερα να παίζω βιολί, προσερφέρθηκα να μετάσχω. Εν τούτοις, εκείνοι ήθελαν ένα βιολοντσελλίστα, κι έτσι πήρα μαθήματα βιολοντσέλλου, και, κατά τον δάσκαλο μου, ήμουν ένας ικανός μαθητής. Εκάναμε δοκιμές δυο βράδια την εβδομάδα κι εβάζαμε ένα πρόγραμμα κάθε Κυριακή. Επειδή αγαπούσα πολύ την καλή μουσική, πολύ εκτιμούσα αυτό το προνόμιο, που διήρκεσε τέσσερα χρόνια.
Μεταξύ άλλων ευτυχών πειρών και σταθμών της ζωής μου ήταν και το να παρευρεθώ στη συνέλευσι του Κολόμπους, Οχάιο, στο έτος 1931, όπου εμείς οι Σπουδασταί των Γραφών εγκολπωθήκαμε το όνομα «μάρτυρες του Ιεχωβά.» Τι τιμή ήταν το να φέρωμε αυτό το όνομα! Ύστερ’ από λίγα χρόνια η Εταιρία αγόρασε ένα αγρόκτημα κοντά στην Ίθακα της Νέας Υόρκης, για να τρέφη καλύτερα την οικογένεια των κεντρικών γραφείων. Επειδή κι εγώ υπήρξα γεωργός, μου ζητήθηκε να βοηθήσω σ’ αυτό το αγρόκτημα, και πήγα εκεί τον Δεκέμβριο 1940, και υπηρέτησα εκεί άλλα δεκαοκτώ χρόνια.
Ύστερ’ από λίγα χρόνια, άρχισα να υποφέρω ισχυρούς πόνους στο υπογάστριο μου, και χρειάσθηκε να γίνη χειρουργική επέμβασις για καρκίνο στο κάτω μέρος της κοιλίας τον Ιούλιο του 1947, κι από τότε ήμουν ένα άτομο με κολοστομίαν. Ταχέως ανέρρωσα κι επί ένδεκα χρόνια ακόμη μπόρεσα να κάνω βαριά αγροτική εργασία. Κατόπιν η δύναμίς μου άρχισε, να μειώνεται και γι’ αυτό μεταφέρθηκα στο Μπρούκλυν όπου μπορούσα να τύχω καλυτέρας ιατρικής περιθάλψεως και να κάνω ελαφρότερη εργασία. Μολονότι ο μέσος όρος παρατάσεως της ζωής εκείνων που έχουν υποστή τέτοια εγχείρησι είναι μόλις δέκα ετών, με τη χάρι του Ιεχωβά μπόρεσα να διατηρηθώ, για να χρησιμοποιηθώ επί είκοσι ένα χρόνια από τότε. Μολονότι κάπως υπέφερα από ισχιαλγία λόγω ρευματισμών, μπορώ ακόμη να εργάζωμαι ολοχρόνια στο τμήμα ταχυδρομικών δεμάτων στο διαμέρισμα αποστολών της Εταιρίας.
Επειδή δεν μπορώ να κάμω πολλή πεζοπορία, κηρύττω τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα με επιστολογραφία, όπως λόγου χάριν γράφοντας σε άτομα που πενθούν για τη Γραφική ελπίδα της αναστάσεως. Μεταξύ των απαντήσεων που έλαβα ήταν και μια από κάποια χήρα που μ’ ευχαριστούσε ειλικρινά για την παρηγορία που της έφερε η επιστολή μου και ζητούσε βοήθεια για ν’ απαντήση σε Γραφικά ερωτήματα. Της έστειλα ένα αντίτυπο του βιβλίου «Πάντα Δοκιμάζετε.» Ένας άλλος, που επέδειξε εκτίμησι κι ο οποίος κάνει καλή πρόοδο, είναι ένας Αμερικανός στρατιώτης που υπηρετεί στην Ευρώπη.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, βλέπω τα εβδομήντα έξη χρόνια της ηλικίας μου ως πολύ βραχύ χρονικό διάστημα, μολονότι, όπως λέγει ο ποιητής, «δεν εφαίνοντο πάντοτε βραχέα.» Είμαι πράγματι ευγνώμων για το προνόμιο του να χρησιμοποιούμαι ακόμη στην κήρυξι αυτών των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού και είμαι, επίσης, ευγνώμων που μπορεί ο λαός του Ιεχωβά ν’ αποβλέπη στην ατελεύτητη χαρωπή υπηρεσία στον μεγάλο Δημιουργό του στο ερχόμενο σύστημα πραγμάτων.—Μάρκ. 10:29, 30· 13:10.