Η Σπουδαιότης του

«ΜΙΚΡΑ πράγματα σημαίνουν πολλά.» Αυτά τα λόγια, που αποτελούν τον τίτλο ενός δημοφιλούς Αμερικανικού άσματος, αληθεύουν σε πάρα πολλές καταστάσεις. Μικρά πράγματα συχνά προδίδουν την κατάστασι της καρδιάς, για να μην πούμε τίποτε για το ότι συχνά οδηγούν σε μεγάλα πράγματα.

Η αλήθεια που ενυπάρχει σ’ αυτόν τον τίτλο του άσματος θα μπορούσε να λεχθή ότι περιέχεται στην πιο βαρύνουσα αρχή που ελέχθη από τον Ιησού Χριστό, τον Υιόν του Θεού: «Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι· και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι.»—Λουκ. 16:10.

Ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια σε Ιουδαίους που ήσαν κάτω από τον νόμο του Μωυσέως. Εκείνος ο νόμος αφορούσε όχι μόνο τα μεγάλα πράγματα της ζωής, όπως ήσαν οι Δέκα Εντολές, που απαγόρευαν την ειδωλολατρία και τον φόνο, αλλά και τα όσα εφαίνοντο μικρά. Παραδείγματος χάριν, οι Ισραηλίται δεν επετρέπετο να τρώγουν ωρισμένα ψαρικά, ωρισμένα μαστοφόρα και ωρισμένα πουλερικά.—Λευιτ. 11:4-20.

Θα μπορούσε να προβληθή ο ισχυρισμός: ποια διαφορά υπάρχει αν έχη πτερύγια και λέπια ένα ψάρι, εφόσον το προμηθεύεται κανείς εντίμως και είναι εύγευστο; Ή ποια διαφορά υπάρχει αν μηρυκάζη ένα μαστοφόρο και αν έχη διχασμένη την οπλή του; Αυτά προφανώς ήσαν μικρά πράγματα, αλλ’ έπρεπε να παίρνωνται στα σοβαρά από τους Ισραηλίτας. Αναμφιβόλως, ο Δημιουργός και Νομοθέτης του Ισραήλ, ο Ιεχωβά Θεός, είχε περισσοτέρους από ένα βασίμους λόγους για να δώση αυτούς τους νόμους τότε, από τους οποίους όχι ασήμαντος ήταν ν’ απέχη ο λαός του από ανάρμοστη συναδέλφωσι με τους ειδωλολάτρας γείτονάς του.

Το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός εκτιμούσε τη σπουδαιότητα του να παίρνωνται μικρά φαινομενικώς πράγματα στα σοβαρά, μπορεί να γίνη φανερό από τις παρατηρήσεις του προς τους θρησκευτικούς ηγέτας της εποχής του. Τους επετίμησε για την πληρωμή των δεκάτων τών σχετικών με τα καρυκεύματα, που ήσαν πολύ μικρά πράγματα, και για την παράβλεψι ωστόσο των πολύ βαρυτέρων πραγμάτων, όπως ήταν η ‘κρίσις και το έλεος και η πίστις.’ Αλλά μήπως μ’ εκείνη την επιτίμησί του εννοούσε ότι αν κάποιος εκτελούσε τα σπουδαιότερα πράγματα θα μπορούσε να αγνοήση τα φαινομενικώς μικρά πράγματα; Διόλου! Διότι ο Ιησούς, συνεχίζοντας, είπε: «Ταύτα»—την κρίσι, το έλεος και την πίστι—«έπρεπε να πράττητε, και εκείνα να μη αφίνητε,» τα μικρά πράγματα, την πληρωμή του δεκάτου για τα καρυκεύματα, όπως είναι το ηδύοσμον και το άνηθον.—Ματθ. 23:23.

Η ίδια αρχή εφαρμόζεται σήμερα. Υπάρχουν σοβαρώτερα πράγματα να κάμη ο λαός του Θεού: Να μελετά τον Λόγο Του και τα έντυπα που υποβοηθούν στην κατανόησί του· να παρακολουθή τις Χριστιανικές συναθροίσεις, ιδιαίτερα τις συναθροίσεις της τοπικής εκκλησίας· να κηρύττη και να διδάσκη τ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού σε κάθε ευκαιρία, εγκαίρως ακαίρως, και να παράγη τους καρπούς του αγίου πνεύματος του Θεού, δηλαδή, αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία και εγκράτεια. Χωρίς αμφιβολία, αυτά είναι τα «βαρύτερα» ζητήματα και πρέπει να τυγχάνουν του πρώτου ενδιαφέροντος του Χριστιανού. Αλλ’ ο λαός του Ιεχωβά, ενώ φροντίζει γι’ αυτά τα πράγματα, δεν μπορεί ν’ αγνοή τα φαινομενικώς μικρά πράγματα. Κι αυτά επίσης, πρέπει να παίρνωνται στα σοβαρά.—Γαλ. 5:22, 23· 2 Τιμ. 4:2· Εβρ. 10:23-25.

Τι θα μπορούσαν να είναι αυτά; Μέσα σ’ αυτά είναι κι η αποχή απ’ όλα τα έθιμα που είτε εμμέσως κατακρίνονται στις Γραφές ως ριζωμένα στην ψευδή θρησκεία ή προερχόμενα από το σύστημα πραγμάτων του Σατανά, όπως είναι ο εορτασμός των πολιτικών και θρησκευτικών εορτών. Μολονότι ο μη εορτασμός αυτών μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ως ένα μικρό πράγμα, αυτό δεν μειώνει, τη σπουδαιότητά του στα όμματα του Θεού, οι δε ώριμοι Χριστιανοί το εκτιμούν αυτό. Ο πιστός Ισραηλίτης των αρχαίων χρόνων δεν μπορούσε να εξαναγκασθή σε παραβίασι του Θείου νόμου τρώγοντας χοιρινό κρέας ακόμη κι επί ποινή θανάτου. Ακριβώς δε όπως ο Ιεχωβά Θεός είχε σοβαρούς λόγους ν’ απαγορεύση στον τότε λαόν του να τρώγη ωρισμένα πράγματα όπως αίμα, έτσι υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους ο λαός του Ιεχωβά πρέπει ν’ απέχη σήμερα από κοσμικούς εορτασμούς.—Ιωάν. 18:36· 1 Κορ. 2:12.

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ

Θέλομε να συμβαδίζωμε με τους πιστούς ανθρώπους του Θεού ή με τους ειδωλολάτρας; Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαιδεία της Θρησκείας και Ηθικολογίας του Χάστινγκ, οι εορτασμοί γενεθλίων ανάγονται σε αρχαίους χρόνους, ιδιαίτερα δε ετιμώντο πολύ και ετηρούντο οι των εξεχόντων και σπουδαίων ειδωλολατρών. Υπήρξε ποτέ κανένας πιο εξέχων και πιο σπουδαίος άνθρωπος που εβάδισε στη γη εκτός από τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού; Εν τούτοις, ο Θεός δεν έκρινε κατάλληλο να γίνη καταγραφή της ακριβούς ημερομηνίας γεννήσεως του Ιησού, ούτε η Γραφή αναφέρει ότι οι απόστολοι του Ιησού εώρταζαν τα γενέθλιά του. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς παρήγγειλε να τελήται, η ανάμνησις του θανάτου του, όχι της γεννήσεως του.—1 Κορ. 11:20, 23-26.

Οι μόνες τελετές γενεθλίων που μνημονεύονται στη Γραφή είναι δύο ειδωλολατρών αρχόντων και η καθεμιά απ’ αυτές κηλιδώθηκε από μια εκτέλεσι. Η εορτή γενεθλίων του Φαραώ αμαυρώθηκε με την εκτέλεσι του αρχισιτοποιού του, του δε Βασιλέως Ηρώδου με την εκτέλεσι του Ιωάννου του Βαπτιστού. (Γεν. 40:20-22· Μάρκ. 6:21-29) Οι πρώτοι Χριστιανοί, λαμβάνοντας αφορμή απ’ αυτά τα γεγονότα, αρνήθηκαν να εορτάζουν γενέθλια. Έτσι, ο Αύγουστος Νέανδρος, διάσημος ιστορικός, λέγει τα εξής στην Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας και Εκκλησίας στους Τρεις Πρώτους Αιώνας: «Η γνώσις περί εορτασμού γενεθλίων ήταν μακριά από τις ιδέες των Χριστιανών αυτής της περιόδου γενικά.» Η δε Καθολική Εγκυκλοπαιδεία (Έκδοσις 1911) παραθέτει τα εξής λόγια του Ωριγένους: «Απ’ όλους τους αγίους των Γραφών, κανένας δεν αναγράφεται ότι ετήρησε εορτή ή έκανε συμπόσιο στα γενέθλιά του. Μόνο οι αμαρτωλοί είναι εκείνοι που κάνουν μεγάλες χαρές για την ημέρα της γεννήσεως των σ’ αυτόν τον κόσμο.»

Απ’ αυτά τα γεγονότα μπορούμε να εξακριβώσουμε το θέλημα του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα, κι έτσι τι πρέπει να κάνωμε εμείς προσωπικά; Πρέπει να δείξωμε ότι μας ενδιαφέρει να συμμορφωθούμε με το θέλημα του Θεού, αρνούμενοι να μετέχωμε οπωσδήποτε σε εορτασμούς γενεθλίων, είτε δικών μας, είτε φίλων μας, είτε συγγενών μας, είτε οποιωνδήποτε εξεχόντων προσώπων. Αν πρόκειται να ευαρεστήσωμε τον Θεό, πρέπει να μάθωμε να είμεθα πιστοί σε όλα. Για να παραστήσωμε αλλιώς αυτή την αρχή, η πιστότης στον γαμήλιο δεσμό υποχρεώνει τον καθένα όχι μόνο σε μεγάλα πράγματα, αλλά και σ’ εκείνα που φαίνονται μικρά.

Η πείρα των τριών Εβραίων συντρόφων του Δανιήλ στην αρχαία Βαβυλώνα πιστοποιεί την αλήθεια της αρχής που ανέφερε ο Ιησούς ότι η πιστότης σε μικρά πράγματα οδηγεί σε πιστότητα σε μεγάλα πράγματα. Οι τρεις εκείνοι Εβραίοι, όταν αντιμετώπισαν το πρόβλημα της βρώσεως τροφών απαγορευμένων από τον νόμο του Μωυσέως, θα μπορούσαν να προσπαθήσουν να δικαιολογηθούν βασιζόμενοι στο ότι ήσαν αιχμάλωτοι σε μια ξένη χώρα κι έτσι δεν είχαν προτίμησι στο ζήτημα. Αλλά τι ευλογία έλαβαν με το να πάρουν στα σοβαρά κι αυτά ακόμη που θα μπορούσε να φανούν ότι είναι μικρά πράγματα! Αυτοί, μαζί με τον Δανιήλ, αποδείχθηκαν και υγιέστεροι και σοφώτεροι απ’ όλους τους άλλους αιχμαλώτους που έτρωγαν τα βασιλικά εδέσματα, μερικά από τα οποία πολύ πιθανώς να είχαν προσφερθή στους θεούς της Βαβυλώνος. Η πιστότης σ’ αυτά τα «μικρά πράγματα» χωρίς αμφισβήτησι τους ενίσχυσε τόσο ώστε, όταν αντιμετώπισαν τη μεγαλύτερη δοκιμασία να προσκυνήσουν την εικόνα που είχε στήσει ο βασιλεύς στην πεδιάδα Δουρά, μπόρεσαν να σταθούν, θαρραλέοι, σταθεροί και τολμηροί.—Δαν. 1:3-21· 3:1-30.

Περισσότερο απ’ αυτό, το ότι έλαβαν σταθερή στάσι απέδωσε μεγάλη μαρτυρία στον Ιεχωβά Θεό· αυτό απεδείχθη αληθινό, επίσης, και στους συγχρόνους καιρούς. Έτσι, το Βιβλίον του Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1968 αναφέρει την επόμενη πείρα στην έκθεσι για τη Βραζιλία: «Μια μητέρα είπε ότι θα έστελλε το μικρό παιδί της στον παιδικό κήπο, αλλά πρώτα εξήγησε λεπτομερώς μερικά από τα όσα μπορούσε να γίνουν και τα οποία δεν επιδοκιμάζονται στον λόγο του Θεού. Επεσκέφθη και την διδασκάλισσα και της εξήγησε τη Γραφική άποψι αυτών των πραγμάτων. Μια μέρα, όταν πήγε να παραλάβη το παιδί της, η διδασκάλισσα την εκάλεσε και της είπε ότι εθαύμασε πάρα πολύ το παιδί διότι στάθηκε υπέρ των πεποιθήσεων του. Ένα από τα παιδιά έφερε ένα γλύκισμα στο σχολείο για την εορτή των γενεθλίων του, και επειδή είχαν εκτεθή στην διδασκάλισσα οι Γραφικοί λόγοι για τους οποίους οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εορτάζουν γενέθλια αυτή διηρωτάτο τι θα έκανε το παιδί. Όταν τα άλλα παιδιά έψαλλαν το γενέθλιο άσμα, το μικρό παιδί έμεινε σιωπηλό. Όταν εκόπη το γλύκισμα και του προσεφέρθηκε ένα κομμάτι, αρνήθηκε ευγενικά κι έφαγε την τροφή που είχε πάρει μαζί του. Η μητέρα ήταν ιδιαίτερα περήφανη για την κατανόησι του γυιού της, διότι είπε: ‘Του αρέσουν πάρα πολύ τα γλυκά’.» Τέτοια πιστότης σε ότι μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ως μικροπράγματα, όταν αυτά παίρνωνται στα σοβαρά, μπορούν να βοηθήσουν ένα στο να είναι πιστός στον Θεό, όταν αντιμετωπίζη και πιο δύσκολες δοκιμασίες πίστεως.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ

Υπάρχουν κι άλλα έθιμα, που είναι κοινά και μέσα στα έθνη, επίσης. Μερικά απ’ αυτά είναι θεμελιωδώς θρησκευτικά. Ποια είναι η στάσις των πιστών Χριστιανών απέναντι αυτών; Ο Ιεχωβά Θεός στους αρχαίους χρόνους προσέταξε τον λαό του εν σχέσει προς τα θρησκευτικά έθιμα των γειτονικών εθνών: «Μη μανθάνετε την οδόν των εθνών.»—Ιερεμ. 10:2.

Σήμερα γενικά αναγνωρίζεται ότι τα Χριστούγεννα έχουν ειδωλολατρικά προηγούμενα. Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο, ο Χριστουγεννιάτικος κορμός, ο ιξός, ακόμη κι η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, όλα είναι ομολογουμένως ειδωλολατρικής προελεύσεως. Το ίδιο πρέπει να λεχθή και για τα Πασχαλινά αυγά και το Πασχαλινό κουνέλι.a Επομένως, ο εορτασμός των Χριστουγέννων και του Πάσχα απαγορεύεται με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων.» «Δια τούτο εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,» λέγει ο Ιεχωβά, «και μη εγγίσητε ακάθαρτον και εγώ θέλω σας δεχθή.»—1 Κορ. 10:21, ΜΝΚ· 2 Κορ. 6:17, ΜΝΚ.

Οι συνετοί Χριστιανοί γονείς δεν θ’ αφήσουν τον αισθηματισμό να τους κάμη να συμβιβάζωνται στο ζήτημα των εορτών του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Στις αρχές της ζωής οι Χριστιανοί γονείς πρέπει να προειδοποιούν τα τέκνα των να φυλάγωνται από την παγίδα της συμμορφώσεως με τον κόσμο, θέλοντας να ομοιάσουν με κάθε άλλον, φοβούμενοι να σταθούν χωριστά ως διαφορετικοί λόγω των Βιβλικών αρχών. Οι Χριστιανοί νουθετούνται να μη συμμορφώνωνται με το παρόν σύστημα πραγμάτων αλλά να μεταμορφώνωνται δια της ανακαινίσεως του νοός των. (Ρωμ. 12:2) Τέκνα που ανατρέφονται κατάλληλα θα χαίρουν για το γεγονός ότι διαφέρουν, ότι ο κόσμος εκπλήσσεται με αυτά. (1 Πέτρ. 4:3, 4) Πρέπει να διδάσκονται να διακρίνουν αυτές τις εορτές όπως είναι στην πραγματικότητα: ειδωλολατρικής προελεύσεως, δυσφημητικές του Θεού, χαρακτηριζόμενες από απάτη κι εμπορική εκμετάλλευσι. Τότε θα τείνουν να οικτείρουν εκείνους που τα πράττουν αυτά αντί να τους ζηλεύουν! Ταυτοχρόνως, οι ίδιοι οι γονείς πρέπει ν’ αγρυπνούν ώστε να μη συμβιβάζονται, να μη στέλλουν ευχετήρια δελτάρια ούτε να κάνουν Χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις στα σπίτια τους απλώς για να θεωρούνται ‘λογικοί’ ή ‘καλοί άνθρωποι.’

Ιδιαίτερα κάθε επαγγελματίας Χριστιανός πρέπει ο ίδιος να φυλάγεται μήπως αφήση τον φόβο της εμπορικής ζημίας να τον κάμη να διακοσμή τον χώρο των εργασιών του με ειδωλολατρικά εορταστικά στολίδια και να έχη διαθέσιμα είδη των ειδωλολατρικών εορτών που έχουν άμεση σχέσι με την ψευδή θρησκεία. Οποιοσδήποτε, ο οποίος είναι αφιερωμένος μάρτυς του Ιεχωβά κι αφήνει το κέρδος ή οποιοδήποτε άλλο ελατήριο να τον κάμη να συμβιβασθή σ’ αυτά τα ζητήματα, θα εγίνετο ένοχος αποστασίας. Και όπως διευκρινίζει η Βίβλος, άτομα τα οποία στρέφονται προς τα πίσω στο να ‘τρώγουν από την τράπεζα των δαιμονίων’ δεν μπορούν να εξακολουθήσουν να τρώγουν από την «τράπεζαν του Ιεχωβά.»

Μπορεί, επίσης, να υπάρξη και πειρασμός για συμμετοχή σε εορταστικές ευωχίες διότι αυτές προορίζονται να ελκύσουν την ξεπεσμένη σάρκα. Η Χριστουγεννιάτικη μουσική και οι διακοσμήσεις και τα σχετιζόμενα με το Πάσχα μπορεί να ελκύουν τα συναισθήματα. Και οι κοινωνικής φύσεως συγκεντρώσεις, με την αφθονία της τροφής, των ποτών και του χορού, ασκούν ελκυστικότητα σαρκικώς άσχετα με την περίστασι. Αλλά κανένας Χριστιανός ας μη λησμονή ότι το να προτιμήση ν’ ακολουθή την οδόν του νόμου της αμαρτίας σημαίνει θάνατο, διότι, «όσοι . . . είναι της σαρκός, δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν.»—Ρωμ. 8:8.

Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να θεωρούνται και οι εορτασμοί του Αγίου Βαλεντίνου. Λόγω των συναναστροφών της η εορτή, του Αγίου Βαλεντίνου είναι κάτι που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Πήρε το όνομα ενός ή περισσοτέρων Ρωμαιοκαθολικών «αγίων,» «αγίων» που έγιναν από ανθρώπους και όχι από τον Θεό, οι δε πράξεις που συνδέονται με αυτή την εορτή είναι ειδωλολατρικής προελεύσεως. Έτσι, μαθαίνομε σχετικά με την προέλευσί της: «Ένα έθιμο της αρχαίας Ρώμης στην εορτή που λεγόταν «Λουπερκάλια» τον μήνα Φεβρουάριο, οπότε, ανάμεσα σε άλλες τελετουργίες, ετίθεντο τα ονόματα νεαρών γυναικών μέσα σ’ ένα κουτί, από το οποίον ελαμβάνοντο από νεαρούς άνδρες, όπως κατηύθυνε η τύχη. Οι ποιμένες της πρώτης εκκλησίας, επειδή έκριναν αδύνατο να εξαλείψουν την ειδωλολατρική τελετουργία, άλλαξαν τη μορφή της.»b Ο πραγματικός σκοπός της εορτής ήταν η εξασφάλισις γονιμότητος του λαού, των ποιμνίων και των αγρών.

Δεν υπάρχει βέβαια αντίρρησις να γίνεται μια συνετή οικογενειακή ψυχαγωγία, να δίδωνται δώρα και να στέλλονται χαιρετισμοί σε φίλους, για να τους πουν ότι είναι αγαπητοί. Αλλά πρέπει να είναι πρόδηλον ότι δεν δείχνεται πραγματική αγάπη στους άλλους αν αυτά τα πράγματα γίνωνται μ’ έναν τρόπο που τους ενθαρρύνει να τελούν έθιμα που σεις ο ίδιος γνωρίζετε ότι είναι ειδωλολατρικά. Μια τέτοια πορεία δεν ευαρεστεί τον Θεό, οι δε αληθινοί Χριστιανοί θέλουν να τον ευαρεστούν!

ΑΛΛΟΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ

Φυσικά, οι θρησκευτικοί εορτασμοί δεν είναι οι μόνοι. Μερικοί γίνονται προς τιμήν εθνών και των ηρώων των. Πώς τα θεωρούν αυτά οι μάρτυρες του Ιεχωβά; Αυτοί δεν παρεμβαίνουν σε οτιδήποτε οι άλλοι άνθρωποι μπορεί να θέλουν να κάμουν, αλλά γνωρίζουν καλά ότι ο Ιησούς Χριστός είπε ότι οι αληθινοί του ακόλουθοι δεν θα ήσαν «εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 17:16) Γνωρίζουν, επίσης, ότι η Γραφή λέγει ότι, όταν ένας μολύνεται με συμμετοχή στα πράγματα του κόσμου, η λατρεία του δεν είναι καθαρή κι ευπρόσδεκτη στον Θεό. (Ιάκ. 1:27) Γιατί συμβαίνει αυτό;

Διότι, όπως ετόνισε ο Ιησούς, «ο άρχων του κόσμου τούτου» δεν είναι ο Ιεχωβά Θεός, αλλ’ είναι ο Σατανάς ή Διάβολος, ο εχθρός του Θεού. (Ιωάν. 14:30) Ο Διάβολος είναι εκείνος που προσέφερε στον Ιησούν όλα τα βασίλεια του κόσμου σε αντάλλαγμα της λατρείας του, κι ίσαμε σήμερα εξακολουθεί ν’ ασκή ένα ισχυρό έλεγχο επάνω στα έθνη. (Ματθ. 4:8-10) Οι σημερινές συνθήκες επάνω στη γη φανερώνουν το Γραφικό αυτό γεγονός. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ό,τι λέγει η Γραφή και γι’ αυτόν τον λόγο αποφεύγουν να έχουν συμμετοχή στις εορτές που τείνουν να δοξάσουν οποιοδήποτε μέρος του παλαιού συστήματος πραγμάτων. Γνωρίζουν ότι η βασιλεία του Θεού σε λίγο θα συντρίψη και θα συντελέση όλες τις βασιλείες αυτού του κόσμου, και η ίδια θα διαμένη στον αιώνα. (Δαν. 2:44) Κι αυτοί, επίσης, θέλουν να διαμένουν για πάντα και γι’ αυτό εναποθέτουν πλήρως την εμπιστοσύνη των στην πρόνοια του Θεού για την ευλογία των ευπειθών ανθρώπων.

Δεν μπορούμε να διαφύγωμε. Αν θέλωμε να είμεθα ευάρεστοι στον Ιεχωβά Θεό, αν είμεθα αποφασισμένοι να τον αγαπούμε με όλη μας την καρδιά, ψυχή, διάνοια και δύναμι, δεν μπορούμε να θεωρούμε ως αβλαβείς τις εορτές αυτού του συστήματος πραγμάτων. Πρέπει να κατανοήσωμε τη σοβαρότητα της αποφυγής των. Οι πιστοί πρώτοι Χριστιανοί ηρνούντο να υποχωρήσουν κατ’ ελάχιστον στην εκτέλεσι πράξεων που μυρίζουν ειδωλολατρία, ούτε και για να σώσουν τη ζωή τους ακόμη. Εκείνοι που θα ήθελαν να ευαρεστήσουν τον Ιεχωβά σήμερα πρέπει ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμά των. Σε όλα αυτά τα ζητήματα οι Χριστιανοί ας έχουν κατά νουν την αρχή; «Ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι· και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και εν τω πολλώ άδικος είναι.»—Λουκ. 16:10.

[Υποσημειώσεις]