Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Μπορεί μια γυναίκα, η οποία είχε ένα θνησιγενές τέκνο, ν’ αναμένη λογικώς ότι το βρέφος θ’ αναστηθή, αν αυτή είναι πιστή στον Θεό;—Ι. Ρ., Αγγλία.
Ας λεχθή από την αρχή ότι συμπαθούμε ειλικρινά μαζί με τις γυναίκες οι οποίες είχαν μια τέτοια πείρα. Αντιλαμβανόμεθα ότι αυτό είναι ένα πολύ θλιβερό γεγονός, και υπογραμμίζει άλλη μια φορά την ανάγκη που έχομε από τη νέα τάξι του Θεού όπου «ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.» (Αποκάλ. 21:4) Μόνον τότε θα εκλείψουν αυτά τα τραγικά αποτελέσματα της ανθρωπίνης ατελείας.
Όταν μια γυναίκα συλλαμβάνη και ένα ωάριο γονιμοποιείται από ένα άρρεν σπέρμα, ζωή μεταβιβάζεται. Σύμφωνα με την άποψι του Θεού, το ζωντανό έμβρυο μέσα στη μήτρα θεωρείται μια ψυχή, και κάτω από φυσιολογικές περιστάσεις, θα γίνη στον ωρισμένο καιρό ένα ξεχωριστό άτομο ενώπιον του Θεού. Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, αν ένας άνδρας προξενούσε βλάβη σε μια γυναίκα, ώστε να χάση το βρέφος που ανεπτύσσετο μέσα στη μήτρα της, η ποινή ήταν ‘ζωή αντί ζωής.’ (Έξοδ. 21:22, 23) Αυτός είναι, ο λόγος για τον οποίο, από τη Γραφική απόψι, η εκουσία έκτρωσις θεωρείται φόνος.—Έξοδ. 20:13· 1 Πέτρ. 4:15.
Σε μερικές περιπτώσεις, όμως, μια ασθένεια ή ένα ατύχημα φονεύει το αναπτυσσόμενο έμβρυο προτού αναπτυχθή στο πλήρες χρονικό όριο και γεννηθή. Μολονότι οι άμεσες αιτίες γι’ αυτές τις αποβολές και θνησιτοκίες είναι πολλές, η ριζική αιτία είναι η ανθρωπίνη ατέλεια. Και οφείλομε ν’ αποβλέπωμε στον Θεό για το μόνιμο τέλος της ατελείας.
Τι μπορεί να λεχθή για τη δυνατότητα της αναστάσεως σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Η ανάστασις υπονοεί μια εκ νέου έγερσι σε ζωή. Τα παραδείγματα στη Γραφή ανθρώπων, που ηγέρθησαν και πάλι σε ανθρωπίνη ζωή, δείχνουν ότι το άτομο επανέρχεται σε ζωή με τον ίδιο βαθμό σωματικής και διανοητικής αναπτύξεως που κατείχε όταν πέθανε. (2 Βασ. 4:17-36· Πράξ. 20:9-12) Αν εφαρμόσωμε αυτό στις αποβολές και θνησιτοκίες, είναι, άρά γε, λογικό ότι στο μέλλον ο Ιεχωβά θα εισαγάγη πάλι στη μήτρα μιας γυναικός ένα έμβρυο που μερικώς ανεπτύχθη, ή πιθανόν μερικά έμβρυα; Όχι, δεν φαίνεται ότι θα συμβή αυτό, ούτε είναι πιθανόν ότι οι γυναίκες οι οποίες είχαν αυτή τη θλιβερή πείρα το περιμένουν πραγματικά αυτό.
Επί πλέον, η ανάστασις είναι για πρόσωπα, τα οποία έχουν ζήσει ως άτομα ενώπιον του Ιεχωβά. Ακόμη κι ένα βρέφος, που ζη για ένα βραχύ μόνο χρονικό διάστημα μετά τη γέννησι, έχει ζήσει ως ένα χωριστό πρόσωπο. Αλλά ένα έμβρυο που απεβλήθη ή ένα βρέφος που εγεννήθη νεκρό, μολονότι από μια Γραφική άποψι θεωρείται μια «ψυχή» η οποία ανεπτύσσετο, στην πραγματικότητα δεν έζησε ποτέ ως ένα χωριστό και διακεκριμένο άτομο. Φαίνεται, λοιπόν, ότι αυτές οι καταστάσεις δεν εμπίπτουν στην προμήθεια της αναστάσεως που περιγράφει η Αγία Γραφή.—Πράξ. 24:15.
Εκτιμούμε πλήρως το ότι αυτή η άποψις μπορεί να είναι πολύ απογοητευτική για μερικούς. Αλλά μπορούμε να βεβαιώσωμε όλους ότι η γνώμη αυτή δεν προσφέρεται με σκληρότητα ή δογματισμό. Αντιθέτως, απαντούμε απλώς με ειλικρίνεια κι εντιμότητα με βάσι τα όσα βρίσκομε στον Λόγο του Θεού. Τονίζομε ότι δεν είμεθα σε θέσι να εκφέρωμε κρίσι για συγκεκριμένες περιπτώσεις, θα μπορούσε ν’ αναφερθούν πλείστες όσες περιπτώσεις, που αποτελούν μια «διαχωριστική γραμμή», και σχετικά μ’ αυτές έχομε να πούμε ο Θεός είναι ο κριτής, και, εφόσον είναι ενήμερος όλων των περιστάσεων, αυτός θ’ αποφασίση.
Γνωρίζομε ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι τέλειος σε σοφία, έλεος και δικαιοσύνη. Είναι «Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός.» (Δευτ. 32:4) Οι Χριστιανοί οφείλουν ν’ αναπτύξουν εμπιστοσύνη σ’ αυτόν και στην υπόσχεσί του: «Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής· χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου· τερπνότητες είναι διαπαντός εν τη δεξιά σου.» (Ψαλμ. 16:11) Έτσι ενθαρρύνομε όλους εκείνους, οι οποίοι εδοκίμασαν την θλιβερή πείρα που συνεζητήθη ανωτέρω, ν’ αφήσουν το ζήτημα στα χέρια του Ιεχωβά, με την πεποίθησι ότι αυτός θα κάνη το δίκαιο και ορθό.—Ιώβ 34:10· Γεν. 18:25.