Σεις θα Χωρίζατε από το Παιδί Σας;

«ΝΑ ΧΩΡΙΣΘΩ από το παιδί μου»; Πολλοί γονείς τρομάζουν κι εξανίστανται σε μια τέτοια σκέψι. Εν τούτοις υπάρχουν περιπτώσεις οπότε οι γονείς σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα σε Αφρικανικές χώρες αποχωρίζονται εκουσίως τα παιδιά των. Πρόκειται για παραχώρησι ή «δανεισμό» παιδιών σε φίλους ή συγγενείς.

Μήπως αυτό φαίνεται ως μια άκαρδη πράξις; Θα βγάζατε το συμπέρασμα ότι οι γονείς οι οποίοι κάνουν ένα τέτοιο πράγμα δεν έχουν αισθήματα γονέων, ούτε αγάπη για τη σάρκα και το αίμα των;

ΑΙΤΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ

Προτού σπεύσετε να κατηγορήσετε αυτή τη συνήθεια, εξετάστε μερικούς από τους λόγους που ωθούν τους γονείς σ’ αυτό. Και, ακόμη και αν δεν ζήτε σε μια χώρα όπου δεν διεξάγεται αυτός ο «δανεισμός,» το να έχετε την ισορροπημένη άποψι αυτής της συνηθείας μπορεί να σας βοηθήση να εντυπώσετε στη διάνοιά σας τις Βιβλικές αρχές οι οποίες εφαρμόζονται στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι γονείς προς τα τέκνα των στο μέρος του κόσμου όπου βρίσκεσθε σεις.

Ιεραπόστολοι σε μερικά μέρη της Αφρικής αναφέρουν ότι τους προσεφέρθησαν μικρά παιδιά από ειλικρινείς γονείς. Αυτοί οι γονείς αντί να είναι άκαρδοι έχουν πολύ μεγάλη στοργή για τα παιδιά των, αλλά αισθάνονται ότι αν κάποια υλική ωφέλεια προκύψη για το παιδί κάτω από τη φροντίδα κάποιου άλλου, τότε αξίζει να κάμουν αυτή τη θυσία.

Συγγενείς ή γνώριμοι που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάστασι, ή εκείνοι που τα σπίτια των βρίσκονται σε πιο ευνοϊκή θέσι για την εξυπηρέτησι των σχολικών αναγκών, παρακαλούνται συχνά από γονείς οι οποίοι είναι πτωχοί και ίσως αγράμματοι να δεχθούν την ευθύνη της ανατροφής ενός ή περισσοτέρων παιδιών. Φαίνεται λοιπόν ότι το οικονομικό ζήτημα καθώς και η σχολική φοίτησις βρίσκονται πίσω απ’ αυτή τη συνήθεια. Και μήπως δεν είναι αλήθεια ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις αυτοί οι γονείς έχουν μακρά προοπτική των ζητημάτων; Το θυσιαστικό πνεύμα εκ μέρους των τώρα, σκέπτονται, μπορεί να ετοιμάση τον δρόμο για καλύτερους καιρούς αργότερα όταν μορφωμένα παιδιά θα έχουν ικανότητες να κερδίζουν αρκετά για τη συντήρησι του εαυτού των και των γονέων των.

Είναι αλήθεια ότι οι θετοί γονείς σ’ αυτές τις περιπτώσεις οφείλουν να δεχθούν κάποιο πρόσθετο οικονομικό φορτίο. Εν τούτοις, υπάρχει επίσης και κάποια υλική ωφέλεια, διότι είναι πολύ πιθανόν ότι το «δανεισμένο» παιδί θα πληρώνη ένα μέρος των εξόδων με το να υπηρετή τα μέλη του σπιτιού. Και ένα παιδί μπορεί να το δεχθή αυτό πολύ πρόθυμα ως την αξία των καλύτερων συνθηκών ζωής και των ευκαιριών φοιτήσεως στο σχολείο.

Γονείς οι οποίοι αποβλέπουν μάλλον στην υλιστική πλευρά της ζωής μπορούν τελικά να υπερηφανεύωνται για γυιο ή μια θυγατέρα που έχουν μορφωθή σε μια ανώτερη σχολή και μπορούν να κερδίζουν τ’ αναγκαία της ζωής για την οικογένεια.

ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Δεν καταλήγουν όμως όλες οι περιπτώσεις σε ωφέλεια είτε των γονέων είτε των παιδιών που εδόθησαν με «δανεισμό.» Αυτά τα παιδιά που στερούνται της αγάπης της μητρός και της πειθαρχίας του πατρός, μοιάζουν συχνά με ξεριζωμένα φυτά, πάσχουν από απογοήτευσι και από ένα αίσθημα του ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Προσθέστε σ’ αυτό και την πιθανότητα ότι μέσα στη θετή οικογένεια το νεοφερμένο άτομο μπορεί να μη γίνη πλήρως δεκτό ως μέλος της οικογενείας, ότι μπορεί να γίνεται διάκρισις με εκδήλωσι ευνοίας απέναντι των άλλων παιδιών της οικογενείας.

Επίσης όλα τα παιδιά μπορεί να μη είναι από διανοητική και συναισθηματική άποψι ικανά να επιτύχουν τους αντικειμενικούς σκοπούς που έχουν θέσει γι’ αυτά φιλόδοξοι γονείς. Πιθανόν να μη είναι σε θέσι να επωφεληθούν αρκετά από τις ευκαιρίες της εκπαιδεύσεως που τους παρέχονται. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για την πιθανότητα ακατάλληλης διαπαιδαγωγήσεως στη θετή οικογένεια; Πολλοί γονείς είχαν τη δυσάρεστη πείρα να τους επιστραφούν τα τέκνα των χωρίς κανένα σεβασμό για την αλήθεια ή την καλωσύνη ή ακόμη και για την ίδια τη μητέρα και τον πατέρα των.

Μακρυά από το άγρυπνο μάτι των γονέων των, αυτά τα θετά παιδιά συχνά αναπτύσσουν τρόπους σκέψεως και συνήθειες αντίθετες προς αυτούς που θεωρούν οι γονείς των ορθές. Ίσως ν’ ανακαλυφθή τελικά, όταν θα είναι πάρα πολύ αργά, ότι τα παιδιά ανέπτυξαν εγκληματικές συνήθειες. Ίσως να είχαν κακές συναναστροφές, διότι δεν υπήρχε κανείς στον οποίο να στραφούν για καλή συμβουλή. Δεν μπορεί ν’ αναμένη κανείς ότι οι θετοί γονείς θα δείξουν τον ίδιο βαθμό φροντίδος στα «δανεισμένα» παιδιά που δείχνουν στα δικά των.

Η ΖΩΤΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ

Εκείνο που είναι πολύ πιο σπουδαίο απ’ όλα όσα εξετάσθηκαν ανωτέρω είναι η άποψις του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα του «δανείσματος» παιδιών. Ο Μεγάλος Πατέρας όλων των επιγείων τέκνων του γνωρίζει πολύ καλύτερα. Η δική του συμβουλή σ’ αυτό το ζήτημα είναι βέβαιο ότι θα είναι η πιο καλή και μπορεί να βρεθή στις σελίδες των Αγίων Γραφών.

Γονείς οι οποίοι ομολογούν ότι υπηρετούν τον αληθινό Θεό είναι ανάγκη να έχουν υπ’ όψιν ότι ο Ιεχωβά τους θεωρεί υπεύθυνους για την προστασία των τέκνων των ωσότου φθάσουν σε ηλικία προσωπικής ευθύνης. Πατέρες και μητέρες που αποτυγχάνουν να κάμουν τις κατάλληλες υλικές προμήθειες για τα εξαρτώμενα τέκνα των, όπως ακριβώς και ενήλικοι, που αποτυγχάνουν να φροντίσουν για τους γονείς που έχουν ανάγκη, μπορούν ορθώς να περιγραφούν ως ’απίστου χειρότεροι.’ (1 Τιμ. 5:8) Αλλά δεν είναι αυτό όλο. Ένας γονεύς ο οποίος αγαπά πραγματικά τον Θεό θα είναι επίσης ανήσυχος να εφαρμόζη την έξοχη συμβουλή που βρίσκεται στο Δευτερονόμιον 6:6,7:

«Ούτοι οι λόγοι, τους οποίους εγώ σε προστάζω σήμερον, θέλουσιν είσθαι εν τη καρδία σου· και θέλεις διδάσκει αυτούς επιμελώς εις τα τέκνα σου, και περί αυτών θέλεις ομιλεί καθήμενος εν τη οικία σου, και περιπατών εν τη οδώ, και πλαγιάζων, και εγειρόμενος.»

Ναι, οι πνευματικές ανάγκες των τέκνων είναι εξίσου σπουδαίες όσο και η σωματική των υγεία. Πράγματι, είναι πιο σπουδαίες. Γι’ αυτό τα λόγια του Θεού για την καθοδήγησι των γονέων λέγουν: «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Αν στα πιο ευαίσθητα χρόνια των τα παιδιά παραχωρούνται ως «δανεικά» σε άλλους για ν’ αποχωρισθούν εκουσίως από τον πατέρα και τη μητέρα των για μια περίοδο μηνών ή ετών, πώς μπορούν οι γονείς να εκπληρώσουν ευσυνείδητα αυτές τις απαιτήσεις του Θεού;

Αλλά και οι οδηγίες του Θεού προς τα τέκνα είναι επίσης σπουδαίες. Ο Λόγος του λέγει: « Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα.» (Κολ. 3:20) «Υιέ μου, φύλαττε την εντολή του πατρός σου, και μη απορρίψης τον νόμον της μητρός σου.» (Παροιμ. 6:20) Πώς μπορύν να κάμουν αυτό που λέγει ο Λόγος του Θεού όταν οι γονείς των δεν είναι καν κοντά των; Και πώς μπορούν να τιμούν και να σέβωνται πατέρα και μητέρα, οι οποίοι με την πορεία των παραμερίζουν με καταφανή τρόπο ένα μεγάλο μέρος της καταλλήλου ευθύνης των ως γονέων και την φορτώνουν σε κάποιον άλλο;

Η ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΑΠΟΨΙΣ

Για να έχη κανείς μια ισορροπημένη άποψι ολόκληρου αυτού του ζητήματος του «δανείσματος» μικρών παιδιών, πρέπει να θέση στον εαυτό του το ερώτημα, Αξίζει οποιαδήποτε κοσμική παιδεία ή οποιοδήποτε οικονομικό πλεονέκτημα τη θυσία που περιλαμβάνεται εδώ; Ίσως αυτή να είναι η θυσία της ειρήνης της διανοίας του παιδιού, ή της κανονικής αναπτύξεως του παιδιού κάτω από τη στενή επίβλεψι στοργικών γονέων. Και αν ακόμη φαίνεται επιφανειακά ότι κάποιο παιδί θα περνούσε σωματικώς και υλικώς καλύτερα στο θετό σπίτι, τι θα λεχθή για τη Γραφική συμβουλή στα εδάφια 1 Τιμόθεον 6:17-19, να μη στηρίζωνται «επί την αδηλότητα του πλούτου, αλλά επί τον Θεόν,» «δια να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν»; Δεν υπάρχει καμμιά εγγύησις ότι η βελτιωμένη οικονομική κατάστασις του παιδιού θα έχη ως αποτέλεσμα να κερδίση το παιδί την επιδοκιμασία του Θεού.

Όταν οι γονείς αντιμετωπίζουν το ζήτημα του αν πρέπει να «δανείσουν» τα τέκνα των ή όχι για ένα ή δύο μήνες ή και περισσότερο, ας εξετάσουν προσεκτικά τα ελατήριά των και ας θέσουν στον εαυτό των το ερώτημα, Άραγε αυτό είναι εκείνο που ο Θεός θα ήθελε να κάμω; Και αν υποτεθή ότι το παιδί πιθανόν να είναι πρόθυμο και ακόμη ότι επιθυμεί πολύ ν’ αφήση για λίγο τους γονείς του, αποτελεί αυτό μια έγκυρη αιτία για να συμφωνήσουν αυτοί σε μια τέτοια διευθέτησι; Δεν είναι ασυνήθιστο να επιθυμούν τα παιδιά πράγματα που δεν είναι ωφέλιμα.

Οι πατέρες και οι μητέρες είναι πιθανόν να αισθάνωνται πλήρως δικαιολογημένοι ν’ αποχωρισθούν τα τέκνα των όταν οι ίδιοι δεν διαθέτουν τις ευκαιρίες να δώσουν σ’ αυτά τη στοιχειώδη εκπαίδευσι. Αλλά δεν θα ήταν καλύτερο να μετοικήση ολόκληρη η οικογένεια πλησιέστερα προς το σχολείο αντί να παραχωρήσουν σε κάποιον άλλο το θεόδοτο προνόμιο και την ευθύνη της επιβλέψεως της ανατροφής των τέκνων των;

Επίσης, σε χώρες όπου λειτουργούν τακτικά τάξεις γραμματικής μαθήσεως στις εκκλησίες των μαρτύρων του Ιεχωβά, πολλοί γονείς επωφελούνται απ’ αυτές, κι έχουν μάθει εκεί χωρίς δαπάνη πώς να διαβάζουν και να γράφουν και πώς να εντυπώνουν στα τέκνα των τις πολύτιμες αλήθειες του Λόγου του Θεού, της Βίβλου, της πιο έξοχης μορφής εκπαιδεύσεως που υπάρχει. Έτσι πατέρες, μητέρες και τέκνα, με το να έχουν ελκυσθή πλησιέστερα μεταξύ των μέσω της Βιβλικής αληθείας, απολαμβάνουν μια πιο πλουσία κι ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Και τώρα αυτοί οι γονείς δεν θέλουν καθόλου ν’ αποχωρισθούν τα τέκνα των για κανένα αντάλλαγμα.

Αν ζήτε στην Ευρώπη, στη Βόρειο Αμερική ή σε κάποιο άλλο μέρος όπου δεν υπάρχει η συνήθεια του «δανεισμού» παιδιών, μήπως βλέπετε άλλες ενέργειες στις οποίες θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν οι ίδιες αρχές; Μερικοί στέλνουν τα τέκνα των σε οικοτροφεία ή σε θερινές κατασκηνώσεις για πολλούς μήνες, μολονότι τα παιδιά θα στερηθούν ίσως έτσι την αγάπη, την προστασία και την πνευματική και ηθική καθοδήγησι που τόσο ζωτικά έχουν ανάγκη. Οι κίνδυνοι και τα μειονεκτήματα αυτών των συνηθειών μπορούν συχνά να είναι τόσο μεγάλοι όσο και ο «δανεισμός» του τέκνου. Επομένως, υπάρχει σοβαρός λόγος να είναι πολύ προσεκτικοί οι στοργικοί γονείς σε κάθε μέρος της γης όταν αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε συνήθεια που θα εσήμαινε να χωρισθούν από τα τέκνα των. Η αμοιβή της προσοχής και η λήψις αποφάσεως που βασίζεται στον Λόγο του Θεού μπορεί να είναι διαρκής ευτυχία για όλους, εφόσον «τα διατάγματα του Ιεχωβά είναι ευθέα, ευφραίνοντα καρδίαν.»—Ψαλμ. 19:8, ΜΝΚ