Η Μνήμη μας για Εκείνους που Έχουν Πεθάνει
Είναι ο Θεός Εκείνος που Παίρνει τους Προσφιλείς μας;
Τι Λέγει ο Λόγος του Θεού;
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ είναι κάτι αφύσικο στους ανθρώπους, επειδή ο άνθρωπος δεν έχει δημιουργηθή για να πεθαίνη. Δεν είχε πρόθεσι ο Δημιουργός του να γίνεται αυτό στον άνθρωπο. Επομένως ο θάνατος προξενεί θλίψι λόγω της μεγάλης απωλείας που αισθάνονται οι συγγενείς και φίλοι που επιζούν. Ενθυμούμεθα τα αγαπητά μας πρόσωπα, την προσωπικότητά τους, τη θέρμη που είχαν, την αγάπη και τις ελπίδες των, και αυτό μας προξενεί λύπη.
Όταν ένα άτομο πεθαίνη, μήπως υφιστάμεθα διαρκή απώλεια; Πρέπει η θλίψις που προξενείται από το θάνατο να γίνη αιτία αβάσταχτης λύπης και απωλείας; Οι Γραφές απαντούν ότι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν στον Θεό δεν πρέπει ‘να λυπούνται καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.’ Γιατί; Διότι ο Θεός έχει κάμει μια στοργική προμήθεια η οποία μας παρηγορεί πολύ.—1 Θεσσ. 4:13, 14· 2 Κορ. 1:3, 4.
Είναι λοιπόν, σωστό να λέμε ότι ο Θεός «πήρε» το πρόσωπο που πέθανε; Όχι, διότι ο θάνατος ονομάζεται «εχθρός» στη Γραφή, και ο Θεός δεν συνεργάζεται με τους εχθρούς του ανθρωπίνου γένους. Αντιθέτως, υπόσχεται να καταστρέψη τον θάνατο καθώς επίσης και όλους τους εχθρούς του ανθρώπου.—1 Κορ. 15:26.
ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Από που προήλθε ο θάνατος; Από ανυπακοή του ανθρώπου στον Θεό, που ενήργησε να προκαλέση ο Διάβολος. Ο Αδάμ στασίασε εναντίον του Θεού. Επομένως «δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθε εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12· Γέν. 2:17· 3:19.
Είναι φυσικό να ενδιαφέρεται κανείς για την κατάστασι εκείνων που έχουν πεθάνει. Που βρίσκονται τώρα; Είναι πιθανόν να ρωτήσετε. Η Γραφή λέγει ότι βρίσκονται στον Σιεόλ ή Άδη. Αυτές οι δυο λέξεις στις Εβραϊκές και στις Ελληνικές Γραφές, σημαίνουν το ίδιο τον κοινό τάφο του ανθρωπίνου γένους. Εκείνοι που βρίσκονται στον Σιεόλ (Άδη) είναι πραγματικά νεκροί, χωρίς να υποφέρουν. «Δεν γνωρίζουσιν ουδέν.» «Δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία, εν τω άδη,» λέγουν οι Γραφές. (Εκκλησ. 9:5, 10· Γέν. 42:38) Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς πήγε εκεί στη διάρκεια τμημάτων τριών ημερών. Ο απόστολος Πέτρος είπε ότι ο Ιησούς ήταν στον άδη, αλλά δεν τον είχε λησμονήσει ο Θεός, διότι ο Θεός τον ανέστησε.—Πράξ. 2:31, 32.
Ο Ιησούς παρωμοίασε την κατάστασι του φίλου του Λαζάρου στον θάνατο με τη χωρίς συναίσθησι κατάστασι του ύπνου. Είπε στους μαθητάς του: «Υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν.» Όταν οι μαθηταί του δεν ενόησαν, «είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία, Ο Λάζαρος απέθανε.» Δεν αναφέρεται πουθενά ότι ο Λάζαρος περιέγραψε κάποιες συνειδητές πείρες που είχε στη διάρκεια των τεσσάρων ημερών που ήταν στην κατάστασι του θανάτου.—Ιωάν. 11:11-14.
Η υποσχεμένη καταστροφή του θανάτου μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού προσφέρει ελπίδα σε όλους εμάς οι οποίοι έχομε χάσει αγαπητά πρόσωπα. Φυσικά, απαιτούνται περισσότερα από την καταστροφή του θανάτου για να βοηθηθούν εκείνοι οι οποίοι έχουν πεθάνει. Αυτό περιλαμβάνει επίσης την επάνοδό τους και τη χορήγησι σ’ αυτούς ζωής. Εφόσον η θυσία του Χριστού είναι «υπέρ πάντων» πρέπει να ωφεληθούν κάπως απ’ αυτή τα δισεκατομμύρια των νεκρών ανθρώπων. (1 Τιμ. 2:5, 6) Και θα ωφεληθούν. Ο Θεός υπόσχεται να καταστρέψη όχι μόνο τον θάνατο, αλλά επίσης τον Σιεόλ ή Άδη δηλαδή τον κοινό τάφο!
Αυτό σημαίνει την καταστροφή των νεκροταφείων. Πώς μπορεί να γίνη αυτό; Με το ν’ αδειάσουν από τους νεκρούς οι οποίοι κρατούνται με αμείλικτο τρόπο στον τάφο. Ο Θεός υπόσχεται: «Εκ χειρός άδου [Σιεόλ, ΜΝΚ] θέλω ελευθερώσει αυτούς· εκ θανάτου θέλω σώσει αυτούς. Που είναι, θάνατε, ο όλεθρός σου; Που, άδη [Σιεόλ, ΜΝΚ], η φθορά σου;» (Ωσηέ 13:14· 1 Κορ. 15:55) Ο απόστολος Ιωάννης περιγράφοντας την όρασι που είχε, λέγει: «Έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.»—Αποκάλ. 20:13, 14.
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ
Αυτό σημαίνει ανάστασι εκ νεκρών για τους προσφιλείς μας. Τι ευλογία! Τι θαυμαστή ελπίδα και παρηγορία! Αυτό γίνεται μέσω της μνήμης και της δυνάμεως του Θεού. Ο Ιώβ προσηύχετο να τον κρύψη ο Θεός στον Σιεόλ και στον ωρισμένο καιρό να τον θυμηθή. (Ιώβ 14:13) Έτσι απεκάλυψε ότι έβλεπε τους νεκρούς που θ’ αναστηθούν όχι σαν λησμονημένους και χαμένους για πάντα. Χωρίς αμφιβολία μ’ αυτή την κατανόησι και ο κακούργος που είχε θανατωθή μαζί με τον Ιησού, ζήτησε να τον θυμηθή ο Ιησούς όταν θα ήρχετο στη βασιλεία του.—Λουκ. 23:42.
Αλλά, αν εμείς έχωμε δοκιμάσει θλίψι για τον θάνατο μερικών, σκεφθήτε πόσο περισσότερη θλίψι αισθάνθηκε ο Θεός με τη θλιβερή κατάστασι του ανθρωπίνου γένους στην αμαρτία και τον θάνατο επί 6.000 περίπου χρόνια. (Θρήνοι 3:33· Ιεζ. 18:32) Και το πόσο περισσότερο αγαπά και ενδιαφέρεται γι’ αυτούς που έχουν πεθάνει αποδεικνύεται από την ενθύμησι που έχει γι’ αυτούς σε κάθε λεπτομέρεια, και από τη διαμένουσα ιδιότητα της μνήμης του γι’ αυτούς. Αν ούτε ένα στρουθίο δεν λησμονείται από τον Θεό, ούτε πέφτει στο έδαφος χωρίς εκείνος να το γνωρίζη, ασφαλώς θυμάται απόλυτα τους ανθρώπους εκείνους που θ’ αναστήση.—Ματθ. 10:29, 30· Λουκ. 12:6, 7.
Εκείνοι που έχουν πεθάνει έχουν εξασθενίσει βαθμιαίως στη δική μας μνήμη, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Θεό. Εν τούτοις, για πολλά χρόνια μπορούμε να ενθυμούμεθα πρόσωπα αρκετά ώστε να φέρωμε στη μνήμη πώς ήσαν και να επιθυμούμε να τα δούμε και πάλι. Πόσο πολύ περισσότερο συμβαίνει αυτό με τον Θεό, ο οποίος αγαπά το ανθρώπινο γένος τόσο πολύ ώστε έχει δώσει τον μονογενή του Υιό για να προμηθεύση ανάστασι γι’ αυτούς. (Ιωάν. 3:16) Ο Θεός θυμάται κάθετι, και μπορεί να επαναφέρη το άτομο, την ίδια προσωπικότητα, με πραγματικό και αισθητό τρόπο για να ζήση σ’ αυτή τη γη. Εφόσον ο Θεός μπορεί, αν το επιθυμή, να γνωρίζη ακριβώς όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητος ενός παιδιού προτού γεννηθή—και η Γραφή λέγει περιπτώσεις στις οποίες το έχει κάμει αυτό—πόσο εύκολο είναι να ανασυγκροτήση ο Θεός το πρότυπο της ζωής ενός ανθρώπου αφού θα έχη ζήσει και εκδηλώσει αυτά τα χαρακτηριστικά.—Γεν. 16:11, 12· 25:23.
Ο Ιησούς Χριστός απέδειξε ότι είχε την ικανότητα να επαναφέρη ένα άτομο εκ νεκρών με όλα τα χαρακτηριστικά του—την ταυτότητά του—όταν εκάλεσε τον Λάζαρο από τον τάφο. Τα κύτταρα του εγκεφάλου του Λαζάρου ασφαλώς είχαν αρχίσει ν’ αποσυντίθενται· πράγματι, όλο το σώμα του είχε προχωρήσει πολύ σε μια κατάστασι αποσυνθέσεως. Η αδελφή του Μάρθα είπε: «Κύριε, όζει ήδη, διότι είναι τεσσάρων ημερών.» Ώστε υπήρχε ανάγκη ανασυγκροτήσεως της προσωπικότητος και του σώματος για να επανέλθη ο Λάζαρος.—Ιωάν. 11:39-44.
ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
Ώστε μη νομίζετε ποτέ ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται. Ασφαλώς δεν έδειξε αδιαφορία για το ανθρώπινο γένος όταν έστειλε τον μονογενή Υιό του να υποφέρη στα χέρια του στασιαστικού ανθρωπίνου γένους και να πεθάνη ως αντίλυτρο. Ούτε ο Θεός είναι άδικος ώστε ν’ αφήση τα οφέλη του αντιλύτρου μόνο για λίγους—να σπαταληθή στο μεγαλύτερο μέρος του. Διαφορετικά δεν θα ενέπνεε τον απόστολό του να γράψη: «Διότι καθώς διά της παρακοής του ενός ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί, ούτω και διά της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι. . . . καθώς εβασίλευσεν η αμαρτία διά του θανάτου, ούτω και η χάρις βασιλεύση διά της δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον, διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.»—Ρωμ. 5:19-21.
Γιατί, λοιπόν, ο Θεός δεν δείχνει τη δύναμί του τώρα για να επαναφέρη εκείνους που έχουν πεθάνει; Ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωσι εκδηλώνεται το έλεός του. Διότι δεν τους επαναφέρει για να υποστούν και πάλι τις τρομερές θλίψεις που καταπιέζουν τώρα το ανθρώπινο γένος, με τον καθημερινό κίνδυνο του θανάτου. Αντιθέτως, έχει σκοπό να τους αποκαταστήση όταν η δικαία βασιλεία του Μεσσιανικού Βασιλέως Ιησού Χριστού θα εξουσιάζη σ’ ολόκληρη τη γη. Τότε το περιβάλλον θα είναι ιδεώδες για πραγματική ζωή με ευτυχία. Πόσο ο Ιεχωβά και ο Υιός του πρέπει ν’ αποβλέπουν στον καιρό εκείνο με ακόμη πιο μεγάλη προσδοκία από μας!—Πράξ. 17:31· 24:15.
ΟΙ ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
Έχοντας υπ’ όψι τις στοργικές προμήθειες του Θεού για τους ζώντας καθώς επίσης και για κείνους που έχουν πεθάνει, πόσο βλάσφημο είναι το να ισχυρίζωνται οι κληρικοί ότι ο Θεός βασανίζει τα νεκρά άτομα σ’ ένα καθαρτήριο ή σε «πύρινο άδη.» Και πόσο σκληρό και άκαρδο είναι να εισπράττουν αυτοί οι άνθρωποι χρήματα από τους τεθλιμμένους συγγενείς και φίλους με τον ισχυρισμό ότι θα βοηθήσουν τα άτομα ή τις ψυχές που βρίσκονται σ’ ένα από τους φανταστικούς αυτούς τόπους.
Ένα παράδειγμα ελλείψεως ενδιαφέροντος γι’ αυτούς που έχουν χάσει προσφιλή πρόσωπα είναι ένα φυλλάδιο που εξεδόθη από τον Φραγκισκανικό Σύνδεσμο Δεήσεων στη Μονή Σαίντ Φράνσις της πόλεως Νέας Υόρκης. Λέγει στον αναγνώστη, «Εγγραφήτε τώρα στην Ένωσι Δεήσεων για τους Ζώντας.» «Μη εξαρτάσθε πάρα πολύ από εκείνους που αφήνετε πίσω για να σας βοηθήσουν όταν θα έχετε πέσει στα χέρια του Κυρίου στην κρίσι.» Το φυλλάδιο αυτό λέγει, «’Όσα δεν βλέπονται γρήγορα λησμονούνται’ και αυτή θα είναι η τύχη των περισσοτέρων από μας.»
Κατόπιν το φυλλάδιο ενθαρρύνει την εγγραφή των συγγενών και φίλων των «αποθανόντων» σ’ ένα σύνδεσμο δεήσεων, «με την κανονική προσφορά για τα μέλη» η οποία είναι «για τους ζώντας $5. Αυτή η ιδιότης του μέλους συνεχίζεται αιωνίως μετά θάνατον. Για τους αποθανόντας $2.» «Τα προσφιλή σας αποθανόντα πρόσωπα είναι δυνατόν να υποφέρουν στο καθαρτήριο εξαιτίας σας,» λέγει το φυλλάδιο. Παρατίθεται μια περικοπή από ένα απόκρυφο βιβλίο το οποίο δεν αποτελεί μέρος των θεοπνεύστων Γραφών: «Είναι μια αγία και ευσεβής σκέψις να προσεύχεται κανείς για τους νεκρούς για να ελευθερωθούν από αμαρτίες (2 Μακκ. 12:46).»
Εν τούτοις, πρέπει να σημειωθή ότι ο Ιούδας Μακκαβαίος, τα λόγια του οποίου παρατίθενται στο κείμενο, δεν προσηύχετο για ψυχές οι οποίες υποτίθεται ότι υποφέρουν στο καθαρτήριο, αλλά σχετικά με την ελπίδα των αναστάσεως εκ νεκρών, όπως δείχνουν τα συμφραζόμενα. (Εδάφια 43, 44) Και στο εδάφιο 45 αναφέρεται ότι εκείνοι οι οποίοι έχουν πεθάνει, δεν βρίσκονται στο καθαρτήριο ή σε οποιαδήποτε συνειδητή κατάστασι, αλλά ότι «κοιμούνται.»
Οι κληρικοί με το να διδάσκουν ψευδώς σχετικά με την κατάστασι των νεκρών και με το να επωφελούνται από τη θλίψι των ανθρώπων για τα προσφιλή των πρόσωπα που έχουν πεθάνει, έχουν λάβει χρήματα παίζοντας με τους φόβους και με τα χωρίς ελπίδα αισθήματα των επιζώντων. Είναι επομένως στην πραγματικότητα ένοχοι εκβιασμού. Ψεύδονται, κακοπαριστάνουν τον Θεό και αφαιρούν από τους ζώντας την ελπίδα της παρηγορίας που δίνουν οι Γραφές.
Σύμφωνα με την βεβαία υπόσχεσι και εγγύησι του Θεού, οι ζώντες μπορούν να ελπίζουν με πλήρη βεβαιότητα ότι οι προσφιλείς νεκροί των θα επανέλθουν με πλήρη ευκαιρία για ζωή. Τότε κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του Χριστού στην οποία απέβλεπε ο κακούργος, ο οποίος ήταν δίπλα στον Ιησού, θα μπορούν ν’ αποδείξουν αν είναι άτομα που αγαπούν τον Θεόν και υπακούουν στις οδηγίες του.
Επομένως, τι πρέπει να κάνωμε εμείς οι ζώντες σ’ αυτή την εποχή για να εξασφαλίσωμε ότι θα είμεθα ζώντες για να τους υποδεχθούμε όταν θα επανέλθουν εκ νεκρών και να προσφέρωμε σ’ αυτούς πραγματική βοήθεια; Πρέπει να μελετούμε τον Λόγο του Θεού, τη Γραφή, τώρα με πλήρη υπακοή στις δίκαιες αρχές της. Ενεργώντας έτσι είναι δυνατόν να επιζήσουμε από την καταστροφή του παρόντος συστήματος πραγμάτων, καταστροφή που όλες οι αποδείξεις δείχνουν ότι είναι πολύ κοντά. (Ματθ. 24:7-14, 34· Σοφ. 2:3) Πόσο έξοχο θα είναι να υποδεχθούμε τους νεκρούς και να συμμετέχωμε στην υποβοήθησι των αναστημένων ν’ αποκτήσουν περισσότερη γνώσι του Θεού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή!—Ιωάν. 17:3.
[Εικόνα στη σελίδα 133]
Υπάρχει λογική βάσις για να πιστεύσωμε ότι οι νεκροί θα ξαναζήσουν;