Μη Παραιτήσθε Αλλά Δείχνετε την Ίδια Σπουδή Μέχρι Τέλους
«Να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους.»—Εβρ. 6:11.
1. Εξηγήστε πώς θ’ ανταποκριθή ο Χριστιανός ο οποίος εκτιμά τα δώρα του Θεού.
ΕΚΤΙΜΗΣΙΣ των όσων έχει κάμει ο Ιεχωβά γι’ αυτόν δημιουργεί σ’ ένα Χριστιανό την επιθυμία ν’ ανταποκριθή για να ευαρεστήση τον Θεό του. Ο Πέτρος το γράφει αυτό στους αδελφούς του στη δευτέρα επιστολή του, υπενθυμίζοντάς τους τις απαιτήσεις για θεία επιδοκιμασία και είσοδο στις ευλογίες της βασιλείας. «Καθώς η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν, . . . διά των οποίων εδωρήθησαν εις ημάς οι μέγισται και τίμιοι επαγγελίαι, ίνα διά τούτων γείνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν διά της επιθυμίας διαφθοράν. Και δι’ αυτό δε τούτο, καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν,» την γνώσι, την εγκράτεια, την υπομονή, την ευσέβεια, τη φιλαδελφία και την αγάπη. (2 Πέτρ. 1:3-7) Ο Χριστιανός ο οποίος έχει εκτίμησι θα επιθυμή να προοδεύη, καταβάλλοντας ειλικρινή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνσι.
2. Τι αποτελεί ασφάλεια εναντίον της πτώσεως;
2 Ο αντικειμενικός σκοπός ή στόχος μιας τέτοιας ειλικρινούς προσπαθείας από τους Χριστιανούς, λέγει ο Πέτρος, είναι ένας πολύ αξιόλογος σκοπός. «Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους.» (2 Πέτρ. 1:8) Είναι δυνατόν να πέση κανείς, αλλά τι αποτελεί ασφάλεια εναντίον τούτου; Ένα σπουδαίο πράγμα είναι να ασχολήται κανείς εντατικά στη διακονία! Ποτέ μη χαλαρώνετε τις προσπάθειες ως το τέλος! «Διότι δεν είναι άδικος ο Θεός, να λησμονήση το έργον σας, και τον κόπον της αγάπης την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες. Επιθυμούμε δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους· διά να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας.»—Εβρ. 6:10-12.
3. Ποια είναι η τοποθέτησις του ζητήματος στα εδάφια Εβραίους 12:18-27, και ποια προειδοποίησις δίδεται;
3 Αργότερα στην επιστολή του προς την Χριστιανική εκκλησία στην Ιερουσαλήμ συζητεί γιατί πρέπει να γίνεται αυτό. Οι Χριστιανοί βρίσκονται σε μια θέσι ανώτερη απ’ εκείνη των Ισραηλιτών οι οποίοι είχαν λάβει το Νόμο μέσω του Μωυσέως. (Εβρ. 12:18-21) Δεν πλησιάζουν απλώς σ’ ένα κατά γράμμα όρος, αλλά στην ουράνια Σιών και Ιερουσαλήμ, σε μια σύναξι αγγέλων, στην εκκλησία των πρωτοτόκων, τον Θεό τον Κριτή πάντων και τον Ιησού τον Μεσίτη. Αυτό θα μπορούσε να έχη πολύ σοβαρές συνέπειες για κείνους που περιλαμβάνονται, διότι ο Θεός θα σείση και τη γη και τον ουρανό για ν’ απομακρύνη τα σαλευόμενα πράγματα. (Εβρ. 12:22-27) Ειδοποιούνται να μη καταφρονήσουν αυτό το ιστορικό φόντο. «Προσέχετε μη καταφρονήσητε τον λαλούντα· διότι αν εκείνοι δεν απέφυγαν καταφρονήσαντες τον λαλούντα προς αυτούς επί της γης, πολλώ μάλλον ημείς, εάν αποστραφώμεν τον λαλούντα από των ουρανών του οποίου η φωνή την γην εσάλευσε τότε· τώρα δε υπεσχέθη λέγων, ‘Έτι άπαξ εγώ σείω ουχί μόνον την γην, αλλά και τον ουρανόν.’ Το δε ‘έτι άπαξ’ δηλοί των σαλευομένων την μετάθεσιν, ως χειροποιήτων, διά να μείνωσι τα μη σαλευόμενα.»—Εδάφια 25-27.
4. Πώς περιγράφεται η αρχή της ευθύνης;
4 Ένας αφιερωμένος Χριστιανός δεν πρέπει, επομένως, να παίρνη τις ευθύνες του ελαφρά. Ο Ιεχωβά θα τον κρατήση υπόλογο. Ο Ιησούς εξεικόνισε αυτή την αρχή με τα λόγια και τις πράξεις των δύο γυιων ενός ανθρώπου. «Ελθών προς τον πρώτον, είπε, Τέκνον, ύπαγε σήμερον, εργάζου εν τω αμπελώνι μου. Ο δε αποκριθείς είπε, Δεν θέλω· ύστερον όμως μετανοήσας, υπήγε. Και ελθών προς τον δεύτερον, είπεν ωσαύτως. Και εκείνος αποκριθείς είπεν, Εγώ υπάγω, κύριε·, και δεν υπήγε. Τις εκ των δύο έκαμε το θέλημα του πατρός;»—Ματθ. 21:28-31.
5. (α) Ποια ενθάρρυνσις δίδεται για να μη παραιτήται κανείς; (β) Ποιος παρέχει την αναγκαία υποστήριξη και δύναμι;
5 Είναι συνηθισμένο πράγμα ν’ αποφεύγη ένας άνθρωπος την ευθύνη του απέναντι στον συνάνθρωπό του καθώς και στον Θεό. Τι μεγάλη διαφορά το να έχη κανείς συναναστροφή με αληθινούς Χριστιανούς οι οποίοι γνωρίζουν το θέλημα του Ιεχωβά που πρέπει να κάμουν και με επιμελή τρόπο το εκτελούν! Όπως στην περίπτωσι της αρχαίας Ιερουσαλήμ, δίνουν προσοχή στην ενθαρρυντική εντολή του: «Ας μη εκλύωνται αι χείρες σου. Ο Ιεχωβά ο Θεός σου, ο εν μέσω σου, ο δυνατός, θέλει σε σώσει, θέλει ευφρανθή επί σε εν χαρά.» (Σοφ. 3:16, 17, ΜΝΚ) Η χαρά των δούλων του οι οποίοι είναι πολυάσχολοι είναι άφθονη για τις ευλογίες και την ευημερία που απολαμβάνουν. Ο Ιεχωβά είναι εκείνος ο οποίος υποστηρίζει και ενισχύει εκείνους οι οποίοι εργάζονται για να κάνουν το θέλημά του.—Φιλιπ. 4:13.
ΜΕΡΙΚΟΙ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ
6. Με ποιους τρόπους μερικοί αποφεύγουν τις υποχρεώσεις των;
6 Πολλοί είναι οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι αποφεύγουν να δεχθούν ευθύνη. Η ξεπεσμένη ανθρώπινη φύσις έχει τάσι ν’ ακολουθή τη γραμμή της ελαχίστης αντιστάσεως, κι’ έτσι είναι κάτι συνηθισμένο ν’ ακούη κανείς πατέρες οι οποίοι αποφεύγουν να συντηρήσουν την οικογένειά τους και ακόμη μητέρες που εγκαταλείπουν ανεπιθύμητα παιδιά, όπως κάνουν επίσης αναρίθμητοι έφηβοι άγαμοι πατέρες οι οποίοι φέρνουν παιδιά στον κόσμο χωρίς ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη του γάμου. Ακόμη, και αφιερωμένοι Χριστιανοί είναι ανάγκη να φυλάγωνται απ’ αυτή τη συνηθισμένη τάσι να βρίσκουν δικαιολογίες για ν’ αποφεύγουν τις υποχρεώσεις της ζωής.
7. (α) Ποιο είδος λογικεύσεως καταλήγει στο ν’ αποφύγη κανείς τις ευθύνες του; (β) Τίνος το θέλημα πρέπει να γίνεται πάντοτε;
7 Το να προσπαθή κανείς ν’ αποφύγη αυτό που ώφειλε να κάνη ή να δώση λιγότερο από τον εαυτό του από εκείνο που έχει υποσχεθή συνήθως προέρχεται από εσφαλμένη ανθρώπινη λογίκευσι. Αυτή ήταν η περίπτωσις του Πέτρου, ο οποίος κάποτε και ικέτευσε τον Ιησού ν’ αποφύγη τον θάνατο. Η πρόθεσίς του μπορεί, να ήταν καλή αλλά πόσο λίγο συνετή ήταν! «Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να δεικνύη στους μαθητάς αυτού, ότι πρέπει να υπάγη εις Ιεροσόλυμα, και να πάθη πολλά από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και να θανατωθή, και την τρίτην ημέραν να αναστηθή. Και παραλαβών αυτόν ο Πέτρος κατ’ ιδίαν ήρχισεν να επιτιμά αυτόν, λέγων, Γενού ίλεως εις σεαυτόν Κύριε· δεν θέλει γείνει τούτο εις σε. Εκείνος δε στραφείς είπε προς τον Πέτρο, Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι· διότι δεν φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.» (Ματθ. 16:21-23) Ναι, μάθετε να διακρίνετε το θέλημα του Θεού και κατόπιν μη αποφεύγετε να το κάνετε, «Έλπιζε επί τον Ιεχωβά εξ όλης σου της καρδίας, και μη επιστηρίζεσαι εις την σύνεσίν σου· εν πάσαις τοις οδοίς σου αυτόν γνώριζε, και αυτός θέλει διευθύνει τα διαβήματά σου.»—Παροιμ. 3:5, 6, ΜΝΚ.
8. Απ’ αυτό που συνέβη στον Ιωνά, τι πρέπει να μάθωμε σχετικά με το ν’ αποφεύγη κανείς;
8 Μερικές φορές αυτή η αποφυγή είναι πιθανόν να είναι γνωστή μόνον στο άτομο και στον Θεό. Προφανώς αυτή ήταν η περίπτωσις του Ιωνά όταν απέφυγε τον διορισμό του για υπηρεσία, την αποστολή του να προειδοποιήση τη μεγάλη πόλι της Νινευή για την επερχόμενη καταστροφή. (Ιωνάς 1:1-3:10) Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν του επέτρεψε ν’ απαλλαγή με τη φυγή του. Αφού τιμωρήθηκε, ο Ιωνάς άκουσε τον Θεό τη δεύτερη φορά και «εσηκώθη ο Ιωνάς, και υπήγεν εις Νινευή, κατά τον λόγον του Ιεχωβά.» Τι δραματικά και θεαματικά γεγονότα προέκυψαν! «Οι άνδρες της Νινευή επίστευσαν εις τον Θεόν, και εκήρυξαν νηστείαν, και ενεδύθησαν σάκκους, από μεγάλου αυτών έως μικρού αυτών. Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι επέστρεψαν από της οδού αυτών της πονηράς· και μετεμελήθη ο Θεός περί του κακού, το οποίον είπε να κάμη εις αυτούς· και δεν έκαμεν αυτό.» (Ιωνάς 3:5, 10) Ίσως να μη σημαίνη τη σωτηρία μιας ολοκλήρου πόλεως, αλλ’ η προθυμία να εκτελέση κανείς τον διορισμό που έχει από τον Ιεχωβά είναι πάντοτε μια σοφή πορεία.
9, 10. Γιατί πρέπει να είναι κανείς προσκολλημένος στη διακονία, ανόμοια με ποιους;
9 Παραμείνατε στενά προσκολλημένος στο έργο σας αν έχετε αφιερώσει τη ζωή σας στον Ιεχωβά. Μη γίνεσθε ένοχος απομακρύνσεως από την υπηρεσία όπως ο Ιωνάς εγκαταλείποντας τη θέσι σας. Μια είδησις εφημερίδος που έχομε στα χέρια μας λέγει ότι 800 ή περίπου τόσοι Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς, καλόγηροι και καλογρηές εγκαταλείπουν την ενεργό διακονία κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο. Ένα τυπικό σχόλιο που έχει γίνει από κάποιον είναι το εξής: «Οι παρούσες μορφές της διακονίας δεν είναι βιώσιμες [ικανές να ζήσουν, ν’ αυξήσουν, ν’ αναπτυχθούν· όχι νεκρές ή κακοφτιαγμένες] για μένα. Πρέπει να βρω ένα σχήμα που να είναι βιώσιμο.» (Τάιμς Νέας Υόρκης 8 Μαρτίου 1969) Η εφημερίς Πρες της Λονγκ Άιλαντ της 27 Σεπτεμβρίου 1971 παρατηρεί τη σοβαρή επίδρασι αυτής της τάσεως και λέγει: «Αν η παρούσα τάσις δεν ανατραπή, το Καθολικό ιερατείο στις Ηνωμένες Πολιτείες θα χάση την ισορροπία στο ζήτημα των πρεσβυτέρων και είναι πιθανόν να μη επιζήση ως μια βιώσιμος δύναμις της κοινωνίας μας. . . . Το 1970, σε κάθε 10 διορισμούς 23 ιερείς εγκατέλειπαν τη διακονία.»
10 Ένα άλλο είδος αποφυγής ευθύνης αποκαλύπτεται σ’ ένα ειδικό τηλεγράφημα της εφημερίδος Τάιμς της Νέας Υόρκης από τη Ρώμη με ημερομηνία 27 Απριλίου 1971 και με την επικεφαλίδα: «Περισσότεροι Ιερείς Ζητούνται για τις Φτωχογειτονιές της Ρώμης.» «Ο Βικάριος [της Ρώμης, Καρδινάλιος Ντελάκουα] παρετήρησε ότι τουλάχιστον 8.000 Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς ήσαν κάτοικοι αυτής της μεγαλουπόλεως των τριών περίπου εκατομμυρίων κατοίκων και 500 εκκλησιών, αλλά ότι μόνο μια δωδεκάδα κληρικών λειτουργούσαν στα φτωχόσπιτα που είναι σωριασμένα στα περίχωρά της.»
ΤΟ ‘ΜΕΓΑ ΔΕΙΠΝΟΝ’
11. Σε ποιους αναφέρεται η παραβολή του Ιησού για το μέγα δείπνον που αναφέρεται στο Λουκάς 14;
11 Το τι σημαίνει παραιτούμαι εξηγεί ο Ιησούς στην παραβολή του για το μέγα δείπνον: «Άνθρωπός τις έκαμε δείπνον μέγα και εκάλεσε πολλούς· και απέστειλε τον δούλον αυτού τη ώρα του δείπνου, διά να είπη προς τους κεκλημένους, Έρχεσθε, επειδή πάντα είναι ήδη έτοιμα. Και ήρχισαν πάντες με μίαν γνώμην να παραιτώνται. Ο πρώτος είπε προς αυτόν, Αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην να εξέλθω και να ίδω αυτόν παρακαλώ σε, έχει με παρητημένον. Και άλλος είπεν, Ηγόρασα πέντε ζεύγη βοών, και υπάγω να δοκιμάσω αυτά· παρακαλώ σε, έχε με παρητημένον. Και άλλος είπε, Γυναίκα ενυμφεύθην και διά τούτο δεν δύναμαι να έλθω.» Πολλοί είχαν προσκληθή, αλλά επειδή ήσαν απρόθυμοι να έλθουν, άρχισαν να παραιτούνται και εφεύρισκαν δικαιολογίες. Ένας είπε ότι ήθελε να δοκιμάση τα βόδια που είχε αγοράσει. Ποιος άνθρωπος από την επαρχία θ’ αγόραζε ζώα, ιδιαίτερα ζώα για να σύρουν αλέτρι, χωρίς να τα δη, χωρίς να τα επιθεωρήση; Αλλά χωρίς ν’ απατηθή, εκείνος ο «άνθρωπος» είδε καλά μέσα από τις ασθενείς δικαιολογίες των· απλώς ήθελαν να παραιτηθούν.—Λουκ. 14:16-20.
12. Εξηγήστε το μάθημα που μπορούμε να διδαχθούμε από αυτό που προσέφερε η γενναιόδωρη άπορη χήρα.
12 Αφήνοντας όλες τις δικαιολογίες κατά μέρος, θα έπρεπε να δίνωμε την πρώτη θέσι στην υπηρεσία μας στον Ιεχωβά αν είμεθα ειλικρινείς. Εν τούτοις, λίγες ώρες στη διακονία του αγρού μπορούν να είναι ευάρεστες στον Ιεχωβά αν αυτό είναι εκείνο που μπορούμε να κάνωμε. Κάποτε ο Ιησούς παρατηρούσε τους ανθρώπους που έβαζαν χρήματα στο κυτίον εισφορών του ναού. Οι πλούσιοι έρριχναν μέσα πολλά νομίσματα, αλλά του είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωσι η ολοκάρδια γενναιοδωρία μιας πτωχής χήρας η οποία έρριξε μέσα στο γαζοφυλάκιο μόνο δυο μικρά κέρματα πολύ μικρής αξίας. (Μάρκ. 12:41-44) Όλοι δεν μπορούν να προσφέρουν την ίδια ποσότητα διακονίας στον αγρό, και στην περίπτωσι μερικών, μια ή δυο ώρες πιθανόν να είναι μια γενναιόδωρη εισφορά.
13. Τι μπορεί να προκύψη όταν ένας προθύμως αναλαμβάνει την ευθύνη να υπηρετή τον Ιεχωβά;
13 Μια ορθή εκτίμησις των ικανοτήτων, των μέσων και των συνθηκών ενός ανθρώπου ύστερ’ από την αφιέρωσι της ζωής του στον Ιεχωβά είναι πιθανόν να τον οδηγήση στο ν’ αναλάβη διακονία σκαπανέως. Πολλοί ωθούμενοι από αγάπη για τον Ιεχωβά και από επιθυμία να εκπληρώσουν την αφιέρωσί των στο πλήρες, έχουν ευλογηθή πολύ αναλαμβάνοντας αυτό το βήμα. Άλλοι, που δεν ήσαν ικανοποιημένοι με το να έχουν κάποιο μικρό μέρος στο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας, μπορούν να μετακινηθούν για να υπηρετήσουν εκεί που η ανάγκη είναι ιδιαίτερα μεγάλη και τ’ αποτελέσματα είναι πλούσια. Οι συνθήκες ζωής πιθανόν να είναι πιο πρωτόγονες και οι αποστάσεις που πρέπει να διανύη κανείς πιθανόν να είναι μεγάλες, αλλά παρ’ όλες αυτές τις πρόσθετες προσπάθειες, ακόμη και τις κακουχίες, ο Ιεχωβά ευλογεί εκείνους οι οποίοι έτσι παίρνουν την πρωτοβουλία ν’ αποδείξουν την αγάπη τους γι’ αυτόν και τους δίνει τη δύναμι για να εκπληρώσουν το έργο.—2 Κορ. 4:7· 1 Κορ. 2:4, 5· Εφεσ. 3:20, 21.
14. (α) Πώς μπορεί να σηκώση ο καθένας το φορτίο του; (β) Περιγράψτε τον λόγο για τον οποίο πρέπει κανείς να υπολογίση τη δαπάνη.
14 Όλοι μας, είτε έχομε χρόνια πείρας πίσω μας είτε είμεθα νέοι, ενθαρρυνώμεθα να ‘βαστάσωμε το φορτίο μας.’ (Γαλ. 6:5) Μελετάτε τη Γραφή λίγους μόνο μήνες και τώρα έχετε μάθει κάτι σχετικά με τη θεία απαίτησι της αφιερώσεως και του βαπτίσματος; ‘Αυτό θα σημαίνη έργο για μένα,’ λέτε· ‘θα μου στοιχίση κάτι από απόψεως χρόνου και προσπαθείας.’ Πράγματι, αλλ’ αξίζει τον κόπο. Εκτός τούτου ‘δεν πρέπει να υπολογίσω τη δαπάνη;’ Ναι, κανένας δεν θέλει ν’ αρχίση ένα πράγμα που δεν θα μπορέση να το τελειώση. (Λουκ. 14:28-30) Αλλά με ισχυρή παρότρυνσι και δυνατές παραβολές ο Ιησούς ενεθάρρυνε τους Χριστιανούς να είναι προοδευτικοί, να βλέπουν τις ευκαιρίες υπηρεσίας ως προνόμια και όχι να θεωρούν μια τυπική υπηρεσία στη διακονία αρκετή.—Βλέπε «Ο Λόγος Σου Είναι Λύχνος εις τους Πόδας μου,» σελίδες 186-192.
ΠΟΛΥΑΣΧΟΛΟΙ ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΕΙΣ
15. Τι μπορούμε να διδαχθούμε από τις πείρες του Παύλου;
15 Πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ζωή ενός Χριστιανού δεν είναι μια ζωή αδρανείας, αλλά ικανοποιητική και ευτυχής ζωή. Η πορεία του Παύλου είναι παραδειγματική. Τα εδάφια Πράξεις 14:20-22 αναφέρουν μερικές από τις ευλογητές πείρες του: «Εξήλθε μετά του Βαρνάβα εις Δέρβην. Και αφού εκήρυξαν το ευαγγέλιον εν τη πόλει εκείνη και εμαθήτευσαν ικανούς, υπέστρεψαν εις την Λύστραν και Αντιόχειαν, επιστηρίζοντες τας ψυχάς των μαθητών, προτρέποντες να εμμένωσιν εις την πίστιν.» Ακούραστος εργάτης ο Παύλος, φαινόταν να μη υποκύπτη ποτέ στην κόπωσι. Τι έξοχο υπόμνημα εργατικότητος! (2 Κορ. 11:23-27) Χωρίς ν’ αποφεύγη ποτέ το δύσκολο έργο, υφιστάμενος πολλές κακουχίες, τις περνούσε όλες με χαρά: «Εγώ δε με άκραν χαράν θέλω δαπανήσει, και όλως δαπανηθή υπέρ των ψυχών σας, αν και, ενώ σας αγαπώ περισσότερον, αγαπώμαι ολιγώτερον.» (2 Κορ. 12:15) Οι κακουχίες και τα παθήματα δεν αφήρεσαν απ’ αυτόν την ευτυχία ούτε τον έκαμαν δυσαρεστημένον. Τον ενίσχυαν και τον αναζωογονούσαν τα προνόμια και οι επιτεύξεις του και ήταν πρόθυμος ν’ αναγνωρίζη τους κόπους άλλων οι οποίοι εργάζονταν επίσης σκληρά.—2 Τιμ. 4:7, 8· Ρωμ. 16:12.
16. Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορεί ένα άτομο να δεχθή ευθύνη;
16 Κατόπιν, αδελφοί, δέχεσθε ευθύνη στη διακονία του αγρού, και όταν προσφέρετε βοήθεια στους αδελφούς σας στην εκκλησία το κάνετε πρόθυμα, και χαρούμενα, ή δικαιολογείσθε και παραιτείσθε; Αυτό είναι ένα ζήτημα που ο καθένας πρέπει να το αντιμετωπίση προσωπικά και ατομικά. Είσθε πρόθυμος να δεχθήτε ένα μέρος στο πρόγραμμα της συναθροίσεως της εκκλησίας; Ό,τι σας ανατίθεται το διεκπεραιώνετε πιστά, προετοιμάζεσθε καλά, κάνετε δοκιμές και παρουσιάζετε με εκτίμησι το μέρος σας στη συνάθροισι της εκκλησίας; Χωρίς αμφιβολία το κάνετε, και ασφαλώς είσθε άξιος επαίνου. Οι στοργικές προσπάθειές σας θα εκτιμηθούν πολύ από τους αδελφούς σας στην εκκλησία. Η συμμετοχή στη συνάθροισι είναι πολύτιμη για όλους, ενισχυτική και εποικοδομητική, ακόμη και αν πρόκειται απλώς για ένα καλά μελετημένο αυθόρμητο σχόλιο ή μια απάντησι σε ερώτησι.—Εβρ. 10:23-25.
17. Πώς μπορεί ένας αδελφός ν’ ανταποκριθή σε πρόσθετες ευκαιρίες στην εκκλησία;
17 Πώς έχετε ανταποκριθή στην ευκαιρία μέσα στην εκκλησία σας να γίνετε κατάλληλος για τη θέσι του επισκόπου, που είναι πράγματι ένα καλό έργο; (1 Τιμ. 3:1) Έχετε κάμει βήματα για ν’ αποκτήσετε τα προσόντα και έχετε την προθυμία και την επιθυμία να χρησιμοποιηθήτε; Είναι πιθανόν η προθυμία σας να έχη παρατηρηθή ή θα παρατηρηθή και να έχουν γίνει οι κατάλληλες ενέργειες σχετικά μ’ αυτό, για περαιτέρω ευλογία σας, και ασφαλώς θα είσθε σε θέσι να κάνετε καλό έργο, να πλουτήτε σε έργα καλά. «Ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του ποιμνίου· και όταν φανερωθή ο αρχιποιμήν, θέλετε λάβει τον αμαράντινον στέφανον της δόξης.»—1 Πέτρ. 5:2-4· 1 Τιμ. 6:17, 18.
ΤΩΡΑ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ»
18. Λόγω του προχωρημένου χρόνου ποια πρέπει να είναι η στάσις του Χριστιανού;
18 Από τη μελέτη της Γραφής έχομε μάθει ότι έχομε προχωρήσει πολύ στον «καιρόν του τέλους.» Σε κάθε σημείο συναντούμε αποδείξεις οι οποίες υποστηρίζουν αυτό που μας λέγει η Γραφή σχετικά με τη βραχύτητα του χρόνου. Δεν είναι καθόλου καιρός για να παραιτήται ένας Χριστιανός. Μάλλον πρέπει να έχη τη στάσι της διακαούς προθυμίας, της συνεχούς προθυμίας να δώση τον εαυτό του. Γιατί να θέση όριο σ’ εκείνο που μπορεί να ζητήση ο Ιεχωβά απ’ αυτόν όταν αυτός οφείλη στον Ιεχωβά τόσο πολλά;
19. (α) Με ποιους τρόπους δεν πρέπει ένα άτομο να παραιτήται; (β) Ποιο είδος προσφοράς αγαπά περισσότερο ο Θεός, και τι αυτό επιτυγχάνει;
19 Η συμβουλή της Γραφής να είναι οι Χριστιανοί επιμελείς ως το τέλος και να μη γίνουν οκνηροί είναι πάρα πολύ πρακτική. Δεν πρέπει να το παραβλέψωμε αυτό και να γίνωμε διστακτικοί στο να δώσωμε την πλήρη και λογική μερίδα μας στη διακονία του αγρού, αρνούμενοι κάθε εισήγησι για την πρόοδό μας στο να υπηρετούμε τους αδελφούς μας και να βοηθούμε στις ανάγκες της εκκλησίας ή ν’ αποφεύγωμε πάντοτε να προσφέρωμε τις υπηρεσίες μας όταν παρουσιάζεται ευκαιρία. «Τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός,» λέγει η Γραφή, και την προσφορά που αγαπά περισσότερο ο Ιεχωβά είναι η προσφορά εκείνων οι οποίοι ολόψυχα προσφέρονται στην υπηρεσία του. (2 Κορ. 9:6, 7) Το να προσφέρετε τον εαυτό σας θα παράγη αποτελέσματα τα οποία θα σας ενδυναμώνουν και θα σας αναζωογονούν. Στο βιβλίο του Η Καθημερινή Ζωή στα Βιβλικά Χρόνια (στην Αγγλική) ο συγγραφεύς αφού κάνει ανασκόπησι μερικών χαρακτηριστικών του δραστήριου προγράμματος του Παύλου, παρατηρεί τα εξής: «Απορεί κανείς πότε εύρισκε χρόνο για να φάη και να κοιμηθή.» (Σ. 308) Αλλά ο συγγραφεύς δεν χάνει το κεντρικό σημείο, και σχολιάζει με συντομία: «Όλος αυτός ο αδιάκοπος μόχθος έφερε αποτελέσματα.»—Υπό Α. Ε. Μπέιλυ (Νέα Υόρκη, 1943: Έκδοσις Τσαρλς Σκρίπνερς Σανς).
20. Ποιες διαβεβαιώσεις υπάρχουν ότι η σκληρή εργασία στη διακονία φέρνει χαρά στον επιμελή άνθρωπο;
20 Όταν ο Ιησούς εγκαινίασε την Χριστιανική διακονία είπε: «Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι εργάται ολίγοι παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.» Εκείνοι οι πρώτοι εβδομήντα πέρασαν χαρούμενα και ‘υπέστρεψαν μετά χαράς.’ (Λουκ. 10:2, 17) Εκατοντάδες χιλιάδων ακολουθούν τώρα τα βήματά τους και όσοι είναι, επιμελείς εξακολουθούν να βρίσκουν χαρά στη διακονία. «Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε, εάν κάμνητε αυτά.» «Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ’ εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού.»—Ιωάν. 13:17· Ιακ. 1:25.
21. (α) Πώς μπορεί ν’ αποφύγη κανείς να ενασχολήται σε μάταια έργα; (β) Η υπόσχεσις ποιας αμοιβής υπάρχει για εκείνους οι οποίοι δεν παραιτούνται;
21 Μολονότι η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη από μάταια έργα, εν τούτοις τα έργα που έχουν σχέσι με την αληθινή λατρεία δεν είναι μάταια και δεν θα είναι ανώφελα ούτε θα εκμηδενισθούν. (Εκκλησ. 2:10, 11) Όταν εξαρτώμεθα από τον Ιεχωβά Θεό, τα έργα μας είναι βέβαιο ότι θα έχουν επιτυχία. «Εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν.» (Ψαλμ. 127:1, ΜΝΚ) Ο φρόνιμος άνθρωπος θα καταλήξη στο συμπέρασμα που κατέληξε και ο Σολομών: «Αφιέρωνε τα έργα σου εις τον Ιεχωβά, και αι βουλαί σου θέλουσι στερεωθή.» (Παροιμ. 16:3, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά σημειώνει και κρατεί λογαριασμό των κόπων και της αγάπης μας και μας δίνει αυτή την εκ των προτέρων όρασι της υποσχεμένης αμοιβής του εάν δεν παραιτηθούμε: «Και θέλουσιν οικοδομήσει οικίας, και κατοικήσει· και θέλουσι φυτεύσει αμπελώνας, και φάγει, τον καρπόν αυτών. Δεν θέλουσι κτίσει αυτοί, και άλλος να κατοικήση· δεν θέλουσι φυτεύσει αυτοί, και άλλος να φάγη· διότι αι ημέραι του λαού μου είναι ως αι ημέραι του δένδρου, και οι εκλεκτοί μου θέλουσι παλαιώσει το έργον των χειρών αυτών. Δεν θέλουσι κοπιάζει εις μάτην, ουδέ θέλουσι τεκνοποιεί διά καταστροφήν· διότι είναι σπέρμα των ευλογημένων του Ιεχωβά, και οι έκγονοι αυτών μετ’ αυτών.»—Ησ. 65:21-23, ΜΝΚ· βλέπε επίσης Λευιτικόν 26:3-5· Δευτερονόμιον 28:4.
22. Ποιος μας έχει καλέσει να είμεθα μαθηταί του, και αν ανταποκριθούμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα για μας;
22 Εν τω μεταξύ, η σκληρή εργασία στη διακονία του αγρού και μαζί με την εκκλησία σας δεν θα σας κουράση, αλλά θα σας κρατήση ζωηρό, υγιή στην πίστι, ευτυχισμένο και αναζωογονημένο. «Έλθετε προς με, πάντες, οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου, εφ’ υμάς, και μάθετε απ’ εμού· διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν· και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών. Διότι ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίον μου ελαφρόν.»—Ματθ. 11:28-30.
23. (α) Τι μπορούμε να κάνωμε για προστασία σ’ αυτούς τους κρίσιμους καιρούς; (β) Γιατί θα συνεχίσωμε να εργαζώμεθα σκληρά και ν’ αγωνιζώμεθα;
23 Αυτοί απεδείχθη ότι είναι ‘κακοί καιροί’ και οι άνθρωποι είναι φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι και φίλοι καλών έργων. (2 Τιμ. 3:1,4,5) Για την προστασία σας παραμείνατε πολυάσχολοι στη διακονία. «Και τις θέλει σας κακοποιήση εάν γίνητε μιμηταί του αγαθού; Αλλά εάν και πάσχητε διά την δικαιοσύνην, είσθε μακάριοι, τον δε φόβον αυτών μη φοβηθήτε μηδέ ταραχθήτε.» (1 Πέτρ. 3:13, 14) Μη παραιτήσθε. Συνεχίστε ν’ αγωνίζεσθε σθεναρά. «Επειδή δια τούτο και κοπιάζομεν και ονειδιζόμεθα, διότι ελπίζομεν εις τον ζώντα Θεόν, όστις είναι ο Σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα των πιστών.»—1 Τιμ. 4:10.
[Εικόνες στη σελίδα 406]
Όπως έδειξε ο Ιησούς, εκείνοι οι οποίοι αποφεύγουν ν’ ανταποκριθούν στην πρόσκλησι του Ιεχωβά έχουν ασθενείς δικαιολογίες
[Εικόνα στη σελίδα 407]
Είσθε πραγματικά επιμελείς στη διακονία του αγρού, ή η υπηρεσία σας είναι απλώς τυπική;
[Εικόνα στη σελίδα 408]
Οι επίσκοποί μας υπηρετούν τόσο πρόθυμα. Γιατί εγώ μένω πίσω; Γιατί δεν καταβάλλω προσπάθειες ν’ ανταποκριθώ στις απαιτήσεις για να μπορώ κι’ εγώ να προσφέρω μεγαλύτερη υπηρεσία στους αδελφούς μου;