Ο Θεός Αναλαμβάνει Δράση στον Ωρισμένο Καιρό

Ο ΑΝΥΠΟΜΟΝΟΣ άνθρωπος σπεύδει συχνά να αμφισβητήση τη θεία άποψι των πραγμάτων. Ο άνθρωπος θέλει τώρα να γίνουν τα πράγματα. Ερωτά: ‘Δεν πρέπει ένας στοργικός Θεός να λύση αμέσως όλα τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητος;’ Και σεις επίσης μπορεί να έχετε θέσει το ίδιο ερώτημα.

Πραγματικά, οι νοήμονες άνθρωποι πρέπει ν’ αναμένουν ότι ο χρόνος της επεμβάσεως του Θεού στις ανθρώπινες υποθέσεις, είναι πολύ προσεκτικά καθωρισμένος. Γιατί το λέμε αυτό; Κυττάξτε γύρω σας. Μήπως δεν είναι ουσιαστικά τα πάντα στη δημιουργία ρυθμισμένα από απόψεως χρόνου κατά κάποιον τρόπο;

Η ΑΚΡΙΒΗΣ ΧΡΟΝΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΙΣ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΤΗΝΩΝ

Παρατηρήστε λόγου χάριν, τον φυτικό κόσμο. Γιατί μερικά άνθη, όπως τα αστράκια, ανθίζουν πάντοτε το φθινόπωρο, ενώ άλλα, όπως μερικοί κρόκοι, πάντοτε ανθίζουν την άνοιξι; Οι βοτανολόγοι από πολλά τώρα χρόνια αδυνατούν να συλλάβουν αυτή τη χρονική ρύθμισι. Στο τελευταίο ήμισυ του αιώνος, όμως, ενημερώθηκαν περί του τι είναι ο ‘φωτοπεριοδισμός.’ Τα φυτά ανταποκρίνονται όχι μόνο στη θερμοκρασία, αλλά και στο μήκος του ημερησίου φωτός. Το φθινόπωρο ο καιρός σιγά σιγά δροσίζει, οι μέρες μικραίνουν και οι νύχτες μεγαλώνουν. Την άνοιξι που ο καιρός ζεσταίνει, οι μέρες μεγαλώνουν και οι νύχτες μικραίνουν. Οι ανοιξιάτικοι κρόκοι και τα φθινοπωρινά αστράκια έχουν ακριβείς ρυθμιστικούς μηχανισμούς για ν’ ανακαλύπτουν αυτές τις αλλαγές. Γι’ αυτό το καθένα απ’ αυτά ανοίγει ακριβώς στον καιρό του.

Τα πτηνά επίσης έχουν ένα υπέροχο αίσθημα υπολογισμού του χρόνου. Δεν χρειάζονται ημερολόγια και ωρολόγια χειρός για να μαθαίνουν πότε είναι καιρός να μεταναστεύσουν. «Τι είναι εκείνο που υποκινεί τα πτηνά ν’ αρχίζουν τη μετανάστευσί των στον ίδιο περίπου καιρό κάθε χρόνο—πιο εσωτερικό ρολόγι ή πιο εξωτερικό ελατήριο;» ερωτά ο Ρ. Τ. Πήτερσον στο βιβλίο του Τα Πτηνά.» Οι επιστήμονες έχουν κάμει πολλές εικασίες για να βρουν την απάντησι—αλλά ακόμη δεν την γνωρίζουν πραγματικά. Μήπως είναι απλώς, όπως λέγουν μερικοί, το ότι οι ψυχρότερες θερμοκρασίες υποκινούν τα πτηνά να πάνε εκεί όπου είναι θερμότερος ο καιρός; Οι πτηνολόγοι παρουσιάζουν μερικά εκπληκτικά πράγματα:

«Θα μπορούσε, λοιπόν, να νομίζη κανείς ότι η θερμοκρασία είναι η αιτία της μεταναστεύσεως. Την άνοιξι τα πτηνά σιλβίες οι μελανοκόμες έρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω της Φλώριδας, όπου φθάνουν στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του Απριλίου. Ο καιρός εκεί είναι σχεδόν τόσο θερμός όπως ήταν και στη χειμερινή τους κατοικία στο βόρειο τμήμα της Νοτίου Αμερικής. Ως το τέλος του Μαΐου έχουν φθάσει στα δάση των ελάτων του Καναδά και της Αλάσκας. . . . Όταν φθάνουν στην Αλάσκα, η καθημερινή θερμοκρασία είναι κατά μέσον όρον περίπου 45 βαθμοί (Φαρενάιτ) μόνον, κατά 30 βαθμούς ψυχρότερη από τη θερμοκρασία της Φλώριδας του προηγουμένου μηνός. Οι σιλβίες πετούν σ’ ένα κλίμα που είναι πολύ πιο ψυχρό. Πολλά αποδημητικά πτηνά κάνουν το ίδιο.»—Ταξιδεύοντας με τα Πτηνά υπό Ρόντγιερ Μπώλτον.

«Τίποτα απ’ ό,τι μπορούμε να διακρίνωμε δεν αναγκάζει τα πτηνά να μετακινηθούν, κι εν τούτοις αυτά εγκαταλείπουν τις τέρψεις της χειμερινής των κατοικίας και πηγαίνουν προς βορράν μόλις έλθη ο κατάλληλος καιρός. Αυτός ο ‘κατάλληλος καιρός’ δεν φαίνεται να έχη σχέσι με τον καιρό ή την τροφή.»—Έρνεστ Ίνγκερσολ Εγκυκλοπαιδεία Αμερικάνα.

Ωστόσο με αξιοσημείωτη ακρίβεια χρόνου αυτά τα πτηνά φεύγουν και αργότερα εμφανίζονται πάλι στα ίδια μέρη κάθε χρόνο, όπως είπε ο Ιεχωβά διά του προφήτου του Ιερεμίου: «Ο πελαργός εν τω ουρανώ γνωρίζει τους διωρισμένους καιρούς αυτού· και η τρυγών, και ο γερανός, και η χελιδών φυλάττουσι τον καιρόν της ελεύσεως αυτών.» (Ιερεμ. 8:7) Και τι θα λεχθή για το αίσθημα του ανθρώπου να ρυθμίζη τον χρόνο;

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ο άνθρωπος έχει μεγάλη συναίσθησι του χρόνου. Στο έτος 1972, με διεθνή συμφωνία, οι ανά κατά τον κόσμον χρονομέτραι πρόσθεσαν ένα δευτερόλεπτο στο ημερολόγιο στο τέλος του μηνός Ιουνίου και άλλο ένα δευτερόλεπτο στο τέλος του Δεκεμβρίου για να τηρήσουν ακριβή τα ρολόγια τους. Ο άνθρωπος, επιμελής παρατηρητής της ρυθμίσεως του χρόνου στη δημιουργία, επιθυμεί να εκτελή τα πράγματα με ‘προγραμματισμό.’—Γέν. 1:14.

Δεν αποδεικνύουν σαφώς όλ’ αυτά τα παραδείγματα ότι ουσιαστικά τα πάντα στη δημιουργία φαίνονται με κάποιο τρόπο ρυθμισμένα από απόψεως χρόνου; Και αυτό πάλι δεν δείχνει ότι ο Δημιουργός των πάντων είναι ομοίως πάρα πολύ ενήμερος του χρόνου; Προφανώς. Η δημιουργία πρέπει να δίνη σε όλους την εντύπωσι ότι τα πράγματα που εσκόπευε να κάμη ο Θεός, επίσης θα συμβούν πράγματι—στον ακριβώς ωρισμένο χρόνο.

Επίσης, ο Ιεχωβά δεν μπορεί να ονομασθή αυθαίρετος επειδή φαίνεται να βραδύνη την εκτέλεσι ωρισμένων μερών του σκοπού του προς τον άνθρωπο. Αντιθέτως, εκείνο που φαίνεται ως ‘βραδύτης’ στην περιωρισμένη άποψι του ανθρώπου αποδεικνύεται ότι είναι κάπως αναγκαίο για την επίτευξι των ευλογιών που επακολουθούν.

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΛΘΕ ΣΤΟ «ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»

Λόγου χάριν, ευθύς μετά το αμάρτημα που έγινε στον κήπο της Εδέμ οι άνθρωποι μπορεί ν’ ανέμεναν ή να ήλπιζαν ότι το υποσχεμένο σπέρμα που θα συνέτριβε τον όφιν θα εμφανιζόταν στη διάρκεια της δικής των ζωής. (Γέν. 3:15· Ρωμ. 8:20, 21) Αλλά εκείνος που αποδείχθηκε ότι αποτελούσε το σπέρμα, ο Ιησούς, δεν εμφανίσθηκε παρά ύστερα από 4.000 χρόνια περίπου από τότε που αμάρτησε ο Αδάμ. Ο απόστολος Παύλος λέγει: «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού.»—Γαλ. 4:4· Ρωμ. 5:6.

Γιατί πέρασε αυτό το χρονικό διάστημα των 4.000 ετών ώσπου να έλθη το «πλήρωμα του χρόνου»;

Ο Ιεχωβά εγνώριζε ότι οι άνθρωποι έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι για να δεχθούν το Σπέρμα όταν θα ενεφανίζετο. Στη διάρκεια των 4.000 ετών από τον Αδάμ ώς τον Χριστό, οι άνθρωποι έπρεπε πλήρως να κατανοήσουν την ανάγκη ενός σωτήρος. Θα διεπίστωναν σ’ εκείνη τη χρονική περίοδο ότι μόνον ο Θεός μπορούσε να τους σώση από την αμαρτία και τον θάνατο. Διαβάστε την επιστολή προς Γαλάτας κεφάλαια τρία και τέσσερα στη Γραφή για να ιδήτε πώς αυτό ιδιαίτερα διεσαφηνίσθη στους Ιουδαίους.

Εκείνοι, ως εκλεκτός λαός του Θεού, είχαν τον νόμο του Μωυσέως από το 1513 π.Χ. Όταν έλαβαν τον νόμο, οι πιστοί Ιουδαίοι πρέπει να ήλπιζαν ειλικρινά ότι μέσω αυτού θα μπορούσαν να φανούν δίκαιοι. (Παράβαλε Εβραίους 7:18.) Αλλά το αντίθετο απεδείχθη αληθινό. Ο νόμος ‘έκαμε φανερές τις παραβάσεις, ώσπου να έλθη το σπέρμα’—οι Ιουδαίοι ήσαν αναγκασμένοι ν’ αναγνωρίσουν ότι ήσαν αμαρτωλοί.—Γαλ. 3:19.

Αλλά ο Νόμος εχρησίμευσε επίσης και για να βοηθήση το Ιουδαϊκό έθνος. Ο Παύλος είπε στους Ιουδαίους: «Ο Νόμος έγινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν.» Στην αρχαιότητα, ένας παιδαγωγός δεν ήταν ο πραγματικός διδάσκαλος, αλλά ένας εμπιστευμένος δούλος ή ‘οικονόμος’ που ετοίμαζε τα τέκνα του κυρίου του για έναν μετέπειτα εκπαιδευτή. Οι παιδαγωγοί έδιναν κατανόησι των στοιχειωδών πραγμάτων, δηλαδή καθωδηγούσαν τα παιδιά και τα προστάτευαν από βλάβη. Ο Νόμος ενεργούσε μ’ αυτόν τον τρόπο στους Ιουδαίους διαπαιδαγωγώντας και προετοιμάζοντάς τους για τον Διδάσκαλό τους, τον Ιησούν. Έμαθαν από τον «παιδαγωγόν» τους την ευσεβή ηθική, όπως εκείνη που βρίσκεται στις Δέκα Εντολές.—Γαλ. 3:24.

Στον κατάλληλο καιρό ο αρχαίος παιδαγωγός διεβίβαζε ένα προετοιμασμένο και διαπαιδαγωγημένο «τέκνον» στον διδάσκαλό του· ο Παύλος το χαρακτηρίζει αυτό ως την ‘προθεσμία υπό του πατρός.’ Ομοίως, στο «πλήρωμα του χρόνου» ήλθε ο Ιησούς να διδάξη τους προετοιμασμένους Ιουδαίους. (Γαλ. 4:2, 4) Ποια ήσαν τα αποτελέσματα;

Οι ταπεινοί Ιουδαίοι κατανοώντας ότι είχαν ανάγκη ενός σωτήρος, άκουσαν τον Ιησού. Δηλαδή, εκείνα που είπε ο Ιησούς άρχιζαν απ’ εκεί που σταμάτησε ο «παιδαγωγός,» ο Νόμος. Ο «παιδαγωγός» είχε πει, λόγου χάριν: «Ου μοιχεύσεις.» Αλλά ο Διδάσκαλος προχώρησε κατά ένα βήμα, διδάσκοντας; «Πας ο βλέπων γυναίκα για να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.» Ο Ιησούς εισήλθε στα ελατήρια.—Ματθ. 5:27, 28.

Επίσης, η θέσις του Ιησού—ως μεσίτου, ως εξιλεωτικής θυσίας και ως αιωνίου ιερέως—στη θεία διάταξι μπορούσε να κατανοηθή σαφώς λόγω της τυπικής θείας διατάξεως για τους Ιουδαίους υπό τον Νόμο.—Εβρ. κεφάλαια 5-10.

Έτσι, ο Θεός εχρησιμοποίησε μια περίοδο 4.000 ετών από τον Αδάμ ως τον Χριστό για το καλό του ανθρώπου. Έδωσε προφητείες μέσω των οποίων θα μπορούσε να αναγνωρισθή το υποσχεμένο Σπέρμα όταν θα ήρχετο. Και ετοίμασε ανθρώπους για τις διδασκαλίες και τη θέσι του Ιησού στη διάταξί Του.—Παράβαλε την τεσσαρακονταετή περίοδο που εξετάζεται στο Δευτερονόμιο κεφάλαιο 8.

Αλλά θα μπορούσε να τεθή το ερώτημα: Δεν θα μπορούσε να είχε επιτευχθή το ίδιο αποτέλεσμα πριν από μερικούς αιώνες; Δεν είχε συμπληρωθή η συγγραφή όλων των προφητειών που θα απεδείκνυαν την ταυτότητα του Μεσσία ως τον καιρό του Μαλαχία πάνω από τέσσερις αιώνες από τη γέννησι του Ιησού; Ναι. Τότε τι το όφελος να περάσουν περισσότεροι αιώνες.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΛΑΧΙΟΥ ΚΑΙ ΙΗΣΟΥ

Όταν συμπληρώθηκε ο θεόπνευστος Εβραϊκός κανών, η Περσία κυβερνούσε τον αρχαίο κόσμο από την Ινδία ως την Αφρική. Μετά από έναν αιώνα και πλέον, ο Μέγας Αλέξανδρος υπέταξε τους Πέρσας· ακολούθησαν μακράς εκτάσεως εκπολιτιστικά αποτελέσματα. Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία λέγει: «Οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου έκαμαν την Ελληνική (στη μορφή αυτής της ελευθέρας γλώσσης ή κοινής) να γίνη γλώσσα όλης της Εγγύς Ανατολής (Μικράς Ασίας, Συρίας, Μεσοποταμίας, Αιγύπτου). Υπό τους Ρωμαίους οι χώρες αυτές εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα.» Έτσι, υπήρχε μια κοινή γλώσσα σε μέγα μέρος του αρχαίου κόσμου όταν εμφανίσθηκε η Χριστιανοσύνη στο έτος 33 μ.Χ. Αυτή διηυκόλυνε την ταχεία διασπορά του αγγέλματος περί του Ιησού σε γραπτή και προφορική μορφή.

Επίσης, οι Ρωμαίοι, που ήλθαν μετά τους Έλληνας στην παγκόσμια σκηνή, κατασκεύασαν ένα εκτεταμένο οδικό δίκτυο. Ο ιστορικός Έντουαρντ Γκίμπον τονίζει: «Όλες οι πόλεις της [Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας] συνεδέοντο μεταξύ των και με την πρωτεύουσα, με δημόσιες λεωφόρους, οι οποίες αρχίζοντας από την Αγορά της Ρώμης, διέσχιζαν την Ιταλία, εισήρχοντο στις επαρχίες, και κατέληγαν μόνο στα σύνορα της αυτοκρατορίας!» Η εξάπλωσις της πρώτης Χριστιανοσύνης στον αρχαίο κόσμο επιταχύνθηκε πολύ από τη χρήσι αυτών των οδών που συνέδεαν απομακρυσμένα μέρη της αυτοκρατορίας.

Αλλά και κάτι άλλο ήταν εν προόδω στον καιρό του Μαλαχία: η Ιουδαϊκή Διασπορά ή Διασκορπισμός. Μετά την καταστροφή της Σαμάρειας (στο 740 π.Χ.) και της Ιερουσαλήμ (στο 607 π.Χ.) οι Ιουδαίοι διασκορπίσθηκαν από το ένα άκρο του αρχαίου κόσμου ως το άλλο. Ο Έλλην γεωγράφος Στράβων (σύγχρονος του Ιησού) είπε για τους Ιουδαίους: «Αυτοί έχουν εισχωρήσει ήδη σε κάθε κράτος, ώστε είναι δύσκολο να βρεθή έστω και ένας τόπος στον κόσμο όπου η φυλή των δεν έχει γίνει δεκτή ή δεν εκυριάρχησε.»

Οπουδήποτε και αν πήγαν οι Ιουδαίοι έκτισαν τις συναγωγές των για λατρεία. Κάθε συναγωγή είχε αντίγραφα των Εβραϊκών Γραφών. Η Ιουδαϊκή ελπίδα για τον Μεσσία έγινε έτσι γνωστή πολύ έξω από τα όρια του Ισραήλ. (Παράβαλε Ματθαίος 2:1, 2.) Λογικώς, μετά την εγκαθίδρυσι της Χριστιανοσύνης, που θα εκήρυτταν οι μαθηταί; Στις Ιουδαϊκές συναγωγές! Ο Παύλος, λόγου χάριν, στα μακρά του ταξίδια, συνήθως εκεί πήγαινε πρώτα όταν εισήρχετο σε μια πόλι. Πολλοί απ’ αυτούς τους προπαρασκευασμένους, διασκορπισμένους Ιουδαίους δέχθηκαν το άγγελμα για τον Ιησού.—Πράξ. 13:5, 14· 42-44· 17:1-3, 10· 18:4· 19:8.

Το ευαγγέλιο με αυτόν τον τρόπο έφθασε τόσο μακρυά και τόσο γρήγορα ώστε η κρατική και η θρησκευτική εναντίωσις δυσκολεύθηκαν να σταματήσουν τη διάδοσι. Λιγώτερο από τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού ο απόστολος Παύλος είπε ότι το ‘ευαγγέλιον’ είχε κηρυχθή «εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν.» (Κολ. 1:6, 23) Το ότι ο Ιεχωβά ανέμενε το «πλήρωμα του χρόνου» αποδείχθηκε ότι ήταν συνετό και κατέληξε σε ευλογίες για τους ειλικρινείς ανθρώπους.

Εν τούτοις, όλοι οι Ιουδαίοι δεν ήσαν διασκορπισμένοι σε όλο τον αρχαίο κόσμο· πολλοί επέστρεψαν από την εξορία της Βαβυλώνος στη γη του Ιούδα. Σ’ αυτή την περίπτωσι, τι ωφέλεια θα είχε η παρέλευσις πολλών αιώνων προτού εμφανισθή ο Μεσσίας;

Ο Ιεχωβά επέτρεψε στο έθνος ν’ ανοικοδομήση την Ιερουσαλήμ, πράγμα που θα βοηθούσε να υπολογίσουν τον χρόνο για να αναγνωρίσουν τον Μεσσία. Το ιερατείο των, με τις θυσιαστικές διατάξεις του, επανέλαβε τη λειτουργία του στον αποκαταστημένο ναό. Ήδη όμως ο Θεός εγνώριζε ότι αυτοί, ως έθνος θ’ απέρριπταν τον Μεσσία και ότι ‘η πόλις και το αγιαστήριον’ επρόκειτο να ‘αφανισθούν.’ (Δαν. 9:24-27· Ζαχ. 9:9) Αλλά εχρειάζετο χρόνος για να εκδηλωθούν πλήρως τα κακά ελατήρια του έθνους.

Αυτή η περίπτωσις είναι κάπως παράλληλη μ’ εκείνη που συνέβη πριν από 2.000 χρόνια περίπου. Ο Θεός είχε πει στον Αβραάμ ότι δεν θα έδινε αμέσως στους απογόνους του τη γη της επαγγελίας. ,Έπρεπε να περάσουν πρώτα τετρακόσια περίπου χρόνια ώσπου να ‘αναπληρωθή η ανομία των Αμορραίων’ [Χαναναίων]. (Γέν. 15:13-16) Με την παρέλευσι εκείνου του χρόνου, τα θρησκευτικά έθιμα των Χαναναίων, περιλαμβανομένων και πραγμάτων όπως ήταν η ιερή πορνεία και θυσία παιδιών, έδειξαν ότι ‘η ανομία των είχε φθάσει στο πλήρες.’ Δίκαια, λοιπόν, ο Θεός έδωσε εντολή στον Ισραήλ να καθαρίση τη γη.—Λευιτ. 18:1, 24-30.

Ομοίως, η χρονική περίοδος των ολίγων αιώνων πριν από την εμφάνισι του Ιησού εχρησίμευσε, όπως είδαμε, για να ετοιμασθούν οι ταπεινοί Ιουδαίοι να τον δεχθούν. Αλλά, γενικά, αυτό εσκλήρυνε το έθνος για ν’ απορρίψη τον Μεσσία. Με τον καιρό ο Ισραήλ απομακρύνθηκε από την αγνή λατρεία του Ιεχωβά. (Ματθ. 15:1-9) Όταν ήλθε ο Ιησούς, αυτοί τον εθανάτωσαν. Ο χρόνος δεν μαλάκωσε το έθνος ως σύνολο. Έφερε τις κακές τάσεις των σε πλήρη ακμή. Όταν ο Θεός έπαυσε τις ειδικές σχέσεις του με τον Ισραήλ, το άξιζαν πλήρως.—Ματθ. 3:10-12.

ΣΗΜΕΡΑ—Ο ΘΕΟΣ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙΡΟ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Στον καιρό μας, επίσης, θα έπρεπε ομοίως ν’ αναμένωμε τον ‘κατάλληλο καιρό’ του Θεού να κάμη τη βασιλεία του Υιού του να εξαφανίση όλες τις εναντιούμενες εξουσίες και ν’ απομακρύνη καταστάσεις όπως είναι η ανομία, ο πόλεμος, το έγκλημα και η καταδυνάστευσις, και ν’ αποκαταστήση αυτή τη γη σε μια παραδεισιακή κατάστασι. (Εφεσ. 1:10) Η Γραφή αναγράφει ένα σημείο που έδωσε ο Ιησούς όταν ήταν στη γη και το οποίο θα εσημείωνε την ‘συντέλεια του αιώνος,’ δηλαδή το τέλος του συστήματος πραγμάτων· αυτό εκπληρώνεται από το έτος 1914.

Ολόκληρο αυτό το σημείο, που αποκορυφώνεται με τη ‘μεγάλη θλίψι’ και με το τέλος αυτού του ‘αιώνος’ ή του συστήματος πραγμάτων, θα εκπληρωθή προτού ‘παρέλθη’ η γενεά του 1914. (Βλέπε Ματθαίον κεφάλαιο 24 και 25· Μάρκον 13 και Λουκάν 21.) Εν τούτοις, ο Ιησούς είπε επίσης ότι κανείς εκτός από τον Θεό δεν θα εγνώριζε την ‘ημέρα και την ώρα’ που θα γίνη η μεγάλη θλίψις. Μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα ενεργήση—αλλ’ όχι πριν από την κατάλληλη εξέλιξι όλων των λεπτομερειών και την έλευσι της ακριβώς ωρισμένης ώρας. Γι’ αυτό και δεν ετερμάτισε το παρόν σύστημα πραγμάτων πριν από τώρα.

Υποθέστε, παραδείγματος χάριν, ότι ο Ιεχωβά είχε καταστρέψει αυτό το σύστημα πριν από εκατό χρόνια. Θα μπορούσε να εγερθή το επιχείρημα ότι ο Θεός δεν είχε δώσει στο ανθρώπινο γένος αρκετή ευκαιρία για να μελετήση τα προβλήματά του ίσως με την πολύπειρη τεχνολογία που ήλθε τότε στον κατάλληλο καιρό της.

Αλλά τώρα ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο αρκετή ευκαιρία για να λύση τα προβλήματά του. Κάθε δυνατός τρόπος που μπορεί ο άνθρωπος να επινοήση έχει δοκιμασθή. Συνεπώς ακόμη και άνθρωποι αυτού του συστήματος είναι αναγκασμένοι να ομολογήσουν ότι τα ζητήματα που είναι ενώπιόν των είναι άλυτα με ανθρώπινα μέσα. Μόνον ο Θεός μπορεί να δώση την λύσι. Ένας συγγραφεύς του περιοδικού Βιοεπιστήμη, αναφερόμενος στην παγκόσμια κρίσι που αντιμετωπίζει η ανθρωπότης, λέγει:

«Τα συμπτώματα [της κρίσεως], τόσον τα οικολογικά όσον και τα κοινωνικά, είναι καταφανή σε κάθε σχεδόν χώρα της γης: μόλυνσις αέρος και υδάτων, χημική μόλυνσις των τροφίμων, παρακμή των πόλεων, χρόνιες ελλείψεις τροφίμων και λιμοκτονίες, αύξησις καταχρήσεως ναρκωτικών και αλκοολισμού, άνοδος των ποσοστών νεανικής εγκληματικότητος, εγκλήματα και αυτοκτονίες, και ένα αίσθημα απελπισίας που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και τα πολιτικά συστήματα. Εν τούτοις, οι τεράστιες διαστάσεις της κρίσεως του περιβάλλοντος . . . μας δυσκολεύουν ν’ αντιληφθούμε τη φύσι του προβλήματος και τις αιτίες του, για να μην πούμε και τις λύσεις.»

Κανένας άνθρωπος δεν έχει λόγο να αμφισβητήση τη χρονοδιάταξι των πραγμάτων από τον Θεό. Τα πάντα στη δημιουργία του Ιεχωβά αποκαλύπτουν το προσεκτικό του αίσθημα στη ρύθμισι του χρόνου. Επίσης, εκείνα που φαίνονται ως περίοδοι ‘βραδύτητος’ από μέρους του Ιεχωβά πραγματικά καταλήγουν στη μεγαλύτερη δυνατή ευλογία και στο αγαθόν. Στον καιρό που μπορεί ν’ απομείνη προτού ο Θεός επιφέρη τη ‘μεγάλη θλίψι,’ μάθετε πώς να διαφυλαχθήτε απ’ αυτήν και να εισέλθετε στη δίκαιη νέα τάξι του Θεού. Μελετώντας μαζί με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, θα εξακριβώσετε πώς θα μπορέσετε να λάβετε τις αιώνιες ευλογίες που επιφυλάσσει ο Θεός για κείνους που αγαπούν ότι είναι δίκαιο.—Πράξ. 17:31· 2 Πέτρ. 3:9, 15.

[Εικόνες στη σελίδα 35]

Ό Δημιουργός έκαμε τα αστράκια ν’ ανθίζουν το φθινόπωρο . . .

. . . και άλλα άνθη ν’ ανθίζουν μόνο την άνοιξι

[Εικόνα στη σελίδα 36]

Τα πτηνά μεταναστεύουν, στον ωρισμένο τους καιρό

[Εικόνα στη σελίδα 37]

Ο Μεσσίας εμφανίστηκε στον ωρισμένο καιρό—αφού είχαν γίνει οι προετοιμασίες