Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί μπορούσε να πή ο Ιεχωβά, όπως αναφέρεται στο Δευτερονόμιο 32:39, «Δεν είναι Θεός πλην εμού»» όταν το Ιωάννης 1:1 λέγη ότι «ο Λόγος ήτο παρά Θεώ και θεός ήτο ο Λόγος»;

Αν τα δούμε από την ορθή άποψι, αυτά τα εδάφια καθόλου δεν αντιφάσκουν μεταξύ των. Εξετάζουν εντελώς διαφορετικά θέματα.

Στο Δευτερονόμιον 32:39, το σημείο που εξετάζεται είναι ότι οι ψευδείς θεοί των εθνών δεν συμμετέχουν με τον Ιεχωβά στις σωτήριες πράξεις του. Είναι ανίκανοι να ελευθερώσουν τους λάτρεις των από συμφορές. Αυτό είναι φανερό από τα προηγούμενα εδάφια, όπου διαβάζομε: «Πού είναι οι θεοί αυτών, ο βράχος εις τον οποίον είχον το θάρρος αυτών; Οίτινες έτρωγον το πάχος των θυσιών, και έπινον τον οίνον των σπονδών αυτών; Ας σηκωθώσι και ας σας βοηθήσωσιν, ας γείνωσιν εις εσάς σκέπη.»

Άλλα μέρη αυτού του άσματος δείχνουν με όμοιο τρόπο ότι αυτοί οι ψευδείς θεοί δεν είχαν καμμιά μερίδα στην εκδήλωσι της σωτηρίου δυνάμεως του Ιεχωβά. Αναφερόμενο στο έθνος του Ισραήλ που αντιπροσωπεύετο από τον προπάτορά του Ιακώβ, το εδάφιο 12, (ΜΝΚ) λέγει: «Ούτως ο Ιεχωβά μόνον ωδήγησεν αυτόν, και δεν ήτο μετ’ αυτού ξένος θεός.» Αλλ’ όπως μας δείχνουν τα εδάφια 16, 17 και 21, εισεχώρησε η αποστασία μεταξύ των Ισραηλιτών: «Παρώξυναν αυτόν εις ζηλοτυπίαν με ξένους θεούς, με βδελύγματα παρώξυναν αυτόν εις θυμόν· εθυσίασαν εις δαιμόνια, ουχί εις τον Θεόν· εις θεούς τους οποίους δεν εγνώριζον, εις νέους θεούς νεωστί εισαχθέντας, τους οποίους δεν ελάτρευον οι πατέρες σας·. . . Αυτοί με παρώξυναν εις ζηλοτυπίαν με τα μη όντα Θεόν.»

Με αυτά υπ’ όψιν μπορούμε να κατανοήσωμε ότι κανένας απ’ αυτούς τους ψευδείς θεούς δεν ήταν με τον Ιεχωβά σε όσα αυτός έκαμε. Αυτός μόνος είναι ο αληθινός Θεός, ενώ οι ψευδείς θεοί δεν είναι πραγματικοί, είναι ανύπαρκτοι και ανίσχυροι να βοηθήσουν τους λάτρεις των σε καιρό συμφοράς.

Σχετικά, τώρα, με το γεγονός ότι ο Λόγος αναφέρεται ότι ήταν «θεός», αυτό δεν αντιφάσκει στη δήλωσι που διαβάσαμε στο Δευτερονόμιον 32:39. Γιατί; Διότι ο «Λόγος» δεν είναι εναντίον του Ιεχωβά, δεν είναι αντίπαλός του, όπως ήσαν οι ψευδείς θεοί. Επίσης, στη φράσι «και θεός ήτο ο Λόγος,» ο όρος «θεός» είναι κατηγορούμενον που προσδιορίζει τον «Λόγον.» Ο διακεκριμένος λόγιος Γουέστκοτ, ένας από τους δύο συνεργάτας που παρήγαγαν το φημισμένο Ελληνικό κείμενο των Χριστιανικών Γραφών Γουέστκοτ και Χόρτ, λέγει: «Περιγράφει τη φύσι του Λόγου και δεν προσδιορίζει το Άτομό Του.» Λόγω της περιγραφικής φύσεως του κατηγορουμένου «θεός» στην Ελληνική γλώσσα, Μία Αμερικανική Μετάφρασις αποδίδει το Ιωάννης 1:1: «Ο Λόγος ήτο θείος.»a Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου, όμως, διατηρεί το κατηγορούμενον και δείχνει τη σημασία της παραλείψεως του οριστικού άρθρου χρησιμοποιώντας το αόριστο άρθρο.

Επειδή ήταν ο πρωτότοκος Υιός του Θεού, «ο Λόγος» μπορούσε κατάλληλα να περιγραφή ως «θεός» ή ισχυρός, όπως συμβαίνει και με άλλους αγγελικούς υιούς του Θεού στον Ψαλμό 8:5 (ΜΝΚ). (Παράβαλε Εβραίους 2:6-8.) Αλλ’ ούτε ο πρωτότοκος Υιός, ούτε οι άλλοι πιστοί υιοί του Θεού δεν εναντιώνονται στον Δημιουργό τους, ούτε προσπαθούν να εξισωθούν με αυτόν ή να τον αντικαταστήσουν όπως συμβαίνει με τους ψευδείς θεούς. Όλοι αναγνωρίζουν ότι η λατρεία πρέπει κατάλληλα να κατευθύνεται στον Ιεχωβά Θεό και μόνον.—Φιλιππ. 2:5, 6· Αποκάλ. 19:10.

[Υποσημειώσεις]