Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εννοούσε ο απόστολος Παύλος όταν έλεγε: «.Όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή»;

Αυτά τα λόγια εμφανίζονται σε μια περιγραφή που εξαίρει την υπερέχουσα οδό της αγάπης. Διαβάζαμε: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν· όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην· ότε όμως έγεινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου. Διότι τώρα βλέπομεν δια κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον· τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην.»—1 Κορ. 13:8-12.

Έτσι ο Παύλος έδειξε ότι τα θαυματουργικά χαρίσματα της προφητεύσεως, της γνώσεως και της ομιλίας γλωσσών δεν θα ήσαν μόνιμα. Επρόκειτο να παύσουν. Και έπαυσαν. Είναι φανερό ότι αυτά τα χαρίσματα μεταδίδονταν μόνον με την παρουσία ενός ή περισσοτέρων αποστόλων που είχαν εκλεγή απ’ ευθείας από τον Ιησού Χριστό. (Πράξ. 2:1, 4, 14· 8:9-20· 10:44-46· 19:6) Με τον θάνατο, λοιπόν, αυτών των αποστόλων έπαυσε η μετάδοσις θαυματουργικών χαρισμάτων.

Λόγω της προσωρινής φύσεως των θαυματουργικών χαρισμάτων, ο Παύλος ενεθάρρυνε τους Χριστιανούς της Κορίνθου να επιδιώκουν τη μόνιμη και υπερέχουσα οδό της αγάπης και να μη θεωρούν εκείνα τα θαυματουργικά χαρίσματα ως το μεγαλύτερο επίτευγμα ενός Χριστιανού.

Μολονότι ο ίδιος ο Παύλος είχε προικισθή με θαυματουργικά χαρίσματα σε υπέρτατο βαθμό, ανεγνώρισε ότι η γνώσις του ήταν μερική. (1 Κορ. 13:1, 2· 14:18) Έπρεπε να περιμένη μέχρι την άφιξι ‘του τελείου’ για να κατανοήση πλήρως τα πνευματικά πράγματα. Στην περίπτωσι του αυτό δεν επρόκειτο να συμβή στη διάρκεια της ζωής του στη γη. Όταν θα ελάμβανε, όμως, την ουράνια αμοιβή του, θα έβλεπε τελικά την εκπλήρωσι όλων των προφητειών της Αγίας Γραφής και θα έφθανε σε πλήρη γνώσι του θελήματος και του σκοπού του Ιεχωβά που αποκαλύπτονται στην Αγία Γραφή. Επομένως, τα λόγια «όταν όμως έλθη το τέλειον» πρέπει να αναφέρωνται στον χρόνο που οι προφητείες της Γραφής καθώς και το θέλημα και ο σκοπός του Θεού κατανοούνται πλήρως.

Η έλευσις ‘του τελείου’ δεν είναι συνώνυμο με την απόκτησι της ουρανίας αμοιβής. Δεν υπάρχει απόδειξις στη Γραφή ότι ο Ιησούς Χριστός αποκαλύπτει, τα πάντα στα μέλη της νύμφης του αμέσως με την είσοδο τους στον ουρανό. Ο Ιησούς ο ίδιος έπρεπε να περιμένη ώσπου ο Πατήρ του να κάνη γνωστές ωρισμένες απόψεις του σκοπού Του. Όταν ήταν στη γη, ο Ιησούς είπε για την ημέρα και την ώρα της εκτελέσεως της θείας εκδικήσεως: «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ.» (Μάρκ. 13:32) Ομοίως, εκείνοι που γίνονται αθάνατα πνευματικά πλάσματα στον ουρανό δεν αποκτούν πλήρη γνώσι ως τον κατάλληλο καιρό του Θεού για να τους αποκαλύψη την πλήρη άποψι του σκοπού του. Αυτό αληθεύει, επίσης, και για τους αφιερωμένους δούλους του Θεού στη γη.

Σήμερα ζούμε στον καιρό που «το τέλειον» αναμένεται να φθάση. Τα φυσικά γεγονότα που εκπληρώνουν την προφητεία της Γραφής επιβεβαιώνουν ότι ο Ιησούς Χριστός έλαβε βασιλική εξουσία επάνω στον κόσμο του ανθρωπίνου γένους από το 1914 μ.Χ. (Αποκάλ. 6:1-8) Μ’ αυτό το γεγονός το «μυστήριον» του Θεού «ετελέσθη,» με την έννοια ότι αυτό το γεγονός απεκάλυψε την άποψι του ‘μυστηρίου’ για την βασιλεία του. (Αποκάλ. 10:7· παράβαλε με Ματθαίον 13:11· Λουκάν 8:10· Εφεσίους 3:3-9· Κολοσσαείς 1:26, 27· 2:2· 4:3· 1 Τιμόθεον 3:16.) Από τότε κι’ εμπρός ο λαός του Θεού έχει δοκιμάσει συνεχή αύξησι σε πνευματική γνώσι και σε κατανόησι της προφητείας. Αυτό είναι σε αρμονία με το εδάφιο Δανιήλ 12:4: «Και συ, Δανιήλ έγκλεισον τους λόγους και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού· τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει· [στο βιβλίο] και η γνώσις θέλει πληθυνθή.» Επομένως, «το τέλειον» αναφέρεται στην πλήρη κατανόησι του σκοπού του Θεού όπως αποκαλύπτεται στην Αγία Γραφή. Επειδή τώρα είναι ο καιρός για τέτοια αυξημένη κατανόησι του Λόγου του Θεού και για την εκπλήρωσι «των προφητειών του, «το τέλειον» πρέπει να είναι κοντά.

● Γιατί οι εκδόσεις της Εταιρίας αναφέρονται μόνον σε επτά παγκόσμιες δυνάμεις, εφόσον υπήρχαν ανά τους αιώνας καταφανώς και άλλες ισχυρές αυτοκρατορίες;—Η.Π.Α.

Οι εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά δεν είναι αυθαίρετες όταν αναφέρωνται μόνον σε επτά παγκόσμιες δυνάμεις. Το κάνουν αυτό απολύτως σύμφωνα με τα περιεχόμενα της Γραφής και όχι μ’ ένα γενικό ή κοσμικό τρόπο. Το Γραφικό βιβλίο της Αποκαλύψεως αναφέρει ειδικά «επτά βασιλείς.» Στην Αποκάλυψι 17:10 διαβάζομε: «Είναι επτά βασιλείς· οι πέντε έπεσαν, και ο εις είναι, ο άλλος δεν ήλθεν έτι.»

Είναι φανερό ότι, ανά τους αιώνας, εκυριάρχησαν πολύ περισσότεροι από επτά κατά γράμμα «βασιλείς.» Οι επτά λοιπόν «βασιλείς,» για τους οποίους γίνεται λόγος εδώ, πρέπει να αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένες βασιλείες ή αυτοκρατορίες από τις οποίες ή έκτη ασκούσε εξουσία τον καιρό που ο απόστολος Ιωάννης κατέγραψε αυτά τα λόγια. Το βιβλίο του Δανιήλ αποκαλύπτει τα ονόματα τριών απ’ αυτές τις αυτοκρατορίες—της Βαβυλώνος, της δυαδικής δυνάμεως της Μηδείας και Περσίας, και της Ελλάδος. (Παράβαλε Δανιήλ 2:37-43· 7:1-7· 8:20, 21.) Και οι τρεις αυτές μεγάλες δυνάμεις είχαν άμεση σχέσι με τον αρχαίο υπό διαθήκην λαό του Θεού, τους Ισραηλίτας.

Με αυτή τη νύξι από το βιβλίο του Δανιήλ μπορούμε να προσδιορίσωμε τους άλλους από τους επτά «βασιλείς» που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 17:10. Πρέπει να είναι μεγάλες αυτοκρατορίες που είχαν άμεση σχέσι είτε με τον αρχαίο υπό διαθήκην λαό του Θεού είτε με το νέο έθνος του πνευματικού Ισραήλ, που αποτελείται από πιστούς μαθητάς του Ιησού Χριστού. (Ρωμ. 2:28, 29· Γαλ. 6:16) Πριν να καταστρέψη η Βαβυλών την Ιερουσαλήμ και να ερημώση τη γη του Ιούδα, δυο άλλες μεγάλες αυτοκρατορίες ήσκησαν σημαντική επιρροή στους Ισραηλίτας. Η πρώτη, η Αίγυπτος, τους έκανε δούλους για πολλά χρόνια, και η δεύτερη, η Ασσυρία, κατέστρεψε το δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ και επίσης ερήμωσε πολλές Ιουδαϊκές πόλεις. Μετά από τη Βαβυλώνα, η Περσία κυβερνούσε την Ιουδαία ωσότου η Ελληνική κυριαρχία αντικατέστησε την κυριαρχία της Περσίας και αργότερα η Ρώμη κυριαρχούσε στους Ιουδαίους.

Συνεπώς, οι πέντε βασιλείς που ‘είχαν πέσει’ τον καιρό που ο απόστολος Ιωάννης έγραψε την Αποκάλυψι (περίπου το 66 μ.Χ.) ήσαν: η Αίγυπτος, η Ασσυρία, η Βαβυλών, η Μηδο-Περσία και η Ελλάς. Η παγκόσμια δύναμις που κυβερνούσε τότε ήταν η Ρώμη. Σχετικά μ’ εκείνη που επρόκειτο να έλθη, η Αγγλοαμερικανική Παγκόσμια Δύναμις προβάλλει περισσότερο μεταξύ εκείνων που ήσκησαν μεγάλη εξουσία από τον καιρό της αρχαίας Ρώμης, Και η ιστορία επιβεβαιώνει ότι, στη διάρκεια των 1 και 2 Παγκοσμίων Πολέμων, η Αγγλοαμερικανική Παγκόσμια Δύναμις έλαβε ισχυρά μέτρα εναντίον εκείνων που είναι πνευματικοί Ισραηλίται.a

Έτσι, ενώ υπήρξαν και άλλες μεγάλες δυνάμεις, μόνον επτά απ’ αυτές ταιριάζουν στην περιγραφή της Γραφές των ‘επτά βασιλέων.’

[Υποσημείωση]