Η Αγάπη Καλύπτει Πλήθος Αμαρτιών

Έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην, διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.»—1 Πέτρου 4:8.

1, 2. (α) Τι σφάλματα κάνομε όλοι, και γιατί θα μπορούσαμε να τα κάνωμε συχνότερα; (β) Τι θα μας βοηθήση να υπερνικούμε τα προβλήματα που εγείρονται;

ΣΥΝΕΒΗ ποτέ να μιλήσετε απότομα σε κάποιον και αμέσως μετανοήσατε γι’ αυτό; Ή μήπως ενεργήσατε κάποτε αφιλάγαθα, και κατόπιν λυπηθήκατε για τη στάσι σας; Ασφαλώς όλοι μας έχομε τέτοιες πείρες. Και καθώς αυξάνουν οι πιέσεις και οι δυσκολίες τώρα που πλησιάζει το τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων, μπορεί να θίγωμε ή να προσβάλλωμε συχνότερα ο ένας τον άλλον. Τι πρέπει λοιπόν να κάνωμε όταν εγείρονται προβλήματα;

² Καθώς αναζητούμε την απάντησι, είναι βοηθητικό να δούμε από κοντά αυτά που αναφέρονται στην επιστολή 1 Πέτρου 4:7, 8. Εκεί λέγει ότι, εφόσον πάντων το τέλος επλησίασε, πρέπει να ‘διάγωμε φρονίμως,’ να ‘αγρυπνούμε εις τας προσευχάς,’ αλλά ιδιαίτερα να έχωμε «ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην.» Τώρα παρατηρήστε ποιος λόγος δίδεται που κάνει την αγάπη τόσο αναγκαία. Η αφήγησις λέγει: «Διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που πρέπει να το εξετάσωμε.

3. (α) Ποιο γεγονός έχομε ν’ αντιμετωπίσωμε όλοι; (β) Ποια ορθή παρατήρησι κάνει η Γραφή σχετικά μ’ εμάς;

³ Έχομε ν’ αντιμετωπίσωμε το γεγονός ότι λόγω της παρακοής και της ατελείας των πρώτων μας γονέων Αδάμ και Εύας, κληρονομήσαμε όλοι μια τάσι προς την αδικοπραγία ή την αμαρτία. (Ρωμ. 5:12) Όλοι μας συχνά αστοχούμε ως προς το τι είναι δίκαιο. Μέσα μας υπάρχει μια ροπή προς τον φθόνο, την πρόκλησι, τον κομπασμό, την έλλειψι συγχωρητικότητος κλπ. Και δεν θυμώνομε με τον εαυτό μας όταν μερικές φορές ενδίδωμε σ’ αυτές τις αμαρτωλές τάσεις; Αλλά οι κακές αυτές τάσεις υπάρχουν και πρέπει απλώς να κατανοήσωμε ότι, κατά περιστάσεις, θα εκδηλώνωνται με λόγια και με έργα. Ο μαθητής Ιάκωβος γράφοντας κάτω από θεία έμπνευσι, ορθώς παρετήρησε τα εξής: «Εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ.» Κανείς όμως δεν είναι τέλειος. «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος,» λέγει η Αγία Γραφή.—Ιακ. 3:2· 1 Βασ. 8:46.

4. (α) Ποια δεν πρέπει να είναι η αντίδρασίς μας όταν εκδηλώνωνται οι αμαρτωλές μας τάσεις, και τι πρέπει να κάμωμε; (β) Τι θα μας βοηθήση να εξετάζωμε τα πράγματα ρεαλιστικά όταν εγείρωνται προβλήματα;

⁴ Είναι ζωτικό, λοιπόν, να είμεθα ρεαλιστικοί στις σχέσεις μας με τους άλλους. Οι αμαρτωλές τάσεις θα εκδηλώνωνται μεταξύ των Χριστιανών, οσοδήποτε σκληρά κι αν προσπαθούν αυτοί να τις προλάβουν. (Ρωμ. 7:15-20) Δεν πρέπει να συγκλονισθούμε ή και να ταραχθούμε απ’ αυτό το γεγονός, ούτε να συμπεράνωμε ίσως ότι αυτά τα σφάλματα αποτελούν απόδειξι ότι δεν είμεθα ταυτισμένοι με την αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Όχι. Μάλλον πρέπει ν’ αναζητήσωμε τρόπους για ν’ αποδείξωμε ότι η αγάπη μας έχει καλύψει αυτά τα αμαρτήματα. Είναι, λοιπόν, ουσιώδες να έχωμε αγάπη για ν’ αποδεικνύωμε ότι αποτελούμε μέρος της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας. Εν τούτοις, δεν είναι πάντοτε εύκολο να πράττωμε το ορθό και το καλό. Η Γραφή μάς βοηθεί να το κατανοήσωμε αυτό. Μας δίνει μια εικόνα του τι συνέβαινε μέσα στη Χριστιανική εκκλησία του πρώτου αιώνος, κι αυτό μπορεί να μας βοηθήση να εξετάζωμε τα πράγματα ρεαλιστικά (με την πραγματική τους όψι), ώστε να μπορούμε να διατηρούμε την κατάλληλη ισορροπία όταν εγείρωνται προβλήματα.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

5. (α) Δώστε μια γενική εικόνα του ιστορικού της εκκλησίας των Φιλίππων. (β) Τι είδους επιστολή είχε γράψει ο απόστολος Παύλος σ’ εκείνη την εκκλησία;

⁵ Κατ’ αρχήν, ας εξετάσωμε μια κατάστασι που είχε αναπτυχθή στη Χριστιανική εκκλησία των Φιλίππων, τη σπουδαιότερη πόλι της επαρχίας της Μακεδονίας. Ο απόστολος Παύλος είχε ιδρύσει αυτή την εκκλησία στο έτος 50 μ.Χ. όταν πήγε στους Φιλίππους στη διάρκεια της δευτέρας ιεραποστολικής του περιοδείας. (Πράξ. 16:11-40) Ύστερα από λίγα χρόνια, στη διάρκεια της τρίτης ιεραποστολικής περιοδείας του, ο Παύλος μπόρεσε να επισκεφθή και πάλι την εκκλησία των Φιλίππων. (Πράξ. 20:1-6) Σ’ εκείνη την επίσκεψι, δηλαδή μετά δέκα χρόνια από τότε που για πρώτη φορά είχε ιδρύσει την εκκλησία, ο Παύλος υποκινήθηκε από τα εξαιρετικά έργα της Χριστιανικής καλωσύνης και τον ζήλου των Φιλιππησίων να τους γράψη μια συγκινητική επιστολή αγάπης και ενθαρρύνσεως. Τους επαινούσε σ’ όλη την επιστολή για όλες τις καλές τους ιδιότητες, με μια μικρή μόνον νύξι για διόρθωσι προς το τέλος της επιστολής του.

6. Τι έγραψε ο Παύλος για την Ευωδία και τη Συντύχη και τι ερωτήματα προκύπτουν απ’ αυτό;

⁶ Ο Παύλος έγραψε: «Όθεν, αδελφοί μου αγαπητοί και επιπόθητοι, χαρά και στέφανός μου, ούτω στέκεσθε εν Κυρίω αγαπητοί.» Αλλά και τώρα προσέξτε τα επόμενα λόγια του: «Παρακαλώ την Ευωδίαν, παρακαλώ και την Συντύχην, να φρονώσι το αυτό εν Κυρίω.» (Φιλιππ. 4:1, 2) Γιατί το είπε αυτό ο Παύλος; Γιατί έδωσε ενθάρρυνσι στην εκκλησία λέγοντας: «ούτω στέκεσθε εν Κυρίω,» και κατόπιν απευθύνθηκε ιδιαίτερα στις δύο αυτές γυναίκες για να τις προτρέψη να φρονούν το αυτό εν Κυρίω;

7. (α) Γιατί αυτές οι δυο γυναίκες μπορεί να μη είχαν το ίδιο φρόνημα εν Κυρίω; (β) Τι μπορεί να δείχνη το γεγονός ότι ο Παύλος εγνώριζε τη στάσι των;

⁷ Χωρίς αμφιβολία υπήρχε κάποιο πρόβλημα μεταξύ αυτών των δύο γυναικών· αυτές προφανώς δεν είχαν το ίδιο φρόνημα. Η Αγία Γραφή δεν μας λέγει ποια ήταν η δυσχέρια που είχαν μεταξύ τους, ή τι ωδήγησε στην ανωμαλία που είχε δημιουργηθή. Ίσως να ζήλευαν κάπως η μια την άλλη. Και οι δύο μπορεί να είχαν ισχυρές προσωπικότητες οι οποίες πιθανόν να συγκρούονταν τόσο έντονα ώστε να μη θέλη η μία να μιλά στην άλλη. Αλλά οποιοδήποτε κι αν ήταν το πρόβλημα, υπήρχε κάποια προστριβή, διότι δεν ‘φρονούσαν το αυτό εν Κυρίω.’ Ο Παύλος το εγνώριζε αυτό όταν έγραφε αυτή την επιστολή από τη Ρώμη που απείχε εκατοντάδες μίλια, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η ανωμαλία υπήρχε από πολύν καιρό, και ήταν πολύ γνωστή στους αδελφούς.

8. (α) Τι είδους γυναίκες ήσαν στην ουσία η Ευωδία και η Συντύχη και τι δείχνει αυτό; (β) Τι μάθημα αποκομίζομε απ’ αυτή την πείρα του πρώτου αιώνος;

⁸ Ταυτόχρονα, όμως, αυτές ήσαν στην ουσία καλές Χριστιανές. Και οι δύο υπηρετούσαν τον Ιεχωβά Θεό μαζί με τους αδελφούς και τις αδελφές τους. Διότι ο Παύλος προχωρεί για να γράψη στην εκκλησία: «Βοήθει αυτάς, αίτινες συνηγωνίσθησαν μετ’ εμού εις το ευαγγέλιον.» (Φιλιππ. 4:3) Ώστε η Ευωδία και η Συντύχη ήσαν Χριστιανές από αρκετό καιρό, και είχαν συνεργασθή στην αρχή με τον Παύλο για την προώθησι του κηρύγματος. Τώρα, όμως, είχαν ένα πρόβλημα. Εφόσον, λοιπόν, υπήρχαν τέτοιες ανωμαλίες στην εκκλησία του πρώτου αιώνος, γιατί θα πρέπει να ταρασσώμεθα υπερβολικά αν συμβαίνουν παρόμοιες ανωμαλίες και σήμερα; Αλλά δεν είχαν μόνον οι γυναίκες τέτοια προβλήματα.

ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ

9, 10. (α) Τι είχε συμβή στον Ιωάννη Μάρκο στη διάρκεια του πρώτου ιεραποστολικού ταξιδίου του Παύλου και του Βαρνάβα; (β) Για ποιους πιθανούς λόγους ήθελε ο Βαρνάβας να πάρουν τον Μάρκο μαζί τους στο δεύτερο ιεραποστολικό τους ταξίδι, αλλά ποια ήταν η γνώμη του Παύλου;

⁹ Και οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι, επίσης, είχαν προβλήματα, ακόμη κι εκείνοι που ήσαν περισσότερο επιφανείς. Προσέξτε επί παραδείγματι τον απόστολο Παύλο και τον πρώτο σύντροφο του ταξιδιού του, τον Βαρνάβα. Είχαν τελειώσει την πρώτη ιεραποστολική περιοδεία, είχαν ιδρύσει αρκετές Χριστιανικές εκκλησίες και τώρα εσκέπτοντο να κάμουν μια δεύτερη περιοδεία, όπως εξηγεί η Αγία Γραφή: «Μετά δε τινάς ημέρας είπεν ο Παύλος προς τον Βαρνάβαν: ‘Ας επιστρέψωμεν τώρα και ας επισκεφθώμεν τους αδελφούς ημών κατά πάσαν πόλιν, εν αις εκηρύξαμεν τον λόγον του Κυρίου, πώς έχουσι.’» (Πράξ. 15:36) Στο πρώτο εκείνο ταξίδι τούς είχε συνοδεύσει ο Ιωάννης Μάρκος, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο, λέγει η αφήγησις, «ο δε Ιωάννης, χωρισθείς απ’ αυτών, υπέστρεψεν εις τα Ιεροσόλυμα,» όπου ζούσε η μητέρα του Μαρία.—Πράξ. 13:13.

¹⁰ Καθώς λοιπόν ο Παύλος και ο Βαρνάβας συζητούσαν για τη δεύτερη ιεραποστολική περιοδεία τους, ανέφεραν και το όνομα του Μάρκου. Η Γραφή μάς λέγει τι συνέβη: «Και ο μεν Βαρνάβας εστοχάσθη να συμπαραλάβη τον Ιωάννην τον λεγόμενον Μάρκον· ο Παύλος όμως έκρινεν άξιον, τον αποχωρισθέντα από αυτών από της Παμφυλίας και μη συνακολουθήσαντα αυτούς εις το έργον, τούτον να μη συμπαραλάβωσι.» (Πράξ. 15:37, 38) Υπήρχε λοιπόν εδώ μια διχογνωμία. Ο Βαρνάβας μπορεί να ενόμιζε ότι ο Μάρκος ήταν δικαιολογημένος να επιστρέψη στην Ιερουσαλήμ στη διάρκεια της πρώτης περιοδείας· ίσως η μητέρα του να ήταν ασθενής και επέστρεψε για να είναι μαζί της. Εμείς δεν γνωρίζομε τον λόγο. Αλλά και αν ακόμη η αποχώρησις του Μάρκου ήταν απερίσκεπτη και αδικαιολόγητη, ο Βαρνάβας ίσως να ενόμιζε ότι ο Μάρκος είχε βελτιωθή και ήθελε αυτή τη φορά να προσηλωθή στο έργον. Αλλά ο Παύλος δεν είχε την ίδια γνώμη. Δεν ήθελε να πάρουν τον Μάρκο μαζί τους. Τώρα, δεν θα νομίζατε ότι αυτοί οι δύο ώριμοι Χριστιανοί πρεσβύτεροι θα μπορούσαν να διευθετήσουν αυτή τη διαφορά τους μ’ ένα φιλικό τρόπο; Τι συνέβη όμως;

11. (α) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της διαφωνίας του Παύλου και του Βαρνάβα σχετικά με τον Μάρκο; (β) Μήπως αυτή η ανωμαλία μεταξύ δύο Χριστιανών πρεσβυτέρων απέδειξε ότι αυτοί δεν ήσαν δούλοι του αληθινού Θεού;

¹¹ Η Γραφή λέγει: «Συνέβη λοιπόν ερεθισμός, ώστε απεχωρίσθησαν απ’ αλλήλων, και ο μεν Βαρνάβας, παραλαβών τον Μάρκον, εξέπλευσεν εις Κύπρον. Ο δε Παύλος, εκλέξας τον Σίλαν, εξήλθε.» (Πράξ. 15:39, 40) Μπορείτε να το φαντασθήτε αυτό; Δύο εξέχοντες πρεσβύτεροι δεν είχαν απλώς μια μικρή φιλονεικία, αλλά «ερεθισμό» μεταξύ τους, και μάλιστα για ένα προφανώς μικρό ζήτημα. Γι’ αυτό χωρίσθηκαν χωρίς ασφαλώς να τρέφουν τα καλύτερα αισθήματα ο ένας για τον άλλον. Αν ήσαστε εκεί και είχατε παρακολουθήσει αυτή τη διαφωνία μήπως θα συμπεραίνατε ότι ασφαλώς δεν μπορεί να ήταν αυτή η οργάνωσις του Θεού λόγω του τρόπου με τον οποίον ενήργησαν οι επιφανείς αυτοί πρεσβύτεροι;

12. Τι αμάρτημα διέπραξε ο Πέτρος στη διάρκεια της επισκέψεώς του στην Αντιόχεια, και τι τον έκαμε να ενεργήση έτσι;

¹² Σκεφθήτε, επίσης, μια άλλη κάπως διαφορετική πείρα, που συνέβη στην Αντιόχεια. Όταν ο απόστολος Πέτρος επεσκέφθη αυτή την πόλι της Συρίας, συνεδέθη με ολόκληρη την εκκλησία, έκανε ελεύθερα συντροφιά με τους Εθνικούς πιστούς κι έτρωγε άφοβα στα σπίτια των. Εγνώριζε ότι αυτό ήταν κατάλληλο, εφ’ όσον πριν από μερικά χρόνια είχε κατευθυνθή από τον Θεό να κηρύξη στον Κορνήλιο, ο οποίος ήταν έτσι ο πρώτος απερίτμητος Εθνικός που είχε προσηλυτισθή στη Χριστιανοσύνη. Εν τούτοις, όταν μερικοί Ιουδαίοι Χριστιανοί που είχαν σταλή από τον ετεροθαλή αδελφό του Ιησού Ιάκωβο που ήταν στην Ιερουσαλήμ ήλθαν στην Αντιόχεια, ο Πέτρος, από φόβο μήπως τον κατακρίνουν αυτοί οι ‘εκ περιτομής,’ άρχισε να ‘συστέλλεται και ν’ αποχωρίζεται’ από τους Εθνικούς Χριστιανούς. Το ίδιο άρχισαν να κάνουν και οι άλλοι περιτετμημένοι Ιουδαίοι Χριστιανοί. Αυτό προφανώς δεν ήταν ορθό. Ήταν αμάρτημα από μέρος του Πέτρου να προξενήση μια τέτοια διαίρεσι στη Χριστιανική εκκλησία.

13. (α) Ποια ήταν η αντίδρασις του Παύλου όταν ήταν στην Αντιόχεια και είδε αυτά που συνέβαιναν; (β) Γιατί ο Πέτρος ήταν υποκριτικός στις πράξεις του, και τι εσήμαινε το να του γίνη επίπληξις ενώπιον ολόκληρης της εκκλησίας;

¹³ Εκείνον τον καιρό ήταν στην Αντιόχεια και ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ωργίσθηκε όταν είδε όσα συνέβαιναν. Στην επιστολή του προς Γαλάτας, εξήγησε: «Ότε εγώ είδον ότι δεν ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον προς τον Πέτρον έμπροσθεν πάντων: ‘Εάν συ Ιουδαίος ων ζης εθνικώς και ουχί Ιουδαϊκώς, διά τι αναγκάζεις τους εθνικούς να Ιουδαΐζωσιν;’» (Γαλ. 2:11-14) Ο Πέτρος εγνώριζε ότι ο Μωσαϊκός Νόμος δεν ίσχυε πλέον, και το είχε δείξει αυτό προηγουμένως με το να συναναστρέφεται ελεύθερα τους Εθνικούς. (Πράξ. 10:28, 29) Τώρα όμως, λόγω φόβου, επανέφερε τις διαιρέσεις που ίσχυαν κάτω από τον Μωσαϊκό Νόμο, ενώ ήξερε ότι ο Νόμος δεν είχε πια καμμιά ισχύ για τους Ιουδαίους Χριστιανούς. (Εφεσ. 2:13-18) Επομένως, το γεγονός ότι «συνεστέλλετο και απεχώριζεν εαυτόν» από τους εξ Εθνών Χριστιανούς, αποτελούσε καθαρά μια υποκριτική πράξι που υπεκινείτο από φόβο για το τι θα εσκέπτοντο ωρισμένοι Ιουδαίοι Χριστιανοί, ιδιαίτερα εκείνοι που είχαν έλθει από την Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό ο Παύλος ενώπιον ολόκληρης της εκκλησίας εξέθεσε την υποκρισία του Πέτρου. Πώς θα είχατε αισθανθή αν ήσαστε εσείς στη θέσι του Πέτρου;—Εβρ. 12:11.

ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΗ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

14. (α) Πώς θα μπορούσε να σκεφθή ο Πέτρος όταν του έγινε αυτή η επίπληξις από τον Παύλο; (β) Εν τούτοις, πώς η μετέπειτα στάσις του προς τον Παύλο έδειξε ότι ο Πέτρος άφησε την αγάπη να καλύψη αυτό το αμάρτημά του;

¹⁴ Σκεφθήτε τι θα αισθάνθηκε ο Πέτρος. Αυτός προεξείχε μεταξύ των αποστόλων, διότι του είχαν προηγουμένως ανατεθή ειδικά προνόμια υπηρεσίας από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. (Ματθ. 16:18, 19· Πράξ. 2:14-41· 10:34-48) Ο Παύλος ήταν νεώτερος στη Χριστιανική εκκλησία, και τώρα εδώ ήταν ενώπιον ολόκληρης της εκκλησίας και ανθίστατο στον Πέτρο κατά πρόσωπον. ‘Πώς τολμά ο Παύλος να μου μιλά έτσι ενώπιον της εκκλησίας,’ θα μπορούσε να σκεφθή με αγανάκτησι ο Πέτρος. Αλλ’ όχι, ο Πέτρος ήταν ταπεινός. Δέχθηκε την επίπληξι, και δεν επέτρεψε να ψυχρανθή η αγάπη που αισθανόταν για τον Παύλο. Σημειώστε πώς χαρακτήρισε αργότερα ο Πέτρος τον Παύλο σε μια ενθαρρυντική επιστολή που απηύθυνε στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν.» (2 Πέτρ. 3:15) Ο Πέτρος άφησε την αγάπη να καλύψη το πρόβλημα, το οποίο σ’ εκείνη την περίπτωσι είχε προκύψει από δικό του αμάρτημα. Ασφαλώς ο Πέτρος εξεδήλωσε την ιδιότητα που διακρίνει την αληθινή Χριστιανική εκκλησία!

15. (α) Τακτοποιήθηκε η δυσχέρεια μεταξύ του Παύλου και του Βαρνάβα και τι μας το δείχνει αυτό; (β) Τι απόδειξις υπάρχει ότι ο Παύλος μπορεί να ανεγνώρισε κάθε παρεξήγησι που είχε γίνει με τον Μάρκο;

¹⁵ Τι θα λεχθή για το πρόβλημα που είχε δημιουργηθή μεταξύ του Παύλου και του Βαρνάβα σχετικά με το αν έπρεπε να τους συνοδεύση ο Μάρκος ή όχι; Αυτό το πρόβλημα που έφθασε στο κατακόρυφο μ’ έναν ερεθισμό, καλύφθηκε με τον καιρό από την αγάπη; Ναι, προφανώς καλύφθηκε. Διότι αργότερα, όταν ο Παύλος έγραψε στην εκκλησία της Κορίνθου ενόσω ήταν σε ιεραποστολικό έργο στην Έφεσο, εχαρακτήρισε τον Βαρνάβα καθώς και τον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους ως στενούς συνεργάτας. (1 Κορινθίους 9:5, 6) Προφανώς ο Παύλος παραδέχθηκε κάθε παρεξήγησι που είχε γίνει με τον Μάρκο, και μπορεί να ζήτησε ταπεινά συγγνώμη από το Μάρκο και τον Βαρνάβα, διότι αργότερα ο Παύλος μίλησε επαινετικά για τον Μάρκο. Πραγματικά, σε μια από τις επιστολές του στον Τιμόθεο, έγραψε: «Ο Λουκάς είναι μόνος μετ’ εμού. Τον Μάρκον παραλαβών φέρε μετά σου· διότι μοι είναι χρήσιμος εις την διακονίαν.»—2 Τιμ. 4:11· Κολ. 4:10.

16. (α) Είναι λογικό να υποθέσωμε ότι η Ευωδία και η Συντύχη διευθέτησαν τις διαφορές τους; (β) Εν τούτοις ποια εσφαλμένη στάσι θα ήταν δυνατόν να είχαν λάβει;

¹⁶ Και τι θα λεχθη για την Ευωδία και τη Συντύχη; Ετακτοποίησαν τις διαφορές τους, αφήνοντας την αγάπη να καλύψη οποιαδήποτε αμαρτήματα είχαν διαπράξει η μία εναντίον της άλλης; Η Γραφή δεν μας λέγει τι απέγινε τελικά μ’ αυτές. Αλλ’ αφού ήσαν καλές γυναίκες που είχαν αγωνισθή στο πλευρό του Παύλου στη Χριστιανική διακονία, θα μπορούσαμε λογικά να υποθέσωμε ότι δέχθηκαν ταπεινά τη συμβουλή που τους δόθηκε. Όταν διαβάσθηκε η επιστολή του Παύλου, μπορούμε να φαντασθούμε ότι πήγε η μία να βρη την άλλη μετά τη συνάθροισι και ότι διευθέτησαν το πρόβλημά τους με πνεύμα αγάπης. Αλλά, θα ήταν δυνατόν να σκληρυνθούν από τη συμβουλή που τους δόθηκε. Θα μπορούσαν να λάβουν μια στάσι λέγοντας: ‘Με τι δικαίωμα ο Παύλος γράφει για το πρόβλημά μας σε ολόκληρη την εκκλησία;’ Κι έτσι οι διαφορές τους θα μπορούσαν να παραμείνουν άλυτες ή και να χειροτερεύσουν ακόμη. Τι θα γινόταν αν συνέβαινε αυτό;

17. (α) Αν η Ευωδία και η Συντύχη δεν διευθετούσαν τις διαφορές τους, τι θα ήταν πιθανόν να συμβή αν έρχονταν δυσμενείς συνθήκες; (β) Μπορούμε εμείς σήμερα να μάθωμε κάτι αν βρεθούμε σε όμοιες συνθήκες;

¹⁷ Αυτή η επιστολή προς τους Φιλιππησίους είχε γραφή περίπου το έτος 60 μ.Χ. Μετά από λίγα χρόνια, στο έτος 64 μ.Χ. ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Νέρων, όπως λέγουν, επυρπόλησε τη Ρώμη και κατηγόρησε σκόπιμα τους Χριστιανούς ως υπευθύνους γι’ αυτή την πράξι. Σε λίγο ξέσπασε μεγάλος διωγμός εναντίον των Χριστιανών. Τι θα γινόταν αν αυτός ο διωγμός έφθανε και στους Φιλίππους και η Ευωδία και η Συντύχη εφυλακίζοντο, όπως ο Παύλος και ο Σίλας είχαν φυλακισθή εκεί πριν από χρόνια; (Πράξ. 16:19-34) Τι θα γινόταν αν ερρίπτοντο στην ίδια φυλακή και μάλιστα στο ίδιο κελλί; Αν, λοιπόν, δεν είχαν το ίδιο φρόνημα, κι αν οι διαφορές τους είχαν αναπτύξει μεταξύ τους ένα μίσος, τι θα συνέβαινε; Θα κατεστρέφοντο πνευματικώς, και ίσως θα διασπούσαν τη σχέσι τους με τον Ιεχωβά Θεό. Τι θλιβερό θα ήταν αυτό! Και πόσο θλιβερό θα είναι σήμερα αν εμείς δεν έχωμε ένθερμη αγάπη ο ένας για τον άλλον όταν επέλθη η ‘μεγάλη θλίψις’ σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων!—Ματθ. 24:21.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΗ ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

18. (α) Τι είναι ανάγκη να μάθωμε να κάνωμε; (β) Καθώς το τέλος πλησιάζει, ποια πιθανή κατάστασις του κόσμου δείχνει την ανάγκη ν’ αγαπούμε τους αδελφούς και τις αδελφές της εκκλησίας μας;

¹⁸ Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφθούμε σοβαρά. Επειδή «πάντων το τέλος επλησίασε,» είναι ανάγκη να καλλιεργήσωμε ένθερμη αγάπη για να καλύψωμε το ‘πλήθος των αμαρτιών’ που έχομε όλοι. (Ιακ. 3:2) Είναι ανάγκη να μάθωμε ν’ αγαπούμε τους αδελφούς και τις αδελφές μας παρά τα προσωπικά τους ελαττώματα, τις ανιαρές των συνήθειες και άλλα χαρακτηριστικά των που μπορεί να μας είναι δυσάρεστα. Διότι σκεφθήτε: Εφόσον αυτό το σύστημα πλησιάζει στην ολοκληρωτική του κατάρρευσι στη ‘μεγάλη θλίψι’ και οι επικοινωνίες ασφαλώς θα παύσουν και τα σύγχρονα μέσα ταξιδιού θα γίνουν αδύνατα, με ποιους θα μπορέσωμε να έλθωμε σ’ επαφή για να τους προσφέρωμε βοήθεια και να λάβωμε τη βοήθειά των; Όχι με αδελφούς μας που είναι σε μια εκκλησία που απέχει χίλια μίλια, ή εκατό μίλια, ή ακόμη είκοσι ή και δέκα μίλα. Όχι, διότι ο Ιεχωβά θεός έχει προμηθεύσει Χριστιανούς αδελφούς στη δική μας εκκλησία για να μας ενισχύσουν και να μας βοηθούν. Ιδιαίτερα αυτούς που είναι κοντά μας, τους στενούς μας Χριστιανούς συντρόφους έχομε ανάγκη ν’ αγαπούμε και να μας αγαπούν. Πόσο αναγκαία θ’ αποδειχθή αυτή η στενή αδελφική σχέσις στους ταραχώδεις καιρούς που πλησιάζουν!

19. Ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες αν δεν έχωμε ένθερμη αγάπη μεταξύ μας;

¹⁹ Αν δεν έχωμε ένθερμη αγάπη για κείνους που είναι στην εκκλησία μας, οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ κακές. Ο απόστολος Παύλος το ετόνισε αυτό όταν έγραψε στους Χριστιανούς της Γαλατίας, οι οποίοι προφανώς είχαν κάποια δυσκολία στο να ζουν ειρηνικά. Προέτρεψε τα εξης: «Διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλους. Διότι δόλος ο νόμος εις ένα λόγον συμπληρούται, εις τον, Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εάν όμως δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους, προσέχετε μη υπ’ αλλήλων αφανισθήτε.» (Γαλ. 5:13-15) Αν δεν έχωμε αγάπη ο ένας για τον άλλον, μπορεί να διαρρήξωμε ή και να καταστρέψωμε τελείως τη σχέσι που έχει ο καθένας μας με τον Ιεχωβά. Αυτό μπορεί να καταλήξη σε αποτυχία μας να επιζήσωμε από τη ‘μεγάλη θλίψι’ που τώρα πλησιάζει!

20. Πώς δείχνει η Γραφή ότι η αγάπη για τον Θεό πρέπει να συνοδεύεται από αγάπη για τους αδελφούς;

²⁰ Είναι, επομένως, ανάγκη να προσπαθούμε να καλλιεργούμε αγάπη ο ένας για τον άλλον. Διότι δεν έχει καμμιά αξία το να μένωμε απλώς στην αλήθεια και συγχρόνως να τρέφωμε μνησικακία εναντίον των αδελφών μας ή να τους μεταχειριζώμεθα με οποιονδήποτε άλλον αφιλάγαθο τρόπο. Η Γραφή διευκρινίζει πλήρως αυτό το ζήτημα, λέγοντας: «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύστης είναι· διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν τον οποίον δεν είδε πώς δύναται να αγαπά; Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, όστις αγαπά τον Θεόν, να αγαπά και τον αδελφόν αυτού.» Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχομε υποχρέωσι να αγαπούμε αλλήλους.—1 Ιωάν. 4:20, 21· 3:14-16.

ΜΑΘΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

21. (α) Πώς σκέπτονται μερικοί για τους Χριστιανούς αδελφούς των; (β) Εν τούτοις τι παράδειγμα μας παρέχει ο Ιεχωβά Θεός όταν δείχνη την αγάπη του για μας;

²¹ Αλλά κάποιος μπορεί να πη: «Δεν μπορείτε να καταλάβετε. Ωρισμένοι μέσα στην εκκλησία μας δεν ενεργούν σαν αληθινοί Χριστιανοί. Έχουν πολύ εξοργιστικούς και αντιπαθείς τρόπους.» Ίσως μερικά άτομα χρειάζονται να διανύσουν πολύ δρόμο ακόμη ώσπου ν’ αναπτύξουν αληθινές Χριστιανικές ιδιότητες. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός, ο τέλειος Δημιουργός μας, τους αγαπά. Δεν αναμένει ώσπου να γίνωμε σχεδόν τέλειοι, ή ώσπου ν’ αρχίσωμε ν’ ανακαινίζωμε την προσωπικότητά μας για να συμμορφωθούμε με την οδόν του, και τότε να μας αγαπήση. Όχι, διότι η Γραφή λέγει: «Αλλ’ ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.» (Ρωμ. 5:8) Μολονότι εμείς ήμαστε βυθισμένοι σε μια πορεία αδικοπραγίας και είχαμε απεχθείς και ιδιοτελείς επιθυμίες, ο Ιεχωβά μάς αγάπησε. Αυτό είναι το παράδειγμα της αγάπης που καλούμεθα ν’ ακολουθήσωμε.—Εφεσ. 5:1, 2.

22, 23. (α) Ποιο κακό χαρακτηριστικό εκδηλώθηκε μεταξύ των αποστόλων του Ιησού κοντά στην Καπερναούμ; (β) Πώς αυτό το χαρακτηριστικό εκδηλώθηκε πάλι, και ποια συμβουλή έδωσε ο Ιησούς;

²² Και ο Ιησούς Χριστός, επίσης μας έδωσε ένα θαυμάσιο παράδειγμα γι’ αυτό το ζήτημα. Συγκέντρωσε γύρω του μαθητάς που ήσαν κατά βάθος καλοί άνθρωποι. Εν τούτοις, κι εκείνοι είχαν κακά χαρακτηριστικά. Λόγου χάριν, στον δρόμο που ωδηγούσε προς την Καπερναούμ, ενεπλάκησαν σε μια διαφωνία. Η Γραφική αφήγησις λέγει: «Και ήλθεν εις Καπερναούμ· και ότε εισήλθεν εις την οικίαν, ηρώτα αυτούς: ‘Τι διελογίζεσθε καθ’ οδόν προς αλλήλους;’ Οι δε εσιώπων· διότι καθ’ οδόν διελέχθησαν προς αλλήλους τις είναι μεγαλήτερος.» Ο Ιησούς, λοιπόν, έβαλε ένα μικρό παιδάκι ανάμεσα τους, και αφού το ενηγκαλίσθη, είπε στους μαθητάς του ότι είχαν ανάγκη να ταπεινωθούν σαν τα μικρά παιδιά και όχι να επιζητούν εξέχουσες θέσεις.—Μάρκ. 9:33-37· Ματθ. 18:1-6.

²³ Εν τούτοις, ύστερα από λίγον καιρό, όταν πλησίαζαν στην Ιερουσαλήμ, οι απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης ήλθαν στον Ιησού και ζήτησαν να καθήσουν στις δύο πιο εξέχουσες θέσεις στον καιρό της βασιλείας του, δηλαδή ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του. Η Γραφή λέγει: «Και ακούσαντες οι δέκα ήρχισαν να αγανακτώσι περί Ιακώβου και Ιωάννου.» Ο Ιησούς λοιπόν έκαμε άλλη μια συζήτησι σχετικά μ’ αυτό το κακό χαρακτηριστικό που υπήρχε μέσα τους. Τους είπε: «Εξεύρετε ότι οι νομιζόμενοι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτά· ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν, αλλ’ όστις θέλει να γείνη μέγας εν υμίν, θέλει είσθαι υπηρέτης υμών, και όστις εξ υμών θέλει να γείνη πρώτος, θέλει είσθαι δούλος πάντων.»—Μάρκος 10:35-45.

24. (α) Ποιο ταπεινό παράδειγμα έδωσε ο Ιησούς στους αποστόλους το τελευταίο Πάσχα που ήταν μαζί τους, κι εν τούτοις για ποιο ζήτημα εφιλονείκισαν αυτοί κατόπιν; (β) Πώς ο Ιησούς εξακολούθησε να δείχνη αγάπη στους αποστόλους του και με ποιο αποτέλεσμα;

²⁴ Μετά από μια εβδομάδα ή ίσως και περισσότερο, ο Ιησούς συνήλθε με τους μαθητάς του για να φάγη το τελευταίο δείπνο του Πάσχα. Εγνώριζε το πρόβλημα που υπήρχε μεταξύ των· έτσι, στην αρχή περίπου του τελευταίου εκείνου δείπνου, τι έκαμε ο Ιησούς; Πήρε μια λεκάνη, την γέμισε με νερό, επήγε στον καθένα από τους αποστόλους και έπλυνε τους πόδας των! (Ιωάν. 13:4-17) Τι ωραίο παράδειγμα ταπεινοφροσύνης τους έδωσε για να το ακολουθήσουν! Αλλά τι έγινε αργότερα το ίδιο εκείνο βράδυ; Η Γραφή μάς λέγει: «Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος.» (Λουκ. 22:24) Μπορείτε να το φαντασθήτε αυτό; Εν τούτοις, ο Ιησούς δεν σήκωσε τα χέρια του ψηλά από αγανάκτησι, για να πη: «Μα εσείς είσθε απελπιστικοί. Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ άλλο μαζί σας. Ποτέ δεν θα μάθετε να είσθε αληθινοί ακόλουθοι μου.» Όχι, αλλά και όταν ακόμη εξεδήλωναν αυτά τα κακά χαρακτηριστικά, ο Ιησούς τους αγαπούσε. Εξακολουθούσε να τους νουθετή και να τους συμβουλεύη. (Λουκ. 22:25-27) Τελικά έμαθαν, και αργότερα συνεργάσθηκαν με ενότητα, χωρίς κανείς απ’ αυτούς να επιζητή διακρίσεις και υπεροχή.

25. (α) Τι καλό θα προκύψη αν αφήνωμε την αγάπη να καλύπτη τα αμαρτήματα μας; (β) Γιατί είναι τόσο ζωτικό να έχωμε ένθερμη αγάπη προς αλλήλους τώρα;

²⁵ Η αγάπη πράγματι θα καλύψη «πλήθος αμαρτιών.» Πραγματικά, αν δείχνωμε αγάπη με το να είμεθα συγχωρητικοί και με το να βοηθούμε και να νουθετούμε ο ένας τον άλλον, δεν θ’ αφήνωμε τις ατέλειές μας να προξενούν διαρκή βλάβη και ανωμαλία. Ποτέ μη λησμονήτε αυτά που έγραψε ο απόστολος Πέτρος για τη σπουδαιότητα της αγάπης σ’ αυτόν τον κρίσιμο καιρό της ιστορίας: «Πάντων δε το τέλος επλησίασε· φρονίμως λοιπόν διάγετε και αγρυπνείτε εις τας προσευχάς. Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην, διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» Ασφαλώς είναι ανάγκη να έχωμε ένθερμη αγάπη τώρα. Η επιβίωσίς μας στο δίκαιο νέο σύστημα του Θεού, θα εξαρτηθή πραγματικά από το αν έχωμε αγάπη.—1 Πέτρου 4:7, 8.

[Εικόνα στη σελίδα 540]

Για να βοηθήση τους μαθητάς του να υπερνικήσουν ένα κακό χαρακτηριστικό, ο Ιησούς έβαλε ένα παιδάκι ανάμεσά τους και τους είπε ότι είχαν ανάγκη να ταπεινωθούν σαν τα μικρά παιδιά